Wojna najpodlejsze zło

„Wojna najpodlejsze zło
Zrodzona w bezrozumie
Depcącej jak brutalny gniot
Po ludzkich istot tłumie”
(Leopold Staff)
Tegoroczną propozycją przygotowaną przez Narodowy Teatr Edukacji im. Adama
Mickiewicza jest spektakl teatralny pt. Kolumbowie. To opowieść o młodych i dla młodych,
którzy wojnę znają z reportaży, filmów dokumentalnych i fabularnych, rzadziej z opowieści
teatralnych.
„Wojna pożera najlepszych”
(Friedrich Schiller)
„Kolumbowie” – spektakl inspirowany utworami znanymi nam ze szkoły („Kamienie
na szaniec” A. Kamińskiego, „Pamiętnik z powstania warszawskiego”- M. Białoszewski,
„Ikar” – J. Iwaszkiewicz, „Testament mój” – J. Słowacki, K. K. Baczyński –
„Elegia o …[chłopcu polskim], W. Broniewski – „Bagnet na broń”, Z. Herbert – „Przesłanie
Pana Cogito”) to historia zwykłych ludzi, zwykłych bohaterów. Wojna dała im młodość bez
przywilejów, a jedynie z obowiązkami, bez radości, a jedynie z powinnościami. Ten okrutny
czas stawiał zwłaszcza młodego człowieka wobec dylematów moralnych. Wojna to walka
nie tylko o wolność i niepodległość, ale także, czy może przede wszystkim, bój o ocalenie
samego siebie, o zachowanie resztek ludzkich odruchów, ocalenie człowieczeństwa,
wrażliwości. Dzięki temu można było wbrew wszelkiej logice odbudować uczuciowość
człowieka powojennego.
„Wojna nigdy się nie kończy
dla tych co walczyli”
(Curzio Melaporte)
„Kolumbowie” – to przedstawienie, które podejmuje także temat patriotyzmu i tego,
co dzięki naszej historycznej przeszłości czyni nas Polakami. Stawia przed widzem pytania:
czy przebaczyć znaczy zapomnieć? To ważny głos w dyskusji, jak rozliczać się
z okropnościami wojny, aby z pamięci nie uczynić narzędzia zemsty.
Niezwykły trwający 1h 10 min spektakl w reżyserii A. Pietruszki, zakończony
rozmową z aktorami o wojnie jako temacie ciągle żywym, obejrzało 90 uczniów naszego
zespołu szkół. Myślimy, że będziemy wracać w refleksjach do tego bardzo sprawnie
zrealizowanego spektaklu, który przybliżył nam okupacyjną rzeczywistość naszych
rówieśników jakże odmienną od tej, w której przyszło nam żyć.
Wojna jest dla nas tematem odległym, lecz mówić o niej trzeba wciąż pełnym głosem,
bo: „Wojna to jest zabijanie ciągle tego samego człowieka, aż się okaże, że tym człowiekiem
jestem ja sam” (Eugene O’ Neill).
Marta Fitak,
Justyna Steczek,
kl. IIIc