Nie no to nie. Dźwiękowe działania obrazoburcze

Nie no to nie. Dźwiękowe działania obrazoburcze
Joanna Janiak / Piotr C. Kowalski
Robert Knuth / Sebastian Mac
Stanisław Koba
Ryszard Ługowski
Ernest Ogórek
Dominik Popławski
Marek Sitko
Aleksandra Ska
Łukasz Skąpski
Maria Wasilewska
Zorka Wollny / Andrzej Wasilewski
Kurator Andrzej Wasilewski
Wernisaż we wtorek, 10 stycznia 2017 roku o godz. 18.00. Wystawa czynna do 14 lutego 2017.
Galeria XX1, Al. Jana Pawła II 36, Warszawa
www.galeriaxx1.pl
Szepty i krzyki, trzaski i szumy, jęki i śmiechy, cisza i hałas, układające się w częstotliwość. Rytm i
metrum, melodia, harmonia, barwa, dynamika, agogika. Biorąc sobie głęboko do serca słowa autora
pięciotomowego dzieła „Gargantua i Pantagruel” księdza, satyryka i lekarza Francois Rabelais
„natura nie znosi próżni” zaburzamy ciszę, niejako mimochodem roztaczając wokół aurę,
towarzyszącą naszemu „wielkiemu Być Może”. Fizycznie określona fala dźwiękowa, rozchodząc się
promieniście, w określonym porządku, zdaje się nie nadążać za antropocentryzmem swojego źródła.
Koncert na pogłaśnianie, potencjometry przekręcane do granic wytrzymałości, niemal do progu bólu.
Skandowanie przeciwstawnych racji, przekrzykiwanie się, poziom wrzasku określający ważność
wypowiedzi. Dziecko tupie i krzyczy ze złości zapominając po co. Jednak czasami, kiedy trudno już
znieść ciśnienie bodźców, jedyne na co ma się ochotę to krzyk pod wiaduktem kolejowym.
Klasyczny utwór, nie tylko muzyczny, bywa skonstruowany wokół kulminacji. Jednak po apogeum
następuje perygeum. 14 listopada 2016 roku największy od 70 lat księżyc zawisł na niebie
wypełniając, niemal po brzegi, próżnię ciszy gwiazd. Pomimo niewielkiej w stosunku do ziemi masy
trudno przecenić jego oddziaływanie. Jak w powieści „Cień szansy” William S. Burroughsa natura
wariuje, ludzie popadają w obłęd, z puszki Pandory wypełzają zarazy, między zębami wyrastają włosy,
a wody Morza Czerwonego występują z siebie. Chodzimy tyłem, mówimy wspak, biorąc czynny udział
w wynalazku Peryklesa głosujemy na idiotów.
Tańczymy jak nam zagra grecka bogini Selene - księżyc? Zaburzony rytm kroków, dysharmonia,
dysonans, kakofonia, antagonizm.
Pierwsza wystawa odbyła się w Składzie Solnym w Krakowie w 2016 roku pod tytułem „Tak to to tak.
Wizualne działania dźwiękonaśladowcze”