sąd z rzeczywistego odwzorowania

Sygn. akt II Ca 156/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 lutego 2016 r.
Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział II Cywilny Odwoławczy
w składzie:
Przewodniczący:SSO Liliana Kaltenbek
Protokolant:osobiście
po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2016 r. w Krakowie
na rozprawie
sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.
przeciwko R. B.
o zapłatę
na skutek apelacji strony powodowej od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Oświęcimiu z dnia 2 października
2015 r., sygnatura akt I C 376 /15
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w Oświęcimiu do ponownego rozpoznania i
orzeczenia o kosztach postępowania.
SSO Liliana Kaltenbek
UZASADNIENIE
Stosownie do regulacji art. 50513 § 2 K.p.c. niniejsze uzasadnienie zostało ograniczone do wyjaśnienia podstawy
prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, albowiem przedmiotowa sprawa, wobec spełnienia przesłanek z
art. 5051 pkt 1 K.p.c. rozpoznawana była przez Sąd I instancji w postępowaniu uproszczonym, zaś w toku postępowania
apelacyjnego Sąd Odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.
Rację ma skarżący, iż Sąd Rejonowy wadliwie oddalił powództwo złożone w niniejszej sprawie, powołując się na treść
art. 6 k.c. i 232 k.p.c., mimo braku wezwania powoda o złożenie poświadczonych za zgodność z oryginałem odpisów
dokumentów, załączonych w kopii do pozwu.
W niniejszej sprawie pozwany, mimo skutecznego doręczenia mu pozwu wraz z załącznikami, pouczenia go o treści art.
206 i 207 k.p.c. oraz wezwania o złożenie odpowiedzi na pozew, nie stawił się na rozprawę i nie zajął w sprawie żadnego
stanowiska. W tej sytuacji uznać należało, że pozwany, wbrew obowiązkowi z art. 221 k.p.c., nie wdał się w spór co
do istoty sprawy. Zaszła zatem konieczność zastosowania dyspozycji art. 339 § 2 k.p.c. zgodnie z którym, w takim
wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie
lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości
albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Omawiana tu instytucja jest podobna do przyznania okoliczności
faktycznych, o jakiej mowa w art. 229 k.p.c. Sąd, co do zasady, przyjmuje zatem za prawdziwe twierdzenia powoda,
ponieważ pozwany im nie zaprzeczył. Ta szczególna podstawa faktyczna wyroku zaocznego obliguje Sąd do uznania
twierdzeń powoda za prawdziwe, chyba, że budzą one uzasadnione wątpliwości lub zostały przytoczone w celu obejścia
prawa. Niezależnie zaś od tego Sąd winien ocenić, czy w świetle prawa materialnego, żądanie pozwu jest uzasadnione,
przy tak skonstruowanej podstawie faktycznej.
W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy najwidoczniej powziął wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń pozwu,
gdyż przeprowadził w sprawie postępowanie dowodowe, dopuszczając dowody z kopii dokumentów dołączonych
przez powoda. Ustalił jednak na tej podstawie jedynie okoliczność, że strona powodowa zawarła z (...) SA umowę
przelewu wierzytelności. W pozostałym zakresie nie czynił Sąd Rejonowy żadnych ustaleń, wskazując, że powód nie
przedłożył poświadczonych za zgodność z oryginałem odpisów dokumentów, jedynie ich kopie. Stanowiska takiego nie
można uznać za trafne. Przede wszystkim Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia nie wyjaśnił,
które okoliczności faktyczne przytaczane przez powoda i znajdujące oparcie w kopiach dołączonych dokumentów
uznał za budzące wątpliwości i dlaczego. Bierność pozwanego nie oznacza bowiem automatycznie, że powód ma
obowiązek wykazywania każdej okoliczności na jaką się powołuje, a tylko te które budzą wątpliwości Sądu. Jeżeli Sąd
Rejonowy miał wątpliwość, czy przedłożone kopie dokumentów stanowią odwzorowanie dokumentów rzeczywiście
istniejących, winien wezwać stronę powodową do przedłożenia ich odpisów zaopatrzonych w poświadczenie za
zgodność z oryginałem. W wystosowanym do strony powodowej wezwaniu z dnia 25 maja 2015r. mowa jest jedynie
o przedłożeniu „dowodów” w sprawie. Złożenie na tym etapie postępowania kopii dokumentów było wystarczające,
skoro odbywało się to przed terminem pierwszej rozprawy, gdzie stanowisko pozwanego nie było jeszcze znane, a nie
można było wykluczyć, że pozwany przyzna okoliczności faktyczne wskazywane przez powoda. Skoro jednak pozwany
okazał się bierny, a Sąd powziął uzasadnione wątpliwości co do w/w dokumentów, winien wystosować do powoda
odpowiednie wezwanie, czego nie uczynił. W tych okolicznościach słuszny jest zarzut naruszenia art. 339 § 2 k.p.c.
i art. 248 k.p.c. Opierając następnie rozstrzygnięcie oddalające powództwo na art. 6 k.c., 232 k.p.c., bez wezwania
powoda o poświadczone za zgodność z oryginałem dokumenty, których kopie dołączono do pozwu, a co do których
powziął wątpliwości, Sąd Rejonowy naruszył te przepisy i ostatecznie nie rozpoznał istoty sprawy. Nie wskazał też co
do jakich dokumentów miał wątpliwości i dlaczego, przez co nie można odtworzyć toku jego rozumowania. Popadł
także w sprzeczność, gdyż mimo twierdzenia, że kopie dokumentów nie mają żadnego znaczenia w sprawie, dopuścił z
nich dowód, lecz nie poczynił na tej podstawie żadnych ustaleń faktycznych w przedmiocie zobowiązania pozwanego
i legitymacji czynnej strony powodowej. Ustalił tylko, że zawarto umowę przelewu wierzytelności pomiędzy (...)SA a
stroną powodową, bez ustalenia związku tej umowy z przedmiotem niniejszego postępowania.
Z powyższych względów zaskarżone orzeczenie podlegało uchyleniu na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. jak również na
podstawie art. 50512 § 1 k.p.c.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy zwróci uwagę, że do apelacji dołączono część poświadczonych za
zgodność z oryginałem dokumentów, których kopie załączono do pozwu i ewentualnie wezwie stronę powodową do
przedłożenia pozostałych poświadczonych za zgodność z oryginałem dokumentów, co do których powziął uzasadnione
wątpliwości. Przeprowadzi Sąd na tej postawie postępowanie dowodowe, przy czym w przypadku dalszej bierności
pozwanego, dokona tego z uwzględnieniem art. art. 339 § 2 k.p.c. Następnie Sąd ustali na tej podstawie fakty i oceni
je przez pryzmat prawa materialnego, w kontekście żądania pozwu.
Liliana Kaltenbek