wypadek drogowy ciała kompensacji szkód

Sygn. akt XVI GC 1740/11
UZASADNIENIE
W pozwie z dnia 25 sierpnia 2011 r. (...) S.A. V. (...) w W. wniosła o zasądzenie od pozwanego
Towarzystwa (...) S.A. w W. kwoty 27.177 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 lutego 2009
roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu (pozew k. 3 – 91).
W uzasadnieniu powód wskazał, iż dochodzi odszkodowania z tytułu czynu niedozwolonego, za który
odpowiedzialność ponosił ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego.
Na skutek wypadku drogowego uszkodzony został ładunek przewożony przez samochód M. (...) o nr rej. (...) m.in.
baterie kondensatorów. Wysokość szkody wyniosła 27.177 zł.
W sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwany Towarzystwo (...) S.A. w W. zaskarżył
wydany w sprawie nakaz zapłaty w całości oraz wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu
(sprzeciw k. 107 – 112).
Pozwany podniósł zarzut przedawnienia a także wskazał, że według ekspertyzy prywatnej baterie kondensatorów nie
zostały w wypadku uszkodzone.
Ustosunkowując się do sprzeciwu powód stwierdził, że roszczenie przedawnia się z upływem 20 lat, gdyż szkoda
wynikła z występku. Ponadto stwierdził, że w pozwie zostały zgłoszone dowody na potwierdzenie wysokości szkody
(k. 127 - 181).
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 9 maja 2007 r. w G. kierujący pojazdem marki T. (...) nr rej. (...) M. K. ubezpieczony od odpowiedzialności
cywilnej w Towarzystwie (...) S.A. w W. (zwanym dalej W.) nie zachował ostrożności, nie dostosował prędkości do
panujących warunków, zjechał na przeciwległy pas i uderzył czołowo w prawidłowo jadący z przeciwnego kierunku
jazdy pojazd marki M. (...) o nr rej. (...), którym kierował J. Z. (okoliczność nie sporna, dowód: zeznania świadka J.
Z. k. 246, protokół oględzin miejsca wypadku i pojazdu k. 4 - 7v, k.10 - 11 v akt 2 Ds. 461/07, zdjęcia k. 49 - 58 akt 2
Ds. 461/07, szkice k.60 akt 2 Ds. 461/07, notatki policyjne k.1-3 v akt 2 Ds. 461/07). W wyniku wypadku pasażerka
z samochodu T. (...) odniosła obrażenia, które naruszyły czynności narządów ciała na okres przekraczający 7 dni
(dowód: kopia postanowienia o umorzeniu dochodzenia k. 26).
Uszkodzony został ładunek przewożony w samochodzie marki M. (...) nr rej. (...) należący do K. M. (dowód: zeznania
świadka J. Z. k. 246, świadka K. M. k. 262, świadka Z. O. k. 280, dokumentacja fotograficzna k. 90, dowód z oględzin
zdjęć k. 347 wydruki zdjęć k. 129 - 180 , kopia protokołu szkody k. 67 -68, kopie rachunków k. 34 - 36, 39 - 42, 45,
47- 48, zestawienie uszkodzeń k. 61 - 63, kopia listy przewozowej k. 76 - 78, opinia biegłego sądowego mgr inż. K.
P. (1) k. 291 - 310).
Nie wszystkie przewożone kondensatory w ilości 66 sztuk zostały uszkodzone, nie wszystkie powinny być wymienione,
zostały uszkodzone jedynie 3 z 6 obudowy kondensatorów (dowód: opinia biegłego sądowego mgr inż. K. P. (1) k. 305
- 306). Nie było podstaw do utylizacji wszystkich kondensatorów (dowód: opinia biegłego sądowego mgr inż. K. P. (1)
k. 305 - 306). Koszt 7089,74 zł związany z utylizacją, wymianą wszystkich obudów kondensatorów, zakupem nowych
kondensatorów nie był związany ze zdarzeniem wywołującym szkodę (dowód: opinia biegłego sądowego mgr inż. K.
P. (1) k. 306).
Wysokość szkody wyniosła 20.087,26 zł (dowód: opinia biegłego sądowego mgr inż. K. P. (1) k. 291 - 310).
(...) S.A. V. (...) w W. (zwane dalej InterRisk) wypłaciło K. M. na podstawie zawartej z nim umowy ubezpieczenia
odszkodowanie łącznie w kwocie 27.177 zł (dowód: kopia decyzji o przyznaniu odszkodowania k. 31, 38, 50, kopia
polisy k. 82).
W dniu 19 stycznia 2009 r I. wystąpiło z roszczeniem o zwrot wypłaconego odszkodowania do W. (dowód: informacja
w treści pisma z 29.01.2009 r k. 75 akt szkody).
Warta odmówiła wypłaty odszkodowania najwcześniej w dniu 29 stycznia 2009 r.
Pozew został złożony w dniu 25 sierpnia 2011 r (dowód: stempel na kopercie k. 91).
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych odpisów i kopii dokumentów złożonych w aktach
oraz aktach szkody oraz aktach postępowania przygotowawczego 2 Ds. 461/07, twierdzeń stron co do okoliczności
niespornych, zeznań świadków J. Z. (k. 245 - 246), K. M. (k. 262 - 263), Z. O. (k. 280 - 281) i pisemnej opinii
biegłego sądowego z zakresu techniki elektrotechniki, elektroenergetyki, elektroniki mgr inż. K. P. (2) (k. 291- 310)
i uzupełniającej (k. 334 - 335).
Autentyczność złożonych dokumentów nie była kwestionowana. Żadna ze stron nie żądała złożenia oryginałów
dokumentów tych, których złożono kopie.
Sąd dopuścił dowód z tych dokumentów (wymienionych w treści postanowienia z 29 maja 2012 r k. 214) znajdujących
się w aktach postępowania przygotowawczego, które dotyczą okoliczności istotnych dla sprawy a ponadto ich
dopuszczenie nie jest sprzeczne z zasadą bezpośredniości. Wniosek o dopuszczenie dowody z innych dokumentów
oddalił.
Sąd dał wiarę zeznaniom świadka J. Z. (k. 245 – 246) z wyjątkiem tego, iż w wyniku wypadku kondensatory uległy
uszkodzeniu w 100 %tach, gdyż jest to sprzeczne z opinią biegłego Opinia biegłego jak zostanie wskazane niżej została
uznana za prawidłową. Biegły wydał swoją opinię w oparciu o wiadomości specjalne, których świadek nie posiada.
Dlatego też sąd nie dał wiary zeznaniom świadka w tej części, w pozostałej natomiast sąd uznał zeznania świadka za
wiarygodne, gdyż nie są sprzeczne ze zgromadzonym materiałem w sprawie.
Sąd dał wiarę zeznaniom świadka K. M. (k. 262 - 263) z wyjątkiem tego, że wszystkie kondensatory zostały uszkodzone,
że było ryzyko przemieszczenia płytek wewnątrz kondensatora gdyż jest to sprzeczne z opinią biegłego, który wprost
podważył wiarygodność takich zeznań. Jak wskazano wyżej biegły wydał swoją opinię w oparciu o wiadomości
specjalne, których świadek nie posiada. Dlatego też sąd nie dał wiary zeznaniom świadka w tej części, w pozostałej
natomiast sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne, gdyż nie są sprzeczne ze zgromadzonym materiałem w sprawie.
Sąd dał wiarę zeznaniom świadka Z. O. (k. 280 - 281) w całości, gdyż są spójne logiczne i znajdują potwierdzenie w
zgromadzonym materiale dowodowym.
Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka K. M. na okoliczność uzyskania przez niego
odszkodowania, gdyż jest to okoliczność nie sporna (k. 214).
Sąd uznał opinię biegłego sądowego mgr inż. K. P. (2) (k. 291- 310 i k. 334 - 335) za prawidłowo sporządzoną w
całości, gdyż jest spójna, logiczna, rzetelna, dokładna, kompletna, znajdująca oparcie w dokumentach przyjętych za
podstawę dokonanych ustaleń faktycznych i sporządzona została przez osobę posiadającą fachową wiedzę w swej
dziedzinie. Opinia biegłego jest konsekwentna. Biegły w swojej opinii podał szczegółowe i wyczerpujące uzasadnienie
dla wyprowadzonych przez siebie wniosków ilustrując ją także odpowiednimi zdjęciami z materiału dowodowego i
rysunkami.
Pozwany nie zgłaszał do niej uwag natomiast zastrzeżenia powoda stanowią polemikę w sferze wiadomości
specjalnych. Sąd nie może oceniać opinii w zakresie przedstawionych tam wniosków wynikających z wiadomości
specjalnych. Sąd może stwierdzić, iż wnioski czy inne twierdzenia zawarte w opinii są nie logiczne, sprzeczne, nie
wiarygodne w tej części, w której nie odwołują się do wiadomości specjalnych lub dotyczą ogólnie dostępnej wiedzy.
To biegły ma wiedzę jak wykonany jest kondensator, i jakie czynniki powodują jego uszkodzenie a jakie nie świadczą
jeszcze o niesprawności kondensatorów. Biegły ustosunkował się w pisemnej opinii uzupełniającej do zastrzeżeń
powoda. W ocenie sądu biegły wyjaśnił w niej wszelkie wątpliwości. Żadne z jego twierdzeń nie jest nie logiczne,
nie ma także w opinii sprzeczności. Nie ma podstaw, aby kwestionować twierdzenia biegłego w zakresie wiadomości
specjalnych. Wnioski zostały przekonująco uzasadnione. Sąd wziął także pod uwagę, że w toku postępowania
likwidacyjnego sporządzono prywatną ekspertyzę, której wnioski były tożsame z opinią wydaną w postępowaniu
sądowym, co wskazuje, że inne osoby posiadające wiadomości specjalne także dochodzą do tych samych wniosków.
Oczywiście opinia prywatna jest jedynie dowodem na złożenie przez daną osobę określonego oświadczenia, nie jest
dowodem z opinii biegłego.
Dlatego sąd uznał opinię biegłego mgr inż. K. P. (2) w całości za prawidłową.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Roszczenie powoda oparte jest o art. 828 § 1 k.c. w zw. z art. 822 k.c. i art. 436 § 2 k.c.
Okoliczności dotyczące przebiegu zdarzenia z wyjątkiem tego, co uległo uszkodzeniu nie były sporne.
W pierwszej kolejności należało zbadać zarzut przedawnienia, gdyż gdyby był on zasadny to dalsze postępowanie
byłoby zbędne.
Szkoda miała miejsce w dniu 9 lutego 2007 r. a pozew wniesiono w dniu 25 sierpnia 2011 r.
Zgodnie z art. 4421 § 1 kc roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym przedawnia się z
upływem trzech lat od dnia którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie. Powód powołuje się na przepis art. 4421
§ 2 kc zgodnie z którym jeżeli szkoda wynikła z występku roszczenie przedawnia się z upływem lat 20 od popełnienia
przestępstwa.
Postępowanie karne zostało umorzone i nie ma wyroku skazującego za popełnienie przestępstwa. Sąd cywilny jest
władny także samodzielnie ustalić fakt popełnienia przestępstwa ale z ustaleniem reguł prawa karnego (por. wyrok
SN z 7 lutego 2000 r. I CKN 208/98 nie publ.).
Z uwagi na fakt, iż wina M. K.`ego nie była kwestionowana i naruszenie przez niego zasad ruchu drogowego. W wyniku
wypadku doszło do uszkodzenia ciała pasażerki naruszającego czynności narządów ciała na okres przekraczający 7 dni
co wyczerpuje znamiona występku z art. 177 § 1 kk.
Nawet jednak gdyby uznać, iż jest to za mało do stwierdzenia tego występku to ważniejsze jest, że doszło w niniejszej
sprawie do przerwania biegu terminu przedawnienia poprzez zgłoszenie szkody ubezpieczycielowi - pozwanemu. Do
niniejszej sprawy ma bowiem także zastosowanie przepis art. 819 § 4 kc zgodnie z którym bieg przedawnienia przerywa
się przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub zgłoszenie zdarzenia. Bieg przedawnienia rozpoczyna się
na nowo od dnia w którym zgłaszający roszczenie otrzymał na piśmie oświadczenie o przyznaniu lub odmowie
świadczenia.
Jak wynika z akt szkody z pisma z dnia 29 stycznia 2009 r. (k. 75) szkodę zgłoszono w dniu 19 stycznia
2009 r. roszczenie nie było wówczas jeszcze przedawnione. Nie ma w aktach szkody ani aktach sprawy pisma
odmawiającego wypłaty odszkodowania ale nawet gdyby przyjąć iż odmowa nastąpiła w dniu 29 stycznia 2009 r (jest
to najwcześniejsza data jaką można przyjąć) to od tego dnia należy ponownie liczyć 3 letni termin przedawnienia,
który znów skutecznie został przerwany przez wniesienie pozwu w sierpniu 2011 r.
Roszczenie powoda zatem nie uległo przedawnieniu.
Przechodząc do zarzutu odnośnie zarzutu wysokości szkody należy stwierdzić, iż przeprowadzone postępowanie
potwierdziło w części zarzut pozwanego (o ile nie w całości gdyż pozwany nie wskazał dokładnie w jakiej części
kwestionuje wysokość szkody).
Wysokość szkody wynika z opinii biegłego sądowego, którą to opinię sąd uznał za prawidłową, fachowo sporządzoną.
Wynika z niej, że nie ma dowodów, że uszkodzeniu uległo 66 sztuk kondensatorów i że nie można tego stwierdzić,
bez przeprowadzenia pomiarów stanu izolacyjności (k. 305). Nie było zatem podstaw do zakwalifikowania wszystkich
kondensatorów do wymiany. W związku z tym biegły wskazał, iż nie było podstaw do zakupu nowych kondensatorów
i wysokość szkody powinna być pomniejszona o 5421,20 zł. Ponadto biegły stwierdził, że nie ma dowodów na
to, że uszkodzeniu uległy wszystkie obudowy a jedynie można stwierdzić to w odniesieniu do 3 sztuk z 6. Zatem
wypłacone odszkodowanie powinno być pomniejszone o kwotę 876,54 zł (k.306). Biegły uznał także za nienależny
koszty utylizacji kondensatorów w kwocie 792 zł bowiem nie było podstaw do stwierdzenia, że kondensatory są nie
sprawne. Łącznie zatem z opinii biegłego wynika, że wypłacone odszkodowanie powinno być pomniejszone o 7.089,74
zł. Co do pozostałej części wypłaconego odszkodowania biegły uwag nie zgłosił. Jak już wskazano wyżej sąd uznał
opinię biegłego za prawidłową. Sąd przyjął opinię uzupełniającą sporządzoną w takiej formie (bez własnoręcznego
podpisu) z uwagi na pobyt biegłego w Afganistanie. Jak już wskazano w ocenie sądu biegły wyjaśnił w niej wszelkie
wątpliwości.
Uznając opinię biegłego za prawidłowo sporządzoną sąd oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii
kolejnego biegłego na te same okoliczności co dotychczas (k. 348). Jak wskazuje się w orzecznictwie „Nie można
przyjmować, że sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest
dla strony niekorzystna. Potrzeba powołania innego biegłego powinna bowiem wynikać z okoliczności sprawy, a nie z
samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii” (por. wyrok SN z 12.02.2003 r V CKN 1622/00 nie publ.,
wyrok SN z 4.08.1999 r. I PKN 20/99, OSNP 2000/22/807). Jak już wskazano sąd nie znalazł podstaw do uznana,
że wydana opinia jest wadliwa.
W tej sytuacji skoro powód wypłacił odszkodowanie w wysokości 27.177 zł a biegły zakwestionował wysokość
odszkodowania w części dotyczącej łącznie kwoty 7.089,74 zł zatem wysokość szkody za którą odpowiada pozwany
należy określić na kwotę 20.087,26 zł.
Na podstawie art. 828 § 1 k.c. w zw. z art. 822 k.c. i art. 436 § 2 k.c. i art. 361 k.c. należało zatem zasądzić od pozwanego
na rzecz powoda kwotę 20087,26 zł a żądanie zasądzenia kwoty 7089,74 zł oddalić.
O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c.
Dowodem na otrzymanie przez pozwanego zgłoszenia szkody jest pismo z dnia 29 stycznia 2009 r. znajdujące się w
aktach szkody (k. 75) w treści którego znajduje się informacja o przyjęciu w dniu 19 stycznia 2009 r. zgłoszenia szkody.
30 dniowy termin do zapłaty należy liczyć od tej daty co oznacza, że termin zapłaty przypadał na dzień 19 stycznia
2009 r. Zatem roszczenie było wymagalne w dniu 19 lutego 2009 r.
O tej daty zatem Sąd zasądził odsetki ustawowe a żądanie zasądzenia odsetek za okres wcześniejszy oddalił.
O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. rozliczając je stosunkowo.
Powód wygrał sprawę w 74 % tach, pozwany wygrał w 26 % tach.
Kosztami poniesionymi przez powoda była opłata sądowa od pozwu w kwocie 1359 zł oraz wynagrodzenie radcy
prawnego w kwocie 2400 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, opłata od zażalenia 272 zł, wynagrodzenie
radcy prawnego w postępowaniu zażaleniowym 600 zł, wydatki na poczet opinii biegłego 1436,40 zł. Łącznie powód
poniósł koszty procesu w kwocie 6084,40 zł z czego 74 % to 4502,46 zł. Natomiast na koszty poniesione przez
pozwanego złożyło się wynagrodzenie adwokata w kwocie 2400 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł. Łącznie
koszty procesu pozwanego wyniosły 2417 zł, z czego 26 % to 628,42 zł.
Dokonując kompensacji tych kwot i ich zaokrąglenia należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3874 zł.
Biorąc powyższe pod uwagę sąd orzekł jak na wstępie.
Zarządzenie:
Odpis uzasadnienia wraz z odpisem wyroku doręczyć pełnomocnikom stron.
SP pokryte