D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

Sygn. akt VIII Ga 95/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 kwietnia 2015 r.
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy
w składzie następującym:
Przewodniczący SSO Marek Tauer
po rozpoznaniu w dniu 30 kwietnia 2015 r. w Bydgoszczy
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa: P. E.
przeciwko: A. K.
o zapłatę
na skutek apelacji wniesionej przez pozwanegood wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy
z dnia 17 grudnia 2014 r., sygn. akt. VIII GC 1641/14 upr
1. oddala apelację.
VIII Ga 95/15
UZASADNIENIE
Powód - P. E., w pozwie wniesionym w dniu 21 października 2013 r., w elektronicznym postępowaniu upominawczym
do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie, domagał się zasądzenia od pozwanego - A. K. kwoty 9.720,00 zł
wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm
przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód podał, iż zawarł z pozwanym ustną umowę zlecenia wykonania usługi –
cięcia kukurydzy na kiszonkę. Usługa została wykonana. Powód w dniu 10 kwietnia 2013 r. wystawił fakturę VAT (...)
w kwocie 9.720 zł. Jednak pozwany nie uiścił należności z niej wynikającej.
Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w dniu 29 stycznia 2014 r., Sąd Rejonowy Lublin-Zachód
w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach procesu.
Pozwany wniósł sprzeciw od wymienionego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Pozwany wyjaśnił, iż była to
usługa reklamacyjna z poprzedniego roku.
Postanowieniem Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 8 maja 2014 r. spraw została przekazana do Sądu
Rejonowego w Bydgoszczy.
Po przekazaniu sprawy tutejszemu sądowi powód uzupełnił pozew stosownie do treści art. 505(37) kpc. Pozwany nie
uzupełnił sprzeciwu.
Na rozprawie w dniu 10 grudnia 2014 r. pozwany wskazał, iż powód wykonywał usługę dwukrotnie. Pozwany podał,
iż za pierwszym razem usługa, za którą zapłacił, została wykonana wadliwie. W związku z tym uzgodnił z powodem,
że w następnym roku zapłaci za tę usługę jedynie równowartość kosztów paliwa.
Przyznał, że przy wykonywaniu drugiej usługi podpisał dokument, znajdujący się na k. 24, w którym zobowiązał się
do zapłaty 9.000 zł tytułem wynagrodzenia.
Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2014 r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 9 720,00 zł. z
ustawowymi odsetkami od dnia 18 kwietnia 2013 r. oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 339,00 zł.
tytułem kosztów procesu.
Sąd Rejonowy ustalił, że strony w 2012 r. zawarły ustną umowę, na podstawie której pozwany zobowiązał się wykonać
na rzecz pozwanego usługę – cięcie kukurydzy na kiszonkę.
Powód usługę wykonał. Strony potwierdziły wykonanie usługi oraz wysokość przysługującego powodowi
wynagrodzenia na piśmie. W treści notatki podano, że wynagrodzenie powoda wyniesie 9.000 zł.
Powód w dniu 10 kwietnia 2013 r. wystawił fakturę VAT (...) na kwotę 9.720 zł, określając w niej termin zapłaty na
7 dni. Pozwany nie zapłacił tej należności.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedstawionych przez strony
postępowania, które nie budziły wątpliwości, co do swej autentyczności i nie były kwestionowane przez żadną ze
stron. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka I. K., żony pozwanego w części, w której świadek potwierdziła, iż powód
wykonywał na rzecz pozwanego usługę cięcia kiszonki. Natomiast w pozostałej części zeznania te nie zasługiwały na
uwzględnienie. Sąd nie dał wiary zeznaniu świadka, iż strony umówiły się na wykonanie usługi przez powoda jedynie za
zwrot kosztów paliwa, albowiem świadek nie była bezpośrednio obecna przy rozmowie stron, a informacje tą przekazał
jej pozwany.
Sąd zauważył, iż w przeważającej części zeznania świadka były niespójne, świadek myliła się co do okoliczności
wykonania umowy, stąd zeznania te nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych. Przy czym w ocenie Sądu, jej
zeznania są sprzeczne z treścią dokumentu, znajdującego się na k. 24. Wynika z niego, iż strony uzgodniły wysokość
wynagrodzenia na 9.000 zł netto. Wiarygodność tego dokumentu nie może przy tym budzić żadnych wątpliwości,
skoro pozwany sam przyznał w toku rozprawy, że podpisał go przy okazji wykonywania przez powoda usługi za drugim
razem. Pozwany potwierdził w tym dokumencie, że usługa miała być wykonywana odpłatnie za wynagrodzeniem w
kwocie 750 zł za godzinę pracy.
Sad Rejonowy zważył, że w przedmiotowej sprawie nie było sporne, iż strony łączyła ustna umowa, na podstawie której
powód zobowiązał się wykonać na rzecz pozwanego usługę cięcia kukurydzy na kiszonkę. Strony były także zgodne co
do tego, że usługa została przez powoda wykonana.
Umowa zawarta przez strony ma charakter umowy o dzieło.
Zgodnie z treścią art. 627 k.c. przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania
oznaczonego dzieła a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.
Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.
Zatem ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić
fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc
neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu
nie przysługuje. Podkreślić przy tym należy, że samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące
istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie
zgłaszającą, co wynika z przepisu art. 232 k.p.c. (wyrok Sądu Najwyższego z 22 listopada 2001 roku, I PKN 660/00
Wokanda 2002/7-8/44).
Przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy miał na uwadze treść art. 233 § 1
k.p.c., zgodnie z którym: Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie
wszechstronnego rozważenia zebranego materiału
W rozważanej sprawie, powód w celu udowodnienia zasadności swojego roszczenia przedłożył dokument, podpisany
przez obie strony (k.24). Z dokumentu tego wynika, że powód wykonał usługę na rzecz pozwanego. Nadto strony w jego
treści wskazały wysokość wynagrodzenia przysługującego powodowi i umówiły się, że zostanie wystawiona faktura
VAT. Powód wystawił fakturę VAT nr (...) zgodnie z ustaleniami stron zawartymi we wskazanym wyżej dokumencie.
Na uwagę zasługuje fakt, iż na rozprawie w dniu 10 grudnia 2014 r. (k.18 akt) pozwany potwierdził fakt podpisania
wspomnianego dokumentu i nie kwestionował jego treści. Nadto należy zauważyć, że pozwany nie zaprzeczał również,
iżby otrzymał od powoda fakturę z dnia 10 kwietnia 2013r. Treści tej faktury również nie kwestionował.
W tej sytuacji to na pozwanym spoczął ciężar dowodu, iż powodowi nie przysługuje uprawnienie do żądania zapłaty
kwoty dochodzonej w pozwie. Pozwany podniósł, iż uzgodnił z powodem, że w związku z wadliwie wykonaną usługą w
roku poprzednim, tym razem miał jedynie zwrócić powodowi koszt użytego paliwa. Pozwany nie wykazał jednak, izby
faktycznie między stronami doszło do takich uzgodnień. W szczególności okoliczności tej nie udowadniają zeznania
świadka. Świadek I. K. – żona pozwanego zeznała, bowiem, iż nie była obecna przy ustaleniach stron, a informacje
o treści umowy uzyskała od pozwanego. Pozwany nie przedłożył też żadnego dokumentu na potwierdzenie swoich
twierdzeń. Sąd Rejonowy również zaznaczył, że pozwany nie zapłacił powodowi nawet kosztów paliwa, pomimo tego,
iż nie kwestionował ustaleń stron w tym zakresie.
W tej sytuacji Sąd Rejonowy stwierdził brak podstaw do uwzględnienia stanowiska pozwanego.
Od powyższego wyroku apelację wywiodła strona pozwana zaskarżając go w całości. Pozwany stwierdził, że zaskarżony
wyrok jest dla niego krzywdzący bowiem miał zwrócić powodowi tylko za paliwo, a usługa była wykonana w ramach
reklamacji wcześniejszej usługi z roku 2011. Według apelującego takie ustalenia były dokonane w ustnej umowie z P.
E.. Strona pozwana wnosząc apelację nie wskazała żadnych zarzutów naruszenia prawa procesowego.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
W złożonej apelacji nie zostały zamieszczone wnioski apelacyjne dotyczące zmiany zaskarżonego wyroku. Jednakże
to uchybienie nie jest uchybieniem powodującym oddalenie apelacji. Sam fakt nie sprecyzowania wniosków
apelacyjnych nie stanowi bowiem braku w sytuacji gdy o rozstrzygnięciu apelacji decyduje sąd i do sądu należy ocena
przesłanek dla wydania rozstrzygnięcia, które znajduje podstawę w przepisach kpc. Ta niedokładność apelacji nie
stanowi podstawy do jej oddalenia. Pozwany w złożonej apelacji określił bowiem jej zakres (zaskarżył wyrok w całości)
i nie ma wątpliwości, że pozwany nie zgadza się z zaskarżonym wyrokiem i składając apelację chce uzyskać wyrok
oddalający powództwo.
Odnosząc się do złożonej apelacji na wstępie należy wskazać, że sąd drugiej instancji w systemie apelacyjnym jest
instancją merytoryczną, a to oznacza, że sąd ten ma obowiązek poczynić własne ustalenia faktyczne i ocenić je
samodzielnie z punktu widzenia prawa materialnego (tak też wyrok S.N. z dnia kwietnia 2000 r., III CKN 812/98,
OSNC z 2000 r. nr 10, poz. 1193). Sąd drugiej instancji rozpoznając apelację jest związany podniesionymi przez
apelującego zarzutami naruszenia prawa procesowego przy czym ma obowiązek z urzędu ocenić postępowanie pod
kątem nieważności postępowania. Rozpoznając apelację sąd nie jest związany przedstawionymi w apelacji zarzutami
dotyczącymi naruszenia prawa materialnego i dokonuje oceny prawa będącego materialną podstawą dochodzonego
roszczenia przy uwzględnieniu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Odnosząc te uwagi na grunt
niniejszej sprawy należy zauważyć, że podstawą roszczenia objętych niniejsza sprawą jest art. 627 k.c. Powód w
niniejszym pozwem domagał się zapłaty za wykonaną usługę cięcia kukurydzy na kiszonkę.
W ocenie Sądu Okręgowego, wyrok Sądu I instancji jest prawidłowy i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym
w sprawie materiale dowodowym, jak i w obowiązujących przepisach prawa. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy
przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonał analizy zebranych dowodów, nie naruszając zasady swobodnej ich
oceny i w oparciu o zasadnie przyjęty stan faktyczny sprawy prawidłowo zastosował konkretnie przywołane przepisy
prawa materialnego tj. art. 627 kc. Przede wszystkim apelacja winna zostać oddalona bowiem pozwany w sprawie
nie udowodnił, że sporna usługa była wykonana w ramach reklamacji wcześniejszej usługi. Zgodnie z podstawową
regułą dowodową ustanowioną w art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu
wywodzi skutki prawne, przy czym wspomniana reguła pozostaje w związku z przepisami kodeksu postępowania
cywilnego o dowodach. Przez fakty w rozumieniu art. 6 k.c. należy rozumieć wszystkie okoliczności faktyczne, istotne
z punktu widzenia danego przepisu prawa materialnego, z którego strona wywodzi korzystne dla siebie skutki
prawne. Przy rozpoznawaniu sprawy rzeczą sądu nie jest zatem zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub
wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie
jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla
rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.),
a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na
stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia1996 r., sygn. akt I
CKU 45/96; Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Cywilna rok 1997, Nr 6-7, poz. 76, str. 37).
W kontekście powyższych uwag, stosownie do zasady rozkładu ciężaru dowodu wynikającej z art. 6 k.c. uznać
należało, że pozwany twierdząc, że żądanie zapłaty wynagrodzenia za wykonaną usługę jest bezpodstawne bowiem
usługa ta była wykonana w ramach reklamacji winien przede wszystkim wykazać, że taka reklamacja była składana a
wykonana usługa była bez wynagrodzenia. Pozwany tego nie wykazał. W szczególności okoliczności tej nie potwierdziły
zeznania świadka I. K. – żony pozwanego. Przy czym w tym miejscu należy podkreślić, że powód w sprawie
przedłożył sporządzoną odręcznie notatkę z dnia 4 kwietnia 2012 r. podpisana przez samego pozwanego z której treści
jednoznacznie wynika, że usługa będąca przedmiotem sporu będzie wykonana za 9000 zł. (12h x „750 zł”), a koszty
do uregulowania w siedzibie firmy (...) lub przelewem, termin płatności jeden miesiąc, po terminie zostanie wysłana
faktura VAT (k-24 akt)
Mając na uwadze powyższe ustalenia, wobec braku przyczyn zarówno do zmiany, jak i uchylenia zaskarżonego wyroku,
apelację pozwanego należało oddalić jako bezzasadną w oparciu o art. 385 kpc w związku z art. 505 10 kpc i art. 505
13
§ 2 kpc.