Sąd Okręgowy w Wiedniu

Sygn. akt X Ka 206/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 czerwca 2014 roku
Sąd Okręgowy w Warszawie X Wydział Karny – Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: SSO Urszula Myśliwska
Sędziowie: SSO Krzysztof Chmielewski
SSR (del.) Magdalena Roszkowska - Matusik – spr.
Protokolant: st. sekr. sąd. Michał Zborowski
przy udziale Prokuratora Jarosława Polanowskiego
po rozpoznaniu dnia 26.06.2014 roku w sprawie Z. W.
oskarżonego z art. 258 § 2 k.k. i innych
na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia z dnia 28 października 2013 roku w sprawie o sygn. akt
II K 26/06
- orzeka:
I. w części dotyczącej zarzutów przypisanych oskarżonemu Z. W. w pkt. I (co do czynu kwalifikowanego z art. 258 § 2
k.k.) i w pkt. VI (co do czynów kwalifikowanych z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.), tj. w zakresie pkt. I, VI, VII,
VIII i IX sentencji zaskarżonego wyroku tenże wyrok uchyla i w tym zakresie sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu
w Warszawie VIII Wydział Karny do ponownego rozpoznania;
II. w części dotyczącej zarzutu przypisanego oskarżonemu w pkt. III zaskarżonego wyroku (co do czynu
kwalifikowanego z art. 263 § 2 k.k.) – zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, iż oskarżonego Z. W. od popełnienia
tegoż czynu uniewinnia;
III. w pozostałej zaskarżonej części, tj. w zakresie pkt. II sentencji zaskarżonego wyroku– tenże wyrok utrzymuje w
mocy, przyjmując jedynie, iż czyn zarzucany oskarżonemu w pkt. II aktu oskarżenia wyczerpuje dyspozycję art. 158
§ 1 k.k.;
IV. kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.
Sygn. akt X Ka 206/14
UZASADNIENIE
Z. W. został oskarżony o to, że:
I. w okresie od 1990 roku do lipca 1998 roku brał udział w związku o charakterze zbrojnym działającym na terenie
W., P. i innych miejscowości mającym na celu popełnianie przestępstw takich jak zabójstwa, wymuszenia rozbójnicze,
obrót bez wymaganego zezwolenia środkami psychotropowymi i odurzającymi, obrót samochodami uzyskanymi za
pomocą czynu zabronionego; to jest o czyn z art. 258 § 2 k.k.;
II. w dniu 22 grudnia 1991 roku w W., w pobliżu dyskoteki (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami
posługującymi się niebezpiecznymi narzędziami w postaci broni palnej i gazowej, kijów bejsbolowych, metalowego
gryfu, wziął udział w pobiciu K. C., narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszkodzenia ciała lub
rozstroju zdrowia w ten sposób, że bił go po całym ciele i spowodował obrażenia ciała w postaci między innymi
wieloodłamowego złamania paliczka podstawowego ręki lewej, powodując naruszenie sprawnego funkcjonowania
narządów ruchu na czas powyżej 7 dni oraz obrażenia głowy powodujące naruszenie sprawnego funkcjonowania
organizmu na czas powyżej 7 dni; to jest o czyn z art. 159 k.k.;
III. w czasie i miejscu jak w punkcie II, posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci pistoletu marki
CZ kal. 9 mm o nieustalonych numerach seryjnych; to jest o czyn z art. 263 § 2 k.k.;
IV. w 1995 roku w W. nabył za kwotę nie mniejszą niż 10.000 USD od I. Ł. kilkanaście egzemplarzy broni palnej
o nieustalonych numerach seryjnych wraz z amunicją wiedząc, że broń ta uzyskana została za pomocą czynów
zabronionych; to jest o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 §lk.k.;
V. w czasie i miejscu jak w punkcie IV posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną o nieustalonych numerach
oraz amunicję nabyte od I. Ł.; to jest o czyn z art. 263 § 2 k.k.;
VI. w okresie od połowy 1994 roku do czerwca 1996 roku w W. i innych miejscowościach na terenie kraju działając
ciągiem przestępstw wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami nabywał oraz pomagał do zbycia a także w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej przyjmował i pomagał w ukryciu co najmniej 500 samochodów uzyskanych za
pomocą czynu zabronionego, w tym:
• samochodu marki (...) nr rej (...) o wartości 70.000 złotych utraconego w dniu 29.02.1996 roku na szkodę firmy
(...) spółka z o.o.;
• samochodu marki (...) nr rej (...) o wartości ok. 64.000 złotych utraconego w dniu 4.07.1995 r. na szkodę
Ambasady Federacji Rosyjskiej;
• samochodu marki (...) bez numerów rejestracyjnych o wartości 33.000 złotych utraconego w dniu 21.10.1995 r.
na szkodę firmy (...) w W.;
• samochodu marki (...) nr rej (...) o wartości 83.000 złotych utraconego w dniu 22.05.1998 r. na szkodę J. Ł.
• samochodu (...) nr rej (...) 40, o wartości 65.000 złotych utraconego w dniu 13.10.1995 r. na szkodę firmy (...)
w W.,
które to pojazdy stanowiły mienie znacznej wartości, przy czym działał w związku o charakterze zbrojnym i z
działalności tej uczynił sobie stałe źródło dochodu; to jest o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 91 § 1 k.k.
Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia wyrokiem z dnia 28 października 2013 r. w sprawie o sygn. II K 26/06
orzekł co następuje:
I. uznał oskarżonego Z. W. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. I aktu oskarżenia, który
zakwalifikował z art. 258 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazał oskarżonego i wymierzył mu karę 2
(dwóch) lat pozbawienia wolności;
II. na podstawie art. 17 § 1 pkt. 6 k.k. postępowanie karne prowadzone przeciwko oskarżonemu Z. W. w zakresie czynu
opisanego w pkt. II aktu oskarżenia - umorzył;
III. uznał oskarżonego za winnego czynu opisanego w pkt. III aktu oskarżenia, z tym, iż ustalił, że broń palną oskarżony
posiadał w dniu 22 grudnia 1991 roku w W., który to czyn zakwalifikował z art. 263 § 2 k.k. i za to, na podstawie art.
263 § 2 k.k. skazał oskarżonego i wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
IV. oskarżonego Z. W. uniewinnił od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. IV aktu oskarżenia;
V. oskarżonego Z. W. uniewinnił od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. V aktu oskarżenia;
VI. oskarżonego Z. W. w granicach zarzutu z punktu VI aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od połowy
1994 roku do czerwca 1996 roku w W., działając w ramach ciągu przestępstw wspólnie i w porozumieniu z innymi
osobami nabywał oraz pomagał do zbycia następujących samochodów:
• samochodu marki (...) nr rej (...) o wartości 70.000 złotych utraconego w dniu 29.02.1996 roku na szkodę firmy
(...) spółka z o.o.;
• samochodu marki (...) nr rej (...) o wartości ok. 64.000 złotych utraconego w dniu 4.07.1995 r. na szkodę
Ambasady Federacji Rosyjskiej;
• samochodu marki (...) bez numerów rejestracyjnych o wartości 33.000 złotych utraconego w dniu 21.10.1995 r.
na szkodę firmy (...) w W.;
• samochodu (...) nr rej (...) 40, o wartości 65.000 złotych utraconego w dniu 13.10.1995 r. na szkodę firmy (...)
w W.,
i każdy z tych czynów zakwalifikował jako występek z art. 291 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 291 § 1 k.k. oskarżonego
skazał za każdy z nich, zaś na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat
pozbawienia wolności;
VII. na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k. biorąc za podstawę kary pozbawienia
wolności wymierzone oskarżonemu Z. W. w pkt. I, III i VI sentencji wyroku, orzekł wobec oskarżonego karę łączną
4 (czterech) lat pozbawienia wolności;
VIII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego Z. W. kary łącznej pozbawienia wolności
zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 5 maja 2001 roku do dnia 5 maja 2005 r.;
Nadto - Sąd Rejonowy orzekł w przedmiocie kosztów postępowania, zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu
Państwa z tego tytułu kwotę 7.645,83 zł tytułem zwrotu części wydatków, zaś od pozostałej części kosztów sądowych
Sąd Rejonowy oskarżonego zwolnił przejmując je na Skarb Państwa (punkt IX).
Apelację od wyroku wywiedli obaj działający w sprawie obrońcy oskarżonego, tj. ad w. P. D. i adw. W. K..
Adw. W. K. zaskarżył wyrok w całości w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w pkt. I, III i VI sentencji. Na
podstawie art. 438 pkt. 2 k.p.k. wyrokowi w zaskarżonym zakresie zarzucił mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę
następujących przepisów postępowania:
• art. 13 w związku z art. 596 k.p.k. polegającą na odstąpieniu od wyjaśnienia, w drodze odpowiednich wystąpień
do władz polskich i austriackich, jaka była treść wniosku o ekstradycję oskarżonego noszącego datę 16 maja 2000
roku, oraz co było podstawą zatrzymania Z. W. w Austrii w dniu 2 maja 2001 r.;
• art. 442 § 3 k.p.k. polegającą na tym, że Sąd I instancji nie zastosował się do wytycznych wyroku Sądu
Odwoławczego co do kierunków postępowania przy ponownym rozpoznaniu sprawy, oraz wskazanych tam
zapatrywań prawnych, czego bezpośrednią konsekwencją było także naruszenie przepisów art. 7 oraz 413 § 2 ust.
1 k.p.k. polegające na bezkrytycznej, dowolnej ocenie wiarygodności zeznań i wyjaśnień świadków koronnych J.
S. (1) i Ł..
Podnosząc powyższe ten skarżący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie i uniewinnienie oskarżonego od
popełnienia zarzucanych mu czynów,
ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Drugi obrońca oskarżonego adw. P. D. powołując się na art. 444 k.p.k. zaskarżył wyrok w całości - za wyjątkiem
punktu IV i V orzeczenia. Na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k., art. 438 pkt. 2, pkt. 3, pkt. 4 k.p.k. oraz art. 440 k.p.k.
wyrokowi zarzucił rażącą niesprawiedliwość wydanego orzeczenia wyłaniające się w niniejszej sprawie w sytuacji,
gdy istnieją istotne wątpliwości co do winy sprawcy przestępstwa, a także wobec popełnienia przez Sąd I instancji
rażących uchybień procesowych, mających bezpośredni wpływ na treść jakże błędnego wyroku - poza punktem IV i
V - zapadłego w sprawie niniejszej. Zarzucił także:
I. obrazę przepisów postępowania mającą bezpośredni wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez pogwałcenie:
1/ przepisu art. 442 § 3 k.p.k. poprzez zaniechanie zrealizowania wskazań Sądu Odwoławczego (wymienionych na
stronie 6-9 uzasadnienia orzeczenia Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział X Karny - Odwoławczy z 28 grudnia
2005 r. sygn. akt X Ka 582/05) co doprowadziło do oczywiście błędnego wyrokowania w niniejszej sprawie i powoduje
konieczność uchylenia wyroku;
2/ art. 17 § 1 pkt. 10 k.p.k. poprzez zaniechanie zażądania z Austrii wszystkich dokumentów o których mowa na k. 3321
(powołał się w tym zakresie na stronę 8 orzeczenia Sądu Odwoławczego), w sytuacji, gdy dopuszczalność ekstradycji w
zakresie czynów wskazanych w postanowieniach Sądu Okręgowego w Warszawie, jak i Sądu Rejonowego budzi nadal
bardzo poważne wątpliwości;
3/ art. 4, 5 § 2 , 7, 92 i 410 k.p.k. poprzez m.in. bezkrytyczne oparcie orzeczenia wyłącznie na niewiarygodnych
zeznaniach świadków koronnych -J. S. (1) i I. Ł. bez żądnej weryfikacji zeznań tychże osób, które utraciły bądź mogły
utracić status świadka koronnego;
II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyrokowania, mający decydujący wpływ na jego treść, a
polegający na:
1/ ustaleniu na str. 2 uzasadnienia zaskarżonego wyroku jakoby „podgrupa Z. W. najbliższe kontakty utrzymywała z Z.
R. i A. Z." bez najmniejszej nawet próby przesłuchania w charakterze świadków w/w z imienia i nazwiska osób;
2/ zaniechaniu ustalenia którejkolwiek z osób rzekomo wchodzącej w skład
tejże przestępczej podgrupy Pana Z. W.;
3/ uznaniu w pkt. III sentencji wyroku jakoby oskarżony „(...) broń palną
posiadał w dniu 22 grudnia 1991 roku (...)" i uznaniu na str. 6 uzasadnienia
zaskarżonego wyroku, że „można byłoby mu przypisać czyn zabroniony o
znamionach określonych w art. 158 § 1 k.k.", podczas gdy oskarżony jest
niewinny;
4/ zaniechaniu ustalenia, czy tożsamość „INNYCH OSÓB" o których mowa w zarzucie z pkt. VI była ustalona, czy też
nieustalona;
5/ przyjęciu jakoby oskarżony „(...) nabywał oraz pomagał do zbycia wymienionych w wyroku samochodów" podczas
gdy fakt taki oczywiście nie miał miejsca;
III. wymierzenie rażąco surowych kar jednostkowych jak i kary łącznej pozbawienia wolności w sytuacji, gdy
przedmiotowe zdarzenia niesłusznie przypisane oskarżonemu miały miejsce bardzo wiele lat temu.
Podnosząc te wszystkie zarzuty drugi obrońca oskarżonego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej
części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Należy jednocześnie w tym miejscu wskazać, iż zaskarżony obecnie wyrok zapadł po przeprowadzeniu już po raz drugi
postępowania sądowego, jako że pierwszy wydany w tej sprawie wyrok z dnia 2 listopada 2004 r. został uchylony do
ponownego rozpoznania wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie X Wydział Karny - Odwoławczy z dnia 28 grudnia
2005 r. (X Ka 582/05).
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Apelacje wywiedzione w sprawie niniejszej były skuteczne o tyle, że powodowały częściowe uchylenie zaskarżonego
wyroku oraz częściową zmianę tegoż wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego Z. W. od czynu kwalifikowanego z
art. 263 § 2 k.k., a zarzucanego oskarżonemu w pkt. III aktu oskarżenia. Nie wszystkie jednak zarzuty wywiedzionych
apelacji okazały się słuszne, o czym poniżej.
Na wstępie podnieść należy, iż analizując akta sprawy niniejszej i śledząc procedowanie Sądu I instancji w toku
ponownego rozpoznania sprawy, nie sposób odmówić racji skarżącym, iż Sąd Rejonowy dopuścił się wielu rażących
uchybień procesowych, które bez wątpienia miały wpływ na wynik sprawy w rozumieniu art. 438 pkt. 2 k.p.k. Przede
wszystkim podnieść tu należy ewidentne naruszenie przez Sąd Rejonowy art. 4 k.p.k. - poprzez naruszenie art. 170 §
3 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k., jak też art. 442 § 3 k.p.k.
Powyżej zaznaczono już, iż obecnie zaskarżony wyrok zapadł po ponownym przeprowadzeniu przewodu sądowego w
sprawie niniejszej - w wyniku uchylenia poprzedniego (pierwszego) wyroku Sądu I instancji przez Sąd Okręgowy w
Warszawie X Wydział Karny - Odwoławczy wyrokiem z dnia 28 grudnia 2005 r. w sprawie o sygn. X Ka 582/05. W
uzasadnieniu tegoż wyroku odwoławczego Sąd Okręgowy formułując zalecenia wskazał na konieczność rozpoznania
przez Sąd Rejonowy szeregu wniosków dowodowych jakie zostały złożone przez oskarżonego i jego obrońców na etapie
poprzedniego postępowania międzyinstancyjnego. Zalecił także - w odniesieniu do zarzutu z pkt. VI aktu oskarżenia
- aby kolejny ewentualny skazujący wyrok Sądu za objęte tym zarzutem czyny przestępne odpowiadał wymogom
art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k., tj. aby w tym zakresie wyrok zawierał dokładne określenie przypisanych oskarżonemu
czynów ze wskazaniem czasu, miejsca, sposobu i okoliczności ich popełnienia. Sąd Rejonowy jednak tych zaleceń
Sądu Okręgowego nie wykonał; co więcej - przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy uchylił się również
od rozpoznania znacznej części wniosków dowodowych zawartych w akcie oskarżenia. Nie jest także znana przyczyna
z której to Sąd Rejonowy odstąpił od przesłuchania świadka A. M., którego wzywał przez kilka terminów rozpraw i
którego to przesłuchanie zostało zainicjowane przez Sąd z urzędu (vide k. 4261), a nadto o przesłuchanie tegoż świadka
celem weryfikacji zeznań złożonych przez świadka I. Ł. wnosili także obrońcy oskarżonego (vide k. 4319) oraz sam
oskarżony (vide k. 3435, k. 3465 -3467). Z akt sprawy niniejszej wynika tylko tyle w odniesieniu do powyżej kwestii, iż
świadek A. M. wzywany na kilka terminów rozprawy przed Sądem się nie stawił, po czym Sąd odnotował w protokole
fakt, iż świadek ten usunął swój adres mailowy (vide k. 4353), po czym nie podjął już żadnej czynności w odniesieniu
do tegoż świadka, nie uzasadniając dlaczego faktycznie od tej czynności odstąpił. Takie procedowanie w sposób rażący
naruszyło art. 170 § 3 k.p.k., który nakłada na Sąd
obowiązek odniesienia się do wniosków dowodowych stron w formie postanowienia. Naruszenie tegoż przepisu
kodeksu postępowania karnego odnieść także należy do nie rozpoznania wniosków dowodowych oskarżonego i jego
obrońców złożonych jeszcze na etapie poprzedniego postępowania międzyinstancyjnego, a które to wnioski - zdaniem
Sądu Okręgowego - niezaprzeczalnie winny być rozpoznane, jako zmierzające do podważenia wiarygodności zeznań
złożonych w sprawie niniejszej przez dwóch świadków koronnych: J. S. (1) - w odniesieniu do czynu zarzucanego
oskarżonemu w pkt. I aktu oskarżenia a kwalifikowanego z art. 258 § 2 k.k. oraz I. Ł. - w odniesieniu do czynów
z pkt. VI aktu oskarżenia, a kwalifikowanych z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. Tylko bowiem wówczas
można będzie uznać, iż nie zostały naruszone w tym zakresie zasady statuowane w art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k., a
postępowanie prowadzone było zgodnie z obowiązującą w postępowaniu karnym zasadą obiektywizmu (art. 4 k.p.k.).
Nie rozpoznanie tych wniosków dowodowych stanowiło też naruszenie art. 442 § 3 k.p.k., wobec zaleceń w tej kwestii
zawartych w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego uchylającego pierwszy wydany w tej sprawie wyrok Sądu I
instancji.
Zdaniem Sądu Okręgowego przy uwzględnieniu faktu uniewinnienia oskarżonego od części zarzucanych mu aktem
oskarżenia czynów, jak też częściowego już umorzenia postępowania w oparciu o art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k. - przy
ponownym rozpoznaniu sprawy należało będzie rozpoznać liczne wnioski dowodowe oskarżonego złożone na etapie
poprzedniego postępowania międzyinstancyjnego, m.in. na k. 3415, k. 3418, k. 3435, k. 3436, k. 3439, k. 3440, k. 3441,
k. 3442, k. 3457, k. 3458, k. 3459, k. 3460, k. 3461, k. 3465 - 3466, k. 3467, k. 3487 - 3488, k. 3489, k. 3500, k. 3521,
k. 3522, k. 3523, k. 3524, k. 3527, k. 3526, jako dotyczące właśnie zeznań złożonych przez w/w świadków koronnych i
w odniesieniu do tych zarzutów, pod którymi jeszcze obecnie oskarżony stoi. Należało będzie także mieć na względzie
pisemne wystąpienie oskarżonego zawarte na k. 3593 - 3639, albowiem treść tegoż pisma może w pewnych aspektach
stanowić wnioski dowodowe w sprawie, m.in. o przesłuchanie A. Z., świadka Z. R. i innych jeszcze osób. Koniecznym
będzie także rozpoznanie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego z k. 3415, w zakresie jego pkt. 3, jako również
zmierzającego do weryfikacji zeznań świadka I. Ł. w odniesieniu do czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt. VI aktu
oskarżenia. W tym miejscu podnieść także należy, iż nie rozpoznanie wniosków dowodowych stron procesu
nie jest uchybieniem procesowym tylko wówczas, jeżeli zostanie w sposób właściwy wykazane, że wniosek dowodowy
nie mógł zostać uwzględniony i podlegał oddaleniu (vide Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.09.2013 r. III KK156/13).
Sąd Rejonowy zaś w swoim uzasadnieniu nie odniósł się do tej kwestii. Sąd Okręgowy stoi także na stanowisku, że
zaniechanie wydania postanowienia o oddaleniu wniosku dowodowego stanowi zawsze rażące naruszenie art. 170
§ 3 k.p.k., gdyż uniemożliwia poznanie stanowiska organu procesowego w tym zakresie. Właściwe procedowanie w
kwestii wniosków dowodowych stron stanowi też bardzo ważny element materialnego prawa do obrony oraz gwarancji
kontradyktoryjnej formy rzetelnego procesu (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15.01.2013 r. II Aka
247/12; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.01.2012 r. III KK 182/11).
Z akt sprawy wynika przy tym, co już również sygnalizowano powyżej, że Sąd Rejonowy nie odniósł się także w żaden
sposób do wniosków dowodowych zawartych w akcie oskarżenia o przesłuchanie: R. P., R. S., M. J., R. B., D. W. i L.
B. , pomimo tego, że wystąpił nawet do bazy PESEL o ustalenie aktualnych adresów części z w/w osób (vide k. 397
- 3980). Sąd Rejonowy nie odniósł się także do wniosków dowodowych Prokuratora zawartych w akcie oskarżenia o
odczytanie zeznań szeregu świadków, w tym pokrzywdzonego K. C..
Nie rozpoznanie tak licznych wniosków dowodowych powoduje, że oczywistym jest przyjęcie naruszenia przez Sąd
Rejonowy art. 4 k.p.k. - poprzez naruszenie art. 170 § 3 k.p.k. i art. 7 k.p.k. oraz art. 5 § 2 k.p.k., tym bardziej, że wnioski
dowodowe złożone przez oskarżonego i jego obrońców zmierzają przecież do wykazania niewiarygodności zeznań
świadków I. Ł. i J. S. (1) na których to zeznaniach Sąd Rejonowy oparł skazanie oskarżonego za czynu zarzucane mu w
pkt. I i VI aktu oskarżenia. W tym stanie rzeczy obecnie nie można także odmówić słuszności zarzutom apelacji, że Sąd
Rejonowy dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych, albowiem - wobec nie rozpoznania tak licznych wniosków
dowodowych - nie ma możliwości uznania w sposób pewny, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jest pełny
i że poczynione w sprawie ustalenia faktyczne są prawdziwe, czego wymaga art. 2 § 2 k.p.k.
Mając na względzie sformułowany przez Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku opis czynów zarzucanych
oskarżonemu w pkt. VI aktu oskarżenia podkreślić należy -także sygnalizowane już wcześniej - istotne naruszenie
art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. Nie trzeba bowiem chyba przypominać, że ciąg przestępstw (art. 91 § 1 k.k.) nie może być
utożsamiany z czynem ciągłym (art. 12 k.k.j. Ciąg przestępstw to konstrukcja prawna w świetle której - za dwa lub
więcej przestępstw popełnionych przez sprawcę w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu orzeka się jedną karę.
Konstrukcja ta nie pozwala jednak na odstąpienie od dokonania przez Sąd precyzyjnego opisu czynów składających
się na ciąg przestępstw. Każdy z nich powinien być zatem w wyroku dokładnie opisany, ze wskazaniem czasu, miejsca
i okoliczności jego popełnienia. Tymczasem Sąd Rejonowy nie ustalił nawet dat czynów kwalifikowanych z art. 291
§ 1 k.k., a które miały składać się na ciąg przestępstw przypisanych oskarżonemu w pkt. VI zaskarżonego wyroku,
ograniczając się do wskazania dat w jakich popełnione zostały przestępstwa kradzieży pojazdów, które to następnie
miały stać się przedmiotami czynności wykonawczych zarzucanych oskarżonemu. Nadto - według zaskarżonego
wyroku w odniesieniu do zarzutu z pkt. VI aktu oskarżenia - oskarżony Z. W. miał popełniać czyny kwalifikowane
z art. 291 § 1 k.k. a tworzące ciąg przestępstw w okresie od połowy 1994 roku do czerwca 1996 roku, tymczasem
najwcześniejsza kradzież pojazdu wskazana przez Sąd Rejonowy miała mieć miejsce w dniu 4 lipca 1995 roku.
W odniesieniu do zarzutu z pkt. VI aktu oskarżenia należy też podkreślić naruszenie przez Sąd Rejonowy art. 7 k.p.k.
oraz art. 424 § 1 k.p.k. a polegające na braku ustosunkowania się w uzasadnieniu wyroku do sprzeczności jakie
występują pomiędzy zeznaniami świadków I. Ł. i P. S., jak też w samych zeznaniach tych świadków - w odniesieniu
do okoliczności zbycia pojazdów stanowiących przedmiot czynności wykonawczych zarzucanych oskarżonemu.
Wskazać bowiem trzeba, iż na k. 915 świadek Ł. podał, iż samochód (...) jesienią 1995 r. sprzedał Z. W.; na k. 965
-podał, że samochód (...) o numerach korpusu dyplomatycznego jego grupa także sprzedała Z. W.. Natomiast na
rozprawie przed Sądem (k.2424) świadek Ł. podał już odmiennie, że w/w samochód M. C. sprzedał za pośrednictwem
(...), czyli oskarżonego. Zeznając zaś w odniesieniu do w/w samochodu marki (...) podał, że nie pamięta od kogo dostał
za ten samochód
pieniądze (k.2426, k. 2427). Sąd Rejonowy w żaden sposób do tych sprzeczności i nieścisłości się nie odniósł. Warto
także zaś wskazać w tym miejscu, iż z zeznań świadka Ł. (k. 1172) wynika, że głównymi odbiorcami skradzionych
przezeń samochodów byli (...) i (...), a więc że oskarżony „głównym odbiorcą" nie był.
W odniesieniu do samochodu marki (...) sprzeczne ze sobą zeznania, jak też sprzeczne z w/w zeznaniami I. Ł. złożył
także świadek P. S., albowiem na k. 981 podał, że samochód ten sprzedał koledze oskarżonego, zaś na k. 997 stwierdził
już, że ten samochód kupił właśnie oskarżony. Warto także wskazać, iż w odniesieniu do samochodu marki (...)
skradzionego na szkodę firmy (...) sp. z o.o. i użytkowanego przez B. K. (a zatem tego objętego zarzutem z pkt. VI)
świadek P. S. stwierdził, że nic na ten temat nie pamięta (k. 999).
Wzajemna niespójność zeznań świadka I. Ł. i P. S. dotyczy także samochodu marki (...) a objętego zarzutem
stawianym oskarżonemu w pkt. VI aktu oskarżenia - albowiem świadek I. Ł. (k. 966) podał, że samochód ten sprzedał
oskarżonemu za kwotę około 2000 USD, zaś świadek P. S. (vide k. 990 - 991) podał, że pojazd ten został sprzedany
oskarżonemu za kwotę 600 USD. Do tej niespójności zaś Sąd Rejonowy także nie odniósł się w żaden sposób.
W kontekście wskazanych wyżej sprzeczności i niespójności w zeznaniach świadków I. Ł. i P. S. oraz wobec treści
zarzutów stawianych oskarżonemu Z. W. w pkt. VI aktu oskarżenia, a kwalifikowanych z art. 291 § 1 k.k. - nie
odniesienie się przez Sąd do tych kwestii nie znajduje żadnego usprawiedliwienia. Istotną bowiem różnicą jest to, czy
samochód marki (...) nabył oskarżony, czy też jego znajomy. W tym pierwszym bowiem przypadku mamy do czynienia
z przestępstwem paserstwa właśnie po stronie oskarżonego, zaś w drugim - o paserstwie po stronie oskarżonego co do
rzeczonego samochodu nie może być mowy. Każda sprzeczność w zeznaniach świadków ma też znaczenie dla oceny
wiarygodności tych zeznań.
Mając na względzie powyższe stwierdzić także trzeba, iż rację mają skarżący zarzucając Sądowi Rejonowemu
naruszenie art. 410 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k., jako że tak
wybiórcza ocena zeznań świadków I. Ł. i P. S. dokonana przez Sąd Rejonowy, wskazuje w sposób oczywisty na
to, że Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie jedynie na części ujawnionego w sprawie materiału dowodowego.
Istotą przepisu art. 410 k.p.k. jest bowiem to, że sąd ferując wyrok nie może opierać się na tym, co nie zostało
ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału
dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które je podważają.
Natomiast przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną
prawa procesowego, zgodnie z art. 7 k.p.k. tylko wtedy, gdy m.in. stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności
przemawiających tak na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
14.06.2013 r. IV KK 82/13; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.12.2011 r. II KK 183/11).
Konkludując tę część rozważań stwierdzić trzeba raz jeszcze, że wskazane powyżej uchybienia proceduralne Sądu
I instancji - obligowały Sąd Okręgowy do uchylenia zaskarżonego wyroku z zakresie odnoszącym się do czynów
zarzucanych oskarżonemu Z. W. w pkt. I i VI aktu oskarżenia, czyli w zakresie pkt. I, VI, VII, VIII i IX sentencji
zaskarżonego wyroku, albowiem bez wątpienia stwierdzone uchybienia miały wpływ na treść zaskarżonego wyroku
w tej części.
Podnieść przy tym należy, iż wystosowane przez Sąd Rejonowy wezwanie skierowane do oskarżonego, stwierdzające,
iż jeśli oskarżony chce złożyć jakiekolwiek wnioski dowodowe w sprawie to powinien to uczynić ostatecznie na
terminie rozprawy w dniu 12.04.2013 r. (vide k. 4303) i brak odpowiedzi oskarżonego na to wezwanie (abstrahując
od tego, że przepisy kodeksu postępowania karnego nie przewidują możliwości wyznaczania oskarżonemu terminu
na składanie wniosków dowodowych) -nie zwalniało Sądu Rejonowego od rozpoznania wcześniej już wywiedzionych
przez oskarżonego i jego obrońców wniosków dowodowych, tym bardziej, że takie przecież były zalecenia Sądu
Okręgowego, który to uchylił pierwszy wyrok wydany w sprawie niniejszej. Stwierdzić także trzeba w tym miejscu,
iż wobec wyartykułowanych powyżej uchybień procesowych i przy uwzględnieniu dotychczas zgromadzonego już w
sprawie materiału dowodowego - wniosek apelacji obrońcy oskarżonego adw. W. K. - o uniewinnienie oskarżonego
w zakresie w jakim tyczył się czynów
zarzucanych oskarżonemu w pkt. I i VI aktu oskarżenia - Sąd Okręgowy uznał za przedwczesny.
Pobocznie nadto podnieść należy, iż śledząc tok procedowania Sądu Rejonowego w sprawie niniejszej trudno się
oprzeć wrażeniu, iż Sąd ten nie znał do końca zawartości akt sprawy. Do materiału dowodowego bowiem zaliczono według aktu oskarżenia -dokumenty znajdujące się w tomie X akt postępowania przygotowawczego, czyli dokumenty
od k. 1558 - 1667, zaś ten tom akt sprawy w całości i w oryginale został wyłączony do sprawy dotyczącej oskarżonego R.
S. jeszcze w toku pierwszego rozpoznania mniejszej sprawy (vide k. 2170]. Nadto - Sąd Rejonowy dwukrotnie zaliczył
do materiału dowodowego te same dokumenty oraz uznał za ujawnione bez odczytywania zeznania tych samych
świadków (vide k. 4191 - 4192, k. 4353-4354).
Odrębnym natomiast zagadnieniem jest rozstrzygniecie Sądu Okręgowego w przedmiocie zarzutów stawianych
oskarżonemu w pkt. II i III aktu oskarżenia, czyli w odniesieniu do czynów kwalifikowanych w akcie oskarżenia z art.
159 k.k. oraz z art. 263 § 2 lek.
W zakresie czynu polegającego na udziału w pobiciu K. C. w dniu 22 grudnia 1991 r. Sąd Okręgowy uznał,
że rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego należy utrzymać w mocy, pomimo tego, iż wskazane wcześniej uchybienia
proceduralne tyczyły się także tej części zaskarżonego wyroku. Szczególnie zaś rażącym uchybieniem w tym zakresie
było zaniechanie przez Sąd Rejonowy ujawnienia zeznań złożonych przez pokrzywdzonego K. C.. W tym jednak
zakresie bez wątpienia mamy do czynienia z przesłanką o której mowa w art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k., czyli przedawnieniem
karalności tegoż czynu, jak słusznie przyjął Sąd Rejonowy. Ta właśnie okoliczność generowała decyzję Sądu
Okręgowego o utrzymaniu w mocy w tej części zaskarżonego wyroku. Sąd Okręgowy poprawił jedynie kwalifikację
prawną tegoż czynu, albowiem tej czynności zaniechał Sąd Rejonowy, zwracając jednak na to uwagę w uzasadnieniu
swojego orzeczenia. Czyn zarzucany oskarżonemu w pkt. II aktu oskarżenia faktycznie bowiem został zakwalifikowany
przez Sąd Rejonowy z art. 158 § 1 k.k., co wprost wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, a nie z art. 159 k.k.,
jak to wskazano w akcie oskarżenia.
W odniesieniu do w/w czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt II aktu oskarżenia należy też wskazać, iż Sąd Okręgowy
nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku apelacji adw. P. D., aby i w tym zakresie zaskarżony wyrok uchylić
i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania w I instancji. Tego rodzaju rozstrzygniecie bowiem nie zmieniło by
w tym zakresie sytuacji prawnej oskarżonego Z. W., albowiem nawet w sytuacji uchylenia wyroku w tej części Sąd I
instancji, z mocy art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k., przy uwzględnieniu kierunku obu wywiedzionych apelacji, zobligowany byłby
do umorzenia postępowania w tej części.
Odnosząc się zaś do czynu zrzucanego oskarżonemu Z. W. w pkt. III aktu oskarżenia, czyli czynu kwalifikowanego z
art. 263 § 2 k.k., a polegającego na posiadaniu w dniu 22 grudnia 1991 r. w W. bez wymaganego zezwolenia broni palnej
w postaci pistoletu marki CZ kal. 9 mm o nieustalonych numerach seryjnych - stwierdzić należy, iż analiza materiału
dowodowego zgromadzonego w sprawie niniejszej, który to materiał wprost tyczy się tego zarzutu, prowadziła Sąd
Okręgowy do uznania, iż oskarżony Z. W. winien być od tegoż czynu uniewinniony, jako że zdaniem Sądu Okręgowego
materiał dowodowy nie pozwala na inne rozstrzygnięcie, zaś inicjatywa dowodowa w tej części została wyczerpana.
Wskazać trzeba, iż ten zarzut stawiany oskarżonemu opierał się tylko i wyłącznie na zeznaniach świadka koronnego
J. S. (1). Dowód z takich zeznań, jako dowód z pomówienia, jak to wielokrotnie podkreślano już w orzecznictwie
Sądu Najwyższego -staje się dowodem popełnienia przestępstwa, o ile jest logiczny, konsekwentny, zgodny z logiką
zdarzeń i nie jest wyrazem osobistego zainteresowania pomawiającego ukierunkowanego na umniejszenie zakresu
odpowiedzialności świadka koronnego, a także prowadzi do stanowczych wniosków co do przebiegu wydarzeń
istotnych z punktu odpowiedzialności karnej oskarżonego [vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20.11.2012 r. WA
24/12; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10.11.2009 r. II KK 155/09). Mając powyższe na względzie stwierdzić zaś
trzeba, iż zeznaniom świadka koronnego J. S. (1) w odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonemu Z. W. w pkt.
III aktu oskarżenia nie można nadać waloru kategoryczności. Nieścisłości występujące w tych zeznaniach nie mogą
być też traktowane jako „drobne sprzeczności wynikające ze znacznej odległości czasowej składanych przez świadka
koronnego wyjaśnień" (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20.11.2012 r. WA 24/12). Na pewno też całościowe
zeznania świadka (...)
J. S. (1) w odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonemu Z. W. w pkt. III aktu oskarżenia - nie pozwalają na
przyjęcie stanowczych ustaleń faktycznych w tym zakresie. Z tego też względu Sąd Okręgowy w tej części zaskarżony
wyrok zmienił i oskarżonego od popełnienia tegoż konkretnego czynu uniewinnił. Celem szczegółowego wyjaśnienia
powyższego stanowiska Sądu Okręgowego należy przytoczyć zeznania świadka J. S. (1) tyczące się zarzutu posiadania
przez oskarżonego w dniu 22.12.1991 r. pistoletu marki CZ. I tak w swoich pierwszych zeznaniach w tym przedmiocie
złożonych na etapie postępowania przygotowawczego na k. 377 świadek J. S. (1)zeznał, że „Z. (czyli oskarżony)
miał pistolet CZ". Tu świadek nie wskazał więc ani czasu ani miejsca posiadania przez oskarżonego rzeczonej broni.
Po ujawnieniu tych zeznań w toku przewodu sądowego wskazał zaś, że nie potrafi odpowiedzieć na pytanie skąd
wiedział o rodzaju broni posiadanej przez oskarżonego i nie pamięta też czy ją u niego widział, czy ktoś mu tylko o
tym mówił, albowiem tego faktu „nie zarejestrował" (vide k. 4112). W dalszej części swoich zeznań z postępowania
przygotowawczego, zeznając na okoliczności tyczące się zdarzenia jakie miało miejsce pod klubem (...) w dniu
22.12.1991 r. podał, że „niektórzy tam zgromadzeni mieli pistolety", że „widział, jak do K. C. wówczas strzelali „K., S.,
J. D., Z. i S.oraz jeszcze kilka innych osób, których nie pamięta". Stwierdził także, iż „widział, że pociski trafiają w K.
C. kilka razy, bo kilka razy się potknął jak po uderzeniu" (vide k. 396). Zeznając dalej na k. 711 stwierdził, że „widział,
jak do K. C. strzelali: R., S., K., D. i S.". Tu nie wymienił już więc oskarżonego. W kolejnym zaś akapicie wskazał, że
wśród strzelających był Z. W.. Podał tu także, iż „przypomniał sobie, że przed zdarzeniem na parkingu pod klubem
(...) widział u (...) (czyli oskarżonego) pistolet CZ kal 9 mm, który miał z przodu, na brzuchu, za paskiem spodni". Na
karcie 822 podał, że „w kierunku C. strzelali: (...), (...), ludzie od (...), (...), R., K., J. D. i (...)". Te właśnie przytoczone
zeznania świadka J. S. (1) prowadziły Sąd Rejonowy do uznania, że oskarżony Z. W. jest winny czynu zarzucanego mu
w pkt. III aktu oskarżenia, a kwalifikowanego z art. 263 § 2 k.k. Sąd Okręgowy tegoż stanowiska Sądu Rejonowego
nie podziela, albowiem w ocenie Sądu Okręgowego - co już zaznaczono wcześniej - zeznania te nie mogą być uznane
za kategoryczne i jako takie za pozwalające na przyjęcie, iż oskarżony Z. W. w dniu 22.12.1991 r. na
pewno posiadał broń w postaci pistoletu CZ kal. 9 mm. Z racji przy tym tego, że na miejscu zdarzenia pod klubem (...)
nie ujawniono łusek od broni o jakiej mowa, a nadto, że materiał dowodowy nie potwierdził, tego aby K. C. został w
tym dniu postrzelony, wbrew temu co twierdził świadek J. S. (1) (vide k. 171 -174 opinia medyczna), zdaniem Sądu
Okręgowego, nie można nawet wykluczyć i takiej sytuacji, że przedmiot który świadek J. S. (1) opisywał w swoich
zeznaniach jako będący w posiadaniu oskarżonego w dniu 22.12.1991 r. był jedynie atrapą broni. Wskazać także
należy, iż Sąd Rejonowy ponownie w tej sprawie procedując nie ujawnił zeznań świadka J. S. (1), a składanych w
toku pierwszego rozpoznania sprawy niniejszej w I instancji, a znajdujących się na k. 2351v -2354, zaś z tych zeznań
świadka wynika, że wcale nie był on pewien jaką broń posiadał oskarżony. Nie był też pewien czy to co oskarżony
miał posiadać pod klubem (...) to była broń ostra (k. 2352v). Pomimo nie ujawnienia tych zeznań przez Sąd Rejonowy
w toku rozpoznania sprawy - Sąd Okręgowy nie mógł ich pominąć, jako że ich uwzględnienie powoduje sytuację dla
oskarżonego korzystną. Ponownie zatem stwierdzić należy, iż całościowe zeznania świadka J. S. (1) -stanowiące zresztą
jedyny dowód mający potwierdzać zarzut stawiany oskarżonemu w pkt. III aktu oskarżenia - jako lakoniczne, nie
kategoryczne, a wręcz stwierdzające niepewność świadka co do rodzaju broni posiadanej przez oskarżonego i tym
samym nie pozwalające nawet na uznanie, że oskarżony posiadał broń w rozumieniu przepisów ustawy prawo o broni
i amunicji - nie są wystarczające dla przypisania oskarżonemu winy w odniesieniu do czynu zarzucanego mu w pkt.
III aktu oskarżenia, co musiało powodować wydanie przez Sąd Odwoławczy rozstrzygnięcia reformatoryjnego w tej
części poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tegoż czynu.
Sąd Okręgowy nie podzielił natomiast zarzutów sformułowanych w obu wywiedzionych w sprawie apelacjach, jakoby
Sąd Rejonowy procedując w sprawie niniejszej naruszył art. 13 k.p.k. i art. 596 k.p.k., czyli obowiązującą przy
ekstradycji zasadę specjalności, statuującą, iż osoba wydana przez państwo obce władzom polskim w oparciu o decyzję
o ekstradycji nie może być skazana za czyn inny niż ten w związku z którym nastąpiło wydanie. W tym zakresie wskazać
trzeba, iż bez wątpienia oskarżony Z. W. został wydany władzom polskim w oparciu o decyzję o ekstradycji. Nie można
natomiast uznać, iż czyny o których traktuje akt oskarżenia wywiedziony w sprawie niniejszej nie zostały ujęte w
decyzji o ekstradycji oskarżonego, co
skutkowałoby przyjęciem naruszenia w/w przepisów kodeksu postępowania karnego. W toku ponownego
postępowania w sprawie niniejszej Sąd Rejonowy uzyskał odpis postanowienia Wyższego Sądu Krajowego w Wiedniu,
gdzie stwierdzone zostało wprost, iż w dniu 21.08.2001 r. tenże Sąd zezwolił na ekstradycję oskarżonego Z. W. celem
ścigania za wszystkie czyny objęte aktem oskarżenia w sprawie niniejszej (vide k. 3737]. Ta decyzja Sądu Krajowego
w Wiedniu powoływała się przy tym na wniosek o ekstradycję Prokuratora Okręgowego z dnia 16.05.2001 roku.
Tak datowany wniosek o ekstradycję oskarżonego, w którym wskazane zostały wszystkie zarzuty z aktu oskarżenia
został też załączony do akt sprawy niniejszej (vide k. 3446 -3449]. Zarzuty formułowane przez skarżących w tym
zakresie skupiają się na jednym dokumencie załączonym do akt niniejszej sprawy, a mianowicie na piśmie Ministra
Sprawiedliwości RP z dnia 17.05.2001 r. stanowiącym pismo przewodnie do wniosku o ekstradycję oskarżonego Z. W.
kierowanym do Wyższego Sądu Krajowego w Wiedniu, w którym stwierdzone zostało, że przekazywany jest wniosek
o ekstradycję oskarżonego datowany na dzień 16.05.2000 roku (vide k. 1674 - tom X). Pismo to przywoływało przy
tym w swej treści, czego także skarżący zdają się nie dostrzegać, kwalifikację prawną wszystkich czynów opisanych
szczegółowo we wniosku o ekstradycję oskarżonego datowanym na dzień 16.05.2001 r. Skarżący nie dostrzegają także,
iż w aktach sprawy na k. 3471 znajduje się pismo Prokuratury Okręgowej z którego wynika, że nie było analogicznego
wystąpienia o ekstradycję oskarżonego Z. W. datowanego na dzień 16.05.2000 r., a tym samym, iż wskazanie daty
16.05.2000 r. należy traktować jako oczywistą omyłkę pisarską. W ocenie Sądu Okręgowego powyższemu przyjęciu nie
sposób zaprzeczyć, przy uwzględnieniu chociażby treści postanowienia Sądu Krajowego w Wiedniu zezwalającego na
ekstradycję oskarżonego Z. W., które to powołuje się na wniosek Prokuratora Okręgowego z dnia 16.05.2001 r. Takiego
przy tym stanowiska nie zmienia fakt (bezsporny w sprawie), że oskarżony Z. W. został zatrzymany w Austrii jeszcze
przed sporządzeniem w/w wniosku o ekstradycję, jako że z innych pism załączonych do akt sprawy a nadesłanych przez
władze Austrii - wiadomo, że oskarżony przebywał w areszcie ekstradycyjnym Sądu Krajowego do Spraw Karnych w
Wiedniu od dnia 4.05.2001 r., zaś 1.10.2001 r. został przekazany władzom polskim w oparciu o decyzję o ekstradycji
z dnia 21.08.2001 r. (vide k. 1691). Co więcej - zatrzymanie oskarżonego na terenie Austrii nastąpiło nawet przed
przedstawieniem oskarżonemu
zarzutów w sprawie niniejszej, albowiem postanowienie o przedstawieniu oskarżonemu zarzutów w tej sprawie nosi
datę 14.05.2001 r. (vide k. 1658). Nie znaczy to jednak, że w sprawie niniejszej naruszono zasadę specjalności
z art. 596 k.p.k. Skarżący pomijają przy tym, iż oskarżony Z. W. został wydany władzom polskim nie tylko w
odniesieniu do zarzutów formułowanych względem niego w sprawie niniejszej, a toczącej się w postępowaniu
przygotowawczym pod sygn. VI Ds. 54/00, ale także do innej jeszcze sprawy toczącej się pod sygn. VI Ds. 89/00.
Z akt sprawy wynika także, iż osoba oskarżonego pozostawała w zainteresowaniu organów ścigania w innych też
postępowaniach, m.in. w postępowaniu o sygn. VI Ds. 19/98 iw tym zakresie nawiązano kontakt z policją austriacką
już w dniu 25.04.2001 r., jako że posiadano informację, że oskarżony w tym kraju właśnie przebywa (vide k. 1661).
Zdaniem Sądu Okręgowego przy uwzględnieniu całości powyższych stwierdzeń nie ulega wątpliwości, że oskarżony
Z. W. został zatrzymany na terytorium Austrii przed sporządzeniem wniosku o ekstradycję tyczącego się sprawy
niniejszej i przed wydaniem postanowienia o przedstawieniu zarzutów w sprawie niniejszej. Te jednak okoliczności, w
świetle jasnej treści orzeczenia Sądu Krajowego w Wiedniu - zezwalającego na ekstradycję oskarżonego i precyzyjnie
zakreślającego zakres tej ekstradycji - pozwalają na jednoznaczne przyjęcie, że prowadzenie niniejszego postępowania
przeciwko oskarżonemu jest i było dopuszczalne w rozumieniu art. 596 k.p.k. Podzielić natomiast należy zarzuty
skarżących, iż Sąd Rejonowy (tu także wbrew zaleceniom Sądu Okręgowego zawartych w uzasadnieniu wyroku
uchylającego pierwszy wydany w tej sprawie wyrok Sądu I instancji), nie ustalił w jakiej faktycznie dacie oskarżony
został zatrzymany na terytorium Austrii. Sam oskarżony podaje bowiem, że nastąpiło to w dniu 2.05.2001 r. Sąd
Rejonowy podjął działania w tym zakresie w dniu 7.03.2005 r. (vide k. 3321), przesyłając stosowne pismo do Sądu
Krajowego do Spraw Karnych w Wiedniu, ale odpowiedź na to pismo nie nadeszła. Stwierdzić przy tym trzeba,
iż powyższa okoliczność, choć wyjaśniona być powinna, może mieć znaczenie jedynie dla kwestii ewentualnego
zaliczenia oskarżonemu okresów pozbawienia wolności na poczet orzeczonej względem niego kary.
Nie można także podzielić zarzutów skarżących jakoby wiążącym zaleceniem dla Sądu ponownie rozpoznającego
sprawę w rozumieniu art. 442 § 3 k.p.k. było stwierdzenie przez Sąd Odwoławczy zawarte w uzasadnieniu wyroku
uchylającego pierwszy wyrok wydany w sprawie przez Sąd I instancji, że „zeznania J. S. (1)
J. S. (1) i I. Ł. nie mogą być uznane za jedyną podstawę przypisanych oskarżonemu przestępstw jako mało precyzyjne
i nie poparte innymi dowodami". Sąd odwoławczy może bowiem sąd pierwszej instancji zobowiązać do wyjaśnienia
określonych kwestii i stosownej interpretacji przepisów prawa, ale nigdy nie jest władny zalecić mu dokonania
konkretnych ustaleń faktycznych (vide Wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 14 maja 2013 r. II AKa 7/13).
Sąd odwoławczy nie ma prawa, wydając jakiekolwiek zalecenie, ograniczać zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7
k.p.k.) przez Sąd pierwszej instancji, w szczególności poprzez wskazanie co do oceny dowodów (vide postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 2.02.2009 r. IIKK224/08).
Procedując ponownie w sprawie niniejszej Sąd I instancji będzie miał na względzie całość powyższych wskazań Sądu
Odwoławczego. Przede wszystkim rozpozna wnioski dowodowe oskarżonego i jego obrońców znajdujące się w aktach
sprawy, które zmierzają do weryfikacji zeznań złożonych w sprawie przez świadków koronnych J. S. (1) i I. Ł. w zakresie
w jakim tyczą się one czynów podlegających jeszcze osądowi, a więc czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt. I i VI aktu
oskarżenia, w tym wnioski o przesłuchanie świadka A. M.. Odniesie się także do wszystkich wniosków dowodowych
zawartych w akcie oskarżenia. Przesłucha ponownie oskarżonego oraz świadków I. Ł., P. S. i J. S. (1). W zakresie zaś
dowodów, które zostały przez Sąd Rejonowy przeprowadzone, a które nie miały wpływu na uchylenie wyroku - będzie
mógł poprzestać na ich ujawnieniu, zgodnie z art. 442 § 2 k.p.k. Oceniając ponownie materiał dowodowy zgromadzony
w sprawie Sąd I instancji uczyni to zgodnie z art. 7 k.p.k., odnosząc się do sprzeczności i nieścisłości wynikających z
zeznań świadka I. Ł. i P. S.. Sąd I instancji winien także podjąć czynności mające na celu ustalenie w jakiej faktycznie
dacie oskarżony został zatrzymany na terytorium Austrii, w tym też zakresie zasadnym wydaje się być zapoznanie z
aktami sprawy o sygn. VI Ds. 89/00 oraz VI Ds. 19/98 Prokuratury Okręgowej w Warszawie. Procedując ponownie w
sprawie Sąd I instancji będzie miał też na względzie treść art. 443 k.p.k., jako że apelacje w sprawie wywiedli jedynie
obrońcy oskarżonego. Natomiast w razie wyrażenia przez którąkolwiek ze stron postępowania woli co do zaskarżenia
wyroku jaki w sprawie zapadnie - Sąd I instancji sporządzi uzasadnienie wyroku w sposób uwzględniający treść art.
424 § 1 i 2 k.p.k.
Wskazać także należy, iż Sąd Okręgowy przekazał niniejszą sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu
w Warszawie jako właściwemu w I instancji, albowiem obecnie jeden z czynów pod zarzutem których stoi oskarżony, a
kwalifikowany z art. 258 § 2 k.k., zgodnie z art. 25 § 1 pkt. 2 k.p.k. należy już do właściwości rzeczowej Sądu Okręgowego
w I instancji.
Sąd Odwoławczy orzekł także o przejęciu całości kosztów postępowania odwoławczego na Skarb Państwa, pomimo
częściowego nie uwzględnienia wywiedzionych w sprawie apelacji i rozstrzygnięcia o częściowym utrzymaniu
zaskarżonego wyroku w mocy, albowiem przy uwzględnieniu całościowego orzeczenia Sądu Odwoławczego tylko takie
rozstrzygnięcie w przedmiocie tych kosztów jest rozstrzygnięciem słusznym.
Z tych wszystkich względów Sąd Odwoławczy orzekł jak w wyroku.