WYROK UZASADNIENIE - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla

Sygn. akt XI W 10536/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 września 2015 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSR Agnieszka Bazyluk
Protokolant: Anna Urbańska
Przy udziale oskarżyciela: M. M. (1)
po rozpoznaniu dniach 20 maja i 16 września 2015 roku w W.
sprawy A. S.
syna S. i M. z domu M.
urodzonego dnia (...) w W.
obwinionego o to, że:
w dniu 1 września 2014 r. około godz. 11.40 w W. na skrzyżowaniu ulic (...). Jerozolimskie / E. P. naruszył zasady
określone w § 96 ust 1 i 3 (...) oraz SW i A w sprawie znaków i sygnałów drogowych w ten sposób, że kierując
samochodem marki F. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas manewru skrętu w prawo w czasie
nadawania sygnału czerwonego na sygnalizatorze S-2 wraz z sygnałem w kształcie zielonej strzałki, w wyniku czego
doprowadził do zderzenia z samochodem D. o nr rej. (...), powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym
tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw, 92 § 1 kw w związku z § 96 ust. 1 i 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury
oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. z
2002 r. Nr 170 poz. 1393)
orzeka
I. obwinionego A. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, który kwalifikuje z art. 86 § 1 kw w zw. z
art. 92§1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw skazuje go, a na podstawie art.
86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw i art. 24 § 1 i § 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 400 (czterysta) złotych;
II. na podstawie art. 118 § 1 kpw, 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę
1510,64 (tysiąc pięćset dziesięć złotych 64/100) złotych tytułem wydatków postępowania oraz kwotę 40 (czterdzieści)
złotych tytułem opłaty.
Sygn. akt XI W 10536/14
UZASADNIENIE
Na podstawie całokształtu okoliczności faktycznych ujawnionych w toku rozprawy Sąd ustalił
następujący stan faktyczny:
W dniu 1 września 2014 r. ok. godz. 11.40 na skrzyżowaniu ulicy (...) doszło do zdarzenia drogowego. Kierujący
pojazdem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) A. S., podróżujący wraz z pasażerami – B. S., który siedział
na fotelu pasażera obok kierowcy oraz A. M., który siedział na kanapie przeznaczonej dla pasażerów z tyłu pojazdu
poruszał się ulicą (...) od strony ulicy (...) w kierunku skrzyżowania z Alejami (...). Dojeżdżając do wskazanego wyżej
skrzyżowania ustawił się na prawym pasie ruchu przeznaczonym do skrętu w prawo albowiem sygnalizator nadawał
sygnał czerwony. W momencie kiedy zapaliła się zielona strzałka rozpoczął wykonywanie manewru skrętu w prawo
zajmując prawy pas ruchu na ulicy (...), prowadzący na parking przed Dworcem Centralnym po czym płynnie rozpoczął
manewr zmiany pasa ruchu na sąsiedni pas, znajdujący się po lewej stronie.
W tym samym czasie kierująca pojazdem marki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...) K. A. podróżująca wraz z
pasażerem M. A. jechała Alejami (...) od ulicy (...) w kierunku ulicy (...). Po dojechaniu do skrzyżowania z uwagi
na czerwony sygnał świetlny zatrzymała się jako pierwszy pojazd na lewym pasie ruchu. W momencie zapalenia się
sygnału zielonego dla jej kierunku ruchu ruszyła i zaczęła wykonywać manewr zawracania, zamierzając wjechać na
parking położony przed Dworcem Centralnym. Manewr ten na tym skrzyżowaniu był niedopuszczalny, K. A. mogła
skręcić jedynie w lewo, w ulicę (...), a nie zawracać w stronę Dworca Centralnego. W trakcie przemieszczania się
przez pasy ruchu drugiej jezdni Al. (...) zbliżając się do prawego pasa ruchu zobaczyła pojazd wyjeżdżający z E. P.,
użyła sygnału dźwiękowego żeby go ostrzec, jednak nie zapobiegło to zderzeniu obu pojazdów. Do zderzenia doszło
na drugim od prawej strony pasie ruchu. Pojazd marki F. (...) uderzył w przednią część prawego boku pojazdu marki
D. (...).
Na skutek zderzenia w pojeździe marki F. (...) uszkodzeniu uległ: lewy przedni błotnik – wgniecenie i uszkodzenie
powłoki lakierniczej, zarysowana została obudowa reflektora lewego, popękała obudowa lewej przedniej lampy,
uszkodzony został zderzak przedni z lewej strony poprzez wgniecenie, nastąpiło uszkodzenie powłoki lakierniczej,
pokrywa komory silnika uległa przemieszczeniu.
Natomiast na skutek zderzenia w pojeździe marki D. (...) uszkodzeniu uległy tylne nadkole prawe w postaci
uszkodzenia powłoki lakierniczej, tylne prawe drzwi poprzez wgniecenie oraz powstały uszkodzenia powłoki
lakierniczej, drzwi prawe przednie zostały wgniecione oraz nastąpiło uszkodzenie ich powłoki lakierniczej, prawy
progóg w postaci uszkodzenia powłoki lakierniczej, prawy przedni błotnik nadkole uszkodzenie powłoki lakierniczej.
Ani obwiniony, ani pokrzywdzona nie zgłaszali kolizji ubezpieczycielom.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: częściowo wyjaśnienia
obwinionego A. S. (k. 105, k. 103 ) zeznania K. A. (k. 105, k. 103, k. 20 ), zeznania M. A. (k. 105, k. 103, k. 22v. ),
zeznania A. M. (k. 105, k. 103, k. 16v.), częściowo zeznania B. S. (k. 105 - 106, k. 103, k. 14v.), zeznania R. S. (k. 106,
k. 103, k. 24v.), pisemną opinię biegłego z zakresu ruchu drogowego i techniki samochodowej (k. 116 - 141), ustną
uzupełniającej opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego i techniki samochodowej (k. 160 - 163), nagranie znajdujące
się na płycie CD (k. 142), notatkę urzędową (k. 1 - 2), szkic miejsca kolizji (k. 3), protokoły oględzin pojazdów (k. 4 5), protokoły z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym (k. 6 - 7), notatkę urzędową (k. 8),
plan rozmieszczenia sygnalizatorów oraz czas ich pracy (k. 26 - 27), informacji z Towarzystwa (...) (k. 80), informacji
z Towarzystwa (...) (k. 85).
Obwiniony A. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Nie kwestionował jednak samego
faktu zaistnienia zdarzenia. Obwiniony wyjaśnił, że stał na skrzyżowaniu E. P. z Al. (...), czekając na skręt w prawo.
W momencie jak zapaliła się zielona strzałka spojrzał w lewo, sprawdzając czy nic nie jedzie i ruszył. Przejechał 4
może 5 metrów i został uderzony. Samochód, który w niego uderzył jechał z Al. (...) od strony Ś., przeciął dwa pasy
ruchu i uderzył w jego samochód. Obwiniony wyjaśnił, że nie spodziewał się, że ktoś w taki sposób pojedzie, bowiem
ul. (...) za Alejami (...) jest jednokierunkowa. Obwiniony w chwili uderzenia znajdował się na prawym pasie ruchu.
W momencie zderzenia samochód, który w niego uderzył przekroczył linie pasa, na którym się znajdował. Ponadto
obwiniony wyjaśnił, że po wykonaniu manewru skrętu w prawo zamierzał jechać prosto.
Sąd zważył, co następuje:
Oceniając materiał dowodowy w niniejszej sprawie Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego jedynie w tej części,
w której nie przeczyły ustaleniom poczynionym na podstawie innych dowodów uznanych przez Sąd za wiarygodne,
tj. w zakresie dotyczącym miejsca i czasu zdarzenia, obecności określonych osób w danym miejscu i czasie oraz ich
zachowania. Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego w zakresie, w jakim stwierdził, że to kierująca
pojazdem D. (...) uderzyła w jego pojazd w momencie, kiedy znajdował się w dalszym ciągu na skrajnym prawym pasie
ruchu Al. (...) przeznaczonym do wjazdu na parking naprzeciwko Dworca Centralnego. Wyjaśnienia obwinionego w
tym zakresie nie korespondują z pozostałymi przeprowadzonymi dowodami w postaci zeznań świadków K. A., M. A.,
A. M. oraz opinii biegłego z zakresu wypadków drogowych. Zarówno świadek K. A. oraz M. A. wskazały, że do zderzenia
doszło na pasie sąsiadującym z pasem prowadzącym do zjazdu na parking przed Dworcem Centralnym. Ponadto biegły
w sporządzonej opinii wskazał, że jest to najbardziej prawdopodobna wersja zdarzenia. Również pasażer, z którym
podróżował obwiniony - świadek A. M. nie wskazał aby do zderzenia doszło na skrajnym prawym pasie, a jedynie na
styku tego pasa z pasem do niego przylegającym z lewej strony. Ponadto wskazać należy, że z uwagi na to, że jak sam
obwiniony wskazywał podczas zderzenia obserwował inny fragment skrzyżowania to nie mógł widzieć dokładnie, w
którym miejscu pojazdy się zderzyły. W żadnym wypadku nie można przyjąć, aby miejsce, w którym oba pojazdy się
zatrzymały było tożsame z miejscem zderzenia, po którym pojazdy w dalszym ciągu, czy to z uwagi na samo uderzenie,
czy to z uwagi na podjęte manewry obronne przez kierujących w dalszym ciągu pozostają w ruchu.
Sąd ocenił jako wiarygodne zeznania świadka K. A.. Powyższe zeznania są spójne oraz korespondują z pozostałym
materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, który w ocenie Sądu zasługuje na wiarygodność w zakresie
opisanym w uzasadnieniu. Świadek w sposób rzeczowy zrelacjonowała przebieg zdarzenia. W ocenie Sądu rola
procesowa, w której występował wskazany świadek nie wpływała na szczerość jego wypowiedzi, w związku z czym
brak jest przesłanek do kwestionowania tego środka dowodowego. Powyższe zeznania korespondują z zeznaniami
świadka M. A. oraz z opinią biegłego. Ponadto wskazać należy, że przedstawiony przez świadka przebieg zdarzenia
jest logiczny. Świadek między innymi wskazała, że widziała pojazd obwinionego oraz, że tuż przed zderzeniem użyła
sygnału dźwiękowego. Jednocześnie kontynuowała jazdę, gdyż jako pierwsza zajęła pas ruchu na którym doszło do
kolizji między pojazdami i tym samym miała pierwszeństwo w poruszaniu się po nim.
Sąd ocenił jako wiarygodne zeznania świadka M. A.. Powyższe zeznania są spójne oraz korespondują z pozostałym
materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, który w ocenie Sądu zasługuje na wiarygodność w zakresie
opisanym w uzasadnieniu. Świadek w sposób rzeczowy zrelacjonowała przebieg zdarzenia. W szczególności wskazała,
że do zderzenia doszło na drugim od prawej pasie ruchu. Przedmiotowe zeznania dostarczają szczegółowych
informacji na temat zdarzenia, określają jego dokładny przebieg, przyczyny i skutki. Relacja świadka znajduje
potwierdzenie w pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodach, które w ocenie Sądu zostały uznane za wiarygodne.
W szczególności świadek, którego wiążą z K. A. stosunki rodzinne nie składał zeznań dla niej jednoznacznie
korzystnych a jedynie odzwierciedlające sposób, w jaki świadek zapamiętał przebieg zdarzenia. Między innymi
przyznał, że K. A. w sposób nieprawidłowy pokonywała skrzyżowanie E. P. z Alejami (...).
Zdaniem Sądu jedynie częściowo niewiarygodne są zeznania A. M.. Sąd odmówił wiarygodności powyższym
zeznaniom w zakresie w jakim świadek wskazał, że do zderzenia obu pojazdów doszło na styku pasów skrajnego
prawego i pasa sąsiadującego z nim z lewej strony. Zeznania te w tym zakresie były sprzeczne z pozostałym materiałem
zgromadzonym w sprawie, który Sąd uznał za wiarygodne to jest zeznaniami świadków K. i M. A. oraz opinią biegłego.
Sąd jedynie częściowo uznał za niewiarygodne zeznania B. S.. Sąd odmówił wiarygodność powyższym zeznaniom
w zakresie w jakim świadek wskazywał, że do kolizji między pojazdami doszło na skrajnie prawym pasie ruchu
prowadzącym na parking przed Dworcem Centralnym. Zeznania powyższego świadka są w tym zakresie sprzeczne
z innymi dowodami przeprowadzonymi w sprawie w szczególności z zeznaniami świadków K. i M. A. oraz opinią
biegłego.
Zeznania świadka R. S. Sąd ocenił jako wiarygodne, jednakże nie stanowiły one podstawy do czynienia istotnych
ustaleń faktycznych w sprawie. Świadek był funkcjonariuszem Policji wezwanym na miejsce kolizji drogowej już po jej
zaistnieniu i tym samym nie obserwował przebiegu samego zdarzenia i nie posiada odnośnie jego przebiegu wiedzy.
Istotne znaczenie dla ustalenia przebiegu zdarzenia oraz niezbędne dla zbadania kwestii udziału w nim obwinionego
miała opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego. Biegły A. A. na podstawie dokumentacji
zgromadzonej w aktach sprawy opisał okoliczności zaistnienia zdarzenia drogowego, dokonał analizy uszkodzeń
powstałych w pojazdach uczestniczących w kolizji oraz wyciągnął ze zgromadzonych informacji wnioski. Biegły
odpowiedział na pytania zadane przez Sąd. Stwierdził po pierwsze, że przebieg zdarzenia według wersji kierowcy D.
(...) jest bardziej prawdopodobny od przebiegu opisanego w relacji obwinionego, zaś zachowanie A. S. spowodowało
zagrożenie w ruchu, gdyż kierowca ten nie zachował szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu
w prawo w czasie, kiedy był wyświetlany sygnał w postaci zielonej strzałki uprawniającej do warunkowego skrętu w
prawo.
Opinia pisemna została sporządzona w sposób rzetelny, przez osobę, której kompetencje nie budzą wątpliwości,
jest spójna wewnętrznie oraz została oparta w całości na poczynionych wcześniej ustaleniach faktycznych,
udokumentowanych w aktach sprawy za pomocą stosownych dowodów. Do opinii są dołączone także schematy
umożliwiające pełne zrozumienie przebiegu zdarzenia i wyciągnięcie wniosków, przez co informacje, których
uzyskanie wymaga wiadomości specjalnych są czytelne i zwięzłe. Żadna ze stron nie zakwestionowała rzetelności
opinii. Nie ma więc podstaw do kwestionowania wiarygodności opisanego w niniejszym akapicie środka dowodowego.
Podobnie należy ocenić opinię ustną złożoną na rozprawie w dniu 16 września 2015 roku, po złożeniu tej opinii
zostały wyjaśnione wszelkie kwestie, co do których wątpliwości miały strony, opinia ta była wyczerpująca, a w
szczególności zrozumiała i w wiarygodny sposób przedstawiająca, na czym polegało naruszenie zasad bezpieczeństwa
przez obwinionego.
Za wiarygodne uznać należy wszystkie nieosobowe dowody (wyszczególnione na karcie 161). Sporządzone zostały one
przez powołane do tego osoby, zajmujące się tym rutynowo i ich zgodność z prawdą nie była poddawana w wątpliwość
w toku postępowania przez strony procesowe.
Czyn z art. 86 § 1 kw popełnia ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, nie zachowując
należytej ostrożności powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Karą przewidzianą za popełnienie tego
wykroczenia jest kara grzywny.
Natomiast czyn z art. 92 § 1 k.w. popełnia ten kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub
polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego, podlega karze grzywny albo
karze nagany. Zgodnie z § 96 ust. 1 Rozporządzenia ministra Infrastruktury oraz spraw wewnętrznych i administracji
z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych nadawany przez sygnalizator S-2 sygnał czerwony
wraz z sygnałem w kształcie zielonej strzałki oznacza, że dozwolone jest skręcanie w kierunku wskazanym strzałką w
najbliższą jezdnię na skrzyżowaniu, z zastrzeżeniem ust. 3. Zgodnie z ust. 3 wskazanego wyżej paragrafu skręcanie
lub zawracanie, o których mowa w ust. 1 i 2, jest dozwolone pod warunkiem, że kierujący zatrzyma się przed
sygnalizatorem i nie spowoduje utrudnienia ruchu innym jego uczestnikom.
Wyjaśniając pojęcie należytej ostrożności wskazać należy, że kierującego pojazdem zbliżającego się do skrzyżowania
obowiązuje zachowanie szczególnej ostrożności (art. 25 ust. 1 p.r.d.). Polega ona m.in. na zwiększonej obserwacji
drogi, zmniejszeniu prędkości do takiej, która pozwoli na przepuszczenie pojazdu korzystającego z pierwszeństwa
oraz pieszych przechodzących przez jezdnię, a nawet zatrzymanie się, gdy okaże się to konieczne. Natomiast przez
zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego należy rozumieć zagrożenie dla uczestników ruchu lub innych osób albo
ich mienia. Nie ma znaczenia rodzaj skutków, jakie mogą wyniknąć w razie zrealizowania się zagrożenia; mogą to być
różne skutki na osobie, tj. śmierć, ciężkie obrażenia ciała lub średnie, a nawet lekkie obrażenia ciała, jak też niewielka
szkoda w mieniu.
Ustalenia faktyczne poczynione w sprawie niniejszej pozwalają na bezsporne stwierdzenie, iż A. S. w dniu 1 grudnia
2014 r. około godziny 11:40 poruszał się samochodem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) ulicą (...), skręcając
w prawo w Al. (...) w W.. Wówczas, wykonując manewr skrętu w prawo nie zachował szczególnej ostrożności – to
jest nie sprawdził czy całe skrzyżowanie jest wolne i umożliwia mu wjazd na niego a jedynie obserwował lewą stronę
jezdni Al. (...) na skutek czego nie ustąpił pierwszeństwa kierowcy samochodu marki D. (...) poruszającemu się Al. (...).
Wskutek powyższego doszło do zderzenia F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z wyżej wymienionym samochodem
marki D. (...), przez co powstało zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Tym samym opisanym powyżej
zachowaniem obwiniony wyczerpał dyspozycję art. 86 § 1 k.w.
Także i biegły z zakresy ruchu drogowego i techniki samochodowej nie miał wątpliwości, co do przyczynienia się przez
A. S. do realnego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, przy naruszeniu przepisów ten ruch regulujących, w
tym przy niezachowaniu przez kierowcę F. szczególnej ostrożności. Wskazać należy, że obwiniony nie obserwował w
sposób należyty całego skrzyżowania, a jedynie jezdnię Al. (...) w kierunku Centrum. W przypadku gdyby obwiniony
w sposób prawidłowy obserwował całe skrzyżowanie miał możliwość dostrzeżenia pojazdu K. A. i podjęcia manewru,
na skutek którego uniknąłby zderzenia. Z symulacji kolizji oraz zdjęć skrzyżowania przestawionych przez biegłego
wynika, iż obwiniony miał doskonały widok na całe skrzyżowanie i możliwość dostrzeżenia pojazdu K. A.. Wobec
powyższego Sąd stwierdził, iż obwiniony wypełnił ustawowe znamiona czynu opisanego w artykule 86 § 1 k.w. oraz art.
92 § 1 k.w. nie zachowując szczególnej ostrożności i powodując utrudnienie kierującej pojazdem D. (...) K. A.. Wskazać
należy, że do kolizji drogowej doszło również częściowo z winy K. A., która wykonała w miejscu niedopuszczalny
manewr zawracania i tym samym w również w sposób nieprawidłowy pokonywała skrzyżowania ulicy (...) z Alejami
(...). Jednakże stwierdzenie jej częściowej odpowiedzialności za kolizję drogową nie stanowi przesłanki negatywnej
przypisania współodpowiedzialności za to samo zdarzenie obwinionemu – obwiniony gdyby zachował szczególna
ostrożność, w należyty sposób obserwował całe skrzyżowanie, dostrzegłby pojazd K. A. i byłby w stanie podjąć manewr
obronny zapobiegający zderzeniu.
Dodać ponadto należy, iż obwiniony wypełnił także ustawowe znamię winy, rozumiane jako możliwość przypisania
mu popełnienia wykroczenia. Brak jest negatywnych przesłanek, których zaistnienie wykluczałoby możliwość
przypisania A. S. winy, takich jak na przykład niemożliwość rozpoznania znaczenia swojego czynu lub pokierowania
swoim postępowaniem wskutek choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego lub innego zakłócenia czynności
psychicznych.
Art. 1 § 1 kw stanowi, iż odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy,
zabroniony przez ustawę pod groźbą określonej kary. W art. 47 § 6 kw ustawodawca precyzuje, iż przy ocenie
społecznej szkodliwości czynu należy brać pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej
lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak
również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Czyn
obwinionego godzi w dobro jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Skutkiem tego czynu było powstanie
wymiernej szkody w postaci uszkodzenia pojazdu marki D. (...), a także spowodowanie realnego zagrożenia w ruchu
drogowym. A. S. jadąc samochodem naruszył zasady Ustawy Prawo o ruchu drogowym, nakazujące kierującemu, który
wykonuje manewr skrętu w prawo przy strzałce warunkowego skrętu w prawo zachowanie szczególnej ostrożności
oraz ustąpienie pierwszeństwa innemu pojazdowi, lub uczestnikowi ruchu znajdującemu się na skrzyżowaniu, zaś
naruszenie to było znaczne na tyle, że w konsekwencji doszło do zderzenia z innym pojazdem. Powyższe przesądza o
społecznej szkodliwości czynu A. S..
Sąd wymierzając karę za popełnione wykroczenie kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru zawartymi w
art. 33 kw. W ocenie sądu kara grzywny w wysokości 400 złotych jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości
i nie przekracza stopnia winy obwinionego. Wymierzając obwinionemu grzywnę jako okoliczność obciążającą Sąd
potraktował uprzednie pięciokrotne ukaranie obwinionego za wykroczenia w ruchu drogowym, zaś jako łagodzącą
to, iż stopień naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym był jednak w wypadku obwinionego niższy niż w
wypadku drugiego uczestnika kolizji-K. A.. W ocenie Sądu zastosowana sankcja spełni także swoje cele w zakresie
prewencji generalnej oraz będzie wystarczająca, aby A. S. nie popełnił podobnego wykroczenia ponownie i przestrzegał
zasad ruchu drogowego.
Z uwagi na treść art. 118 § 1 kpw, art. 119 kpw w zw. z art. 627 kpk Sąd, obciążył obwinionego kosztami postępowania,
w tym kosztami sporządzenia opinii przez biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego. Sąd uznał,
iż warunki rodzinne i materialne obwinionego nie stoją na przeszkodzie temu, aby poniósł on koszty postępowania w
pełnej wysokości. Obwiniony podał, iż prowadzi działalność gospodarczą i z tego tytułu osiąga dochody w wysokości
3.000,00 zł miesięcznie (k. 31 akt). Nie posiada nikogo na utrzymaniu. W tej sytuacji uznać należy, iż uiszczenie
przez obwinionego kosztów postępowania nie będzie dla niego zbyt uciążliwe ze względu na jego sytuację rodzinna,
majątkową, wysokość dochodów, tym bardziej, iż w toku postępowania wykonawczego istnieje możliwość rozłożenia
kosztów na nieoprocentowane raty i uiszczenia ich w sposób dogodny dla osoby nimi obciążonej. Wysokość opłaty
od kary grzywny wyliczono na podstawie przepisów Ustawy z dn. 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych
(40 zł).