Wiedzodajnik - 2 Podgórska Drużyna Harcerska "WAWER"

Jeśli drużynowy obdarzy prawdziwą odpowiedzialnością
zastępowego, (...)
uczyni więcej dla ukształtowania charakteru tego chłopca,
niż nie wiem ile godzin lekcji w szkole.
/Robert Baden-Powell/
Robert Baden Powell powiedział kiedyś„Gdybym kiedyś miał wybierać miejsce,
które chciałbym zajmować w ruchu to chciałbym być zastępowy
http://zhpzawiszaczarnyklodzko.beepworld.pl/wiedzajnik_harcerski.htm
http://miniportal.harcerski.pl/kacik-zastepowego.html
SPIS TREŚCI:
Nasze cele
Misja ZHP
Harcerski system wychowawczy
Charakter wychowania ZHP
Prawo Harcerskie
Przyrzeczenie harcerskie
ZHP - Historia
Symbolika Krzyża Harcerskiego
Zasady Musztry i Ceremoniału
Specyfikacja form pracy
Poradnik Drużynowego
Poradnik łączności
29.Marzec.2009
Rafał S. (admin.)
Nasze cele
Zgodnie ze Statutem Związek Harcerstwa Polskiego jest wychowawczym, patriotycznym,
dobrowolnym i samorządnym stowarzyszeniem zuchów, harcerzy, harcerzy starszych,
wędrowników oraz instruktorów, seniorów i członków starszyzny.
ZHP jest członkiem światowej rodziny skautowej. Należy do Światowej Organizacji Ruchu
Skautowego (WOSM) i Światowego Stowarzyszenia Przewodniczek i Skautek (WAGGGS).
Działa zgodnie z zasadami, celami i metodą wprowadzonymi przez założyciela skautingu
Roberta Baden-Powella i rozwiniętymi przez twórcę harcerstwa polskiego Andrzeja
Małkowskiego.
Jako cele działania wskazane w Statucie Związek Harcerstwa
Polskiego uznaje:
- stwarzanie warunków do wszechstronnego, intelektualnego, społecznego, duchowego,
emocjonalnego i fizycznego rozwoju człowieka,
- nieskrępowane kształtowanie osobowości człowieka przy poszanowaniu jego prawa do
wolności i godności, w tym wolności od wszelkich nałogów,
- upowszechnianie i umacnianie w społeczeństwie przywiązania do wartości: wolności,
prawdy, sprawiedliwości, demokracji, równouprawnienia, samorządności, tolerancji
i przyjaźni,
- upowszechnianie wiedzy o świecie przyrody, przeciwstawianie się jego niszczeniu przez
cywilizację, kształtowanie potrzeby kontaktu z nieskażoną przyrodą,
- stwarzanie warunków do nawiązywania i utrwalania silnych więzi międzyludzkich ponad
podziałami rasowymi, narodowościowymi i wyznaniowymi.
Misja ZHP
Naszą misją jest wychowywanie młodego człowieka,
czyli wspieranie go we wszechstronnym rozwoju
i kształtowaniu charakteru przez stawianie wyzwań.
Naszą misją jest wychowywanie młodego człowieka, czyli
wspieranie go
Aby w owym wspieraniu być skutecznym, stale rozwijamy się i uczymy, skutecznie wspierać
może jedynie organizacja do tego rzetelnie przygotowana, taka, która stale pokonuje własne
niedoskonałości i ograniczenia. Organizacja wyrazista, z kompetentną i ideową kadrą. Kadrą,
która chce i może stać się dla młodego człowieka autorytetem, przewodnikiem, przyjacielem.
Wspieramy drugiego człowieka, czyli pomagamy mu, wskazujemy, umożliwiamy – jednakże
wybór drogi i stylu życia należą do tego, kogo prowadzimy harcerską ścieżką. W ten sposób
uczymy samodzielności i zachęcamy młodego człowieka do brania odpowiedzialności za
własne decyzje, działania, własny rozwój. Naszymi działaniami nie konkurujemy z rodzicami
i rodziną. Rodziców traktujemy, jako pierwszych, najważniejszych wychowawców, dlatego
naszą
pracę
wychowawczą
prowadzimy
w
stałej
współpracy
z
nimi.
ZHP istnieje nie po to, by doskonalić strukturę, przepływ informacji oraz proponować coraz
ciekawsze
i atrakcyjniejsze rozwiązania metodyczne dla nich samych. Wszystko to ma sens tylko wtedy,
gdy służy wspieraniu młodego człowieka. Przy wątpliwościach, czym ZHP rzeczywiście
powinno się zajmować, należy postawić sobie pytanie, na ile owe działania służą wspieraniu
młodego człowieka w rozwoju;
we wszechstronnym rozwoju
Tak budujemy organizację, układamy pracę, tworzymy program czy dzielimy zadania, aby
umożliwiać wszechstronny - duchowy, emocjonalny, intelektualny, społeczny i fizyczny rozwój. Patrzymy na człowieka, jako na pewną całość – i wspieramy go w rozwoju każdego
z owych aspektów. Dopiero takie holistyczne podejście do kwestii wychowania umożliwia
kształtowanie postaw, naukę oraz doskonalenie umiejętności. Nie to wyróżnia nas spośród
innych organizacji pozarządowych, że zajmujemy się rozwojem duchowym, emocjonalnym,
intelektualnym, społecznym czy fizycznym. Wyróżnia nas i jest dla nas cenne to, że te
wszystkie sfery rozwoju są dla nas obiektem troski jednocześnie, stale i równoważnie;
i kształtowaniu charakteru przez stawianie wyzwań.
Kształtowanie charakteru wymaga aktywnej postawy wobec siebie samego i otaczającej
rzeczywistości. Jesteśmy elementami większej całości – funkcjonujemy wśród innych ludzi,
w określonych warunkach, spotykamy się z różnorodnymi postawami wobec życia. Chcemy
przygotować młodego człowieka do samodzielnego stawiania sobie coraz wyżej poprzeczki.
Do wymagania od siebie i niezgody na bylejakość. Ważne dla nas są umiejętności, wiedza,
przeżycia. Ale mają one być narzędziem do kształtowania charakteru, a nie to kształtowanie
zastąpić.
Harcerski system wychowawczy
Zasady harcerskiego wychowania
Skuteczne kształtowanie młodego człowieka w duchu Prawa Harcerskiego przynosi efekty
w postaci trwałych postaw. Człowiek ukształtowany w zgodzie z wartościami przyjętymi
w naszym harcerskim ruchu wyróżnia się braterskim stosunkiem do innych, przyjacielską
i serdeczną postawą wobec wszystkich ludzi, gotowością i umiejętnością bezinteresownej służby
innym ludziom, Bogu i Polsce oraz ciągłą pracą nad sobą, nieustannym kształtowaniem
i doskonaleniem własnej osobowości. Jest gotowy wymagać od siebie, nawet, jeżeli inni od
niego nie wymagają.
Harcerska służba rozumiana jest, jako:
- służba Bogu – wynikająca z wiary bądź osobistego stosunku do duchowych wartości życia –
takich jak: miłość, prawda, dobro, sprawiedliwość, wolność, piękno, przyjaźń, braterstwo,
nadzieja,
- służba Polsce – wynikająca z poczucia przynależności do wspólnoty narodowej i kulturowej,
miłości Ojczyzny, godności narodowej, szacunku dla państwa i jego historii,
- służba sobie i innym – wynikająca z osobistej odpowiedzialności za indywidualny rozwój
i z osobistego stosunku do społeczeństwa, poczucia odpowiedzialności za rodzinę, lokalną
społeczność, kraj i cały świat, a także z szacunku dla innych i do świata przyrody.
Idee braterstwa, służby i pracy nad sobą przyświecają harcerskim działaniom, na co dzień.
Jaki ma być człowiek, którego kształtuje dzisiejsze harcerstwo?
– znać swoje korzenie i historię swojego kraju. Szanuje je i umiejętnie
z nich czerpie. Ma świadomość tego, co jest jego ojczyzną, bo żeby kogoś kochać – trzeba go
znać. Wie, z jakich polskich osiągnięć, wydarzeń, rodaków może być dumny. Patrzy
w przyszłość z odwagą. Nie zapomina o tym, co było, ale nie żyje przeszłością. Na co dzień
swój patriotyzm realizuje przede wszystkim przez odpowiedzialną postawę obywatela.
Powinien być patriotą
Powinien być świadomym obywatelem,
czyli aktywnym uczestnikiem społeczności, do której
należy. Umieć pracować w zespole, podejmować wyzwania, inicjować działania, realizować
cele, wykazywać się chęcią działania. Znać swoje prawa i obowiązki wobec kraju
i świadomie z nich korzystać, szanując demokrację, w tym demokratycznie wybrane władze.
za siebie, za rzetelne wykonywanie obowiązków, za
własne decyzje, które podejmuje w sposób świadomy. Bierze odpowiedzialność za każde
dane słowo. W sposób odpowiedzialny podchodzi do życia i współtworzy wspólnoty.
Powinien być człowiekiem odpowiedzialnym –
Powinien
być aktywnym członkiem wspólnot – lokalnej, rodzinnej, uczelnianej, szkolnej,
zawodowej itd. Umiejętnie godzić i równoważyć obowiązki wynikające z pełnienia różnych
ról społecznych. Nie zaniedbuje żadnej dziedziny życia. Ustala właściwe priorytety, jest
świadomy swoich możliwości i przekłada je na pełnienie różnych ról. Wciela w czyn ideę
służby.
- uczciwy i żyć w zgodzie z zasadami (wynikającymi z wartości
uniwersalnych, społecznych, Prawa i Przyrzeczenia Harcerskiego, wyznawanej religii), czyli
jest człowiekiem o ukształtowanym, uporządkowanym i stabilnym systemie wartości. Umie
Powinien być prawy
odróżniać dobro od zła. Ma mocny charakter, konsekwentnie postępuje zgodnie z przyjętymi
zasadami, potrafi poradzić sobie w trudnych sytuacjach życiowych, nie przekraczając przy
tym norm moralnych. Poszukuje autorytetów i sam staje się autorytetem, cechuje się wysoką
kulturą osobistą, dba, o jakość życia.
Powinien być człowiekiem otwartym i radosnym ,
pozytywnie podchodzącym do siebie, do drugiego
człowieka, do świata. Nie wznosi barier, tylko buduje mosty. Ma zaufanie do ludzi. Umie
słuchać, jest wrażliwy na piękno i na drugiego człowieka, umie i chce się uczyć się od innych.
Jest otwarty na różne problemy, zagadnienia. Wprowadza w czyn ideę braterstwa. Jest
obywatelem świata – ma horyzonty szersze niż granice kraju czy kultur, szanuje innych ludzi
i ich odmienność.
– stale poszukiwać rozwiązań
i zadań, uczyć się (nie tylko na błędach), być ciekawym świata, poszukiwać i selekcjonować
informacje, odnajdywać siebie w procesie zmian oraz chętnie zdobywać wiedzę
i wykształcenie oraz doświadczenia. Pracuje nad sobą całe życie - planuje swój rozwój, stara
się być wszechstronny, mieć pasję, odważnie podejmować wyzwania i konsekwentnie
realizować cele. Chce wiedzieć więcej niż wie i umieć więcej niż umie.
Powinien być człowiekiem uczącym się, czyli gotowym na zmiany
Powinien być dzielnym i zaradnym,
potrafić radzić sobie w każdej sytuacji, być kreatywnym,
umieć znaleźć pomoc w sytuacjach trudnych, dobrze gospodarować czasem, pieniędzmi,
sprzętem. Jest przedsiębiorczy, chce pozostawić świat lepszym niż go zastał.
Powinien dbać o zdrowie ciała i ducha,
czyli być odpowiedzialnym za swoje zdrowie, znaleźć dla
siebie zdrowe drogi życia i aktywne formy spędzania wolnego czasu. Nie ulega żadnym
nałogom, ma silną wolę.
W kształtowaniu charakteru młodych ludzi oraz wspieraniu ich we wszechstronnym rozwoju
dużą role odgrywa umiejętne stosowanie przez instruktora metody harcerskiej. Głównymi
elementami tej metody są:
PRAWO I PRZYRZECZENIE
Prawo i Przyrzeczenie to tradycyjny, prawie stuletni zapis naszego kodeksu postępowania. To
dzięki nim każdy, kto zetknie się z harcerstwem, nawet na krótko, ma okazję do pracy nad
własnym charakterem, nad własną osobowością. Praca z Prawem to nieustanne obserwowanie
siebie samego i praca nad sobą, która w konsekwencji prowadzi do świadomego przyjęcia
określonego stylu życia. Prawo i Przyrzeczenie są wskazówką dla każdego w odpowiedzi na
pytania: Jak postępować? Jak żyć?
UCZENIE PRZEZ DZIAŁANIE
Doświadczając, próbując, przeżywając, aktywnie uczestnicząc – młody człowiek
przygotowuje się do dorosłości. Istotne jest stwarzanie takich sytuacji w działalności
gromady/drużyny, aby każdy miał możliwość działania indywidualnie, a także w grupie.
Działanie to powinno mieć bezpośredni związek z życiem społeczeństwa i w społeczeństwie.
Zuchy, harcerze, harcerze starsi i wędrownicy działają – podczas zdobywania gwiazdek,
stopni, sprawności, realizacji zadań, ćwiczeniu technik harcerskich, podczas zbiórki, obozu
czy kolonii, rajdu, ale także w codziennym życiu – podczas wypełniania swoich obowiązków
wobec domu rodzinnego czy szkoły. Daje im to szansę na przeżycie przygody.
W każdej grupie wiekowej działanie odbywa się w inny sposób: zuch – przez zabawę w coś
lub kogoś, harcerz – przez grę, harcerz starszy – przez poszukiwanie, wędrownik – służbę
i wyczyn.
STALE DOSKONALONY i STYMULUJĄCY PROGRAM
Program powinien być wszechstronny tak, jak wszechstronny powinien być rozwój. Tak, aby
każdy mógł w nim znaleźć coś dla siebie. Celem jest rozbudzanie zainteresowań,
zaciekawienie, zachęcenie do zdobywania nowej wiedzy i umiejętności, poszukiwania dróg
indywidualnego rozwoju. To wszystko musi się złożyć na program: zastępu, drużyny, hufca,
chorągwi, ZHP. Dzięki dobremu zaplanowaniu i podjęciu działań indywidualnych
i zbiorowych (zbiórka, obóz harcerski, kolonia zuchowa, rajd, festiwal…) program będzie
stymulował rozwój każdej jednostki, a tym samym całej naszej organizacji. Ważne jest
wykorzystywanie w harcerskiej pracy instrumentów metodycznych (stopnie, gwiazdki,
sprawności, znaki służb…), formy pracy, propozycje i inspiracje zucha, harcerza, harcerza
starszego, wędrownika i instruktora, ale także pomysłów różnych zespołów i grup oraz
pobudzanie do samodoskonalenia się i aktywnego udziału w życiu harcerskim. Program musi
być pożyteczny i potrzebny każdemu, kto w nim uczestniczy, trzeba go wciąż aktualizować
i tworzyć w perspektywie otaczającej nas rzeczywistości. Realizacja programu powinna być
silnym, gorącym, intensywnym, pełnym napięcia, ale zawsze pozytywnym przeżyciem, na
które czeka się z przyspieszonym biciem serca i które zawsze wzbudza chęć dalszego
działania.
SYSTEM MAŁYCH GRUP
Zastęp to grupa przyjaciół, która pozwala na znalezienie swojego miejsca i sprawdzenie się
w samodzielnym działaniu. Praca w małych grupach przynosi wymierne efekty
wychowawcze, ponieważ łatwiej jest dotrzeć do każdego, dostrzec jego wartość, pomóc mu
pokonać słabości, porozmawiać z nim, poznać go. W harcerstwie takie grupy stanowią
szóstki, zastępy, patrole, zespoły zadaniowe. Na ich czele stoją zwykle rówieśnicy mający
trochę większe doświadczenie czy też wyrobienie harcerskie, cieszący się zaufaniem. We
współzawodnictwie konkurowanie ze sobą zespołów wzmaga emocje, zwiększa motywację
do działania.
METODA HARCERSKA TO SPOSÓB DZIAŁANIA CHARAKTERYZUJĄCY SIĘ:
dobrowolnością
Harcerskie działanie opiera się na dobrej woli młodego człowieka. Każdy ma prawo do
podejmowania decyzji związanych z własnym rozwojem i aktywnym uczestnictwem w życiu
naszej organizacji. Dobrowolne dokonywanie wyborów sprawia, że jesteśmy bardziej
dojrzalsi i umiemy więcej. Ważnym momentem wyrażenia własnej woli jest moment
składania Obietnicy Zucha, Przyrzeczenia Harcerskiego i Zobowiązania Instruktorskiego.
pozytywnością
W harcerstwie podejmujemy zadania o wymiarze pozytywnym, które mają bezpośredni
wpływ na kształtowanie postawy i charakteru młodego człowieka. W każdym rozbudzamy
poczucie piękna i dobra, pomagamy rozwijać zdolności oraz pielęgnować wartości. Istotna
jest wiara we własne siły i możliwości, która pozwala rozwijać się i piąć wzwyż.
pośredniością
Wychowanie w harcerstwie następuje nie, wprost, ale przez podejmowanie działań,
zdobywanie coraz wyższych stopni i nowych sprawności, uczestnictwo w atrakcyjnym
programie. Celem jest podejmowanie przez każdego wysiłku a nie proponowanie gotowych
rozwiązań. Postępując zgodnie z Prawem i Przyrzeczeniem, działając i współpracując
z innymi uczymy się życia.
wzajemnością oddziaływań
W harcerstwie jedni uczą się od drugich przez wzorowe postępowanie, przykład osobisty
i baczną obserwację innych. Istotną rolę odgrywa współzawodnictwo, którego celem jest
zawsze wszechstronny rozwój. W grupie rówieśników każdy nie tylko może pokazać, co wie,
co umie, czego może nauczyć innych, ale też może uczyć się od innych.
świadomością celów
Uświadomienie sobie potrzeby własnego rozwoju lub też wykonania jakiegoś zadania,
ułatwia realizację zamierzenia. W naszej organizacji jesteśmy świadomi naszych potrzeb
i naszych możliwości. Wiemy też, po co w harcerstwie jesteśmy, że staramy się o swój
wszechstronny rozwój. Wszystko, co dzieje się w ZHP, ma swój cel.
indywidualnością
W harcerstwie najważniejszy jest człowiek i jego wszechstronny rozwój. Stwarzamy takie
warunki, aby każdy indywidualnie niezależnie od wieku, płci, doświadczenia, zainteresowań
mógł znaleźć swoje miejsce w ZHP. Dbamy o wszechstronny rozwój jednostki.
naturalnością
W harcerstwie wszystko jest zwyczajne i dostosowane do warunków, w których żyjemy.
Wszystko ma „swój czas”, dlatego zuchy bawią się, harcerze uczestniczą w grze, harcerze
starsi poszukują a wędrownicy podejmują służbę. Robimy tak po to, by każdy miał możliwość
rozwoju zgodnie ze swoimi możliwościami i potrzebami. Przestrzeganie norm zawartych
w Prawie i Przyrzeczeniu ma źródła w harcerskiej naturze.
Istniej ścisłe powiązanie między wszystkimi cechami, a umiejętne wykorzystywanie ich
wszystkich przynosi najlepsze rezultaty.
ROLA DRUŻYNOWEGO
Główny cel ZHP – wspieranie młodego człowieka w rozwoju i kształtowanie charakteru
realizowany jest głównie w codziennej pracy każdej gromady i drużyny. Najważniejszym
harcerskim wychowawcą jest drużynowy. Dla realizacji celu naszej organizacji buduje on
w drużynie program wychowawczy, indywidualnie odpowiadający na potrzeby członków
drużyny, ale oparty na takich samych dla całej organizacji podstawach wychowawczych.
Przez program rozumiemy całokształt działań celowo podejmowanych przez instruktora
i gromadę/drużynę oraz stawianie wyzwań dla wspierania rozwoju młodego człowieka,
kształtowania jego charakteru. Składają się na niego zadania stopni, gwiazdek zuchowych
i sprawności, zadania zespołowe, znaki służb, projekty, obóz, kolonia zuchowa itd. Program
jest realizowany na szczeblu gromady i drużyny, a oparty na tych samych dla całej organizacji
wartościach. Dla wspierania działań wychowawczych drużynowego harcerskie komendy
w swoim programie pracy zawierają działania wzmacniające realizację programu gromad
i drużyn.
Osobisty przykład, stosowanie metody harcerskiej, wierność harcerskim ideałom
w codziennym życiu czyni drużynowego świadomym swej roli wychowawcą. Zadaniem
poszczególnych szczebli organizacji i poszczególnych zespołów instruktorskich jest
wspomaganie pracy drużynowego, umacnianie jego roli i pozycji w środowisku harcerskim
i lokalnym. Jakość pracy drużynowego powinna być troską całej wspólnoty instruktorskiej
Dla skutecznej realizacji misji organizacji niezbędne są, łącznie:
- świadomy instruktor-wychowawca, którego postawa odzwierciedla nasze wartości,
- umiejętnie stosowana harcerska metoda,
- wartości opisane w Prawie Harcerskim.
Charakter wychowania ZHP
Zgodnie ze Statutem wychowanie w ZHP opiera się na normach moralnych wywodzących się
z uniwersalnych, kulturowych i etycznych wartości chrześcijaństwa.
ZHP wychowuje młodych ludzi na prawych, aktywnych i odpowiedzialnych obywateli
w duchu wartości zawartych w Prawie Harcerskim.
ZHP jest stowarzyszeniem apolitycznym, niezależnym ideowo i organizacyjnie od partii,
ruchów i organizacji o charakterze politycznym.
Prawo Harcerskie Związku Harcerstwa
Polskiego
1. HARCERZ SUMIENNIE SPEŁNIA SWOJE OBOWIĄZKI WYNIKAJĄCE Z PRZYRZECZENIA HARCERSKIEGO ,
wrażliwym okiem spogląda na otaczający go świat, na potrzeby ludzi, na potrzeby
środowiska, w którym żyje. Jest dobrym uczniem i pracuje rzetelnie. Jest gotów zawsze
pełnić służbę innym, dawać z siebie wszystko, co dobre, nie żądając w zamian nic, za jedyną
nagrodę uważa radość płynącą z dobrze spełnionych obowiązków. Obcy mu jest egoizm,
postawa konsumpcyjna, wyznaje prymat wartości duchowych nad materialnymi.
2. NA SŁOWIE HARCERZA POLEGAJ JAK NA ZAWISZY - to nakaz prawdomówności, wierności,
zgodności słów i czynów z nakazami własnego sumienia, swym słowem i czynem harcerz
zasługuje na zaufanie, dotrzymuje słowa, przywraca wiarę w solidność, rzetelność,
spolegliwość, mówi, co myśli, robi, co mówi. Postawą i zachowaniem daje świadectwo
o wartościach, jakie wnosi harcerstwo w życie młodzieży i całego społeczeństwa. Harcerz jest
punktualny.
3. HARCERZ JEST POŻYTECZNY, jego czyny zawsze służą społeczności, w której żyje. Naukę
traktuje, jako podstawę przyszłej służby Ojczyźnie i ludzkości. Praca zawodowa jest nie tylko
źródłem jego utrzymania, ale przede wszystkim formą realizacji służby społecznej.
HARCERZ NIESIE POMOC BLIŹNIM chętnie i ofiarnie, nie czeka aż go ktoś o pomoc
i opiekę poprosi, lecz sam szuka okazji, by być pomocnym każdemu człowiekowi i każdej
społeczności, którą spotyka na swej drodze.
4. HARCERZ W KAŻDYM WIDZI BLIŹNIEGO, każdemu służy pracą, pomocą, ujmuje się za każdym
pokrzywdzonym, obca mu jest znieczulica i oziębłość w stosunkach między ludźmi.
Przezwycięża urazy i waśnie między ludźmi i między narodami, swą postawą daje wyraz
uznania naturalnych praw człowieka. Sprzeciwia się przejawom nienawiści, nie poniża
nikogo. Harcerz ZA BRATA UWAŻA KAŻDEGO INNEGO HARCERZA, każdego skauta
na całym świecie, każdego wiernego tym samym ideałom. Takie widzenie świata i ludzi
prowadzi do poszanowania cudzych przekonań, do demokracji i tolerancji.
5. HARCERZ POSTĘPUJE PO RYCERSKU, traktuje życie jak wielką grę, w której ważna jest nie tylko
wygrana, ale ważne jest przede wszystkim to, jak się gra. Harcerstwo to czysta gra. Harcerz
mimo negatywnych doświadczeń wierzy, że inni też grają czysto. Czysta, uczciwa, rycerska
gra obowiązuje przede wszystkim wobec przeciwników. Harcerz wyciąga rękę do zgody.
Harcerz jest dzielny, walczy z chamstwem, nietolerancją, przejawami brutalności. Jest
uprzejmy i kulturalny, potrafi się odpowiednio zachować w każdej sytuacji. Harcerz dba
o swój wygląd.
6. HARCERZ MIŁUJE PRZYRODĘ, nie niszczy jej, przeciwdziała jej dewastacji, I STARA SIĘ JĄ POZNAĆ,
uczy się czytać "świętą księgę przyrody", odczuwa silną więź z całą przyrodą. Ma
świadomość, że jest jej cząstką, zgłębia jej tajemnice, w niej szuka i odnajduje równowagę
ducha. Przeciwdziała zagrożeniom środowiska, których źródłem jest nie tylko cywilizacja
przemysłowa, ale także bezmyślność, lenistwo, brak wyobraźni, nieświadomość skutków
naszych działań i zaniedbań. Dba o bogactwa naturalne, o piękno krajobrazu.
7. HARCERZ JEST KARNY, karnością opartą na rozumnym posłuszeństwie, wynikającą
z dobrowolnego wyboru drogi i celu, wyboru dającego poczucie wolności. Harcerz jest
RODZICOM, wierny rodzinnej tradycji, która współtworzy tradycję Ojczyzny. Jest
posłuszny WSZYSTKIM SWOIM PRZEŁOŻONYM, którzy prowadzą go do wspólnie realizowanego celu
- przez służbę Bogu, Polsce i bliźnim. Karność staje się źródłem poszukiwania i uznawania
autorytetów w życiu społecznym.
POSŁUSZNY
8. HARCERZ JEST ZAWSZE POGODNY, idzie między ludzi z otwartym spojrzeniem płynącym
z pogody ducha. Harcerz panuje nad swoimi emocjami i nerwami. Jest optymistą, ma
poczucie humoru. Pomaga innym przezwyciężyć apatię, smutek, zniechęcenie, obojętność.
Cieszy się radością innych.
9. HARCERZ JEST OSZCZĘDNY, nie skąpy, ale gospodarny, nie marnuje czasu, nie marnuje życia,
pracuje skutecznie. Harcerz jest OFIARNY w niesieniu pomocy innym, hojny w uczynności.
Przywiązuje szczególne znaczenie do bezinteresownej działalności społecznej. Przezwycięża
marnotrawstwo materiałów i darów przyrody, pieniędzy i pracy.
10. HARCERZ JEST CZYSTY W MYŚLI, MOWIE I UCZYNKACH , najpierw myśli, potem mówi, dba
o czystość i piękno języka. Sprawy płci traktuje poważnie i odpowiedzialnie. Harcerz dba
o zdrowie, NIE PALI TYTONIU I NIE PIJE NAPOJÓW ALKOHOLOWYCH , nie ulega żadnym nałogom, nie
próbuje używania narkotyków, pomaga innym w zwalczaniu nałogów. Abstynencję traktuje,
jako ważny element troski o zdrowie, o hart ducha, o opanowanie słabości własnego
charakteru.
hm. Stefan Mirowski
styczeń 1996 r.
Przyrzeczenie harcerskie
MAM SZCZERĄ WOLĘ,
to znaczy dobrowolnie, bez niczyjego nakazu, bez żadnego przymusu,
CAŁYM ŻYCIEM, ze wszystkich sił mego ducha, z całego serca, wykorzystując wszystkie dane mi
możliwości PEŁNIĆ SŁUŻBĘ BOGU, który stanowi uosobienie najwyższych ideałów, takich jak
miłość, prawda, dobro, sprawiedliwość, wolność, piękno, przyjaźń i braterstwo, wiara,
nadzieja. Ideały te łączą wszystkich ludzi dobrej woli, niezależnie od pochodzenia,
narodowości, wyznania, wywodzą się z norm moralnych opartych na uniwersalnych,
etycznych i kulturowych tradycjach chrześcijaństwa. Wyznawany przeze mnie system
wartości kształtuję samodzielnie podążając w kierunku wskazanym przez Prawo Harcerskie.
Pragnę służyć POLSCE, ojczyźnie moich przodków, o której honor, niepodległy byt, tradycje
i kulturę walczyli czynem i słowem, którą otrzymałem w spadku, jako bezcenną wartość
mego pokolenia, którą z całym jej bogactwem duchowym i materialnym mam przekazać
moim następcom. Stale poszerzam świat mych myśli i uczuć, wierny zasadzie, że więcej
wiedzieć, to głębiej pokochać. Szanuję prawa innych państw i narodów.
Chcę NIEŚĆ CHĘTNĄ POMOC BLIŹNIM nie tylko wtedy, gdy o pomoc proszą, ale zawsze wtedy, gdy
czujnym okiem dostrzegę, że na drodze mego życia stanął ktoś, kto potrzebuje pomocy,
opieki, wsparcia, pocieszenia.
Mam BYĆ POSŁUSZNYM PRAWU HARCERSKIEMU, chcę, by Ono było zawsze wskazówką mego
postępowania, by ono decydowało zawsze o zgodności moich myśli, słów i uczynków.
Moje Przyrzeczenie nie jest przysięgą ani ślubowaniem. Przestrzeganie Prawo Harcerskiego
jest sprawą mego honoru i źródłem radości, "wędrówką ku szczęściu". Za wypełnienie
Przyrzeczenia odpowiadam przed własnym sumieniem.
hm. Stefan Mirowski
styczeń 1996 r.
Dodano: 26.Marzec.2009
Rafał S. (admin.)
Związek Harcerstwa Polskiego
Historia ZHP
IDŹ DO :
Misja i cele ZHP
Cele statutowe ZHP
Struktura ZHP
Grupy członkowskie w ZHP
Aktualne władze ZHP
ZHP w międzynarodowych organizacjach skautowych
Zloty ZHP
Związek Harcerstwa Polskiego (ZHP) - największa
polska organizacja harcerska, powstała w dniu
1 listopada 1918 roku, z połączenia wszystkich
wcześniej
działających
organizacji
harcerskich
i skautowych, z trzech zaborów. Jest wychowawczym,
patriotycznym,
dobrowolnym
i
samorządnym Związek Harcerstwa Polskiego
stowarzyszeniem otwartym dla wszystkich bez względu Data powstania 1 listopada 1918
na pochodzenie, rasę czy wyznanie.
Liczebność
110 729 [2008]
Wychowanie w ZHP opiera się na normach moralnych,
wywodzących się z uniwersalnych, kulturowych Zasięg
Polska
działalności
i etycznych wartości chrześcijańskich, kształtuje
ul. Konopnickiej 6
postawy szacunku wobec każdego człowieka, uznając Siedziba
system wartości duchowych za sprawę osobistą każdego
członka Związku.
00-491 Warszawa
Nazwę Związek Harcerstwa Polskiego nosiły również
poprzedniczki obecnego ZHP: organizacja skautowa
kierowana przez Naczelną Komendę Skautową
Władze
w Warszawie, działająca do 1 listopada 1916 roku; Przewodniczący hm. Adam Massalski
organizacja harcerska działająca na terenie Królestwa Naczelnik
hm. Małgorzata Sinica
Polskiego (regencyjnego), działająca od 2 listopada
1916 do 2 listopada 1918.
Portal: Harcerstwo
Związek Harcerstwa Polskiego jest organizacją nonprofit, od 16 lutego 2004 roku zarejestrowany jest, jako
organizacja pożytku publicznego. Ponadto przez wiele
lat posiadał status stowarzyszenia wyższej użyteczności.
Związek Harcerstwa Polskiego liczy 110 729 członków
(2008).
Jest członkiem Polskiej Rady Młodzieży.
Historia ZHP
Misja i cele ZHP
Według statutu misją Związku jest wychowywanie młodzieży oraz wspieranie rozwoju
i kształtowanie charakteru człowieka poprzez stawianie wyzwań. Podstawowe wartości, na
których opiera się wychowanie zawarte są w Prawie Harcerskim. Chociaż podstawą
wychowania w ZHP są normy moralne, wywodzące się z wartości chrześcijańskich, Związek
daje prawo osobistego wyboru swojego systemu wartości.
Cele statutowe ZHP to:
stwarzanie warunków do wszechstronnego rozwoju człowieka,
kształtowanie osobowości człowieka odpowiedzialnego,
upowszechnianie w społeczeństwie takich wartości jak: wolność, prawda,
sprawiedliwość, demokracja, samorządność, równouprawnienie, tolerancja i przyjaźń,
umożliwienie nawiązywania kontaktów międzyludzkich ponad wszelkimi podziałami,
propagowanie wiedzy na temat przyrody, ekologii oraz kształtowanie potrzeby
kontaktu z przyrodą.
Struktura ZHP
Najwyższą władzą Związku Harcerstwa Polskiego jest Zjazd ZHP. W okresie pomiędzy
zjazdami władzami naczelnymi są:
Przewodniczący ZHP,
Rada Naczelna ZHP (odpowiednik rady nadzorczej),
Naczelnik ZHP,
Główna Kwatera ZHP (odpowiednik zarządu),
Centralna Komisja Rewizyjna ZHP (organ kontrolny),
Naczelny Sąd Harcerski ZHP (odpowiednik sądu koleżeńskiego).
Jednostkami terenowymi Związku Harcerstwa Polskiego są:
chorągiew - na poziomie wojewódzkim,
hufiec - najczęściej na poziomie powiatowym.
Podstawowymi jednostkami organizacyjnymi są:
gromady, które dzielą się wewnętrznie na szóstki zuchowe,
drużyny, które dzielą się wewnętrznie na zastępy lub patrole,
kręgi,
inne jednostki działające na zasadzie kręgu lub drużyny.
Jednostki te mogą się łączyć w:
szczepy,
związki drużyn.
W ZHP działają również ogólnopolskie, regionalne oraz środowiskowe ruchy programowometodyczne, skupiające instruktorów, członków zwyczajnych niebędących instruktorami
i pełniących funkcje instruktorskie oraz jednostki organizacyjne ZHP. Ruchy programowometodyczne stanowią dla ich członków formę współdziałania w celach doskonalenia
programu i metodyki, wymiany doświadczeń i upowszechniania inicjatyw programowych
i metodycznych, realizacji konkretnego zadania, inicjatywy społecznej lub kierunku służby.
Grupy członkowskie w ZHP
zuchy w wieku 6-10 lat
harcerki i harcerze w wieku 10-13 lat
harcerki starsze i harcerze starsi w wieku 13-16 lat
wędrowniczki i wędrownicy w wieku 16-25 lat
instruktorki i instruktorzy od 16 lat - po złożeniu Zobowiązania Instruktorskiego
członkowie starszyzny od 25 lat - jeżeli nie złożyli Zobowiązania Instruktorskiego
seniorzy od 55 lat
Aktualne władze ZHP
hm. Adam Massalski - przewodniczący ZHP
hm. Małgorzata Sinica - naczelnik ZHP
ZHP w międzynarodowych organizacjach skautowych
Związek Harcerstwa Polskiego jest członkiem:
WOSM - Światowej Organizacji Ruchu Skautowego (World Organisation of Scout
Movement) w latach 1922-1949 (członek-założyciel) i ponownie od 1996 roku,
WAGGGS - Światowego Stowarzyszenia Przewodniczek i Skautek (World Association of
Girl Guides and Girl Scouts) w latach 1928-1950 (członek-założyciel) i ponownie od 1996
roku,
ISGF - Międzynarodowego Bractwa Skautów i Przewodniczek (International Scout and
Guide Fellowship),
ICCS - Międzynarodowej Katolickiej Konferencji Skautingu (International Catholic
Conference of Scouting) od 1999 roku,
ICCG - Międzynarodowej Katolickiej Konferencji Skautingu Żeńskiego (International
Catholic Conference of Guiding) od 2000,
DESMOS - Międzynarodowego Porozumienia Skautów Prawosławnych (International Link
of Orthodox Christian Scouts) od 1996 (członek-założyciel).
Zloty ZHP
Zloty (ang. jamboree) są tradycyjnymi spotkaniami harcerzy i skautów. Na przestrzeni lat
Związek Harcerstwa Polskiego zorganizował następujące zloty organizacji:
1924 - I Narodowy Zlot Harcerzy w Warszawie
1929 - II Narodowy Zlot Harcerzy w Poznaniu
1935 - Jubileuszowy Zlot ZHP w Spale
1981 - Jubileuszowy Zlot 70-lecia Harcerstwa Polskiego - Kraków-Błonia
1988 - Zlot ZHP 1988 na Warmii i Mazurach (potocznie nazywany Zlotem Grunwaldzkim)
1991 - Zlot 80-lecia Harcerstwa Polskiego - Pająk k. Częstochowy
1995 - Światowy Zlot Harcerstwa Polskiego "ZEGRZE '95"
2000 - Światowy Zlot Harcerstwa Polskiego "GNIEZNO 2000"
2007 - Zlot ZHP "KIELCE 2007"
2010 - Jubileuszowy Zlot 100-lecia Harcerstwa Polskiego "KRAKÓW 2010" (planowany)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------plik PDF: HISTORIA ZHP I SCOUTINGU od 1857 do 2001
Dodano: 24.Marzec.2009
Rafał S. (admin.)
Symbolika Krzyża Harcerskiego
Krzyż Harcerski zaprojektował w 1912 roku ks. Kazimierz
Lutosławski wzorując go na najwyższym polskim odznaczeniu wojskowym - Krzyżu Virtuti
Militari.
Wg "Regulaminu Odznak i Oznak" jest odznaką organizacyjną harcerzy i instruktorów. Krzyż
Harcerski nosi się 2 cm nad lewą kieszenią munduru (choć lepiej twierdzić, że nosi się go na
sercu).
Prawo noszenia Krzyża Harcerskiego zyskuje się przy złożeniu Przyrzeczenia Harcerskiego.
Na ubraniu cywilnym można nosić jego miniaturki.
Krzyż Harcerski ma bogatą symbolikę. Różnie tłumaczy się jego kształt i poszczególne
elementy. Dla wszystkich jednak pozostaje czymś niezwykle wartościowym, cennym. Czymś,
co przechowuje się z pietyzmem przez całe życie i nierzadko przekazuje dzieciom i wnukom,
jako rodzinną świętość. Patos? Może, ale spróbujcie poprosić harcerza, aby dał Wam go na
pamiątkę...
Zawołanie "Czuwaj"
Harcerskie pozdrowienie "Czuwaj" używane było dawniej przez rycerzy polskich stojących
na warcie. Wtedy miało zapobiec zaśnięciu na posterunku. Teraz przypomina o stałej
gotowości każdego harcerza do służby ojczyźnie, pracy dla innych, niesienia pomocy
i ustawicznej pracy nad sobą.
Krąg
Lilijkę otacza krąg - symbol doskonałości, do jakiej dąży harcerska rodzina. Niektórzy
twierdzą, że jest to też symbol harcerskiego kręgu, w którym wszyscy są równi i panują
braterskie relacje. Inni dodają, że to oznaka ogromnej woli tworzenia kręgu, z którego
promieniować będzie prawość myśli, słów i czynów.
Lilijka
Lilijka od początków chrześcijaństwa symbolizuje czystość i cnotę. Nosili ją na swych
szatach królowie, na sztandarach książęta, na herbach rycerze. Harcerska lilijka podobno ma
swym kształtem przypominać zakończenie igły magnetycznej kompasu. Tak jak igła
wskazywała żeglarzom bezpieczną drogę do domu, tak lilijka symbolizuje jedną
z najważniejszych powinności harcerza: postępowanie zgodnie z prawem harcerskim. Inni
twierdzą, że tak jak kompas północ, tak lilijka ma harcerzom wskazywać drogę do osiągania
ideałów. Trzy literki ONC na ramionach lilijki są skrótem hasła filaretów: "Ojczyzna, Nauka,
Cnota". Na węźle widnieje skrót nazwy naszej organizacji ZHP. Na lilijce z krzyża nie ma
żadnych liter, są za to dwie gwiazdki. Symbolizują one oczy harcerza, zawsze szeroko
otwarte, uważnie obserwujące świat, gotowe dostrzec dobro i zło. Są symbolem oczu
patrzących i widzących, kiedy i gdzie harcerz może być pomocny.
Promienie
Promienie biegnące od lilijki oznaczają dążenie harcerstwa do promieniowania na cały świat
wartościami, radością, dobrem.
Węzeł
Węzeł na wieńcu, jak węzeł na chuście ma przypominać o obowiązku wypełnienia
przynajmniej jednego dobrego uczynku dziennie. Są jeszcze takie środowiska, w których
wolno rozwiązać chustę (a więc rozebrać się i pójść na spoczynek) dopiero po spełnieniu
dobrego uczynku.
Wieniec z liści dębowych
Liście dębowe od dawien dawna symbolizują męstwo i dzielność. Wieniec z liści dębowych
mieli prawo nosić tylko ludzie władający ogromną siłą - ducha, mięśni, czy magii. Cechy te męstwo i dzielność - powinny być również udziałem każdego harcerza.
Wieniec z liści lauru
Liście laurowe są symbolem zwycięstwa. Wieniec z liści laurowych nosili autorzy
największych wiktorii, rzymscy cesarze. Dla harcerza liście laurowe oznaczają tryumf nad
własnymi słabościami.
Ziarenka piasku
Ramiona Krzyża Harcerskiego wypełnione są ziarenkami piasku, które symbolizują liczną
rodzinę harcerską. Inna interpretacja mówi, że są to nierówności symbolizujące kamienie na
drodze życia, perły dobrych uczynków, trudy i znoje, radości i smutki, jakie harcerz spotyka
na swojej drodze życia.
Krzyż
harcerski
Dodano: 24.Marzec.2009
jest
prawnie
Rafał S. (admin.)
chronionym
znakiem
towarowym
ZHP.
Zasady Musztry i Ceremoniału
Na podstawie: wydawnictwa "Horyzonty"
plik PDF: musztra.zip (713kB)
IDŹ DO:
KOMENDA
POSTAWA ZASADNICZA
POSTAWA SWOBODNA
MELDOWANIE
ODDAWANIE HONORÓW W MIEJSCU
ZWROTY
WYKONYWANIE ZBIÓREK
RÓWNANIE I KRYCIE
ODLICZANIE
PRZESUNIĘCIE SZYKU
WSTĘPOWANIE I WYSTĘPOWANIE
APEL DRUŻYNY/OBOZU
Musztra jest jednym z elementów zbiórek harcerskich. Właściwie
stosowana ma istotne znaczenie w harcerskim wychowaniu. Musztra
usprawnia działania organizacyjne, stanowi oprawę uroczystości
harcerskich. Zwiększa bezpieczeństwo i porządek, wprowadza
dyscyplinę. Musztra harcerska oparta jest na wybranych elementach
musztry wojskowej, są w niej także elementy typowe dla zajęć
harcerskich. Układ tematyczny "Zasad" odbiega jednak od schematu
"Regulaminu musztry wojskowej". Wiąże się to ze sposobem nauczania musztry
w podstawowej jednostce harcerskiej, jaką jest drużyna. Kolejność prezentowanych
zagadnień jest tak dobrana, aby mogła stanowić dla drużynowego swoisty program
nauczania. Nie są zalecane zbyt długie zajęcia z musztry, natomiast konieczna jest
systematyczność i dokładność. Do nauki kolejnego elementu musztry należy przechodzić
wówczas, kiedy poprzedni jest dobrze opanowany. Zaleca się nauczanie musztry zgodnie
z zasadą: opis z wyjaśnieniem i pokaz z ćwiczeniem. Przestrzeganie "Zasad musztry"
obowiązuje harcerki, harcerzy, instruktorki i instruktorów ZHP. Wybrane zasady mogą być
stosowane także przez gromady zuchowe, lecz tylko w trakcie uczestnictwa
w uroczystościach harcerskich.
KOMENDA
Komendę wydaje się w postawie zasadniczej, z miejsca, z którego jest najlepiej odbierana.
Zaleca się, aby prowadzący stawał przed frontem lub na prawym skrzydle szyku. Dowodzić
należy z takiej odległości, aby móc objąć wszystkich wzrokiem. Komendy składają się
z zapowiedzi i hasła lub z samego hasła. Zapowiedź zwraca uwagę, uprzedza wykonawców,
co nastąpi; hasło jest znakiem wykonania. Na zapowiedź komendy przyjmuje się postawę
zasadniczą, po haśle wykonuje polecenie. Zapowiedź podaje się wyraźnie, głosem donośnym,
przeciągając ostatnią zgłoskę. Hasło podaje się po krótkiej przerwie, głośno, wyraźnie, krótko
i dobitnie.
Przykład:
"W lewooo ZWROT"
"Kolejnooo ODLICZ"
"Na wprost MARSZ"
Rozpoczęcie zajęć z musztry lub przejęcie dowodzenia przez inną osobę wymaga
podania zapowiedzi "Na moją komendę...". Istotne jest również, aby siedzącej grupy
harcerzy nie stawiać na "BACZNOŚĆ", ale najpierw podać odpowiednią komendę.
W takim przypadku komendy mogłyby brzmieć następująco: "Drużyna/kurs/druhny
i druhowie POWSTAŃ!!!" lub "Na moją komendę, drużyna POWSTAŃ. W dwuszeregu
ZBIÓRKA". Prowadzący musztrę musi mieć świadomość, że błędnie podanie komendy
budzą konsternację wśród harcerzy, obniżając równocześnie autorytet prowadzącego.
Jedynym ratunkiem w takiej sytuacji jest podanie komendy "WRÓĆ". Umożliwia ona
cofnięcie błędnie podanej komendy, jak i przerwanie niewłaściwie wykonanej
czynności. Na komendę "WRÓĆ" harcerze przyjmują poprzednią postawę.
POSTAWA ZASADNICZA
Postawa zasadnicza wyraża gotowość do przyjęcia, wykonania i podawania komendy.
W postawie zasadniczej harcerz stoi nieruchomo. Ciężar ciała spoczywa na obu stopach. Pięty
złączone, stopy lekko rozwarte (mniej więcej na szerokość własnej stopy). Brzuch lekko
wciągnięty, klatka piersiowa lekko wysunięta przez swobodne cofnięcie ramio n do tyłu.
Ramiona na równej wysokości, położone równolegle do linii frontu. Ręce opuszczone
swobodnie wzdłuż tułowia, dotykają uda nasadą dłoni oraz złączonymi i wyprostowanymi
palcami. Głowa lekko podniesiona, wzrok skierowany na wprost, usta zamknięte. Postawę
zasadniczą harcerz przyjmuje: na zapowiedź każdej komendy, np. "W prawo...", "Do
dwóch...", "W szeregu...", "Do... (Hymnu)!", na komendę "BACZNOŚĆ". Stojąc
w rozproszeniu harcerze wykonują zwrot w kierunku wydającego komendę (frontują).
Harcerze ustawieni w szyku nie frontują, przyjmują postawę zasadniczą bez względu na
ustawienie prowadzącego, w szyku po wykonaniu komendy "ZBIÓRKA". Po podaniu przez
prowadzącego komendy "W (szyk, miejsce) ZBIÓRKA" harcerze w szybkim tempie podążają
na wskazane miejsce i ustawiają się w postawie zasadniczej. Szyk nie musi być sformowany
dokładnie. Dopiero po podaniu komendy "SPOCZNIJ" harcerze powinni pokryć i wyrównać,
w czasie oddawania honorów w miejscu. Przed oddaniem honoru należy zaakcentować
postawę zasadniczą i pozostać w niej do czasu wykonania pozdrowienia skautowego lub
salutowania, w czasie składania meldunku i przy oficjalnym przedstawieniu się. Składanie
meldunku i oficjalne przedstawienie się należy rozpocząć po dokładnym przejęciu postawy
zasadniczej oraz po zakończeniu oddawania honorów, podczas podawania komendy
w miejscu. Podający komendę ściąga na siebie uwagę, wszyscy go obserwują, w związku
z powyższym należy przykładnie przyjąć postawę zasadniczą. W tej postawie pozostaje się do
zakończenia wydawania komendy, z wyjątkiem możliwości poruszania się przy komendzie
określającej wykonanie zbiórki, np.: "Za mną, w marszu, w kolumnie dwójkowej ZBIÓRKA".
POSTAWA SWOBODNA
Postawa swobodna jest formą odpoczynku harcerza. Przyjmując postawę swobodną,
wysuwa się energicznie lewą nogę do przodu, o połowę długości stopy. Ciężar spoczywa
na prawej nodze. Ręce opuszczone swobodnie. W tej postawie harcerz może poprawiać
umundurowanie, zmieniać położenie nóg. Drużyny zwyczajowo mogą przejmować
odmienną postawę swobodną, np. w lekkim rozkroku ze skrzyżowanymi rękami z tyłu
tułowia. Dotyczy to tylko zbiórek w gronie drużyny/szczepu i nie może mieć miejsca
w czasie innych wystąpień.
MELDOWANIE
Meldowanie polega na złożeniu zwięzłego sprawozdania z przebiegu wykonanej czynności
danej jednostki harcerskiej, czynności własnej lub celu przybycia. Przełożonemu podajemy
swoją funkcję, a starszemu swój stopień. Meldunek powinien być składany zgodnie z zasadą
minimum słów, maksimum treści.
Przykłady:
"Druhu komendancie, drużynowy T.K. melduje 15GDH podczas biegu harcerskiego";
"Druhu harcmistrzu, wędr. M.U. Melduje swoje przybycie";
"Druhu instruktorze, zastępowy K.G. melduje zastęp WILKI 94WDH na apelu, stan 8".
Kiedy nie jest możliwe rozpoznanie funkcji (w pierwszej kolejności) bądź stopnia
przyjmującego meldunek, zwracamy się "Druhu instruktorze,...". Podczas meldowania
przełożonemu, który zna meldującego, można złożyć meldunek bez podawania swojej
funkcji, stopnia, nazwiska, np. "Druhu drużynowy, melduję patrol 33BDH gotowy do zajęć,
stan 6". Meldunek można poprzedzić harcerskim pozdrowieniem "Czuwaj!".
ODDAWANIE HONORÓW W MIEJSCU
Honory oddaje się w postawie zasadniczej. Będąc bez nakrycia głowy harcerz zwraca głowę
w kierunku przełożonego, jednocześnie wznosząc prawą rękę zgiętą w łokciu do wysokości
barku. Dłoń ułożona przodem, z kciukiem położonym na paznokciu małego palca, z trzema
palcami środkowymi uniesionymi w górę. W nakryciu głowy harcerz zwraca głowę
w kierunku przełożonego, jednocześnie podnosząc najkrótszą drogą prawą rękę do daszka.
Palec wskazujący i środkowy powinny być wyprostowane i złączone, pozostałe palce
złączone i przyciśnięte kciukiem. Wystającą część palca środkowego przykłada się:
do brzegu daszka rogatywki/kapelusza skautowego,
do obrzeża beretu/furażerki, nad zewnętrznym kątem prawego oka.
Dłoń zwrócona ku przodowi, łokcie na prawo w skos. Po oddaniu honoru harcerz opuszcza
energicznie rękę w dół z jednoczesnym zwrotem głowy na wprost. Jeżeli harcerz ma
niesprawną prawą rękę, to w celu oddania honoru przyjmuje postawę zasadniczą, frontuje
i wykonuje energiczny skłon głowy. Harcerz/instruktor przyjmujący honory ma obowiązek na
nie odpowiedzieć.
ZWROTY
Zwroty w miejscu wykonuje się na komendę "W prawo/lewo/tył ZWROT". Na zapowiedź
komendy harcerz przyjmuje postawę zasadniczą. Na hasło "ZWROT" wykonuje obrót na dwa
tempa. Przy zwrocie w lewo: tempo pierwsze obrót na obcasie lewego buta i na czubku
prawego buta, tempo drugie najkrótszą drogą dostawia energicznie nogę pozostawioną w tyle.
Przy zwrocie w prawo odwrotnie. Zwrot w tył wykonuje się przez lewe ramię.
WYKONYWANIE ZBIÓREK
Na komendę "Drużyna/zastęp - BACZNOŚĆ" wywołana grupa:
przyjmuje postawę zasadniczą, jeżeli stoi w szyku,
przyjmuje postawę zasadniczą i frontuje, jeżeli stoi w rozproszeniu.
Przykłady dalszych komend do ustawienia drużyny.
W szyku zbiórkowym:
"W szeregu, frontem do mnie - ZBIÓRKA",
"W dwuszeregu, na poprzednim miejscu - ZBIÓRKA",
"W trójszeregu, na drodze, frontem do bramy, prawe skrzydło na wysokości słupa ZBIÓRKA".
W szyku marszowym:
"W rzędzie - ZBIÓRKA",
"W kolumnie dwójkowej, czołem do mnie - ZBIÓRKA",
"W kolumnie trójkowej, na drodze, w kierunku mostu, czoło na wysokości słupa ZBIÓRKA".
Po podaniu komendy określającej wykonanie zbiórki, prowadzący może poruszać się w celu
precyzyjnego określenia miejsca zbiórki. Po podaniu zapowiedzi na przykład. "W szeregu,
frontem do ...", może:
przenieść się na miejsce, gdzie ma stanąć drużyna,
wskazać ręką miejsce zbiórki i dalej w postawie zasadniczej podaje hasło
"ZBIÓRKA".
Przy podaniu zapowiedzi "Za druhem...” - można wskazać druha, za którym grupa ma
maszerować, i dalej w postawie zasadniczej podaje się hasło "MARSZ". Hasło "ZBIÓRKA"
należy tak, aby harcerze szybko zareagowali na podaną komendę. Istotnie jest szybkie
przemieszczenie się harcerzy i ustawienie szyku po podaniu komendy "SPOCZNIJ".
Przykłady do sformowania szyku w marszu:
"W rzędzie, za mną, w marszu - ZBIÓRKA",
"W kolumnie dwójkowej za druhem komendantem w marszu - ZBIÓRKA".
Po podaniu komendy harcerze szybkim krokiem dołączają z tylu do prowadzącego szyk.
RÓWNANIE I KRYCIE
Równanie oznacza ustawienie harcerzy - każdy szereg w jednej linii do
prawoskrzydłowego, z zachowaniem kilkucentymetrowych odstępów. Odstęp w sposób
praktyczny mierzy się szerokością dłoni na wysokości łokcia. Krycie oznacza ustawienie
harcerzy - każdy rząd w jednej linii do czoła, z zachowaniem metrowych odległości.
Odległość w sposób praktyczny mierzy się wyciągnięciem wyprostowanej ręki do pleców
harcerza, którego kryjemy.
ODLICZANIE
Po podaniu komendy "... - ODLICZ" harcerze pierwszego szeregu szyku zbiórkowego
zwracają głowy w prawo, z wyjątkiem prawoskrzydłowego. Prawoskrzydłowy zaczyna
odliczanie zwracając głowę w lewo i podaje "Raz". Pozostali odliczający zwracają
energicznie głowy z prawej na lewą stronę, podając kolejne liczby, po czym zwracają głowę
na wprost i przyjmują postawę swobodną. Harcerze kolejnych szeregów zwracają uwagę na
podaną przez ich poprzedników liczbę, która także ich dotyczy, i wraz z nimi przyjmują
postawę swobodną. Odliczanie w szyku marszowym odbywa się poprzez zwrot głowy w lewo
i podanie liczby do tyłu, do kolejnego harcerza w rzędzie. Pozostałe elementy analogicznie
jak w szyku zbiórkowym. Ostatni odliczający podaje głośno liczbę w kierunku wydającego
komendę. Przy komendzie "Kolejno - ODLICZ", jeżeli szyk jest niepełny,
lewoskrzydłowy/zamykający ostatniego szeregu, po odliczeniu, zwraca głowę w kierunku
wydającego komendę i głośno melduje "Niepełny". W celu dokonania odliczenia grupy nie
jest konieczne wychodzenie przed szyk. Dowodzący może wykonać wykrok z jednoczesnym
zwrotem w lewo, stojąc pod kątem prostym do szyku.
PRZESUNIĘCIE SZYKU
W celu przesunięcia szyku na odległość większą niż krok podajemy komendę: "Drużyna,
X (liczba kroków) kroków, na wprost - MARSZ", "STÓJ". Aby przesunąć szyk w tył na
odległość większą niż krok podajemy komendę: "W tył - ZWROT", "X kroków na wprost MARS Z", "W tył - ZWROT" lub powtarzać kilkakrotnie komendę " Krok w tył - MARSZ".
Krok w tył wykonuje się lewą nogą. Aby przesunąć szyk w bok, podajemy komendy:
"W prawo/lewo - ZWROT",
"X kroków na wprost - MARSZ" lub "Na wprost - MARSZ", "STÓJ",
"W prawo/lewo - ZWROT".
WSTĘPOWANIE I WYSTĘPOWANIE
Przykładowe komendy do wystąpienia z szyku:
"Druh Karczewski, do mnie - WYSTĄP",
"Wyróżnieni, do druha komendanta - WYSTĄP",
"Wyczytani, do linii zbiórek - WYSTĄP".
Reguła trzech kroków na samo hasło "WYSTĄP" nie obowiązuje w przypadkach, kiedy nie
jest możliwe zachowanie tej odległości. Wówczas wystarczą dwa, a nawet jeden krok,
w zależności od sytuacji. Po wystąpieniu harcerza wywołanego z pierwszego szeregu.
Harcerz wywołany z drugiego szeregu wykonuje mały krok lewą nogą i dotyka swego
poprzednika, który wykonuje krok w skos, w prawo do przodu (w uzasadnionych sytuacjach
w lewo do przodu). Wywołany wykonuje drugi, mały krok, równając się z pierwszym
szeregiem, i występuje. W tym czasie poprzednik wraca na swoje miejsce wykonując krok
w skos, w lewo do tyłu. Gdy wywołany wykonuje komendę "WSTĄP", następują analogiczne
czynności. Komendy "WSTĄP" i "WYSTĄP" można podawać- również grupie harcerzy.
Harcerze z pierwszego szeregu oraz z drugiego - niestojący obok siebie - występują
jednocześnie. Harcerze z drugiego szeregu - stojący obok siebie - wykonują kolejno,
zaczynając od prawego. Na komendę "WSTĄP" harcerze wracają na swoje miejsca
jednocześnie lub w kolejności występowania z szyku. Przy wywołaniu harcerza z czoła lub
z drugiego szeregu szyku zbiórkowego. Harcerz wywołany z trzeciego (lub dalszego) szeregu
szyku zbiórkowego/marszowego na komendę "WYSTĄP" przechodzi za plecami harcerzy
swojego szeregu, na prawą stronę szyku. Następnie, maszerując wzdłuż skrzydła/kolumny,
występuje przed front/czoło szyku. Harcerz może przejść na lewą stronę szyku na wskazanie
prowadzącego lub jeżeli będzie to zdecydowanie krótsza droga do wystąpienia. Wstępowanie
w ww. przypadkach następuje analogicznie do występowania.
APEL DRUŻYNY/OBOZU
W celu ustawienia drużyny/obozu prowadzący podaje komendę "Na moją komendę,
drużyna/obóz w... (Szyk, miejsce) - ZBIÓRKA". Na zbiórce drużyny/obozu można
przyjmować swój obrzędowy szyk, odmienny od niniejszych zasad. Jeżeli drużyna/obóz ma
wcześniej ustalone miejsce i szyk apelowy, to prowadzący może podać komendę:
"Drużyna/obóz do apelu - ZBIÓRKA". Przed rozpoczęciem apelu prowadzący może wydać
komendę "Zastępowi - przygotować zastępy do apelu", co zobowiązuje zastępowych do
dokonania poprawy umundurowania zastępu i odliczenia stanu osobowego. Po sformatowaniu
szyku przy sobie prowadzący może przyjąć różne warianty dalszego postępowania:
Zwraca głowę w lewą stronę - do podania komendy "SPOCZNIJ",
Wykonuje wykrok w lewo skos - na przykład do podania komendy "Kolejno ODLICZ" lub
"BACZNOŚĆ" przed meldowaniem przełożonemu,
Występuje przed szyk i dalej prowadzi apel.
Celem przyjęcia meldunku prowadzący podaje komendy: "Drużyna BACZNOŚĆ,
Zastępami MELDOWAĆ". Zastępowi natychmiast wychodzą z szyku i najkrótszą drogą
podchodzą do prowadzącego. Ustawiają się na 2-3 kroki przed prowadzącym, tak, aby znalazł
się on przed środkiem szyku. Po jednoczesnym oddaniu honorów prowadzący podaje
komendę "SPOCZNIJ" i przechodzi na prawe skrzydło meldujących, poruszając się bokiem
(maks. 2 kroki) lub stosując marsz i zwroty. Ww. zasady mają zastosowanie, jeżeli meldunek
składają minimum trzy osoby. Dobrym obyczajem jest, aby w czasie składania meldunku
przez zastępowego, zastęp samoczynnie przyjmował postawę zasadniczą. Przy dwóch
meldujących prowadzący nie stosuje powitania z meldującymi, nie podajemy komendy
"SPOCZNIJ", ale od razu odbierania meldunki, a zastępy pozostają w postawie zasadniczej.
Kończący meldunek i kolejny meldujący oraz prowadzący oddają honory jednocześnie. Po
odebraniu ostatniego meldunku prowadzący staje przed środkiem szyku i po jednoczesnym
oddaniu honorów podaje komendę "WSTĄP". Meldujący najkrótszą drogą wracają do swoich
zastępów. Prowadzący podaje komendę "BACZNOŚĆ" i składa meldunek najważniejszej
osobie na placu. Po złożeniu meldunku może nastąpić okrzyk: "Druhny i druhowie,
CZUWAJ", "Czuj, czuj - CZUWAJ" lub inny zwyczajowy danego środowiska. Nie należy
stosować meldowania 3-stopniowego. Nie podajemy też komendy "Na prawo/na
lewo/raport/sztandar/itp. - PATRZ". Komendę "BACZNOŚĆ" podaną na apelu należy
rozumieć, jako patrzenie w kierunku, gdzie dzieją się rzeczy ważne. Dalej następuje
odczytanie rozkazu przez prowadzącego lub osobę wyznaczoną. Dobrym obyczajem jest, aby
osoby wyczytane w rozkazie odpowiadały "SŁUŻBA"; nie dotyczy to przypadku odczytania
kary. Kolejnym elementem uroczystego apelu drużyn/obozu jest podniesienie flagi/bandery
wraz z odśpiewaniem hymnu. Do podniesienia flagi może być wyznaczona pojedyncza osoba
(flagowy) lub poczet flagowy 3-osobowy. Poczet powinien zająć miejsce poza szykiem,
najlepiej naprzeciwko masztu. Prowadzący podaje komendę "Druh.../Poczet, do podniesienia
flagi - WSTĄP". Wyznaczone osoby najkrótszą drogą podążają w kierunku masztu,
ustawiając się jeden krok przed masztem, a flagowy sprawdza, czy wcześniej przygotowana
flaga jest gotowa do natychmiastowego podniesienia. Prowadzący podaje komendę
"BACZNOŚĆ - do hymnu Związku Harcerstwa Polskiego". Lub samo "BACZNOŚĆ", jeśli
podniesienie flagi ma nastąpić bez śpiewania hymnu. Flagowy wykonuje krok do przodu w
kierunku masztu i podnosi flagę. W tym czasie nw. osoby oddają honory (salutują):
asystujący przy podnoszeniu flagi,
dowódcy grup stojących w szyku,
niepokryci instruktorzy stojący w szyku,
Instruktorzy niestojący w szyku, po uprzednim zwróceniu się w kierunku masztu.
Osoby oddające honory nie śpiewają hymnu, a wszyscy zwracają głowy w kierunku
masztu. Czas podnoszenia flagi powinien być zsynchronizowany z czasem śpiewania hymnu.
Jeżeli flagowy zakończy czynność w trakcie śpiewania, wykonuje krok w tył, przyjmuje
postawę zasadniczą i salutuje. Po zakończeniu hymnu pada komenda "BACZNOŚĆ", po
której:
oddający honory przestają salutować,
instruktorzy niestojący w szyku wracają do poprzedniej postawy,
wszyscy przyjmują postawę zasadniczą, zwracając głowę na wprost.
Jeżeli dalsze czynności uroczystego apelu nie wymagają zachowania postawy zasadniczej,
prowadzący podaje komendę "SPOCZNIJ", po której flagowy/ poczet wykonuje
samoczynnie w tył zwrot. Na komendę "Druh... /Poczet - WSTĄP" wyznaczone osoby
najkrótszą drogą podążają na poprzednie miejsce. Wieczorne apele z reguły nie zawierają
wszystkich ww. elementów uroczystego apelu, a komendę "... Do podniesienia flagi...”
zastępuje komenda "... Do opuszczenia flagi...”. W drugiej części apelu następują przemowy,
podczas których głos powinien być udzielany według ważności pełnionej funkcji.
Prowadzący nie poprzedza każdej czynności komendą "BACZNOŚĆ - SPOCZNIJ". Po
zakończeniu apelu:
Na komendę "BACZNOŚĆ - zastępowi odmaszerować - SPOCZNIJ" osoby stojące w szyku
przyjmują postawę swobodną i czekają na decyzje zastępowych, a osoby stojące poza
szykiem udają się w dowolnym kierunku;
Na komendę "BACZNOŚĆ - (kierunek) rozejść się - SPOCZNIJ" wszyscy wykonują zwrot
w podanym kierunku, przyjmują postawę swobodną i rozchodzą się.
Dodano: 24.Marzec.2009
Rafał S. (admin.)
SPECYFIKACJA FORM PRACY
Akcje społeczne
Są to archaiczne określenia do dnia dzisiejszego jednak podejmowane. Są to akcje, które
robimy dla środowiska, czyli dla dzieci z podwórka, dla mam, nauczycieli, emerytów.
Zwiady rodzajowe
Terenoznawcy, historyczny, turystyczny, folklorystyczny, komunikacyjny, etnograficzny,
gospodarczy, przyrodniczy, obserwacja, wywiad, wycieczka, zadanie między zbiórkowe,
badanie domu. Zawsze powinno być podsumowanie.
Zajęcia techniczne (majsterki)
Związane z przetwarzanymi lub wytwarzanymi przedmiotami.
Zajęcia sportowe
Wyścigi, czyli tor przeszkód. Tu wchodzi ogrom zajęć mających na celu rozwinięcie kultury
fizycznej.
Są to krótkie zajęcia sportowe na zbiórce, poprzez turnieje a na olimpiadach skończywszy.
Wycieczki drużyny
Trzy etapy:
przygotowania: opiekun, noclegi, kosztorys, ubezpieczenie, pozwolenia od rodziców,
program, uczestnicy, sprzęt;
realizacja programu;
podsumowanie.
Biwaki drużyny
Trzy etapy:
przygotowania: opiekun, noclegi, kosztorys, ubezpieczenie, pozwolenia od rodziców,
program,
uczestnicy, sprzęt;
realizacja programu;
podsumowanie.
Gry terenowe
Tu wchodzą wszelkie gry ze scenariuszem lub bez przeprowadzane na powietrzu - generalne
zasady:
gra musi być dopasowana do terenu;
gra musi być dostosowana do wieku uczestników;
zasady gry muszą być zwięzłe, wystarczająco jasne i zrozumiałe.
Biegi harcerskie
Także gra terenowa po jakimś czasie szkolenia lub czasookresie w celu podsumowania
i sprawdzenia wiadomości nabytych przez harcerzy.
Konkursy, Quizy, Testy, Krzyżówki
Konkursy mogą być plastyczne, muzyczne i inne, prawie w każdym temacie. Ważne jest
podsumowanie.
Zabawy towarzyskie
Planszowe, czyli potocznie zwane świetlicowymi. Należy odpowiednio dostosować do wieku
uczestników i przestrzegać regulaminów gry.
Ogniska, Kominki
Dla wszystkich jasne. Musimy przygotować miejsce na ognisko i je ułożyć lub przygotować
się do kominka. Konieczna jest osoba prowadząca całość i dobranie tematu dla wszystkich.
Obrzędowość też jest ważna - rozbudować.
Zabawy i gry w izbie harcerskiej
Pod tym tematem są wszelkie gry i zabawy w izbie harcerskiej, jakie znamy i stosujemy, na
co dzień.
Potańcówki
Forma, w której możemy naszych harcerzy nauczyć tańczyć a to na pewno im się w życiu
przyda. Poza tym młodzież potrzebuje płaszczyzny, na której mogą się spotkać na luzie.
Może to być np. szkółka tańca.
Wieczornice
Wieczór literacki - młodym ludziom takie coś też jest potrzebne. Nie zapomnij dobrać
odpowiednio poezję. Może to być wieczór z muzyką. Najlepiej włączyć w to harcerzy.
Samemu starać się tylko ukierunkować imprezę. Ktoś musi prowadzić taki wieczór. Przed
imprezą musicie przygotować odpowiedni wystrój i wytworzyć odpowiedni nastrój.
Osądy nad bohaterem
Oglądamy film lub byliśmy w teatrze lub czymś takim. Może to być osoba nam znana. Może
to być nawet sąd nad harcerzem, który niegodnie się zachował. Musi być obrońca, adwokat i
prawdziwy sąd: harcerze są przysięgłymi. Możemy drużynę podzielić na pół i zaczynamy
sądzić.
Burza mózgów
Ma na celu znalezienie sposobu na wyjście z opresji, znalezieniu odpowiedzi na pytanie,
wymyślenie czegoś w grupie. Proste do zrealizowania - rzucamy temat i każdy, kto chce
mówi o tym, co uważa za ważne w temacie.
Film
Oglądanie filmu. Trzeba przygotować jakiś wartościowy film i stworzyć dogodne warunki do
jego oglądania. Oglądamy go z kulturą widza. Po filmie możemy podyskutować.
Festiwal
Może być kultury, muzyki, filmu itp. Ma być możliwością pokazania dorobku kulturalnego
lub innego. Jest formą dosyć trudną. Trzeba zrobić dekoracje, stworzyć możliwość do
zaprezentowania swoich dzieł. Wybrać osobę prowadzącą, przygotować przerywniki i zrobić
podsumowanie z pochwałami lub nagrodami.
Gazetka, Audycja
Rodzaj dziennikarstwa. Harcerze bawią się w dziennikarzy. Piszą artykuł o tym, co jest dla
nich ważne i o tym, co chcieliby było w pracy. Trzeba znaleźć redaktora naczelnego, który to
wyda i zrobi z tego odpowiedni materiał. Przy lepszym sprzęcie technicznym może zamiast
gazety być audycja lub film.
Spotkanie z ciekawym człowiekiem
Najpierw trzeba się zastanowić, kim by miał być ten ciekawy człowiek i co mógłby pokazać
naszym harcerzom. Następnie należy przygotować takie spotkanie od strony organizacyjnej
tzn. treść pytań, miejsce, czas, wystrój, forma podziękowania, itp.
Wyjście do placówek kulturalnych
Trzeba najpierw wprowadzić klimat, jaki z reguły panuje w takich placówkach. Powiedzieć
o strojach, zachowaniu, itp. Wybrać repertuar i resztę jak z filmem.
Rajdy
Na zasadzie biwaku i biegu harcerskiego.
Obozy
Na zasadzie biwaku i biegu harcerskiego.
Złazy
Na zasadzie biwaku i biegu harcerskiego.
Zloty
Na zasadzie biwaku i biegu harcerskiego.
Manewry
Na zasadzie biwaku i biegu harcerskiego.
Turnieje
Jest to rywalizacja pomiędzy zastępami, patrolami, drużynami. Mogą być pomieszane zajęcia
sportowe z nie sportowymi. Coś na zasadzie olimpiady.
Uroczystości
Tu mamy na myśli wszelkie święta, rocznice, urodziny. Należy je obchodzić bardzo ciepło.
Dobrze przygotować i poprowadzić.
Zajęcia muzyczne
Zajęcia bardzo specjalistyczne. Potrzebne jakiekolwiek instrumenty. Zajęcia podobne do
lekcji wychowania muzycznego
Mikro-kursy
Krótki kurs szkoleniowy, wyłożenie teorii.
Inscenizacje
Robimy inscenizację. Mogą to być zajęcia docelowe. Robimy przedstawienie lub pośrednie
krótkie inscenizacje, kawałki. Zadbać o odpowiedni temat i pomóc przy realizacji - reżyseria.
Zajęcia przy komputerze
Nowe jeszcze ciepłe, ale już się zdarzają. Odpowiednia organizacja zajęć, aby wszyscy się
bawili. Dla lepszych trudniejsze zajęcia dla słabszych lżejsze. Odpowiednio do wieku
przygotować oprogramowanie. Starać się uatrakcyjniać, ale też i uczyć na takich zajęciach.
PODZIAŁ NA GRUPY TEMATOWE
GRUPA - Zajęcia terenowe
zwiady;
wycieczki;
biwaki;
rajdy.
GRUPA - Rywalizacja i współzawodnictwo
gry i ćwiczenia sportowe;
konkursy;
turnieje;
gry świetlicowe;
gry terenowe;
biegi harcerskie;
alarmy.
GRUPA - Aktywność twórcza
zabawy;
ogniska - kominki;
piosenki i pląsy;
formy teatralne;
zwyczaje, obrzędy;
gazetki;
wystawy;
audycje;
akademie;
zajęcia techniczne;
zajęcia plastyczne.
GRUPA - Operowanie słowem
wykłady - referaty;
dyskusje;
spotkania;
gawędy;
sesje;
rady - komisje.
GRUPA - Wychowanie przez pracę
służby - dyżury;
prace zarobkowe;
czyny społeczne;
prace produkcyjne.
GRUPA - Imprezy masowe
zloty, złazy;
manewry;
raporty, musztry, defilady;
capstrzyki, pochody, manifestacje;
olimpiady sportowe.
Dodano: 24.Marzec.2009
Rafał S. (admin.)
Poradnik Drużynowego
Na podstawie broszury "Pierwsze Kroki Drużyny Harcerskiej"
napisanej przez Barbarę Niemiec phm. (rok pierwszego wydania: 1998)
plik PDF: poradnik_druzynowego.zip (270kB)
IDŹ DO:
Krok Pierwszy
Krok Drugi - Agitacja
Krok Trzeci - Pierwsza zbiórka
Krok Czwarty - Zezwolenia Rodziców
Krok
Krok
Krok
Krok
Piąty - Meldunek
Szósty – Dokumentacja
Siódmy - Koniec Okresu Próbnego
Ósmy - Bibliografia: Regulaminy
Tytułowe pierwsze kroki skieruj oczywiście do hufca, porozmawiaj z Komendantem
i odpowiednim Namiestnikiem, przedstaw im swoje plany i zamierzenia. Właśnie tu
otrzymasz błogosławieństwo i skierowanie do pracy z drużyną. Ze skierowaniem należy udać
się do Dyrekcji szkoły, w której chcesz założyć drużynę. Udając się na pierwszą rozmowę
pamiętaj, że bardzo ważne jest pierwsze wrażenie, postaraj się, więc wypaść jak najlepiej.
Przedstaw siebie i swoje plany. Ustal z dyrekcją, na jakich warunkach będziecie w szkole
istnieć, jeśli nie masz własnej harcówki - z jakich pomieszczeń możesz korzystać, zorientuj
się, kiedy możesz spotkać się z kandydatami na swych harcerzy, itd.
Jeśli uporasz się już z formalnościami, kolej na następne - trudniejsze kroki, a więc do dzieła!
Krok Drugi
Agitacja
To ilu harcerzy możesz mieć na zbiórkach zależy m.in. od tego, jak będzie wyglądać będzie
pierwsze spotkanie z przyszłymi harcerzami, dlatego dużo uwagi należy poświęcić agitacji
i pierwszej zbiórce.
Ale po kolei.
Wiesz już (po rozmowie z dyrekcją), kiedy, i o której godzinie możesz przeprowadzić nabór,
musisz się, więc do niej odpowiednio przygotować. Pomyśl, jaką będzie miała ona formę,
(jakie rzeczy musisz przygotować), co chcesz powiedzieć swoim przyszłym harcerzom, jak
zachęcisz ich do wstąpienia w harcerskie szeregi.....
Przygotowując się do agitacji warto pamiętać o kilku bardzo ważnych sprawach,
a mianowicie podczas niej:
pobudź ciekawość dziecka;
podkreśl niezwykłość każdego spotkania;
udowodnij przyszłym harcerzom, że to oni (nie ty) są na zbiórkach najważniejsi;
opowiedz, czego mogą się na zbiórkach spodziewać, czym będą się zajmować;
A przede wszystkim nie zapomnij poinformować Twoich przyszłych podopiecznych, kiedy,
o której godzinie i gdzie odbędzie się pierwsza zbiórka. Możesz przygotować informacje lub
zaproszenia dla dzieci, warto pomyśleć o plakacie informacyjnym..... możliwości jest wiele
i zależą one jedynie od Twej inwencji twórczej.
Krok Trzeci
Pierwsza zbiórka
Zaplanuj ją tak, by była atrakcyjna dla dzieci. Pamiętaj, że one nie znają Ciebie i Ty nie znasz
ich - warto, więc coś z tym zrobić. Poza tym Twoi przyszli harcerze nie wiedzą dokładnie, na
czym polega harcerstwo, co to jest drużyna, kim jest drużynowy czy przyboczny. Spróbuj już
na pierwszej zbiórce powiedzieć im, co ich w drużynie czeka. Radziłabym też dużo zabaw
poznawczych i integracyjnych, pląsów, piosenek Jak będzie wyglądała Twoja pierwsza
zbiórka zależy tylko od Ciebie i Twojej inwencji twórczej, nie zapominaj jednak, tworząc jej
konspekt o ZASADACH DOBREJ ZBIÓRKI, czyli:
zasadzie przemienności elementów (statycznych, dynamicznych, cichych, głośnych)
- pamiętaj, że wszystko ma SWÓJ czas;
zasadzie logicznego ciągu zbiórki - staraj się pamiętać o klamrach łączących zbiórkę
w sensowną całość - unikaj słowa: "A teraz ..." - stworzy ono sztuczną atmosferę;
zasadzie zachowania tempa - zmieniaj elementy tuż po kulminacyjnym punkcie
pracy;
zasadzie stałości niektórych elementów - ta zasada jest "latarką", która nie pozwoli
Ci się zgubić. Pamiętaj, więc o czterech stałych elementach, obrzędowym
rozpoczęciu, obrzędowym zakończeniu, gawędzie (lub jej formie wymiennej),
minutkach harcerskich;
zasadzie czegoś nowego na każdej zbiórce;
zasadzie podziału pracy między wszystkich - między drużynowym, przybocznym,
zastępami, harcerzami;
zasadzie samodzielności inicjatywy - nie odtrącaj pomysłów harcerzy, niech mają
szansę, żeby się wykazać - daj szansę wypowiedzenia harcerzom własnego zdania;
zasadzie "drużynowy też się bawi";
Jeśli przemyślałeś już jak wyglądać ma Twoja zbiórka, czas wziąć się za napisanie jej
konspektu.
W napisaniu konspektu pomoże Ci umieszczony poniżej "schemat", najlepiej weź arkusz
papieru i po prostu napisz:
TEMAT ZBIÓRKI - zatytułuj ją jakoś, pamiętaj, że ciekawa nazwa bardziej zainteresuje
harcerzy;
CO CHCESZ HARCERZOM NA TEJ ZBIÓRCE PRZEKAZAĆ, CZEGO CHCESZ
ICH NAUCZYĆ, JAKIE UMIEJĘTNOŚCI MAJĄ ONI POSIĄŚĆ
JAKIMI FORMAMI PRACY JESTEŚ W STANIE ZREALIZOWAĆ TO
WSZYSTKO
PLAN ZBIÓRKI
PRZEANALIZUJ PLAN POD WZGLĘDEM ZASAD DOBREJ ZBIÓRKI
WYPISZ, CO MUSISZ PRZYGOTOWAĆ, O CZYM PAMIĘTAĆ, KOGO MUSISZ
POPROSIĆ O POMOC LUB ZGODĘ...
Przygotuj WOREK Z TWORZYWEM, czyli teksty piosenek, treść gawędy, gry, zabawy...
Jeśli już napisałeś - masz gotowy konspekt!
Czas, więc na krok kolejny...
Krok Czwarty
Zezwolenia Rodziców
Już od początku zadbaj o dobre kontakty z rodzicami swoich harcerzy. Jeśli możesz
zorganizuj spotkanie z rodzicami Twoich pociech, przedstaw im siebie i swoje plany, spróbuj
pozyskać w nich sojuszników - jeśli Ci się uda, będą nieocenioną pomocą. I najważniejsze:
poproś o pisemną zgodę na uczestnictwo dziecka w zbiórkach. Pozwolenia zbierz i dołącz do
dokumentacji.
Krok Piąty
Meldunek
Praktykuje się, iż nowo utworzona drużyna przechodzi tzw. OKRES PRÓBNY, trwający trzy
miesiące. Jeśli więc jesteś po pierwszych zbiórkach zanieś do hufca meldunek informujący
o istnieniu drużyny. Poproś w nim również o rozpoczęcie okresu próbnego. Jak wyglądać
będzie meldunek (i jego treść) zależy tylko od jego twórców.
Krok Szósty
Dokumentacja
Każda drużyna posiadać powinna dokumentację, w skład, której wchodzą:
książka pracy;
książka finansowa;
kronika;
karty prób na stopnie i sprawności;
ewidencja książeczek harcerskich;
lista członków drużyny;
karty biwaków;
różnego rodzaju sprawozdania i protokoły;
Oprócz powyższych dokumentów każda drużyna powinna posiadać jeszcze jedną ważną
pozycję, która na pewno pomoże w całorocznej pracy. Chodzi oczywiście o PLAN PRACY.
Piszemy go po kilku zbiórkach, kiedy poznamy już naszych harcerzy, ich zainteresowania,
potrzeby i zdolności. Uwzględniamy w nim również:
imprezy z tzw. zielonego i czerwonego kalendarza;
imprezy wynikające z planu pracy szczepu i hufca;
potrzeby środowiska;
prawo i przyrzeczenie oraz system stopni i sprawności;
obrzędy;
Wiesz już, co powinno znaleźć się w Twoim planie, nie pozostaje, więc nic innego jak tylko
go napisać. Pomoże Ci w tym poniższy wzór:
PLAN PRACY
...... DH ...............................
NA ROK ...../..... .......
SZCZEP ZHP .................................
HUFIEC .....................
OPRACOWAŁ: ............................
1.
Charakterystyka drużyny:
..... DH...................... działa od............. przy SP nr....... W...............
Liczy ........ harcerek i harcerzy w wieku ........ .
Drużyna pracuje zastępami, jest ich ...... .
Zastępowi posiadają przeszkolenie na stopniu ...... .
Dotychczas ...... dh. i dh. zdobyło stopień .........,
......... dh. zdobywa stopień ..........
W drużynie pracuje ......... przybocznych w stopniu .................. .
Drużyna posiada własną kronikę.
Zbiórki odbywają się w .... o godz. .... w harcówce / szkole .....
2.
Założenia wychowawczo-programowe: W tym roku chciałbym, aby moja drużyna:
o ....................................................................................................
o ....................................................................................................
o ....................................................................................................
3.
Ramowy plan pracy:
Data:
Temat
Sposób
Uwagi:
zbiórki: realizacji:
4.
Krok Siódmy
Koniec Okresu Próbnego
Po około trzech miesiącach działalności Twojej drużyny Komendant hufca ogłasza
w rozkazie istnienie drużyny, nadaje jej numer (nazwa leży w gestii drużyny), a tym samym
ZAKAŃCZA OKRES PRÓBNY. Od tego momentu Twoja drużyna rozpoczyna "normalną"
działalność, kończy stawiać pierwsze kroki i zaczyna raczkować, ale o tym może innym
razem. Póki, co warto zorganizować sobie warsztat pracy drużynowego, czyli miejsce
i "narzędzia" konieczne do realizacji Twoich harcerskich planów, zamierzeń, celów.
W najprostszym przypadku jest to po prostu półka bądź szuflada, do której wrzuca się
materiały związane tematycznie z harcerstwem. Im większy jednak staż drużynowego tym
większe zbiory, w których o ile zawczasu nie zrobimy porządku, trudno będzie się nam
odnaleźć.
Najlepiej zacząć od podzielenia własnego księgozbioru na działy tematyczne. Im większa
kolekcja, tym bardziej szczegółowy powinien być podział. Materiały ulotne można składać w
specjalnych teczkach; podobnie postąpić można z prasą.
Należy pamiętać, że pomocą w pracy drużynowego są również biblioteki i czytelnie, a także
specjalistyczne bibliografii - najbardziej znaną pozycją z tej dziedziny jest praca Władysława
Broniewskiego pt. "Bibliografia harcerska 1911-1960" (Warszawa, 1992).
W następnym "rozdziale" znajdziesz zestawienie bibliograficzne, które być może pomoże Ci
w Twej harcerskiej karierze.
Krok Ósmy
Bibliografia: Regulaminy
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
Harcerskie odznaki honorowe / T. Sikorski.- Warszawa, [199?]
Instrukcja o działalności finansowej, gospodarczej i sprzętowej w drużynie ZHP / ZHP
GK.- Warszawa, 1993
Regulamin mundurów zuchów, harcerek, harcerzy, instruktorek i instruktorów ZHP /
ZHP.- Warszawa, 1994
Regulamin musztry, służby wewnętrznej i wartowniczej ZHP / ZHP GK.- Warszawa,
[1994?]
Regulamin odznak i oznak zuchowych, harcerskich i instruktorów ZHP / Komisja
Statutowo-Regulaminowa Rada Naczelna ZHP.- Warszawa, 1997
Sprawności harcerskie / ZHP GK.- Warszawa, 1993
Starszoharcerskie znaki służb / ZHP GK Wydział Harcerstwa Starszego
i specjalności.- Warszawa, 1997
Statut ZHP.- Warszawa, 1995
Stopnie i sprawności harcerskie / ZHP GK.- Warszawa, 1996
System stopni harcerskich / ZHP GK.- Warszawa, 1993
Bibliografia: Regulaminy
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
Co każdy drużynowy wiedzieć powinien, czyli jak prowadzić paczkę przyjaciół
harcerską metodą, / KiM.- Kraków, 1990
Co każdy zastępowy wiedzieć powinien / Grzegorz Całek.- Warszawa, [199?]
Czuwajcie i módlcie się: modlitewnik harcerski / oprac. Zdzisław J. Peszkowski.Lublin, 1988
Elementy programu scoutowego / Gebthner i Ska.- Warszawa, 1991
Gry i zabawy w harcerskiej izbie / wybór: Agnieszka Janiec.- Warszawa, 1984
Harcenada / Z. Morawski.- Warszawa, [199?]
Harcerskie gry i zabawy / Wojciech Śliwierski.- Kraków, 1990
Harcerskie ideały / ZHP.- Warszawa, 1997
Harcerskie łamigłówki i zabawy logiczne / Grzegorz Całek.- Warszawa
Harcerski Paszport do Europy / ZHP GK Program "Paszport do Europy".- Warszawa,
1997
Harcerski słowniczek abstynencki / Bolesław Leonhard.- Kraków, 1992
Jak być zastępowym? / Bogusław i Wojciech Śliwierscy.- Kraków, 1991
Jak prowadzić drużynę harcerską: uwagi metodyczne / W. Szczygieł.- Kraków, 1990
(reprint z 1946)
Jak prowadzić zastęp harcerski / Władysław Szczygieł.- Kraków, 1990 (reprint
z 1946)
15.
16.
17.
18.
19.
20.
21.
22.
23.
24.
25.
26.
27.
28.
29.
30.
31.
32.
33.
34.
35.
36.
37.
38.
39.
40.
41.
42.
43.
44.
45.
46.
Jak skauci pracują / Andrzej Małkowski.- [przedruk] Kraków, 1914
Jak zdobywać stopnie instruktorskie: poradnik dla przewodników / Maria Supeł,
Gabriela Zielińska.- Warszawa,1996
Krzyż harcerski / T. Sikorski.- Warszawa, [199?]
Leksykon harcerstwa / praca pod red. Olgierda Fietkiewicza.- Warszawa, 1988
Łowcy letnich wrażeń: tajemnice wielkiej przygody / R. Blicharski, B. Sack,
P. Wituszyński.- Szczecin, 1986
Metodzie harcerskiej i jej stosowaniu / Ewa Grodecka.- Warszawa,[1983]
Obrzędowy piec / M. Kudasiewicz.- Warszawa, 1987
Od aktora do zielarza: piosenki i zabawy muzyczne / Henryk Ryszard Żuchowski.Lublin,1993
Od andrzejek do dożynek / J. Kamocki.- Warszawa, 1986
Odkrywcy nieznanego świata / ZHP GK.- Warszawa,1996
Pod totemem Słońca / Antoni Wasilewski.- Warszawa, 1983
Poradnik harcerski.- Szczecin, 1997
Poradnik organizatora obozów harcerskich / ZHP GK.- Warszawa, 1976
Program Harcerstwa Starszego / ZHP GK.- Warszawa, [199?]
Przewodnik gier / Wojciech Pijanowski.- B.m., [198?]
Przyrzeczenie harcerskie / Bogusław Śliwierski.- Kraków, 1994
100 pomysłów na bieg harcerski / Grzegorz Całek.- Warszawa, 1995
Scouting dla chłopców: wychowanie dobrego obywatela metodą puszczańską/ R.
Baden-Powell.- Warszawa, 1990 (reprint z 1938)
Scouting światowy: mały informator / Gebthner i Ska.- Warszawa, 1991
Sekrety dobrej drużyny / J. Burska, J. Hełstowska.- Warszawa, 1983
Styl życia / Stefan Mirowski.- Warszawa, [199?]
Szlak ku Europie: materiał programowy dla drużyn starszoharcerskich / ZHP GK
Program Paszport do Europy.- Warszawa, 1997
Święta, tradycje i obrzędy ludowe w harcerstwie / Wojciech Śliwierski.- Kraków,
1987
Trening twórczości / E. Nęcka.- Olsztyn, 1992
Trzy pióra: [śpiewniczek w trzech tomach] / Poczta Harcerska Szczecin II.- Szczecin,
[1995?]
Vademecum drużynowego.- Warszawa, 1981
W kręgu drużynowych starszoharcerskich / ZHP GK.- Warszawa, [199?]
Woda jest życiem / oprac. CSI ZHP.- Załęcze Wielkie, 1995
Wskazówki dla scoutmistrzów / R. Baden-Powell.- Warszawa, 1991
Z pamiętnika drużynowej / J. Burska.- Warszawa, 1966
Zamiast wykładów / Grzegorz Całek.- Warszawa, 1995
Zwyczaje i obrzędy harcerskie / T. Kwiatkowski.- B.M., [198?]
Dodano: 24.Marzec.2009
Rafał S. (admin.)
Poradnik łączności
oparty na Poradołączniku pwd. Beaty Stacherżak
plik PDF: lacznosc.zip (253kB)
IDŹ DO:
Plan alarmowy
Alfabet Morsa
Patrole i stacje sygnalizacyjne
Tarcze i chorągiewki sygnalizacyjne
Sygnalizacja świetlna
Sygnalizacja semaforowa
Telefon polowy
Radiotelefon
Krok Pierwszy
"Trzech synów matka miała,
dwóch słynęło z mądrości
a trzeci, co był głupi poszedł do łączności"
I właśnie dzisiaj słów kilka o łączności. Drużynowemu może wydawać się, że realizując
plan pracy drużyny, tak naprawdę nie ma wcale styczności z ową łącznością. Jednak
wystarczy się chwilkę zastanowić, trochę pomyśleć i dojdzie się do wniosku, że przecież
moja drużyna posiada plan alarmowy, posługuje się różnego rodzaju sygnalizacją chociażby alfabetem Morsea, biega po znakach patrolowych. To właśnie i wiele innych
rzeczy składa się na łączność, o której zaraz będzie trochę więcej na kolejnych stronach
owego Poradołącznika.
Plan alarmowy
Czasem zastępy lub cała drużyna muszą dla wykonania jakiegoś konkretnego zadania spotkać
się w błyskawicznym tempie. Szczególnie często takie sytuacje zdarzyć się mogą na początku
roku szkolnego, kiedy nie jest jeszcze ustalony precyzyjny terminarz zbiórek. Powszechnie
stosowanym w takich sytuacjach środkiem porozumienia się drużyny lub zastępu jest plan
alarmowy. Oczywiście, aby dawał on oczekiwany rezultat, musi działać sprawnie
i niezawodnie.
Czy zawsze tak działa? Co zrobić by nie zawodził?
Po pierwsze i chyba najważniejsze, powinien być szczegółowo opracowany - najlepiej już na
jednej z pierwszych zbiórek. Po drugie znany wszystkim członkom zastępu lub drużyny. Na
tym się jednak nie kończy. Teraz trzeba wyjaśnić, na czym on tak naprawdę polega.
Powszechnie wiadomo, że jedna osoba nie jest w stanie przekazać wszystkim wiadomości,
więc wystarczy narysować mały schemacik, który wiele wyjaśni.
I teraz każdy już wie, że jeżeli dotrze wiadomość do Jarka to on ma powiadomić Kasię, która
powiadamia Zosię, a w razie jej nieobecności zostawia wiadomość i tym samym powiadamia
następną osobę. Aby wszystko się udało, a zastępowy lub drużynowy miał pewność, że
wiadomość dotarła do wszystkich, dobrze by było, żeby ostatnia osoba ujęta w "łańcuchu"
alarmowym powiadomiła zastępowego lub drużynowego. Wystarczy tak niewiele zrobić,
a prawdę mówiąc bardzo wiele sobie ułatwić.
Sygnalizacja
Alfabet Morsa
Poczciwy staruszek, jakim jest alfabet Morsa, ponieważ powstał w 1832 r. wcale się nie
zestarzał i w dalszym ciągu używany jest w sygnalizacji - mimo wielu nowości w dziedzinie
łączności i sygnalizacji. Konieczność znajomości sygnalizacji przez nas jest tak oczywista, że
trudno sobie wyobrazić by harcerka czy harcerz nie znali przynajmniej alfabetu Morsa.
Owego alfabetu można nauczyć się za pomocą uzmysławiania sobie obrazów
przypominających kreski i kropki. Jest jednak łatwiejsza metoda przyswojenia sobie tej
wiedzy poprzez wyrazy pomocnicze. A oto i one:
A: • • a-zot
B: • • • • bo-ta-ni-ka
C: • • • •co-raz-moc-niej
D: • • • do-li-na
E: • ełk
F: • • • • fi-lan-tro-pia
G: • • • gos-po-da
H: • • • • ha-la-bar-da
I: • • i-gła
J: • • • • jed-no-kon-no
K: • • • ko-la-no
L: • • • • le-mo-nia-da
M: • • mo-tor
N: • • no-ga
O: • • • o-pocz-no
P: • • • • pe-lo-po-nez
R: • • • re-tor-ta
S: • • • sa-ha-ra
T: • tom
U: • • • ur-sy-nów
W: • • • wi-no-rośl
Y: • • • • york-hull-o-xford
Z: • • •• zło-to-ry-ja
1: • • • • •
2: • • • • •
3: • • • • •
4: • • • • •
5: • • • • •
6: • • • • •
7: • • • • •
8: • • • • •
9: • • • • •
0: • • • • •
Gdy w sylabie pojawi się litera "O" zapisujemy to, jako • (kreskę),
a gdy w sylabie nie ma litery "O" zapisujemy, jako • (kropkę). Np. wyrazem pomocniczym
dla litery "A" jest Azot, czyli kropka i kreska.
Patrole i stacje sygnalizacyjne
Patrol sygnalizacyjny, to coś, co składa się z stacji nadawczej i odbiorczej. W skład takiego
patrolu wchodzi zawsze czterech lub sześciu ludzi (sygnalista, pisarz, dowódcy patrolu; ci
ostatni kontrolują wtórnie tekst nadawanej i odbieranej treści), czyli jednym słowem patrol
sygnalizacyjny nie składa się, jak by się mogło wydawać z przyrządów, lecz z ludzi.
Natomiast stacje ustawiają się na widocznym miejscu - najlepiej na wzgórzu, mając jednak
z tyłu tło lasu lub pagórka w celu lepszej widoczności.
Nadawanie depeszy zaczyna się wywołaniem stacji odbiorczej. Sygnalista przyjmuje postawę
zasadniczą tzn. trzyma tarcze lub chorągiewki w dole obok nóg. Następnie wymachiwaniem
nad głową chorągiewkami lub podnoszeniem tarczy nad głowę daje znak do stacji odbiorczej
o gotowości nadania depeszy. Z chwilą otrzymania znaku zrozumienia(podniesieni tarcz lub
chorągiewek nad głową i trzymanie ich do chwili, gdy stacja nadawcza zaprzestanie
nadawania znaku wołania), rozpoczynamy nadawanie depeszy.
Po skończeniu wyrazu nadajemy znak "koniec słowa" wyrażający się podniesieniem
chorągiewek lub tarcz do góry, aż do momentu otrzymania tego samego znaku ze stacji
odbierającej depeszę.
Końcowy znak (zakończenie zdania) to dwukrotne powtórzenie znaku "koniec słowa".
Zakończenie depeszy - ten sam znak powtórzony 3-krotnie.
Niezrozumienie lub pomyłka - wielokrotne machanie jedną chorągiewkę lub tarczę - najmniej
siedem razy.
Jeżeli stacja odbiorcza nie jest gotowa do przyjęcia depeszy nadaje znak czekania przez
zasygnalizowanie "as" kropka kreska i trzy kropki. Jest to umowna przerwa na pięć minut.
Dalsza zwłoka musi być podana treścią - dlaczego nie można przeprowadzić normalnych
czynności sygnalizacyjnych.
Tarcze i chorągiewki sygnalizacyjne
Tarcze sygnalizacyjne są przeważnie w rozmiarze 40x40 cm. Są dwukolorowe (białoczerwone lub w zależności od terenu w innym kolorze) - kolor jest rozdzielony po linii
przekątnej.
Chorągiewki sygnalizacyjne są w podobnych barwach. Rozmiar chorągiewek 40x40 cm. Inne
proporcje rozmiarów chorągiewek są dozwolone, byleby spełniały swoje zadanie (dobrze
widoczne przy sygnalizacji).
Sygnalizacja świetlna
W nocy również możemy posługiwać się alfabetem Morsa tymi samymi znakami, co przy
sygnalizacji tarczami lub chorągiewkami.
Kropka oznacza błysk światła przez jedną sekundę, kreska - błysk światła przez trzy sekundy.
Znaki haseł są następujące:
"wołam" - długi błysk światła nadawany seryjnie;
"rozumiem" - ciągły błysk światła;
"koniec słowa" - trzymamy światło zapalone aż do otrzymania znaku "rozumiem"
z drugiej stacji;
"pomyłka" - szereg krótkich błysków.
Wezwanie stacji do nadawania podajemy za pomocą litery "K" (długi błysk, krótki błysk,
długi błysk). Potwierdzenie odbioru otrzymujemy za pomocą litery "R" (krótki błysk, długi
błysk, krótki błysk).
Likwidacja stacji i koniec przesyłania depesz oznajmiamy sygnałem "koniec słowa" - czyli
skrótem "KS" dwukrotnie powtórzonym (długi błysk, krótki błysk, długi błysk, trzy krótkie
błyski).
Sygnalizacja semaforowa
Sygnalizacja semaforowa jest sposobem sygnalizacyjnym porozumiewania się na mniejsze
odległości, powszechnie stosowana w marynarce.
Porozumiewanie się systemem semaforowym odbywa się za pomocą dwóch chorągiewek
o wymiarze 30x40 cm przeważnie dwubarwnych. Każdy znak semaforowy przedstawia układ
figuralny, powstający z odpowiedniego układu ramion.
Telefon polowy
Na obozach - zwłaszcza w większych zgrupowaniach - często stosowanym środkiem
łączności jest telefon polowy. Może się zdarzyć, że wielu z nas po raz pierwszy będzie miało
do "czynienia" z telefonem polowym. Warto, więc zapoznać się w skrócie z jego działaniem.
Aparat telefoniczny polowy składa się z pudła bakelitowego lub drewnianego zawierającego
części składowe aparatu i baterie. W górnej części pudła znajduje się mikrotelefon
(słuchawka) ze sznurem czterożyłowym. Na mikrotelefonie znajduje się przycisk - oznaczony
znakiem rozpoznawczym Pm - do "zamykania obwodu mikrofonowego". Znaczy to, że
przycisk ten nienaciśnięty automatycznie wyłącza rozmowę. Jeżeli podniesiemy słuchawkę
musimy nacisnąć na rączce przycisk Pm (lub przekręcić - bo są i tak skonstruowane przyciski
Pm) i dopiero wówczas można mówić do mikrotelefonu.
Rozmowę telefoniczną rozpoczynamy przez pokręcenie korbką. Pokręceniem korbki
uruchamiamy induktor, którego prąd uruchamia dzwonek w aparacie wywoławczym
(w obozie, do którego dzwonimy). Po zgłoszeniu się stacji wywoławczej rozpoczynamy
rozmowę (pamiętając o naciśnięciu przycisku Pm).
Radiotelefon
Młodszym bratem i nowocześniejszym środkiem łączności od telefonu polowego jest
radiotelefon.
Choć obsługa radiotelefonu jest trudniejsza - spróbujmy zagłębić się w tajniki obsługi tego
urządzenia łącznościowego.
Radiotelefon jest połączeniem aparatu radiowego nadawczo-odbiorczego z telefonem.
Zastosowanie tego środka łączności jest wszechstronne. Znajduje się na statkach,
w pociągach, samochodach. Radiotelefon jest również w użyciu patroli łącznościowych
pieszych.
Radiotelefon składa się z następujących zespołów: nadajnika, odbiornika, mikrofonu,
zasilacza. Wszystkie te zespoły są zmontowane w skrzynce z lekkiego metalu lub tworzywa
sztucznego. Zasięg aparatury zależny jest od mocy radiotelefonu i warunków terenowych.
Przeciętny zasięg działania - 4 kilometry.
Sposób obsługi jest następujący: na pokrywie radiotelefonu są umieszczone odpowiednie
napisy objaśniające i pokrętła (gałki-przełączniki) służące do uruchomienia aparatu.
Uruchamia się radiotelefon w następujący sposób: załączamy zasilanie, następnie wysuwamy
składaną antenę teleskopową. Z kolei załączamy wtyczkę mikrofonu (słuchawkę) w zacisk.
Uruchamianie następuje przez naciśnięcie ruchomego styku na rączce. Pokrętłem ustawiamy
odpowiedni kanał rozmowy (aparat jest przystosowany do pracy na czterech zdalnie
wybieranych kanałach o długościach: 9,35-6,25 m, 4,55-3,95 m, 3-1,66 m, 1,92-1,72 m). Siłę
głosu regulujemy pokrętłem aż do pełnej słyszalno•ci. Bierzemy następnie mikrofon do ucha
i rozmawiamy.