Portret Klementyny z Sanguszków Ostrowskiej

Obraz „Portret Klementyny z Sanguszków Ostrowskiej” Vincenza Camuccini
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
Autor Vincenzo Camuccini Okres 1822 Czas powstania ok. 1822 Miejsce powstania Włochy Wymiary wysokość: 184 cm, szerokość: 135 cm Numer inwentarzowy MT­A­M/937 Muzeum Muzeum Okręgowe w Tarnowie Oddział Ratusz w Tarnowie Tematy namalowane Technika malowanie, malarstwo olejne Materiał płótno Kolekcjoner kolekcja książąt Sanguszków Prawa do obiektu Muzeum Okręgowe w Tarnowie Prawa do wizerunków cyfrowych domena publiczna • Digitalizacja RPD MIK, projekt Wirtualne Muzea Małopolski • Tagi portret, Sanguszkowie, magnateria, 2D, orientalizm, malarstwo, kobieta Portret Klementyny z książąt Sanguszków hrabiny Ostrowskiej (1786–1841) powstał około 1822 roku. Autorem jest Vincenzo Camuccini, sławny włoski artysta, profesor Akademii Świętego Łukasza w Rzymie. Pochodzi z pałacu książąt Sanguszków w Gumniskach, gdzie wśród bogatych zbiorów dzieł sztuki znajdowała się również kolekcja portretów rodzinnych. Wizerunek Ostrowskiej podarował w 1885 roku hrabia Witold Aleksandrowicz Helenie Sanguszkównej. Księżna Klementyna była córką Janusza Modesta Sanguszki i Anieli z Ledóchowskich. Była również ostatnią dziedziczką dóbr lubartowskich wraz z okazałym pałacem, główną siedzibą rodu książąt Sanguszków. Pierwszym jej mężem był Władysław Tomasz Ostrowski. Po rozwodzie wyszła ponownie za mąż za Napoleona Małachowskiego.
Inteligentna, bystra, obdarzona urodą, dużo podróżowała po Europie. Jej wyjazdy nie ograniczały się tylko do „bywania na salonach” tamtejszej arystokracji. Sposobem bycia wzbudzała wiele kontrowersji wśród osób ją otaczających. Kontaktowała się z artystami, była otwarta na wszelkie nowości i wynalazki. Miała zamiar przebudować cały pałac lubartowski, jak również zmienić założenie parkowe w nowym romantycznym stylu. Potomni zarzucają jej zniszczenie rezydencji. Prace zostały przerwane z powodu wybuchu powstania listopadowego. Po śmierci męża wyjechała do Włoch i Paryża. Otaczała się dziełami sztuki wysokiej klasy. To dzięki niej w zbiorach Sanguszkowskich (obecnie Muzeum w Tarnowie) znajduje się obraz Carla Dolciego Ecce Homo. Przyczyniła się również do wydania w Paryżu w języku polskim dzieł Adama Mickiewicza.
Reprezentacyjny portret Klementyny z Sanguszków namalował artysta w latach 1820–1822, kiedy była żoną Tomasza Ostrowskiego. Malarz przedstawił tę wyjątkowej urody kobietę w całej postaci, siedzącą w fotelu, w zaimprowizowanym wnętrzu. Wydaje się, że upozowanie i sposób, w jaki artysta przedstawił hrabinę Klementynę Ostrowską, nie pozostały bez wpływu portretowanej. Ubrana została w ciemną suknię odsłaniającą ramiona. Głowę zdobi, zgodnie z ówczesną modą, orientalny turban, którego kolor podkreśla błękit oczu tej nieprzeciętnej damy. Urodzie kobiety dodaje blasku piękna biżuteria uzupełniająca niezwykle gustowny ubiór, jak również będąca świadectwem mistrzostwa ówczesnych złotników i upodobań właścicielki.
Pięć kolejno zaprezentowanych portretów z tarnowskiego muzeum należy do zespołu stanowiącego galerię portretu sarmackiego, będącą najliczniejszą i najcenniejszą w Polsce. Portrety te należały niegdyś do galerii podhoreckiej, którą wraz z zamkiem w Podhorcach (obecnie Ukraina) nabył w roku 1865 od Leona Rzewuskiego książę Władysław Sanguszko.
Opracowanie: Muzeum Okręgowe w Tarnowie, © wszystkie prawa zastrzeżone