D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Sygn. akt I C 604/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 marca 2015r
Sąd Okręgowy w Siedlcach I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący SSO Andrzej Kirsch
Protokolant st. sek. sąd. Joanna Makać
po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2015r w Siedlcach
na rozprawie
sprawy z powództwa W. N. i M. N. (1)
przeciwko L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W.
o zadośćuczynienie
I. zasądza od pozwanego L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. na rzecz powódki W. N. kwotę
40.000 (czterdzieści tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami od dnia 6 stycznia 2015r do dnia 30
marca 2015r w wysokości 8% w stosunku rocznym i od dnia 31 marca 2015r do dnia zapłaty z ustawowymi odsetkami,
II. zasądza od pozwanego L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. na rzecz powoda M. N. (1) kwotę
40.000 (czterdzieści tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami od dnia 6 stycznia 2015r do dnia 30
marca 2015r w wysokości 8% w stosunku rocznym i od dnia 31 marca 2015r do dnia zapłaty z ustawowymi odsetkami,
III. w pozostałej części powództwo W. N. i M. N. (1) oddala,
IV. zasądza od pozwanego L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. na rzecz powodów W. N. i
M. N. (1) kwoty po 1.979 (jeden tysiąc dziewięćset siedemdziesiąt dziewięć) złotych na rzecz każdego z nich tytułem
częściowego zwrotu kosztów procesu,
V. nakazuje pobrać od pozwanego L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa
– kasa Sądu Okręgowego w Siedlcach kwotę 3.520 (trzy tysiące pięćset dwadzieścia) złotych tytułem części opłaty od
pozwu, od uiszczenia której powodowie byli zwolnieni.
Sygn. akt I C 604/14
UZASADNIENIE
W dniu 22 maja 2014r wpłynął do Sądu Okręgowego w Siedlcach pozew W. N. i M. N. (1), w którym wnieśli o
zasądzenie od pozwanego L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce kwoty po 50.000 zł na rzecz każdego z nich
tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w wyniku śmierci syna i synowej, tj. T. i M. N. (2), wraz z ustawowymi
odsetkami od dnia 17 stycznia 2012r do dnia zapłaty.
W uzasadnieniu pozwu podniesiono, że w dniu 20 sierpnia 2011r na trasie G.-Ż. doszło do wypadku drogowego, w
którym zginęli T. i M. N. (2), tj. syn i synowa powodów. Sprawcą zdarzenia był P. S., który został uznany winnym
spowodowania wypadku wyrokiem Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 16 kwietnia 2012r, wydanym w sprawie
VII K 739/11. Pełnomocnik powodów stwierdził, że za pośrednictwem poprzednika prawnego w 2011r zgłosili oni
pozwanemu żądanie wypłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Decyzją z dnia 16 stycznia 2012r pozwany
ubezpieczyciel odmówił jakichkolwiek wypłat. W uzasadnieniu pozwu podniesiono, że bezpośrednio przed wypadkiem
powodowie zamieszkiwali wspólnie z synem i synową, prowadzili wraz z nimi wspólne gospodarstwo domowe.
Pomagali sobie wzajemnie, dzielili się wszystkimi smutkami i radościami. Tradycją w tej rodzinie było wspólne
spędzanie niedziel, świąt i innych ważniejszych uroczystości rodzinnych. Mimo problemów alkoholowych, z jakimi
borykali się zmarli, stosunki w rodzinie były bardzo dobre. Powodowie podnieśli, że śmierć syna i synowej była
dla nich ogromnym wstrząsem psychicznym i zmieniła ich życie. Nie byli oni w stanie normalnie funkcjonować,
a stres związany z przedmiotowym zdarzeniem wpłynął na ich zdrowie i psychikę. Powodowie czują żal, smutek i
rozpacz. Pomimo upływu 3 lat od zdarzenia powodowie mają problemy ze snem, nie mają apetytu, stracili energię
do jakichkolwiek działań. Wspomnienie syna i synowej wciąż wywołuje u nich wzruszenie i emocje. Powodowie
podkreślili, że mają jeszcze dwie córki, ale mieszkają one osobno i nie są tak blisko związane z nimi emocjonalnie.
W dniu 3 września 2014r wpłynęła do akt sprawy odpowiedź na pozew, w której pozwany nie uznał powództwa,
wniósł o jego oddalenie i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów
zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew przyznano, że sprawca
wypadku był ubezpieczony w pozwanym towarzystwie. Stwierdzono, że punktem wyjścia do ustalenia rozmiaru szkody
niemajątkowej powinno być dogłębne zbadanie stopnia zażyłości pomiędzy pośrednio poszkodowanym a zmarłym,
rodzaju i intensywności łączących ich więzi i żywionych wobec siebie uczuć. Pełnomocnik pozwanego podniósł, że
pomimo zamieszkiwania pod tym samym adresem co zmarli i deklarowanej więzi ze zmarłymi, nie podjęli się oni
pełnienia obowiązków rodziny zastępczej dla swoich wnucząt, kiedy władza ta była rodzicom T. i M. N. (2) ograniczona.
Stwierdzono również, że powodowie nie pielęgnują kontaktów z wnukami, co pozwala sądzić, że więź uczuciowa
powodów ze zmarłymi istniała przede wszystkim w sferze deklaracji. Z ostrożności procesowej pozwany wniósł
również o oddalenie roszczenia odsetkowego powodów. Pełnomocnik pozwanego wyraził pogląd, że wykluczone jest
zasądzenie odsetek za czas przed wyrokowaniem, ponieważ świadczenie ustalone przez Sąd w pełni rekompensuje
poniesioną szkodę ustaloną według stanu z chwili wydania wyroku (k. 46-53).
Na rozprawie w dniu 23 marca 2015r pełnomocnik powodów podtrzymał i popierał żądanie w takim kształcie,
jak zostało to sformułowane w wyroku. Z kolei pełnomocnik pozwanego nie uznawał powództwa i wniósł o jego
oddalenie w całości (stanowiska pełnomocników stron zarejestrowane na rozprawie w dniu 23 marca 2015r –
00:49:34-00:53:10).
Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:
W dniu 20 sierpnia 2011r na trasie G.-Ż. miał miejsce wypadek drogowy. Sprawca wypadku P. S. nieumyślnie naruszył
zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki N. (...) o nr rej. (...)
niedostatecznie obserwował drogę przed pojazdem i zjechał na prawe pobocze drogi, gdzie potrącił idących poboczem
i skrajem drogi pieszych – M. i T. N., którzy doznali rozległych obrażeń ciała skutkujących ich zgonem.
P. S. został uznany winnym spowodowania wypadku i skazany za ten czyn wyrokiem Sądu Rejonowego w Siedlcach
wydanym w dniu 16 kwietnia 2012r w sprawie VII K 739/11. Powyższy wyrok został zamieniony wyrokiem Sądu
Okręgowego w Siedlcach wydanym w dniu 24 lipca 2012r w sprawie II Ka 346/12, w ten sposób, że wymierzona
oskarżonemu kara pozbawienia wolności z 4 lat została podwyższona do 6 lat.
W dacie zdarzenia pojazd, którym poruszał się sprawca wypadku posiadał ubezpieczenie oc w L. S. C. de S. y (...) S.A.
Oddział w Polsce. Zawarcie umowy zostało potwierdzone wydaniem polisy o numerze (...).
T. N. był synem powodów W. i M. małż. N., a M. N. (2) była ich synową. Przed śmiercią T. i M. N. (2) wszyscy
zamieszkiwali w jednym domu w miejscowości N., ale obie rodziny korzystały z wydzielonych części domu. T. i M.
N. (2) wychowywali trójkę małoletnich dzieci. Kilkanaście lat temu powodowie przekazali swojemu synowi T. N.
gospodarstwo rolne.
W chwili śmierci syna i synowej powodowie W. i M. N. (3) nie pracowali zawodowo. Utrzymywali się ze świadczeń
emerytalno-rentowych. Oprócz syna T. N. powodowie mają jeszcze dwie córki, ale od wielu lat, odkąd wyszły za mąż
i założyły własne rodziny, zamieszkiwały one w innych miejscowościach. Powodowie mieli zażyłe relacje z synem,
stosunki pomiędzy nimi układały się poprawnie. Nie było pomiędzy nimi żadnych konfliktów. Powodowie często
korzystali z pomocy syna, który woził ich do kościoła i do lekarza. Cała rodzina wspólnie spędzała święta Bożego
Narodzenia i Wielkiej Nocy. Powodowie mieli poczucie bezpieczeństwa, wiedzieli, że zawsze mogą liczyć na pomoc
syna.
Po kilku latach małżeństwa synowa powodów M. N. (2) zaczęła nadużywać alkoholu. Z czasem problem ten dotknął
również syna powodów T. N.. Mimo to relacje powodów z synem były dobre, ale z synową M. N. (2) znacząco się
pogorszyły. Powodowie obwiniali synową o pogorszenie funkcjonowania ich syna. W rodzinie T. i M. N. (2) dochodziło
do kłótni, awantur, zaniedbywali oni swoje dzieci. W domu rodziny N. dochodziło do interwencji policji. Zachowania
syna i synowej przysparzały powodom stresów. W stanie nietrzeźwości M. N. (2) była wulgarna wobec powodów
(swoich teściów), zachowywała się wobec nich agresywnie. Z powodu nadużywania alkoholu przez T. i M. N. (2) – ich
dzieci zostały okresowo umieszczone w domu dziecka. Powodowie mieli o to żal do syna i synowej. Odwiedzali swoje
wnuki w domu dziecka. Powodowie próbowali wpłynąć na syna, aby zmienił swoje postępowanie. Kiedy synowa M.
N. (2) przebywała na leczeniu odwykowym, powodowie pomagali swojemu synowi w opiece nad dziećmi.
Wiadomość o śmierci syna i synowej była dla powodów niespodziewana. W charakterystyczny sposób dla nagłej
straty osoby bliskiej powodowie początkowo nie dowierzali faktom, nie godzili się na nie, odczuwali silne i przykre
emocje. Zostało naruszone ich poczucie bezpieczeństwa. Funkcjonowanie powodów bezpośrednio po dowiedzeniu
się o śmierci syna i synowej było typowe dla żałoby. Żałoba ta nie miała jednak charakteru patologicznego ani
przedłużonego, nie trwała dłużej niż zwyczajowy rok. Strata syna i synowej nie wpływa obecnie na stan psychiczny
żadnego z powodów. Towarzyszy im serdeczna pamięć o zmarłych, a także wzruszenie przy okazji wspominania ich,
co jest oznaką prawidłowej konstrukcji obojga powodów. Obecnie powodowie wykazują się dobrymi możliwościami
adaptacyjnymi, w okresie żałoby radzili sobie bez pomocy specjalistów.
Powodowie są starszymi ludźmi. Po śmierci syna i synowej nie czuli się na siłach, aby zająć się opieką nad
swoimi wnukami. Obecnie zamieszkują sami. Regularnie odwiedzają ich dorosłe córki. Powodowie często bywają na
cmentarzu, gdzie palą znicze na grobie syna i synowej, wspominają ich. W. powodów (córka T. i M. N. (2)) jest obecnie
pełnoletnia. Przyjeżdża do miejscowości N. i odwiedza swoich dziadków. W odwiedziny zabiera ze sobą pozostałe
rodzeństwo. Od czasu do czasu powódka W. N. odwiedza młodsze wnuki w szkole.
Powodowie w zasadzie nie utrzymują kontaktów z rodzicami swojej synowej – H. i J. K..
Powodowie zgłosili roszczenia o przyznanie i wypłatę zadośćuczynienia, ale w decyzji z dnia 16 stycznia 2012r pozwany
ubezpieczyciel odmówił wypłaty przedmiotowych świadczeń. W uzasadnieniu decyzji podniesiono, że T. i M. N. (2)
nadużywali alkoholu, w ich domu dochodziło do interwencji policji. Zdaniem ubezpieczyciela, na etapie postępowania
likwidacyjnego powodowie nie wykazali istnienia więzi emocjonalnej, przejawiającej się chociażby tym, że T. i M. N.
(2) brali udział w życiu powodów, aby psychicznie ich wspierali, opiekowali się nimi, brali udział w rozwiązywaniu
ich problemów.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów: odpisu skróconego aktu zgonu T. N. (k. 13), identyfikacji
polisy oc w portalu publicznym (k. 14), decyzji o odmowie przyznania świadczeń i korespondencji pozwanego
towarzystwa (k. 18-21), odpisu wyroku SR w Siedlcach wydanego w sprawie VII K 739/11 w dniu 16 kwietnia 2012r
(k. 22-23), odpisu wyroku SO w Siedlcach wydanego w sprawie II Ka 346/12 w dniu 24 lipca 2012r (k. 26-27),
zeznań świadków E. S., W. N. i Z. N. zarejestrowanych na rozprawie w dniu 17 października 2014r, opinii sądowopsychologicznej biegłych M. M. (2) i J. B. (k. 90-93v), zeznań powódki W. N. i powoda M. N. (1) zarejestrowanych na
rozprawie w dniu 23 marca 2015r, dokumentacji zgromadzonej w postępowaniu likwidacyjnym.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
W myśl art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym
Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013. 392 j.t.), z ubezpieczenia
OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem
mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której
następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.
Art. 35 w/w ustawy stanowi natomiast, iż ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta
odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności
ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Nie ulega zatem wątpliwości, że co do
zasady ciąży na pozwanym L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. obowiązek odszkodowawczy,
ponieważ pojazd, którym kierował sprawca wypadku, ubezpieczony był w zakresie oc w pozwanym towarzystwie i
okres odpowiedzialności obejmował datę wypadku, tj. dzień 20 sierpnia 2011r (okoliczność bezsporna i przyznana
przez pozwanego).
Zgodnie z art. 446 par. 1 kc „jeżeli wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nastąpiła śmierć
poszkodowanego, zobowiązany do naprawienia szkody powinien zwrócić koszty leczenia i pogrzebu temu, kto
je poniósł”. Ustawą z dnia 30 maja 2008r o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw,
dodany został do art. 446 kc paragraf 4 o treści: „sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny
zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”. Zatem zobowiązanym
do naprawienia szkody na podstawie art. 446 par. 4 kc jest podmiot, który ponosi odpowiedzialność deliktową za
uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia, a w konsekwencji śmierć bezpośrednio poszkodowanego.
Przewidziane w art. 446 par. 4 kc zadośćuczynienie ma kompensować uszczerbek niemajątkowy doznany przez
najbliższych członków rodziny zmarłego. Kompensacji podlega krzywda, a więc w szczególności cierpienie, ból i
poczucie osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Zadośćuczynienie pieniężne przyznane na podstawie
art. 446 par. 4 kc ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych członków rodziny
będących wynikiem śmierci najbliższej osoby, a także ma pomóc im przystosować się do nowej rzeczywistości.
Kwestia zadośćuczynienia pieniężnego stwarza wiele problemów w praktyce, gdyż szkoda niemajątkowa jest bardzo
trudna do ustalenia i wymierzenia. Przepisy kodeksu nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać
przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, w dużej mierze wypracowała je judykatura, szczególnie
orzecznictwo Sądu Najwyższego. W ocenie Sądu, odnośnie wysokości zadośćuczynienia jedynie pomocniczo można
się odwołać do orzecznictwa dotyczącego art. 445 kc. Wynika to z faktu, że art. 446 par. 4 kc nie wiąże wystąpienia
krzywdy ze szkodą ujętą w kategoriach medycznych. I tak, w wyroku z dnia 26 lutego 1962 ( (...), OSNCP 1963 nr 5,
poz.107) Sąd Najwyższy stwierdził, iż „zadośćuczynienie z art. 445 kc ma przede wszystkim charakter kompensacyjny
i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość”. Zgodnie z wyrokiem Sądu
Najwyższego z dnia 19 maja 1998 r. (II CKN 756/97 nie publ.) „treść art. 445 pozostawia – z woli ustawodawcy swobodę sądowi orzekającemu w ustalaniu wysokości zadośćuczynienia i pozwala – w okolicznościach rozpoznawanej
sprawy – uwzględnić indywidualne właściwości i subiektywne odczucia osoby pokrzywdzonej”. Jak słusznie zwrócił
uwagę Sąd Apelacyjny w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 kwietnia 2010r (I ACa 178/10) – mierzenie skali
cierpienia osoby, która nie doznała uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia, pozostaje poza możliwościami dowodowymi
Sądu i zakładu ubezpieczeń. Tym samym zadośćuczynienie ma kompensować nie tyle doznany ból spowodowany
śmiercią osoby bliskiej, lecz przedwczesną utratę członka rodziny. Nie oznacza to jednak, że nie należy brać pod uwagę
takich okoliczności jak: poczucie osamotnienia, cierpienie moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby
najbliższej, rola jaką w rodzinie pełniła osoba zmarłego, stopień w jakim pozostali członkowie rodziny będą umieli
odnaleźć się w nowej rzeczywistości i na ile zdolni są zaakceptować obecny stan rzeczy. Należy za Sądem Apelacyjnym
w Łodzi powtórzyć, że z uwagi na ciężar gatunkowy dobra osobistego w postaci prawa do życia w rodzinie, powinno
ono w hierarchii wartości zasługiwać na wzmożoną w porównaniu z innymi dobrami ochronę. Naruszenie tego dobra
stanowi dalece większą dolegliwość psychiczną dla członka rodziny zmarłego, niż w przypadku innych dóbr, a jej skutki
rozciągają się na całe życie osób bliskich.
Nie ulega wątpliwości, iż powodowie W. i M. N. (3) należą do kręgu najbliższych członków rodziny, spełniając warunki
podmiotowe przewidziane w art. 446 par. 4 kc. Dla ustalenia skutków, jakie dla powodów spowodowała śmierć syna
T. N. i synowej M. N. (2), ich negatywnych przeżyć związanych z nagłą utratą osób bliskich oraz wpływu doznanej
krzywdy na ich życie i codzienne funkcjonowanie, niewątpliwy wpływ miała opinia biegłych: psychologa M. M. (2) i
lekarza psychiatry J. B.. W przekonaniu Sądu, biegłe dokonały analizy dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy
oraz przeprowadziły wywiady z powodami zgodnie z doświadczeniem zawodowym oraz wskazaniami wiedzy z zakresu
psychologii i psychiatrii, a następnie wyciągnęły adekwatne i logiczne wnioski. Przedmiotowa opinia jest jasna i
wyczerpująca, dlatego należy ją podzielić i uznać za pełnowartościowy materiał dowodowy.
Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie przeczy twierdzeniom pozwanego, jakoby więź powodów z synem
i synową pozostawała jedynie w sferze deklaracji, a powodowie kierowali się wyłącznie interesem finansowym.
Nie potwierdziły się również zarzuty pozwanego, że powodowie nie pielęgnują kontaktów z wnukami, co zdaniem
pozwanego, miałoby świadczyć o dość luźnych więziach powodów z synem, synową oraz ich dziećmi. Biegłe –
lekarz psychiatra i psycholog stwierdziły, że relacja powodów z synem była dobra, natomiast z synową co najwyżej
ambiwalentna, ponieważ powodowie obwiniali synową o pogorszenie funkcjonowania ich syna i umieszczenie
dzieci (ich wnuków) w domu dziecka. Wiadomość o śmierci syna oraz synowej była dla powodów niespodziewana,
powodowie początkowo nie dowierzali faktom, nie godzili się na nie, odczuwali silne i przykre emocje. Powód M. N.
(1) stwierdził, że po uzyskaniu wiadomości o tragicznym wypadku i śmierci syna i synowej – czuł się „jak pijany”.
Funkcjonowanie powodów w okresie bezpośrednio po tragicznym wypadku, po uzyskaniu wiadomości o śmierci syna i
synowej, było typowe dla żałoby. Zdaniem biegłych, żałoba nie miała charakteru patologicznego ani przedłużonego. W
ocenie Sądu, nie oznacza to jednak braku więzi i zażyłości powodów z synem i synową. Zdiagnozowane przez biegłych
silne i przykre emocje towarzyszące wiadomości o śmierci bliskich, serdeczna pamięć o nich, a nawet wzruszenie przy
okazji wspominania ich, świadczą niezbicie o pozytywnych i bliskich relacjach łączących powodów z synem i synową.
Powodowie zeznali, że syn był dla nich dobry, nigdy nie był wobec nich wulgarny. Korzystali oni z jego wsparcia,
pomocy i mogli mieć uzasadnione oczekiwania, że syn będzie dla nich wsparciem w przyszłości. Z uwagi na to, że obie
pełnoletnie córki mieszkały w odległości kilkunastu kilometrów od nich, oczekiwania te były zasadne. Wniosek taki
uzasadnia stwierdzenie biegłych, że „wraz ze śmiercią syna naruszone zostało poczucie bezpieczeństwa
powodów” (k. 93). W ocenie Sądu, niewątpliwie rozmiar i poczucie krzywdy powodów potęgują okoliczności
zdarzenia. T. i M. N. (2) zmarli na miejscu wypadku wskutek odniesionych bardzo poważnych obrażeń ciała.
Powyższe okoliczności, w szczególności zażyła i poprawna więź łącząca powodów głównie z synem T. N., znalazły
potwierdzenie również w zeznaniach świadków E. S., W. N. i Z. N.. Zgodnie zeznali oni, że powodowie mieli dobre
relacje z synem, nie było pomiędzy nimi sporów i konfliktów, T. N. pomagał powodom, zajmował się nimi, woził ich
do lekarza. Po wypadku i śmierci syna oraz synowej, powodowie stali się apatyczni, smutni, zamknięci w sobie, w
zasadzie nie opuszczają miejsca zamieszkania, jeżdżą na cmentarz, gdzie palą znicze na grobie syna i synowej. Sąd dał
wiarę zeznaniom powyższych świadków, ponieważ są dość wyczerpujące, logiczne, rzeczowe, korespondują ze sobą,
a ponadto są zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym, w szczególności zeznaniami samych powodów i opinią
biegłych lekarza psychiatry i psychologa.
Niewiele do sprawy wniosły zeznania rodziców synowej powodów – H. K. i J. K., którzy zeznali, że utrzymywali
bardzo sporadyczne relacje z powodami i nie mieli wiedzy odnośnie funkcjonowania powodów przez wypadkiem, jak
i obecnie. Sąd nie czynił zatem w oparciu o zeznania powyższych świadków ustaleń faktycznych w sprawie.
Niewątpliwie racje ma pozwany twierdząc, że z uwagi na problem alkoholowy T. i M. N. (2), ich relacje z powodami
w pewnym okresie uległy pogorszeniu. Powodowie nie obwiniali jednak o to swojego syna. Namawiali go do
zmiany postępowania, do tego, aby wpłynął „jakoś” na swoją żonę. Tego rodzaju okoliczności znalazły potwierdzenie
szczególnie w zeznaniach samego powoda M. N. (1), a nadto w opinii biegłych lekarza psychiatry i psychologa.
Ustalenia te nie mogą jednak uzasadniać twierdzeń o braku silnych i zażyłych więzi powodów głównie z synem, bądź
pozostawania tej więzi wyłącznie w sferze deklaracji.
Mając jednak na uwadze to, że nieprawidłowe funkcjonowanie w szczególności M. N. (2) po części wpływało na
jakość więzi z powodami, jak również fakt, że strata syna i synowej nie wpływa obecnie na stan psychiczny żadnego z
powodów, którzy wykazali się dość dobrymi możliwościami adaptacyjnymi, Sąd jedynie częściowo uwzględnił żądania
powodów i zasądził na rzecz każdego z nich kwotę 40.000 zł, zaś w pozostałej części jako nieudowodnione powództwo
oddalił. Sąd nie uwzględnił również stanowiska powodów, że ich roszczenie stało się wymagalne już z dniem 17
stycznia 2012r. W ocenie Sądu, na etapie postępowania likwidacyjnego pozwany mógł w taki, a nie inny sposób
ocenić relacje powodów z T. i M. N. (2), czemu dał wyraz w decyzji z dnia 16 stycznia 2012r. Niniejszy proces
dał jednak podstawy do poczynienia odmiennych ustaleń. W myśl art. 817 § 1 kc ubezpieczyciel obowiązany jest
spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Gdyby jednakże
wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo
wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, to zgodnie z § 2 tegoż artykułu, świadczenie powinno być spełnione w
ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. W
ocenie Sądu, wszelkie wątpliwości w niniejszej sprawie rozwiane zostały wraz z opinią biegłych psychologa i psychiatry,
którą doręczono pełnomocnikowi pozwanego w dniu 22 grudnia 2014r., a zatem od tej daty liczyć należało 14 - dniowy
termin na spełnienie świadczenia przez pozwanego. Nie istniały wówczas już żadne wątpliwości, co do okoliczności
zdarzenia, rozmiaru krzywdy powodów i podstaw odpowiedzialności pozwanego. Pozwany pozostawał zatem w zwłoce
ze spełnieniem świadczenia od dnia 6 stycznia 2015r, dlatego też Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodów odsetki
ustawowe od kwot po 40.000 zł od tej daty do dnia ogłoszenia orzeczenia, tj. do dnia 30 marca 2015r, a następnie od
dnia następnego po dacie wyrokowania, tj. od dnia 31 marca 2015r. do dnia zapłaty.
O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o treść art. 100 kpc. Powodowie dochodzili w sprawie łącznej kwoty
100.000 zł, a zasądzona została na ich rzecz kwota 80.000 zł, co oznacza, że wygrali sprawę w 80%, przegrali zaś
w 20%. Poniesione przez każdego z powodów koszty to kwota 2.995,50 zł (2.400 zł – minimalne wynagrodzenie
pełnomocnika procesowego, 17 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 300 zł – częściowa opłata od pozwu, 278,50
zł – zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłych). Koszty pozwanego stanowi kwota 4.174 zł, na którą składa się
minimalne wynagrodzenie pełnomocnika procesowego (3.600 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł) oraz
zaliczka na poczet dowodu z opinii biegłych (557 zł). 80% z kwoty 2.995,50 zł daje kwotę 2.396,40 zł dla każdego z
powodów. Z kolei 20% (wygrana pozwanego) z kwoty 4.174 zł daje kwotę 834,80 zł (podzielona na dwa daje kwotę po
417,40 zł na każdego z powodów). Po odjęciu od kosztów należnych powodom (2.995,50 zł) kwoty kosztów należnych
pozwanemu (417,40 zł od każdego z powodów) otrzymujemy kwoty po 1.979 zł, które zostały zasądzone od pozwanego
na rzecz powodów tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu.
Opłata sądowa od pozwu wynosiła 5.000 zł. Pozwany przegrał sprawę w 80% i dlatego co do zasady winna obciążać
go ta opłata do kwoty 4.000 zł. Ponieważ powodowie uiścili tytułem części opłaty od pozwu łączną kwotę 600 zł, a
w ramach przyznanych od pozwanego na rzecz powodów zwrotu kosztów procesu zasądzone zostało 80% tej kwoty
(80% z kwoty 600 zł = 480 zł), dlatego też Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3.520
zł (4.000 zł – 480 zł).
Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 446 par. 4 kc orzekł jak w sentencji wyroku.