Podstawą kasacji może być uznanie przez sąd za nieuzasadnione

Podstawą kasacji może być uznanie przez sąd za
nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę
SĄD NAJWYŻSZY O NIEUZASADNIONYM WYPOWIEDZENIU UMOWY O PRACĘ
Nie można przez zarzut naruszenia art. 30 par. 4 k.p. w skardze kasacyjnej
skutecznie podważyć dokonanej przez sąd oceny zasadności
wypowiedzenia.
Na skutek pozwu wniesionego przez Zygmunta B. sąd rejonowy zasądził od
pozwanego Centrum Obsługi w Ł. 14.089,50 zł brutto tytułem odszkodowania za
nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę z odsetkami ustawowymi od dnia
wydania wyroku do dnia zapłaty, powództwo oddalił odnośnie do odszkodowania
z tytułu niewydania w terminie świadectwa pracy, nie obciążył powoda kosztami
procesu i wyrokowi nadał rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty
4696,50 zł brutto. Sąd I instancji ustalił, że powód Zygmunt B. był zatrudniony u
pozwanego na podstawie umowy o pracę z 28 czerwca 2002 r. na czas
nieokreślony, na stanowisku głównego specjalisty do spraw technicznych. W
marcu 2006 r. na stanowisku kierownika u pozwanego został zatrudniony Robert
B. 31 lipca 2006 r. pozwany wypowiedział powodowi łączącą strony umowę o
pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Zdaniem sądu
rejonowego pracodawca w wypowiedzeniu zadośćuczynił wynikającemu z art. 30
par. 4 k.p. obowiązkowi podania przyczyny wypowiedzenia. Wątpliwości sądu I
instancji budziła jednak zasadność oraz rzeczywistość i prawdziwość podanych
przyczyn. Sąd rejonowy uznał, że część okoliczności wskazanych przez
pozwanego nie mogą być uznane za uzasadnione. Przyczyną oddalenia
powództwa o odszkodowanie za niewydanie w terminie świadectwa pracy było
nieudowodnienie przez powoda związku przyczynowego między szkodą a
działaniem pozwanego. Od wyroku tego apelację złożyła strona pozwana. Sąd II
instancji w pełni zaakceptował i przyjął za własne ustalenia poczynione przez sąd
I instancji. Powyższy wyrok został w całości zaskarżony skargą kasacyjną
wniesioną przez pozwanego. W skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie prawa
materialnego, tj. art. 30 par. 4 k.p., poprzez ustalenie, iż przyczyny wypowiedzenia
umowy o pracę były niezasadne, nierzeczywiste i nieprawdziwe, co jest
następstwem błędnych, naruszających stan prawny i pozostających w
sprzeczności z treścią materiału dowodowego w sprawie. W uzasadnieniu
wyroku, który zapadł 4 kwietnia 2008 r., oddalającego skargę SN stwierdził, iż dla
zwalczania stanowiska sądu II instancji, że wypowiedzenie należy uznać za
konkretne, ale nie zasadne, podniesienie zarzutu naruszenia art. 30 par. 4 k.p. nie
jest odpowiednie. Badanie zachowania przez pracodawcę wymagań dotyczących
podania przyczyny (art. 30 par. 4 k.p.) podobnie jak innych zasad postępowania
przy dokonywaniu wypowiedzenia należy do oceny jego zgodności z prawem w
rozumieniu art. 45 par. 1 k.p. Natomiast okoliczność, czy podane przyczyny
stanowią dostateczne uzasadnienie wypowiedzenia, nie mieści się w płaszczyźnie
oceny wypowiedzenia pod względem jego zgodności z przepisami, lecz dotyczy
zasadności wypowiedzenia w rozumieniu art. 45 par. 1.
Sygn. akt I PK 248/07
LESZEK JAWORSKI