MACIEJ SULMICKI

Maciej Sulmicki - doktorant na Wydziale Neofilologii Uniwersytetu
Warszawskiego. Ukończył jednolite studia magisterskie w Instytucie Anglistyki UW oraz
studia licencjackie w Centrum Europejskim UW. Jego praca licencjacka została wyróżniona
przez Ministra Infrastruktury jako najlepsza w kategorii "Transport". Od czasu rozpoczęcia
studiów doktoranckich w 2009 roku brał udział w licznych konferencjach naukowych, od
Oksfordu po Wilno. Na konferencji w Huddersfield otrzymał nagrodę Królewskiego
Towarzystwo Historycznego (Royal Historical Society) za najlepszy artykuł przygotowany
przez uczestnika studiów trzeciego stopnia. Dotychczas opublikował kilkanaście artykułów w
periodykach naukowych i rozdziałów w książkach.
Badania, które opisuje w swojej pracy doktorskiej, skupiają się na analizie zmian
diachronicznych w brytyjskiej literaturze neowiktoriańskiej od 1990 do 2010 roku. Literatura
współczesna sięgająca do czasów panowania królowej Wiktorii stanowi istotne źródło
informacji na temat stosunku współczesnego społeczeństwa do przeszłości oraz takich
zjawisk, jak globalizacja czy stratyfikacja społeczeństwa. Opisywanie współczesnych
problemów w kontekście przeszłości pozwala na osiągnięcie dystansu, uniezwyklenie spraw,
na które nie zwracamy na co dzień uwagi. Przebadanie ponad dwudziestu powieści (w tym
powieści graficznych) powinno pozwolić określić, w jakim stopniu zmiany w otoczeniu pisarzy
(w świecie współczesnym) wpływają na wizję przeszłości w światach przedstawionych, a na
ile jest ona warunkowana przez osobę pisarza.
Ciekawym
elementem
badań
jest
próba
określenia,
czy
słowa
i
czyny
dziewiętnastowiecznych postaci służą w większym stopniu poddaniu przeszłości ponownej
ocenie (co jest nieuniknione, jednak nie musi być elementem, na który kładziony jest
największy nacisk), czy też mają raczej rzucać nowe światło na wydarzenia i koncepcje
teraźniejszości.
Jako że okres, którego dotyczy praca rozpoczyna się od końca rządów Margaret Thatcher w
Wielkiej Brytanii, powinno dać się wyróżnić również zmiany diachroniczne w doborze
tematów i podejściu pisarzy do minionych epok. Zmiany te są tym bardziej wyraziste ze
względu na fakt, że stulecie końca epoki wiktoriańskiej zbiegało się z końcem tysiąclecia, co
skłaniało - nie tylko pisarzy - do refleksji.
Analiza tekstów literackich pozwala stwierdzić, jak brytyjscy powieściopisarze - poprzez
patrzenie w przeszłość - oceniają teraźniejszość i postrzegają przyszłość. Pytania i
twierdzenia pozornie dotyczące minionego okresu historii wskazują, jakie myśli i emocje
wzbudza dziewiętnasty wiek, jak też jakie kwestie współczesny człowiek woli przedstawić
przez paralele historyczne niż wprost. Dwie dekady, które upłynęły od zakończenia rządów
Margaret
Thatcher,
mających
rzekomo
przywracać
wiktoriańskie
wartości,
to
reprezentatywny okres pozwalający na na analizę trendów i tendencji widocznych w
literaturze neowiktoriańskiej.