pobierz

ETYMOLOGICZNE CIEKAWOSTKI
Niemieckie die gurke wywodzi się ze słowiańskiego ogórka.
Obuwie (obuszta), gacie (gaszti), kapcie, kontusz, halka, sukmana,
serdelek, serdak, kubrak, siermięga, kołpak - to słowa pochodzenia
centralnoazjatyckiego, przybyłe do nas w IV wieku wraz z inwazją
tureckich koczowników.
Nazwa Azji zrodziła się z fenickiego asu, oznaczającego wschód
słońca. Także haiszpański Kadyks uzyskał nazwę od fenickiego miasta
Gadir.
Dawna nazwa Wysp Brytyjskich - Cassiterydy - wywodzi się z
celtyckiej nazwy cyny - cassiteros.
Kapciuch, cybuch, fajka, lulka, tytoń - to słowa pochodzenia tureckiego.
Nazwa Skandynawii wywodzi się od Skaddeey, co oznacza wyspę
spowitą mgłami.
Cieśnina Gibraltarska nazywała się w czasach potęgi fenickiej Słupami Melkarta, od imienia bóstwa opiekuńczego miasta Tyr. Potem
Grecy nazywali ją Słupami Heraklesa od imienia swojego herosa, który
miał jakoby zapędzić się do Tartessos i ukraść tam jakieś woły.
Dzisiejszy Gibraltar jest tłumaczeniem hiszpańskim nazwy arabskiej
Dżebel Tarik, która oznacza Górę (garb) Tarika. W roku 711 muzułmański dowódca, Tarik, zdobył europejski przylądek cieśniny i założył tam
pierwszą arabską fortecę w Hiszpanii.
Ziemia Don Kichota - Mancha - wywodzi swą nazwę od arabskiego
słowa manxa, które oznacza suchy kraj.
Kania, gawron, łokieć, wiadro (wedro), łom, garść, wiatr (wetr), wiara
(wera), garnek, łono, wicher (wichur), łopian, widły (wilice), wnuk
(wunuk), wojłok, wół (woł), woń (wonja), wróbel (wrabij), krogulec
(kraguj), wróg (wrag), wrona (wran), wrota (wrata), liman, wrzask
(wresztati), wrzawa (wrewa) - to słowa pochodzenia onogurskokutrigurskiego.
Nazwa Guadalajary wywodzi się z arabskiego Uadi l'Hidżara i oznacza Rzekę Kamieni. Guadarrama pochodzi ze zniekształcenia arabskiej
Uadi ar Rama - Rzeki Piaszczystej.
Nazwa Torunia wywodzi się z palestyńskiego miasta - Thoron.
Atol - koralowa wyspa laguna - to słowo wzięte ze słownika
mieszkańców Oceanii.
Anatolia jest nazwą bizantyjską i oznacza podnoszące się słońce czyli Wschód.
Hokkaido, w języku żeglarzy japońskich, to północna droga morska.
Nazwa Norwegii wywodzi się z normańskiego Nordvegr i oznacza także
północną drogę.
Europejskie słowo hamak jast pochodzenia indiańskiego i wywodzi
swą nazwę od hanamaku. Tak samo europejski huragan pochodzi od
indiańskiego słowa - hurrican.
Zjawiskiem o charakterze ogólnoświatowym jest stopniowe i
systematyczne dążenie do unifikacji wszystkich języków. Jest to proces
samorzutny, przez nikogo nie sterowany. Coraz więcej słów staje się
własnością ogółu ludności naszego globu. Nie muszą to być słowa
wywodzące się z języków społeczeństw o wysokiej kulturze. Słowa:
tabu, tenis, gol, epos, orda, oportunizm, moralista, yacht, jaguar, doping,
donżuan, boom, gaucho, gejsza, tytan, sawanna, safari - to jedne z wielu
słów rozumianych przez wszystkie narody świata.
Wyspa Malta zawdzięcza swoją nazwę zniekształceniu fenickiej
1
nazwy Malath - „schronisko okrętów".
Kanaan (Kraj Purpury) wywodzi swoją nazwę od hebrajskiego słowa
kenaan - czerwony. Grecki wyraz phoinix - czerwony stał się źródłosłowem do urobienia nazwy Fenicji, a łacińskie słowo poeniceus czerwonawy posłużyło do uformowania nazwy ludu Poeni - Punijczyków czyli Kartagińczyków.
W starożytności barwnik czerwony uzyskiwano ze ślimaka morskiego
- murex. Ślimak ten był trudny do zdobycia , stąd szaty czerwone nosili
tylko ludzie bardzo bogaci. Wytwórcami purpury i jej dostawcami byli
głównie Fenicjanie wywodzący się z Kanaanu i Punijczycy, koloniści
Fenicjan. Ludy te zawdzięczały swoją nazwę farbie, którą handlowali.
Bambosze, papucie, szal, szarawary, chałwa, bakalie, czara, karafka,
dywan, syrop, szpinak, bakłażan, meczet, mufti, jasyr, haracz, sułtan,
kadi, henna, alkohol, alchemia, alkowa, arsenał, safari, kawa, kawiarnia,
kofeina - to słowa zapożyczone z Bliskiego Wschodu, pochodzenia
arabskiego lub tureckiego. Od arabskiego wyrazu szakr (wschód)
pochodzą Saraceni i sirocco - wschodni wiatr wiejący znad Afryki Płn.
na południową Europę. Jak twierdzi pani A. B. Mrozowska, która
wymienia powyższe słowa począwszy od bamboszy, proces zapożyczania słownictwa z terenu Bliskiego Wschodu rozpoczął się bardzo
dawno. Niegdyś docierali do Polski kupcy arabscy, perscy bądź tureccy
ze swoimi towarami... i stąd w języku polskim około 3% słów jest
zapożyczonych z języków bliskowschodnich.
Jakże się myli pani Mrozowska. Co do Arabów to można jej przyznać
rację, ale bardzo często zapominamy, że Turcy to nie tylko Osmanie czy
Seldżucy. To Turcy - Onogurzy, Utigurzy i Kutrigurzy - byli już w IV
wieku nosicielami języka, który nazwano później słowiańskim. Wielu
etymologów nie rozumie prostego faktu, że w wieku IV, V, VI, VII, VIII
istniała we wschodniej i środkowej Europie okupacja tureckich Hunów.
Mówiąc o Turkach uparcie myśli się tylko o Osmanach, których wpływ
na kształtowanie się naszego języka był rzeczywiście minimalny. Ta
kompletna niemożność wyrwania się z urojonego świata każe nam
doszukiwać się źródeł języka słowiańskiego w kulturze łużyckiej, u
Budynów, Wenedów, Antów itp.
Tureccy Hunowie zespolili się ze wschodnimi Germanami, Scytami,
Sarmatami, wschodnimi Celtami, z Trakami i Macedończykami tworząc
Słowiańszczyznę. Podbitym ludom został narzucony język środkowoazjatyckich koczowników. Taka jest prawda o naszym języku i żaden
kamuflaż tego nie zmieni.
2