Ska enie - atomowe.kei.pl

Skażenie
(wtorek, 22 marzec 2005) - Dodał wtorek
Skażenia promieniotwórcze nie mogą być wykryte za pomocą wzroku, smaku czy powonienia. Również
wiele przemysłowych i bojowych środków trujących nie ma specyficznego zapachu. Poza tym
rozpoznawanie ich na podstawie oznak zewnętrznych jest bardzo niebezpieczne. Ochrona zdrowia i życia
ludzi przed skażeniami wymaga niezawodnego określenia wielkości szkodliwego promieniowania, rodzaju
użytego środka trującego, jego stężenia w powietrzu i gęstości skażenia terenu, sprzętu, żywności, wody,
paszy, ludzkiego ciała. Rozpoznanie skażeń dokonuje się za pomocą specjalnych przyrządów. Zakażenia
biologiczne stwierdza się za pomocą specjalistycznego sprzętu służby zdrowia i służby weterynaryjnej. Jednostki pomiaru i metody wykrywania skażeń promieniotwórczych
Promieniowanie jonizujące emitowane z różnych źródeł (wybuchu jądrowego, izotopów
promieniotwórczych, aparatów rentgenowskich itp.) daje się wykrywać i mierzyć. Ma ono bowiem
określone właściwości i wywołuje na swej drodze różne zjawiska. Zostały one wykorzystane przy budowie
przyrządów pomiarowych. W praktyce wykorzystuje się kilka metod.
Metoda fotograficzna opiera się na zjawisku zaczerniania się światłoczułej emulsji kliszy lub błony
fotograficznej pod wpływem promieniowania jonizującego. Jest ona m.in. wykorzystana w zdjęciach
rentgenowskich i przyrządach do kontroli napromieniowania.
W metodzie chemicznej korzysta się z faktu, iż niektóre substancje chemiczne zmieniają zabarwienie pod
wpływem promieniowania. Ma ona zastosowanie w dozymetrach chemicznych używanych w wojsku i
obronie cywilnej.
Metoda luminescencyjna (scyntylacyjna) polega na wykorzystaniu zjawiska świecenia pewnych substancji
chemicznych w wyniku napromieniowania. Liczba błysków w określonym czasie pozwala określić moc
dawki lub stopień skażenia promieniotwórczego. Metodę tę stosuje się w rentge-noradiometrach
niektórych typów. Metoda jonizacyjna jest związana z pomiarem stopnia jonizacji atomów substancji, będących pod
działaniem promieniowania jonizacyjnego. Metoda ta jest stosowana w rentgenometrach (pomiar mocy
dawki) oraz radiometrach (pomiar stopnia skażenia). W celu ujednolicenia miar stosowanych w
poszczególnych państwach został wprowadzony Międzynarodowy Układ Jednostek Miar (w skrócie SI).
Układ SI przewiduje również stosowanie nowych jednostek miar promieniowania jonizującego. Jednostki
dotychczasowe są dopuszczone do przejściowego stosowania, szczególnie wtedy, gdy użytkowane jeszcze
przyrządy są kalibrowane w starych jednostkach. Pomiary promieniowania dotyczą głównie dwóch
zjawisk: napromieniowania oraz skażenia promieniotwórczego.
Napromienienie to poddanie działaniu promieniowania jonizującego np. obiektów, żywności, wody, a
także organizmów żywych. Napromienienie może być zewnętrzne lub wewnętrzne w zależności od tego,
gdzie znajduje się źródło promieniowania. Skażeniem promieniotwórczym nazywamy zanieczyszczenie terenu, wody, powietrza, żywności,
powierzchni różnego rodzaju przedmiotów i obiektów, a także ludzkiego ciała substancjami
promieniotwórczymi. Skażenia osobiste mogą być zewnętrzne, gdy występują na zewnętrznych
powierzchniach ciała, i wewnętrzne, gdy powstają wskutek przedostania się substancji
promieniotwórczych do wnętrza organizmu. Do oceny wielkości promieniowania służą pojęcia: "dawka" i
"moc dawki".
Dawka promieniowania jest zasadniczą ilościową charakterystyką rażącego działania promieniowania
przenikliwego w warunkach przebywania i działania w strefie wybuchu jądrowego lub w terenie skażonym
substancjami promieniotwórczymi.
Rozróżnia się dawkę ekspozycyjną i dawkę pochłoniętą, wyrażające fizyczne oddziaływanie
promieniowania na materię, oraz równoważnik dawki, który uwzględnia także oddziaływanie
promieniowania na organizm żywy.
http://atomowe.pl - Elektrownie atomowe
Powered by Mambo
Utworzono: 9 March, 2017, 00:12
Dawka ekspozycyjna jest miarą jonizacji powietrza pod wpływem promieniowania elektromagnetycznego
X lub gamma. Jednostką dawki ekspozycyjnej w obecnie stosowanym układzie SI jest kulomb na
kilogram (C/kg). W starszych typach przyrządów dozymetrycznych do określania dawki ekspozycyjnej
służy jednostka zwana rentgenem (R). Zależność między rentgenem a kulombem wyraża się następująco:
l R =2,58 x l O-4 C/kg
Bardziej uniwersalne jest pojęcie dawki pochłoniętej, która jest miarą ilości energii przekazanej danej
materii przez promieniowanie jonizujące w przeliczeniu na jednostkę masy tej materii. Jednostką dawki
pochłoniętej jest rad (rd), a w układzie SI - grey (Gy) lub centygrey (cGy). Zależność między jednostką
radu a jednostką greya wyraża się następująco:
l rd = 0,01 Gy =1 cGy
Wielkość dawki pochłoniętej przez organizmy żywe nie daje pełnego obrazu zjawisk chemicznych i
biologicznych, jakie w nich zachodzą. Informacja ta musi być uzupełniona wiedzą o rodzaju
promieniowania, wielkości napromieniowanego obszaru ciała, rodzaju narządu lub tkanki, a także o
czasie, w jakim dawka została pochłonięta, czyli o mocy dawki.
Moc dawki promieniowania to dawka promieniowania w jednostce czasu, czyli stosunek dawki do czasu,
w którym została otrzymana. W praktyce przy mniejszych przedziałach czasu używa się pojęcia "moc dawki", przy większych - pojęcia
"dawka tygodniowa, miesięczna, roczna".
Układy jednostek,
ich zależności i
definicje Wielkości promieniowania Dawka ekspozycyjna
Moc dawki ekspozycyjnej
Dawka pochłonięta
Moc dawki pochloniętej
Aktywność
Równoważnik dawki
http://atomowe.pl - Elektrownie atomowe
Powered by Mambo
Utworzono: 9 March, 2017, 00:12
1
2
3
4
5
6
7
Tradycyjny
rentgen R
rentgen na godzinę R/h
rad rd
red na godzinę rd/h
kiur (curie) Ci
rem
SI
kulomb na kilogram C/kg
amper na kilogram A/kg
grey Gy
grey na sekundę(godzinę) Gy/s(h)
bekerel Bq
siwert Sv
Zależności między jednostkami układów
1 R = 2,58 x 10-4 C/kg
1 R/h = 7,1666 x 108 A/kg
1 rd = 1 cGy
1 rd/h = 1,18 R/h = 10-2Gy/h
1 Ci = 3,7 x 1010Bq = 37 GBq
1 rem = 10 mSv
Definicja
miara jonizacji powietrza pod wpływem promieniowania X lub gamma
przyrost dawki ekspozycyjnej w czasie
miara pochłonięcia energii promieniowania przez różne materiały
przyrost dawki pochłoniętej w czasie
liczba rozpadów w ciągu jednej sekundy
miara pochłaniania energii przez żywe organizmy (skutki biologiczne)
Rozróżniamy moc dawki ekspozycyjnej, moc dawki pochłoniętej oraz moc równoważnika dawki.
Jednostką mocy dawki ekspozycyjnej jest rentgen na godzinę (R/h) oraz jednostki pochodne, np.
mikrorentgen na godzinę (mR/h). W układzie SI jednostką mocy dawki ekspozycyjnej jest amper na
kilogram (A/kg). Jednostką mocy dawki pochłoniętej jest rad na godzinę (rd/h), a w układzie SI grey na
sekundę (Gy/s) lub grey na godzinę (Gy/h) i centygrey na godzinę (cGy/h).
Do oceny skutków działania biologicznego promieni alfa, beta, X, delta oraz strumienia neutronów (przy
kilku rodzajach promieniowania naraz sumuje się wszystkie dawki) służy jednostka zwana biologicznym
równoważnikiem dawki. Jest nią rem, a w układzie SI siwert (Sv) i jego pochodne: mili- i mikrosiwert.
Zależność między jednostką siwert a remem wyraża się: l Sv = 100 remów.
W odniesieniu do skażeń promieniotwórczych stosuje się pojęcia "gęstość skażenia" i "aktywność".
Gęstość skażenia promieniotwórczego oznacza się na podstawie ilości substancji promieniotwórczej,
przypadającej na jednostkę skażonej powierzchni. W praktyce skażenia promieniotwórcze terenu określa
się za pomocą jednostek mocy dawki, a powietrza, wody i żywności oraz powierzchni przedmiotów
aktywnością, czyli liczbą rozpadów zachodzących w jednostce czasu w określonej jednorodnej substancji
promieniotwórczej.
http://atomowe.pl - Elektrownie atomowe
Powered by Mambo
Utworzono: 9 March, 2017, 00:12
Dotychczas używaną jednostką pomiaru aktywności jest curie lub kiur (Ci). Jest to aktywność ciała
promieniotwórczego, w którym w czasie jednej sekundy zachodzi 37 miliardów przemian (rozpadów)
jądrowych: l Ci = = 3,7 x 1010 rozpadów/s. Jest to jednostka bardzo duża, odpowiadająca aktywności l g
radu, dlatego w praktyce używano pochodnych kiuru, np. mili-lub mikrokiur. W układzie SI jednostką
aktywności jest bekerel (Bq). Aktywność jest równa jednemu bekerelowi, jeżeli w ciągu jednej sekundy
zachodzi jedna przemiana (rozpad): l Bq = l rozpad/s. W praktyce pomiarowej, ze względu na to, że
bekerel jest jednostką bardzo małą, operuje się jego wielokrotnością, np. kilo-, mega-, giga-,
terabekerel. Zależność między jednostkami kiuru i bekerelem wyraża się następująco: l Ci = 3,7 x 1010
Bq = = 37 Gbq.
Aktywność substancji promieniotwórczej odniesiona do masy, objętości lub powierzchni jest aktywnością
właściwą materiału (obiektu).
Dotychczas stosowaną jednostką aktywności właściwej w jednostce masy (np. materiału sypkiego) jest
kiur na gram (l Ci/g), w jednostce objętości (np. cieczy) - kiur na centymetr sześcienny (l Ci/cm3), a w
jednostce powierzchni - kiur na centymetr kwadratowy (l Ci/cm2). Analogicznie jednostkami aktywności
właściwej w układzie SI są bekerel na kilogram (l Bq/kg), bekerel na metr sześcienny (l Bq/m3) i bekerel
na metr kwadratowy (l Bq/m2). W wyniku samoczynnego rozpadu substancji promieniotwórczych stopień
skażenia promieniotwórczego w rejonie wybuchu jądrowego i wzdłuż drogi przesuwania się obłoku
zmniejsza się z upływem czasu. Orientacyjnie przyjmuje się, że stopień skażenia po upływie 7 godzin
zmniejsza się dziesięciokrotnie, a po 49 godzinach stokrotnie. Podział, ogólna budowa i zasady posługiwania się przyrządami dozymetrycznymi
Przyrządy dozymetryczne mają różne przeznaczenie. Do wykrywania i pomiaru mocy dawki stosuje się
sygnalizatory i rentgenometry. Do określania stopnia skażenia powierzchni różnych przedmiotów używa
się radiometrów, natomiast do określania wielkości dawek promieniowania pochłoniętych przez ludzi indywidualnych, małowymiarowych dawkomierzy. Sygnalizator promieniowania RS-70
Podstawowym przyrządem do wykrywania skażenia promieniotwórczego terenu, sprzętu, pomieszczeń
jest sygnalizator promieniowania RS-70. Nie wskazuje on dokładnie mocy dawki promieniowania, lecz
sygnalizuje optycznie (błyski czerwonej lampki) lub akustycznie (przerywany dźwięk brzęczyka)
przekroczenie określonych progów mocy dawki: 0,5 R/h, 5 R/h i 30 R/h.
Jeżeli moc dawki w terenie przekroczy 0,5 R/h i sygnalizator zaczyna alarmować, należy przełączyć
sygnalizator na próg 5 R/h, a gdy alarmowanie nie ustaje, należy włączyć próg 30 R/h. Częstotliwość
sygnałów umożliwia uzyskanie przybliżonych informacji o mocy dawki. Gdy przy ustawieniu przełącznika
progów na 0,5 R/h częstotliwość jest mała, moc dawki niewiele przekracza 0,5 R/h. Ze wzrostem mocy
dawki rośnie częstotliwość sygnałów, które przechodzą w sygnał ciągły. Podobnie jest przy następnych
progach sygnalizacji. Istnieje kilka innych typów sygnalizatorów promieniowania nowszej generacji
produkowanych w Polsce. Sygnalizator EKO-S/k
Przyrząd jest przeznaczony do wykrywania promieniowania jonizującego X, gamma i beta oraz
sygnalizowania przekroczenia ustalonego progu mocy dawki. Wartość progowa alarmu mocy dawki tego
przyrządu wynosi od 5 mSv/h (około 0,5 mR/h) do 5 mSv/h (około 0,5 R/h). Może on być stosowany
przez służby graniczne, policyjne, straży pożarnej, ochrony radiologicznej, a także OC. Rentgenoradiometr DP-66
Do wykrywania i dokładnych pomiarów stopnia skażenia różnych powierzchni substancjami beta
http://atomowe.pl - Elektrownie atomowe
Powered by Mambo
Utworzono: 9 March, 2017, 00:12
promieniotwórczymi, do wykrywania i pomiaru mocy dawki promieniowania gamma oraz do ładowania
dozymetrów DKP-50 służy rentgenoradiometr DP-66 lub nowsza wersja tego przyrządu DP-66 M. Pozwala
on na dokonywanie pomiarów promieniowania beta od tysiąca do 10 milionów rozpadów na minutę z
jednego centymetra sześciennego na podzakresach IV, V i VI przy otwartej osłonie sondy, a
promieniowania gamma od poziomu 0,05 mR/h niewiele przekraczającego naturalne tło promieniowania
do 200 R/h w sześciu podzakresach pomiarowych.
Przyrząd składa się z pulpitu pomiarowego, sondy z przedłużaczem, słuchawki, umożliwiającej odbiór
akustycznej sygnalizacji promieniowania, przystawki do zasilania zewnętrznego i kontrolnego preparatu
promieniotwórczego, zamontowanego w futerale przyrządu.
Ze względu na swą czułość rentgenoradiometr pozwala na pomiar mocy dawki, pochłoniętej od substancji
promieniotwórczych znajdujących się na skażonej pyłem powierzchni (np. skóry) lub w próbkach różnych
produktów i artykułów, co daje również informację o stopniu skażenia badanych powierzchni lub próbek.
Pomiary wykonuje się, zbliżając sondę pomiarową na odległość 1-1,5 cm do badanej powierzchni (skóry,
odzieży, opakowania) lub do badanej próbki w pojemniku. Sondę można również zanurzyć w pojemniku z
badaną cieczą lub sypkim materiałem. Wskazania przyrządu przy pomiarach skażeń w terenie skażonym
są sumą mocy dawki substancji promieniotwórczych, znajdujących się w otoczeniu, czyli tzw. tła
promieniowania, i mocy dawki promieniowania od substancji promieniotwórczych, skażających badaną
próbkę. W celu określenia skażenia trzeba odjąć od wyniku pomiaru wartość tła promieniowania.
Najlepiej jednak wykonywać pomiary skażenia próbek w pomieszczeniach o dużym współczynniku
osłonności lub po wyjściu z terenu skażonego. Przyrząd DP-66 jest wyposażony w gniazdo do ładowania
dozymetrów DKP-50. Rentgenoradiometr DP-75
Przyrząd jest przeznaczony do pomiaru mocy dawki promieniowania gamma od 0,5 mR do 500 R/h. Ma 5
podzakresów z progami dźwiękowymi i sygnał akustyczny podawany do słuchawki. Do pomiarów
promieniowania jonizującego służą również radiometry. Niektóre z nich, będące jeszcze w użyciu dla
celów szkoleniowych, są przestarzałe, szczególnie ze względu na znaczny błąd pomiaru, sięgający około
30% i dodatkowe jeszcze błędy wywołane przez takie czynniki, jak zimno, wilgoć itp. Przemysł produkuje
obecnie różnego typu radiometry nowej generacji. Są one używane w laboratoriach, przemyśle
stosującym w produkcji izotopy promieniotwórcze, szpitalach i służbach dozymetrycznych. Takim
radiometrem jest np. radiometr uniwersalny RUST-3. Umożliwia on za pomocą różnych sond
dokonywanie pomiarów: mocy dawki promieniowania gamma, równoważnika mocy dawki pochodzącej od
neutronów, aktywności próbek alfa, beta i gamma, skażeń powierzchni dużych i małych, skażeń cieczy.
Zapewnia on również sygnalizację przekroczenia ustalonych wartości. Ma 8 podzakresów pomiarowych, a
błąd pomiaru wynosi około 5%. Dawkomierze
Do kontrolowania indywidualnego napromienienia ludzi służą dawkomierze. Przekroczenie dopuszczalnych
dawek napromienienia ludzi może spowodować chorobę popromienną. Człowiek może być jednorazowo
napromieniowany bez szczególnego zagrożenia dla zdrowia dawką 50 R (44 cGy). Dotyczy to dawki
otrzymanej zarówno w jednej sekundzie, jak też w łącznym czasie czterech dni. Napromieniowanie dawką
60 R (52,8 cGy) bez szkody dla zdrowia może się dokonać wciągu tygodnia, a dawką 100 R (88 cGy) w
ciągu miesiąca.
Dawkomierz chemiczny DP-70 M i kolorymetrPK-56
W działaniu dawkomierza DP-70 M wykorzystano zjawisko zabarwiania się roztworu zawartego w
szklanej, zasklepionej ampułce. Czas zabarwiania się roztworu wskaźnikowego wynosi od 40 do 60 minut.
Otrzymaną barwę porównuje się z kompletem barwnych filtrów, umieszczonych w dysku kolorymetru.
Pozwala to odczytać wartość liczbową dawki w okienku pomiarowym przedniej ścianki kadłuba
kolorymetru. Zarówno dawkomierz, jak i kolorymetr mogą działać w temperaturze od -20°C do +50°C.
Za pomocą tego dawkomierza można mierzyć następujące dawki promieniowania gamma: 50, 75, 100,
150, 200, 250, 300, 450, 600 i 800 rentgenów przy mocy dawki w terenie od l do 25 000 R/h. Dawkomierz indywidualny DKP-50 z bezpośrednim odczytem dawki i dawkomierz DS-50
Podstawową częścią dawkomierzy DKP-50 i DS-50 jest komora jonizacyjna połączona z kondensatorem
naładowanym określonym ładunkiem. Pod wpływem promieniowania gaz wypełniający komorę jonizuje
się i kondensator się stopniowo rozładowuje. Zakres pomiarowy obu dawkomierzy wynosi od O do 50 R.
http://atomowe.pl - Elektrownie atomowe
Powered by Mambo
Utworzono: 9 March, 2017, 00:12
W dawkomierzach DKP-50 dawkę można bezpośrednio odczytać na skali elektrometru, a w
dawkomierzach DS-50 w specjalnym urządzeniu, tzw. pulpicie załadowczo-pomiarowym Zestawu
indywidualnej kontroli napromienienia DP-23. Dawkomierze ładuje się w pulpicie tego urządzenia lub
gnieździe do ładowania w przyrządzie dozymetrycznym DP-66. Dawkomierz indywidualny Dl-77
Jest to dawkomierz z pośrednim odczytem dawki. Rejestruje dawki w zakresie od 5 do 1500 cGy. Może
być używany do wielokrotnego pomiaru dawki (przez jednego lub kilku użytkowników) bez "zerowania" aż
do pełnego rozładowania. Poza wskazanymi dawkomierzami indywidualnymi istnieją dawkomierze
termoluminescencyjne lub radiofbtoluminescencyjne, które pozwalają sumować dawki w ciągu dłuższego
okresu. Mają m.in. postać małej tabletki lub płytki. Są przeznaczone dla pracowników służb narażonych
na ciągły kontakt z promieniowaniem jonizującym. Wyniki pomiarów, dokonywanych za pomocą
przyrządów dozymetrycznych, muszą być wiarygodne. Dlatego aparatura ta poddawana jest
systematycznym przeglądom i kontroli zgodnie z instrukcjami ich obsługi. Wykrywanie skażeń chemicznych oraz określanie wielkości ich stężenia i gęstości
Wykrywanie skażeń chemicznych ma na celu ustalenie przedsięwzięć zmniejszających niebezpieczeństwo
porażenia ludzi i zwierząt środkami trującymi. Stopień skażenia środkami trującymi określa się wielkością
stężenia lub wielkością gęstości środka trującego.
Stężenie jest to ilość ST zawarta w jednostce objętości powietrza w miligramach na jeden litr (mh/l) lub
w gramach na jeden metr sześcienny (g/m3).
Stopień stężenia charakteryzuje siłę działania środka trującego. Zależnie od wartości rozróżnia się
stężenie progowe (minimalnie wyczuwalne), dopuszczalne (nie powodujące ograniczenia zdolności do
działania), napastliwe (wywierające szkodliwy wpływ na organizm) i bojowe (powodujące porażenia ludzi).
Gęstość skażenia jest to ilość ciekłego ST przypadająca, na określoną powierzchnię.
Gęstość skażenia powierzchni ciała ludzkiego określa się liczbą miligramów na jeden centymetr
kwadratowy (mg/l cm2), a terenu i przedmiotów liczbą gramów na jeden metr kwadratowy (g/m2). Do
wykrywania środków trujących w powietrzu i w terenie m.in. na przedmiotach służy przyrząd do
rozpoznania chemicznego. PChR-54 M
Działanie przyrządu do rozpoznania skażeń chemicznych jest oparte na reakcjach środków trujących z
niektórymi związkami chemicznymi. Do wykrywania środków trujących w powietrzu oraz w produktach
sypkich służą rurki wskaźnikowe. Są to rurki szklane, wewnątrz których znajduje się substancja
wypełniająca lub szklana ampułka z odczynnikiem. Po obłamaniu końców rurek, a w niektórych rurkach
po zgnieceniu ampułki w zależności od wykrywanego środka trującego, umieszcza się je w kolektorze i
przepompowuje przez nie skażone powietrze za pomocą ręcznej pompki kolektorowej. W kolektorze
można umieścić od jednej do pięciu rurek.
W komplecie przyrządu znajdują się 4 kasety, w których mieści się po 10 rurek wskaźnikowych o
jednakowym oznakowaniu. Oznakowaniem rurki jest kolorowy pierścień umieszczony na jej górnej części.
Do wykrywania sarinu używa się rurki oznaczonej jednym czerwonym pierścieniem, iperytu - rurki
oznaczonej jednym żółtym pierścieniem, fosgenu, dwufosgenu, kwasu pruskiego i chlorocyjanu - rurki
http://atomowe.pl - Elektrownie atomowe
Powered by Mambo
Utworzono: 9 March, 2017, 00:12
oznaczonej trzema zielonymi pierścieniami, a do wykrywania bardzo małych skażeń środkami trującymi
typu soman i V-gazów - rurki oznaczonej jednym czerwonym pierścieniem i czerwoną kropką. W celu
wykrycia ST w warunkach dużego zadymienia używa się filtra przeciwdymnego, w razie występowania w
powietrzu substancji o odczynie kwaśnym kołpaczka ochronnego, przy niskich temperaturach ocieplacza z
odczynnikami, a przy bezpośrednim zbliżeniu pompki do badanego obiektu bez obawy o jej skażenie kapturka ochronnego. Pobieranie próbek środków trujących
Próbki skażonych materiałów pobiera się wówczas, gdy nie wykryto środka trującego w stanie czystym.
Po ustaleniu miejsc najbardziej skażonych na podstawie oznak zewnętrznych lub za pomocą rurek
wskaźnikowych nakłada się do słoika ziemię lub inny skażony materiał, słoik się zamyka, a na etykiecie
umieszcza informację o jego zawartości. Próbki płynów pobiera się bezpośrednio słoikiem lub pokrywką, a
twardych przedmiotów - przez zeskrobywanie ostrzem łopatki wierzchniej warstwy. Analizy próbek
dokonują laboratoria chemiczne. Wszystkie czynności związane z wykrywaniem środka trującego
wykonuje się po założeniu maski przeciwgazowej i odzieży ochronnej. Papierek wskaźnikowy chemiczny - PWCh-1
Papierek wskaźnikowy służy do szybkiego wykrycia ciekłego środka trującego. W książeczce znajduje się
40 takich papierków. Każdy z nich ma koszulkę ochronną. Papierek wydziera się z książeczki i wyjmuje z
koszulki, a następnie rozmazuje się na nim kroplę środka trującego. Po kilku sekundach zmienia
zabarwienie. Porównując je z wzorcem zamieszczonym na okładce książeczki, można szybko
zidentyfikować rodzaj środka trującego, np. czy jest to sarin, soman, iperyt.
Materiały zawarte w tym artykule pochodzą z podręcznika dla szkół ponadpodstawowych pt.
"Przysposobienie Obronne". Autorzy: G. Adamczyk, B. Breitkopf, Z. Worwa.
http://atomowe.pl - Elektrownie atomowe
Powered by Mambo
Utworzono: 9 March, 2017, 00:12