szkice sąd rozprawa

Sygn. akt II W 398/16
RSOW 534/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 grudnia 2016r.
Sąd Rejonowy w Lwówku Śląskim II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący SSR Justyna Krzysztofik - Skrzydłowska
Protokolant Karolina Birulo
bez udziału oskarżyciela publicznego
po rozpoznaniu w dniu 14.12.2016r .
sprawy Z. K.
urodz. (...) w L.
syna Z. i J. z d. F.
obwinionego o to ,że:
w dniu 29 czerwca 2016 roku około godziny 16:38 w G., powiatu (...), na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...), kierując
autobusem marki M. o nr rej. (...) nieprawidłowo wykonując manewr skrętu w lewo, doprowadził do zderzenia z
prawidłowo jadącym pojazdem marki F. o nr rej. (...), czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym
tj. o czyn z art. 86 § 1 kw
I. obwinionego Z. K. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku stanowiącego
wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę 250 (dwustu pięćdziesięciu) złotych
grzywny;
II. na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 118§1 kpw i art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa
koszty postępowania w kwocie 100 złotych i na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 Ustawy z dnia 23.06.1973 r o
opłatach w sprawach karnych wymierza opłatę w wysokości 30 złotych .
Sygn. akt II W 398/16
UZASADNIENIE
SĄD REJONOWY USTALIŁ NASTĘPUJĄCY STAN FAKTYCZNY:
Z. K. w dniu 29 czerwca 2016r. około godz. 16:38 kierując autobusem marki M. o nr rej. (...) w G. powiatu (...)
na skrzyżowaniu dróg zamierzając z ul. (...) – drogi z pierwszeństwem przejazdu skręcić w lewo w ul. (...) –
drogę podporządkowaną, nieprawidłowo wykonał manewr skrętu, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu
drogowym. Nie stosując się mianowicie do naniesionych na drodze pozimowych znaków drogowych najechał na linię
podwójną ciągłą oraz linię warunkowego zatrzymania dla pojazdów jadących z przeciwnego kierunku. Ścinając w
powyższy sposób zakręt po podjętym manewrze dostrzegł nadjeżdżający z ul. (...) w kierunku skrzyżowania pojazd
marki F. o nr rej. (...) i zatrzymał autobus. Kierowca samochodu marki F. – A. D. na widok autobusu rozpoczął manewr
hamowania jednak bezskutecznie. W wyniku zachowania Z. K. doszło do zderzenia obu pojazdów.
( dowód: częściowo wyjaśnienia obwinionego Z. K., zeznania świadka A. D., zeznania świadka D. B., notatka urzędowa
–k. 1 , karta zdarzenia drogowego - k. 2, zdjęcia-k. 3 i 22, nagranie i częściowo szkice –k. 22)
W autobusie uszkodzony został lewy przedni błotnik, zaś w samochodzie osobowym lewy przedni błotnik, maska
przednia, zderzak i lewa lampa.
( dowód: karta zdarzenia drogowego –k. 2, zdjęcia –k.3 i 22 )
Z. K. ma obecnie 59 lat. Zatrudniony w (...) L. zarabia miesięcznie ok. 1400 zł. Jest żonaty, nie posiada żadnych osób
na utrzymaniu. Nie był uprzednio karany za czyny podobne.
( dowód: wyjaśnienia obwinionego Z. K. )
Z. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Na etapie czynności wyjaśniających odmówił składania
wyjaśnień. W toku postępowania sądowego dołączył zdjęcia wykonane w miejscu, gdzie doszło do zderzenia pojazdów
oraz własne szkice sytuacyjne. Na rozprawie głównej zapewniał, że manewr skrętu w obrębie przedmiotowego
skrzyżowania wykonał prawidłowo. Podniósł, że sposób naniesienia poziomych znaków drogowych uniemożliwia
wykonanie manewru skrętu w lewo inaczej, aniżeli wykonał. Stwierdził, że do zderzenia pojazdów doprowadził drugi
kierujący, który jechał z nadmierną prędkością i na widok autobusu, który się zatrzymał, nie był w stanie wyhamować.
SĄD ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:
Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dał wystarczające podstawy do poczynienia prawidłowych ustaleń w
zakresie winy i sprawstwa Z. K. bez konieczności sięgania do innych źródeł dowodowych, w tym opinii biegłego z
zakresu ruchu drogowego. Zgodnie z art. 193 k.p.k. mającym odpowiednie zastosowanie w sprawach o wykroczenia
Sąd dopuszcza dowód z opinii biegłego wówczas, gdy wyjaśnienie okoliczności mających istotne znaczenie dla
rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych. Takie okoliczności w sprawie nie zachodzą i sięganie po
tenże dowód przedłużyłoby niepotrzebnie w sposób oczywisty postępowanie w sprawie.
Zasadniczo obwiniony nie przeczył ogólnym ustaleniom odnośnie miejsca i przebiegu zdarzenia, jakie przy tym
wynikały z dalszych dowodów w postaci zeznań świadka A. D., dokumentacji fotograficznej oraz zapisu kamery
znajdującej się w autobusie kierowanym przez obwinionego.
Obwiniony upatrywał przyczyny zderzenia pojazdów w rozwinięciu przez drugiego kierowcę prędkości nadmiernej
uniemożliwiającej wykonanie skutecznego manewru hamowania. Jest to jednak nieudolna linia obrony, ponieważ w
bezpośrednim związku przyczynowo - skutkowym ze zderzeniem pojazdów pozostaje nie prędkość nadjeżdżającego
ul. (...) w kierunku skrzyżowania swoim pasem ruchu kierowcy F., ale technika jazdy obwinionego, który ewidentnie
ścinając zakręt zajechał drogę A. D. stwarzając sytuację kolizyjną. Twierdzenie obwinionego z toku rozprawy, jakoby
manewr skrętu w lewo wykonał prawidłowo jest odosobnione i nie znajduje oparcia w dokumentacji fotograficznej, ani
w zapisie toru jazdy autobusu, który to zapis dostarczył Sądowi sam obwiniony. Widoczne na zdjęciach krzyżujące się
drogi są na tyle szerokie, że istnieje możliwość wykonania manewru skrętu w lewo w sposób bezpieczny na pasie ruchu,
którym poruszał się obwiniony. Dostrzec wypada, że z zapisu kamery wynika jednoznacznie, że moment uderzenia
pojazdu osobowego w autobus nastąpił bezpośrednio po zatrzymaniu autobusu. Nie jest więc prawdą, aby kierowca
samochodu osobowego nadjeżdżał z dużą prędkością, odpowiednio daleko miał dostrzec autobus i przy mniejszej
prędkości mógł podjąć skuteczny manewr hamowania.
Nie sposób też przyznać mocy dowodowej fotografii dostarczonej przez obwinionego a mającej utrwalać widoczne na
jezdni rzekome ślady hamowania pojazdu osobowego, skoro sam obwiniony w toku rozprawy głównej poinformował,
iż sam na miejscu wyodrębnił te ślady. Ostrożnie należało ocenić szkice sytuacyjne przedstawione przez obwinionego.
Jeden szkic wprawdzie, na którym uwidoczniono pojazdy w usytuowaniu pokolizyjnym wskazuje na sposób
wykonania manewru skrętu zbieżny z innymi dowodami, a więc nieprawidłowy. Jednak drugi szkic, gdzie naniesiono
pomiary dokonane przez obwinionego we własnym zakresie, wobec próby przekonania o nadmiernej prędkości A.
D., jest wykonany nieobiektywnie i nie znajduje pełnego odzwierciedlenia w dokumentacji fotograficznej z miejsca
zdarzenia, w oparciu o którą Sąd orzekał w sprawie.
Dał Sąd wiarę rzeczowym dowodom zgormadzonym w sprawie w postaci karty zdarzenia drogowego , policyjnej
notatki urzędowej, wszystkich zdjęć i nagrania, bowiem uzupełniając się wzajemnie dowody te dały pełny obraz
zaistniałego zdarzenia i podstawy do poczynienia kompleksowych ustaleń faktycznych. Jako, że z treścią powyższych
dowodów w pełni korespondują zeznania świadka A. D., Sąd także zeznaniom świadka dał wiarę. Z powyższymi
dowodami w pełni korespondują również zeznania obecnego na miejscu funkcjonariusza Policji D. B.. Świadek ten
-- w żaden sposób nie zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy, przedstawił zwięźle przekonujące wnioski zbieżne z
treścią zgromadzonej dokumentacji. Zeznaniom policjanta Sąd więc także dał wiarę w całości.
Reasumując wiarygodny, zebrany w sposób obiektywny materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, że obwiniony
poprzez nieprawidłowe wykonanie skrętu w lewo doprowadził do zderzenia z prawidłowo jadącym pojazdem marki
F., czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a tym samym wyczerpał ustawowe znamiona
wykroczenia z art. 86 § 1 k.w.
Sąd ocenił, że stopień społecznej szkodliwości czynu, o jakim mowa w art.47 § 6
k.w. jest znaczny. Obwiniony doprowadził do kolizji drogowej wykonując obowiązki pracownicze jako zawodowy
kierowca. Istotny jest nadto rodzaj naruszonych zasad porządku prawnego, a dotyczący zbagatelizowania poziomych
znaków drogowych.
Z okoliczność obciążającą wymiar kary Sąd przyjął godzinę popełnienia czynu, kiedy panuje ruch o istotnym natężeniu
oraz miejsce –skrzyżowanie nieopodal budynku szkolnego. Za łagodzącą natomiast uznał wiek obwinionego oraz
dotychczasową niekaralność za czyny podobne.
W świetle powyższych okoliczności oraz stopnia społecznej szkodliwości wykroczenia Sąd uznał, że kara 250 zł
grzywny spełni swoje cele prewencyjne i wychowawcze. Kara ta jest wyważona, sprawiedliwa i słuszna w odczuciu
społecznym oraz daje podstawy do przyjęcia, że w przyszłości obwiniony zdyscyplinuje się i będzie przestrzegał
porządku prawnego.
O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o regułę procesową wyrażoną w art. 627 k.p.k. mająca po myśli art.
118 § 1 k.p.w. i art. 119 k.p.w. odpowiednie zastosowanie w sprawach o wykroczenia. Koszty w sprawie – o charakterze
zryczałtowanym wyniosły łącznie z opłatą karną 130 zł.