Docieplanie Ăcian w technologii lekkiej

Docieplanie Ăcian w technologii lekkiej

Artykuï promocyjny
Docieplanie Ăcian w technologii lekkiej-mokrej
przy wykorzystaniu styropianu
Wzrost cen noĂników energii oraz nowe regulacje prawne w zakresie
certyfikacji energetycznej budynków wymuszajÈ inwestycje w docieplanie budynków. NajczÚĂciej spotykanÈ, najtañszÈ i najbardziej efektywnÈ
ekonomicznie technologiÈ ocieplania Ăcian zewnÚtrznych, jest technologia „lekka - mokra”. Na ocieplenie tÈ metodÈ skïadajÈ siÚ trzy warstwy:
izolacyjna (pïyty ze styropianu), wzmacniajÈca (zaprawa klejÈca i siatka
z wïókna szklanego) oraz elewacyjna (wyprawa tynkarska), które tworzÈ
wzajemnie dopasowany, aktywny system termoizolacyjny.
wych. Ukïadanie drugiego rzÚdu, rozpoczynamy
od poïówki pïyty. Przy naroĝniku pïytÚ wysuwamy na jej gruboĂÊ, aby umoĝliwiÊ wiÈzanie rzÚdów na obydwu Ăcianach. Ukïadanie trzeciego
rzÚdu pïyt rozpoczynamy ponownie od caïej pïyty, aby w ten sposób zapewniÊ mijanie spoin i dobre wiÈzanie pomiÚdzy poszczególnymi rzÚdami.
Naleĝy pamiÚtaÊ, aby styki pïyt nie wystÚpowaïy
w naroĝach okiennych i drzwiowych.
Wykonanie zbrojonej warstwy klejowej.
W miejscach, które sÈ szczególnie naraĝone
na uszkodzenia mechaniczne jak, wszelkie naroĝa na parterze, w otworach okiennych i balkonowych, mocujemy profile okienne z fabrycznie wtopionym pasem siatki. Moĝna zastosowaÊ
równieĝ dodatkowe paski siatki zbrojÈcej, uïoĝone ukoĂnie w stosunku do gïównej warstwy lub
w postaci warstwy podwójnej. Po dwóch – czterech dniach wysychania warstwy izolacyjnej na
pïyty styropianowe nanosi siÚ warstwÚ podkïadowÈ o gruboĂci ok. 2 mm warstwy masy klejÈcej. BezpoĂrednio na Ăwieĝo poïoĝony klej wciskamy, od góry do doïu, pasy siatki zbrojeniowej.
Siatka musi byÊ zatopiona w masie klejÈcej bez
faïd i zagnieceñ na caïej swojej gruboĂci. Kolejne
pasy siatki z wïókna szklanego sÈ ukïadane podobnie jak pierwszy, od góry do doïu, z zakïadkÈ na pas poprzedni ok. 10 cm. Siatka powinna
zachodziÊ takĝe na wszystkie naroĝniki, profile ochronne itp.
Wykonanie warstwy elewacyjnej. Warstwa
zbrojÈca powinna schnÈÊ przez co najmniej
48 godzin. Na wyschniÚte podïoĝe nanoszona jest
warstwa gruntujÈca pod tynk zewnÚtrzny, zaleca siÚ gruntowanie podïoĝa podkïadem tynkarskim w kolorach zgodnych z kolorystykÈ tynku.
Podkïad schnie minimum 24 godziny. WykonujÈc
izolacjÚ styropianem moĝemy wybraÊ prawie
kaĝdy rodzaj tynku: akrylowy, mineralny i si-
4
Oto kilka najwaĝniejszych zasad wykonania izolacji zewnÚtrznej w tej technologii.
Przygotowanie podïoĝa. Powierzchnia Ăciany przeznaczona do izolacji powinna byÊ
oczyszczona i wolna od resztek zaprawy, luěnych
kawaïków tynków, pyïu, tïuszczu, nalotów czy
wykwitów, które mogïyby spowodowaÊ rozwarstwienie ocieplonej Ăciany.
Listwa startowa i szczelina dylatacyjna.
RozpoczynajÈc ukïadanie izolacji termicznej
naleĝy pamiÚtaÊ o dylatacji, czyli kilkucentymetrowej przestrzeni pomiÚdzy gruntem a pierwszym rzÚdem izolacji, (grunt pod wpïywem mrozu
czasami siÚ podnosi, gdyby nie dylatacja, parcie na warstwÚ izolacji niszczyïoby elewacjÚ).
NajczÚĂciej jest to linia cokoïu budynku wyznaczona izolacjÈ przeciwwilgociowÈ uïoĝonÈ na
Ăcianach fundamentowych lub piwnicznych.
KrawÚdzie szczelin dylatacyjnych sÈ wykonane
przy uĝyciu profili cokoïowych i sÈ mocowane za
pomocÈ koïków rozporowych, przed montaĝem
ocieplenia, do warstwy konstrukcyjnej.
Warstwa izolacyjna. UkïadajÈc izolacjÚ ze styropianu starannie dociskamy pïyty wzajemnie do siebie, aby uniknÈÊ powstawania mostków
termicznych na zïÈczeniach. Jednak najlepszym
1
2
3
90
swisspor.indd 90
BUDUJEMY DOM
sposobem unikniÚcia mostków jest wykonanie
izolacji pïytami frezowanymi. Pierwszy rzÈd
pïyt izolacyjnych opieramy na prowadnicy. Pïyty
styropianowe powinny byÊ przyklejane metodÈ
„pasmowo punktowÈ” to znaczy, ĝe szerokoĂÊ
pasma masy klejÈcej wzdïuĝ obwodu pïyty powinna wynosiÊ, co najmniej 3 cm, a na pozostaïej powierzchni powinny byÊ naïoĝone placki
o Ărednicy 8–12 cm tak, aby ïÈczna powierzchnia masy klejÈcej obejmowaïa, co najmniej 40%
powierzchni pïyty. W miejscach gdzie wystÚpuje sïabe podïoĝe lub naraĝonych na wiÚksze ssanie wiatru (np. naroĝa budynku, okolice otworów okiennych i drzwiowych) naleĝy równolegle
stosowaÊ mocowanie mechaniczne, uĝywajÈc
koïków rozprÚĝnych. StosujÈc pïyty o gïadkich
krawÚdziach naleĝy zastosowaÊ 6 koïków/m²,
natomiast przy pïytach frezowanych wystarczÈ
4 koïki/m². W mocnych Ăcianach wykonanych np.
z cegïy peïnej, koïki powinny byÊ zakotwione na
gïÚbokoĂÊ min. 5 cm, a w mniej wytrzymaïych
Ăcianach np. z pustaków czy betonu komórkowego na gïÚbokoĂÊ min. 9 cm (naleĝy stosowaÊ koïki
rozporowe posiadajÈce atest na tego rodzaju uĝycie). Talerzyki dociskowe koïków muszÈ dokïadnie przylegaÊ do powierzchni pïyt styropiano-
5
10/2008
2008-09-30 08:19:38
likatowy. Wart polecenia jest tynk mineralny
lub polimerowo-mineralny – koszt mniejszy niĝ
akrylowego, a efekt równie dobry. PrzygotowanÈ
masÚ lub zaprawÚ tynkarskÈ rozprowadza siÚ
cienkÈ, równomiernÈ warstwÈ po podïoĝu za pomocÈ dïugiej pacy ze stali nierdzewnej. ¿ÈdanÈ
strukturÚ tynku uzyskuje siÚ poprzez zatarcie
naïoĝonej masy.
WïaĂciwa pora wykonania ocieplenia.
Wszystkie prace dociepleniowe powinno
siÚ prowadziÊ w odpowiednich warunkach pogodowych, czyli temperaturze od +5 do 25ºC,
przy bezdeszczowej pogodzie. Wykonanie ostatecznej wyprawy elewacji jest wskazane jak najszybciej.
Moĝliwe bïÚdy przy stosowaniu technologii
lekkiej – mokrej.
TrwaïoĂÊ systemów ociepleniowych wykonanych w technologii lekkiej – mokrej (jednego z Bezspoinowych Systemów Ociepleñ tzw.
BSO) ocenia siÚ na co najmniej 30 lat, przy zaïoĝeniu, ĝe prowadzone sÈ okresowe konserwacje
wyprawy tynkarskiej. Przy prawidïowym wykonaniu i przyjÚciu dobrych rozwiÈzañ technicznych systemu BSO w wÚzïach konstrukcyjnych,
umoĝliwia on uzyskanie znacznej izolacyjnoĂci
cieplnej Ăcian.
Niestety czasami ujawniajÈ siÚ wady w warstwie ocieplenia, których przyczyny mogÈ leĝeÊ
w nieprawidïowoĂciach:
na etapie projektowania,
wykonawstwa prac ociepleniowych,
uĝytkowania budynku.
6
7
Wykonawstwo
Przy wykonaniu ocieplenia metodÈ lekkÈ – mokrÈ
mogÈ pojawiÊ siÚ nieprawidïowoĂci, które ujawniajÈ siÚ np. w postaci odspojeñ pïyt lub duĝych
rys w wyprawie tynkarskiej.
Zamontowanie systemów ocieplania na niewïaĂciwie przygotowanym podïoĝu.
Podïoĝe stanowi zewnÚtrzna powierzchnia
obudowy wraz z warstwÈ przypowierzchniowÈ,
a w przypadku mocowania ïÈcznikami mechanicznymi, takĝe warstwa Ăciany o wymaganej
gïÚbokoĂci zakotwienia. Prawidïowo przygotowane podïoĝe powinno speïniaÊ nastÚpujÈce warunki:
byÊ odpowiednio noĂne – o wytrzymaïoĂci na
odrywanie nie mniejszej niĝ 0,08 MPa, (okreĂlonej metodÈ „pull off” lub za pomocÈ testu odrywania próbnie zamontowanej pïyty izolacji cieplnej),
oczyszczone z pyïu, luěnych powïok malarskich
lub cienkowarstwowych wypraw tynkarskich
oraz zagruntowane – kiedy jest to konieczne;
byÊ odpowiednio pïaskie – dopuszcza siÚ odchylenia od pïaszczyzny od +2 mm do -4 mm,
ewentualne lokalne nierównoĂci powinny byÊ
1
usuniÚte przez zeszlifowanie oraz wykonanie
szpachlowania lub warstwy wyrównawczej;
byÊ odpowiednio czyste – wszelkie zabrudzenia, pyï, zanieczyszczenia biologiczne oraz
znajdujÈce siÚ w podïoĝu materiaïy, które mogÈ
zmniejszyÊ przyczepnoĂÊ lub wejĂÊ w reakcjÚ
chemicznÈ z materiaïami systemu ocieplenia, powinny byÊ oczyszczone mechanicznie lub zmyte
pod dopuszczalnym ciĂnieniem wodÈ (z ewentualnym zastosowaniem odpowiednich Ărodków
chemicznych);
byÊ odpowiednio maïo wilgotne – wyschniÚte po ww. oczyszczaniu, wolne od ewentualnego podciÈgania kapilarnego lub nadmiernego zawilgocenia budowlanego.
Wykonanie ocieplenia w czasie niesprzyjajÈcych warunków pogodowych – przyjmuje
siÚ, ĝe prace ociepleniowe powinny byÊ prowadzone w czasie:
niewystÚpowania opadów atmosferycznych,
kiedy nie jest spodziewany spadek temperatury poniĝej 0ºC w ciÈgu doby,
w zakresie temperatury powietrza od 5ºC do
25ºC,
przy osïoniÚciu ocieplenia przed dziaïaniem
sïoñca i wiatru.
NiewïaĂciwe wykoñczenie krawÚdzi warstwy ocieplajÈcej – krawÚdzie: dolna i ewentualnie boczne, w przypadku gdy warstwa izolacji cieplnej nie wystÚpuje na caïej powierzchni
obudowy (np. w przypadku ocieplenia tylko Ăcian
szczytowych), powinny byÊ zabezpieczone odpowiednimi ksztaïtownikami lub zbrojonÈ wyprawÈ tynkarskÈ.
NiewïaĂciwe wykonanie poïÈczeñ ocieplenia
z oĂcieĝnicami okien i drzwi.
PoïÈczenie powinno byÊ: elastyczne, wodoszczelne i odpowiednio szczelne na przenikanie
powietrza. Konieczne jest stosowanie taĂm, materiaïów uszczelniajÈcych lub specjalne ksztaïtowników systemowych. Przy niewïaĂciwym
wykonaniu np. poïÈczenia w podokienniku, naraĝamy siÚ na intensywne wentylowanie powietrzem zewnÚtrznym przestrzeni pod parapetem
zewnÚtrznym i pod progiem okna, przez co znaczÈco wzrasta podatnoĂÊ na powierzchniowÈ
kondensacjÚ pary wodnej po stronie wewnÚtrznej obudowy.
Nieprawidïowe przyklejanie pïyt styropianowych.
Podïoĝe zazwyczaj nie jest wystarczajÈco równe by zastosowaÊ równomierne naïoĝenie zaprawy pacÈ zÚbatÈ, pïyty izolacji cieplnej powinny
byÊ mocowane przez naïoĝenie masy klejÈcej
wzdïuĝ krawÚdzi pïyty na szerokoĂci co najmniej 3 cm, a na pozostaïej powierzchni plackami, tak aby ïÈcznie masa klejÈca pokrywaïa ponad
40 % powierzchni.
2
3
4
6
Nie ukïadanie pïyt krawÚdziami na styk.
Szczeliny miÚdzy pïytami nie powinny
byÊ wiÚksze niĝ to wynika z dopuszczalnych tolerancji wymiarowych pïyt. Ewentualne niemoĝliwe do unikniÚcia wiÚksze szczeliny powinny
byÊ wypeïnione klinowymi wycinkami z zastosowanej izolacji cieplnej (do wypeïnienia szczelin nie naleĝy uĝywaÊ zaprawy).
NiewïaĂciwe mocowanie ïÈcznikami mechanicznymi.
W przypadku zastosowania ïÈczników mechanicznych naleĝy zapewniÊ aby ich liczba, rozmieszczenie, rodzaj, gïÚbokoĂÊ zakotwienia byïy
zgodne z ustaleniami podanymi w projekcie, wynikajÈcymi z oceny: obciÈĝenia warstwy ocieplenia w konkretnym budynku, rodzaju podïoĝa do
którego mocowana jest ta warstwa oraz zastosowanego rodzaju izolacji cieplnej.
NiewïaĂciwe wykonanie warstwy zbrojonej.
Siatka zbrojÈca powinna byÊ zakryta zaprawÈ, tak aby byïa caïkowicie niewidoczna na powierzchni warstwy zbrojonej. Naleĝy ukïadaÊ jÈ
z zakïadami nie mniejszymi niĝ 10 cm gwarantujÈcymi ciÈgïoĂÊ zbrojenia. Naroĝa otworów okien
i drzwi powinny byÊ dodatkowo zbrojone siatkÈ
uïoĝonÈ pod kÈtem 45 stopni, w celu zorientowania zbrojenia wzglÚdem lokalnego ukïadu naprÚĝeñ gïównych. Podwójnego zbrojenia moĝe wymagaÊ ocieplenie w pasie najniĝszej kondygnacji
nadziemnej, w celu zwiÚkszenia jej odpornoĂci
na przypadkowe uszkodzenia.
NiewïaĂciwe mocowanie rynien, rur spustowych, szyldów przez warstwÚ ocieplenia, polegajÈce na znaczÈcym naruszeniu warstwy izolacji cieplnej (mostki cieplne). Przez warstwÚ
izolacji cieplnej powinny przechodziÊ jedynie
ïÈczniki mechaniczne tworzÈce niewielkie punktowe mostki cieplne (najlepiej ïÈczniki z mniej
przewodzÈcej ciepïo stali nierdzewnej).
7
8
9
Krzysztof ’ajtar, Swisspor Polska
dr Robert Geryïo, ITB
Tekst jest czÚĂciÈ spoïecznej akcji informacyjnej pt. „Paszport energetyczny. Jak i dlaczego?” przygotowanej w 2008 roku przez firmÚ
Swisspor Polska.
5
SWISSPOR Polska Sp. z o.o.
ul. Kroczymiech 2, 32-500 Chrzanów
tel. 032 625 72 50 faks 032 625 72 02
www.swisspor.pl
BUDUJEMY DOM
swisspor.indd 91
10/2008
91
2008-09-30 08:19:52