ŚW. ANIELI MERICI

1 czerwca 2016r. – Środa.
ŚW. ANIELI MERICI
( Dziewicy )
S. Angelae Mericiae Virginis - III classis
Tempora: Feria IV infra Hebdomadam II post Octavam Pentecostes
1 czerwca 2016r. [ kolor szat białe ] Środa – Św. Anieli Merici, Dziewicy. ( 3. kl.) Msza Dilexisti, Gloria, modlitwy
wł., bez Credo, prefacja zwykła.
Aniela urodziła się 21 marca 1474 r. w Desenzano nad jeziorem Garda w północnych Włoszech. Wcześnie zaczęła
wieść życie wypełnione modlitwą i pokutą. Sprzyjała temu religijna atmosfera domu. Niedługo jednak cieszyła się
szczęściem rodzinnym. Miała zaledwie 15 lat, kiedy straciła najpierw ukochaną siostrę, a niedługo potem matkę i ojca.
Sierotę przyjął do siebie wuj z Salo. Aniela zajmowała się jego gospodarstwem. W tym czasie wstąpiła do III Zakonu św.
Franciszka. Po śmierci wuja powróciła do rodzinnego Desenzano, by następnie udać się do Brescii (1516). Miała już
wówczas ponad 40 lat.
Należąc do bardzo rozwiniętego wówczas ruchu Del Divino Amore, który miał za cel odrodzenie religijne członków
i wniesienie zbawczego fermentu w otoczenie, podjęła pracę charytatywną. Stowarzyszeni zbierali się w określonych
dniach na modlitwę i rozmowy duchowe; zaprawiali się do praktykowania cnót ewangelicznych, a przede wszystkim do
uczynków miłosierdzia chrześcijańskiego. Odwiedzali więc szpitale, fundowali przytułki dla sierot i opuszczonych oraz
zakłady i szkoły dla ubogiej młodzieży. Duszą tego ruchu stała się Aniela. Niebawem zdobyła sobie taki autorytet, że cała
elita miasta schodziła się do jej ubogiej izby przy kościele św. Afry. Towarzystwo w Wenecji zaproponowało jej, aby objęła
kierownictwo nad wszystkimi jego dziełami miłosierdzia. Również papież Klemens VII zaproponował Anieli, by zechciała
zaopiekować się dziełami dobroczynnymi w Wiecznym Mieście. Dla uproszenia sobie światła Bożego Aniela udała się z
pielgrzymką do Ziemi Świętej (1524). Kiedy znalazła się na Krecie, prawie utraciła wzrok. Na szczęście schorzenie minęło.
W rok potem udała się w charakterze pątniczki do Rzymu, by uzyskać jubileuszowy odpust (1525).
Po powrocie do Brescii musiała chwilowo opuścić miasto, gdyż najechały je wojska cesarza Karola V. Zajęły one wówczas
Italię, szerząc dokoła spustoszenie. Święta tułała się po różnych miastach, wykorzystując konieczne podróże do mobilizacji
dusz ofiarnych dla wielkiej akcji apostolatu Del Divino Amore.
Prowadziła życie pełne modlitwy i wyrzeczenia. Trzeźwa obserwacja oraz pogłębione życie duchowe doprowadziły
ją do poszukiwania nowych dróg duchowości w chrześcijaństwie. Wśród skromnych posług, jakie wykonywała, umiała
odnaleźć nową rolę kobiety w społeczeństwie przekształconym przez Odrodzenie. Podjęła pracę wychowawczą, uważając,
"iż nieład w społeczeństwie wywodzi się z nieładu w rodzinie".
Kiedy nastał już pokój, powróciła do Brescii i tam założyła nową rodzinę zakonną sióstr urszulanek. Na akcie
fundacyjnym figuruje 28 nazwisk pierwszych duchowych córek św. Urszuli. Dokument nosi datę 25 listopada 1535 roku.
Aniela miała wtedy ponad 60 lat. Ułożyła regułę spisaną w 12 rozdziałach, którą zatwierdził wikariusz generalny diecezji
8 sierpnia 1536 r. Po śmierci Anieli papież Paweł V regułę zatwierdził w roku 1544. Pierwsza kapituła generalna odbyła
się 8 marca 1537 r. Aniela została na niej wybrana pierwszą przełożoną generalną. Urszulanki, nie wyróżniając się
strojem, nie będąc zamknięte w klauzurze, poświęcają się wychowaniu dziewcząt, przyszłych matek. Swoim zakonnicom
Aniela kazała "iść w lud". Stworzyła nowy model apostołowania w Kościele. Dała początek ogromnej liczbie rodzin
zakonnych "czynnych", które tak wiele dobra czynią do dziś. Zajęła się głównie dziewczętami - również w tym jej dzieło
okazało się opatrznościowe. Dotychczas bowiem zajmowano się przede wszystkim młodzieżą męską. Nie mając
elementarnego wykształcenia, Aniela posiadała wyjątkową inteligencję i wielką mądrość. Pod jej duchowym wpływem
pozostawała poważna część elity ówczesnych Włoch. Nazywano ją powszechnie "matką". Tego tytułu używał wobec niej sam
książę Mediolanu, Sforza.
Zmarła 27 stycznia 1540 r. Pochowano ją w pobliskim kościele św. Afry, gdzie do dnia dzisiejszego jej ciało
spoczywa w kryształowej trumnie na ołtarzu poświęconym jej czci. Beatyfikacji Anieli Merici dokonał Klemens XII w 1788
roku, a jej kanonizacji w roku 1807 Pius VII.
W ikonografii Święta przedstawiana jest w habicie urszulanki z białą chustą na szyi.
3klasy
Szaty białe
INTROITUS:
Ps 44,8
Miłujesz sprawiedliwość, na nienawidzisz nieprawości, Dilexísti iustítiam, et odísti iniquitátem:
dlatego Bóg, twój Bóg, namaścił cię olejkiem wesela proptérea unxit te Deus, Deus tuus, óleo
obficiej niż twe towarzyszki.
lætítiae præ consórtibus tuis.
Ps 44,2
Ps. Z mego serca płynie piękne słowo, pieśń moją Eructávit cor meum verbum bonum: dico ego
śpiewam dla Króla. V. Chwała Ojcu.
ópera mea Regi. V. Glória Patri.
ORATIO:
Boże, Tyś chciał, by dzięki św. Anieli zakwitł w Deus, qui novum per beátam Angelam sacrárum
Kościele Twoim nowy zakon dziewic Tobie Virginum collégium in Ecclésia tua floréscere
poświęconych; daj nam za jej przyczyną prowadzić voluísti: da nobis, eius intercessióne, angélicis
życie anielskie, abyśmy, wyzbywając się wszystkiego móribus vívere; ut, terrénis ómnibus abdicátis,
co ziemskie, zasłużyli na pełnię wiekuistych radości. gáudiis pérfrui mereámur
ætérnis.
Per
Przez Pana
Dominum.
LECTIO:
Bracia: Ten, kto się chlubi, w Panu niech się
chlubi. Nie ten jest bowiem wypróbowany, kto się sam
przechwala, lecz ten, kogo uznaje Pan. O, gdybyście
mogli znieść trochę szaleństwa z mojej strony! Ależ
tak, wy i mnie znosicie! Jestem bowiem o was
zazdrosny Boską zazdrością. Poślubiłem was przecież
jednemu mężowi, by was przedstawić Chrystusowi
2Kor 10,17n; 11,1n
Fratres: Qui gloriátur, in Dómino gloriétur. Non
enim, qui seípsum comméndat, ille probátus est;
sed quem Deus comméndat. Utinam sustinerétis
módicum quid insipiéntiæ meæ, sed et
supportáte me: aemulor enim vos Dei
æmulatióne. Despóndi enim vos uni viro
vírginem castam exhibére Christo.
jako czystą dziewicę.
GRADUALE:
Ps 44,5
W chwale i piękności swojej wystąp, walcz zwycięsko i Spécie tua et pulchritúdine tua inténde,
króluj. V. W obronie wiary i sprawiedliwości niech próspere procéde et regna. V. Propter veritátem
cudów dokona twoja prawica.
et mansuetúdinem et iustítiam: et dedúcet te
mirabíliter déxtera tua.
Alleluja, alleluja. V. Za nią prowadzą do Króla Allelúia, allelúia. Ps 44,15n Adducántur Regi
dziewice, jej druhny wiodą do niego z radością. Vírgines post eam: próximæ eius afferéntur tibi
Alleluja.
in lætítia. Allelúia.
EVANGELIUM:
Mt 25,1-13
Onego czasu: Powiedział Jezus uczniom swoim tę In illo témpore: Dixit Iesus discípulis suis
przypowieść: Wtedy podobne będzie królestwo parábolam hanc: Simile erit regnum coelórum
niebieskie do dziesięciu panien, które wzięły swoje decem virgínibus: quæ, accipiéntes lámpades
lampy i wyszły na spotkanie pana młodego. Pięć z nich suas, exiérunt óbviam sponso et sponsæ.
było nierozsądnych, a pięć roztropnych. Nierozsądne Quinque autem ex eis erant fátuæ, et quinque
wzięły lampy, ale nie wzięły z sobą oliwy. Roztropne prudéntes:
sed
quinque
fátuæ,
accéptis
zaś razem z lampami zabrały również oliwę w lampádibus, non sumpsérunt óleum secum:
naczyniach. Gdy się pan młody opóźniał, zmorzone prudéntes vero accepérunt óleum in vasis suis
snem wszystkie zasnęły. Lecz o północy rozległo się cum lampádibus. Horam autem faciénte sponso,
wołanie: "Pan młody idzie, wyjdźcie mu na spotkanie!" dormitavérunt omnes et dormiérunt. Média
Wtedy powstały wszystkie owe panny i opatrzyły swe autem nocte clamor factus est: Ecce, sponsus
lampy. A nierozsądne rzekły do roztropnych: "Użyczcie venit, exíte óbviam ei. Tunc surrexérunt omnes
nam
swej
oliwy,
bo
nasze
lampy vírgines illæ, et ornavérunt lámpades suas.
gasną". Odpowiedziały roztropne: "Mogłoby i nam, i Fátuæ autem sapiéntibus dixérunt: Date nobis
wam nie wystarczyć. Idźcie raczej do sprzedających i de
óleo vestro: quia lámpades nostræ
kupcie sobie!" Gdy one szły kupić, nadszedł pan exstinguúntur.
Respondérunt
prudéntes,
młody. Te, które były gotowe, weszły z nim na ucztę dicéntes: Ne forte non suffíciat nobis et vobis,
weselną, i drzwi zamknięto. W końcu nadchodzą i ite pótius ad vendéntes, et émite vobis. Dum
pozostałe panny, prosząc: "Panie, panie, otwórz nam!" autem irent émere, venit sponsus: et quæ
Lecz on odpowiedział: "Zaprawdę, powiadam wam, nie parátæ erant, intravérunt cum eo ad núptias, et
znam was". Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani clausa est iánua. Novíssime vero véniunt et
godziny.
réliquæ vírgines, dicéntes: Dómine, Dómine,
aperi nobis. At ille respóndens, ait: Amen, dico
vobis, néscio vos. Vigiláte ítaque, quia nescítis
diem neque horam.
OFFERTORIUM:
Ps 44,10
Córki królewskie idą ci naprzeciw, królowa stoi po Fíliæ regum in honóre tuo, ástitit regína a
prawicy Twojej strojna w złoto i szatę wzorzystą.
dextris tuis in vestítu deauráto, circúmdata
varietate.
SECRETA:
Ofiara, którą Tobie, Panie, składamy czcząc pamięć Hóstia, Dómine, quam tibi beátæ Angelæ
świętej Anieli, niech nam wybłaga przebaczenie memóriam recoléntes offérimus, et nostræ
naszych nieprawości i zjedna dary Twej łaski. Przez pravitatis véniam implóret, et grátiæ tuæ nobis
Pana.
dona concíliet. Per Dominum.
PRAEFATIO COMMUNIS:
Zaprawdę godne to i sprawiedliwe, słuszne i Vere dignum et iustum est, æquum et salutáre,
zbawienne, abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali nos tibi semper et ubíque grátias agere: Dómine
dziękczynienie, Panie, Ojcze Święty, wszechmogący, sancte, Pater omnípotens, ætérne Deus: per
wieczny Boże, przez Chrystusa, Pana naszego. Przez Christum, Dóminum nostrum. Per quem
Niego Twój majestat chwalą Aniołowie, uwielbiają maiestátem tuam laudant Angeli, adórant
Państwa, z lękiem czczą Potęgi, Niebiosa i Moce Dominatiónes,
tremunt
Potestátes.
Coeli
niebios oraz błogosławieni Serafini we wspólnej coelorúmque Virtútes ac beáta Séraphim sócia
wysławiają radości. Z nimi to, prosimy, dozwól i exsultatióne concélebrant. Cum quibus et
naszym głosom wołać w pokornym uwielbieniu:
nostras voces ut admitti iubeas, deprecámur,
súpplici confessione dicéntes:
Mt 25,4.6
COMMUNIO:.
Pięć panen mądrych wzięło oliwy w naczynia swoje z Quinque prudéntes vírgines accepérunt óleum
lampami. A o północy rozległo się wołanie: Oto in vasis suis cum lampádibus: média autem
oblubieniec nadchodzi; wyjdźcie na spotkanie nocte clamor factus est: Ecce, sponsus venit:
Chrystusa Pana.
exite óbviam Christo Dómino.
POSTCOMMUNIO:
Niebieskim pokarmem posileni, pokornie prosimy Cię,
Panie, abyśmy za przykładem i przez modlitwy św.
Anieli oczyszczeni z wszelkiej zmazy, duszą i ciałem
podobali się Tobie. Przez Pana.
Coelésti alimónia refécti, súpplices te, Dómine,
deprecámur: ut, beátæ Angelæ précibus et
exémplo ab omni labe mundáti, et córpore tibi
placeámus et mente. Per Dominum.
LECTIO:
2Kor 10,17n; 11,1n
Kto bowiem chce się chlubić, niech się chlubi Panem, gdyż nie ten, kto poleca samego siebie, jest
wiarygodny, ale ten, kogo poleca Pan. Obyście znieśli nieco szaleństwa z mojej strony! Zresztą znosicie mnie,
bo zabiegam o was z Bożą zazdrością. Zaślubiłem was jednemu mężowi, aby was przedstawić Chrystusowi jako
nieskazitelną dziewicę.
EVANGELIUM:
Mt 25,1-13
Onego czasu: Powiedział Jezus uczniom swoim tę przypowieść: Wówczas królestwo niebieskie będzie
podobne do dziesięciu panien, które wzięły swoje lampy i wyszły na spotkanie pana młodego. Pięć z nich było
głupich a pięć rozsądnych. Głupie wzięły lampy, ale nie zabrały ze sobą oliwy. Rozsądne wzięły lampy i oliwę w
naczyniach. A gdy pan młody się opóźniał, ogarnęło je znużenie i wszystkie zasnęły. O północy zaś rozległo się
wołanie: «Pan młody nadchodzi! Wyjdźcie mu na spotkanie!». Wtedy obudziły się wszystkie panny i
przygotowały lampy. Głupie powiedziały do rozsądnych: «Podzielcie się z nami oliwą, bo nasze lampy gasną».
Ale rozsądne odpowiedziały: «O nie, gdyż mogłoby nie starczyć i nam, i wam. Idźcie do sprzedawców i kupcie
sobie». Gdy one odeszły, przybył pan młody. Te, które były przygotowane, weszły z nim na wesele i drzwi
zamknięto. Później przyszły pozostałe panny i wołały: «Panie, panie, otwórz nam!». Lecz on im odpowiedział:
«Zapewniam was, że was nie znam». Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny.