Waldemar MIODUSZEWSKI MAŁA (NATURALNA) RETENCJA

Waldemar MIODUSZEWSKI
MAŁA (NATURALNA) RETENCJA WODNA NA OBSZARACH WIEJSKICH
STRESZCZENIE
Słowa kluczowe: gospodarka wodna, hydrologia, obszary wiejskie, rolnictwo, zasoby wodne, zlewnie
rzeczne
W Polsce, co najmniej od lat 60. ubiegłego stulecia używane jest sformułowanie „mała retencja”,
które nie jest znane w innych krajach. Pod nazwą „mała retencja” rozumie się różne formy
działalności człowieka w celu ograniczenia szybkiego odpływu wód po wiosennych roztopach i
większych opadach atmosferycznych. Uważa się, że zretencjonowana woda w okresach jej nadmiaru
zasila cieki latem, może być wykorzystana w celach gospodarczych, zwiększa dostępność wody dla
roślin uprawnych, przyczynia się do poprawy biologicznej różnorodności obszarów wiejskich.
Wyróżnia się wiele metod retencjonowania wody, głównie poprzez zwiększenie potencjalnych
możliwości magazynowania wód powierzchniowych (budowa zbiorników, piętrzenie rzek i jezior),
podziemnych (zwiększenie zasilania warstw wodonośnych) i glebowych (poprawa struktury gleb w
strefie aeracji). Ze względu na sposób i formę realizacji małej retencji rozróżnia się działania
techniczne i nietechniczne. Inaczej mówiąc, mała retencja może być rozumiana jako zestaw działań na
rzecz odbudowy naturalnej retencji zlewni rzecznej, często zniszczonej w wyniku działalności
człowieka.
W pracy zwrócono uwagę, że podejmowane w Europie w ostatnich latach działania pod hasłem
„zwiększenie naturalnej retencji” całkowicie mieszczą się w definicji małej retencji.
Do cytowania: Mioduszewski W. 2014. Small (natural) water retention in rural areas. Journal of
Water and Land Development. No. 20 p. 19–29.