LAS ŁĘGOWY W GLINIE
Transkrypt
LAS ŁĘGOWY W GLINIE
Użytek ekologiczny LAS ŁĘGOWY W GLINIE Użytek został utworzony w 2003 roku z inicjatywy Zespołu Szkół w Nebrowie Wielkim. Potocznie został nazwany „Małpim Gajem”. Nazwa ta od dawna funkcjonowała w lokalnej społeczności, a skojarzenia z egzotycznym zbiorowiskiem wynikają z istniejącej tu bujnej roślinności, miejscami trudno dostępnej dla ludzi, z jeżynami, pokrzywami, głogami, dereniami. Występują tu tzw. zbiorowiska welonowe, czyli zbiorowiska roślin i pnączy obrastające drzewa i krzewy, które często tworzą rodzaj ażurowego „welonu”. Na zdjęciach roślinność welonowa: psianka słodkogórz Solanum dulcamara w czasie kwitnienia i owocująca (zdjęcie 2 i 3); chmiel zwyczajny Humulus lupulus (zdjęcie 4). Teren obejmuje obszar 4,1777 ha, jest własnością Gminy Sadlinki. W celu ochrony ustanowiono zakaz prowadzenia prac odwadniających, wycinania drzew a także uprzątania drzew naturalnie obumarłych oraz zakaz zalesiania łąki. 1 Warto sobie wyobrazić, że w przeszłości, kiedy dolina Wisły nie była uregulowana, lasy łęgowe występowały tutaj powszechnie . Obecnie ten niewielki fragment „Małpiego Gaju” jest jednym z nielicznie zachowanych obszarów w województwie pomorskim o relatywnie niewiele zmienionej strukturze florystycznej. Lasy łęgowe występują w zasięgu wód powodziowych, które podczas zalewu nanoszą i osadzają żyzny muł. Dlatego najbardziej typową glebą dla łęgów są żyzne mady rzeczne. Siedliska niemal wszystkich łęgów związane są z wodami płynącymi. W „Małpim gaju” sytuacja jest nietypowa: Ograniczeniem dla wody wezbraniowej jest wał przeciwpowodziowy. Woda zasilająca użytek ekologiczny to głównie woda przesiąkająca pod wałem. Po uszczelnieniu wałów reżim wodny się pogłębił, co przyspieszyło proces zmian w kierunku grądu. Wśród drzew występują tu typowi reprezentanci lasów łęgowych: topola biała (zdjęcie 1), wiąz polny, olcha czarna, wierzba biała i krucha. 2 3 4 Niniejszy materiał został opublikowany dzięki dofinansowaniu Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Za jego treść odpowiada wyłącznie Stowarzyszenie Eko-Inicjatywa. Użytek ekologiczny LAS ŁĘGOWY W GLINIE 1 Poza lasem łęgowym Ficario Ulmetum, którego zachowanie jest głównym celem ochrony, na terenie użytku występują fragmenty zbiorowisk okrajkowych i welonowych, fragment zbiorowiska łąkowego z związku Calithion, fragmenty zbiorowisk szuwarowych. Mozaika różnych siedlisk i ekosystemów tworzy dynamiczny układ ekologiczny, w którym można zaobserwować różnorodność gatunków, charakterystycznych nie tylko dla lasów łęgowych. Łąka i okrajek lasu, szczególnie w letnie słoneczne dni, są doskonałym miejscem do obserwacji owadów, np. motyli, jak na zdjęciu 1 (modraszek ikar Polyommatus icarus) i zdjęciu 2 (kraśnik pięciolamek Zygaena trifolii). Jesienią uwagę zwracają owoce krzewów, w tym trzmieliny pospolitej Euonymus europaeus (zdjęcie 3). Przez cały rok obserwować można skrzyp zimowy Equisetum hyemale występujący w centralnej części użytku (zdjęcie 4). Szczególną uwagę zwracją majestatyczne topole białe Populus alba. Na korze niektórych z nich wyróżnia się złociszek jaskrawy Chrysotrix candelaris, porost objęty ochroną ścisłą znajduje się także na Czerwonej liście roślin i grzybów w Polsce (zdjęcie 5). Naturalnie obumierające drzewa ustępują miejsca nowym (zdjęcie 7 – młode samosiewy topoli białej). Warto przyjrzeć się bogactwu życia martwych drzew, w tym grzybom wielkoowocnikowym. 2 Trudno dostępny dla ludzi teren jest świetnym miejscem bytowania dla zwierząt kręgowych, w tym ssaków, m.in.: borsuka, ryjówek, rzęsorka rzeczka, karczownika ziemnowodnego. Licznie reprezentowana jest awifauna, zarówno przez ptaki lęgowe na tym terenie, czy też wędrujące podczas wiosennych i jesiennych przelotów doliną Wisły. 7 3 4 5 6 Niniejszy materiał został opublikowany dzięki dofinansowaniu Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Za jego treść odpowiada wyłącznie Stowarzyszenie Eko-Inicjatywa.