DOLINA ŚRODKOWEGO BUGU

Biuro projektu
OTOP – Birdlife
ul. Odrowąża 24, 05-270 Marki k. Warszawy
tel. +48 22 761 82 05, fax. +48 22 761 90 51
www.otop.org.pl
Dolina
Srodkowego
Projekt Wodniczka i biomasa realizowany jest przez
Współpraca
Bugu
Partnerzy projektu
Projekt LIFE+ Zarządzanie siedliskiem wodniczki
(Acrocephalus paludicola) poprzez wdrożenie
zrównoważonych systemów zagospodarowania
biomasy
Sponsorzy
LIFE09 NAT/PL/000260
Rycyk
Dolina Środkowego Bugu
www.wodniczka.pl
Lepsza natura człowieka
„Dolina Środkowego Bugu”
– lokalizacja projektu „Wodniczka i Biomasa”
i charakterystyka siedliska
Obszar priorytetowy projektu „Wodniczka i Biomasa” w obrębie Obszaru Specjalnej Ochrony Ptaków Natura 2000 „Dolina Środkowego
Bugu” obejmuje jego niewielki (200 ha) fragment, jest
nim rozległy kompleks łąk w ujściu rzeki Udal koło
miejscowości Husynne (gm. Dorohusk). Na tym odcinku Bug wpływa na płaską i znacznie zabagnioną
równinę Polesia, gdzie płynie szerokimi zakolami,
płaską nizinną doliną, słabo rysującą się w rzeźbie
terenu, a jego koryto ma mały spadek. W dnie doliny liczne są meandry i odcięte starorzecza w różnej fazie zarastania. Siedliska w dolinie
są w różnym stopniu uwilgotnione, począwszy od suchych zbiorowisk
murawowych, wykorzystywanych jako pastwiska, poprzez różne postaci
zbiorowisk łąkowych, po torfowiska i turzycowiska. Siedliska występujące
na tym obszarze są nietypowe dla wodniczki – głównie są to użytkowane
kośnie łąki wyczyńcowe.
Dlaczego wybraliśmy właśnie to miejsce
W 2009 roku stwierdzono tu występowanie 48 śpiewających samców
wodniczki i samice karmiące młode. W kolejnych latach, w związku
z wielkimi wahaniami poziomu wody, na tym terenie wodniczek nie stwierdzono. Dolina Środkowego Bugu to jedna z ważniejszych krajowych
ostoi lęgowych derkacza, błotniaka łąkowego, rybitwy czarnej, a także
gatunku zagrożonego globalnie – dubelta. To także ważne żerowisko bocianów białych i ptaków szponiastych.
Działania ochronne na terenie lokalizacji „Dolina Środkowego Bugu”
Największym problemem ochrony podmokłych łąk jest zanikanie
siedlisk spowodowane sukcesją, czyli zarastaniem przez gęste trzciny, krzaki i drzewa. Zarzucenie w latach 70. XX wieku ręcznego koszenia bardzo
przyspieszyło ten proces. Ochrona czynna łąk zalewowych w dolinach
rzecznych polega więc, w głównej mierze, na zapobieganiu zarastaniu poprzez regularne koszenie oraz usuwaniu krzewów wkraczających na łąki.
Aktualnie rolnicy mają możliwość uzyskania wsparcia finansowego przy
gospodarowaniu na terenach zalewowych będących siedliskiem rzadkich
gatunków roślin i ptaków. W ramach programu rolnośrodowiskowego
przewidziane są specjalne płatności za użytkowanie cennych przyrodniczo
łąk.
W czasie koszenia uzyskuje się bardzo dużo ściętej biomasy (kłoć wiechowata, trawy, trzcina i inne), która nie nadaje się na paszę dla zwierząt
gospodarskich. W ramach projektu biomasa jest spalana w kotłach cementowni „Chełm” lub przetwarzana na pellet lub brykiet.
Kukułka plamista
Łąki nad Bugiem