D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nysie

Sygn. akt: I C 1345/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 marca 2015 r.
Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:
Sędzia Sądu Rejonowego Dobrawa Michałowska
Protokolant:
sekr. sądowy Dorota Luboch
po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2015 r. na rozprawie
sprawy z powództwa M. K. (1)
przeciwko (...) .U. S.A. z siedzibą w W.
o zapłatę
I. zasadza od strony pozwanej (...) .U. S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda M. K. (1) kwotę 34876,76 zł ( trzydzieści
cztery tysiące osiemset siedemdziesiąt sześć złotych siedemdziesiąt sześć groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia
3 sierpnia 2013r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1860,90 zł (jeden tysiąc osiemset sześćdziesiąt złotych dziewięćdziesiąt
groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 7 listopada 2013r. do dnia zapłaty,
II. zasadza od strony pozwanej (...) .U. S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda M. K. (1) kwotę 5.121,83 zł (pięć tysięcy
sto dwadzieścia jeden złotych osiemdziesiąt trzy grosze) tytułem kosztów procesu w tym kwotę 2.893,41 zł tytułem
kosztów zastępstwa procesowego,
III. przyznaje biegłemu J. K. kwotę 72,57 zł (siedemdziesiąt dwa złote pięćdziesiąt siedem groszy) po połowie z zaliczek
uiszczonych przez strony.
C 1345/13
UZASADNIENIE
Powód M. K. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na swoją rzecz kwoty 38.443,72 zł tytułem
odszkodowania wraz ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 36.575,82 zł od dnia 3 sierpnia 2013 roku do dnia
zapłaty oraz od kwoty 1.867,90 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów postępowania
sądowego.
W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 3 lipca 2013 roku miał miejsce wypadek w wyniku, którego uszkodzony
został samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), sprawca wypadku K. H. ubezpieczona była od
odpowiedzialność cywilnej posiadaczy pojazdów u pozwanego. Pozwany co do zasady uznał swoją odpowiedzialność,
niemniej wypłacone przezeń odszkodowanie nie odpowiada wartości szkody jaka powstała w pojeździe.
W odpowiedzi na pozew (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości zasądzenie na swoją
rzecz zwrotu kosztów procesu w uzasadnieniu wskazała, że wypłaciła powodowi odszkodowanie w wysokości 16.156,41
zł i w jej ocenie kwota ta umożliwia dokonanie naprawy uszkodzeń powstałych w pojeździe należącym do powoda.
Towarzystwo ubezpieczeń zakwestionowało stanowisko strony powodowej, a dotyczące zakresu uszkodzeń oraz
wysokości kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny
W dniu 3 lipca 2013 roku o godzinie 8.50 w O. na skrzyżowaniu ulic (...) kierująca samochodem osobowym marki P. o
numerze rejestracyjnym (...) na skutek nieudzielenia pierwszeństwa zderzyła się z jadącym prawidłowo samochodem
marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca wypadku - K. H. ubezpieczona była od odpowiedzialności
cywilnej posiadaczy pojazdów u pozwanego. Bezpośrednio po wypadku pojazd został odholowany do miejscowości
L.; koszt holowania to kwota 478 zł. Powód w dniu 3 lipca 2013 roku zgłosił szkodę pozwanemu. Przedstawiciel
ubezpieczyciela dokonał oględzin pojazdu w dniu 10 lipca 2013 roku, kwalifikując do sprawdzenia w warunkach
warsztatowych zawieszenie koła tylnego. Na tej podstawie sporządził kalkulację naprawy na łączną kwotę 16 156,47
zł. Powód zlecił ocenę techniczną pojazdu rzeczoznawcy oraz kalkulację szkody (...). Z tego tytułu poniósł koszty
odpowiednio 750,30 zł i 639,60 zł.
W wyniku wskazanego zdarzenia w samochodzie stanowiącym własność powoda uszkodzone zostały następujące
elementy: drzwi przednie lewe, listwa ochronna drzwi przednich lewych, drzwi tylne lewe, błotnik tylny lewy,
poszycie zderzaka tylnego, tarcza koła tylna lewa aluminiowa. W trakcie sprawdzenia przez (...) stwierdzono
odchylenia geometrii tylnego zawieszenia oraz uszkodzenie amortyzatora tylnego lewego. W wyniku uderzenia
powstały uszkodzenia tylnego zawieszenia, to jest: wspornika z łożyskiem piasty koła tylnego lewego, amortyzatora
tylnego lewego, wahacza górnego lewego, wahacza poprzecznego tylnego lewego dolnego oraz drążka rozporowego.
Wartość szkody powstałej na skutek wypadku wyniosła 51.033,17 zł. W dniu 12 sierpnia 2013 r. pozwana wypłaciła na
rzecz powoda odszkodowanie w kwocie 16.156,41 zł.
Dowód:
1. Notatka policji, k. 7,
2. Dowód rejestracyjny, k. 8,
3. Zgłoszenie szkody, k. 9-12,
4. Powypadkowy protokół oględzin, k. 14-15,
5. Kalkulacja naprawy, k. 16-21,
6. Ocena techniczka, k. 22-38,
7. Faktury, k. 39, 48, 49,
8. Pismo pozwanego, k. 40,
9. Potwierdzenie przelewu, k. 41,
10. Kalkulacja szkody, k. 42-47,
11. Akta szkody, płyta, k. 73,
12. Przesłuchanie M. K. (2), k. 108-109,
13. Zeznania świadka K. H., k. 123,
14. Pisemna opinia biegłego, k. 135,
15. Uzupełniająca opinia biegłego, k. 159-160
16. Ustna opinia biegłego, k. 180.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo M. K. (1) zasługiwało na uwzględnienie.
Ustalając stan faktyczny w sprawie sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony opisanych szczegółowo
pod poszczególnymi elementami stanu faktycznego. Podstawą ustalenia stanu faktycznego były także zeznania
świadka – sprawcy wypadku oraz przesłuchanie powoda. Dodatkowo sąd posiłkował się opinią biegłego z zakresu
techniki samochodowej J. K.. Strona pozwana kwestionowała zawarte w opinii wnioski w zakresie uszkodzenia tylnego
zawieszenia pojazdu. Biegły wyjaśnił jednak te wątpliwości w pisemnej opinii uzupełniającej oraz ustnej wydanej na
rozprawie w dniu 24 marca 2015 roku, do której już żadna ze stron nie składała zastrzeżeń.
W świetle powyższych dowodów stronie pozwanej nie udało się wykazać jakoby zaistniałe w pojeździe powoda
uszkodzenia w zakresie tylnego zawieszenia nie mogły powstać w wyniku zdarzenia z dnia 3 lipca 2013 roku. Strona
pozwana nie przedłożyła żadnych dowodów zaprzeczających tym okolicznościom. W tym zakresie sąd oddalił wniosek
o przeprowadzenie dowodu z opinii (...) albo (...) Instytutu (...) w W.. Pozwana wskazała, że sprawie zachodzi potrzeba
rekonstrukcji zdarzenia potwierdzona symulacją kolizji, wykonana za pomocą odpowiedniej aplikacji (V-SIM, PC-C.).
Tymczasem w świetle ustnej opinii biegłego aplikacje te w żaden sposób nie przyczynią się do rozstrzygnięcia
sprawy, jako, że służą odtworzeniu przebiegu wypadku, nie służą zaś do ustalenia zakresu i kosztów naprawy. W
tym miejscu należy podkreślić, że jedynym miarodajnym dowodem w tym zakresie są oględziny pojazdu i pozwany
takich oględzin dokonał poprzez swojego eksperta. Rzeczoznawca ten stwierdził uszkodzenie zawieszenia tylnego
(k.15) wskazując, że dokładny zakres tych uszkodzeń powinien nastąpić w warunkach warsztatowych. Tym samym
zdaniem sądu niezrozumiałym jest stanowisko pozwanego, który zaprzecza istnieniu uszkodzeń, które sam ujawnił
Tym samym dowód z protokołu oględzin, przesłuchania pozwanego, wydanych w sprawie opinii prywatnych, w
tym przeprowadzonej niejako z polecenia pozwanego opinii autoryzowanego dealera, potwierdzają wersję powoda,
zgodnie z którą przy zderzeniu pojazdu powoda z pojazdem K. H. doszło do uszkodzenia zawieszenia tylnego w
pojeździe powoda. Stanowisko to potwierdza także opinie biegłego J. K., zgodnie z którą okoliczności przedmiotowego
zdarzenia mogły spowodować takie właśnie uszkodzenia.
Sąd, w tych okolicznościach, uznał za wiarygodne zeznania powoda wskazujące, że do tego uszkodzenia doszło w
wyniku wskazanego wypadku. Potwierdziły to też zeznania świadka i opinia biegłego w świetle których fakt, że jazda
pojazdem powoda była mocno utrudniona po tej kolizji nie budzi wątpliwości. Później natomiast pojazd ten będąc
wyłączonym z ruchu przebywał w warsztacie samochodowym. Wyklucza to, zdaniem Sądu, jakąkolwiek możliwość
zaistnienia innego zdarzenia będącego źródłem przedmiotowych uszkodzeń pojazdu powoda.
Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, poza wskazanymi niżej, nie bez znaczenia pozostaje również ocena zachowania
ubezpieczyciela w świetle art. 355 k.c., który stanowi, że dłużnik obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej
w stosunkach danego rodzaju (należyta staranność). Należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez
niego działalności gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności. Zdaniem
sądu zakład ubezpieczeń nie dochował należytej staranności wymaganej od niego przy prowadzeniu profesjonalnej
działalności z zakresu ubezpieczeń majątkowych. Pozwana dokonując oględzin, wskazując na potrzebę dalszego
ich pogłębienia w warunkach warsztatu, poprzestała jedynie na tym stwierdzeniu, przerzucając na powoda koszt
dokonania tejże czynności oraz ciążący na niej ustawowy obowiązek ustalenia okoliczności sprawy. Tym samym,
nie tylko pozbawiła siebie dowodu na potwierdzenie swoich twierdzeń, a swoim zaniechaniem doprowadziła do
powiększenia się szkody o koszty wskazanych badań.
W niniejszej sprawie odpowiedzialność strony pozwanej (...) S.A. w W. opiera się na przepisach art. 822 k.c. w związku
z przepisami art. 436 § 1 i 2 k.c., art. 415 k.c., art. 363 § 1 k.c. oraz na przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r.
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli
Komunikacyjnych (Dz.U.03.124.1152 ze zm.).
Stosownie do treści art. 805 § 1 i 2 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie
działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie
wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na
zapłacie: przy ubezpieczeniu majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego
w umowie wypadku, a przy ubezpieczeniu osobowym – umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w
razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej.
Zasady podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej określa ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o
działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1151). Przez działalność taką rozumie się wykonywanie
czynności ubezpieczeniowych związanych z oferowaniem i udzielaniem ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia
skutków zdarzeń losowych.
W myśl przepisu art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym
Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy
pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są
obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest
śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.
Stosownie do treści art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel
zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec
których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.
W sprawie bezsporne pozostaje, że sprawca kolizji z dnia 3 lipca 2013 roku K. H. posiadacz pojazdu marki P.,
którego ruchem została tego dnia wyrządzona powodowi szkoda, posiadała ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej
u strony pozwanej. Strona pozwana nie kwestionowała samego faktu, iż w okresie przedmiotowego zdarzenia była
odpowiedzialna na podstawie zawartej ze sprawcą polisy OC do naprawienia szkody powstałej w związku z ruchem
tego pojazdu. Nie może zatem budzić wątpliwości, że za wyżej opisaną szkodę w mieniu M. K. (1) odpowiedzialność
ponosi w zakresie udzielonej ochrony, w ramach umowy ubezpieczenia OC pojazdów mechanicznych - strona
pozwana.
Zgodnie z przepisem art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek
przez ruch pojazdu ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił
przyrody chyba, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej,
za którą nie ponosi odpowiedzialności. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie
zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny.
Przepis art. 436 § 2 k.c. stanowi natomiast, że w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych
za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach
ogólnych. Również tylko na zasadach ogólnych osoby te odpowiedzialne są za szkody wyrządzone tym, których
przewożą z grzeczności.
W związku z powyższym, na gruncie niniejszej sprawy znajdzie zastosowanie także przepis art. 415 k.c., który
stanowi, że kto z własnej winy wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przesłankami tej
odpowiedzialności są szkoda, czyn sprawcy noszący znamiona winy oraz związek przyczynowy pomiędzy tymże
czynem a szkodą. Komentowany przepis stanowi, że sprawca ponosi odpowiedzialność deliktową na zasadzie winy.
Odnosząc powyższe rozważania i ustalony stan faktyczny w sprawie do przesłanek warunkujących naprawienie szkody
w rozumieniu art. 415 k.c., w pierwszej kolejności przyjdzie zwrócić uwagę na treść przepisu art. 25 ust. 1 ustawy z
dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2012.1137 j.t.), zgodnie z którym kierujący pojazdem,
zbliżając się do skrzyżowania, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pojazdowi
nadjeżdżającemu z prawej strony, a jeżeli skręca w lewo - także jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost lub
skręcającemu w prawo. Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego kierująca P. nie udzieliła pierwszeństwa przejazdu
kierującemu samochodem marki M., wskutek czego zderzyła się z jego pojazdem. Tym samym K. H. popełniła ze
swojej winy czyn sprzeczny z prawem (bezprawny).
Jeśli idzie o drugą przesłankę, czyli szkodę, to zmaterializowała się ona po stronie powoda głównie w postaci uszkodzeń
elementów jego pojazdu marki M. szczegółowo opisanych wyżej.
Powód domagał się w niniejszej sprawie zasądzenia na swoją rzecz od strony pozwanej kwoty 36.575,82 zł tytułem
odszkodowania za poniesioną szkodę w postaci uszkodzenia jego samochodu oraz kwoty 1.389,90 zł tytułem zwrotu
kosztów prywatnych opinii technicznych, a także kwoty 478 zł tytułem kosztów holowania.
Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa
działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła. Przepis art. 361 § 2 k.c. stanowi natomiast, że w powyższych
granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje starty,
które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono.
W myśl art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź też
przywrócenia stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie
stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty,
roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Z kolei treść art. 363 § 2 k.c. nakazuje, w
przypadku naprawienia szkody w pieniądzu, ustalenie odszkodowania według cen z daty ustalenia odszkodowania,
chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.
Z powołanych przepisów wynika, że to w gestii poszkodowanego leży wybór formy rekompensaty doznanej przez niego
szkody. Poszkodowany może się zatem domagać albo przywrócenia stanu poprzedniego – restytucja bądź zapłaty
odpowiedniej sumy pieniężnej. Odpowiedzialność natomiast obowiązanego do naprawienia szkody ogranicza się
wyłącznie do normalnych następstw działania lub zaniechania z którego wynikła szkoda. Odpowiedzialność ta zatem
odwołuje się do teorii adekwatnego związku przyczynowego. Natomiast dla stwierdzenia w danym stanie faktycznym
adekwatnego związku przyczynowego należy ustalić czy zdarzenie stanowi warunek konieczny powstania szkody oraz
ustalić czy szkoda jest normalnym następstwem tego zdarzenia.
W powyższym zakresie również przez fakt unieruchomienia samochodu powoda i zaistnienie konieczności holowania
i związane z tym koszty stanowią naturalne następstwo tegoż zdarzenia i pozostają z nim w adekwatnym związku
przyczynowym, co z kolei uzasadnia żądanie powoda w tym zakresie. Skoro tez powód odmówił wypłaty dalszej części
odszkodowania w związku przyczynowym pozostaje również koszt uzyskania przez powoda prywatnych opinii, które
jak wskazano wyżej zasugerował rzeczoznawca pozwanej.
Odnosząc się już do trzeciej przesłanki wymienionej w art. 415 k.c., a mianowicie związku przyczynowego pomiędzy
zachowaniem K. H. a szkodą, to bez wątpienia należy przyjąć, że przedmiotowe zdarzenie (zderzenie dwóch pojazdów)
stanowi warunek konieczny powstania tej szkody w postaci uszkodzeń auta powoda, w tym jego unieruchomienia.
Uszkodzenia te są również normalnym następstwem tego zderzenia będąc konsekwencją oddziaływania na siebie
dwóch ciał i wyzwolonej na skutek tego oddziaływania energii kinetycznej.
Orzeczenie o odsetkach uzasadnia przepis art. 481 § 1 k.c. Stanowi on, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem
świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody
i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wysokość
odsetek reguluje przepis art. 481 § 2 k.c., który stanowi, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona,
należą się odsetki ustawowe. Dodatkowo przepis art. 482 § 1 k.c. stanowi, że od zaległych odsetek można żądać odsetek
za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się
na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Poza tym przepis art. 14 ust 1 ustawy z dnia z dnia 22 maja 2003
r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli
Komunikacyjnych stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia
przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.
W przedmiotowej sprawie Sąd zasądził odsetki od kwoty odszkodowania w zakresie kosztów naprawy stanowiącej
różnicę pomiędzy kosztami naprawy ustalonymi przy pomocy opinii biegłego a kwotą wypłaconą przez pozwaną
(51.033,17- (...),41= 34.876,76 zł) 3 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty, tj. po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia przez
powoda szkody. Natomiast odsetki od kwoty 1.860,90 zł należały się powodowi od dnia następnego po wezwaniu
strony pozwanej do zapłaty, które w niniejszej sprawie nastąpiło w treści pozwu.
W pozostałym zakresie sąd powództwo oddalił.
Orzeczenie o kosztach czerpie uzasadnienie z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę
obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej
obrony (koszty procesu). W niniejszej sprawie powód wygrał w 95%, zasadne jest zatem uznanie go za stronę
wygrywającą proces. W myśl § 3 tego artykułu do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez
adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki
jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Natomiast § 6
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej ustanowionego z urzędu ( Dz. U. z 2002 r.,
Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) stanowi o wysokości stawek minimalnych wynagrodzenia adwokata przy oznaczonej
wartości. Na koszty postępowania składała się opłata, koszty wynagrodzenia pełnomocnika według spisu kosztów wraz
uiszczoną opłatą skarbową, poniesione przez powoda koszty opinii biegłego.
Wobec powyższego na podstawie przytoczonych regulacji orzeczono jak w sentencji.