D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Giżycku

Sygn. akt: I C 839/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 grudnia 2015 r.
Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSR Anna Kurzynowska - Drzażdżewska
Protokolant:
st. sekr. sądowy Elwira Stopińska
po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2015 r. w Giżycku
na rozprawie
sprawy z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z
siedzibą w G.
przeciwko H. K.
o zapłatę
1.Powództwo oddala.
2.Zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
SSR Anna Kurzynowska - Drzażdżewska
Sygn. akt I C 839/15
UZASADNIENIE
Powód B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą
w G. wniósł pozew w postępowaniu upominawczym domagając się od pozwanego H. K. zapłaty kwoty 16,304,27 zł
wraz z odsetkami umownymi w wysokości 10,00 % w skali roku, jednak nie większej niż czterokrotność aktualnej
wysokości stopy kredytu lombardowego NBP od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty. Wniósł także o zwrot
kosztów procesu według norm przepisanych.
W uzasadnieniu pełnomocnik powoda podał, iż na podstawie umowy cesji wierzytelności zawartej z (...) S.A. z siedzibą
w L. z dnia 09.06.2006 r. nabył w stosunku do pozwanego wierzytelność wynikającą z umowy kredytu. Wskazał, iż
w dniach 31.03.2009 r. oraz 21.12.2009 r. zawarł z pozwanym ugody dotyczące spłaty należności. Pozwany do dnia
dzisiejszego nie wykonał jednak zobowiązania.
(pozew – k. 3, pismo procesowe z dnia 26.10.2015 r. – k. 36-42)
Nakazem zapłaty z dnia 13 maja 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. akt X Nc 18035/15 przez Referendarza sądowego
Sądu Rejonowego w Elblągu powództwo zostało uwzględnione w całości.
Postanowieniem z dnia 4 września 2015 r. Sąd Rejonowy w Elblągu przekazał sprawę do rozpoznania tut. Sądowi.
(nakaz zapłaty – k. 12, postanowienie z dnia 04.09.2015 r. – k. 24)
Pozwany H. K. we wniesionym sprzeciwie wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na
swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.
Pełnomocnik pozwanego podniósł w sprawie zarzut przedawnienia wskazując, iż roszczenie wynikające z zawartej w
dniu 21.12.2009 r. umowy ugody uległo przedawnieniu we wrzeniu 2014 r., podczas gdy powód skierował sprawę do
sądu w dniu 21 kwietnia 2015 r.
(sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 16-17, pismo procesowe z 04.12.2015 r. – k. 75-76)
Sąd ustalił, co następuje:
W dniu 09.01.2003 r. pozwany H. K. zawarł z (...) Bankiem S.A. z siedzibą w W. umowę kredytu na zakup towarów
nr (...), na mocy której bank udzielił mu kredytu w wysokości 7.936,05 zł. Ostateczny termin spłaty kredytu strony
ustaliły na dzień 09.01.2005 r. (§7 umowy). W przypadku nie wywiązywania się z warunków umowy pozwany wyraził
zgodę na zbycie wymagalnych wierzytelności pieniężnych banku na rzecz (...) S.A. z siedzibą w L. (§14 umowy).
( dowód : umowa z 09.01.2003 r. – k. 43-44, deklaracja wekslowa – k. 45)
Pismem z dnia 25.09.2003 r. (...) Bank S.A. poinformował pozwanego o zbyciu wierzytelności na rzecz (...) S.A. w L..
( dowód : oświadczenie – k. 46)
Umową przelewu wierzytelności z dnia 9 czerwca 2006 r. (...) S.A. w L. zbył wierzytelność przysługującą mu w
stosunku do pozwanego na rzecz powoda B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego
Zamkniętego z siedzibą w G.. Powód bezskutecznie wzywał pozwanego do spłaty należności.
( dowód: umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikiem – k. 47-52, pismo z dnia 13.11.2007 r. – k. 55,
wezwanie z dnia 21.01.2009 r. –k. 53-54)
Na mocy ugody zawartej z powodem w dniu 31.03.2009 r. pozwany zobowiązał się do terminowego uiszczania
należności wynikających z umowy kredytu konsumpcyjnego nr (...). Wobec braku spłaty należności powód postawił
wierzytelność w stan natychmiastowej wykonalności i wezwał pozwanego do zapłaty w terminie 7 dni od otrzymania
wezwania.
( dowód : pismo z 31.03.2009 r. – k. 56, ugoda z 31.03.2009 r. – k. 57, oświadczenie – k. 58, pismo z 09.06.2009
r. – k. 59)
Strony ponownie zawarły ugodę dotyczącą spłaty należności w dniu 21.12.2009 r. Pismami z dnia 28.02.2011 r.,
26.05.2011 r., 28.06.2011 r., 20.07.2011 r. powód wzywał pozwanego do uiszczenia należności. Pismem z dnia
22.08.2011 r. poinformował o postawieniu wierzytelności w stan natychmiastowej wykonalności i ostatecznie wezwał
do spłaty kwoty 10.298,97 zł w terminie 30 dni od otrzymania pisma.
( dowód : ugoda z 21.12.2009 r. – k. 60, oświadczenie – k. 61, pismo z 28.02.2011 r. – k. 62, pismo z 26.05.2011 r.
– k. 63, pismo z 28.06.2011 r. – k. 64, informacja z 20.07.2011 r. – k. 65, informacja z 22.08.2011 r. – k. 66, pismo
z 27.01.2015 r. – k. 67)
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo podlegało oddaleniu w całości.
Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę
powodową, w szczególności umowy kredytu, umów ugody podpisanych przez strony postępowania oraz wezwań do
zapłaty. Pozwany nie zakwestionował powyższych dokumentów. Nie zaszły także żadne inne okoliczności mogące
podważyć prawdziwość treści w nich zawartych, wobec czego Sąd dał im w pełni wiarę i uznał za podstawę ustaleń
faktycznych w sprawie.
W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego stwierdzić należy, iż pozwany istotnie zawarł z (...)
Bankiem S. A. umowę kredytu gotówkowego. Wskazania przy tym wymaga, iż na mocy art. 720 k.c. istotą zawartej
pomiędzy stronami umowy było przeniesienie przedmiotu pożyczki z pożyczkodawcy na pożyczkobiorcę oraz
następnie zwrot przedmiotu pożyczki – tj. tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku
i tej samej jakości. W sprawie nie budzi wątpliwości, iż pozwany nie wykonał ciążącego na nim zobowiązania.
Odnosząc się jednak do podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia należy go uznać za
uzasadniony. Na wstępie wymaga wskazania, iż termin przedawnienia roszczeń banku wobec osoby niebędącej
przedsiębiorcą wynosi trzy lata na mocy art. 118 k.c. (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2003
r., II CK 113/02, OSP 2004/6/59). Zgodnie natomiast z art. 120 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia,
w którym roszczenie stało się wymagalne. Może on zostać zawieszony lub przerwany w przypadku wystąpienia
okoliczności wskazanych w art. 121 k.c. i 123 k.c. Skutek przedawnienia w postaci niemożności dochodzenia i
egzekwowania przedawnionego roszczenia może jednak zostać uchylony przez dłużnika w drodze zrzeczenia się
zarzutu przedawnienia.
W okolicznościach niniejszej sprawy uznać należy, iż w zawartych przez strony umowach ugody z dnia 31.03.2009
r. i 21.12.2009 r. zawarte było oświadczenie pozwanego o zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia. Na ich mocy
pozwany uznał roszczenie - potwierdził bowiem zawarcie z (...) Bankiem S.A. umowy kredytu oraz zobowiązał się
do spłaty w ratach przedawnionej należności powiększonej o odsetki. W ocenie Sądu biorąc pod uwagę okoliczności
sprawy powyższe oświadczenie stanowiło dorozumiane zrzeczenie się zarzutu przedawnienia. W doktrynie podnosi
się bowiem, iż uznanie roszczenia po upływie okresu przedawnienia połączone jest z zasady ze zrzeczeniem się
zarzutu przedawnienia (B. Kordasiewicz, [w:] System pr. pryw., t. I, s.809). Może ono nastąpić wprost lub w
sposób dorozumiany. Oświadczenie dłużnika w przedmiocie zrzeczenia się zarzutu przedawnienia ma ten skutek, że
roszczenie przedawnione uzyskuje ponownie cechy zaskarżalności. Za ugruntowany w orzecznictwie należy uznać
pogląd, iż z chwilą zrzeczenia się zarzutu przedawnienia jego termin biegnie na nowo (vide wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 12 października 2006 r., I CSK 119/06, nr LEX 395217, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2012 r., III
CSK 208/11, nr LEX 1162688, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 19 września 2013 r., I ACa 342/13, nr LEX
1372350).
Jak wynika jednak z treści pisma z dnia 22.08.2011 r. cała wierzytelność została postawiona w stan natychmiastowej
wymagalności stosownie do § 5 ugody z dnia 21.12.2009 r. Wierzyciel wyznaczył jednocześnie pozwanemu 30-dniowy
termin zapłaty liczony od dnia otrzymania pisma. Powód nie wskazał daty doręczenia pozwanemu przedmiotowego
pisma, a tym samym terminu wymagalności roszczenia. Przyjmując zatem, iż korespondencja została doręczona
pozwanemu najpóźniej w dniu 12.09.2011 r. (uwzględniając doręczenie w trybie art. 139 k.p.c.) to roszczenie
dochodzone w niniejszym postępowaniu stało się wymagalne najpóźniej w dniu 13.10.2011 r.
W związku z powyższym, uwzględniając 3-letni termin przedawnienia, stwierdzić należy, że w dniu wniesieniu pozwu,
t. j. 21 kwietnia 2015 r. należność składająca się na wierzytelność główną była już przedawniona. Powyższe odnosi
się również do odsetek za opóźnienie, bowiem Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 26 stycznia 2005 r. (III CZP 42/04,
OSN 2005, Nr 9, poz. 149) uznał za obowiązującą w prawie polskim zasadę, że wraz z przedawnieniem się roszczenia
głównego przedawniają się także roszczenia o świadczenia uboczne, choćby termin ich przedawnienia jeszcze nie
upłynął. Wskazać także należy, iż powód nie wykazał, że bieg terminu przedawnienia został w tym okresie przerwany
bądź zawieszony.
Mając na uwadze, iż na skutek przedawnienia zobowiązanie na podstawie, którego powód dochodził należności w
niniejszej sprawie stało się zobowiązaniem naturalnym i nie jest możliwe jego przymusowe dochodzenie, Sąd oddalił
powództwo w całości.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu
zasądzając od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2417 zł, na którą składają się koszty zastępstwa procesowego w
wysokości 2400,00 zł ustalone zgodnie z § 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w
sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej z urzędu (Dz. U. 2002, Nr 163, poz. 1348) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.