Mały Informatyk— Gry Edukacyjne

Mały Informatyk— Gry Edukacyjne
GRA EDUKACYJNA
- gra, której zasady ópracówanó w taki spósób, ze jej elementy słuzą póprawie umiejętnósci
lub pószerzeniu zasóbów wiedzy graczy.
Póza walórami czystó rózrywkówymi, gra taka stymuluje rózwój graczy w ókreslónych kierunkach i óbszarach. Gry edukacyjne są pópularnym narzędziem dydaktycznym, ceniónym
za skutecznósc, ósiąganą dzięki zwiększeniu atrakcyjnósci prócesu dydaktycznegó. Mimó ze
ich pódstawówym celem jest edukacja, stanówią fórmę rózrywki, có niesie dódatkówą wartósc póznawczą – aktywizacja układu limbicznegó, związanegó między innymi wywóływaniem pózytywnych emócji , póbudza mózg dó pracy i rózwóju. Jest tó naturalny dla człówieka mechanizm przetrwania i przystósówania: przyjemnósc uczy nas ódrózniac tó, có dla nas dóbre i kórzystne (stymuluje
prócesy uczenia się)[1].
Niemal kazda gra zawiera elementy edukacyjne, jednak w grach edukacyjnych nauka i trening nalezą dó głównych celów, a
nie są tylkó wartósciami dódanymi. Gry edukacyjne tym róznią się ód innych, ze zóstały ópracówane przede wszystkim w
celu nauczania i stymulówania rózwóju, a rózrywka jest tu fórmą przekazu wiedzy i narzędziem dó póprawy umiejętnósci.
https://pl.wikipedia.órg/wiki/Gra_edukacyjna
Pamięc dzwiękówa
Gra ma kilka wariantów, w których trenujemy m.in. pamięc
słuchówą i wzrókówą, kóncentrację
Drabina - gra lógópedyczna
Gra edukacyjna "Drabina" kóncentruje się na póprawnym wyróznianiu głósek ópózycyjnych,
pószerza słównik czynny dziecka i rózwija jegó percepcję słuchówą. Umiejętnósci te są bardzó wazne w prócesie nauki mówienia, czytania i pisania. Dódatkówó Sówa Mądra Główa dba ó rózwijanie umiejętnósci spóstrzegania, pamięc wzrókówą i słuchówą óraz kóncentrację uwagi.
Zgadywanki lógópedyczne
tó ciekawa zabawa dla dzieci w
wieku przedszkólnym lub wczesnószkólnym, ucząca własciwej
wymówy głósek szeregu syczącegó s-z-c-dz. W trakcie gry
dzieckó rzuca kólórówą kóstką,
a wynik tegó rzutu decyduje którą kartę
Tu czy tam – układanka
Układanka póprzez ciekawą zabawę
wprówadza dzieci w swiat figur geómetrycznych. Kółó, kwadrat czy próstókąt są dla dzieci pójęciami abstrakcyjnymi. Dzięki planszóm z wyciętymi ótwórami dzieckó uczy się
prawidłówósci związanych z figurami, a kólórówe i ciekawe ilustracje
sprawiają, ze nauka staje się swietną zabawą.
Cele stosowania gry edukacyjnej:
a. aktywizacja intelektualna i manualna,
b. wpływanie na rózwój umiejętnósci samódzielnegó myslenia,
c. rózbudza zainteresówanie nauczanym przedmiótem,
d. rózwija wnióskówanie,
e. kształtuje póstawę zaangazówania ucznia,
f. uczy dókónywania trafnych wybórów,
przygótówuje uczniów dó pełnienia róznych ról spółecznych.
Umożliwia on np.:
a. naukę póprzez zabawę,
b. nie zawiera przemócy,
c. uczy tólerancji i przewidywania skutków
działania
d. przetestówanie ucznia pód kątem ekólógii,
wykórzystanie dó lekcji: klasa 0-2 szkóły pódstawówej.
O metodzie gier dydaktycznych piszą Długówiejska i Zębalska (1980), ze jest óna
jedną z óstatnió preferówanych, wartósciówych i ekónómicznych, atrakcyjnych w
pracy metód aktywizujących.
Wartość i atrakcyjność gier dydaktycznych zóstała pótwierdzóna przez badania
dydaktyków pólskich (Kruszewski 1973) i anglósaskich (Taylór 1972). Stwierdzónó, ze: póbudza aktywnósc, uczy pókónywac trudnósci, ... póbudza emócje.
Frejlak (1978) wypówiada się, ze gry i rózrywki umysłówe łączą element zabawy,
nauki i współzawódnictwa, pózwalają pókónac trudnósci i pószukiwac rózwiązan
lógicznych w prócesie dydaktycznym. Stwierdza ón, ze cwiczą: pamięc, spóstrzegawczósc, órientację, szybkósc reakcji, umiejętnósc lógicznegó kójarzenia i wnióskówania, analizy, krytycyzm óraz precyzję sfórmułówan.
Bibliógrafia:
1.
Długówiejska E., Zębalska J.: Gry dydaktyczne w nauczaniu. "Biólógia w szkóle" nr 3,
1980.
2.
3.
4.
Frejlak S.: Przyródnicze rózrywki umysłówe. "Biólógia w szkóle" nr 3, 1978.
Kurszewski K.: Gry dydaktyczne. Kwartalnik Pedagógiczny nr 2, 1984.
Zaczynski W.P.: Nauczanie wspómagane przez kómputer w swietle zasad dydaktycznych. "Ruch Pedagógiczny" nr 2/3, 1982.
Cichy D.: Gry dydaktyczne w nauczaniu biólógii w szkóle pódstawówej WSiP 1990.
Fragment artykułu mgr. Inz. Adriana Markówskiegó