D - Sąd Okręgowy w Elblągu

Sygn. akt IV U 560/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 sierpnia 2016r.
Sąd Okręgowy w Elblągu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Alicja Romanowska
Protokolant: st. sekr. sądowy Jolanta Fiedorowicz
po rozpoznaniu w dniu 11 sierpnia 2016r. w Elblągu na rozprawie
sprawy z odwołania J. S.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.
z dnia 24/02/2016 r. znak: (...)
o emeryturę
I. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu J. S. prawo do emerytury
od 16 lutego 2016 roku,
II. zasądza od pozwanego na rzecz ubezpieczonego kwotę 360 złotych tytułem zwrotu kosztów
procesu.
Sygn. akt IV U 560/16
UZASADNIENIE
J. S. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 24.02.2016r., znak (...), którą
odmówiono mu prawa do emerytury.
W odwołaniu skarżący domagał się zaliczenia do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w
Państwowym Ośrodku (...) w D. od 01.02.1973r do 04.03.1984r. oraz od 27.01.1986r. do 30.09.1990r. w charakterze
operatora tokarki przy obróbce wiórowej odlewów żeliwnych oraz pracownika przy spawaniu elektrycznymi i kuźni
przemysłowej.
W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Pozwany powołując się na przepisy
ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (obecnie tekst jedn.
Dz.U.z 2016r., Nr 887) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego
pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U.Nr 8, poz. 43) wskazał,
że skarżący na dzień 01.01.1999r. nie spełnił przesłanki 15 letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. podniósł, że za sporny okres zatrudnienia ubezpieczony nie przedłożył
świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, tylko „zwykłe" świadectwo pracy.
Sad ustalił i zważył, co następuje:
Wnioskodawca J. S. ur. (...) w czasie aktywności zawodowej przed dniem 01.01.1999r. pracował w Państwowym
Ośrodku (...) w D. oraz w (...) w D..
Z dniem 01.02.1973r. skarżący został zatrudniony w Państwowym Ośrodku (...) w D. w charakterze tokarza. Wówczas
skarżący w ramach obowiązków zawodowych zajmował się obróbką odlewów żeliwnych w postaci piast kół do osi
barakowozów, tarczy i szczęk. Skarżący tego rodzaju pracę wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy
do 04.03.1984r. Następnie ubezpieczony w wyniku porozumienia między zakładami został przeniesiony z dniem
05.03.1984r. do (...) w D., w którym pracował do dnia 25.01.1986r. na stanowisku inspektora. W dniu 27.01.1986r.
ubezpieczony został ponownie zatrudniony w Państwowym Ośrodku (...) w D. na stanowisku instruktora nauki
zawodu. Charakter pracy skarżącego sprowadzał się do wykonywania pracy w kuźni ośrodka maszynowego i spawania
elektrycznego. Ubezpieczony zajmował się przygotowywaniem elementów do silosów zbożowych, co wymagało
wygięcia i wyklepania blach na ciepło w kuźni, a następnie ich zespawaniu. Skarżący tego rodzaju pracy wykonywała
stale i w pełnym wymiarze czasu pracy do dnia 30.09.1990r. Określenie zajmowanego stanowiska jako instruktora
było wywołane faktem, iż w czasie pracy w kuźni skarżący jednocześnie przyuczał uczniów do zawodu. Nauka uczniów
miała charakter praktyczny i nie ograniczała pracy zawodowej ubezpieczonego, gdyż uczniowie w ramach nauki
samodzielnie wykonywali powierzone czynności. Od dnia 30.08.1973r. do dnia 03.09.1973r. ubezpieczony przebywał
na urlopie bezpłatnym.
1
W okresie zatrudnienia w Państwowym Ośrodku (...) w D. skarżący odbył zasadniczą służbę wojskową w okresie od
25.04.1974r. do 10.04.1976r.
W okresach od 01.10.1990r. do 30.09.1997r. i od 23.03.1998r. do 14.05.1998r. skarżący prowadził działalność
gospodarczą w zakresie handlu.
Pomiędzy dniem 01.10.1997r., a dniem 31.12.1997r. ubezpieczony był zatrudniony w Przedsiębiorstwie UsługowoHandlowym (...) sp. cywilna E. S. i K. S. z siedzibą w D..
W okresie od dnia 13.01.1998r. do dnia 22.03.1998r. wnioskodawca był zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy
w D. i otrzymywał zasiłek dla bezrobotnych.
Od dnia 15.05.1998r. do dnia 31.12.1998r. skarżący był zatrudniony w (...) s.j. z siedzibą w D..
Skarżący nie miał innych okresów składkowych i nieskładkowych przed 1999r. (dowód: zaświadczenia k. 4, 5, 7,
świadectwo pracy k. 6, kopia książeczki wojskowej k. 28-29 akt ZUS - plik KP, zaświadczenie k.7 akt emerytalnych,
dokumentacja z akt osobowych w szczególności: świadectwa pracy, karta urlopowa, umowa o pracę - koperta k. 22
a.s., a nadto zeznania świadków B. W. i A. D. oraz wyjaśnienia skarżącego z rozprawy w dniu 11 sierpnia 2016r.)
W dniu 16.02.2016r. skarżący wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o ustalenie uprawnień do emerytury.
Po przeprowadzonym postępowaniu wyjaśniającym, organ rentowy ustalił, że na dzień 01.01.1999r. wnioskodawca
wykazał 25 letni okres ubezpieczenia, ukończył wiek 60 lat, jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i wniósł
o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem ZUS,
na dochody budżetu państwa, jednakże nie udokumentował 15 - letniego okresu wykonywania pracy w warunkach
szczególnych lub w szczególnym charakterze.
Decyzją z dnia 24.02.2015r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, uznając, że nie wykazał
na dzień 01.01.1999r. co najmniej 15 letniego okresu zatrudnienia przy pracy w szczególnych warunkach. (dowód:
wniosek k. 1-4, karta przebiegu zatrudnienia k. 9, decyzja k. 10 - akt ZUS - plik emerytalny)
Wnioskodawca nie zgodził się z powyższą decyzją wnosząc odwołanie, w którym domagał się uwzględnienia do stażu
pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia w Państwowym Ośrodku (...) w D. od 01.02.1973r do 04.03.1984r.
oraz od 27.01.1986r. do 30.09.1990r.
W ocenie Sądu odwołanie skarżącego zasługiwało na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(obecnie tekst jedn. Dz.U.z 2016r., Nr 887) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje
emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego określonego w ust. la i Ib, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184.
Art. 184 ust. 1 stanowi zaś, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po
osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:
1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w
przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i
65 lat - dla mężczyzn oraz
2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.
2
Ust. 2 Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu
emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu
emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.
W myśl art. 32 ust. 1 ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których
mowa w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura
w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3. Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1,
za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o
znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności
psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (ust. 2).
. ' Stosownie do § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników
zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U.Nr 8, poz. 43) pracownik, który
wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia
łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz
ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Zgodnie zaś z §
3 rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okrśsem
zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami
równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia.
W myśl § 2 ust. 1 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych
w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest
wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.
Natomiast zgodnie z § 2 ust. 2 powoływanego wcześniej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r.
okresy pracy m.in. w warunkach szczególnych stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w
odpowiednim świadectwie, jednak świadectwo takie bądź jego brak nie jest jednak bezwzględną przesłanką ani do
zaliczenia, ani do niezaliczenia danej pracy jako wykonywanej w szczególnych warunkach. Decydujące znaczenie ma
zawsze fakt rzeczywistego wykonywania pracy w szczególnych warunkach, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W
sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie charakteru pracy także w oparciu o inne dowody niż
świadectwo z zakładu pracy, nawet jeśli pracownik go nie posiada, bądź przedkłada świadectwo nieodpowiadające
określonej w przepisie formie.
Z powyższego wynika, iż skarżący nabyłby prawo do wcześniejszej emerytury w przypadku łącznego spełnienia
przesłanek:
• ukończenia wieku 60 lat;
• legitymowania się łącznym okresem ubezpieczenia w wymiarze co najmniej 25 lat, przypadającym na dzień
01.01.1999r.;
• legitymowania się 15 letnim okresem pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, przypadających na dzień
01.01.1999r.;
• nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków
zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu Państwa.
3
W sprawie poza sporem było, że skarżący J. S. ukończył wiek 60 lat, złożył wniosek o przekazanie środków
zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu Państwa i na dzień 01.01.1999r.
legitymuje się co najmniej 25 letnim okresem ubezpieczenia. Spornym pozostawała przesłanka 15 letniego okresu
wykonywania pracy w szczególnych warunkach.
Zważyć w tym miejscu należy, że prawo do emerytury w obniżonym wieku z tytułu pracy w szczególnych
warunkach lub szczególnym charakterze stanowi w systemie emerytalnym uprawnienie wyjątkowe, związane z
ujemnym oddziaływaniem zdrowotnym warunków pracy na pracownika, co uzasadnia przyjęcie obniżonego wieku
emerytalnego.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w wykazie A określa prace wykonywane w poszczególnych
działach gospodarki, rolnictwa, przemysłu itp. Dział III -W hutnictwie i przemyśle metalowym, wymienia w poz. 23
wybijanie, oczyszczanie i wykańczanie odlewów, a w poz. 79 kucie ręczne w kuźniach przemysłowych oraz obsługę
młotów mechanicznych. Z kolei Dział XIV w poz. 12 wymienia stanowisko spawacza elektrycznego i gazowego, jako
podstawę do prawa do emerytury w niższym wieku. Z kolei przepisy resortowe wydane w oparciu o § 1 ust. 2
cytowanego rozporządzenia, tj. zarządzenie Nr 7 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 19.05.1983r.,
określa stanowiska prac, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach w zakładach pracy danego
resortu. W stanowiącym załącznik wykazie w Dziale III w poz. 23 pkt 3 i 9 wymienia się odpowiednio operatora maszyn
do obróbki wiórowej odlewów żeliwnych oraz wykańczacza odlewów, a w poz. 79 pkt 2 i 3 wskazuje się odpowiednio
na kowala i operatora kuźniarek.
Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, w ocenie Sądu z wyjaśnień wnioskodawcy i zeznań świadków
jednoznacznie wynikało, że skarżący w trakcie zatrudnienia w Państwowym Ośrodku (...) w D. w pierwszym okresie
zatrudnienia, tj. od 01.02.1973r. do 04.03.1984r. był zatrudniony jako tokarz i zajmował się wykańczaniem odlewów
żeliwnych w postaci piast kół, tarcz i szczęk, które były montowane do osi barakowozów produkowanych przez
ten ośrodek maszynowy. Zatem nie budziło wątpliwości Sądu, że skarżący w tym okresie czasu pracy de facto był
operatorem maszyny (w przypadku (...) w D. - tokarni) do obróbki wiórowej odlewów żeliwnych. Skarżący wyjaśnił,
że zajmował się obróbką elementów żeliwnych poprzez wytaczanie odpowiednich otworów, w przypadku piast otworów na łożyska. W takim stanie rzeczy charakter pracy skarżącego z tego okresu zatrudnienia należało uznać za
pracę w warunkach szczególnych. Przy obliczaniu okresu stażu pracy w warunkach szczególnych należało uwzględnić
okres odbywania zasadniczej służby wojskowej, a nadto wyłączyć okres urlopu bezpłatnego wykorzystanego przez
ubezpieczonego w okresie od 30.08.1973r. do 03.09.1973r. (vide: karta urlopowa - dokumentacja w aktach osobowych
- koperta k. 22 a.s.). Okres zasadniczej służby wojskowej podlegał zaliczeniu jako okres tego rodzaju pracy w oparciu
o art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967r. o powszechnym obowiązku obrony PRL (Dz.U. z 1967r. Nr 44
poz. 220 ze zmianami), który miał brzmienie: „Czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wlicza
się pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po
odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem
do służby." Warunkiem wliczenia służby wojskowej do okresu zatrudnienia było wówczas zachowanie terminu, o
którym stanowił - w sytuacji takiej, jak w rozpatrywanej sprawie - art. 106 ust. 1 tej samej ustawy, tj. terminu 30 dni od
dnia zwolnienia z zasadniczej służby wojskowej na zgłoszenie powrotu do zakładu pracy w celu podjęcia zatrudnienia
(art. 108 ust. 3 ustawy). Skarżący niewątpliwie spełnia przesłanki przywołanych przepisów, skoro w
4
okresie powołania do wojska pozostawał w stosunku pracy oraz po zakończeniu odbywania zasadniczej służby
wojskowej zgłosił powrót do pracy 30. dnia tegoż zakończenia, w tym samym zakładzie.
Konkretny zakres, w którym podlega zaliczeniu okres służby wojskowej w rozpatrywanej sprawie, wynika z przepisów
wykonawczych wydanych na podstawie art. 108 ust. 4 ustawy o powszechnym obowiązku obrony PRL, tj. z przepisów
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin
(Dz.LJ. z 1968r. Nr 44 poz. 318 ze zmianami). §5 ust. 1 tego rozporządzenia w brzmieniu obowiązującym w okresie
pełnienia przez ubezpieczonego zasadniczej służby wojskowej przewidywał, że żołnierzowi, który podjął zatrudnienie
m.in. w terminie 30 dni od zakończenia służby, wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w
zakła'dzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym
zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku
lub w określonym zawodzie. Jak słusznie podsumował ogólne skutki tej regulacji Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku
z dnia 29 października 2012r. w sprawie III AUa 169/12, okres zasadniczej służby wojskowej jest okresem pracy
na takich samych warunkach, jak przed powołaniem do służby, a poborowy odbywający służbę uważany jest za
pracownika.
W ocenie Sądu do okresu pracy skarżącego w warunkach szczególnych należało również zaliczyć okres ponownego
zatrudnienia w Państwowym Ośrodku (...) w D., tj. od 27.01.1986r. do 30.09.1990r. W tym okresie praca skarżącego
polegała na wykonywaniu elementów do silosów zbożowych. Ubezpieczony zajmował się wówczas spawaniem
elektrycznym oraz pracami kowalskimi w kuźni przemysłowej. Prace tego rodzaju skarżący wykonywał stale i w
pełnym wymiarze czasu pracy naprzemiennie. Co do charakteru pracy ubezpieczonego z tego okresu pracy świadkowie
potwierdzili stanowisko w zupełności. Odmiennych ustaleń Sądu nie mógł stanowić fakt, że skarżący w tym okresie
jednocześnie był instruktorem nauki zawodu. Z jego wyjaśnień i zeznań świadków wynika jednoznacznie, że w
tym okresie przyuczał do zawodu uczniów, niemniej jednak zaznaczenia wymaga, iż była to nauka praktycznych
umiejętności na tym stanowisku i uczniowie razem ze skarżącym wykonywali czynności w kuźni. W ramach nauki
zawodu skarżący nie prowadził żadnych teoretycznych zajęć, a przyuczenie uczniów do zawodu w żaden sposób nie
ograniczało możliwości wykonywania pracy zawodowej w pełnym wymiarze czasu pracy. Wobec tego z uwagi na
okoliczność świadczenia pracy przez ubezpieczonego w charakterze spawacza elektrycznego oraz prac kowalskich w
kuźni należało ten okres również zaliczyć do stażu pracy w warunkach szczególnych.
Podkreślenia wymaga, że zgodnie z przytoczonym przepisami pełne zatrudnienie w warunkach szczególnych
pojmowane jest jako bezwzględna cecha tego zatrudnienia jako uprawniającego do świadczeń z ubezpieczenia
emerytalnego. Możliwe jest przy tym łączenie w przebiegu dniówki prac o różnym charakterze polegające na
wykonywaniu nie jednego, lecz kilku rodzajów prac w szczególnych warunkach, wymienionych w wykazie. W takim
wypadku do czasu pracy w warunkach szczególnych zlicza się czas równolegle wykonywanych czynności tylko wtedy,
gdy różne prace wszystkie łącznie lub każda z osobna odpowiadają pracom w szczególnych warunkach i wszystkie
razem wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia
2012r., sygn. akt II UK 103/11, niepubl. I z dnia 24 stycznia 2013r., sygn. akt III UK 47/12, niepubl.). Wobec tego
skoro skarżący w trakcie ponownego zatrudnienia wykonywał pracę spawacza elektrycznego oraz pracę w kuźni
przemysłowej stale i w
5
pełnym wymiarze czasu pracy okres ten podlegał zaliczeniu do stażu pracy w warunkach
szczególnych..
Przy ocenie charakteru pracy ubezpieczonego z tego okresu zatrudnienia istotnym również pozostawała struktura
kuźni, w której skarżący wykonywał czynności zawodowe. Podstawą zakwalifikowania pracy na stanowisku kowala
jako pracy w warunkach szczególnych jest to, aby była wykonywana ona w kuźni przemysłowej (zgodnie z wykazem
A cytowanego rozporządzenia z 1983r. -Dział III, poz. 79). W ocenie Sądu kuźnia, znajdująca się w Państwowym
Ośrodku (...) w D. nosiła cechy kuźni przemysłowej. W tym zakresie należy wziąć pod uwagę strukturę działalności (...)
w D., który specjalizował się produkcją elementów maszynowych w obrocie przemysłowym. Kuźnia, w której skarżący
wykonywał obowiązki zawodowe stanowiła jeden z etapów linii produkcyjnej, gdzie wytwarzano elementy do silosów
zbożowych poprzez ich nagrzewanie, klepanie, formowanie i spawanie (na zmianie skarżącego), bądź obsadzano czopy
w osiach {na drugiej zmianie). Kuźnia stanowiła stały element procesu produkcyjnego w działalności Państwowego
Ośrodka (...) w D.. Dodatkowo dla przykładu można wskazać, że kuźnia w tym zakładzie odbiegała od specyfiki
działania, przeznaczenia i częstotliwości funkcjonowania kuźni znajdujących się w warsztatach mechanicznych, gdzie
incydentalnie w przypadku konieczności nagrzewano stal do odpowiedniej temperatury w celu poddania obróbce
plastycznej tak jak było np. w Państwowych Gospodarstwach Rolnych. W Państwowym Ośrodku (...) w D. kuźnia
stanowiła odrębne miejsce pracy funkcjonujące podczas całego procesu produkcyjnego w dziedzinie przemysłu
maszynowego. Z tych też względów kuźnię w tym ośrodku maszynowym należało uznać za kuźnię przemysłową.
Reasumując, ze względów wskazanych w powyższych rozważań zaliczeniu do stażu pracy ubezpieczonego w
warunkach szczególnych podlegały okresy zatrudnienia w Państwowym Ośrodku (...) w D., tj. od 01.02.1973r. do
04.03.1984r. z wyłączeniem okresu urlopu bezpłatnego w okresie od 30.08.1973r. do 03.09.1973r. r- 11 lat i 1 miesiąc
oraz okres od 27.01.1986r. do 30.09.1990r. - 4 lata, 8 miesięcy i 3 dni. Zatem należało uznać, że skarżący spełnił
przesłankę 15 lat pracy w warunkach szczególnych przypadających na dzień 01.01.1999r.
Dlatego też, Sąd stosownie do art. 47714 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję pozwanego i przyznał wnioskodawcy
prawo do świadczenia emerytalnego od dnia 16 lutego 2016r. (daty złożenia wniosku). Nadto Sąd orzekł o kosztach
procesu zgodnie z art. 98 k.p.c. w zw. z art.108 k.p.c. i § 15 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2015r. poz. 1805 tj.).
6