Głos Miłosierdzia - Parafia pw. Miłosierdzia Bożego we Wrocławiu

Transkrypt

Numer 32
16.10.2011 r.
TYGODNIK
Głos Miłosierdzia
XXIX Niedziela Zwykła
ŚWIĘTA JADWIGA ŚLĄSKA
Święta Jadwiga Śląska urodziła się około roku
1174 w Bawarii, w miejscowości Andechs. Jadwiga
była córką bawarskiego hrabiego – otrzymała gruntowne wykształcenie w domu rodzinnym, a następnie
w klasztorze benedyktynek. Na Śląsk Jadwiga przybyła przypuszczalnie w roku 1186 – miała więc najwyżej
dwanaście lat. W jednym z jej życiorysów zapisano:
„Zawierając małżeństwo, spełniła bardziej wolę swoich rodziców aniżeli swoją”. Wcześnie wstąpiła w
związek małżeński z Henrykiem, księciem Śląska,
Krakowa i Wielkopolski. Miała z nim siedmioro dzieci
(inne źródła mówią o sześciorgu), z których przeżyło
troje. Jadwiga, chociaż z pochodzenia Niemka, na
swoim dworze zachowała wszystkie zwyczaje polskie.
Szybko nauczyła się języka polskiego i nim się posługiwała. Jej dwór książęcy wyróżniał się karnością i dobrymi obyczajami. W 1202 roku została księżną śląską. Księżna Jadwiga przyjmowała z pokorą i poddaniem się woli Bożej straty bliskich sobie osób i wszelkie życiowe przeciwności. Te bolesne doświadczenia
przeżywała z głęboką wiarą i nieustanną modlitwą.
Swoim przykładem oddanej i pobożnej żony i matki
wpływała pozytywnie na swoje otoczenie. Często się
umartwiała – chodziła boso – czym zyskiwała sobie
przychylność prostego ludu. Po dwudziestu latach
małżonkowie postanowili – za obopólną zgodą – żyć
dalej w separacji, ślubując uroczyście czystość. Jadwiga jeszcze przez kilka lat mieszkała na dworze męża
oraz w książęcych grodach Leśnica i Wleń. Najczęściej
jednak przebywała w ufundowanym przez siebie
klasztorze sióstr cysterek w Trzebnicy. Przełożoną
tego klasztoru była już wówczas jej córka Gertruda.
Jadwiga prowadziła wiele dzieł dobroczynnych w
Trzebnicy, otaczając opieką biedaków, fundowała
szpitale i przytułki. W ascezie, żarliwej modlitwie i
umartwieniach prześcigała wiele zakonnic. Zachowywała też gorliwie klasztorne przepisy, a w czasie gdy
przebywała w klasztorze, wdziewała zakonny habit,
GŁOS ZE ŚWIATA KOMENTARZ DO EWANGELII
W tym
numerze:
Na podstawie
Katolickiej Agencji Informacyjnej
Powinność Chrześcijanina
Mt 22, 15 - 21
Dominik Kossak
Ks. Kacper Radzki
Strona 2
Strona 5
Tygodnik Parafii pw. Miłosierdzia Bożego we Wrocławiu „Głos Miłosierdzia”
aby móc uczestniczyć w modlitwach za klauzurą.
Praktycznie żyła jak zakonnica. Średniowieczne zapisy
mówią o surowej ascezie, którą Jadwiga praktykowała
już na dworze. Pozbyła się bogatej garderoby i kosztownej biżuterii. Jadała skromnie. Nosiła włosiennicę.
Chodziła boso. Nawet spowiednik uznał, że te umartwienia idą za daleko, i wręczył jej buty z poleceniem,
aby je nosiła. Owszem, nosiła je ze sobą, ale nie na
nogach, tylko na sznurku. Na terenie swego księstwa
otaczała wielka troską poddanych – obniżała czynsze,
udzielała pomocy materialnej ofiarom klęsk, odwiedzała chorych, organizowała szpitale dla biednych,
chorych i kalekich. Była też hojna wobec Kościoła,
budowała świątynie, dbała o ich wystrój, naczynia i
szaty liturgiczne, zakładała klasztory, między innymi
klasztor cysterek w Trzebnicy, gdzie wstąpiła po
śmierci męża i dwóch dorosłych synów. Po śmierci
męża, Henryka, Jadwiga zdała rządy żonie Henryka
Pobożnego, Annie, i zamknęła się w klasztorze sióstr
cysterek w Trzebnicy, który sama wcześniej ufundowała. Kiedy dowiedziała się o niezwykle surowym
życiu swojej siostrzenicy, św. Elżbiety z Turyngii (+
1231), postanowiła ją naśladować. Do cierpień osobistych zaczęła dodawać pokuty, posty, biczowania,
włosiennicę i czuwania nocne. Przez 40 lat życia spożywała pokarm tylko dwa razy dziennie, bez mięsa i
nabiału. Wyczerpana surowym życiem mniszki zmarła
w klasztorze trzebnickim 15 października 1243 roku,
mając ponad 60 lat. Zaraz po jej śmierci do jej grobu
w Trzebnicy zaczęły przybywać liczne pielgrzymki: ze
Śląska, z Wielkopolski, Łużyc i Miśni. Gertruda z całą
gorliwością popierała kult swojej matki.
Kanonizował ją w 1267 roku papież Klemens IV.
Do czasów Jana Pawła II była jedyną kanonizowaną
kobietą, żyjącą na ziemiach polskich. Św. Jadwiga jest
patronką Śląska i Polski, a także chrześcijańskich
małżeństw i rodzin, pojednania i twórczej pracy między narodami, budujących się kościołów oraz dnia
wyboru papieża Jana Pawła II – stała się patronką
wyboru pierwszego w dziejach Polaka na stolicę świę-
tego Piotra. Po Polaku przyszedł Niemiec z Bawarii.
Jego święta rodaczka pewnie się uśmiechnęła.
Ojciec Święty Jan Paweł II tak mówił o św. Jadwidze Śląskiej:
„Wyraziła się w jej życiu jakby cała pełnia powołania chrześcijańskiego. Odczytała święta Jadwiga
Ewangelię do końca i w całej jej życiodajnej prawdzie.
Nie ma w niej rozbieżności pomiędzy powołaniem
wdowy – fundatorki klasztoru w Trzebnicy a powołaniem żony – matki w piastowskim domu Henryków.
Jedno przyszło po drugim, a równocześnie jedno było
głęboko zakorzenione w drugim. Jadwiga od początku
żyła dla Boga, żyła miłością Boga nade wszystko tak,
jak głosi pierwsze przykazanie Ewangelii. Tak żyła w
małżeństwie jako żona i matka. A kiedy owdowiała, z
łatwością dostrzegła, że ta miłość Boga nade wszystko może stać się teraz miłością wyłączną Boskiego
Oblubieńca. I poszła za tym powołaniem”.
W Trzebnicy nie ma już sióstr cysterek. Na miejscu ich klasztoru, zbudowanego na początku XIII
stulecia, stoi nowy, pochodzący z przełomu XVII i XVIII
wieku, w którym modlą się i pracują siostry boromeuszki. Święta Jadwiga Śląska jest jednak w Trzebnicy
nieustannie obecna. I trwa jej dzieło jednania, zainicjowane ponad 700 lat temu.
Św.
Jadwiga Śląska czczona jest jako patronka Polski,
Śląska, archidiecezji wrocławskiej i diecezji w Gorlitz,
miast: Andechs, Berlina, Krakowa, Trzebnicy i Wrocławia, Europy, uchodźców oraz pojednania i pokoju. Co
roku do jej grobu ściągają pielgrzymki z całej Polski, a
szczególnie tradycyjnie już pielgrzymka piesza spod
Wrocławskiej Katedry.
W ikonografii św. Jadwiga przedstawiana jest
jako młoda mężatka w długiej sukni lub w książęcym
płaszczu z diademem na głowie, czasami w habicie
cysterskim. Jej atrybutami są: but w ręce, krzyż, księga, figurka Matki Bożej, makieta kościoła w dłoniach,
różaniec.
Opracowała
Danuta Gawlińska
GŁOS ZE ŚWIATA
Na podstawie Katolickiej Agencji Informacyjnej
Figura Chrystusa Odkupiciela w Rio de Janeiro
kończy 80 lat
W tym roku jeden z najsłynniejszych symboli Rio
de Janeiro – figura Chrystusa Odkupiciela na wzgórzu
Corcovado obchodzi 80. „urodziny”. Rocznicę jej
ustawienia świętują nie tylko mieszkańcy miasta, ale
wszyscy Brazylijczycy. Budowę figury sfinansowano ze
2
zbiórek pieniężnych przeprowadzonych w parafiach w
całej Brazylii i od samego początku figura świadczy
wobec świata o wierze największego chrześcijańskiego państwa na świecie. Oficjalne jej odsłonięcie nastąpiło 12 października 1931 roku. W 2007 r. wybrana
została jednym z siedmiu cudów współczesnego
świata i ogłoszona narodowym dziedzictwem kultury
„Głos Miłosierdzia”
od 2006 roku. Jest ona także diecezjalnym sanktuarium – od 2006 r. pod posągiem istnieje sanktuarium
Chrystusa Odkupiciela. Od tego momentu wiele pielgrzymów odwiedziło figurę Chrystusa Odkupiciela, u
którego stóp znajduje się kaplica Matki Bożej z Aparecida – patronki Brazylii. Budowę rozpoczęto w 1921
r., chcąc uczcić w ten sposób setną rocznicę niepodległości kraju. Figurę wykonali rzeźbiarze brazylijscy –
Carlos Oswald i Paul Landowski. Budowę, która trwała prawie 9 lat, opłacano z datków wiernych. Wysokość rzeźby wynosi 38 metrów (w tym 8-metrowy
cokół-piedestał), waży ona 1145 ton, a rozpiętość
ramion Chrystusa liczy 30 metrów. Zewnętrzna obudowa pomnika, wykonana z tzw. kamienia mydlanego
(steatytu), w tym roku została odnowiona, gdyż w
ciągu dziesięcioleci była wystawiona na działanie
niekorzystnych warunków atmosferycznych, zwłaszcza ulewnych deszczy zwrotnikowych. Ponadto ze
względu na wielkość rzeźby, stojącej w dodatku na
wysokim wzniesieniu, często uderzają w nią pioruny,
co również odbija się na jej stanie. Podczas prac renowacyjnych wzmocniono m.in. konstrukcje żelbetonowe znajdujące się pod kamienną obudową posągu.
Rząd Irlandii odrzuca aborcję
Po krytyce, jakiej środowiska obrońców życia
irlandzkiego poddały ministra sprawiedliwości za
mało stanowczą postawę w czasie ubiegłotygodniowych przesłuchań w oenzetowskiej komisji Rady Praw
Człowieka, teraz rząd Irlandii zapowiada odrzucenie
wszystkich żądań proaborcyjnego lobby. Wśród krajów, które wezwały Irlandię do wprowadzenia legislacji umożliwiającej aborcję, były m.in. Wielka Brytania,
Dania i Hiszpania. Delegaci tych państw powoływali
się przy tym na werdykt Europejskiego Trybunału w
tzw. sprawie ABC, dotyczącej trzech kobiet z Irlandii,
które aby zabić swe nienarodzone dzieci, musiały
wyjechać do klinik aborcyjnych w Wielkiej Brytanii.
Według sędziów Trybunału jedna z tych kobiet miała
prawo do legalnej aborcji na terenie swego macierzystego kraju. Z raportu, jaki opublikowała wczoraj – 11
października – komisja UPR, wynika, że Irlandia odrzuciła 15 oenzetowskich zaleceń, w tym te, które
dotyczą żądań legalizacji aborcji. Irlandzcy działacze
pro-life przypominają, że większość obywateli Zielonej Wyspy sprzeciwia się aborcji, a to oni decydują o
prawie do życia.
Prawnicy przeciw legalizacji związków homoseksualnych
Argentyńscy profesorowie prawa i adwokaci
biorący udział w odbywającej się dwa razy w roku
najważniejszej w kraju konferencji nt. prawa cywilnego uznali, że przyjęta niedawno ustawa legalizująca
związki homoseksualne jest sprzeczna z konstytucją.
Zasugerowali też wprowadzenie zakazu adopcji dzieci
przez takie pary i potępili zezwalanie, aby jedno
dziecko miało dwie matki lub dwóch ojców. Podczas
sympozjum, które odbywało się w Uniwersytecie
Narodowym Tucumán, głosami większości uczestników uprawnionych do głosowania (32 za i 24 przeciw)
przyjęto rezolucję uznającą ustawodawstwo progejowskie za niezgodne z ustawą zasadniczą państwa.
Zasugerowano, by zastąpić je uchwałą o cywilnych
związkach partnerskich. W sympozjum wzięło udział
ponad 2,2 tys. uczestników: profesorów prawa, adwokatów i studentów prawa. W głosowaniu nad
rezolucjami mogą brać udział tylko profesorowie
prawa. Projekt przyjętej w lipcu ub. roku w Argentynie ustawy o legalizacji związków osób tej samej płci
skrytykował episkopat i organizacje prorodzinne.
Mimo masowych manifestacji w obronie małżeństwa
i rodziny ustawę podpisała prezydent Argentyny
Cristina Fernandez de Kirchner. Na początku bieżącego roku Federalna Sieć Rodzin w Argentynie rozpoczęła akcję zbierania podpisów pod projektem referendum, które – będąc aktem wyższej rangi na terytorium całego kraju – uznałoby związki homoseksualne za nielegalne.
Opracował
Dominik Kossak
ŚWIĘTA EDYTA STEIN
Urodziła się w 1891 roku we Wrocławiu w rodzinie żydowskiej. Była najmłodszym dzieckiem w swojej
rodzinie. We Wrocławiu studiowała psychologię,
germanistykę i historię. W Getyndze pobierała nauki
filozoficzne pod kierunkiem znanego filozofa Edmunda Husserla. Doktorat z filozofii obroniła we Fryburgu,
dokąd się przeniosła wraz ze swoim nauczycielem.
Miała zadatki na dobrego naukowca.
Dość wcześnie, bo już kiedy była w wieku 15 lat,
religia stała się jej obojętna. Obojętność ta spowodowała, że przez wiele lat była ateistką, jednak poszukującą prawdy. W czasie pobytu we Frankfurcie zobaczyła w pustej katedrze modlącą się kobietę. Było to
dla niej coś nowego. Kobieta modliła się, jakby przeprowadzała rozmowę z Bogiem. Tego nie spotkała w
synagodze. Nigdy nie zapomniała tego widoku.
Poznała wiarę katolicką u swoich przyjaciół, gdzie
po przeczytaniu „Księgi życia” św. Teresy z Avila po-
3
wiedziała, że to prawda. Doprowadziło to do przyjęcia przez nią chrztu w 1922 roku. Wywołało to szok u
jej matki, która nie potrafiła jej zrozumieć.
Edyta jednak nigdy nie wyrzekła się swojego
pochodzenia. Dla niej chrześcijaństwo było wypełnieniem obietnicy danej Abrahamowi przez Boga.
Przez 11 lat była nauczycielką i działaczką społeczną przemierzającą Europę. Głosiła potrzebę odnowy społeczeństwa, mówiła o roli kobiety i godności
ludzkiej. Pracowała jako nauczycielka w jednym z
wrocławskich liceów – łączyła pracę dydaktyczną z
naukową. W latach 1923–1931 wykładała w liceum i
seminarium nauczycielskim w Spirze. W 1932 r. prowadziła wykłady w Instytucie Pedagogiki Naukowej w
Monasterze.
Po dojściu do władzy nazistów w 1933 roku rozpoczęły się prześladowania Żydów. Zabroniono jej
pracy dydaktycznej z młodzieżą. Postanowiła wtedy
wstąpić do Karmelu w Kolonii, przywdziewając habit
karmelitański. Po nowicjacie przyjęła śluby zakonne,
przybierając imię Benedykta od Krzyża. Najważniejszym jej niedokończonym dziełem była książka o św.
Janie od Krzyża, nosząca tytuł „Wiedza Krzyża”.
W 1942 roku wraz z siostrą została aresztowana
w Holandii przez gestapo, dokąd uciekła przed nazistowską agresją. Powiedziała wtedy siostrze:
„idziemy za swój naród”, co wyraźnie i świadomie
łączyło się z ofiarą Chrystusa. W sierpniu 1942 roku
4
wywieziono ją do Oświęcimia, gdzie zginęła kilka dni
później.
Umiłowany Jan Paweł II ogłosił ją świętą 11
października 1998 r., a następnie w roku 1999 uczynił ją wraz ze św. Brygidą Szwedzką i św. Katarzyną ze
Sieny współpatronką Europy.
Serdecznie zapraszamy na międzynarodową
konferencję z okazji 120-lecia urodzin Edyty Stein,
która odbędzie się:
18 października (Papieski Wydział Teologiczny
we Wrocławiu – ul. Katedralna 9)
Edyta Stein i wartości Europy
Program konferencji:
9.00 – Msza św. w Katedrze Wrocławskiej pod przewodnictwem abpa Mariana Gołębiewskiego,
powitanie i wprowadzenie – Rektor PWT ks.
prof. dr hab. Waldemar Irek
10.15 – Rozpoczęcie konferencji (powitanie gości
przez organizatorów, przemówienia Patronów
Honorowych)
11.30–13.30 – Sesja plenarna
Prof. dr h.c. Hanna Barbara Gerl-Falkowitz
(Deutschland), Die Konversion Edith Steins in
philosophischer Bp prof. dr hab. Marek Jędraszewski (Polska), „To jest prawda”. Droga Edyty Stein do Boga Prof. dr dr h.c. Herbert
Schambeck (Österreich), Edith Stein und die
Werte der neuen Ordnung
13.30–13.50 – Przerwa na lunch
14.00–16.00 – Wizyta uczestników konferencji
we wrocławskim Ratuszu
16.00–18.30 – Sesje tematyczne
Część I
Prof. dr hab. Tadeusz Gadacz (Polska Akademia
Nauk), Edyta Stein – tomistka czy augustynistka? Dr
Metce Nygard (Norwegia), Edith Stein and „The Science of the Cross” Mgr Magdalena Wijas-Podurgiel
(Uniwersytet Wrocławski),
Człowiek w antropologii fenomenologicznej E.
Stein jako byt otwarty naprawdę
Część II
Christom Betschart OCD (Universite de Fribourg),
Selbstand und Bewusstsein. Zum theologischen Hintergrund von Edith Steins Verständnis der menschlichen Person Ks. dr Ryszard Kozłowski (Akademia
Pomorska w Słupsku), Egzystencjonalno-esencjalne
aspekty osobowe bycia człowieka u Edyty Stein Rene
Raschke (TU Dresden), Gemeinschaft und Solidarität.
Versuch einer Verbindung von Edith Stein und Józef
Tischner Ks. prof. PWT dr hab. Jerzy Mochnacz (PWT
Wrocław), „Wczucie” – jako odpowiedź Edyty Stein
na poszukiwanie własnej tożsamości Europy
19.30 – Kolacja w Domu Edyty Stein
19 października – Politechnika Wrocławska.
Studium Nauk Humanistycznych. Wrocław, plac
Grunwaldzki 11, budynek C-7
Edyta Stein w dialogu
Program konferencji:
9.00 – Rozpoczęcie obrad konferencji
9.15–11.15 – Sesja plenarna
Prof. dr theol. dr phil. Harm Klueting (Universite
de Fribourg, Universität zu Köln) Edith Stein und
Dietrich Bonhoeffer Prof. dr. Michel Dupuis
(Universite Catholique de Louvain)Die Universität als
philosophisches Problem: E. Stein und K. Jaspers,
Prof. dr. dr. Marcus Enders (Albert–Ludwigs Universität zu Köln), Edith Stein „Wege menschlicher
Gotteserkenntnis”. Die drei Grundformen menschlicher Gotteserkenntnis in Steins Dionysius – Rezeption
11.15–12.00 – Przerwa na kawę
12.00–14.00 – Zwiedzanie Cmentarza Żydowskiego
14.15 – Przerwa na lunch
15.00 – 18.30 – Sesje tematyczne
Część I
Dr hab. Jaromir Brejdak (Uniwersytet Szczeciński)
Pozytywność świadectwa versus negatywność
metody
– Edyta Stein czyta Martina Heideggera
Phill Gonzales (University of Leuven)
Stein and Przywara and the Analogy of being
16.30–16.50 – Przerwa na kawę
Mgr Andrzej Gorlewski (UAM Poznań)
Edyta Stein a ideologia nazistowska: próba konfrontacji dwóch koncepcji człowieka Dr Krzysztof A.
Wojcieszek (Wyższa Szkoła Nauk Społecznych Pedagogium w Warszawie) czy rozpacz może prowadzić do
wiary w Boga? Przypadek Edyty Stein Mgr Aleksandra
Szulc (Uniwersytet Szczeciński), Wiedza Krzyża Edyty
Stein a bycie ku śmierci Martina Heideggera – próba
porównania.
Michał Piechel
KOMENTARZ DO EWANGELII
Powinność Chrześcijanina - Mt 22, 15 - 21
Powinność
Człowiek, jako istota społeczna, wchodzi w relacje z innymi, wśród których żyje. Relacje osobowe z
ludźmi pociągają ze sobą szereg zobowiązań, wynikających z przeróżnych interakcji zachodzących pomiędzy członkami społeczności oraz norm, jakimi się ona
kieruje. Wśród wielu osobowych relacji, w jakich
pozostajemy, jest również nasza więź z Bogiem, z
której wynika powinność wobec Stwórcy.
Cezarowi co cesarskie
Większość zobowiązań wobec ludzi wynika z
wzajemnych umów. Są jednak takie, których realizacja wynika z obowiązków zaciąganych wobec Narodu
i Państwa. Ich celem winno być dobro ludzi w nich
żyjących. Uczciwość obywatelska, patriotyzm, rzetel-
na praca, sumienność – to podstawowe obowiązki,
których realizacji domaga się świadomy udział chrześcijanina w życiu społecznym.
Bogu co Boskie
Bóg jest dawcą życia – to wystarczający argument na spełnianie Jego woli . Opatrzność Boża podtrzymuje istnienie świata, a w nim człowieka. Dobre
uczynki, wynikające z miłości Boga i bliźniego, modlitwa, praktyki religijne stanowią nasze zobowiązania
wobec Najwyższego.
Całe nasze życie winno być realizowane na Bożą
chwałę i pożytek ludzi, a to domaga się spełniania
powinności wobec Boga i społeczeństwa, w którym
żyjemy.
Ks. Kacper Radzki
PRZYKAZNIA KOŚCIELNE
Czwarte przykazanie kościelne
„Zachowywać nakazane posty i wstrzemięźliwość
od pokarmów mięsnych, a w okresie pokuty powstrzymywać się od udziału w zabawach”
Post jest w chrześcijaństwie podstawą życia
duchowego. Człowiek poszczący przyjmuje postawę
pokory i ufności. Post jest pokutą i zadośćuczynieniem za grzechy.
Katechizm Kościoła Katolickiego rozróżnia post i
wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych. Post jest
to czynność osoby wierzącej, która rezygnuje ze spożywania pokarmów mięsnych. Obowiązuje on katolików w środę popielcową i w Wielki Piątek. Można
wtedy spożyć jeden posiłek do syta i dwa w niedużych ilościach. Wstrzemięźliwość oznacza powstrzy-
5
mywanie się od określonych czynności, takich jak
spożywanie pokarmów mięsnych oraz udział w zabawach. Wstrzemięźliwość obowiązuje dodatkowo we
wszystkie piątki w roku.
Kodeks Prawa Kanonicznego precyzuje zakres
czwartego przykazania kościelnego. Otóż do wstrzemięźliwości zobowiązane są osoby, które ukończyły
czternasty rok życia. Wstrzemięźliwość we wszystkie
piątki oznacza zakaz organizowania w te dni dyskotek, studniówek oraz przyjęć weselnych. Od zakazu
tego można uzyskać dyspensę, o którą należy się
zwrócić do ordynariusza diecezji lub właściwego
księdza proboszcza. Dyspensa określa wówczas inne
praktyki duchowe. Korzystający z dyspensy zobowiązany jest do odmówienia modlitwy w intencji Ojca
Świętego i umartwiania się. Szczególnie ważny dla
wierzących jest okres Wielkiego Postu. Ma być on
czasem pogłębiania świadomości, że jesteśmy stworzeni i zbawieni przez Boga.
Michał Piechel
ISTOTA BIBLII
Apokryfy Nowego Testamentu
Nowy Testament zawiera 27 ksiąg, które zostały
uznane za natchnione i znalazły się w kanonie ksiąg
świętych. Obok nich jednak znaleźć można – jak pisał
św. Ireneusz (żyjący w II wieku) – niezliczoną liczbę
opowiadań, które w barwny i żywy sposób
„uzupełniają” szczegóły z życia Pana Jezusa i ludzi z
Nim związanych. Apokryfy Nowego Testamentu pozwalają poszerzyć naszą wiedzę na temat powstania
ksiąg kanonicznych. Z drugiej jednak strony przyczyniły się one do rozpowszechniania wielu herezji.
Wśród ksiąg apokryficznych Nowego Testamentu
znajdują się:
1.Ewangelie – np. Ewangelia Ebionitów (Ebionici
stanowili sektę; negowali dziewicze narodzenie Jezusa), Protoewangelia Jakuba zwana też Narodzinami
Maryi (księga opisuje życie Maryi od cudownych Jej
narodzin, poprzez zaślubiny z Józefem aż do narodze-
nia Jezusa i hołdu magów; z niej znane są imiona
rodziców Maryi: Joachim i Anna)
2.Dzieje – na wzór Dziejów Apostolskich powstał
szereg pism traktujących o życiu i działalności poszczególnych apostołów. Najstarsze Dzieje Jana,
Dzieje Andrzeja i Dzieje Pawła powstały między 150 a
200 rokiem. Warto wspomnieć o istnieniu apokryfu
zatytułowanego Dzieje Piłata.
3.Listy – istnieje szereg listów, których autorstwo przypisuje się św. Pawłowi, jak choćby List do
Laodycejczyków. Znane są także księgi, które miałyby
być korespondencją św. Pawła z Seneką.
Apokalipsy – podejmują temat drugiego świata i
tego, co będzie „potem”. Autor Apokalipsy św. Piotra
na przykład opisuje różne klasy grzeszników ponoszących kary za swoje czyny oraz radość zbawionych.
Język Biblii
Po zapoznaniu się – dość pobieżnie z apokryfami
– przystępujemy do kolejnej grupy tematycznej. W
najbliższym czasie przyjrzymy się samemu tekstowi
Pisma Świętego. Oryginalny tekst został przekazany w
języku hebrajskim i aramejskim (języki semickie) oraz
w języku greckim (rodzina języków indoeuropejskich),
a mówiąc ściślej w dialekcie koinè.
Pismo hebrajskie, podobnie jak inne języki semickie, pisane jest od prawej do lewej strony. Pismo to
ulegało przemianom na przestrzeni wieków. Najstarszy zapis pochodzi z około 1000 roku przed Chrystusem i został on utrwalony pismem starokananejskim.
Po niewoli babilońskiej, czyli po roku 537 przed Chrystusem, Żydzi zaczęli używać tzw. pisma kwadratowego.
Alfabet hebrajski był złożony z samych tylko
spółgłosek. Rolę samogłosek spełniały cztery spółgło-
6
ski słabe, tzw. matres lectionis. W drugiej połowie
pierwszego tysiąclecia pojawili się ludzie, którzy do
oryginalnego tekstu dołączyli tzw. wokalizację samogłoskową. Ponieważ pojawiały się wątpliwości przy
czytaniu zapisu spółgłoskowego, obok oryginalnego
tekstu masoreci żydowscy dostawili punktację, która
miała podpowiadać, jak czytać poszczególne słowa.
Grecy przyjęli alfabet od narodów semickich. Ci
jednak od samego początku wprowadzili do alfabetu
samogłoski. Ale i w tym wypadku możemy mówić o
pewnej ewolucji. Początkowo używano bowiem tylko
wielkich liter (majuskuła). Od wieku VIII zaczynają się
pojawiać zapisy, w których występują i wielkie i małe
litery (minuskuła). Zmiany te mają swoje odzwierciedlenie w udoskonaleniu materiałów piśmienniczych,
o czym więcej w następnym numerze.
Ks. Tomasz Filinowicz
Nabożeństwo Różańcowe będzie odprawiane codziennie o godzinie 17.30.
Nabożeństwo Różańcowe Specjalne skierowane do najmłodszych będzie
odprawiane w każdy poniedziałek i czwartek października o godzinie 17.00.
7
OGŁOSZENIA PARAFIALNE
Niedziela
Świętej Jadwigi Śląskiej
7.30
9.00
10.30
12.00
13.15
17.30
18.00
Msza Święta
Msza Święta
Msza Święta
Msza Święta - w intencji wszystkich Ofiarodawców, Fundatorów i Dobrodziejów
Msza Święta
Nabożeństwo Różańcowe
Msza Święta
17.00
17.30
18.00
Nabożeństwo Różańcowe dla dzieci
Msza Święta
17.30
18.00
Msza Święta
17.30
18.00
Msza Święta
17.00
17.30
18.00
Nabożeństwo Różańcowe dla dzieci
Msza Święta
17.30
18.00
Msza Święta
Poniedziałek
Świętego Ignacego Antiocheńskiego - bpa i m.
Wtorek
Środa
Świętego Łukasza Ewangelisty
18 X
Świętego Jana Kantego - kapłana
20 X
Błogosławionego Jakuba Strzemię - biskupa
21 X
Błogosławionego Jana Pawła II
22 X
Sobota
9.00
10.00
17.30
18.00
17 X
19 X
Czwartek
Piątek
16 X
Msza Święta
Do pomocy przy sprzątaniu kościoła zapraszamy wiernych z ulicy Bystrzyckiej 101 i 99.
Nabożeństwo Różańcowe i ucałowanie Relikwii Świętej Siostry Faustyny.
Msza Święta - ku czci Miłosierdzia Bożego.
REDAKCJA GAZETKI PARAFIALNEJ „GŁOS MIŁOSIERDZIA”
Opiekun:
Redaktorzy:
Wydawca:
Ks. Kacper Radzki
Danuta Gawlińska
Michał Piechel
Łukasz Krzyśko
Krzysztof Garczarek
Dominik Kossak
Parafia rzymskokatolicka pw. Miłosierdzia Bożego
ul. Bajana 47a
54-129 Wrocław
tel. 71 351 67 26
Redaktor naczelny:
Michał Piórek
Redaktor techniczny:
Mikołaj Wolniewski
Korekta:
Anna Piskor
Ewelina Myciuk-Kopka
Strona internetowa:
www.milosierdzie.wroclaw.pl
Kontakt:
[email protected]
Nakład:
200 sztuk
8

Głos Miłosierdzia - Parafia pw. Miłosierdzia Bożego we Wrocławiu

Transkrypt

Podobne dokumenty

pobierz plakat