D - Sąd Rejonowy w Szczytnie

Sygn. akt. II W 1177/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 sierpnia 2016 roku
Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym
w składzie:
Przewodniczący: SSR Andrzej Janowski
Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Strzelec
bez udziału oskarżyciela publicznego
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 21 kwietnia, 05 lipca i 30 sierpnia 2016 roku sprawy przeciwko:
A. K. (1), synowi S. i J. z domu Z., urodz. (...) w J. (...)
obwinionemu o to, że:
w dniu 12 lipca 2015 roku około godziny 22.00 na drodze gruntowej B. – L., gm. J., woj. (...), dokonał zniszczenia
zaparkowanego pojazdu marki A. o nr rej. (...) poprzez kilkukrotne uderzenie prawymi drzwiami pojazdu marki O.
(...) o nr rej. (...) w lewe drzwi pojazdu marki A. o nr rej. (...), powodując liczne zarysowania i wgniecenia w strukturze
karoserii, wyrządzając tym samym straty w wysokości 400 zł. na szkodę W. B.,
tj. za wykroczenie z art. 124 § 1 kw
I. obwinionego A. K. (1) uznaje za winnego zarzucanego mu wykroczenia i za to na podstawie art. 124 §1 kw w zw. z
art. 24 §1 i §3 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 350 (trzystu pięćdziesięciu) złotych;
II. na podstawie art. 124 §4 kw zobowiązuje obwinionego do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego W. B. kwoty 400
(czterystu) złotych tytułem zapłaty równowartości wyrządzonej szkody;
III. na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z art. 21 pkt 2 i art. 3 ust 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w
sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami
postępowania w kwocie 100 (stu) złotych oraz opłatą w kwocie 35 (trzydziestu pięciu) złotych.
UZASADNIENIE
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Obwiniony A. K. (1) jest 58-letnim mieszkańcem wsi B. (...)w gminie J.. Obwiniony prowadzi gospodarstwo rolne.
W dniu 12 lipca 2015 r. do A. K. (1) przyjechał samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) jego znajomy W.
D.. Chciał on poprosić o pomoc przy zbieraniu siana na swoim polu. W. D. zostawił na podwórku obwinionego swój
samochód wraz kluczykami oraz dokumentami dotyczącymi tego pojazdu i po uzgodnieniu wraz z synem obwinionego
S. K. (1) pojechał ciągnikiem A. K. (1) wykonać wyżej wskazane prace polowe.
Tego samego dnia około godziny 22:00 W. B. jechał swym samochodem osobowym marki A. o nr rej. (...) drogą
gruntową B.-L.. Wraz z nim samochodem tym podróżowała pasażerka W. Ż.. W pewnym momencie na prośbę
pasażerki W. B. zatrzymał samochód na tej drodze. Po chwili z tyłu nadjechało (...) o nr rej. (...), którego kierowca
trąbił w celu uzyskania możliwości przejazdu. Pasażerem tego samochodu był obwiniony A. K. (1). Gdy W. B. zjechał
swoim pojazdem na pobocze drogi, samochód marki O. (...) zrównał się z nim i zatrzymał się. Oba pojazdy stały obok
siebie w pozycji równoległej. A. K. (1) wysiadł z pojazdu uderzając drzwiami samochodu, którego był pasażerem, w
drzwi kierowcy samochodu pokrzywdzonego. Po zwróceniu mu uwagi przez W. B. obwiniony ponownie kilkakrotnie
silnie uderzył drzwiami samochodu marki O. (...) w drzwi samochodu pokrzywdzonego. W. B. zagroził wówczas
obwinionemu zawiadomieniem policji, co spowodowało, że A. K. (1) wsiadł z powrotem do samochodu O., po czym
samochód ten odjechał z miejsca zdarzenia.
Na skutek zachowania obwinionego powstały liczne zarysowania i wgniecenia w strukturze karoserii samochodu
marki A.. Wysokość spowodowanej tym straty wyniosła 400 złotych.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:
- zeznania świadków W. B. k. 64v-65, 3-4, 28; W. Ż. k.65-65v,8,32 i W. D. k. 78-78v, 23;
- dokumenty: notatka urzędowa k.1, wydruk z bazy (...) k. 9, tablice poglądowe k. 29-30.
Obwiniony A. K. (1) nie przyznał się do winy. Wyjaśnił, że nie było go na miejscu zdarzenia, w tym czasie przebywał
w domu. Wskazał, że ma dwa samochody i nigdy nie jeździł samochodem W. D. ani jako kierowca ani jako pasażer.
Samochód marki O. (...), który W. D. zostawił w dniu 12 lipca 2015 r. lub w dniu 13 lipca 2015 r. na posesji obwinionego
został odebrany przez właściciela w dniu następnym. Wskazał, że nie zdarzyło się aby kogoś obrażał na drodze lub
zaczepiał.
Sąd zważył, co następuje:
Wyjaśnieniom obwinionego Sąd nie dał wiary, uznając je za nieszczere, wykrętne, stanowiące jedynie wyraz
zaprzeczania przez niego faktom. Przeczą im stanowcze, spójne, a przy tym logiczne i wzajemnie uzupełniające się
zeznania świadków W. B. i W. Ż., uczestników zdarzenia, którzy w sposób zbieżny przedstawili zachowanie A. K.
(1), które polegało na kilkakrotnym silnym uderzaniu drzwiami samochodu marki O. (...) w drzwi samochodu marki
A., należącego do W. B.. Wymienieni świadkowie zapamiętali zarówno osobę sprawcy, jak i markę samochodu,
którego pasażerem był sprawca i na miejscu spisali jego numer rejestracyjny. W realiach sprawy nie budzi żadnych
wątpliwości fakt, iż w momencie zdarzenia obwiniony A. K. (1) miał dostęp do samochodu O. (...). On sam w złożonych
wyjaśnieniach wskazał, że w czasie feralnego wieczoru samochód ten znajdował się na jego posesji, co wynika także
z zeznań świadka W. D.. W toku postępowania wyjaśniającego W. B. i W. Ż. rozpoznali w sposób jednoznaczny i
stanowczy obwinionego jako sprawcę czynu na zaprezentowanych im tablicach poglądowych (k. 29-30). Rozpoznanie
to podtrzymali na rozprawie. Sąd nie znajduje podstaw do podważenia wiarygodności ich zeznań, bowiem wymienieni
świadkowie są osobami obcymi dla obwinionego i nie pozostawali z nim wcześniej w jakichkolwiek relacjach. Podany
przez nich przebieg zdarzenia wolny jest od emocjonalnych ocen. Nie komentowali oni zdarzenia, ograniczyli się do
wskazania tego co sami widzieli.
Sąd nie dał wiary zeznaniom S. K. (1), który nie był świadkiem zdarzenia a jedynie potwierdził wersję wydarzeń
przedstawioną przez swojego ojca, tj. stwierdził, że obwiniony nie jeździł samochodem O. należącym do W. D. oraz że
wymieniony samochód pozostawiony wieczorem zabrał następnego dnia rano. Zeznania te w ocenie Sądu stanowiły
próbę wsparcia bliskiej dla świadka osoby, ponadto nie zasługują na wiarę także z tego powodu, że po pierwsze, są
całkowicie sprzeczne ze zgodnymi i wiarygodnym zeznaniami wskazanych powyżej świadków, po drugie, przeczą im
zeznania W. D., z których wynika, że swój samochód odebrał z posesji obwinionego dopiero po tygodniu, a po trzecie,
zachodzą uzasadnione wątpliwości, czy w momencie zdarzenia S. K. (1) wrócił już do domu po wykonaniu prac na
polu należącym do W. D., które – co jest wiedzą powszechną – z racji na porę roku mogły być prowadzone do późnych
godzin wieczornych.
Sąd dał wiarę zebranym sprawie dokumentom, ich autentyczności nikt nie kwestionował. Notatka urzędowa
potwierdza, że w sprawie od samego początku jako sprawcę zniszczenia mienia wskazywano pasażera samochodu
marki O. (...) o nr rej. (...).
W konsekwencji Sąd uznał obwinionego A. K. (1) za winnego zarzucanego mu czynu opisanego na wstępie,
stanowiącego wykroczenie z art. 124 §1 k.w.
Za powyższy czyn Sąd wymierzył obwinionemu karę 350 złotych grzywny.
Wymierzając karę obwinionemu Sąd jako okoliczność wpływającą na zaostrzenie wymiaru kary wziął pod uwagę
to, że w toku postępowania nie wykazał on żadnej skruchy. Na uwadze Sąd miał tu także sposób działania sprawcy
– bezpodstawne, agresywne zachowanie wobec obcych sobie osób, używanie słów wulgarnych. Jako okoliczność
łagodzącą zaś przyjęto dotychczasową niekaralność obwinionego za przestępstwa i wykroczenia.
Przy miarkowaniu wysokości grzywny Sąd wziął pod uwagę dobrą sytuację materialną obwinionego, prowadzi
indywidualne gospodarstwo, uzyskuje dochód w wysokości około 6.000 zł miesięcznie.
Sąd stosownie do art. 124 §4 k.w. zobowiązał obwinionego do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego W. B. kwoty 400 zł
tytułem równowartości wyrządzonej mu szkody.
O kosztach postępowania orzeczono jak w punkcie III wyroku, obciążając nimi obwinionego w całości.
Sąd pominął zeznania świadków P. B. (k.65v, 15), Ł. Ś. (k. 65v, 12) i P. D. (k. 20) oraz dokument w postaci umowy
sprzedaży samochodu marki A. (k. 16-17), albowiem dowody te nie wniosły do sprawy niczego istotnego.