W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sygn. akt XVII AmE 57/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 03 kwietnia 2014r.
Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:
Przewodniczący:
SSO Maria Witkowska
Protokolant:
sekretarz sądowy Patrycja Żuk
po rozpoznaniu w dniu 03 kwietnia 2014r. w Warszawie
na rozprawie
sprawy z odwołania E.J. i Z.K. prowadzących wspólnie działalność gospodarczą pod
nazwą (...) s.c. z siedzibą w R.
przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki
o wymierzenie kary pieniężnej
na skutek odwołania E. J. i Z. K. prowadzących wspólnie działalność gospodarczą pod
nazwą (...) s.c. z siedzibą w R. od Decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia
28 marca 2012r. Nr (...)
zmienia zaskarżoną Decyzję w ten tylko sposób, iż w pkt 2 obniża wymierzoną solidarnie
E.J. i Z.K. prowadzącym wspólnie działalność gospodarczą pod nazwą (...) s.c. z siedzibą
w R. karę pieniężną do kwoty 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych), co stanowi ok. (...)%
przychodu (...) osiągniętego z ich działalności koncesjonowanej w 2011r. polegającej na
obrocie paliwami ciekłymi.
SSO Maria Witkowska
1
Sygn. akt XVII AmE 57/12
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 28 marca 2012 roku Nr (...) pozwany - Prezes Urzędu Regulacji
Energetyki, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia
kary pieniężnej stwierdził, że Koncesjonariusze E. J. i Z. K. prowadzące wspólnie działalność
gospodarczą pod nazwą (...) s.c. naruszyli warunki udzielonej koncesji na obrót paliwami
ciekłymi poprzez wprowadzanie do obrotu paliwa ciekłego - oleju napędowego, które nie
spełniało wymogów określonych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 09 grudnia
2008r. w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych (Dz. U. z 2008r. Nr 221,
poz. 1441).
Za powyższe działanie Prezes URE wymierzył solidarnie Koncesjonariuszom karę
pieniężną w wysokości (...)% przychodu osiągniętego z działalności koncesjonowanej
w 2011r. polegającej na obrocie paliwami ciekłymi, tj. w kwocie 20.000 zł.
Prezes URE wskazał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na
bezsprzeczne ustalenie, iż Koncesjonariusze na należącej do nich stacji paliw wprowadzali
do obrotu paliwo złej jakości, a ich wyjaśnienia co do sposobu zaopatrywania stacji paliw nie
zmieniają ustaleń co do naruszenia warunków koncesji, a nawet nie umniejszają ich winy.
Od niniejszej Decyzji powódki – E. J. oraz Z. K. prowadzące wspólnie działalność
gospodarczą pod nazwą (...) s.c. złożyły odwołanie, zaskarżając Decyzję w całości i wnosząc
o jej uchylenie. W uzasadnieniu odwołania powódki wskazały, iż nałożona na nie kara jest
rażąco wysoka i niesprawiedliwa. Podniosły, iż kierowca firmy (...), który dostarczał paliwo
we wrześniu 2009r. najpierw napełnił zbiornik benzyną, a następnie używając tej samej
pompy i tego samego węża napełnił zbiornik olejem napędowym. Natomiast znikoma
obecność benzyny w oleju napędowym wskazuje, że resztki, jakie pozostały w pompie
i wężu przedostały się do zbiornika z olejem napędowym. Jak zaznaczyły, zeznania kierowcy
składane przed Prokuratorem, który dystrybuował paliwo potwierdzają ich stanowisko.
Powódki wyraziły pogląd, iż mimo dołożenia należytej staranności nie miały wpływu na
nalewanie paliwa do zbiorników, gdyż zawsze czynności te wykonuje dostawca z firmy (...),
a same nie mają uprawnień, ani nie są przeszkolone w tym zakresie. Zauważyły, że
poprzedni kierowcy wymienionej firmy prawidłowo wykonywali swoje obowiązki, podczas gdy
nowy kierowca okazał się nierzetelnym pracownikiem, czego, jak podały powódki, nie mogły
przewidzieć. Powódki zaznaczyły, że zanieczyszczone paliwo zostało wycofane z obrotu,
a w wyniku wielu kolejnych kontroli nie stwierdzono żadnych zanieczyszczeń. Powódki
podkreśliły, że kontrole stacji paliw miały miejsce we wrześniu 2009r., a kara została
nałożona po blisko 2,5 roku, Decyzją z dnia 28 marca 2012r. Tymczasem sytuacja
ekonomiczna oraz osobista powódek zmieniła się w tym czasie diametralnie. Powódki
2
Sygn. akt XVII AmE 57/12
wskazały, że przy obecnych cenach paliwa prowadzenie stacji benzynowej w bezpośrednim
sąsiedztwie stacji (...) graniczy z opłacalnością, a już teraz są na granicy bankructwa.
Podniosły, iż zapłata przez nie kary w wysokości 20.000 zł przyspieszy decyzję o zamknięciu
interesu. Powódki zaznaczyły także, że zdecydowanemu pogorszeniu uległa także ich
sytuacja rodzinna, gdyż mąż i ojciec Koncesjonariuszek bardzo podupadł na zdrowiu i opieka
nad nim spoczywa na właścicielkach stacji.
Dodatkowo w piśmie z dnia 01 kwietnia 2014r. strona powodowa, precyzując swoje
stanowisko wniosła o zmianę zaskarżonej Decyzji poprzez zmniejszenie wymiaru kary do
kwoty 2.000 zł stanowiącej (...) przychodu z działalności koncesjonowanej osiągniętego
w 2011r.
Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji
i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:
Powódki – E. J. oraz Z. K. prowadzą wspólnie działalność gospodarczą pod nazwą (...)
s.c. w zakresie obrotu paliwami ciekłymi na podstawie koncesji udzielonej decyzją Prezesa
URE z dnia 09 lutego 2005r. Nr (...), zmienioną decyzją z dnia 18 sierpnia 2006r. Nr (...)
(w aktach adm.).
W toku kontroli (Nr akt kontroli (...), k. 2-5 akt adm.) przeprowadzonej w dniu
14 września 2009r. przez inspektorów (...) Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej
w S. na należącej do powódek stacji paliw zlokalizowanej w R., przy ul. (...) pobrano próbki
oleju napędowego (protokół pobrania próbek paliw nr (...) k. 6-7 akt adm. oraz protokół
pobrania próbek paliw ciekłych do użytku wewnętrznego Inspekcji Handlowej k.8 akt adm.),
które przekazano do specjalistycznego laboratorium w celu zbadania jakości paliwa i jej
zgodności z przepisami prawa.
W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono niezgodność badanego paliwa,
tj. oleju napędowego z wymaganiami określonymi w rozporządzeniu Ministra Gospodarki
z dnia 09 grudnia 2008 roku w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych (Dz.U.
Nr 221 poz. 1441) ze względu na zaniżoną temperaturę zapłonu.
Z protokołu badania laboratoryjnego próbki podstawowej przeprowadzonego przez (...)
z siedzibą w B. wynika, iż w badanej próbce oleju napędowego stwierdzono zaniżoną
wartość temperatury zapłonu, która wynosiła 45,5°C, a powinna, wynosić powyżej 55°C,
natomiast przy uwzględnieniu tolerancji 52,9°C (k. 23 akt adm.).
Z kolei w dniu 22 września 2009r. na stacji paliw powódek powtórnie przeprowadzono
kontrolę (Nr akt kontroli (...), k. 11-15 akt adm.), podczas której pobrano próbki oleju
napędowego (protokół pobrania próbek paliw nr (...) k. 18-19 akt adm. oraz protokół pobrania
3
Sygn. akt XVII AmE 57/12
próbek paliw ciekłych do użytku wewnętrznego Inspekcji Handlowej k.20 akt adm.), które
przekazano do specjalistycznego laboratorium w celu zbadania jakości paliwa i jej zgodności
z przepisami prawa.
W wyniku przeprowadzonych badań po raz kolejny stwierdzono niezgodność
badanego paliwa - oleju napędowego z wymaganiami określonymi w rozporządzeniu
Ministra Gospodarki z dnia 09 grudnia 2008 roku w sprawie wymagań jakościowych dla paliw
ciekłych (Dz.U. Nr 221 poz. 1441) ze względu na zaniżoną temperaturę zapłonu.
Z protokołu badania laboratoryjnego próbki podstawowej przeprowadzonego przez (...)
z siedzibą w B. wynika, iż w badanej próbce oleju napędowego stwierdzono zaniżoną
wartość temperatury zapłonu, która wynosiła < 40°C, a powinna, wynosić powyżej 55°C,
natomiast przy uwzględnieniu tolerancji 52,9°C (k. 27 akt adm.).
Wobec powyższego Prezes URE wszczął z urzędu postępowanie w sprawie
wymierzenia powódkom kary pieniężnej, o czym zawiadomił pismem z dnia 01 marca 2010r.
(k. 40-41 akt adm.). Postępowanie zostało zakończone wydaniem zaskarżonej Decyzji.
Postanowieniem z dnia 15 marca 2010r. umorzono dochodzenie m.in. w sprawie
wprowadzenia w dniu 14 i 22 września 2009r. w R., woj. (...) przy ul. (...) na stacji paliw
należącej do E. J. i Z. K. wspólników spółki cywilnej (...) do obrotu oleju napędowego
w łącznej ilości 6.220 litrów nie spełniającego wymagań jakościowych ze względu na
obniżoną temperaturę zapłonu, tj. o czyn z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006r.
o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw, wobec stwierdzenia, iż czyn nie
zawiera znamion czynu zabronionego (k. 12 akt sąd.).
Przychód powódek z działalności koncesjonowanej za rok 2011r. wyniósł (...) zł,
a dochód z tej działalności za dany rok (...) zł (k. 247 akt adm.).
W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony
Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:
W ocenie Sądu zaskarżona Decyzja jest zasadna w zakresie stwierdzenia przez
Prezesa URE naruszenia przez powódki warunków udzielonej im koncesji na obrót paliwami
ciekłymi i wymierzenia w związku z tym naruszeniem kary pieniężnej.
Przede wszystkim należy zauważyć, że stosownie do treści art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy
z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (Dz.U. z 2006 roku, Nr 89, poz. 625
z późn. zm.) karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających
z koncesji.
Należy przy tym zaznaczyć, że naruszenie jednego z warunków koncesji jest
wystarczającą przesłanką do zastosowania przepisów art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy - Prawo
4
Sygn. akt XVII AmE 57/12
energetyczne i wymierzenia na tej podstawie, w oparciu o art. 56 ust. 2 powołanej ustawy,
kary pieniężnej przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki.
Zdaniem Sądu, brzmienie przytoczonego wyżej przepisu przesądza o obligatoryjnym
charakterze kary za naruszenie określonych w koncesji warunków wykonywania działalności
gospodarczej, przewidując bezwzględny obowiązek ukarania danego przedsiębiorcy, w razie
stwierdzenia okoliczności podlegających karze. Przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy - Prawo
energetyczne stanowi więc samodzielną podstawę do wymierzenia kary przedsiębiorcy za
niedochowanie obowiązków udzielonej koncesji i nie wymaga wykazania zawinionego
działania lub zaniechania przedsiębiorcy. Na brak konieczności wykazania winy umyślnej lub
nieumyślnej karanego przez Prezesa URE podmiotu w kontekście odpowiedzialności z tytułu
naruszenia obowiązków wynikających z Prawa energetycznego, która ma charakter
odpowiedzialności obiektywnej, zwraca również uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z dnia
30 września 2011r. sygn. III SK 10/11 (opublik. LEX nr. 1101332).
W tym miejscu należy stwierdzić, że powódki akceptując warunki udzielonej im
koncesji zaakceptowały również warunek 2.1.1, 2.1.2, a zwłaszcza najistotniejszy
w niniejszym przypadku warunek 2.2.1, zgodnie z którym nie wolno im było czynić
przedmiotem
z parametrami
obrotu
paliw
wynikającymi
ciekłych,
z
których
zawartych
parametry
umów i
jakościowe
z norm
są
określonych
niezgodne
prawem.
W szczególności były one zobowiązane do posiadania ważnego dokumentu określającego
parametry fizyko – chemiczne paliwa będącego przedmiotem obrotu i wydania na jego
podstawie, na żądanie odbiorcy, oświadczenia we własnym imieniu, o zgodności parametrów
jakości dostarczanego paliwa z parametrami wynikającymi z norm określonych prawem lub
z zawartej z tym odbiorcą umowy.
Tymczasem, jak wynika z materiału dowodowego, badania próbek oleju napędowego
pobranego na stacji paliw powódek w R., przy ul. (...) w toku kontroli przeprowadzonej przez
inspektorów Inspekcji Handlowej w dniu 14 i 22 września 2009r., wykazały niezgodność
jakości tego paliwa z wymaganiami określonymi w rozporządzeniu rozporządzenia Ministra
Gospodarki z dnia 09 grudnia 2008r. w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych
(Dz. U. Nr 221, poz. 1441).
Z załącznika nr 2 do powołanego rozporządzenia wynika, iż temperatura zapłonu oleju
napędowego każdego typu, stosowanego w pojazdach, ciągnikach rolniczych, a także
maszynach nieporuszających się po drogach, wyposażonych w silniki z zapłonem
samoczynnym powinna wynosić minimum 55°C. Natomiast w badaniach prowadzonych
przez (...) z siedzibą w B. dopuszczono tolerancję wyniku badania w zakresie temperatury
zapłonu minimum 52,9°C. Tymczasem badanie wykonywane przez laboratorium wykazało
5
Sygn. akt XVII AmE 57/12
temperaturę zapłonu oleju napędowego pobranego w toku pierwszej kontroli w wysokości
45,5°C, a wynik badania oleju napędowego pobranego przy drugiej kontroli wyniósł
<40,0°C, a zatem dwukrotnie wykazano zaniżoną temperaturę zapłonu oleju napędowego
wprowadzanego do obrotu na stacji paliw powódek.
Ponadto zaznaczenia wymaga, iż w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006r.
o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw (Dz.U. Nr 169, poz. 1200 ze zm.)
paliwa transportowane, magazynowane, wprowadzane do obrotu oraz gromadzone
w stacjach zakładowych powinny spełniać wymagania jakościowe określone dla danego
paliwa, ze względu na ochronę środowiska, wpływ na zdrowie ludzi oraz prawidłową pracę
silników zamontowanych w pojazdach, ciągnikach rolniczych, a także maszynach
nieporuszających się po drogach. Natomiast w świetle art. 7 ust. 1 pkt 1 tej ustawy zabrania
się transportowania, magazynowania, wprowadzania do obrotu oraz gromadzenia w stacjach
zakładowych
paliw
ciekłych
niespełniających
wymagań
jakościowych
określonych
w przepisach wykonawczych.
Mając zatem na uwadze wyniki analizy próbek paliwa, których powódki nie
kwestionowały, Sąd stwierdził, iż doszło do naruszenia przepisów nakładających na
Koncesjonariuszy
obowiązek
spełniania
określonych
przepisami
prawa
warunków
wykonywania działalności gospodarczej, a przez to warunku 2.2.1 koncesji, jaką powódki
otrzymały na obrót paliwami ciekłymi.
Sąd zważył, że Prezes URE ocenia wyłącznie obiektywne okoliczności związane
z wypełnianiem przez przedsiębiorców obowiązków wynikających z ustawy. Celem
postępowania jest jedynie ocena, czy zostały spełnione warunki, na których dopuszczalne
było prowadzenie działalności w danym zakresie. W tym kontekście znaczenie ma
stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w wyroku z dnia 24 stycznia 2005r.
w sprawie SK 52/04, iż „W doktrynie w sprawach deliktów administracyjnych przyjmuje się
koncepcję winy obiektywnej, tj. opartej na przewadze obiektywnego faktu naruszenia normy
sankcjonowanej, który sam w sobie uzasadnia postawienie zarzutu niezachowania należytej
ostrożności wymaganej w stosunkach danego rodzaju. W przekonaniu Trybunału
Konstytucyjnego przemawia to za odrzuceniem zasady domniemania niewinności jako reguły
wiążącej organy orzekające o konsekwencjach popełnionego czynu. (…) Przesłanką
konstruowania odpowiedzialności różnej od odpowiedzialności karnej jest legitymacja
ustawodawcy do represjonowania bezprawia z tytułu samej niesubordynacji wobec porządku
prawnego, w oderwaniu od warunku czynu, winy i podziałów na klasyczne rodzaje
odpowiedzialności
oraz
poza
ustawami
odpowiedzialności)”.
6
karnymi
(tzw.
obiektywna
koncepcja
Sygn. akt XVII AmE 57/12
Istotnym jest więc wyłącznie to, że powódki, aby sprostać wymaganiom nałożonym na
nie w związku z otrzymaniem koncesji, powinny podjąć wszelkie działania, aby spełnić
określone w niej warunki. Zaznaczenia wymaga, że przedsiębiorca ma pełną swobodę
wyboru działań, które podejmie w celu wywiązania się z obowiązków koncesyjnych.
Wypełnienie postanowień określonych w warunkach wykonywania działalności objętej
koncesją jest podstawowym obowiązkiem koncesjonariusza i nie stanowi rzeczy niemożliwej,
bowiem organ koncesyjny warunki te określa w granicach i na podstawie obowiązujących
przepisów
prawa.
Jednocześnie
powódki,
prowadząc
w
sposób
profesjonalny
koncesjonowaną działalność gospodarczą polegającą na obrocie paliwami ciekłymi powinny
dołożyć należytej staranności przy zaopatrywaniu stacji paliw. Tymczasem jak same podały,
dostawca paliwa zanieczyścił paliwo przy jego przepompowywaniu, nieprawidłowo
napełniając zbiorniki, bo używając tej samej pompy i tego samego węża do napełnienia
zbiornika zarówno benzyną, jak i później kolejnego zbiornika olejem napędowym, przez co
resztki, jakie pozostały w pompie i wężu przedostały się do zbiornika z olejem napędowym.
Powyższe świadczy, wbrew przekonaniu powódek, iż nie dopilnowały właściwej organizacji
obrotu paliwem.
Zdaniem Sądu, to na powódkach jako profesjonalistach ciążył obowiązek stworzenia
takiej organizacji obrotu, aby wykluczyć możliwość wprowadzenia do sprzedaży paliwa
o jakości nie odpowiadającej normom określonym w rozporządzeniu Ministra Gospodarki
z dnia 09 grudnia 2008r. w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych.
Przedsiębiorcy zobowiązali się bowiem, że będą wprowadzać do obrotu tylko paliwo
odpowiedniej jakości i pod tym warunkiem otrzymali koncesję. Nie można zatem uznać, iż
powódki nie ponoszą odpowiedzialności za odchylenia jakościowe od normy sprzedawanego
przez nie paliwa.
Zaznaczenia wymaga, iż skoro w wyniku przeprowadzonych kontroli ustalono, że
wprowadzane
do
obrotu
paliwo
nie
spełnia
wymogów
jakościowych
zgodnych
z obowiązującymi przepisami, odpowiedzialność z tego tytułu spoczywa na podmiocie
gospodarczym prowadzącym sprzedaż tego paliwa.
Mając na uwadze, że działanie takie stanowi naruszenie warunków udzielonej koncesji
na obrót paliwami ciekłymi Sąd stanął na stanowisku, że wydana przez pozwanego Decyzja
znajduje pełne uzasadnienie w świetle okoliczności sprawy i obowiązujących przepisów.
Wobec tego uzasadnionym stało się nałożenie na powódki kary pieniężnej na
podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy – Prawo energetyczne.
7
Sygn. akt XVII AmE 57/12
Stosownie do treści art. 56 ust. 6 powołanej ustawy, ustalając wysokość kary
pieniężnej, Prezes URE uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz
dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe.
Jeśli chodzi o stopień szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze, iż wprowadzenie do
obrotu oleju napędowego o obniżonej temperaturze zapłonu naraża użytkownika w związku
ze zwiększeniem zagrożenia pożarowego w czasie transportu paliwa, jego przechowywania,
dystrybucji i stosowania.
W świetle treści § 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych,
rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów
naftowych i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 243, poz. 2063 ze zm.) olej napędowy zalicza się do
III klasy produktów naftowych, gdyż jego temperatura zapłonu powinna wynosić powyżej
55°C, co powoduje określone konsekwencje dotyczące wymogów bezpieczeństwa,
przykładowo przechowywania oleju napędowego. Mianowicie im wyższa jest temperatura
zapłonu, co implikuje przynależność do danej klasy, tym co do zasady mniejsze są
obostrzenia co do wymogów bezpieczeństwa. Powyższe ma przykładowo istotne znaczenie
w przypadku określonych w załączniku do powołanego rozporządzenia Ministra Gospodarki
z dnia 21 listopada 2005r. - stref zagrożenia.
W związku z powyższym należy stwierdzić, iż olej napędowy będący przedmiotem
kontroli na stacji paliw Przedsiębiorcy, nie spełniał parametru mającego istotne znaczenie dla
spełnienia wymagań dotyczących bezpieczeństwa zdrowia i życia osób na stacjach paliw
oraz bezpośrednio w pojazdach zaopatrzonych w takie paliwo, stąd też Prezes URE miał
uzasadnione powody, aby uznać przedmiotowe naruszenie za czyn o dość dużej
szkodliwości.
Odnosząc się do stopnia zawinienia powódek, należy stwierdzić, iż występujący po
stronie powodowej Przedsiębiorcy nie wykazali staranności wymaganej od podmiotu
prowadzącego profesjonalną działalność gospodarczą wynikającej z regulacji art. 355 § 2
k.c. oraz wyjątkowego charakteru działalności gospodarczej, jaką jest działalność
koncesjonowana, gdyż nie podjęli stosownych działań, które zapobiegłyby wprowadzeniu do
obrotu paliwa o jakości nie odpowiadającej normom określonym w rozporządzeniu.
Tymczasem w przypadku prowadzenia koncesjonowanej działalności poziom staranności
wymaganej od przedsiębiorcy jest jeszcze wyższy niż przeciętny poziom staranności przyjęty
w obrocie gospodarczym. Przedsiębiorcy nie zrobili wszystkiego, co było możliwe, aby nie
wprowadzić do obrotu paliwa o jakości niezgodnej z obowiązującymi przepisami. Nie podjęli
zwłaszcza czynności zabezpieczających prawidłowe napełnianie zbiorników paliwem. Nie
8
Sygn. akt XVII AmE 57/12
ma przy tym znaczenia, że jak podały powódki, nie mają uprawnień i przeszkolenia do
napełniania zbiorników, w trakcie którego ich zdaniem doszło do zanieczyszczenia paliwa
poprzez nieprawidłowe wykonywanie tych czynności przez dostawcę, albowiem nie
posiadanie tych uprawnień nie czyni podjęcia działań w kierunku zabezpieczenia
prawidłowego napełniania zbiorników paliwem niemożliwym do wykonania.
Oceny
możliwości
finansowych
Sąd
dokonał
biorąc
pod
uwagę
przychód
Koncesjonariuszy za rok 2011r., który wyniósł (...) zł, ale również i roczny dochód wynoszący
zaledwie (...) zł. W świetle osiąganych przez powódki niewysokich dochodów, jak również
mając na względzie, iż Przedsiębiorcy nie byli dotychczas karani za naruszenie warunków
koncesji, kara 20.000 zł wymierzona przez Prezesa URE, zdaniem Sądu, wydaje się być
nieodpowiednio zmiarkowana. W ocenie Sądu kara stanowiąca ponad połowę uzyskanego
w 2011 r. dochodu powódek, jest zbyt wygórowana i spowodowałoby daleko idące
negatywne konsekwencje dla dalszego prosperowania Przedsiębiorców na rynku.
Sąd miał również na uwadze, że kara pieniężna, o której mowa wyżej, ma pełnić
funkcję prewencji szczególnej i ogólnej, a więc być zarówno realną, odczuwalną
dolegliwością dla ukaranego podmiotu, będącą reakcją na naruszenie przepisów, ale także
wyraźnym ostrzeżeniem na przyszłość, zapobiegającym powtarzaniu nagannych zachowań,
co zmotywuje go do przestrzegania reguł prawnych wynikających z prowadzenia
koncesjonowanej działalności gospodarczej.
Zdaniem Sądu kara w wysokości 10.000 zł również spełni te cele, nie niosąc ze sobą
jednocześnie ryzyka wyeliminowania Przedsiębiorców z obrotu gospodarczego.
Wobec tego, iż stosownie do treści art. 56 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne Prezes
URE mógł wymierzyć Przedsiębiorcom karę pieniężną w wysokości nie przekraczającej (...)
przychodu ukaranego Przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej,
osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, należy stwierdzić, że tak ustalona kara
pieniężna mieści się w granicach wskazanych w wyżej wymienionych przepisie, stanowiąc
ok. (...) przychodu Przedsiębiorców osiągniętego w 2011r. z działalności objętej koncesją.
Karę w tej wysokości Sąd uznał więc za adekwatną, biorąc pod uwagę wszystkie
dyrektywy wymiaru kary, zajmując przy tym na stanowisko, iż kara w wysokości 2.000 zł,
o jaką wnioskowały powódki, nie byłaby karą odpowiednią w stosunku do zaistniałego
naruszenia warunków koncesji.
Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie powódki w charakterze strony, albowiem wszelkie
okoliczności istotne dla rozpoznania sprawy zostały wystarczająco wyjaśnione.
9
Sygn. akt XVII AmE 57/12
Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji
i Konsumentów zmienił zaskarżoną Decyzję w ten tylko sposób, iż obniżył wymierzoną
powódkom solidarnie karę pieniężną z 20.000 do 10.000 zł na podstawie art. 479 53 § 2 k.p.c.
SSO Maria Witkowska
10