Pragnąć nie znaczy bujać w obłokach. Spróbuj

Pragnąć nie znaczy bujać w obłokach.
Spróbuj sobie odpowiedzieć na jedno proste pytanie. Czego pragnę?! Co jest celem, do którego
dążę? To właśnie w CELU i DĄŻENIU do jego osiągnięcia przejawia się Twoje pragnienie.
Pragnąć nie znaczy bujać w obłokach czy fantazjować. Pragnąć znaczy odnaleźć źródło motywacji
do działania, powód do dalszego rozwoju i sens, który uzasadnia moje TU i TERAZ. Rezygnując
ze swoich pragnień pozbawiasz się sensu życia – tego jedynego elementu, który nadaje
wszystkim codziennym trudom i niedogodnościom egzystencji wartość. Rezygnując z pragnień
rezygnujesz z życia, bo nie ma życia bez pragnień. Bez pragnień można tylko wegetować.
Mówiąc światu: „Nie mam żadnych pragnień” w rzeczywistości mówisz: „Wstydzę się tego, czego
pragnę!”. Dlaczego? Dlaczego się wstydzisz?! Bo nie pragniesz żony supermodelki, ale kobiety,
która będzie przy tobie na dobre i złe? Bo nie chcesz mieć idealnego ciała MADE IN klinika
chirurgii plastycznej, ale faceta, który będzie Cię kochał taką, jaka jesteś? To niedorzeczne!
Żyjemy w kulturze, a raczej jej braku, która zawęża i wypacza spektrum dostępnych pragnień.
Możemy pragnąć odjechanej bryki i to jest OK. Możemy pragnąć willi z basenem i to też jest OK.
A co z prawdziwymi pragnieniami? Tymi, dzięki którym stajemy się lepszymi ludźmi? Nie tylko
kultura niska spłyca i wypacza nasze pragnienia. Robi to też życie! W miarę upływu lat nasze
pragnienia tracą na znaczeniu… Mamy za sobą nieudany związek… Doświadczyliśmy ciężkiej
choroby… Umarł ktoś bliski… Po latach pracy zostaliśmy wyrzuceni na bruk… Te wszystkie
wydarzenia sprawiają, że przestajemy wierzyć w swoje pragnienia. Odbieramy im moc.
Rezygnujemy z nich i dalej pozwalamy się nieść biegowi rzeki. Nie ma nic złego w płynięciu
z prądem, ale…
Zastanów się z ilu okazji i cudownych doświadczeń bezpowrotnie rezygnujesz, kiedy Twoje
bezwładne ciało unosi prąd… Wielu ludzi boleje nad tym, ile ich w życiu ominęło, zapominając
o tym, ile z tych cudownych rzeczy ominęli sami!