D - Sąd Rejonowy w Olsztynie

Sygn. akt IX W 2738/16
WYROK ZAOCZNY
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 września 2016 r.
Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSR Aneta Żołnowska
Protokolant: sekretarz sądowy Anna Ostromecka
w obecności oskarżyciela publ. W. M.
po rozpoznaniu w dniu 19 września 2016 r. sprawy
P. P. (1)
s. J. i K. z domu P.
ur. (...) w D.
obwinionego o to, że:
1. działając w imieniu pracodawcy (...) sp. z o.o. w O. od dnia 11.04.2016r. do dnia 22.06.2016r. nie wypłacił byłej
pracownicy B. I. wynagrodzenia urlopowego w kwocie 864,46zł netto
tj. za wykroczenie z art.. 282§1 pkt 1 kp
2. działając w imieniu pracodawcy (...) sp. z o.o. w O. nieterminowo wypłacił część wynagrodzenia urlop[owego za
miesiąc marzec 2016r. byłej pracownicy B. I. wypłacając:
- 1000zł netto w dniu 18.04.2016r.
- 500zł netto w dniu 25.04.2016r. ,
którego termin wypłaty by określony na dzień 10tego kwietnia 2016r.
tj. za wykroczenie z art.. 282§1 pkt 1 kp
ORZEKA:
I. obwinionego P. P. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 282§1
pkt 1 kp w zw z art. 9§2kw skazuje go na karę 2 000 (dwóch tysięcy) złotych grzywny;
II. na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego od kosztów postępowania i opłaty.
Sygn. akt IX W 2738/16
UZASADNIENIE
P. P. (1) jest jednym ze wspólników w firmie (...) Sp. z o. o. Od 1 lutego 2016 roku zajmował tam stanowisko (...).
Przedmiotowa spółka zajmowała się usługami gastronomicznymi świadczonymi w (...) (...). Od 5 czerwca 2015 roku
do 31 marca 2016 roku zatrudniona w niej była B. I.. W tym czasie nie została jednak w całości uregulowana kwestia
przysługującego jej wynagrodzenia urlopowego. Dlatego też była pracownica zawiadomiła właściwy inspektorat pracy.
W dniu 7 czerwca 2016 roku inspektor pracy E. Ł. udała się do firmy (...) Sp. z o. o. w O. celem przeprowadzenia
kontroli. W trakcie czynności kontrolnych stwierdziła, że Spółka nie ogłosiła jeszcze swojej upadłości. Ponadto ustaliła,
że działający w imieniu pracodawcy (...) sp. z o.o. w O. P. P. (1) nie wypłacił B. I. w całości wynagrodzenia urlopowego
przysługującego jej za marzec 2016 roku. Terminem wypłaty tego wynagrodzenia był 10 kwietnia 2016 r. Pierwsza
część wynagrodzenia została uiszczona 18 kwietnia 2016 r.. Tego dnia opiewała na kwotę 1 000 zł. Druga zaś 25
kwietnia 2016 r. – 500 zł.
P. P. (1) odmówił przyjęcia mandatu karnego. W związku z tym skierowano przeciwko niemu do tut. Sądu wniosek
o ukaranie.
(dowody: wyjaśnienia obwinionego k. 1v, 21, zeznania B. I. k. 21 – 21v, zeznania E. Ł. k. 21v, notatka urzędowa k. 4,
kserokopia dowodu osobistego k. 5, informacje z Krajowego Rejestru Sądowego dot. Sp. K. z o.o. z 19 września 2016
r. k. 17 -19)
P. P. (1) nie stawił się na rozprawę w dniu 19 września 2016 roku. Został wezwany prawidłowo, kwitując odbiór
wezwania w dniu 26.08.2016 roku. (zwrotne potwierdzenie odbioru wezwania k. 15). Obwiniony nie usprawiedliwił
swojej nieobecności i nie wniósł o odroczenie rozprawy.
W tych warunkach zaistniały podstawy do zaocznego rozpoznania sprawy w rozumieniu art. 71 § 1 kpw.
Jak wynika z odczytanych na rozprawie wyjaśnień, złożonych przez obwinionego w toku czynności wyjaśniających, nie
przyznał się on do stawianego zarzutu. Przyznał, że nie wypłacił części wynagrodzenia urlopowego B. I. w kwocie 864,
46 zł netto, jednakże wyjaśnił, że nastąpiło to z powodu zaprzestania prowadzenia lokalu gastronomicznego w (...),
a w związku z tym i brakiem z tego tytułu przychodów w spółce. Dodał, iż trudna sytuacja finansowa spółki zmusiła
go do złożenia wniosku o ogłoszeniu upadłości. Podał także, że jego głównym obowiązkiem było zabezpieczenie masy
upadłościowej spółki w celu przeprowadzenia późniejszej upadłości i zaspokojenia roszczeń wszystkich wierzycieli.
Sąd zważył, co następuje:
Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, uznając je za przyjętą przez obwinionego linię obrony, zmierzającą w
kierunku uniknięcia odpowiedzialności.
Sąd uznał, że wyjaśnia obwinionego nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym w niniejszej sprawie materiale
dowodowym i niosą sprzeczne treści w szczególności w stosunku do rzetelnych, logicznych i konsekwentnych zeznań
świadków.
B. I. zeznała, że pracowała od 5 czerwca 2015 roku w spółce (...) Sp. z o.o. jako (...), kierownik(...) i szefowa(...).
Wskazała, że do końca roku 2015 nie było problemu z wypłacanym wynagrodzeniem. Jej zdaniem firma do tego czasu
dobrze prosperowała. Następnie sytuacja się pogorszyła. Wypłatę dostawała tylko częściowo. Zgodziła się także na
zmniejszenie pensji, jedynie w celu utrzymania pracy. Podkreśliła, iż wynagrodzenie urlopowe, za miesiąc marzec
2016 r. zostało jej wypłacone jedynie częściowo i to po terminie.
Sąd dał w całości wiarę zeznaniom świadka. W jego ocenie są one jasne i rzetelne. Należy podkreślić, że świadek
próbował kontaktować się z obwinionym, w tym celu dzwonił, wysyłał wiadomości sms. Działania te nie przyniosły
jednak oczekiwanego skutku. Dlatego też zawiadomił on właściwy ku temu organ.
Z relacji E. Ł., inspektora pracy wynika, że do czasu odbytej kontroli pokrzywdzona B. I. nie otrzymała części
wynagrodzenia należącego się jej z tytułu odbytego urlopu. Stwierdziła, iż termin wypłaty wynagrodzenia przypadał na
dzień 10-tego kwietnia 2016 r., a część wynagrodzenia pokrzywdzona otrzymała w dwóch terminach po tej dacie (24 i
18 kwietnia). Pozostała kwota nie została jej wypłacona. Dodatkowo dodała, że obwiniony nie przedłożył jej żadnych
dokumentów podczas kontroli, a kontakt z nim był utrudniony.
W ocenie Sądu nie ma żadnych powodów, aby kwestionować wiarygodność powyższych zeznań. E. Ł. jest osoba obca
dla obwinionego, w żaden sposób nie zainteresowana rozstrzygnięciem niniejszej sprawy, nadto zeznawała jedynie na
okoliczności związane z jej pracą zawodową, co tym bardziej świadczy o jej obiektywizmie.
Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z przedłożonymi wydrukami z Krajowego Rejestru Sądowego z 19.09.2016
r. (k. 17-19) brak jest wzmianki o upadłości spółki, mimo zapewnień obwinionego o złożeniu wniosku o upadłości.
Bezspornym w niniejszej sprawie był fakt nie wypłacenia B. I. przez obwinionego wynagrodzenia urlopowego w kwocie
864,46 przysługującego jej od 11 kwietnia 2016 r. do 22 czerwca 2016 roku, jak również tylko częściowe nieterminowe
wypłacenie kwoty 1500 złotych za marzec 2016 rok. Ani pokrzywdzony, ani obwiniony nie kwestionowali tych
okoliczności. Także fakt nie ogłoszenia do dnia dzisiejszego upadłości spółki, w świetle przedstawionych materiałów
jest bezsporny.
Wobec powyższego Sąd uznał P. P. (1) za winnego tego, że działając w imieniu pracodawcy (...) sp. z o.o. w O. od dnia
11.04.2016 r. do dnia 22.06.2016 r. nie wypłacił byłej pracownicy B. I. wynagrodzenia urlopowego w kwocie 864,46
zł netto, jak również działając w imieniu pracodawcy (...) sp. z o.o. w O. nieterminowo wypłacił część wynagrodzenia
urlopowego za miesiąc marzec 2016 r. byłej pracownicy B. I. wypłacając 1 000 zł netto w dniu 18.04.2016 r., 500
zł netto w dniu 25.04.2016 r., którego termin wypłaty był określony na dzień 10 – tego kwietnia 2016 r. Swoim
zachowaniem wyczerpał znamiona z art. 282 § 1 pkt 1 kp.
Zgodnie z art. 282 § 1 pkt 1 kp kto, wbrew obowiązkowi nie wypłaca w ustalonym terminie wynagrodzenia za pracę
lub innego świadczenia przysługującego pracownikowi albo uprawnionemu do tego świadczenia członkowi rodziny
pracownika, wysokość tego wynagrodzenia lub świadczenia bezpodstawnie obniża albo dokonuje bezpodstawnych
potrąceń podlega karze grzywny od 1000 zł do 30 000 zł.
Dla ustalenia odpowiedzialności pracodawcy na podstawie tego przepisu konieczne jest przypisanie mu winy
chociażby nieumyślnej (art. 5 kw), a więc ustalenie, że sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, tj.
chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi (art. 6 § 1 kw) lub też gdy sprawca
nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych
okolicznościach, mimo, ze możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć (art. 6 § 2 kw).
Bezspornym jest, że obwiniony uchylił obowiązkowi wynikającemu z art. 282 § 1 pkt 1 kodeksu pracy.
Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary Sąd uznał szkodliwość społeczną czynu obwinionego, lekceważenie
obowiązujących norm prawnych, zachowanie niezgodne z przyjętymi normami prawnymi.
Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał wcześniejszą niekaralność obwinionego.
W tych warunkach Sąd skazał obwinionego na karę grzywny w wysokości 2000 złotych. Orzeczona kara jest adekwatna
do stopnia zawinienia obwinionego i odpowiada wymogom kary w zakresie prewencyjno – wychowawczego
oddziaływania.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego od kosztów postępowania
i opłaty.