ceremonie świeckie 53 - Polska Izba Pogrzebowa

KULTURA
BIULETYN POLSKIEJ IZBY POGRZEBOWEJ
Mistyka śmierci,
celebracja przejścia
Przewoźnik czekający na łodzi. To on ma przewieźć duszę na drugi brzeg. Palące się ogniska, ciepło żaru, okalające, muskające po policzkach płomienie, wysuszające łzy rozstania.
Dzieląca nas granica życia, za którą nic nie widać. Woda oddzielająca życie i śmierć.
Po tamtej stronie wieczność... Czy szczęśliwa? Tego nie doświadczył nikt.
O
d
na rod zi n
człowieka, począwszy od pradawnych ludów,
przejście, mistyka śmierci,
celebracja pochówku, tego
co ją otacza, stanowi zakrytą przed ludzkim rozumem tajemnicę. Życie,
śmierć to zamknięte koło
czasu. Przetrwanie gatunku, to użyźnianie ziemi
następującymi po sobie
pokoleniami, by ci następni mogli żyć na prochach
przodków. To swoisty dar
odradzania. Na prochach
przodków kwitnie nowe,
odrodzone życie.
Zadając sobie to odwieczne pytanie, co jest
zatem silniejsze? Życie
czy śmierć? Patrząc oczami dzisiejszych czasów
przechodzimy obok dziedzictwa piramid. Obok
wygasających stosów ciałopalnych na rzece Ganges, ciałopalnych stosów
Słowian, wędrujących
spopielonymi łodziami
Wikingów. Człowiekowi
towarzyszy od jego zarania
ogień, woda, grudka ziemi,
po której stąpał i nieograniczona czasoprzestrzeń,
której nie ogarnia. Mistyka
śmierci, celebracja odejścia.
Niezależnie od szerokości
geograficznej, narodu, kultury, wyznania, zawiera
w swoim odniesieniu nadzieję, wiarę w odrodzenie, łączenie wędrujących
ciał. Wielkanoc to budze-
nie się do życia przyrody.
Wiosna, nadzieja życia.
Nawiązując do Triduum
Paschalnego Wielkiego
Tygodnia, czwartek to
symbol zdrady. Piątek, pożegnanie, pamiątka męki
przejścia. Sobota stanowi zaś czas oczekiwania.
Noc zmartwychwstania.
Niedzielny poranek niesie
radość. Pusty grób to nie
tylko tradycja chrześcijańskiej nadziei, tego przejścia
na ten drugi brzeg.
Stojąc na zachodnim
brzegu Nilu wypatrujemy
poranka, blasku wschodzącego słońca, który roz-
jaśni mroki nocy, a wraz
z dniem da nadzieję życia.
Rzeką Gangesu popłyną
prochy, użyźniając ziemię,
przenosząc w krainę nowego życia. Na bezludnych
preriach, kurhany, wystawione ciała w kierunku wschodzącego słońca.
O poranku, o wschodzie,
rozpocznie się polowanie.
Te wystawione groby, to
pilnowanie, opieka nad
pozostawionymi po tamtej stronie życia. Wzgórza
Tybetu, tysiące dzwonów,
zapach kadzideł, ofiary
pokarmu, przywoływanie
zmarłych na poczęstunek,
by ci w zaświatach mogli
znaleźć drogę, posilić się
i dojść do celu odrodzenia.
Nabrać siły na rozpoczęcie
nowego, lepszego życia,
w nowym bycie.
Wracając myślami do
zapachu pokarmu, niedzielnego śniadania i bicia kościelnych dzwonów.
Na znak radości, na znak
zmartwychwstania. Wokół
wszystko rozkwita, powraca życie, by dać i wydać
nowe życie. Czas jest bezwzględny wobec przemijania. Każdy, niezależnie
od własnej egzystencji, nie
chce umierać, użyźniać
ziemi. W przekazywaniu
życia nie ma czasu i nie
ma przestrzeni. Wszystko
jest ulotne i niedoścignione. Człowiek pierwotny,
renesansu, oświecenia, czy
ten dzisiejszy. Ten, który
wierzy w Allacha, Jahwe,
Boga Ojca. Każdy z tych ludzi wierzy w zmartwychwstanie i odrodzenie. Na
bezkresach kontynentów,
praktykujemy mistykę i obrzędy, które są przesłaniem
odrodzenia. Odradzająca się przyroda przybliża
i nakreśla w naszej świadomości i podświadomości
nadzieję i iskierkę odrodzenia.
HENRYK MAKUSZEWSKI
– ŚWIECKIE CEREMONIE
POGRZEBOWE
TEL. 792 095 219
E-MAIL: [email protected]
HTTP://SWIECKIECEREMONIE.
BLOGSPOT.COM/
www.polskaizbapogrzebowa.pl
11