Program wczesnej interwencji

Program wczesnej interwencji
There are no translations available.
Skuteczność terapii behawioralnej została dobitnie udowodniona dzięki szeroko zakrojonemu
badaniu I. O. Lovaasa. W latach 1970-1984 dzieci z autyzmem poddano wieloletniej terapii,
odbywającej się zarówno w środowisku domowym jak i w przedszkolu.
Pacjentów przydzielono do jednej z trzech grup: jednej eksperymentalnej (19 osób) i dwóch
kontrolnych (w pierwszej 19 osób, w drugiej 21). Dzieci z grupy eksperymentalnej poddane
zostały intensywnej terapii behawioralnej (ponad 40 godzin tygodniowo). Pierwsza grupa
kontrolna otrzymała poniżej 10 godzin terapii tygodniowo, a druga grupa kontrolna poddana
była innym formom terapii, nie opartych na założeniach terapii behawioralnej.
Dzieci różniła tylko i wyłącznie intensywność i forma terapii – pozostałe zmienne, takie jak:
iloraz inteligencji, wiek, płeć, umiejętność chodzenia i stopień posługiwania się językiem nie
różniły się istotnie.
Terapia grupy eksperymentalnej obejmowała redukcję zachowań agresywnych i autostymulacji,
naukę prawidłowych reakcji na polecenia słowne, naukę naśladowania i prawidłowej nauki
zabawkami. W drugim etapie nacisk kładziono na nauczenie werbalizacji i podstaw języka oraz
na wprowadzenie do zabawy z rówieśnikami. Pacjenci z grupy kontrolnej nr 1 poddani zostali
identycznej terapii, choć znacznie mniej intensywnej (poniżej 10 godzin tygodniowo) oraz
korzystali z kursów edukacji specjalnej. Druga grupa kontrolna w ogóle nie korzystała z terapii
behawioralnej.
Po zakończeniu badania 9 dzieci z grupy eksperymentalnej (47%) uczęszczało do normalnej
szkoły podstawowej, zdawało do następnych klas i nie wyróżniało się wśród rówieśników.
Osiągali oni przeciętny lub ponadprzeciętny wynik w testach inteligencji. Późniejsze badania nie
wykazały pogorszenia (regresji). Ośmioro dzieci (42%) skończyło pierwszą klasę dla dzieci
cierpiących na afazję i uzyskały średni iloraz inteligencji na poziomie lekko opóźnionym. Tylko
dwoje dzieci (około 11%) skierowano do klas specjalnych dla dzieci z autyzmem lub dzieci
upośledzonych umysłowo.
Wyniki badań w grupach kontrolnych świadczą o tym, iż dzieci w nich umieszczone nie uzyskały
poprawy. Tylko jeden pacjent (2%) osiągnął normalny poziom rozwoju, a aż 21 pacjentów
(53%) zostało skierowanych do klas specjalnych dla dzieci autystycznych lub upośledzonych
umysłowo (uzyskali oni średni iloraz inteligencji równy 40).
Wyraźnie widać, iż badania Lovaasa udowodniły wysoką skuteczność intensywnej terapii
behawioralnej małych dzieci z autyzmem. Dzięki temu nauczyciele, rodzice i terapeuci uzyskali
w postaci technik behawioralnych użyteczne narzędzie nauki dzieci z autyzmem – narzędzie,
którego skuteczność pozwala z optymizmem patrzeć na końcowe efekty terapii.
1/1