D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Zgierzu

Sygn. akt I C 175/16
WYROK
W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 czerwca 2016 roku
Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny w składzie następującym:
Przewodnicząca: Sędzia SR Małgorzata Nowak
Protokolant :sekr. sąd. Sylwia Domańska
po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2016 roku w Zgierzu na rozprawie sprawy
z powództwa A. Niestandaryzowany
Wierzytelności w W.
Sekurytyzacyjny
Fundusz
Inwestycyjny
Zamknięty
przeciwko S. W.
o zapłatę
oddala powództwo.
Sygn. akt I C 175/16
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 12 sierpnia 2015 roku wniesionym do Sądu Rejonowego Lubin-Zachód w Lublinie A.
Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności (...): (...) z siedzibą w W.
wystąpił o zasądzenie
od S. W. kwoty 3.923,64 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.
W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż pozwany zawarł z poprzednikiem prawnym powoda - (...) sp. z o.o. umowę
o świadczenie usług telekomunikacyjnych, z której warunków się nie wywiązał. Na zadłużenie pozwanego z tego tytułu
składają się należności wynikające z faktur wymienionych w pozwie, odsetki
za opóźnienie od dnia następującego po dniu płatności faktury do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu oraz
169,61 zł rekompensaty za koszty odzyskiwania należności naliczonej w dniu powstania zobowiązania.
(pozew – k. 2-10 )
W dniu 22 października 2015 r. Sąd Rejonowy Lubin-Zachód w Lublinie wydał przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty.
(nakaz – k. 11-12)
Pozwany złożył sprzeciw od nakazu, wskazując, że powód nie udowodnił swojego roszczenia.
(sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 15 )
Postanowieniem z dnia 16 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy Lubin-Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie Sądowi
Rejonowemu w Zgierzu.
(postanowienie – k. 18 )
Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:
Powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.
Stosownie do przepisu art. 6 k.p.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki
prawne. W myśl art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą
skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę.
Art. 232 k.p.c. dotyczy ciężaru dowodu w znaczeniu formalnym (kto powinien przedstawiać dowody), a art. 6 k.c. ciężaru dowodzenia w znaczeniu materialnym
(kto poniesie skutki nieudowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy). (wyrok Sądu Najwyższego z dnia
17 lutego 2006 r., V CSK 129/05, LEX nr 200947).
W niniejszej sprawie na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia zasadności
i wysokości dochodzonego roszczenia. Powód reprezentowany przez fachowego pełnomocnika nie złożył żadnego
dowodu na okoliczności opisane w pozwie,
tj. umowy zawartej z pozwanym mającej być źródłem dochodzonego roszczenia, ani faktur wymienionych w pozwie.
Uniemożliwia to jakąkolwiek weryfikację zasadności i wysokości roszczenia dochodzonego pozwem. Nie wiadomo
nawet, czy pozwany faktycznie zawarł umowę o świadczenie usług abonamentowych z pierwotnym wierzycielem.
W tym miejscu należy wskazać, iż, jako nabywca wierzytelności, powód winien dysponować całością dokumentacji
z nią związanej. Cesjonariusz nabywa bowiem wierzytelność w wysokości, jaka przysługiwała cedentowi. Po zbyciu
wierzytelności pozwany może nadal podnosić zarzuty przysługujące mu w stosunku do pierwotnego wierzyciela (art.
513 § 1 k.c.). Co więcej, powód nie wykazał nawet, z jakiego tytułu zostały wystawione wymienione w pozwie faktury.
Różnią się one znacząco w zakresie kwotowym, co uzasadnia przekonanie, iż nie dotyczą zaległości abonamentowych.
Nie wiadomo również na jakiej podstawie naliczona została dochodzona kwota 169,61 zł rekompensaty za koszty
odzyskiwania należności.
Podkreślić przy tym należy, że samo twierdzenie strony nie jest dowodem,
a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to
twierdzenie zgłaszającą (wyrok Sądu Najwyższego z dnia
22 listopada 2001 r., sygn. akt I PKN 660/00, Wokanda 2002/7-8/44, LEX nr 80854). Zgodnie z art. 232 k.p.c.
obowiązek wskazania dowodów obciąża przede wszystkim strony,
a w myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.
Oznacza to, że ten, kto powołuje się na przysługujące mu prawo, występując z żądaniem obowiązany jest udowodnić
okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie. Chodzi tu o fakty, które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia
sprawy, wykazujące istnienie prawa. Zgodnie z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą kontradyktoryjności
Sąd nie ma obowiązku zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia
lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd
nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla
rozstrzygnięcia sprawy (wyrok Sądu najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76,
LEX
nr 29440). Dopuszczenie dowodu z urzędu jest co do zasady prawem, a nie obowiązkiem Sądu. W związku z
powyższym, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony przez stronę
nie daje podstaw do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z
nieudowodnienia faktów przedłożonych na uzasadnienie żądań
lub zarzutów.
Należy również wskazać, że powód nie wykazał legitymacji procesowej
do występowania w niniejszej sprawie w charakterze strony powodowej. Nie złożył bowiem umowy cesji
wierzytelności, na którą powołuje się w pozwie.
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd orzekł jak w sentencji