Metody aktywizujące - 3 Liceum Ogólnokształcące

III Liceum Ogólnokształcące
im. św. Jana Kantego
w Poznaniu
SZKOŁA ODKRYWCÓW TALENTÓW
http://www.ore.edu.pl/uczen-zdolny
III LO im. św. Jana Kantego w Poznaniu
Praca z uczniem zdolnym
Samomotywacja
Mechanizm wewnętrzny człowieka


Pozwala, pomimo porażek, próbować kolejny
raz.
Jest motorem do wszelkiego rozwoju
i działania.
Czynniki wzmacniające motywację
do uczenia się








chęć bycia lepszym
zainteresowania
miły, życzliwy, kreatywny, ciekawy nauczyciel
zachęty, pochwały nauczycieli
zachęty i pochwały rodziców
ciekawie prowadzone lekcje, różnorodność
metod pracy
chęć zdobycia wiedzy
możliwość zdobycia dobrej oceny :-)
Przykładowe sposoby motywowania






Powiąż wiedzę naukową z naturalnymi zjawiskami
przyrodniczymi.
Odwołuj się do rzeczy, które mają dla ucznia
znaczenie.
Wzbogacaj doświadczenia ucznia.
Rozbudzaj jego zainteresowania.
Nagradzaj za współpracę.
Zachęcaj do sukcesu:-)
Uczeń zmotywowany do nauki:
pewny siebie,

aktywny,

zainteresowany,

opanowany,

wytrwały w dążeniu do celu,

pogodny,

podejmuje nowe wyzwania,

dociekliwy,

nie zraża się niepowodzeniami,

ma poczucie własnej wartości.

Style uczenia się, typy inteligencji a dobór
właściwych metod i form pracy z uczniem
Nauczyciel przez rozmowy, dyskusje i stosowne
ćwiczenia powinien umożliwić uczniom rozpoznanie ich
własnego stylu uczenia się.
Typy inteligencji:

językowo-lingwistyczna,

matematyczno-logiczna,

wizualno-przestrzenna,

muzyczna,

kinestetyczna (motoryczna),

interpersonalna (społeczna),

intrapersonalna (intuicyjna).
„Sztuka motywacji”
9 sposobów wydobywania z ludzi tego, co najlepsze
1. Od uczniów/ dzieci, którymi kierujesz, których wychowujesz, oczekuj tego,
co najlepsze.
2. Zauważaj potrzeby drugiego człowieka.
3. Wysoko ustawiaj poprzeczkę doskonałości lub dostosowuj do indywidualnych
możliwości każdego dziecka.
4. Stwarzaj środowisko, w którym niepowodzenie nie oznacza przegranej.
5. Jeśli ktoś zdąża tam, gdzie ty, dołącz do niego.
6. Wykorzystuj pozytywne wzorce, by zachęcić do sukcesu.
7. Okazuj uznanie i chwal najmniejsze osiągnięcia.
8. Uwzględniaj potrzebę współzawodnictwa, wykorzystując ją w sposób
umiarkowany.
9. Nagradzaj za współpracę.
Definicje pojęcia „zdolności”

Zdolności ogólne: inteligencja, myślenie, postrzeganie,
zapamiętywanie, wyobraźnia, sprawność ruchowa,
wrażliwość emocjonalna.
Zdolności specjalne - związane z określoną dziedziną
lub dziedzinami.

Cechy charakterystyczne uczniów zdolnych
w sferze poznawczej:
ciekawość i aktywność poznawcza, dociekliwość,
umiejętność obserwacji i zadawania pytań, wielość
zainteresowań, obszerna wiedza z różnych dziedzin,
ukierunkowane pasje,

doskonała pamięć, umiejętność kojarzenia
i dokonywania nietypowych skojarzeń, rozumowanie
i wyciąganie wniosków, zdolność do skupienia uwagi,

żywa wyobraźnia, wytwarzanie oryginalnych pomysłów,
potrzeba ekspresji w różnych formach,


bogate słownictwo, niezależność sądów;
Cechy charakterystyczne uczniów zdolnych
w sferze społeczno – emocjonalnej:
otwartość i wrażliwość na potrzeby innych,
odpowiedzialność, poczucie obowiązku,

mała aktywność społeczna i skupianie się na własnych
zadaniach, brak potrzeby integracji z grupą, introwersja
i często krytyczne nastawienie do szkoły, przywiązanie
do własnych idei, dążenie do rozwoju własnej osobowości,
trafna samoocena,

specyficzne poczucie humoru, preferowanie towarzystwa
dorosłych lub starszych kolegów przy równoczesnej
umiejętności przystosowania się do grupy rówieśniczej.

Charakterystyka pracy z uczniem zdolnym
Motywowanie, inspirowanie ucznia:
dawanie zadań specjalnych (referat, przygotowanie biografii,
rysu epoki, prowadzenie bloga literackiego),

zadawanie zadań trudniejszych (np. parafrazowanie czyjejś
twórczości),

liga zadaniowa – opracowanie zagadnienia dotyczącego
np. rozumienia tekstu, funkcji środków poetyckich w dziele,

koła zainteresowań, konkursy, olimpiady.

Charakterystyka pracy z uczniem zdolnym
Prezentowanie wiedzy, sprawdzanie się
i konfrontowanie się ucznia z innymi uzdolnionymi:

szkolne i pozaszkolne konkursy, olimpiady,
udział w debatach, np. na temat wpływu mediów
na codzienną polszczyznę,

udział w obozach naukowych i warsztatach
mistrzowskich,

prezentowanie gości specjalnych, moderowanie spotkań
z ciekawymi ludźmi,

Charakterystyka pracy z uczniem zdolnym
Wspomaganie ucznia w jego pracy:
dostarczanie zagadnień i tematów do opracowania
oraz ważnych kulturowo tekstów, ewentualnie literatury
krytycznej,

wzmacnianie zainteresowań, które wchodzą
w kontekst pracy nauczyciela przedmiotu z uczniem
zdolnym.

Określenie form i metod pracy
z uczniem zdolnym.
Działania wspierające.
Przygotowywanie zadań dla uczniów zdolnych
Wspomaganie ucznia w jego pracy:
przygotowujmy zadania umożliwiające uczniom
samodzielne poszukiwanie wiedzy i badanie faktów,




pozwólmy uczniowi zgłębiać tematy, które go interesują,
wybierajmy zadania, które będą rozwijały zdolności
i dostarczały nowej wiedzy,
mówmy, jaki jest cel zadania:-)
Metody pracy z uczniem zdolnym – praca
na lekcji
Metody aktywizujące:
metody poszukujące – metoda problemowa i jej
odmiany: problemy otwarte i zamknięte, problemy typu
„odkryć” i „wynaleźć”,


metody rozwijające myślenie konwergencyjne,

metody heurystyczne, np.: burza mózgów, synektyka.
Metody pracy z uczniem zdolnym – praca
na lekcji
Metody rozwijające umiejętności komunikacyjno –
społeczne, np.:



metody praktyczne, np. metoda projektów,
gry dydaktyczne,
dyskusje uczące doboru trafnych argumentów
oraz szacunku dla innych,
trening twórczości.
Formy i metody pracy z uczniem zdolnym
Akceleracja (przyspieszenie):

wcześniejsze rozpoczynanie nauki,

podwójna promocja (przeskakiwania klas),

system nauczania bezklasowego,

wcześniejsze kończenie szkoły i przechodzenie
na następny poziom nauczania.
Formy i metody pracy z uczniem zdolnym
Grupowanie:

wg poziomu zdolności; kryterium - IQ oraz poziom
umiejętności szkolnych,

zajęcia z różnych przedmiotów odbywają się
równocześnie, każdy nauczyciel prowadzi zajęcia
na różnym poziomie, a uczniowie mają prawo wyboru
nauczyciela,

podstawowy zarzut - zbytnie podkreślenie
różnic indywidualnych oraz zmniejszenie
efektywności nauczania w grupach jednorodnych.
Formy i metody pracy z uczniem zdolnym
Według rodzaju zdolności – grupowanie
przedmiotowe:

kryterium – stan zaawansowania (wiedzy,zainteresowań
i uzdolnień) w zakresie różnych przedmiotów dla
tworzenia grup w obrębie przedmiotu,

wobec młodszych uczniów grupowanie według poziomu
zdolności, a wobec uczniów starszych – grupowanie
według rodzaju zdolności. Grupowanie może mieć
miejsce na zajęciach lekcyjnych oraz poza lekcjami.
Formy i metody pracy z uczniem zdolnym
Specjalne klasy i specjalni nauczyciele:

nauczyciele prowadzą zajęcia z uczniami kilku klas
lub szkół; uczniowie częściowo spędzają czas
w typowych klasach, a część – w zespołach
tematycznych,

ciągi klas na tym samym poziomie nauczania- skupiają
uczniów o odmiennych poziomach zdolności.
Nauka indywidualna.
Tutoring.
Konsultacje.
Doradztwo.
Formy i metody pracy z uczniem zdolnym
Ponadto:

praca w grupach o podobnym poziomie uzdolnień;
zadania trudniejsze dla grup zdolniejszych (koła
przedmiotowe),

praca w grupach - uczniowie uzdolnieni pełnią role
liderów, praca może być formą konkursów.
Metody i formy prowadzenia zajęć
Oparte na przyswajaniu gotowych informacji:
− wykład,
− pokaz,
− obserwacja,
− opis,
− pogadanka...
Oparte na tworzeniu wiedzy teoretycznej:
− analiza wyników obserwacji,
− projektowanie,
− sporządzanie planu rozumowania,
− nauczanie problemowe,
− metody heurystyczne...
Projekty, wycieczki dydaktyczne - metodami
rozwijania motywacji
i zainteresowań uczniów
Realizowane w zespole uczą odpowiedzialności
i terminowości.

Kształcą zachowania społeczne.

Rozwijają zainteresowania uczniów i umiejętności.

Przynoszą korzyści uczniom, szkole i nauczycielom.

Różnorodne efekty pracy metodą projektu(kształcenie
zachowań społecznych,forma pracy wychowawczej
i dydaktycznej).

Metody i techniki rozwiązywania problemów technika „kuli śniegowej”
Technika umożliwia szybkie zebranie, porównanie
i uzupełnienie informacji na określony temat.
Może być wykorzystana przy:

roboczym definiowaniu obserwowanych zjawisk,

formułowaniu opinii na temat pewnych faktów,

ocenie wydarzeń, postaci.
Zastosowanie tej techniki wykorzystuje kreatywność
uczniów, kształtuje umiejętność komunikowania się,
negocjowania, współdziałania.
Metody i techniki uczenia się technika twórczego myślenia 635
Służy twórczemu rozwiązywaniu problemów.
6 osób wypisuje na formularzach po
3 pomysły rozwiązania danego problemu
5 razy podaje formularz sąsiadowi
Zespoły 6-osobowe, praca w kręgu.
Każda osoba zapisuje 3 pomysły rozwiązania problemu,
formularz przekazuje sąsiadowi z lewej strony.
Praca zespołów nad całością zebranego materiału.
Wybór 6 najlepszych pomysłów rozwiązania problemu.
Metoda kreatywnego rozwiązywania
problemów (KRP)
Proces twórczego rozwiązywania problemów polega
na naprzemiennym stosowaniu dwóch sposobów
myślenia:

kreatywnego (twórczego), zwanego dywergencyjnym,

krytycznego, zwanego konwergencyjnym.
Główne etapy:

zrozumienie problemu,

gromadzenie pomysłów,

planowanie działania.
Jigsaw (puzzle, stoliki eksperckie)
Sposób przeprowadzenia metody:
Nauczyciel dzieli klasę na 4–6-osobowe grupy (w optymalnym
rozwiązaniu liczebność grup powinna być równa liczbie grup,
np. 5 grup po 5 osób). Są to tzw. grupy eksperckie.
Każda grupa dostaje do przestudiowania inną część materiału,
zagadnienia, działu, w określonym czasie, np. 10 minut;
Każda z grup odczytuje swój materiał, dyskutuje tak, aby
każdy uczeń z grupy rozumiał tekst i mógł go wytłumaczyć
innym.
Jigsaw (puzzle, stoliki eksperckie)
Na umówiony znak uczniowie tworzą nowe grupy tak, aby
w każdej nowej grupie znaleźli się eksperci z wszystkich
pozostałych grup.
Eksperci kolejno relacjonują to, czego się nauczyli w swoich
grupach. Ekspert z I grupy uczy pozostałych tego, czego się
sam przed chwilą nauczył. Kolejni eksperci przekazują wiedzę
pozostałym uczniom, aż do wyczerpania materiału. Uczący
uczniowie wyjaśniają wątpliwości. Każda z grup w ten sam
sposób zapoznaje się z całym materiałem nauczania
(przewidzianym do realizacji na danej lekcji).
Jigsaw (puzzle, stoliki eksperckie)
Eksperci wracają do swoich pierwotnych grup, konfrontują
zdobytą wiedzę, uzupełniają, sprawdzają, czy wszyscy
nauczyli się wszystkiego.
Nauczyciel sprawdza, uzupełnia, ewentualnie wyjaśnia
niezrozumiałe zagadnienia.
Grupy eksperckie:
I grupa dostaje do przestudiowania 1 część materiału,
II grupa dostaje do przestudiowania 2 część materiału,
III grupa dostaje do przestudiowania 3 część materiału itd.
Sieć
Celem metody jest zbudowanie sieci połączeń, powiązań
między pojęciami czy treściami.
Sieć najlepiej budować na plakacie (tablicy), zaznaczając
strzałkami relacje między poszczególnymi pojęciami.
Sposób przeprowadzenia metody:
Uczestnicy wypisują na kartkach kluczowe pojęcia dotyczące
konkretnego tematu lub nauczyciel przygotowuje przed lekcją
kartki z pojęciami.
Grupy otrzymują kartki z pojęciami . Następnie liderzy rozdają
je członkom grupy, tak, aby każdy miał ich jednakową ilość.
Sieć
Jeśli temat jest nowy dla uczniów, muszą mieć oni czas
na ustalenie znaczenia pojęć.
Tworzenie sieci rozpoczyna dowolny uczeń w zespole,
który omawia pojęcie rozpoczynające sieć i umieszcza je
na plakacie w widocznym miejscu.
Każdy, kto uzna, że jego pojęcie łączy się logicznie
z poprzednim, przejmuje głos – wyjaśnia swoje pojęcie,
określając jego powiązanie z pojęciem poprzednim.
Metody i techniki uczenia się
„karuzela”
Zwrócenie uwagi na cechy charakteryzujące zjawisko
lub postać (nie chodzi o dogłębną analizę).
Grupy 4-6 osób.
Uczestnicy wypisują w tabelach cechy negatywne
i pozytywne zjawiska, przedmiotu, postaci (każda grupa
inne zjawisko...).
Przekazanie wytworów następnej grupie (uzupełnianie
tabeli o kolejne spostrzeżenia).
Tabela na koniec trafia do grupy, która rozpoczynała
pracę z jej wykorzystaniem.
Metoda 5 Why (5Q)
https://www.google.pl/?client=firefox-a&rls=org.mozilla:pl:official&gws_rd=ssl#q=5+why+obrazki
Metoda 5 Why (5Q)
Jest to zasada, którą stosujemy w celu ustalenia podstawowej
przyczyny problemu. Zadawanie kilku pytań „Dlaczego?”
pozwala dojść do źródła zakłóceń, gruntownie zbadać ich
przyczynę i skupić się na ich skutecznym rozwiązywaniu.
Dzięki zadawaniu pytań „ Dlaczego?” problem staje się
bardziej zrozumiały, podstawowa przyczyna jego powstania
jest łatwiejsza do zidentyfikowania i wyeliminowania.
Analiza 5 Why pozwala odpowiedzieć na pytania:
Dlaczego powstał problem?

Dlaczego go nie zauważyliśmy?

Jak go rozwiązać?

Metoda 5 Why(5Q)
https://www.google.pl/?client=firefox-a&rls=org.mozilla:pl:official&gws_rd=ssl#q=5+why+obrazki
Metoda 5 Why ( 5 Q )
https://www.google.pl/?client=firefox-a&rls=org.mozilla:pl:official&gws_rd=ssl#q=5+why+obrazki
Metody i techniki rozwiązywania problemów technika „kuli śniegowej”
Technika umożliwia szybkie zebranie, porównanie
i uzupełnienie informacji na określony temat.
Może być wykorzystana przy:

roboczym definiowaniu obserwowanych zjawisk,

formułowaniu opinii na temat pewnych faktów,

ocenie wydarzeń, postaci.
Zastosowanie tej techniki wykorzystuje kreatywność
uczniów, kształtuje umiejętność komunikowania się,
negocjowania, współdziałania.
Ogólne zasady organizacji pracy ucznia zdolnego:
utrzymać wysoki poziom stawianych uczniowi
zadań i zapewnić sensowność zajmowania się
nietypowymi zadaniami, ćwiczeniami,doświadczeniami,
badaniami, projektami,

uczyć obszerniejszego materiału lub nawet
innego, stawiać uczniowi indywidualne cele, np.
udział w projektach międzynarodowych, kursach
e-learningowych, konkursach i olimpiadach, pomoc
kolegom w nauce, wolontariat.
Uczenie powinno być zbliżone do procesu badawczego.

Planowanie pracy – plany tygodniowe...
Uświadamiają uczniowi celowość jego pracy.

Przyczyniają się do podniesienia poziomu motywacji.

Plan powinien być: celowy, wykonalny, operatywny,
czytelny,dokładny,elastyczny,długodystansowy,
ugruntowany poznawczo.

Przygotowany dla określonej klasy (ucznia, grupy
uczniów).

Uczy odpowiedzialności i samodyscypliny.

Indywidualizowanie pracy z uczniem zdolnym:

indywidualne programy nauczania,
konsultacje, doradztwo, tutoring, mentoring,
współpraca z mentorami, ekspertami (np. współpraca
z uczelniami), instytucjami,


programy i projekty organizacji pozarządowych.
Indywidualny program nauczania
1. Podstawa programowa z przedmiotu/przedmiotów
punktem wyjścia do stworzenia programu.
2. Diagnoza.
3. Praca zespołu nad skonstruowaniem programu
(przy współudziale ucznia, jego rodziców/prawnych
opiekunów, innych nauczycieli, …):
• ustalenie zasad realizacji programu indywidualnego –
zgoda na realizację na piśmie: ucznia, rodziców, nauczyciela
opiekuna, do zatwierdzenia przez dyrektora szkoły,
• uwzględnienie elastyczności i wariantowości w realizacji,
• dbałość o holistyczny wymiar edukacji ucznia,
Indywidualny program nauczania
• dobór najefektywniejszych form i metod pracy
(zgodnie z diagnozą typu inteligencji/kanałów
sensorycznych, itp.),
• atrakcyjny i realny harmonogram zajęć,
uwzględniający zajęcia poza klasą i poza szkołą
(współpraca z instytucjami oświatowo-kulturalnymi,
uczelniami, ciekawymi ludźmi, mentorami, ekspertami,
wymiany międzynarodowe, obozy…),
• stosowanie motywującego systemu oceniania, w tym
ocenianie kształtujące...
Mentoring – nowoczesny rozwój
Historia starożytna i mitologia grecka wprowadziły do
literatury postać Mentora, który był opiekunem
i wychowawcą Telemacha, syna Odyseusza.
Mentor - oznacza nauczyciela, wychowawcę, mądrego
doradcę, ale także człowieka lubiącego kogoś pouczać
i prawić morały . Mentor pełni rolę przyjaciela i zaufanego
doradcy dla swoich podopiecznych.
Mentoring - metoda doskonalenia umiejętności,
zazwyczaj zawodowych, poprzez pomoc
doświadczonego pracownika mniej doświadczonemu
na początku jego kariery zawodowej.
Mentoring – nowoczesny rozwój
Proces mentoringu ma za zadanie doprowadzić
do takiego punktu w rozwoju zawodowym
podopiecznego, w którym będzie on w stanie
samodzielnie i odpowiedzialnie realizować powierzane
mu zadania.
Praca mentora z podopiecznym, podobnie jak
w przypadku coachingu, opiera się na rozbudowanym
planie działania, który określany jest jako proces.
Mentoring – nowoczesny rozwój
Zadanie mentora - zdiagnozowanie potrzeb ucznia
(podopiecznego) w obszarach wiedzy i zachowań, które
mają być przedmiotem przyszłych trwałych zmian.
Mentor służy wiedzą, doświadczeniem, pomocą podczas
trwania współpracy - realizacji planu rozwoju osobistego.
Proces mentoringu - zachęcanie ucznia do aktywności,
odpowiedzialności, rozwijania osobistych
kompetencji, utrwalania już zdobytych umiejętności.
Mentoring – nowoczesny rozwój
Mentoring koncentruje się na dążeniu do rozwoju
osobistego oraz na wzmacnianiu poczucia własnej
wartości, akceptacji samego siebie, motywacji
do działania, umiejętności planowania dalszego rozwoju
zawodowego i osobistego.
Mentoring – nowoczesny rozwój
Mentoring wprowadza metody sprawowania opieki
nad uczniem na różnych etapach rozwoju osobistego
i planowanej kariery zawodowej. Pozwala doskonalić
umiejętności, zdobywać wiedzę, przyśpiesza adaptację
oraz korzystnie wpływa na dopasowanie ucznia
do stawianych przed nim zadań.
Definicja informacji zwrotnej
Informacja o tym, jak reagujesz na zachowanie
innego człowieka. Jej celem jest przekazanie
drugiej osobie, jak ty spostrzegasz
i odczuwasz jej działanie.
Refleksja
Czy uczymy ucznia po to, żeby go ocenić?
D.Sterna www.ceo.edu.pl
Czy uczymy ucznia po to, żeby go nauczyć?
Zachowanie komunikacyjne w sytuacji udzielania
i przyjmowania informacji zwrotnej
JA
1. Wzajemność
TY
2. Postrzeganie
3. Działanie
4. Relacje
5. Uczucia
1.
2.
3.
4.
5.
Akceptacja sytuacji przez nadawcę i odbiorcę – otwarcie na proces.
Zawiera obserwacje, a nie wnioski.
Koncentruje się na zachowaniach, a nie na osobach; bez uogólnionych ocen.
Bliska relacja – lepsza komunikacja.
Respektowanie uczuć rozmówcy.
Informacje zwrotne mają wpływ na:
• Utrzymanie i poprawę wyników.
• Coaching i doradztwo.
• Zdobywanie nowych kompetencji.
• Rozwijanie i utrwalanie potencjału.
• Rozwój pracy zespołowej.
• Podnoszenie morale, podtrzymywanie motywacji
i zaangażowanie.
Model SPINKI
podaj
zaproponuj
Sprecyzuj
Pozytywy
i
Negatywy
Konsekwencje
Alternatywę
Zasady przyjmowania informacji zwrotnej
• Postawa pozytywna (traktowanie informacji zwrotnej jako
szansy), umożliwiająca zaakceptowanie – CHĘĆ
ZROZUMIENIA.
• Słuchanie aktywne (pożyteczna wtedy, gdy zostanie
w całości i prawidłowo odebrana) – UWAŻNOŚĆ.
• Reagowanie natychmiastowe i szybkie
kontrargumentowanie zamyka komunikację, onieśmiela
mówiącego - OTWARTOŚĆ.
Zasady przyjmowania informacji zwrotnej
Proszę zapisać kilkuzdaniowy komentarz:
nauczyciela do ucznia (sytuacja dotyczy nagannego
zachowania ucznia w trakcie uroczystości szkolnej),

•dyrektora do nauczyciela w trakcie rozmowy
pohospitacyjnej (lekcja wypadła poniżej założonych
oczekiwań).
•Proszę określić emocje osoby,do której skierowany jest
komunikat.
Feedback w szkole
1. Informacje zwrotne, jakich oczekują uczniowie
od nauczyciela.
2. Informacje zwrotne, jakich oczekują rodzice
od nauczyciela.
3. Informacje zwrotne, jakich oczekuje nauczyciel
od uczniów.
4. Informacje zwrotne, jakich oczekuje nauczyciel
od rodziców.
Informacja zwrotna w szkole
• SZYBKOŚĆ uczeń jeszcze pamięta, co i jak wykonał.
• KONKRET odniesienie do poszczególnych elementów
zadania.
• Wskazanie pozytywów: POCHWAŁA.
• Wskazanie POPRAWNEGO ROZWIĄZANIA pokazanie
elementów składowych i drogi do celu.
• UNIKANIE INTERPRETACJI; SKUPIENIE SIĘ
NA FAKTACH; nie należy oceniać ucznia jako osoby
przez pryzmat jednostkowego zadania.
• DOSTOSOWANIE KOMUNIKATU DO POZIOMU
PERCEPCJI UCZNIA - odpowiedni dobór słownictwa.
RECEPTA DLA NAUCZYCIELA NA SUKCES
UCZNIA :-)
1. Przekonaj ucznia, że naprawdę lubisz go uczyć.
2. Mów jasno, głośno, wyraźnie, z zapałem.
3. Dbaj o właściwe tempo mówienia.
4. Bądź swobodny i baw się razem z uczniem podczas nauki.
5. Okazuj mu zaufanie.
6. Wyraźnie określ cele.
7. Bądź przygotowany do lekcji.
8. Przygotowuj ciekawe pomoce naukowe.
9. Ogranicz do minimum czynniki rozpraszające uwagę.
10. Dbaj o dobry nastrój ucznia.
11. Przypominaj informację, kiedy uczeń zaczyna ją zapominać.
12. Polegaj na nim, stawiaj na niego, wierz w jego możliwości.
13. Bądź dla niego oparciem, bądź po jego stronie.
14. Nie oszukuj go, dotrzymuj przyrzeczeń.
15. Udzielaj odpowiedzi na najtrudniejsze pytania.
RECEPTA DLA NAUCZYCIELA NA SUKCES
UCZNIA :-)
16. Jeśli coś mu się nie uda, zrozum go i zachęć do dalszej
pracy.
17. Chwal za wszystko, co da się pochwalić.
18. Nigdy nie przerywaj, kiedy on mówi.
19. Pozwól mu kontynuować twoją myśl na jego sposób.
20. Słuchaj uważnie upewniając się, że dobrze rozumiesz.
21. Rozwijaj jego samodzielność.
22. Zachęcaj do krytycznego myślenia.
23. Okazuj mu swoje pozytywne uczucia.
24. Pokaż mu, że jesteś człowiekiem omylnym i popełniającym
błędy.
25. Stosuj różne metody nauczania - bądź nieszablonowy
i ekscytujący.
26. Odnoś do rzeczywistości - niech praktyka uzupełnia teorię.
27. Kończ lekcję w takim momencie, żeby miał poczucie
niedosytu (jak w dobrym serialu).
Sir Ken Robinson o kreatywności,
talentach i edukacji...
https://www.ted.com/talks/ken_robinson_says_schools_kill_creativity?langu
age=pl
Strona polska:
https://www.google.pl/search?q=ken+robinson+strona+polska&ie=utf-8&oe=utf
-8&client=firefox-b-ab&gfe_rd=cr&ei=r6BWV-p8xq_zB_vxndAM
Bibliografia
Adair J., Być liderem, Petit, Warszawa 1998.
Clutterbuck D., Każdy potrzebuje mentora, Petit, Warszawa 2002.
Encyklopedia Pedagogiczna XXI wieku (red. T.Pilch), Żak, Warszawa
2003.
Mulimedialny Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003.
Parsloe E., Wray M., Trener i mentor, Oficyna Ekonomiczna, Kraków 2003.
Silberman M., Metody aktywizujące w szkoleniach, OE, Kraków 2004.
Thorpe S., Clifford J., Podręcznik coachingu, Rebis. Poznań 2004.
Kubiczek B., Metody aktywizujące,Opole 2007.
Limont W.,Cieślikowska J.,Jastrzębska D., Zdolni w szkole, czyli
o zagrożeniach i możliwościach rozwojowych uczniów zdolnych,ORE.
Janus-Sitarz A., Doskonalenie warsztatu nauczyciela polonisty, Kraków
2005.
Bibliografia
Cz. Kupisiewicz, Podstawy dydaktyki ogólnej, Warszawa 1996.
B. Kubiczek, Metody aktywizujące,Opole 2007.
W. Okoń, Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej, Warszawa 1987.
W. Okoń, Słownik pedagogiczny, Warszawa 1992, wyd. 5, PWN.
Della Fish, Kształcenie przez praktykę, Wyd. CODN 1996.
R. Więckowski, Pedagogika wczesnoszkolna, Warszawa 1993.
B. Way, Drama w wychowaniu dzieci i młodzieży, WSIP 1955
M. Taraszkiewicz, Jak uczyć lepiej, Wydawnictwa CODN, 2000.
https://www.google.pl/?client=firefox-a&rls=org.mozilla:pl:official&gws_rd=ssl#q=5+why+obrazki
Szkoła Odkrywców Talentów
w III LO im. św. Jana Kantego w Poznaniu
Opracowanie:
Róża Połeć – lider zespołu Szkoły Odkrywców Talentów w III LO w Poznaniu