D - Sąd Rejonowy w Jaśle

Sygn. akt I C 44/15
WYROK ZAOCZNY
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 lipca 2015r.
Sąd Rejonowy w Jaśle I Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodniczący: SSR Dorota Myśliwiec
Protokolant: st. sekr. sądowy Stanisława Synowiec
po rozpoznaniu 14 lipca 2015 r. w J.
przy udziale
sprawy z powództwa A. W.
przeciwko D. P.
o zapłatę
I.oddala powództwo;
II.kosztami postępowania obciąża powoda uznając je za uiszczone w całości.
Uzasadnienie wyroku zaocznego z dnia 28 lipca 2015 r.
Sygn. akt I C 44/15
W pozwie z dnia 3 grudnia 2014 r. powódka A. W., prowadząca „ Kancelarię Adwokacką Kancelarię (...) mgr A. W.”
w K. domagała się zasądzenia od pozwanej D. P. kwoty 20.664 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia
pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Uzasadniając żądanie
pozwu wskazała, że prowadziła na rzecz pozwanej obsługę prawną, obejmującą:
- reprezentację procesową w sprawie o rozwód przeciwko T. P. przed Sądem Okręgowym w Krośnie;
- przygotowanie sprawy o zapłatę przeciwko A. G. (1);
- reprezentację procesową w sprawie o zawarcie umowy przyrzeczonej przeciwko B. i M. W. (1).
Powyższe usługi świadczone były w oparciu o pisemną umowę na obsługę prawną, przewidującą wynagrodzenie za
przyjęcie i prowadzenie sprawy w wysokości 7.200 zł oraz za udział w rozprawie 1.000 zł. Za wykonane usługi powódka
wystawiła pozwanej fakturę proforma na łączną kwotę 20.664 zł. Pozwana, pomimo skierowanego do niej wezwania
o zapłatę, nie uiściła powyższej kwoty.
Pozwana nie zajęła stanowiska w sprawie. Złożona przez nią odpowiedź na pozew, z powodu braków formalnych,
których pozwana nie uzupełniła w wyznaczonym terminie, została zwrócona zarządzeniem z dnia 14 lipca 2014 r.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Strony łączyła umowa o obsługę prawną, zawarta w dniu 9 grudnia 2013 r. w ramach której powódka,
jako zleceniobiorca, zobowiązała się świadczyć usługę zastępstwa procesowego w sprawie o zawarcie umowy
przyrzeczonej przeciwko B. W. i M. W. (1). W ramach tej umowy, pozwana przyjęła zobowiązanie do zapłaty
wynagrodzenia w wysokości 7.200 zł, powiększonej o należny podatek VAT „za przyjęcie spraw, prowadzenie
czynności przygotowawczych, poprzedzających postępowanie sądowe oraz wszelkich czynności wynikających z toku
postępowania”, a nadto wynagrodzenia za każdy udział w posiedzeniu sądu w wysokości 1.000 zł. Zgodnie z § 3 ust.
3 i 4 umowy termin płatności wynagrodzenia przypada do 14 dni od wystawienia przez zleceniobiorcę faktury VAT.
Faktura może być wystawiona w każdym czasie, po wykonaniu przez zleceniobiorcę przedmiotu umowy.
W dniu 25 lipca 2014 r. powódka wystawiła dokument o nazwie faktura pro forma nr (...), opiewający na kwotę 20.664
zł, w tym kwotę 6.150 zł tytułem wynagrodzenia za prowadzenie sprawy rozwodowej, 4.428 zł tytułem wynagrodzenia
za przygotowanie sprawy o zapłatę p-ko A. G., 8.856 zł tytułem wynagrodzenia za prowadzenie sprawy p-ko W. o
zawarcie umowy przyrzeczonej oraz 1.230 zł tytułem wynagrodzenia za udział w rozprawie p-ko W. w dn.29.04.2014 r.
Pismem z dnia 22 sierpnia 2014 powódka wezwała pozwaną D. P. o uregulowanie powyższej należności.
Dowód:
-faktura pro forma nr (...) z dn. 25.07.2014 r. wystawiony przez Kancelarię Adwokacką Kancelarię (...) mgr A. W.
w K. –k.18;
- „umowa na obsługę prawną” z dn. 9.12.2013 r. – 19-21;
- przesądowe wezwanie do zapłaty skierowane przez powódkę do pozwanej w dniu 22.08.2014 r. –k.22;
Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o przedłożone przez powódkę, wymienione wyżej dokumenty. Za
wiarygodny sąd uznał dokument w postaci pisemnej umowy o obsługę prawną w sprawie przeciwko B. W. i M.
W. (1). Dokument faktura pro forma nr (...) z dn. 25.07.2014 r. – z uwagi na jego wyraźne oznaczenie wyrazami
pro-forma – nie korzystał z mocy dowodowej dokumentu księgowego, potwierdzającego obowiązek zapłaty z tytułu
wykonanej usługi. Wobec faktu, że umowa z dnia 9.12.2013 r. o obsługę prawną nie obejmuje spraw, na jakie opiewają
pozycje nr 1 i 2 z faktury pro –forma, nie było podstaw do uznania wystawionego dokumentu za dowód zawarcia i
wykonania umowy w sprawach o rozwód i przeciwko A. G.. Analogicznie należało ocenić wynagrodzenie za zlecenie w
sprawie przeciwko B.i M. W. - zapisy § 3 umowy wykluczały uznanie wystawionego dokumentu pro-forma za dowód
wymagalności świadczenia pozwanej w sprawie B.i M. W..
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo jest bezzasadne i jako takie podlega oddaleniu.
Stosownie do treści art. 734, 735 i 744 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania
określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący
zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie. W razie
odpłatnego zlecenia wynagrodzenie należy się przyjmującemu dopiero po wykonaniu zlecenia, chyba że co innego
wynika z umowy lub z przepisów szczególnych.
Okoliczności niniejszej sprawy wskazują, że strony łączyła umowa zlecenia w przedmiocie obsługi prawnej w sprawie
o zawarcie umowy przyrzeczonej przeciwko B. W. i M. W. (1). W ramach tego stosunku zobowiązaniowego pozwana
przyjęła obowiązek zapłaty wynagrodzenia, płatnego w terminie do 14 dni od wystawienia faktury Vat, które miało
mieć miejsce w każdym czasie po wykonaniu zleconej usługi.
Strona powodowa, o ile wykazała, że faktycznie doszło do zlecenia jej przez pozwaną usługi zastępstwa procesowego w
sprawie przeciwko W., przedkładając na tę okoliczność pisemną umowę z dnia 9.12.2013 r. nie wykazała, ażeby zlecone
czynności zostały wykonane, a w konsekwencji, że umówione wynagrodzenie stało się wymagalne. W szczególności,
nie dowodzi wykonania tej usługi wystawiony przez powódkę dokument „faktura pro forma nr (...)” z dn. 25.07.2014
r. Z jednoznacznych postanowień zawartej przez strony umowy wynika, że podstawą żądania zapłaty za zleconą
usługę będzie faktura Vat, wystawiona po wykonaniu przedmiotu zlecenia. Tymczasem powódka takiego dokumentu
nie przedstawiła. Uwzględniając zaś treść art. 6 k.c. zauważyć należy, iż to do osoby występującej z pozwem należy
udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje
prawo. Zasada ta znajduje odzwierciedlenie w przepisie procesowym art. 232 k.p.c., stanowiącym, iż to strony są
obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.
Uwzględniając treść powyższych przepisów wskazać należy, iż wierzyciela dochodzącego od dłużnika spełnienia
świadczenia obciąża ciężar wykazania przysługującej mu wobec dłużnika wierzytelności, tj. wykazania wszystkich
faktów, z którymi właściwe przepisy materialne wiążą powstanie wierzytelności o określonej treści i rozmiarze.
Przedłożona w niniejszej sprawie faktura pro – forma, z uwagi na jej niewątpliwe oznaczenie jako pro – forma,
nie stanowi faktury w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a tym bardziej w rozumieniu § 3 zawartej
umowy. Powszechnie przyjmuje się, że faktura pro-forma stanowi swoistego rodzaju potwierdzenie złożenia oferty w
rozumieniu kodeksu cywilnego, zgodnie z którym oświadczenie drugiej stronie woli zawarcia umowy stanowi ofertę,
o ile określa istotne postanowienia tej umowy. Faktura pro-forma pomimo, iż zawiera wszystkie istotne z punktu
widzenia przedsiębiorcy i jego kontrahenta pozycje, niewiele różniąc się od standardowych faktur VAT, nie stanowi
jednak dokumentu księgowego, który strony przewidziały w zawartej umowie jako podstawę do żądania zapłaty.
(...) dowodowa strony powodowej, ograniczająca się do przedłożenia wymienionych dokumentów nie mogła zatem
prowadzić do uznania żądania pozwu za udowodnione, skoro brak jakichkolwiek dowodów na okoliczność wykonania
zlecenia i wystawienia faktury Vat, zgodnie z postanowieniami umowy. Nadto, treść umowy w żadnym fragmencie
nie odnosi się do zlecenia reprezentacji procesowej pozwanej w sprawie o rozwód przeciwko T. P. przed Sądem
Okręgowym w Krośnie, ani też nie dotyczy sprawy o zapłatę przeciwko A. G. (1). Powódka nie powołuje żadnych
dodatkowych okoliczności, które pozwalałyby przyjąć, że zlecenie udzielone przez pozwaną było szersze i obejmowało
obsługę także w innych sprawach, aniżeli sprawa p –ko W.. Na tę okoliczność powódka nie przedstawiła ani
umowy, ani faktury Vat, ani chociażby kopii pełnomocnictwa udzielonego powódce do reprezentacji w wymienionych
sprawach, czy odpisu protokołu rozpraw, na których rzekomo reprezentowała pozwaną.
W konsekwencji, żądanie także i w tym zakresie jako nieudowodnione podlegało oddaleniu.
W art. 339 § 2 k.p.c. określono podstawę faktyczną wyroku zaocznego. Zgodnie z tym przepisem sąd - jeżeli
nie ma uzasadnionych wątpliwości - zobligowany jest do uznania podanej przez powoda podstawy faktycznej
(tj. twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych) za zgodną z prawdą bez przeprowadzania postępowania
dowodowego. Niezależnie jednak od ustalenia podstawy faktycznej sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy
żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie
wyroku zaocznego oddalającego powództwo (por. m.in. wyrok SN z dnia 7 czerwca 1972 r., III CRN 30/72, LEX
nr 7094). W niniejszej sprawie – wobec uzasadnionych wątpliwości odnośnie podanych okoliczności faktycznych
– przeprowadzono postępowanie dowodowe, którego wyniki prowadziły sąd do uznania bezzasadności zgłoszonego
roszczenia.
Mając powyższe na względzie. w oparciu o art. 734, 735 i 744 k.c. w zw. z art. 6 k.c. orzeczono jak w pkt. I wyroku.
O kosztach orzeczono w myśl. art. 98 § 1 k.p.c.