D - Sąd Rejonowy dla Wrocławia

WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 lipca 2014 r.
Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia w. Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym
składzie:
Przewodniczący: SSR Martyna Daniłowicz
Protokolant: Paulina Machowska
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lipca 2014 r. w. W.
sprawy z powództwa Gmina W.- Straż Miejska W.
przeciwko M. C. (1)
o odszkodowanie
I. oddala powództwo;
II. zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
UZASADNIENIE
Strona powodowa Gmina W. – Straż Miejska W. pozwem skierowanym przeciwko M. C. (1) domagała się
zapłaty na swoją rzecz kwoty 255,68 zł wraz z odsetkami od dnia 23 października 2013 r. do dnia zapłaty tytułem
nierozliczenia się z sortów mundurowych przez pozwanego oraz zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu, w tym
kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Uzasadniając swoje żądanie wskazała, że pozwany był jej pracownikiem, z którym rozwiązała stosunek pracy.
Ponieważ pozwany świadczył pracę jako S. Miejski na stanowisku aplikanta, w trakcie wykonywania obowiązków
służbowych był zobowiązany nosić umundurowanie, w które zaopatrzył go pracodawca. Dostarczone przedmioty
umundurowania, zgodnie z obowiązującym regulaminem, stanowią własność Straży Miejskiej i podlegają zwrotowi
wraz z zakończeniem stosunku pracy, do czasu upływu ich okresów użytkowania.
Strona powodowa zarzuciła, że wbrew ciążącemu na pozwanym obowiązku, nie rozliczył się on z sortów mundurowych,
w związku, z czym został wezwany notą księgową z dnia 16 września 2013 r. Nr 14 do zapłaty dochodzonej kwoty.
Pozwany nie uczynił zadość wezwaniu.
W odpowiedzi na pozew pozwany M. C. (1) wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od strony
powodowej na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Jednocześnie podniósł
zarzut braku podstaw do dochodzenia od niego zapłaty.
Uzasadniając tak zajęte stanowisko pozwany wskazał, że pomiędzy nim a stroną powodową toczy się postępowanie w
sprawie przywrócenia powoda do pracy oraz zasądzenia kwoty 4.200 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania
bez pracy. Ponadto wskazał przy tym, że rozliczył się z ciążącego na nim obowiązku zwrotu umundurowania - zwracając
wszystkie jego składniki, podlegające temu obowiązkowi.
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
Pozwany M. C. (1) był pracownikiem Straży Miejskiej W. , zatrudnionym w okresie od 6 grudnia 2011 r. do dnia 31
sierpnia 2013 r., na stanowisku aplikanta. Łączący strony stosunek pracy został rozwiązany za wypowiedzeniem w
trybie art. 30 § 1 pkt 2 k.p.
Okoliczność bezsporna
Zarządzeniem nr 14/09 Komendanta Straży Miejskiej W. z dnia 29 maja 2009 r., /zmienionym zarządzeniem nr 30/10
Komendanta Straży Miejskiej W. z dnia 1 grudnia 2010 r. – w sprawie wprowadzenia Regulaminu Mundurowego w
Straży Miejskiej W./ wprowadzono u strony powodowej Regulamin Mundurowy w Straży Miejskiej W.. Regulamin
określa szczegółowe zasady przydziału, okresy zużycia i normy umundurowania strażników.
Zgodnie z § 15 ust. 1 cyt. regulaminu przedmioty umundurowania wydane strażnikom, do czasu upływu ich okresów
użytkowania, stanowią własność (...) i podlegają zwrotowi, z zastrzeżeniem ust. 2 i § 21 ust. 2.
W myśl § 15 ust. 2 nie podlegają zwrotowi: koszulobluza, koszule, koszulka bawełniana, obuwie, krawat, szalik,
rękawiczki, skarpety oraz nakrycie głowy (czapka, toczek).
Zgodnie z § 21 ust. 1 regulaminu w przypadku ustania zatrudnienia w (...) strażnik obowiązany jest uiścić
za niezwrócone przedmioty umundurowania, o których mowa z § 15, ich równowartość według ceny zakupu z
uwzględnieniem okresu używalności przedmiotu.
Zwrócone przedmioty umundurowania podlegają oględzinom i ocenie ich walorów użytkowych przez Komisję
Likwidacyjną (§ 22 ust. 2 Regulaminu)
Dowód: zarządzenie nr 14/09 z dnia 29 maja 2009 r. wraz załącznikiem i tabelami, k. – 8-16v;
zarządzenie nr 30/10 z dnia 1 grudnia 2010 r., k. – 17-17v.
Pozwany pobrał od strony powodowej sort mundurowy o łącznej wartości 2.360,62 zł.
Dowód: dokument RW nr 217, k. – 56.
Buty służbowe, szalik i rękawiczki pozwany kupił w. własnym zakresie.
Dowód: zeznania świadka M. G.;
zeznania świadka P. U.;
zeznania świadka E. K. płyta CD z nagraniem z rozprawy z 27 maja 2014 r.
przesłuchanie w charakterze pozwanego M. C. (2).
Dnia 16 września 2013 r., na podstawie pisma WL. (...) - /13 z tego samego dnia, strona powodowa wystawiła notę
księgową nr (...). Zgodnie z jej treścią pozwany został obciążony kwotą 255,68 zł z tytułu szkody za nierozliczenie się z
sortów mundurowych, tj,: butów typu Desant, koszulobluzy, koszuli białej z krótkim rękawem, półbutów, rękawiczek
zimowych, szalika zimowego.
Po czym, wraz z przesłaną notą i pismem z dnia 10 października 2013 r., został wezwany do jej zapłaty w terminie 5 dni.
Dowód: pismo z dnia 16 września 2013 r., k. – 21;
nota księgowa nr (...) z dnia 16 września 2013 r., k. – 19;
pismo z dnia 10 października 2013 r., k. – 20;
pokwitowanie odbioru, k. – 18.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.
Pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się odzież ochronną lub roboczą odpowiada
za powstałą szkodę w tym mieniu na podstawie art. 124 § 2 k.p. Przy rozważeniu odpowiedzialności pozwanego z
art. 124 k.p. należy mieć na uwadze, że zakład pracy obowiązany jest udowodnić prawidłowe powierzenie mienia
pracownikowi oraz, że nie rozliczył się on z tego mienia.(tak SN w wyroku z dnia 2 marca 1978 r. IV PR 42/78 LEX
nr 14449)
W ocenie orzekającego Sądu strona powodowa nie uczyniła zadość spoczywającemu na niej powyższemu obowiązkowi.
Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Normie
tej w warstwie procesowej odpowiadają art. 3 k.p.c., zgodnie, z którym strony zobowiązane są przedstawiać dowody i
art. 232 k.p.c., według którego strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z jakich wywodzą
skutki prawne. Strona powodowa nie udowodniła, z jakiego rodzaju sortów mundurowych pozwany się nie rozliczył
oraz w jaki sposób dokonała wyliczenia wartości części umundurowania, dochodzonych niniejszym powództwem.
Uzasadniając dochodzone roszczenie strona powodowa powoływała się na zapisy § 15 i 21 Regulaminu Mundurowego
Straży Miejskiej W..
Prawidłowość wprowadzenia oraz moc obowiązująca tegoż aktu nie pozostawia wątpliwości Sądu. Nie jest też ona
przedmiotem niniejszego postępowania.
Zgłoszone roszczenie dotyczyło nierozliczenia się przez pozwanego z sortów mundurowych, do czego był on
zobowiązany zgodnie z obowiązującym u pracodawcy regulaminem. § 21 cyt. aktu stanowi, iż w przypadku ustania
zatrudnienia w (...) strażnik obowiązany jest uiścić za niezwrócone przedmioty umundurowania, o których mowa
w § 15, ich równowartość według ceny zakupu z uwzględnieniem okresu używalności przedmiotu. Jednakże, w
ocenie Sądu, strona powodowa nie wykazała w należyty sposób żadnymi wiarygodnymi środkami dowodowymi,
że pozwany nie rozliczył się z powierzonego mienia. Poza przedstawionym, na koniec postępowania dowodowego,
dowodu w postaci tabeli – dowodu RW nr 217, zawierającej wykaz, jakiego rodzaju sorty mundurowe zostały
przez pozwanego pobrane – nie zaoferowała żadnych innych dokumentów dowodzących zasadności dochodzonego
roszczenia. Zwłaszcza dokumentów, z których wynikałoby, z jakich zasobów pozwany się nie rozliczył oraz na jakiej
podstawie została sporządzona nota księgowa nr (...) z dnia 16 września 2013 r., która obciąża pozwanego kwotą
255,68 zł z tytułu szkody za nierozliczenie się z sortów mundurowych wg wykazu tj. za: buty typu desant, koszulobluzę,
koszulę białą krótki rękaw, półbuty, rękawiczki zimowe oraz szalik zimowy.
Strona powodowa nie wykazała w żaden sposób, aby pozwany nie zwrócił wymienionych części umundurowania.
Dowodu na tę okoliczność nie może stanowić przedłożony przez stronę powodową dokument RW nr 217, z którego
wynika jedynie, jakiego rodzaju sorty pozwany pobrał, nie zaś - których nie zwrócił. Strona powodowa powinna
prowadzić prawidłową i rzetelną gospodarkę materiałową, w tym zasobami mundurowymi, i co za tym idzie,
prowadzić właściwą dokumentację w tym zakresie. Jednocześnie, jak wynika z § 22 regulaminu, zwrócone przedmioty
umundurowania podlegają oględzinom i ocenie ich walorów użytkowych przez Komisję Likwidacyjną. Tym samym
okoliczność zdania sortu mundurowego przez zobowiązanego powinna zostać potwierdzona stosownym protokołem,
adnotacją czy też w inny możliwy do zweryfikowania sposób. Nawet w braku stosownego dokumentu, strona
powodowa powinna była zaoferować inne środki dowodowe, czego nie uczyniła.
Ponadto strona powodowa w żaden sposób nie wykazała, w jaki sposób dokonała obliczeń równowartości
niezwróconych przedmiotów umundurowania, biorąc pod uwagę relacje ceny zakupu do okresu używalności
przedmiotu, do czego zobowiązana była na podstawie § 21 ust. 1 regulaminu. Z oświadczenia słuchanego świadka
– E. K. wynika jedynie, że strona powodowa przyjęła wartość wedle niewykorzystanego okresu używalności lub też
dokonała tego, jak ma to miejsce w przypadku koszuli – w sposób arbitralny, nie przedstawiając cen zakupu, co
umożliwiłoby sprawdzenie sposobu wyliczenia dochodzonej kwoty
Dodać należy, że sama koszula biała była używana przez okres 15 miesięcy a jak wynika z oświadczenia pozwanego
była to koszula już uprzednio używana stąd jej wartość w chwili zwrotu musiałaby być znikoma, czy też nawet żadna.
Również przedłożona nota obciążeniowa wraz z wezwaniem do zapłaty oraz pismem z dnia 16 września 2013 r. –
k. 19-21, nie mogłyby stanowić samodzielnej podstawy roszczenia. Niemniej jednak, co do nich, strona powodowa
nie skumulowała w stosownym zakresie wniosków dowodowych. Wobec czego, podlegały one rozpoznaniu jedynie
na okoliczność wezwania do zapłaty pozwanego. Pomimo tego w ocenie Sądu dokumenty te również nie mogłyby
stanowić samodzielnej podstawy roszczenia. Wobec okoliczności, że są dokumentami prywatnymi, w myśl przepisu
art. 245 k.p.c. stanowią jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie
lub też się z nim zgadza. Dowody te korzystają jedynie z domniemania autentyczności oraz z domniemania, że zawarte
w nim oświadczenie złożyła osoba, która je podpisała. Z dowodami tymi, zatem, jako dokumentami prywatnymi, nie
wiąże się domniemanie prawne, że jego treść przedstawia rzeczywisty stan rzeczy (por. wyrok SN z dnia 2 października
2000 r., I CKN 804/98).
Ponadto zauwazyć należy, iż zgodnie z treścią § 15 ust. 2 powołanego regulaminu nie podlegają zwrotowi m. in.:
koszulobluza, obuwie, szalik oraz rękawiczki. Pomimo tego przedmioty te, zgodnie z treścią pisma WL. (...)- /13,
zostały ujęte w nocie obciążeniowej z 16.09.2013 r.
Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że strona powodowa nie zadośćuczyniła spoczywającemu na niej ciężarowi
dowodu i nie wykazała że pozwany nie rozliczył się z powierzonego mienia. W szczególności nie wykazała istnienia
wierzytelności, która obciążałaby pozwanego względem strony powodowej, jej wysokości jak i wymagalności.
Zasadniczo nie przedłożyła żadnego dowodu, który pozwalałby na pozytywną weryfikację jej twierdzeń. Pozwany z
kolei wyraźnie i konsekwentnie zaprzeczał twierdzeniom strony powodowej. Ponadto złożone przez niego wyjaśnienia
są zbieżne z oświadczeniami słuchanych świadków. Konkludując, należy stwierdzić, iż strona powodowa w świetle
przytoczonych okoliczności nie wykazała zasadności dochodzonego roszczenia.
Z tych względów powództwo należało oddalić, o czym orzeczono w punkcie I wyroku.
W pkt. II-im sentencji wyroku Sąd orzekł o kosztach procesu biorąc za podstawę art. 98 §1 k.p.c., wyrażający zasadę
odpowiedzialności strony przegrywającej za wynik procesu i zasądził od strony powodowej na rzecz pozwanego, jako
strony wygrywającej proces, kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Wysokość kosztów zastępstwa procesowego należnych pozwanemu Sąd ustalił na podstawie § 6 pkt. 1 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. - w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (j. t. Dz.U.
z 2013 r. poz. 490 ze zm.), tj. wynoszą one 60 zł.
Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.
Z/
1.odnotować w Rep.;
2.doręczyć odpis wyroku wraz z uzasadnieniem pełnomocnikowi strony powodowej;
3. kal. 14 dni,