Gazetka dla rodziców "Pora na nieagresję"

„Agresja jest straszna,
Agresja jak choroba,
Okrutne czyny,
Czasem nawet słowa,
Ogarnia wszystkich,
Winnych i bez winy,
Nie szukaj zemsty,
Lecz szukaj przyczyny”.
Agresją jest każde zamierzone działanie, które ma na celu wyrządzenie komuś lub
czemuś szkody, straty, bólu. Człowiek zachowuje się agresywnie również wtedy, gdy niszczy
swoje lub cudze rzeczy. Im dziecko młodsze, tym agresja jest bardziej bezpośrednia i
globalna, obejmuje zarówno kontakt fizyczny, słowa, jak
i pantomimiczną
ekspresję gniewu.
Z badań wynika, że dzieci najskuteczniej i najszybciej uczą się zachowań agresywnych
poprzez naśladownictwo i modelowanie.
Dlaczego dzieci przejawiają agresję?
Możliwości wydają się być następujące:
- dziecko zachowuje się agresywnie, bo takie zachowanie przynosi mu korzyść.
Dziecko dostaje nagrodę, najczęściej w postaci akceptacji grupy podobnych sobie. Na
drodze tzw. wzmocnień – zachowania te są utrwalane.
- drugą przyczyną takich zachowań jest naśladownictwo. Dziecko, które żyje
w świecie przemocy, widzi ją na co dzień w szkole, telewizji – będzie
te
zachowania naśladować jako zachowania wzorcowe. W tym przypadku brak
umiejętności prospołecznych jest powodem zachowań agresywnych.
Liczne badania psychologiczne dowodzą, że przeciwdziałaniu agresji, jak i w całym
procesie wychowawczym bardzo ważną rolę odgrywają wzajemne relacje interpersonalne
między opiekunami a dzieckiem oraz między samymi dziećmi. O ich treści, od tego czy będą
to relacje zaufania, akceptacji, życzliwości, współodpowiedzialności, czy też stosunki,
nieufności i przymusu zależy przebieg procesu wychowawczego i trwałość jego wpływu na
dziecko.
W oparciu o artykuł pani B. Łukaszewicz i K. Głowackiej pt.: „Szkoła wobec agresji”
zwracam uwagę na czynniki przyczyniające się do agresji oraz takie, które przed nią chronią.
Czynniki chroniące przed agresją
Czynniki przyczyniające się do agresji
Autorytet
Wychowawcy kompetentni, konsekwentni,
sprawiedliwi, życzliwi.
Niekompetentni, niekonsekwentni,
niesprawiedliwi, nieżyczliwi.
Wzór zachowań
Wychowawcy dają przykład rozwiązywania
konfliktów pokojowo, z empatią
i poszanowaniem ludzkiej godności.
W sytuacjach konfliktowych są opryskliwi,
poniżają dziecko, nie słuchają wyjaśnień.
Wymagania w nauce
Realne, dające szansę sukcesu, zadowolenia,
zachęcające do pozytywnej aktywności.
Zbyt wysokie, skazujące na frustrację, porażkę,
przynoszące negatywne emocje prowokujące
do aktów agresji.
Zasady współżycia
Obowiązki, prawa, zalecenia, zakazy i sankcje
są jasno określone, obowiązuje postawa
wzajemnego szacunku i unikanie przemocy.
Brak jasno określonych zasad lub są tylko
fasadowe.
Kontrola i opieka
Opiekunowie znają miejsca i sytuacje
Rodzice nie interesują się dzieckiem, gdzie
zagrażające i orientują się w tym, co robią
i z kim bywa.
dzieci. Wobec młodszych dzieci kontrola
i opieka są bardziej bezpośrednie, wobec
dorastających coraz bardziej pośrednie, oparte
na rozmowie. Zawsze jednak rodzice są czujni.
Nagrody i kary
Zachowania prospołeczne są nagradzane.
Zachowania antyspołeczne, przemoc są karane
niezbyt silnie, ale nieuchronnie
i natychmiastowo.
Zachowania prospołeczne pozostają
niezauważane. Zachowania antyspołeczne,
agresywne są karane silnie, ale nie po zajściu,
więc już po doznanej satysfakcji
z przemocy.
Oferty pozalekcyjnej działalności
Dziecko ma możliwość uczestniczyć
w różnych formach aktywności np. sport,
kółko teatralne, plastyczne.
Dziecko nie ma możliwości uczestniczenia
w żadnych formach aktywności pozalekcyjnej.
Współpraca z rodzicami
Rodzice razem z wychowawcami włączeni są
we wspólny front strzegący panowania
w placówce zasad współżycia opartych
na szacunku.
Rodzice nie współpracują z wychowawcami.
Kontakty z nauczycielami to tylko rozmowy
o problemach wychowawczych i trudnościach
związanych z nauką.
Należy pamiętać, że głównym instrumentem hamowania agresji jest komunikowanie
się oparte o mowę. Przede wszystkim jednak sami rodzice
i nauczyciele
powinni być modelem nieagresywnego zachowania.
9 PRAWD NA TEMAT BICIA DZIECI
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
Bicie prowadzi do fizycznych obrażeń, uszkodzeń nerwów, złamań kości.
Bicie niszczy ufność dziecka i poczucie własnej godności.
Bicie to przekazywanie przemocy z pokolenia na pokolenie.
Bicie uczy, że rację ma tylko silniejszy.
Dorośli bijący za złe zachowanie nie pokazują dziecku dobrego wzoru.
Bite dziecko zachowa się grzecznie ze strachu i tylko w obecności tego, kto bije.
W bitych dzieciach zostaje na zawsze uraza.
Dzieci są bite za zachowania, które nie są złe, ale wynikają z naturalnej aktywności
dziecka w poznawaniu świata lub są próbą zwrócenia na siebie uwagi.
9. Dzieci łatwiej uczyć tłumacząc zasady i dając własne zachowanie za wzór
odpowiedzialności i samodyscypliny.
Agresja, złość i powstałe pod jej wpływem wyobrażenia nie przestają istnieć
w momencie, kiedy o nich zapominamy. Są one w nas i wokół nas powodując
rozdrażnienie i podatność na konflikty.
Co z tego wynika?
1. Każdy jest odpowiedzialny za produkty swojej wyobraźni.
2. Trzeba wypracować metodę obrony przed atakami agresji. Zapobiec im można tylko
na początku, kiedy ogarnia nas gniew.
3. Można całą sytuację potraktować jak kaprysy pogody – trudno, pada deszcz, wieje
wiatr – siła wyższa, trzeba przetrwać.
4. Można powtarzać sobie w duchu – „Spokojnie, spokojnie, to przecież zaraz minie”.
5. Każdy może sam sobie dobrać sposób na siebie, aby się wyciszyć i uspokoić
w danym momencie.
6. Można także działać profilaktycznie i jest to metoda najskuteczniejsza – okazujemy
innym życzliwość – nawet, jeśli jej w tej chwili nie czujemy.
7. Metoda działania na zasadzie „tak jakby”. Nawet, jeśli nie jesteśmy naprawdę dobrzy i
życzliwi, postępujemy tak, jakbyśmy tacy właśnie byli. Skutek będzie ten sam.
A kiedy już uwolnimy się od agresji i złości...Wtedy właśnie zaczniemy być lepsi.
APEL TWOJEGO DZIECKA
1. Nie psuj mnie, dając mi wszystko, o co Cię poproszę. Niektórymi prośbami jedynie
wystawiam Cię na próbę.
2. Nie obawiaj się postępować wobec mnie twardo i zdecydowanie. Daje mi to poczucie
bezpieczeństwa.
3. Nie pozwól mi utrwalać złych nawyków. Ufam, że Ty pomożesz mi się z tym uporać.
4. Nie postępuj tak, abym czuł się mniejszy niż jestem. To sprawia, że postępuję głupio,
żeby udowodnić, iż jestem duży.
5. Nie karć mnie w obecności innych. Najbardziej mnie przekonujesz, gdy mówisz do
mnie spokojnie i dyskretnie.
6. Nie ochraniaj mnie przed konsekwencjami tego co zrobiłem. Potrzebne mi są również
bolesne doświadczenia.
7. Nie przejmuj się zbytnio, gdy mówię „Ja Cię nienawidzę”. To nie Ciebie nienawidzę,
ale ograniczeń, które stawiasz przede mną.
8. Nie przejmuj się zbytnio moimi małymi dolegliwościami. Pomyśl jednak czy nie
staram się przy ich pomocy przyciągnąć Twojej uwagi, której tak bardzo potrzebuję.
9. Nie gderaj. Będę się bronił, udając głuchego.
10. Nie dawaj mi pochopnych obietnic, bo czuję się bardzo zawiedziony, gdy ich później
nie dotrzymujesz.
11. Nie przeceniaj mnie. To mnie krępuje i niekiedy zmusza do kłamstwa, aby nie sprawić
Ci zawodu.
12. Nie zmieniaj swoich zasad postępowania w zależności od układów. Czuję się wtedy
zagubiony i tracę wiarę w Ciebie.
13. Nie zbywaj mnie, gdy stawiam Ci pytania. Ja znajdę informacje gdzie indziej, ale
chciałbym, żebyś Ty był moim przewodnikiem po świecie.
14. Nie mów, że mój strach i moje obawy są głupie. Dla mnie są bardzo realne.
15. Nigdy nawet nie sugeruj, że Ty jesteś doskonały i nieomylny. Przeżywam bowiem
zbyt wielki wstrząs, gdy widzę, że nie jesteś taki.
16. Nigdy nie myśl, że usprawiedliwianie się przede mną jest poniżej Twojej godności.
Wzbudza ono we mnie prawdziwą serdeczność.
17. Nie zabraniaj mi eksperymentowania i popełniania błędów. Bez tego nie mogę się
rozwijać.
18. Nie zapominaj jak szybko dorastam. Jest Ci zapewne trudno dotrzymać mi kroku, ale
– proszę Cię – postaraj się.
Opracowała Pani Pedagog