D - Sąd Rejonowy w Słupsku

Sygn. akt I C 301/16
WYROK ZAOCZNY
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 lipca 2016 r.
Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny
w składzie następującym :
Przewodniczący: SSR Joanna Kończyk
Protokolant: st. sekr. sądowy Ewa Muzyka-Boluk
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 lipca 2016 r. w S. sprawy
z powództwa (...) S.A. z siedzibą w L.
przeciwko Ł. W. (W.)
o zapłatę
oddala powództwo.
Sygn. akt I C 301/16
UZASADNIENIE
Powód (...) (Luxembourg) S.A. w Luksemburgu, reprezentowany przez pełnomocnika w osobie
radcy prawnego, wniósł o zasądzenie od pozwanego Ł. W. kwoty 1060,73 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie
od dnia 14 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.
W uzasadnieniu pełnomocnik powoda wskazał, że strona powodowa na podstawie umowy cesji z dnia 23.09.2015
r. nabyła od wierzyciela pierwotnego (...) S.A. wierzytelności z tytułu świadczonych pozwanemu usług
telekomunikacyjnych. Pierwotny wierzyciel wystawił dokumenty księgowe: Faktura VAT nr (...) z dnia 06.11.2014 r.
na kwotę 32,75 zł płatną do dnia 20.11.2014 r. oraz nr X (...) z dnia 06.01.2015 r. na kwotę 950 zł płatną do dnia
20.02.2015 r. Pełnomocnik powoda wskazał, że iż niniejszym pozwem dochodzi roszczenia o zapłatę wynikających
z tychże dokumentów księgowych kwot. Wskazanie typu dokumentu, jego numeru oraz daty jego wystawienia,
kwoty na którą opiewał oraz daty jego płatności w sposób wyczerpujący opisuje roszczenie dochodzone przez
powoda. Kwota dochodzona przez powoda wynika z cząstkowych należności na które opiewają wskazane wyżej
dokumenty, powiększone o naliczoną kwotę odsetek, a nie z umowy pierwotnej zawartej ze stroną pozwaną. Na
kwotę dochodzoną pozwem składa się suma należności z wskazanych dokumentów księgowych- w wysokości 982,75
zł oraz skapitalizowane odsetki od dnia następnego po dniu wskazanym w fakturze/nocie jako dzień zapłaty do dnia
wytoczenia powództwa w kwocie 77,98 zł.
Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w osobie referendarza sądowego postanowieniem
wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 26.01.2016 r., sygn. VI Nc-e
83440/16 stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu
upominawczym i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Słupsku.
Pozwany Ł. W. nie złożył odpowiedzi na pozew, ani prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy nie stawił się
na niej.
W dniu 15 lipca 2016 r. Sąd wydał wyrok zaoczny, którym oddalił powództwo.
Wydając wyrok zaoczny Sąd przyjął za prawdziwe następujące twierdzenia powoda:
W dniu 23 września 2015 r. (...) S.A. w W. zawarł z (...) (Luxembourg) S.A. w Luksemburgu umowę cesji
wierzytelności.
Sąd zważył, co następuje:
Jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału
w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o
okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed
rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. (art. 339 §
1 i 2 kpc).
Uzasadnienie żądania pozwu jest ogólnikowe i lakoniczne, pełnomocnik powoda nie przedstawił dokumentów,
zawnioskowanych w pozwie jako dowód, ani uzupełniając braki pozwu, po przekazaniu sprawy do sądu właściwości
ogólnej, ani po wyznaczeniu terminu rozprawy. Zgodnie z art. 3 kpc strony i uczestnicy postępowania obowiązani
są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy
zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Przedstawienie przez stronę dowodu w
celu wykazania określonych twierdzeń o faktach sprawy, z których wywodzi ona korzystne dla siebie skutki, nie jest
jej prawem czy obowiązkiem procesowym, lecz ciężarem procesowym, wynikającym i zagwarantowanym przepisami
prawa, przede wszystkim w jej własnym interesie. To interes strony, jakim jest wygranie procesu, nakazuje jej podjąć
wszelkie możliwe czynności procesowe w celu udowodnienia przedstawionych twierdzeń o faktach; strony nie można
zmusić do ich podjęcia. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17.06.2009 r., IV CSK 71/09, Lex nr 737288). Sąd nie
ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności danej sprawy oraz nie jest zobowiązany
do zarządzenia dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych
pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do
wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawiania dowodów
spoczywa bowiem na stronach (art. 3 k.p.c.). Ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy
istotne znaczenie obciąża tę stronę, która wywodzi z nich określone skutki prawne (art. 6 k.c.). Strona, która
nie przedstawi dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia.
Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 kpc)
powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą.” (wyrok Sądu Najwyższego z 22 listopada 2001r.,
I PKN 660/00, Wokanda 2002, nr 7-8, poz. 44). Wezwanie do "uzupełnienia pozwu" z art. 50537 kpc nie jest
związane z brakami formalnymi, lecz innymi jego wymogami i nie dotyczy ich rygor umorzenia postępowania. Jak
przyjmuje się w piśmiennictwie, wobec uchylenia przepisów o postępowaniu w sprawach gospodarczych wymogi
związane z wniesieniem pozwu dotyczą powoływania w nim wszystkich twierdzeń i dowodów. Należy przyjąć, że
pozostawienie art. 50537 kpc w dotychczasowym brzmieniu, mimo wprowadzenia zasady powszechnej koncentracji
materiału dowodowego, modyfikuje brzmienie art. 207 § 6 kpc o tyle, że pozwala na uzupełnienie pozwu również
o nowe twierdzenia i dowody. (por. uwagi Dariusza Zawistowskiego do art. 50537 kpc: Kodeks postępowania
cywilnego. Komentarz. Tom II. Artykuły 367-505(37) pod. red. H. Doleckiego, Lex 2013). Tymczasem powód nawet
w twierdzeniach pozwu nie określił, kiedy miała zostać zawarta umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z
pierwotnym wierzycielem, co było jej przedmiotem, jakie były jej warunki, czy została wypowiedziana, od kiedy były
naliczane odsetki i jakie miały one charakter. Podkreślić należy, że powód, jako podmiot profesjonalnie zajmujący
się obrotem wierzytelnościami powinien wnosząc pozew do Sądu, załączyć na poparcie swych twierdzeń załączyć
takie dokumenty, by wynikało z nich istnienie roszczenia co do zasady i wysokości. Dokumenty takie nie wpłynęły do
Sądu w dniu 21.03.2016 r. (data uzupełnienia braków pozwu po przekazaniu sprawy z elektronicznego postępowania
upominawczego), ani po zawiadomieniu pełnomocnika powoda o terminie rozprawy.
Już tylko na marginesie wskazać należy, że dokumenty księgowe nie stanowią źródła zobowiązania, wbrew zawartym
w pozwie twierdzeniom pełnomocnika powoda w osobie radcy prawnego, który wskazywał na dokumenty księgowe
jako źródło wierzytelności wobec pozwanego. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie stanowiskiem, które Sąd w
niniejszej sprawie podziela w całości, faktura VAT ma charakter dokumentu prywatnego. Z samego wystawienia przez
podmiot faktury VAT nie wynika, że została zawarta umowa i zostało wykonane konkretne zobowiązanie. „Na gruncie
przepisów postępowania cywilnego nie ma podstaw, aby nadawać fakturze moc dowodową inną niż jakimkolwiek
innym dokumentom. Wyłącznie na podstawie faktury VAT nie sposób ustalić, że strony łączyła umowa określonej
treści, jak i tego, czy i w jakim zakresie umowa ta została zrealizowana. Nigdy zatem faktura VAT nie będzie wyłącznym
dowodem uzasadniającym roszczenie. Może ona jedynie wskazywać na zawarcie przez strony ustnej umowy. Jednak
treść takiej umowy oraz jej wykonanie przez strony zawsze musi zostać wykazane dodatkowymi dowodami. W tym
kontekście oczywistym jest, że sama faktura nie jest źródłem stosunku cywilnoprawnego” (tak Sąd Apelacyjny w
Białymstoku w wyroku z dnia 31.01.2013, I ACa 720/12, publ. na www.orzeczenia.ms.gov.pl).
Wobec tego, że istnienie roszczenia powoda nie zostało nawet uprawdopodobnione przez powoda, Sąd na podstawie
art. 6 kc w zw. z art. 232 kpc oraz art. 339 § 1 i 2 kpc oddalił powództwo wyrokiem zaocznym z dnia 15.07.2016 r.