19. Cechy mistrza

CECHY I ZADANIA MISTRZA FORMACJI
Mistrz powinien:
•być przykładem wierności Regule
•mieć wiedzę o Zakonie, wiedzę religijną i doświadczenie duchowe
•systematycznie pracować nad sobą, dokształcać się i nieustannie się formować
•mieć świadomość, Ŝe bycie mistrzem to słuŜba, obowiązek; a nie godność, która wywyŜsza
go we fraterni
•charakteryzować się następującymi cechami: opanowanie, dyskrecja, zdecydowanie,
komunikatywność, otwartość, empatia
Dokonując wyboru mistrza wspólnota winna poszukiwać kandydata najbardziej zbliŜonego
to tego wzoru. Wskazane wyŜej cechy wyznaczają kierunki formacji samego mistrza oraz członków
fraterni, z których kaŜdy powinien być potencjalnie zdolny do objęcia tej funkcji. NaleŜy pamiętać,
Ŝe kaŜda osoba wybrana do pełnienia określonej funkcji obdarzona jest łaską stanu, która uzdalnia
do tego, by mimo osobistych braków i niedoskonałości być skutecznym narzędziem w ręku Boga.
Obowiązki mistrza.
Zadania mistrza opisuje Dyrektorium w art. 24.2.
W szczególności mistrz formacji:
•kształtuje i pogłębia ducha dominikańskiego, umiłowanie Kościoła i Zakonu
•dba o formację kandydatów, nowcjuszy i profesów czasowych
•poznaje nowicjuszy i wprowadza ich w Ŝycie ewangeliczne oraz w duchowość dominikańską
•wychowuje do zdrowej i trzeźwej poboŜności
•wskazuje na wartość Ŝycia wspólnotowego i uczy odpowiedzialności za rozwój całej fraterni
•przedstawia radzie ustne opinie o kandydatach, nowicjuszach i profesach czasowych
•przedstawia radzie plany formacji podstawowej
•współpracuje z mistrzami formacji innych fraterni
•zabiega o nowe powołania
Mistrz powinien wyjaśniać formowanym czym jest Ŝycie zakonne dla świeckich
dominikanów (w odróŜnieniu od Ŝycia braci i sióstr w klasztorach) oraz uświadamiać, Ŝe wejście do
fraterni jest wejściem do Zakonu, a nie kolejną formą duszpasterstwa.
Mistrz powinien słuŜyć pomocą w formowaniu sumienia podopiecznych, podsuwać
im lektury, pomagać w kontaktach z ojcami oraz w wyborze rekolekcji. MoŜe takŜe zachęcać
nowicjuszy i profesów czasowych do podjęcia studiów teologicznych (jeŜeli mistrz sam zechce
podjąć studia teologiczne, fraternia moŜe, a nawet powinna wspierać go, równieŜ finansowo).
Jednocześnie mistrz musi pamiętać, Ŝe nie wolno mu przekraczać swoich kompetencji i wchodzić w
rolę spowiednika czy kierownika duchowego; nie moŜe prowadzić terapii formowanego (nawet,
jeśli posiada kompetencje w tej dziedzinie). Spotkania formacyjne nie mogą być toŜsame z terapią
psychologiczną ani z kierownictwem duchowym.
Ustępujący mistrz przekazuje swojemu następcy wszystkie materiały formacyjne,
słuŜy mu radą i pomocą, a nowy mistrz powinien korzystać z tej pomocy i opierać się na
doświadczeniu poprzednika.
Mistrz wychowuje wszystkich do roli mistrza. KaŜdy, przygotowując się do profesji
wieczystej, powinien mieć świadomość, Ŝe on takŜe moŜe w przyszłości zostać mistrzem formacji.
Dawniej istniał obowiązek (pozostały do dziś jako zwyczaj w niektórych fraterniach)
zaprzysięŜania mistrza (podobnie jak przełoŜonego); mistrz przysięgał, Ŝe będzie formował w
duchu dominikańskim.
Sposób pracy mistrza.
•mistrz powinien spotykać się z formowanymi systematycznie, regularnie (przynajmniej raz w
miesiącu), bezpośrednio
•mistrz winien dostosowywać metody pracy do formowanego
•mistrz szanuje indywidualność kaŜdego formowanego; pamiętając, Ŝe nie ma jednego,
gotowego wzoru pracy. Pomaga kandydatom, nowicjuszom i profesom rozpoznawać swoje
cechy osobowości, predyspozycje i wykorzystywać je w głoszeniu. Pomaga takŜe rozpoznawać,
rozwijać i właściwie wykorzystywać dary duchowe otrzymane wraz z powołaniem.
•w realizacji swoich zadań mistrz powinien systematycznie współpracować z asystentem
fraterni, dla dobra formowanych
•mistrz powinien równieŜ ściśle współpracować z przełoŜonym fraterni (art. 22 ust. 2 pkt d
Dyrektorium)