D - Sąd Rejonowy dla Łodzi

Sygn. akt VIII C 1347/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 listopada 2016 roku
Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodniczący: SSR Anna Bielecka-Gąszcz
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Zuchora
po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2016 roku w Łodzi
na rozprawie
sprawy z powództwa Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.
przeciwko J. B.
o zapłatę 203,80 zł
1. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 203,80 zł (dwieście trzy złote i osiemdziesiąt groszy) wraz z
ustawowymi odsetkami od dnia 23 marca 2015 roku do dnia zapłaty, przy czym począwszy od dnia 1 stycznia 2016
roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie;
2. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 167 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów
procesu.
Sygn. akt VIII C 1347/16
UZASADNIENIE
W dniu 20 listopada 2015 roku powód Miejskie Przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z
siedzibą w Ł., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanej J. B. w
elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 203,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami
od dnia 23 marca 2015 roku do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów
zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu powód podniósł, że w wyniku kontroli biletowej w pojeździe przeprowadzonej przez powoda w dniu
20 lutego 2015 roku, stwierdził u pozwanej brak ważnego biletu podróżnego uprawniającego do korzystania z usług
powoda. W następstwie zaistniałego zdarzenia powód wystawił pozwanej wezwanie do wniesienia w terminie 30
dni opłaty dodatkowej w kwocie 200 zł oraz kwoty 3,80 zł tytułem opłaty za podróż. Powyższe roszczenie stało się
wymagalne w dniu 23 marca 2015 roku. Pomimo wezwania do zapłaty pozwana nie uiściła w/w kwot.
W dniu 8 grudnia 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał przeciwko pozwanej
nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym (VI Nc-e (...)).
Nakaz ten zaskarżyła sprzeciwem pozwana, wnosząc o oddalenie powództwa w całości.
Postanowieniem z dnia 26 stycznia 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne
wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.
(pozew k. 2-3, nakaz zapłaty k. 4, sprzeciw k. 5v, postanowienie k. 7v)
Następnie powód uzupełnił braki pozwu po przekazaniu sprawy z e.p.u. i podtrzymał powództwo w całości. (pismo
procesowe powoda k. 10)
W uzupełnieniu sprzeciwu pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, podnosząc jednocześnie zarzut
przedawnienia roszczenia. (sprzeciw k. 20-21)
Na rozprawie w dniu 16 listopada 2016 roku pełnomocnik powoda nie stawił się, został prawidłowo zawiadomiony o
terminie rozprawy. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. Podtrzymała zarzut przedawnienia roszczenia.
Przyznała, iż w chwili kontroli, jechała na bilecie skasowanym w innym pojeździe, ale nie miała wiedzy, iż bilet ten
nie uprawnia do przesiadania się. Podniosła, iż w jej ocenie takiej informacji winien jej udzielić kierowca pojazdu,
w momencie nabycia biletu podróżnego, czego jednak zaniechał. (protokół rozprawy k. 26-27, nagranie
przebiegu rozprawy płyta CD k. 28)
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 20 lutego 2015 roku pozwana J. B. zawarła z umowę przewozu z (...) Spółką z o.o. w Ł., która wykonywała
zadania zlecone przez Gminę Ł. w zakresie lokalnego transportu zbiorowego. Pozwana nabyła u motorniczego
tramwaju bilet jednoprzejazdowy, nie uprawniający do przesiadek. Przedmiotowy bilet został skasowany w innym
pojeździe. W trakcie podróży pozwana została skontrolowana przez działającego w imieniu powodowej Spółki
kontrolera biletów, który w związku ze stwierdzonym brakiem ważnego biletu na przejazd, wystawił na J. B. wezwanie
do wniesienia opłaty dodatkowej w wysokości 200 zł oraz opłaty za podróż w wysokości 3,80 zł. Jednocześnie w
uwagach na wezwaniu kontroler poczynił adnotację „bilety jednoprzejaz 2x1,90 nr (...) kasowane w innym pojeździe
odmowa podpisu”. (dowód: kserokopia wezwania do wniesienia opłaty dodatkowej k. 15, okoliczności
bezsporne)
Pismem z dnia 27 kwietnia 2015 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 221,14 zł, pod rygorem skierowania
sprawy na drogę postępowania sądowego. (dowód: kserokopia ostatecznego wezwania do zapłaty k. 16,
okoliczności bezsporne)
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił częściowo jako bezsporny, a w pozostałej części, w oparciu o dowody
z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie
kwestionowała żadna ze stron procesu.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Powództwo jest w pełni zasadne i zasługuje na uwzględnienie w całości.
W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, iż w dniu 20 lutego 2015 roku pozwana podróżowała środkiem
komunikacji miejskiej i została poddana kontroli na okoliczność posiadania ważnego biletu, na skutek której,
kontroler wystawił pozwanej wezwanie do wniesienia opłaty dodatkowej oraz opłaty za podróż.
Odnosząc się do zarzutu przedawnienia, podniesionego przez pozwaną, należy stwierdzić, iż w niniejszej sprawie
okazał się on być chybiony.
Zgodnie z art. 117 § 2 k.c., po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie może uchylić
się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Należy jednocześnie zaznaczyć, iż
od wejścia w życie ustawy nowelizującej Kodeks cywilny (ustawa z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy Kodeks
cywilny, Dz.U. Nr 55, poz. 321), Sąd bada zarzut przedawnienia tylko wówczas, jeżeli zostanie zgłoszony przez stronę
(jak w przedmiotowej sprawie). Przepis art. 117 § 1 k.c. stanowi z kolei, że z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych
w ustawie, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Roszczenie dochodzone niniejszym powództwem bez
wątpienia jest roszczeniem majątkowym. W przedmiotowej sprawie zastosowanie będą miały przepisy prawa
przewozowego, jako że ustawa ta reguluje przewóz osób i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez
uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, konnego i lotniczego. Zgodnie z treścią
art. 77 powołanej ustawy, z zastrzeżeniem wyjątków, roszczenia dochodzone na podstawie prawa przewozowego lub
przepisów wydanych w wykonaniu tejże ustawy, przedawniają się z upływem roku. Bieg przedawnienia rozpoczyna się
od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 zd. 1 k.c.). Wierzytelność dochodzona przedmiotowym
powództwem wynika z zobowiązania o charakterze terminowym (pozwana była zobowiązana do zapłaty w terminie
30 dni od wystawienia wezwania), wobec tego jest wymagalna, jeżeli nadszedł termin świadczenia, bowiem od tej daty
wierzyciel może domagać się spełnienia świadczenia, które dłużnik musi spełnić (por. wyrok SN z dnia 12 lutego 1991
roku, III CRN 500/90, OSNC 1992/7-8/137, wyrok SN z dnia 13 lipca 2005 roku, I CK 65/05, Biul. SN 2005/11/13,
wyrok SN z dnia 12 marca 2002 roku, IV CKN 862/00, LEX nr 55122).
Bieg przedawnienia przerywa się m.in. przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do
rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą
bezpośrednio w celu dochodzenia, ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.)
oraz przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Po każdym
przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, przy czym w razie przerwania przedawnienia w sposób wskazany
w art. 123 § 1 pkt 1 k.c., biegnie ono na nowo dopiero po zakończeniu postępowania (art. 124 k.c.). Bieg terminu
przedawnienia nie rozpoczyna się, a wszczęty ulega zawieszeniu w przypadkach wskazanych w art. 121 k.c.
Początkiem biegu terminu przedawnienia jest chwila wymagalności roszczenia. W przedmiotowej sprawie powód
wskazał, że całe roszczenie było wymagalne 23 marca 2015 roku, zresztą pozwana tego nie kwestionowała.
Wobec powyższego, w niniejszej sprawie Sąd przyjął, iż roszczenie dochodzone w pozwie, stało się wymagalne z
dniem wskazanym przez powoda. Zatem bieg terminu przedawnienia zaczął biec w dniu 23 marca 2015 roku. Strona
powodowa wytoczyła powództwo przed Sądem Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie, w dniu 20 listopada 2015 roku,
czym niewątpliwie skutecznie przerwała bieg terminu przedawnienia, zgodnie z brzmieniem art. 123 § 1 pkt. 1 k.c.
Nawiązując natomiast do twierdzeń pozwanej, jakoby nie miała wiedzy i nie została poinformowana przez
kierującego pojazdem o fakcie, iż bilet jaki nabywa jest biletem jednoprzejazdowym, nie uprawniającym do
przesiadania się, należy zauważyć, iż wiedza o powyższych okolicznościach jest wiedzą notoryjną. Ponadto w
ocenie Sądu, niezasadnym jest podnoszenie przez pozwaną okoliczności braku powiadomienia o niemożności
przesiadania się na podstawie nabytych biletów. Należy zauważyć, iż w każdym pojeździe komunikacji miejskiej
jest zamieszczony wyciąg z odpowiednich regulacji prawnych traktujących o przepisach mających zastosowanie
w trakcie trwania umów przewozu zawieranych przez pasażerów z podmiotem wykonującym zadania z zakresu
lokalnego transportu zbiorowego. A zatem pozwana, powziąwszy jakiekolwiek wątpliwości co do nabytego biletu,
winna zapoznać się z odpowiednimi przepisami, względnie skierować zapytanie do kierującego. Sam kierujący,
wydając bilet kupującej, nie był zobowiązany do udzielania takich informacji, wbrew twierdzeniom pozwanej, która
jak należy przyjąć posiada tylko swoje wewnętrzne subiektywne przekonanie o tym obowiązku kierującego, jako
że nie wskazała, co miałoby być źródłem tego zobowiązania, które nie wynika z żadnych regulacji prawnych.
Ponadto, nawet jeśli przyjąć, iż pozwana, będąc przekonaną, iż posiada ważny bilet podróżny na przejazd,
nie powzięła w związku z tym żadnych wątpliwości, jest faktem powszechnie znanym, iż w Ł. rozróżnia się
bilety jednorazowe czasowe od biletów jednoprzejazdowych. Ponadto, nawet jeśli przyjąć, iż pozwana nie miała
możliwości zapoznać się z regulaminem, dostępnym zarówno w pojeździe jak za pośrednictwem Internetu, na
oficjalnej stronie przewoźnika http://www.mpk.lodz.pl/showarticleslist.action?category=1280&Bilety+jednoraowe ;
to powyższe informacje zostały zamieszczone także na samym bilecie podróżnym. Jest faktem powszechnie znanym
(który zgodnie z treścią art. 213 k.p.c. nie wymaga dowodu, a Sąd bierze pod uwagę z urzędu), iż ten rodzaj
biletów, o którym mowa, został opatrzony informacją: „ważny na jeden przejazd”. Natomiast, w odróżnieniu od
jednorazowych biletów czasowych, brak na nich zarówno adnotacji „uprawnia do przesiadania się” jak i określenia
przedziału czasowego, na jaki została zawarta umowa przewozu. Zatem oczywistym było, zgodnie z zasadami
doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, iż bilet jednoprzejazdowy, zakupiony przez pozwaną, stanowiący
dowód uiszczenia opłaty za przewóz, nie uprawnia do przesiadania się, jest bowiem ważny od momentu skasowania,
wyłącznie w pojeździe w którym został skasowany do zakończenia kursu tego pojazdu.
Reasumując powyższe rozważania, pozwana nie posiadała w chwili kontroli ważnego biletu na przejazd, czym uchybiła
obowiązkowi uiszczenia opłaty za przejazd.
Skoro zatem pozwana podróżowała środkiem komunikacji miejskiej bez ważnego biletu, a tym samym nie dotrzymała
warunków zawartej z powodem umowy przewozu, ten był uprawniony do obciążenia pozwanej opłatą dodatkową w
wysokości 200 zł, jak również opłatą za podróż w wysokości 3,80 zł. Wskazać przy tym należy, że wysokość opłaty
dodatkowej, jak i opłaty za podróż, nie są dowolnie kształtowane przez stronę powodową, a znajdują swoje źródło w
przepisach prawa (§ 9 ust. 1 pkt 1, ust. 2, ust. 3 pkt 1 uchwały nr XXXI/551/12 Rady Miejskiej w Ł. z dnia 25 stycznia
2012 roku w sprawie ustalenia opłat za usługi przewozowe lokalnego transportu zbiorowego w Ł., Dz.Urz. Woj. (...).
2012, poz. 517 ze zm ). Żądanie powoda zapłaty kwoty 203,80 zł należy zatem uznać za w pełni zasadne.
W ocenie Sądu w pełni zasadne było również żądanie powoda dotyczące zasądzenia odsetek od należności głównej.
M.-prawną podstawę omawianego roszczenia powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego
jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia,
chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik
odpowiedzialności nie ponosi. Wskazany przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez
względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi
należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c.,
a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności
i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma
zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie
płatności. Mając powyższe na względzie, a także uwzględniając okoliczność, że pozwana miała świadomość ciążącego
na niej obowiązku uiszczenia opłaty dodatkowej, należało uznać żądanie powoda co do odsetek za zasadne.
Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 203,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami
od dnia 23 marca 2015 roku do dnia zapłaty, przy czym począwszy od dnia 1 stycznia 2016 roku, wraz z ustawowymi
odsetkami za opóźnienie.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 167 zł, na
którą złożyły się: opłata sądowa od pozwu – 30 zł, opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz koszty zastępstwa
procesowego powoda w stawce minimalnej – 120 zł.
Z powyższych względów, orzeczono jak w sentencji.