Przez Błękit, jakby pajac, gdy zerwany sznurek, Coś pokracznego

Mina
Przez Błękit, jakby pajac, gdy zerwany sznurek,
Coś pokracznego kroczy, potyka się w drodze
Co chwila, lecz mocno trzyma w dłoniach pakunek.
To mały chłopiec skacze na koślawej nodze.
Wreszcie dociera w miejsce, gdzie limbo się kończy,
Tam mur i brama rajska wysoko się wznosi.
„Stój!” – krzyczy Strażnik na tronie wrota wieńczącym,
Bo chłopiec przeszedł – jego o zgodę nie prosił.
Malec przystanął, nieufny Strażnik zapytał:
„Co tam usilnie kryjesz, czy grzech może dziecko?”
„Nie Dobry Ojcze, ja tylko trzymam jelita,
Z brzucha mego wyprute przez minę zdradziecką.”
„Jedną nieco koślawą, drugiej nie masz nóżki,
Krwią broczysz, jakże mam przyjąć cię w takim stanie,
Po to byś zbrukał rajskie ogrody i dróżki?
Czmychaj czym prędzej do Piekła, mały szatanie!”
„Mówisz: nie w Raju miejsce śmiesznej dzieciny.
Nie w Piekle, bo z Piekła przychodzę.”
„Więc idź do Czyśćca!” „Przecież nie ma we mnie winy.”
Kto stworzył chłopców o koślawej nodze?
„Jesteśmy!” krzyczymy – oni mówią: „was nie ma”
Stajemy przed nimi – już zasłonili oczy.
Nas złożyć między baśnie najlepiej potrzeba,
Byśmy mogli z Babą Jagą straszyć po nocy.
Szymon Łukasik
www.stowarzyszenietworcze.pl