1.Kierownicy, dyrektorzy i wicedyrektorzy Szkoły Podstawowej w

Historia szkoły w Dywitach
1.Kierownicy,
dyrektorzy
i
wicedyrektorzy
Szkoły
Podstawowej w Dywitach w latach 1945- 2016
Władysław Kolasa - jesień 1945r. - 1951r,
Helena Hild – 01.09.1951r.- 1954r.
Stanisław Karpiński -01.09.1954r.- 1958r.
Edward Urban -01.09.1958r.- 1970r.
Stanisław Norberczuk -01.09.1970r.- 2001r.
Bożena
Wojarska-
01.09.2001r./od
2007r.
dyrektor
Zespołu Szkół w Dywitach- do lutego 2014r.
Ewa Romanowska- 01.09.2014r.- do chwili obecnej
………………………………………………………………..
Wicedyrektorzy
Tamara Żyła- 01.09.1986 r.- 2001r.
Anna Juszczyńska- 01.09.2001r.- 2003r.
Bożena Gordon- 01.09.2003r.- 2014r.
Karolina Roguszka-01.09.2014r.- do chwili obecnej
………………………………………………………………………
1999r. Powstaje Gimnazjum w Dywitach
Dyrektor- Sabina Robak- 1999r.- 2007r.
Wicedyrektorzy:
Ewa Romanowska-2007r.- 2014r.
Mirosława Klejna- 2015/2016- do chwili obecnej
1.Jak to się stało…
Po
II
światowej,
Warmia
po
wojnie
kiedy
to
i
Mazury
wielu
latach
przynależności
do
Niemiec powróciły do
Polski, pierwszą kadrę nauczycielską stanowili nauczyciele szkól
polskich w Niemczech, nauczyciele z innych części Polski, a nawet
z
zagranicy.
Organizatorami
szkolnictwa
na
ziemiach
odzyskanych często byli też ludzie niewykwalifikowani, którzy z
potrzeby świadomości, jak ważna rolę pełni w utrzymaniu
państwowości edukacja zakładali szkoły w opuszczanych przez
czerwonoarmistów budynkach lub pustostanach.
Polska szkoła w Dywitach została zorganizowana w 1945 roku
w starym budynku szkolnym. Budynek ten został wybudowany w
pierwszych latach XX wieku, w miejscu uprzednio spalonej
szkoły, mieszczącej się w budynku drewnianym. Na ówczesne
czasy był to budynek stosunkowo nowoczesny, o dwóch salach
lekcyjnych i mieszkaniach dla dwóch rodzin nauczycielskich. W
końcowej fazie wojny i wkrótce po jej zakończeniu obiekt , w
którym założono szkołę był w użytkowaniu wojska radzieckiego.
W pierwszych dniach kwietnia 1945 roku, przy Urzędzie
Pełnomocnika, powstał Wydział Szkolny. Organizatorami tego
wydziału byli działacze byłego Związku Polaków w Niemczech:
Maria Zientara Malewska ( obecnie patronka naszego Gimnazjum)
i Paweł Sowa. W wyniku przesunięcia się linii frontu w
początkach 1945 roku nastąpił ożywiony ruch ludności nazwany
„powojenną wędrówka ludów”. Wraz z nowa ludnością napływową
przybywali również nauczyciele, którzy z własnej inicjatywy
zakładali szkoły, a potem rejestrowali je w inspektoratach
oświaty. Małżeństwo Władysław i Bronisława Kolasowie w roku
1945 powołali do życia szkolę w Dywitach. On pełnił funkcję
kierownika a ona nauczycielki.
3.Pierwsi nauczyciele i krótki rys historyczny…
Rok 1945- Władysław i Bronisława Kolasowie- organizatorzy
Szkoły Podstawowej w Dywitach. 99 uczniów uczęszczało do klas
I- IV’
Rok 1946/47 – dwuosobową obsadę szkoły zasila Natalia Losman.
Nauczano w klasach I- V , niezmiennie w takim składzie do roku
1951,
Rok 1951- szkołę opuszcza małżeństwo Kolasów, pracę podejmują
Helena Hildowa, Edward Urban i Marian Szydłowski. W szkole
pracuje 4 w pełni wykwalifikowanych nauczycieli, co w tym
okresie nie było powszechnym zjawiskiem,
Rok 1952/53- szkoła staje się szkołą zbiorczą
nauczania.
Do
szkoły
dołączają
uczniowie
z 7 klasami
z
Brąswałdu,
Ługwałdu, Dąg, Różnowa i Spręcowa. W miejscowościach tych
istniały szkoły z klasami I- VI (Brąswałd, Różnowo, Spręcowo) lub
I- IV ( Ługwałd),
Rok
1953//1964-
Edeltraut
Wlost
zastępuje
Mariana
Szydłowskiego, który odchodzi z pracy. Obecna panią kierownik
Helenę Hild zastępuję nowy nauczyciel Stanisław Karpiński. W
tym czasie w szkole pracują też nauczycielki: Ewa Golan i Janina
Oniszczuk. W sumie kadra pedagogiczna liczy 5 nauczycieli, z
których 4 legitymuje się ukończeniem Studium Nauczycielskiego
a tylko jeden zalicza się do kadry niewykwalifikowanej.
Od 1960 do 1965 roku szkoła prowadziła wieczorowe nauczanie
dorosłych w klasach VI i VII. W sumie w tym czasie szkołę
ukończyło 77 osób dorosłych. Była to liczba dość pokaźna w
stosunku do ogólnej liczby mieszkających w Dywitach osób,
wynoszącej niespełna 800 mieszkańców.
Od 1961 roku w budynku szkolnym zorganizowano Szkołę
Przysposobienia Rolniczego, ze względu na potrzeby lokalne
( tereny typowo rolnicze). Jej absolwenci otrzymywali tytuł
”Wykwalifikowany Rolnik”
Od roku 1972 kadra stopniowo się rozrasta , a szkoła utrzymuje
swój dotychczasowy charakter.
Organizacja
procesu
początkowym
okresie
dydaktycznego
nauka
odbywała
i
nie
się
w
tylko…W
mieszkaniu
nauczycielskim, gdyż w klasach nie było ławek. Brakowało
pomocy naukowych, nie było tablic. Uczniowie uczyli się bez
podręczników i zeszytów szkolnych. W pierwszym roku nauki
szkoła prowadziła zajęcia w klasach I- IV. W klasie pierwszej
uczyło się 32 uczniów , w drugiej- 30, w trzeciej- 22, a w czwartej
-15. Tylko niewielki odsetek uczniów uczęszczał zgodnie ze swoim
wiekiem do poszczególnych klas. Na 99 uczniów aż 61 było
przerośniętych, w jednej klasie, w wyniku wojny, rozpiętość wieku
sięgała często aż sześć lat.
W 1949
roku Szkolny Inspektor Powiatu Olsztyńskiego
pismem NR 4457/49 z dnia 18.08. 1949 roku wydał pierwsze
oficjalne orzeczenie organizacyjne szkoły, które ustanawiało
miejscowość
Dywity
siedzibą
tymczasową
szkoły
ogólnokształcącej stopnia podstawowego, przypisując do niej
miejscowości Dągi i Ługwałd.
W
roku
szkolnym
1949/1950
szkoła
miała
już
cztery
pomieszczenia lekcyjne i wyposażona była w podstawowy sprzęt
szkolny. Marzeniem szkoły wtedy było posiadanie radia na użytek
edukacyjny. Szkołę za to obsługiwało objazdowe kino, które
odwiedziło ją 9 razy i powiatowy lekarz, który czuwał nad
zdrowiem i higiena uczniów.
ZADANIA I PROBLEMY SZKOŁY
Oprócz
zadań
dydaktyczno
wychowawczych
szkoła
od
początku swojego istnienia realizowała zadania opiekuńcze takie
jak chociażby dożywianie czy też czuwanie nad losem sierot
będących pod opieką rodzin zastępczych. Olbrzymi wysiłek w
owym
czasie
kierowano
na
walkę
z
analfabetyzmem
i
repolonizację. Duża część ludności dorosłej w wyniku wojny nie
potrafiła pisać czy czytać, duża liczba mieszkańców tego terenu
nie potrafiła mówić po polsku w związku z tym że pozostało tu
sporo ludności niemieckojęzycznej jak i w wyniku” wędrówki
ludów” napływała ludność z Ukrainy. W pierwszych latach
istnienia szkoły problemem była też zmienna liczba uczniów w
poszczególnych klasach i absencja. Powodem tego było to, że do
szkoły
chodziła
młodzież
przerośnięta,
często
w
wieku
pozaszkolnym, która po niepowodzeniach szkolnych przerywała
naukę. Egzekwowanie realizacji obowiązku szkolnego było nie
lada wyzwaniem.
Nauczyciele szkoły dość wcześnie zaczęli organizować różne
formy prac pozalekcyjnych dla uczniów, rozwijając tym samym
ich zainteresowania. Nauczyciel Edward Urban prowadził chór
szkolny od roku 1952 , a Marian Szydłowski szkolne koło
sportowe, sekcja lekkoatletyki i piłki ręcznej, od roku 1954. W
tym samy roku, działało też koło historyczne, geograficzne i
polonistyczne prowadzone przez Olgę Szulc. W 1962 roku szkoła
dysponowała już własnym aparatem filmowym, a od roku 1961
posiadała szkolna bibliotekę z 1714 książkami.
W 1966 roku, w związku z reformą oświaty, szkoła uzyskała
dotacje na doposażenie pracowni, których liczba wzrosła z 4 do 7.
W roku 1975 przekazano szkole budynek Urzędu Gminy
( dzisiejszy GOK), w którym to szkoła zaadoptowała kolejne trzy
sale lekcyjne i zastępczą salę gimnastyczną. Szkołę doposażono
sukcesywnie w latach 1972- 80. Powstały klasopracownie do
biologii, fizyki, chemii czy też języka rosyjskiego. Powierzchnia
użytkowa obiektu jednak i tak była za mała na potrzeby coraz to
większej liczby ludności osiedlającej się w Dywitach i okolicy. Na
jednego ucznia w owym czasie przypadał niespełna 1 metr
kwadratowy powierzchni. Budowa nowej szkoły stała się
celem
i
marzeniem
ówczesnego
dyrektora-
Stanisława
Norberczuka.
21 kwietnia 1982 roku zawiązał się Społeczny Komitet Budowy
Szkoły, który w czynie społecznym postanowił wybudować nowy
obiekt. Na czele komitetu stanął Wiesław Taub ( obecnie prezes
„Agro” Dywity), dyrektor Stanisław Norberczuk, oraz Stanisław
Jankowski, Zbigniew Czarnecki,Wanda Nowosielska, Marianna
Pniewska, Zofia Ałaj, Dominik Jasiński, Władysław Łaszyn i
Wiktor
Tołoczko.
Inicjatywę
budowy
szkoły
bardzo
mocno
wspierała „ Gazeta Olsztyńska” i jej ówcześni redaktorzy: Czesław
Pazera i Roman Wachowiec.
1983- 2 grudnia odbywa się uroczystość wmurowania kamienia
węgielnego pod budowę szkoły. Szkołę budowało Przedsiębiorstwo
Budownictwa Rolniczego z Olsztyna. Na placu budowy przebywali
też uczniowie klas ósmych Szkoły Podstawowej w Dywitach wraz z
opiekunami. Z kroniki dowiadujemy się, że przepracowali tam 132
godziny wykonując różne prace porządkowe.
Mimo kłopotów ze zdobywaniem materiałów budowlanych i
ciągłym brakiem pieniędzy udało się ukończyć szkołę na 100 lecie
istnienia „ Gazety Olsztyńskiej”- czyli rok 1986.
1 września 1986 roku nastąpiło uroczyste rozpoczęcie roku
szkolnego oraz nadanie szkole imienia „ Gazety Olsztyńskiej”. W
szkole uczyli się uczniowie klas 0-VIII. W klasach I- VIII uczyło się
nie całe trzystu uczniów. Na każdym poziomie były dwa oddziały,
w których liczby uczniów nie przekraczały 20.
W 1999 roku wraz z reformą oświaty powstaje w budynku szkoły
Gimnazjum
Publiczne,
a
Szkoła
Podstawowa
pozostaje
z
oddziałami 0-VI.
W 2007 Szkoła Podstawowa i Gimnazjum łączą się w Zespół Szkół
i tak funkcjonują do dziś ( lub do kolejnej reformy edukacji)
Opracowano dzięki życzliwości byłego dyrektora Pana
Stanisława Norberczuka w oparciu o napisaną przez niego
monografię pod tytułem” Szkoła Podstawowa w Dywitach w
latach1945-1980.”
Oprac. Izabela Kozłowska