D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Siedlcach

Sygn. akt VII K 181/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 31 marca 2016 r.
Sąd Rejonowy w Siedlcach VII Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Magdalena Banasiuk
Protokolant: st.sekr.sąd. Beata Grochowska
w obecności Prokuratora : Tomasza Pniewskiego
po rozpoznaniu na rozprawach w dniach : 28.05.2015 r., 31.07.2015 r., 10.11.2015 r., 29.12.2015 r.,, 18.02.2016 r.,
24.03.2016 r.
sprawy Z. W.
syna H. i H. z domu Śledź
urodzonego (...) w S.
oskarżonego o to, że:
I. w dniu 2 stycznia 2012 roku w S. działając w celu udaremnienia wykonania Nakazu zapłaty w postępowaniu
nakazowym wydanego przez Sąd Okręgowy w Lublinie sygn. akt IX Gnc 276/11 z dnia 28 grudnia 2011 roku uszczuplił
zaspokojenie swojego wierzyciela Ł. S. (1), prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Gryf I. w ten sposób, że
zbył W. O. samochód marki V. (...) nr rej. (...) wiedząc o tym, że wymieniony pojazd był zagrożony zajęciem
tj. o przestępstwo z art. 300 § 2 kk
II. w dniu 2 stycznia 2012 roku w Ż. gm .S., działając w celu udaremnienia wykonania Nakazu zapłaty w postępowaniu
nakazowym wydanego przez Sąd Okręgowy w Lublinie sygn. akt IX Gnc 276/11 z dnia 28 grudnia 2011 roku uszczuplił
zaspokojenie swojego wierzyciela Ł. S. (1), prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Gryf I. w ten sposób,
że zbył firmie (...) sp z o.o we W. suszarkę bębnową M-843 nr ser. (...) oraz ładowarkę teleskopową (...) nr ser (...)
fakturą VAT nr (...) wiedząc o tym, że wymienione urządzenia były zagrożone zajęciem
tj. o przestępstwo z art. 300 § 2 kk
III. w dniu 12 listopada 2013 roku w S., działając w celu udaremnienia wykonania Nakazu zapłaty w postępowaniu
nakazowym wydanego przez Sąd Okręgowy w Lublinie sygn. akt IX Gnc 276/11 z dnia 28 grudnia 2011 roku uszczuplił
zaspokojenie swojego wierzyciela Ł. S. (1), prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Gryf I., pozornie
obciążając składniki swojego majątku w ten sposób ,że w toku rozprawy III RC 487/13 przed Sądem Rejonowym
w Siedlcach uznał w całości powództwo o alimenty na rzecz jego żony i dzieci w następstwie czego Sąd wydal
wyrok zasadzający świadczenie alimentacyjne w łącznej kwocie 3500 zł wiedząc, że wymienione kwoty alimentacyjne
zagrożone był zajęciem i których w rzeczywistości nie miał zamiaru przekazywać wierzycielom alimentacyjnym
tj. o przestępstwo z art. 300 § 2 kk
ORZEKA:
I. oskarżonego Z. W. uznaje za winnego dokonania zarzucanych mu czynów opisanych w pkt I i II a/o i wyczerpujący
każdy z nich dyspozycję art.300 § 2 kk, przy czym ustala, iż oskarżony popełnił je w podobnych sposób, działając w
krótkich odstępach czasu i za to na podstawie art. 300 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk w zw. z art.4 § 1 kk wymierza
oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,
II. na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art.4 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego
kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 3(trzy) lata,
III. na podstawie art. 71 § 1 kk w zw. z art.4 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 150 (sto
pięćdziesiąt) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 10 (dziesięć) złotych,
IV. oskarżonego Z. W. uniewinnia od popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w pkt III a/o z art.300 § 2 kk i
w tym zakresie koszty procesu ponosi Skarb Państwa,
V. zasądza od oskarżonego Z. W. na rzecz oskarżyciela posiłkowego Ł. S. (1) kwotę 840 zł (osiemset czterdzieści
złotych) tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru,
VI. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty zwalnia
od uiszczenia pozostałych kosztów sądowych przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.
Sygn. akt VII K 181/15
UZASADNIENIE
W oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :
Z. W. od sierpnia 2011 roku do 31 stycznia 2013 roku prowadził działalność gospodarczą pod nazwą (...) produkcja
wyrobów z drewna, korka, słomy i materiałów używanych do wyplatania (odpis z REGON k.35 akt). Przez kilka lat
współpracował z M. D., z którym wspólnie prowadził działalność gospodarczą. Od 2011 roku Z. W. popadał w coraz
większe zadłużenie wobec swego wspólnika.
W dniu 16 listopada 2011 roku Ł. S. (1) zawarł z M. D., prowadzącym przedsiębiorstwo (...) w S. umowę cesji
wierzytelności na kwotę 101.778 złotych. Wierzytelność ta wynikała z faktury nr (...) z dnia 31 grudnia 2008 roku
(umowa cesji - k.43 akt), jaką miał do zapłaty Z. W..
Ł. S. (1) prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w S. uzyskał przeciwko Z. W. tytuł egzekucyjny
w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 28 grudnia 2011 roku wydanego przez Sąd Okręgowy
w Lublinie IX Wydział Gospodarczy w sprawie o sygn. akt. IX Gnc 276/11. Został on utrzymany w mocy w całości
wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 29 października 2012 roku w sprawie IX GC 93/12. Od wyroku tego
apelację wniósł Z. W.. Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2013 roku sygn. akt. IACa 7/13 oddalił
apelacje w całości. Wyrok ten został opatrzony klauzulą wykonalności z dnia 17 maja 2013 roku.
Na podstawie tego tytułu wykonawczego Ł. S. (1) wystąpił przeciwko Z. W. w dniu 24 maja 2013 roku z wnioskiem
egzekucyjnym do komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Siedlcach H. D.. Wcześniej, bo w dniu 16 stycznia
2012 roku Ł. S. (1) złożył do komornika wniosek o wszczęcie postępowania zabezpieczającego.
Z. W. co najmniej od dnia 21 listopada 2011 roku wiedział o tym, że wierzyciel Ł. S. (1) skieruje wobec niego żądanie
zapłaty, bowiem w dniu 21 listopada 2011 roku żona dłużnika I. W. odebrała korespondencję kierowaną do jej męża
Z. W..
Z. W. w piśmie z dnia 29 listopada 2011 roku składał Ł. S. (1) deklarację zapłaty powyższej kwoty w ratach, oferował
5 tysięcy złotych do 10 stycznia 2012 roku, lecz to spotkało się z odmową wierzyciela. Pismo informujące o takiej
odmowie Z. W. otrzymał w dniu 13 grudnia 2011 roku.
Z. W., mając świadomość zbliżającej się egzekucji komorniczej lub co najmniej postępowania zabezpieczającego,
działając z zamiarem bezpośrednim, umyślnie wyzbywał się składników swego majątku, w pierwszej kolejności w
dniu 2 stycznia 2012 roku zbył swój samochód V. (...). Zgodnie bowiem z umową sprzedał go swojej znajomej W. O.
za kwotę 35 tysięcy złotych. Jednocześnie podał do protokołu prowadzącemu egzekucje komornikowi, że samochód
został zbyty już w grudniu 2011 roku. Tego samego dnia została zawarta przez oskarżonego umowa kupna sprzedaży
jego ruchomości tj. suszarki bębnowej i ładowarki teleskopowej firmie (...) z W..
Żona oskarżonego I. W. w dniu 10 czerwca 2012 roku wystąpiła do Sądu Rejonowego w Siedlcach Wydział Cywilny z
wnioskiem o podział majątku dorobkowego. Wniosek dotyczył tylko nieruchomości w Ż. przy ulicy (...). Zgodnie z wolą
wnioskodawczyni i jej męża wyrażoną w ugodzie zawartej na rozprawie, nieruchomość ta została przyznana małżonce
ze spłatą na rzecz męża w kwocie 150 tysięcy złotych. Postanowieniem z dnia 6 sierpnia 2012 roku sąd w sprawie I Ns
674/12 wydał postanowienie o podziale majątku wspólnego małżonków.
Wcześniej, bo w dniu 23 listopada 2011 roku małżonkowie W. zawarli przed notariuszem umowę majątkową
małżeńską i ustanowili rozdzielność majątkową (odpis aktu notarialnego k.140).
Na skutek wniosku Ł. S. (1) postępowanie o podział majątku wspólnego małżonków W. zostało wznowione i sprawa
pod sygn. akt I Ns 817/13 toczy się w I Wydziale Cywilnym Sądu Rejonowego w Siedlcach.
W dniu 12.09.2013 roku I. W. w sprawie III RC 487/13 wystąpiła do Sądu Rodzinnego w Siedlcach z pozwem przeciwko
Z. W. o ustanowienie alimentów na rzecz ich czworga dzieci. Podczas rozprawy w dniu 12 listopada 2013 roku Z. W.
uznał w całości powództwo i sąd orzekł od niego na rzecz żony alimenty w kwocie 500 zł oraz na rzecz czworga ich
dzieci w łącznej kwocie 3 tysięcy złotych (odpisy ze sprawy III RC 487/13 k164-173).
W dniu 2 października 2013 roku w sprawie I Co 1796/13 oskarżony Z. W. wystąpił do Sądu Rejonowego w Siedlcach
ze skargą na czynności komornicze, jakie prowadziła komornik H. D. na wniosek Ł. S. (1). W skardze tej podał po raz
pierwszy do wiadomości pokrzywdzonego, że w dniu 2 stycznia 2012 roku sprzedał suszarkę bębnową i ładowarkę
teleskopową za kwotę 307 500 zł, na co przedstawił kopię faktury VAT nr (...) z dnia 2 stycznia 2012 roku, gdzie
wskazano, że od kupującego firmy (...) Sp. z o. o. z siedzibą we W. miał otrzymać przelewem zapłatę kwoty 307.500 zł
na rachunek w Banku (...) do dnia 15 lutego 2012 roku. Gdyby takie środki pieniężne Z. W. uzyskał, to przynajmniej
w części Ł. S. (1) byłby zaspokojony w swoich roszczeniach. Postanowieniem z dnia 31 października 2013 roku sąd
oddalił skargę Z. W. (odpisy w sprawie I Co 1796/13 k 174- 179).
Postanowieniem z dnia 6 lutego 2014 roku Komornik Sądowy uchylił dotychczasowe zajęcie ruchomości w postaci
suszarki bębnowej i ładowarki teleskopowej znajdującej się w S. tj. zajętych w miejscu działalności gospodarczej
dłużnika Z. W., a ujętych w protokole zajęcia z dnia 18 września 2013 roku w sprawach egzekucyjnych KM 676/13 i Km
1259/13 zgodnie z wnioskiem wierzyciela Ł. S. (1). Komornik uznał, że przesłane przez firmę (...) z W. pismo z kopią
faktury oraz kopia spisu środków trwałych są wystarczającym dowodem na to, że firma (...) nabyła te przedmioty w
dniu 2 stycznia 2013 roku, a więc przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego. W sprawie I Co 282/14 wierzyciel
Ł. S. (1) złożył skargę na taką decyzję komornika, ale postanowieniem z dnia 6 marca 2014 roku Sąd Rejonowy w
Siedlcach oddalił tę skargę (akta I Co 282/14 dołączone do akt głównych).
Powyższe ustalenia faktyczne poczyniono w oparciu o : częściowe wyjaśnienia Z. W. (k.542v-543, 277-279v,
282v,185-187), zeznania Ł. S. (1) (k.588v-589, 40-42,280v-283), K. O. (k.589v, 320-321), W. O. (k.589v-590, 280,
76-77), E. K. (k.590-590v, 41v-42), H. D. (k.608v-609, 107-109, 318-320), M. S. (k.589-589v, 321-322), A. R.
(k.609-609v, 412-413), J. K. (k.609v, 431-434) S. M. (k.457 i M. Z. k.457-457v ze sprawy II Ko 1480/14 oraz 24 i 25 ze
sprawy II Ko 826/15) oraz dowody z dokumentów w postaci: zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa
wraz z załącznikami (k.1-29), wydruk firmy (...) (k.34-35), dokumenty złożone przez pokrzywdzonego do protokołu
przesłuchań (k.43-63, 65-74), kopia umowa sprzedaży samochodu (k.78), informacja z ZUS O/S. (k.79), informacja
z Urzędu Skarbowego w S. (k.83-96), odpis postanowienia Komornika Sądowego (k.99), fotokopia postanowienia
I Ns 674/12 (k.132-133), wniosek o podział majątku dorobkowego (k.139), odpis aktu notarialnego (k.140), odpis
księgi wieczystej (k.141-144), odpis postanowienia I Ns 674/12 (k.146), pozew o alimenty (k.164-170), odpis wyroku
III RC 487/13 (k.173), skarga dłużnika na czynności komornika sądowego (k.174-179), kserokopia faktury (k.197-198),
pismo (k.199), odpis wyroku IX GC 93/12 wraz z uzasadnieniem (k.200-205), kopia umowy przelewu wierzytelności
(k.206),odpis postanowienia I NS 817/13 (k.209), pozew o zapłatę (k.212-214), nakaz zapłaty IX GNc 276/11 (k.217),
zarzuty pozwanego od nakazu zapłaty (k.219-222), zawiadomienie o wszczęciu postępowania zabezpieczającego
(k.223), zawiadomienie wierzyciela o stanie postępowania zabezpieczającego (k.224), postanowienie IX GC 93/12
(k.219-222), zawiadomienie o wszczęciu postępowania zabezpieczającego (k.223), zawiadomienie wierzyciela o stanie
postępowania zabezpieczającego (k.224), postanowienie IX GC 93/12 (k.225-227, 242, 243), odpis wyroku I ACa 7/13
(k.241), karta karna (k.247a, 610), wydruk z KRS (k.290-294), kserokopia dowodu rejestracyjnego (k.295), deklaracja
dla podatku od towarów i usług (k.296-316), opinia o wartości rynkowej nieruchomości (k.317, 483), treść księgi
wieczystej (k.382-388), pismo pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego wraz z załącznikami (k.325-404, 459-482,
460-466), postanowienie V Cz 438/14 wraz z uzasadnieniem (k.426-429), postanowienie 1 Ds. 705/14 (k.484-485),
akta sprawy I Co 282/14. Pośród dokumentów znajdują się protokoły z rozpraw: w sprawie I Ns 817/13 (k.128-131),
I Ns 674/12 (k.145), III RC 487/13 (k.171-172), IX GC 93/12 (k.228-234). Sąd pominął zawarte w tych protokołach
zeznania świadków i stron i nie wziął ich pod uwagę ustalając stan faktyczny. Protokoły te stanowią dowód tylko co
do przeprowadzonych czynności przez tamtejszy sąd orzekający oraz składanych oświadczeń na rozprawach.
Oskarżony Z. W. w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Nie
ustosunkował się do zarzutu I a/o. Odnośnie czynu II a/o wyjaśnił, że przedmiotową suszarkę i ładowarkę zakupił
w styczniu 2010 roku. Wymagała ona licznych nakładów finansowych, więc postanowił ją sprzedać. Nie wiedział
wówczas, że ma jakieś zobowiązanie wobec Ł. S. (1). Za pozyskane pieniądze ze sprzedaży tych sprzętów zaspokoił
swoich prywatnych wierzycieli – M. S. z W., któremu był winien 150 tysięcy złotych i J. K., któremu zapłacił kwotę 58
tysięcy złotych. Z uzyskanej sumy pieniężnej nie wpłacił żadnej kwoty Ł. S. (1). Ponadto wyjaśnił, że spłacił on M. D.
w całości już w maju 2011 roku. To M. D. „dołożył sobie na fakturze, żeby grało mu w papierach, a on to nieświadomie
zaakceptował”. M. D. część wierzytelności sprzedał Ł. S. (1). Oskarżony twierdzi, że sam poszedł do Ł. S. (1) i tłumaczył
mu, że on nie jest winien M. D. już żadnej kwoty. Zgodził się jednak za namową Ł. S. (1) napisać oświadczenie, że
uznaje roszczenie i zobowiązuje się spłacić swoje zadłużenie Ł. S. (1), co ten wykorzystał potem w sądzie gospodarczym,
wnosząc o wydanie nakazu zapłaty. Jednym słowem, zdaniem oskarżonego, wierzytelność dochodzona przez Ł. S. (1)
wobec niego jest wierzytelnością pozorną.
Odnośnie czynu III a/o oskarżony wyjaśnił, że uznając powództwo o alimenty, nie chciał pokrzywdzić wierzyciela, ale
jedynie chciał zapewnić środki na utrzymanie żony i dzieci. Gdy żona dowiedziała się o jego długach, zagroziła mu
rozwodem.
Na rozprawie nadal nie przyznawał się do winy i wyjaśnił, iż M. D., pod koniec 2008 roku wycofał się ze wspólnej
działalności i poprosił oskarżonego, by ten „pozornie kupił” towar w postaci niemieckiego sprzętu AGD. Pieniądze
oskarżony miał mu oddawać w miarę sprzedaży towaru. Gdy popadał w coraz większe zadłużenie, wziął prywatną
pożyczkę w kwocie 200 tysięcy złotych od swego znajomego M. S.. Za pożyczone pieniądze zakupił w 2010 roku od J. K.
suszarnię do produkcji biomasy. Ze względu na to, że ta produkcja była nierentowna, sprzedał suszarnię na początku
2012 roku firmie (...) z W.. Za pozyskane pieniądze oddał częściowo dług M. S. w kwocie 170 tysięcy.
Dodał, że pod koniec 2011 roku Ł. S. (1) poinformował go, że kupił dług od M. D.. Oskarżony napisał mu oświadczenie,
w treści której wskazał, że jest w stanie spłacać w ratach zadłużenie. Nie przypuszczał, że on wystąpi o wydanie nakazu
zapłaty. Zdaniem oskarżonego „to przypadek, że w tym samym czasie dostał nakaz zapłaty i sprzedał samochód oraz
suszarnię. W konkluzji wyjaśnił, że Ł. S. (1) nie nalezą się od niego żadne pieniądze. Na potwierdzenie swych wyjaśnień
przedstawił wyciąg z rachunku bankowego, z którego wynika, że w 2010 roku M. S. przekazał na jego konto 200 tysięcy
złotych, zaś w styczniu 2012 roku on oddał M. S. 150 tysięcy złotych.
Dodał też, że maszyny zakupione przez (...) być może nadal stoją na nieruchomości w S., bo tam mieli kontynuować
działalność. Obecnie nie posiada samochodu, zaś porusza się samochodem F. (...), który stanowi własność fundacji
katolickiej (...). Zresztą jego żona jest prezesem tej fundacji, chociaż pracuje dorywczo w kuchni przy K. Sióstr
Bernardynek w S.. Jego dochody obecnie stanowią wynagrodzenie, które pobiera, ucząc w szkole katechezy.
Potwierdzeniem tych okoliczności są dokumenty złożone przez oskarżonego w postaci odpisów z KRS (k.290-317).
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów i wyjaśnił,
iż w momencie, gdy sprzedawał przedmioty objęte czynem I i II a/o, miał jeszcze swoją część domu i na pewno nie
toczyło się stosunku do niej postępowanie komornicze. Poza tą częścią domu nie posiadał żadnego majątku. Wyjaśnił,
iż rozdzielność majątkowa miała miejsce w 2011 r. lub 2012 r. i na jej skutek miał połowę domu. Pan S. wniósł o
chylenie podziału majątku i był nowy podział. Podał, iż żona miała mu spłacić 60.000 zł, za połowę domu. Wyjaśnił,
iż samochód został sprzedany 2 stycznia 2012 r. i w tym samym dniu został zabrany przez M. O.. Podobnie było w
przypadku suszarki bębnowej i ładowarki teleskopowej.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje :
Wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał za wiarygodne w tej części, w której potwierdza fakt prowadzonej działalności
gospodarczej oraz twierdzenia oskarżonego, iż sprzedany samochód, jak i suszarka bębnowa i ładowarka teleskopowa
zostały odebrane w dniu zawarcia umowy sprzedaży, bowiem fakt ten potwierdzają nabywcy w/w przedmiotów.
Za niewiarygodne uznał Sąd twierdzenia oskarżonego, że nie wiedział o roszczeniach Ł. S. (1), bowiem jak
wynika z zebranego materiału dowodowego, już od listopada 2011 roku prowadził rozmowy z pokrzywdzonym na
temat możliwości spłaty i wiedział, że kolejnym krokiem będzie wystąpienie wierzyciela na drogę postępowania
sądowego, gdyż otrzymał przedsądowe wezwana do zapłaty. Za nieprawdziwe uznał Sąd wyjaśnienia oskarżonego,
iż został „zmuszony” do napisania oświadczenia o zobowiązaniu spłaty, by w przyszłości nie mógł podnosić zarzutu
przedawnienia, jako sprzecznych w tym zakresie z zeznaniami pokrzywdzonego.
Linia obrony osakrżonego, w której chce wykazać, że nie był on winien M. D. żadnych pieniędzy jest gołosłowna,
bowiem kwestia ta była już przez niego podnoszona w postępowaniu odwoławczym od nakazu zapłaty i nie znalazła
akceptacji sądów orzekających w tej sprawie.
Podnoszona przez oskarżonego okoliczność, że Ł. S. (1) na skutek zachowania oskarżonego nie poniósł żadnej szkody
jest bez znaczenia dla oceny jego zachowania prawno- karnego. Bez znaczenia jest bowiem ta okoliczność czy Ł. S.
(1) zawierając umowę cesji z M. D. poniósł z tego tytułu jakiekolwiek koszty. Ł. S. (1) zasłania się w tym względzie
tajemnicą handlową i ma do tego pełne prawo. Zeznania M. D. nic tu nie wniosą do sprawy ponieważ zbył on dług na
drodze cesji i nie ma on żadnej wiedzy na temat działań podjętych przez oskarżonego, a objętych aktem oskarżenia.
Istotne dla sprawy jest to, że Ł. S. (1) nabywając dług stał się wierzycielem oskarżonego, a w związku z tym oskarżony
Z. W. podejmując działania zmierzające do udaremnienia wykonania orzeczenia i zaspokojenia wierzyciela, dopuścił
się przestępstwa z art. 300 § 2 kk.
Podstawą do ustalenia prawidłowego stanu faktycznego są zeznania Ł. S. (1), który nie kwestionuje że, gdy Z.
W. dowiedział się o umowie cesji, początkowo próbował pertraktować z nim na temat możliwości spłaty swojego
zadłużenia w ratach. Świadek potwierdził, że w lipcu 2012 roku pojechał ze swoim pracownikiem oraz panią komornik
do S., gdzie zobaczyli samochód V. (...). Komornik był przekonany, że jest to samochód oskarżonego, bowiem zgadzały
się numery rejestracyjne pojazdu, lecz bez asysty policji nie mogli dokonać jego zajęcia, gdyż nie zostali wpuszczenia
teren posesji. Świadek w toku dalszych zeznań przedstawia przebieg prowadzonej egzekucji komorniczej, co znajduje
potwierdzenie w odpisach dokumentów z postępowania egzekucyjnego.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Ł. S. (1) zeznał, iż nakaz zapłaty uprawniał go tylko do zabezpieczenia na
nieruchomościach. W S. zastał tylko maszyny, które następnie zostały zbyte. Jak podał, w sumie udało mu się ściągnąć
około 20.000 zł. Z uwagi na alimenty oskarżonego przekraczające jego dochody, nie było dalej z czego ściągać
należności.
Zeznania powyższe Sąd uznał za prawdziwe, bowiem znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego oraz
załączonych dokumentach.
Komornik sądowy H. D. w sposób systematyczny przedstawiła w swych zeznaniach przebieg postępowania
egzekucyjnego przeciwko Z. W..
W postępowaniu wszczętym na skutek wniosku wierzyciela Ł. S. (1) komornik dokonał zajęcia rachunków bankowych
dłużnika na łączną kwotę 24.917,67 zł.
Podczas czynności w dniu 20 stycznia 2012 roku W. oświadczył, że posiada tylko drobny sprzęt AGD, który
przechowuje w Ł. w magazynie, zaś samochód V. (...) został przez niego sprzedany w grudniu 2011 roku. Podczas
oględzin w dniu 1 lutego 2012 roku stwierdzono, że sprzęt ten nie przedstawia żadnej wartości handlowej. W dniu 16
lipca 2012 roku komornik ustalił, że samochód V. (...) znajduje się na posesji w S. przy ulicy (...), jednak wierzyciel
wraz z asesorem komorniczym nie zostali wpuszczeni na teren posesji.
Komornik dalej wskazuje, że w toku postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela, w dniu 18 września 2013
roku dokonano zajęcia ruchomości w postaci suszarki bębnowej i ładowarki teleskopowej. Zajęcie odbyło się bez
udziału dłużnika, gdyż magazyn był otwarty i nikogo nie było. Protokół zajęcia ruchomości dłużnik otrzymał w dniu
20 września 2013 roku i nie poinformować komornika, czy komukolwiek sprzedał te przedmioty.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy H. D. wskazała, iż komornik nigdy nie wszczynał postępowania egzekucyjnego z
nieruchomości w Ż. na wniosek pana S.. Świadek wskazała, iż nieruchomość w Ż. była własnością żony oskarżonego,
co wynika z akt sprawy o alimenty, gdzie żona wniosła o zajęcie wierzytelności z tytułu spłaty zaległych alimentów z
wierzytelności przysługującej oskarżonemu z tytułu spłaty z majątku wspólnego. Jak wskazała, małżonka oskarżonego
miała do spłaty oskarżonemu ponad 59.000 zł i wobec faktu, iż była ona zaspokajana w dwóch ratach na zaległości
alimentacyjne, po zaspokojeniu tej wierzytelności, nic nie zostało dla Ł. S..
Asesor komorniczy A. R. potwierdzi, że podczas kolejnych czynności w toku postępowania egzekucyjnego na posesji w
S. stwierdził, że stoi tam samochód V. (...), należący do Z. W.. Zgadzały się numery rejestracyjne samochodu, które były
mu znane i potwierdzone przez Urząd Skarbowy. Wyszło do niego dwóch mężczyzn, którzy kazali mu opuścić posesję.
Zeznania H. D. i A. R. Sąd uznał za wiarygodne, bowiem korespondują ze sobą i znajdują potwierdzenie w załączonych
aktach komorniczych.
W. O.- nabywca samochodu V. (...) zeznała, że w dniu 2 stycznia 2012 roku nabyła od Z. W. w/w samochód. Ogłoszenie
o jego sprzedaży przeczytała w (...). Umowę podpisała w budynku Urzędu Skarbowego i wypłaciła mu gotówką 32
tysiące zł. Na rozprawie zeznała, że ogłoszenie o sprzedaży samochodu znalazła na tablicy ogłoszeń w (...). Umowę
z oskarżonym spisywali w domu u jej siostry E. K.. Być może samochodem tym syn był w S. na początku 2012 roku,
miał bowiem zmienić tam opony. Świadek potwierdza, że ani ona ani jej syn K. nie znali dotychczas Z. W..
Przy ponowny rozpoznaniu sprawy dodała, iż nie pamięta czy ogłoszenie o sprzedaży samochodu zobaczyła w
Tygodniku (...) czy w sklepie (...). Jak podała, zarobiła pieniądze w Niemczech i chciała kupić samochód. Potwierdziła,
iż umowa została sporządzona w domu jej siostry, zapłaciła 32.000 zł i w tym samym dniu zabrała samochód, który
był przechowywany w M. i N S., gdzie mieszka, a z samochodu korzystał jej syn oraz siostry syn.
Zeznania powyższe potwierdził świadek K. O., który zeznał, że samochód V. (...) jego matka zakupiła od Z. W. w dniu 2
stycznia 2012 roku. Spotkali się w mieszkaniu ciotki E. K.. Podał świadek, że on głównie porusza się tym samochodem,
gdyż matka nie posiada prawa jazdy. Poza tym raz był tym samochodem w S., gdyż Z. W. miał tam przechowywać
opony na zmianę do tegoż samochodu.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy K. O. dodał, iż po kupieniu samochodu został on zabrany tego samego dnia i
trzymany był pod blokiem. Jak podał na pewno były przekazywane pieniądze za ten samochód w kwocie 32.000 zł,
ale fizycznie on przy tym nie był.
Powyższe potwierdził świadek E. K. - siostra W. O., która podała, iż wiedziała, że siostra chce kupić samochód
i znalazła ogłoszenie o sprzedaży samochodu w jednym z supermarketów. Jak podała siostra przyjechała do niej
razem z oskarżonym, miała przy sobie 35 tysięcy złotych i kupiła samochód „na złość swemu mężowi”, z którym była
w separacji. Jak podała nie pamięta, czy tego samego dnia, czy następnego siostra zabrała samochód, Jak podała
samochód ten był w M., gdzie mieszkała siostra, a jak się przeprowadziła do S., to stał w S..
Świadek J. K. zeznał, że to oskarżony podjął z nim współpracę. Miał on dokonać zestawienia maszyny do produkcji
biomasy i zaprzeczył wyjaśnieniom oskarżonego w tym zakresie, jakoby sprzedał oskarżonemu ten drogi sprzęt. Jak
podał oskarżony za tę usługę zapłacił mu 55.000 zł. Ostatecznie Z. W. sprzedał maszyny do produkcji biomasy w 2011
roku, ale stoją one nadal w S.. Odnośnie samochodu V. (...) zeznał, że nie wiedział, iż kupiła go jego szwagierka W. O..
Transakcja odbyła się u nich w domu, W. O. zapłaciła około 34 tysięcy złotych, a pieniądze miała przy sobie.
Zeznania powyższe Sąd uznał za prawdziwe.
Przesłuchana w drodze pomocy prawnej świadek S. M. zeznała, że firma (...) zakupiła sprzęt w postaci suszarni i
ładowarki, ale ona jako księgowa nie zna szczegółów transakcji i stwierdza jedynie, że faktura została zapłacona w
terminie. Podała, iż wspólnik wcześniej rozmawiał z oskarżonym, a znał go bo wcześniej pracował w firmie, w której
kupowali włókno szklane. Podała, iż w styczniu 2012 r. nastąpiło fizyczne przekazanie kupionego sprzętu.
Prezes firmy (...) potwierdził fakt zakupienia od firmy (...) suszarki i ładowarki. Potwierdził również, że zapłata
nastąpiła „wg faktury”, a przekazanie sprzętu miało miejsce na przełomie stycznia i lutego 2012 r.. Świadek stwierdza,
że w momencie sprzedaży przez Z. W. tych przedmiotów on wiedział, że firma oskarżonego utraciła tzw. płynność
finansową, chociaż nie pamięta, czy były wymagalne nakazy zapłaty na firmę (...).
Świadek M. S. zeznał, że pod koniec 2010 roku na prośbę oskarżonego pożyczył mu 200.000 złotych i w tym celu
sporządzona była umowa i odprowadzony podatek do Urzędu Skarbowego W styczniu 2012 roku oskarżony oddał
mu 150.000 zł i powiedział mu, że posiada pieniądze, gdyż sprzedał udziały w firmie, która miała produkować
biomasę. Jak wskazał kwota 150.000 zł została wpłacona po roku od zawarcia umowy pożyczki. Obecnie spłata jest na
poziomie 175.000 zł. Podał, iż żadne postępowanie egzekucyjne w tym zakresie nie toczyło się. M. S. nie potwierdził,
by oskarżony był mu winien 700.000 zł, jak to wskazał oskarżony. Świadek zeznał, że nie miał orientacji co do
sytuacji majątkowej oskarżonego, nie był w jego miejscu zamieszkania, nie wiedział o zawartej umowie dotyczącej
rozdzielności majątkowej. Sąd zobowiązał świadka do przedstawienia umowy pożyczki, jaką zawarł z oskarżonym,
jednak świadek na żądanie sądu nie przedstawił jej. Oskarżony złożył do akt tylko dwa wyciągi z konta, z których
wynikają przelewy od M. S. i zwrot kwoty 150 tysięcy.
Zdaniem Sądu wina oskarżonego nie budzi wątpliwości, a czyny których się dopuścił z pkt I i II a/o, każdy z nich
wypełnia dyspozycję art. 300 § 2 kk.
Przepis art.300 § 2 kk chroni dwa różne dobra prawne: prawidłowość (pewność) obrotu gospodarczego oraz powagę
orzeczeń organów państwowych (vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2003 r. w sprawie I KZP
32/03, OSNKW 2004 r. nr 1, poz.3). Powyższy przepis chroni zasady uczciwego obrotu tak w aspekcie indywidualnych
interesów majątkowych poszczególnych uczestników obrotu gospodarczego, jak i w aspekcie ponadindywidualnych
interesów gospodarczych całego społeczeństwa. W szczególności chodzi o zapewnienie realizacji roszczeń wierzycieli,
usankcjonowanych przez orzeczenia organów państwowych, w normalnym czasie i trybie. Art.300 § 2 kk chroni
zarazem powagę rozstrzygnięć dokonywanych w sprawach indywidualnych przez organy państwowe. Każde bowiem
zachowanie się skierowane przeciwko wykonaniu orzeczenia sądu lub innego organu państwowego – jako akt
samowoli – godzi zawsze w porządek prawny.
Reasumując Sąd w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 17 listopada 2011 r. w
sprawie VI KK 226/11, w której stwierdził, iż „przestępstwa z art.300 § 2 kk można dopuścić się również wtedy,
gdy egzekucja dopiero grozi, a więc w okresie gdy wierzyciel w sposób niedwuznaczny daje do zrozumienia, że
postanowił dochodzić swojej pretensji majątkowej na drodze sądowej. Wystarczające jest więc, by składniki majątku
były zagrożone zajęciem, jeżeli istnieje obiektywne, rzeczywiste i bezpośrednie niebezpieczeństwo zajęcia, a więc takie
niebezpieczeństwo, z którym należy się liczyć”.
W odniesieniu do powyższego, oskarżony rozporządzając swoim majątkiem poprzez sprzedaż samochodu, ładowarki
i suszarki, był w pełni świadomy pokrzywdzenia swojego wierzyciela Ł. S. (1) i wyzbył się majątku, czym udaremnił
wykonanie orzeczeń sądowych opisanych wyżej.
Zauważyć należy, iż w dniu 2 stycznia 2012 r., kiedy oskarżony zbywał składniki swojego majątku, był
współwłaścicielem na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej nieruchomości położonej w Ż.. Jednakże co
istotne, w toku postępowania zabezpieczającego nie było możliwości prowadzenia egzekucji z tej nieruchomości, a gdy
wszczęte zostało postępowanie egzekucyjne, oskarżony nie był już współwłaścicielem przedmiotowej nieruchomości,
bowiem w wyniku podziału majątku wspólnego, jedynym jej właścicielem została jego żona Mimo, iż Sąd Rejonowy
w Siedlcach w sprawie I Ns 817/13 przyznał żonie oskarżonego przedmiotową nieruchomość na własność, a
oskarżonemu służebność mieszkania, zaś oskarżonemu od żony spłatę w kwocie 59.271,55 z, to jak wynika z zeznań
komornika H. D., nic dla Ł. S. (1) nie zostało, o czym mowa była wyżej.
Wymierzając oskarżonemu karę za czyn z pkt I i II a/o, i uznając, iż czynów tych dopuścił się w podobny sposób,
w krótkich odstępach czasu, zanim zapadł pierwszy, chociażby nieprawomocny wyrok, a więc w warunkach ciągu
przestępstw określonych w art. 91 § 1 kk, Sąd uwzględnił wysoki stopień winy oskarżonego wynikający z braku
poszanowania orzeczeń wydanych przez Sąd, wziął pod uwagę także dotychczasową jego niekaralność, a także jego
stan rodzinny –utrzymuje się z wynagrodzenia za pracę w kwocie 2500 zł, żonaty ojciec 4 dzieci, na które w sumie ma
zasądzone alimenty w kwocie 3500 zł i brak innego majątku.
Dlatego też Sąd wymierzył karę jednego roku pozbawienia wolności. Jednocześnie Sąd uznał, iż wobec niego zachodzą
wszelkie przesłanki z art. 69 § 1 i 2 kk do skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia tejże kary. Trzyletni
okres próby określony na podstawie art.70 § 1 pkt 1 kk będzie dla oskarżonego wystarczający, aby mógł przemyśleć
swoje postępowanie i wysnuć wnioski co do swego zachowania w przyszłości, przez co całokształt rozstrzygnięcia o
karze spełni zakładane cele w zakresie prewencji indywidualnej, skutecznie zniechęcając oskarżonego do popełniania
przestępstw przeciwko mieniu i przeciwko obrotowi gospodarczemu w przyszłości i uświadomi mu, że popełnianie
przestępstw jest nieopłacalne i pociąga za sobą również dotkliwe konsekwencje finansowe.
Dla odczucia dolegliwości kary Sąd na mocy art.71 § 1 kk Sąd wymierzył oskarżonemu grzywnę w wysokości 150
stawek dziennych, w kwocie po 10 zł każda. Ilość stawek Sąd ustalił mając na względzie stopień szkodliwości czynu
oskarżonego, zaś wysokość stawki - sytuację materialną oskarżonego i uznał, iż orzeczona kara grzywny mieści się w
możliwościach zarobkowych i majątkowych oskarżonego.
Zdaniem Sądu w/w kary są adekwatne i współmierne do wagi przestępstw, których dopuścił się oskarżony. Sąd
określając rozmiar orzeczonej kary pozbawienia wolności miał na uwadze znaczny stopień zawinienia oskarżonego,
znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów oraz rodzaj naruszonego przez oskarżonego dobra jakim jest pewność
obrotu gospodarczego.
Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należy, iż brak jest podstaw do tego, aby uznać
oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt III a/o.
W tym zakresie Sąd I instancji nie może kwestionować materialno-prawnej postawy do wytoczenia powództwa o
alimenty, skoro Sąd Rejonowy w Siedlcach w tym zakresie wydał wyrok zasądzający alimenty zgodnie z żądaniem
pozwu, nie dopatrując się w uznaniu powództwa działania sprzecznego z prawem, mającego na celu obejście prawa
lub zachowania sprzecznego z zasadami współżycia społecznego.
Mimo wytycznych Sądu Okręgowego, by ustalić przy ponownym rozpoznaniu sprawy, czy żona oskarżonego
informowała oskarżonego o planowanym złożeniu pozwu, czy zostało to między nimi uzgodnione i jaką odegrała ona
rolę przy składaniu pozwu o alimenty, Sąd I instancji nie mógł powyższych informacji uzyskać, wobec odmowy złożenia
zeznań przez małżonkę oskarżonego.
Tym samym wobec powyższego Sąd uznał, iż oskarżony nie popełnił przestępstwa z art.300 §2 kk opisanego w pkt III
a/o, co skutkuje jego uniewinnieniem od popełnienia zarzucanego mu czynu.
W związku z tym, że Ł. S. (1) wniósł o zwrot wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru, Sąd z
tego tytułu zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwotę 840 zł.
Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w wyroku, o kosztach rozstrzygając na podstawie art.632 pkt 2 kpk w części
uniewinniającej oraz 624 § 1 kpk i art.627 kpk oraz art.2 ust.1 pkt 3 i art.3 ust.2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o
opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz.223 z późn.zm.). Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku
uiszczenia pozostałych kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa, z uwagi na fakt, iż uiszczenie ich stanowiłoby dla
oskarżonego zbyt duże obciążenie, biorąc pod uwagę konieczność uiszczenia grzywny.