POSTANOWIENIE UZASADNIENIE

Sygn. akt II Ca 1846/14
POSTANOWIENIE
Dnia 4 września 2014 r.
Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny – Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: SSO Małgorzata Łoboz
Sędziowie: SO Anna Nowak
SR (del.) Krzysztof Wąsik (sprawozdawca)
po rozpoznaniu w dniu 4 września 2014 r. w Krakowie
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z wniosku J. S.
przy uczestnictwie B. W. i B. S.
o zezwolenie na złożenie do depozytu
na skutek apelacji uczestnika B. W. od postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia
16 grudnia 2013 r., sygn. akt I Ns 1762/13/P
postanawia
oddalić apelację.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie oddalił wniosek J. S. o zezwolenie
na złożenie do depozytu sądowego ruchomości w postaci szczegółowo opisanego we wniosku fortepianu, który miał
zostać zdeponowany u niej przez B. S., a do którego rości sobie pretensje zarówno ona, jak i B. W.. Obie uczestniczki
mają podawać się za właścicielki ruchomości, a nawet miały składać wnioskodawczyni ofertę jej zakupu.
Sąd Rejonowy uznał, że w sprawie nie zachodzi podstawa uprawniająca do złożenia przedmiotu do depozytu sądowego
opisana w art. 467 pkt. 3 kc, gdyż w sprawie nie występuje spór co do tego, kto jest wierzycielem, a to dlatego, że
rzecz została oddana wnioskdoawczyni na przechowanie, więc podmiotem uprawnionym do jej odbioru jest osoba
składająca, która nie musi wylegitymować się przed przechowawcą prawem do rzeczy, a jedynie prawem do odbioru
rzeczy, które przysługuje składającemu z mocy art. 844 kc. Przechowawca ma prawo złożyć rzecz do depozytu
sądowego tylko w sytuacji, gdy powstał spór co do osoby uprawnionej do odbioru rzeczy, co w sprawie nie zachodzi,
a nie gdy zachodzi spór co do prawa do rzeczy.
O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 1 kpc.
Apelację od tego postanowienia wniosła uczestniczka B. W., która wniosła o zmianę postanowienia i uwzględnienie
wniosku. Apelująca zarzuciła naruszenie art. 467 pkt 3 kc, poprzez uznanie, że w sprawie nie zachodzi spór co do osoby
wierzyciela, a to pomimo tego, że apelująca wykazał swój tytuł prawny (własność) do rzeczy, więc może domagać się
wydania rzeczy, gdy tymczasem takie same prawa do rzeczy rości sobie uczestniczka B. S..
Sąd Okręgowy zważył, co następuje.
Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.
W postępowaniu o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sąd nie bada prawdziwości twierdzeń zawartych
we wniosku, ograniczając się wyłącznie do oceny, czy według przytoczonych okoliczności złożenie do depozytu
jest prawnie uzasadnione. Kognicja sądu jest zatem ograniczona do formalnej oceny twierdzeń wniosku. Sąd nie
posiadając więc uprawnienia do badania, czy złożenie do depozytu jest rzeczywiście uzasadnione pod względem
materialnoprawnym nie może rozstrzygać żadnych sporów w tym przedmiocie. Nie oznacza to jednak, że sąd
ma obowiązek bezkrytycznie uwzględniać każdy wniosek o złożenie do depozytu tylko dlatego, że spełnia on
wymogi formalne pisma procesowego i zawiera zapisy wymienione w art. 693 kpc. Sąd ma obowiązek zbadania,
czy okoliczność, na którą, jako podstawę wniosku, powołuje się wnioskodawca, w świetle twierdzeń wniosku,
jest uzasadniona. W realiach niniejszej sprawy, w której sąd, za wnioskodawczynią, jako materialną przesłankę
rozstrzygnięcia powołał przepis art. 467 pkt 3 kc, oznacza to, że zarówno z wniosku, jak i uzasadnienia orzeczenia
wynikać będzie istnienie sporu, co do tego, kto jest wierzycielem. Pojęcie sporu, na tle tego unormowania definiuje
się zazwyczaj jako sytuację, gdy do przedmiotu świadczenia rości sobie prawo dwie lub więcej osób. O ile można się
spierać, czy właściciel ma prawo żądać wydania rzeczy od przechowawcy, pomimo tego, że sam nie jest składającym na
przechowanie, to oprócz samego tylko twierdzenia wniosku nic istnienia takiego sporu, co do przymiotu wierzyciela,
nie potwierdza. Z akt wynika bowiem, że tylko B. W.żąda wydania rzeczy, nie wynika natomiast, żeby z podobnym
żądaniem występowała B. S.. Co prawda znajduje się w aktach pismo z dnia 30 sierpnia 2013 r. przez B. S.podpisane,
niemniej jednak nie występuje w nim ona jako osoba fizyczna, tak jak ma to miejsce we wniosku, lecz jako
przedstawiciel (...) im. W. L.. Pismo to nie jest też kierowane do wnioskodawczyni. Jeżeli więc nawet jakiś spór o
fortepian występuje, to raczej nie między osobami wskazanymi jako uczestnicy postepowania.
Poza tym, podmiotem uprawnionym do złożenia przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego z mocy art. 467
kc, jest, expressis verbis, dłużnik. Tymczasem z akt nie wynika, aby wnioskodawczyni takim dłużnikiem była. W
niniejszej sprawie dłużnikiem jest osoba, której na przechowanie fortepian został wydany. Z żadnego z załączonych
do wniosku dokumentów nie wynika, aby taką osoba była wnioskodawczyni. Z oświadczenia B. W.z 8 sierpnia 2013
r. oraz pisma (...)(...)z dnia 30 sierpnia 2013 r., a nawet pośrednio z uzasadnienia wniosku wynika, że osobami
przyjmującymi na przechowanie byli Z. S.i D. S., a nie J. S.. Przymiot dłużników przysługiwać więc może Z. S.i D. S.,
a nie wnioskodawczyni, co powoduje, że nie ma ona legitymacji w niniejszej sprawie.
Wreszcie, jak stanowi art. 693 kpc jednym z warunków skutecznego złożenia wniosku o złożenie do depozytu
jest wskazanie warunków, pod którymi wydanie z depozytu ma nastąpić. Warunków takich wniosek nie zawiera.
Za niedopuszczalne uznaje się zaś samodzielne ustalanie przez sąd warunków wydania lub zmiany warunków
określonych przez wnioskodawcę ( T. Demendecki[w;] A. Jakubecki, KPC. Komentarz, Lex 2014). Jak z kolei
napisał G. M.„Sąd nie może samodzielnie ustalać lub modyfikować warunków wydania depozytu określonych przez
wnioskodawcę; w razie uznania ich za niedopuszczalne, wniosek powinien oddalić” ( G. Misiurek [w:] H. Dolecki,
KPC. Komentarz, Lex 2013; tak samo: K. Markiewicz, Glosa do wyroku SN z dnia 15 kwietnia 2005 r., I CK 735/04,
PiP 2007/4/141).
Mając to na uwadze Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że nie zostały w sprawie spełnione podstawy do zezwolenia
na złożenie przedmiotu do depozytu sądowego, a mając to na uwadze, na podstawie art. 386 § 1 kpc, orzekł jak w
sentencji.