noty biograficzne artystów, PDF - Centrum Sztuki Współczesnej

noty biograficzne artystów, PDF - Centrum Sztuki Współczesnej

Materiały prasowe Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski
Ukrainian News
Galeria 2
16.03 – 26.05. 2013
Kurator: Marek Goździewski
Jewhenija Biełoruseć
Urodzona w 1980 w Kijowie; fotografka, autorka filmów wideo i pisarka. Interesuje ją to, co znajduje się na
przecięciu sztuki, literatury oraz społecznego aktywizmu. Jest działaczką takich organizacji, jak Ofensywa
Feministyczna czy Ochrona Przestrzeni Publicznej w Kijowie.
Jej największy projekt – Ul. Gogola 32 – zdobył nagrodę magazynu „Guardian”. Polegał na badaniu oraz
fotografowaniu mieszkańców komunałki mieszczącej się pod tytułowym adresem w zabytkowej dzielnicy
Kijowa. Budynek zgodnie z prawem nie nadaje się już do użytku, władze miasta zbywają jednak milczeniem
prośby mieszkańców o przydzielenie im lokali zastępczych. Tematem czarno-białych zdjęć jest życie w
warunkach ekstremalnych, w ciągłym zagrożeniu utratą dachu nad głową. „Przez ponad trzy lata
fotografowałam ten dom i rozmawiałam z jego mieszkańcami. Chciałam uchwycić ich codzienne życie,
zobaczyć ich pracę i wypoczynek, a także ich mieszkania” – opowiada artystka.
Drugi projekt fotograficzny – Wycieczka po fabryce cegieł – powstał podczas nieoficjalnego zwiedzania
niewielkiej cegielni na Zachodniej Ukrainie, gdzie większość pracowników to kobiety pracujące w
prymitywnych warunkach, bez umów o pracę i zabezpieczenia socjalnego. Ich mężowie wyjechali w
poszukiwaniu zarobku w inne regiony kraju.
Anatolij Bełow
Urodzony w 1977 w Kijowie; jest absolwentem Narodowego Ukraińskiego Uniwersytetu Technicznego,
gdzie na Wydziale Publikacji i Drukarstwa zdobył specjalizację z zakresu projektowania książek. Był
członkiem grup REP (Rewolucyjna Przestrzeń Eksperymentalna), Penoplast oraz Emblika Quali.
Najbardziej pornograficzna książka na świecie tego artysty to obiekt w formie nietypowej publikacji. „Mając
dyplom w zakresie projektowania książek, stworzyłem antyksiążkę, zachowując jednak jej konwencjonalną
formę – okładkę, poszczególne strony i ich sekwencje. Różnorodne obrazy z podświadomości, prawdziwe
historie z życia lub wizerunki z pornograficznych stron internetowych, mieszając się ze sobą, stworzyły
własną, spójną i nieliniową poezję” – tłumaczy Bełow.
Centrum Badań Kultury Wizualnej / Visual Culture Research Center
Centrum Badań Kultury Wizualnej zostało założone w 2008 roku na Akademii Kijowsko-Mohylańskiej jako
interdyscyplinarna platforma współpracy artystów, aktywistów i naukowców, mająca na celu analizę sztuki,
nauki i polityki postsowieckiej Ukrainy. CBKW zorganizowało dotąd ponad sto debat, konferencji i
seminariów, około dwudziestu wystaw i serię protestów ulicznych. Na początku 2012 roku wystawa Ciało
ukraińskie, która dotyczyła problematyki cielesności we współczesnym społeczeństwie ukraińskim, została
ocenzurowana przez zarząd uczelni, a CBKW poddano biurokratycznym represjom. Ostatecznie Rada
Naukowa Akademii nakazała rozwiązanie Centrum, co spotkało się z licznymi protestami
międzynarodowych środowisk artystycznych i naukowych. Od kwietnia 2012 CBKW kontynuuje swój
program poza oficjalnym systemem instytucjonalno-edukacyjnym.
Łesia Chomenko
Urodzona w 1980 w Kijowie; studiowała w Państwowej Akademii Sztuk Pięknych i Architektury w Kijowie.
Jest współzałożycielką kolektywu kuratorskiego Hudrada i grupy REP (Rewolucyjna Przestrzeń
Eksperymentalna).
Ihor Diurycz, Ihor Podolczak
Członkowie Fundacji Mazocha – uznawani są za pierwszych twórców ukraińskiego wideo-artu. Artyści na
początku lat 90. jako pierwsi zaczęli nagrywać na wideo swoje performanse i happeningi.
1
Ksenija Hnyłycka
Urodzona w 1984; mieszka i pracuje w Kijowie. W 2003 ukończyła studia na Wydziale Malarstwa
Narodowej Akademii Sztuki i Architektury w Kijowie. W twórczości wykorzystuje różne media, ale za
najważniejsze uważa malarstwo. Bierze aktywny udział w projektach międzynarodowych i ukraińskich.
Członkini Instytutu Myśli Niestabilnych, Grupy REP (Rewolucyjna Przestrzeń Eksperymentalna),
współautorka projektu REMAKE (wspólnie z Antonem Smirnowem) dotyczącego możliwości wtórnego
wykorzystania śmieci (www.remake.com.ua).
Ołeksandr Hnyłycki
Urodzony w 1961 w Charkowie, zmarł w 2009 w Kijowie. Jako jeden z pierwszych artystów ukraińskich
tworzył w latach 80. instalacje i wykorzystywał wideo. Studiował w Charkowie (ukończył w 1980 roku
fakultet malarstwa teatralno-dekoracyjnego) i Kijowie (1987, malarstwo monumentalne) w Narodowej
Akademii Sztuki i Architektury Ukrainy. W latach 80. członek kijowskiej grupy artystycznej Komuna
Paryska. W swoim malarstwie łączył ascetyzm środków z aluzjami do historii sztuki, ironią i świadomą
infantylizacją. Tworzył również neodadaistyczne obiekty kinetyczne. W 1996 roku założył z Łesią Zajac
Instytut Myśli Niestabilnych; praca tego duetu Pokój była prezentowana w Pawilonie Ukraińskim na
Biennale w Wenecji w 2007. W pierwszej dekadzie XXI wieku malował także pseudonarracyjne
interpretacje postaci z filmów animowanych, seriali telewizyjnych, legend oraz „ikonizował” drobne
przedmioty z życia codziennego.
Ołeh Hołosij
Urodzony w 1965 w Dniepropetrowsku, zmarł w 1993 w Kijowie. Studia artystyczne w Dniepropietrowsku
ukończył w 1984 i Kijowie; Wydział Malarstwa Narodowej Akademii Sztuki i Architektury Ukrainy w
Kijowie (1990). Członek ugrupowania artystów Komuna Paryska. Tworzył głównie malarstwo. Jedna z
ważniejszych postaci ukraińskiej sceny lat 80. „Hołosij pokazywał, że tajemnica – jako stan, bez którego
nasze życie byłoby banalną egzystencją – istnieje” – mówił Jerzy Onuch. Na podstawie jego obrazów bracia
Alejnikowowie nakręcili film Historie miłości Nikołaja Berezkina.
Hudrada
Grupa kuratorska składająca się z architektów, aktywistów politycznych, tłumaczy, pisarzy, dizajnerów i
artystów. Realizowane przez nią projekty, wystawy oraz kampanie społeczne w przestrzeni publicznej
powstają w wyniku dyskusji i wymiany doświadczeń jej członków, jako że jednym z celów grupy jest
samokształcenie przez komunikację. „Hudrada nie tylko odzwierciedla międzynarodowy trend do
inkorporowania komunikacji w praktykę artystyczną – pisze krytyczka Larissa Babij – jest również
współczesną manifestacją wieloletniej ukraińskiej tradycji kolektywnego myślenia i działania. W czasach
sowieckich oficjalna instytucja, również zwana Hudradą, rozpowszechniała ideologię narodową poprzez
praktykę artystyczną. Nowa Hudrada promuje polityczny aktywizm i lewicowe idee w opozycji do obecnej
na Ukrainie tendencji sprzyjania komercyjnym i dekoracyjnym wartościom sztuki”.
Ałewtyna Kachidze
Urodzona w 1973 roku w Żdanowce. Mieszka i pracuje w Kijowie.
Jej zwięzłe artystyczne wypowiedzi są wynikiem intensywnych badań i analiz dotyczących kulturowych
i indywidualnych tożsamości. Dorastała w skomplikowanym etnicznie Zagłębiu Donieckim, ponadto w
rodzinie, w której mieszały się kulturowe wpływy (ojciec pochodzi z Gruzji, matka jest Ukrainką). Przez
wiele lat dominowała w tym regionie kulturowa tożsamość rosyjskojęzycznych ludzi sowieckich, a po
rozpadzie ZSRR rozpoczęły się złożone procesy transformacji, w których istotną rolę odgrywa zarówno
historia tego terenu, jak i różne regionalne mitologie.
Nikita Kadan
Urodzony w 1982 w Kijowie. Pracuje na styku wielu dyscyplin, często angażując w swoje projekty
specjalistów z innych dziedzin – architektów, działaczy na rzecz praw człowieka, socjologów, aktywistów.
Realizuje projekty w przestrzeni publicznej, instalacje i obiekty; uprawia też malarstwo. Chętnie
wykorzystuje stylistykę typową dla ilustracji w radzieckich podręcznikach medycznych a istotnym tematem
jego prac jest oddziaływanie miejskiej architektury na postawy mieszkańców. Jest członkiem
2
i współzałożycielem grupy REP (Rewolucyjna Przestrzeń Eksperymentalna/ Revolutionary Experimental
Space) oraz kolektywu kuratorskiego Hudrada.
Żanna Kadyrowa
Urodzona w 1981 w miejscowości Browary, mieszka i pracuje w Kijowie. Jest współzałożycielką
artystycznej grupy REP (Rewolucyjna Przestrzeń Eksperymentalna/ Revolutionary Experimental Space) i
członkinią muzycznej grupy „Penoplast”. Kadyrowa posługuje się różnymi mediami, a najbardziej znane są
jej rzeźbiarskie obiekty realizowane w przestrzeni miejskiej. W CSW prezentowała już obrazy z fragmentów
asfaltu wyciętych z odnawianych nawierzchni ulic w Kijowie. W wielu pracach wykorzystuje spękane
kamienne płytki, z których tworzy geometryczne obiekty.
Ołeksandr Kurmaz
Urodzony w 1986 w Kijowie, fotograf i street artysta. W 2008 roku ukończył Narodową Akademię
Zarządzania Projektami Kultury i Sztuki. Członek grupy Psia Krew. Występuje pod pseudonimem Homer. W
2010 roku nominowany do Nagrody im. Malewicza.
Wołodymyr Kuzniecow
Urodzony w 1976 roku w Łucku. Studiował na Wydziale Tkanin Artystycznych Akademii Sztuki w Kijowie.
Jest współzałożycielem kolektywu kuratorskiego Hudrada, Centrum Komunikacji i Kontekstu oraz grupy
REP (Rewolucyjna Przestrzeń Eksperymentalna). Kuzniecow często posługuje się haftem, odwołując się do
tradycyjnych ukraińskich strojów, historii swego kraju oraz kultury związanej z wciąż kształtującą się
i zmieniającą tożsamością narodową.
Monumentalna realizacja artysty Koliyivshina (Koliwszczyzna) składa się z malarstwa ściennego oraz
tekstów. Opowiada o krwawym powstaniu antyfeudalnym Kozaków i chłopów ukraińskich, stłumionym
równie krwawo w 1769 roku przez polską i ruską szlachtę. Kuzniecow deklaruje wiarę w lewicową politykę,
kończąc swój tekst słowami: „Problem nie leży w wyborze lidera bądź biurokratycznej władzy, lecz na
stworzeniu wspólnoty równych, w której ludzie komunikują się bezpośrednio i są wzajemnie za siebie
odpowiedzialni. Cała siła w ręce komun!”
Wasyl Łozynski
Urodzony w 1982 we Lwowie. Poeta, tłumacz, performer. Ukończył germanistykę na Uniwersytecie im.
Iwana Franki we Lwowie; tłumaczy z polskiego, niemieckiego. Członek redakcji literacko-artystycznego
pisma „PROstory” i kolektywu Hudrada. Mieszka w Kijowie.
Maksym Mamsikow
Urodzony w 1968 w Kijowie; absolwent wydziału grafiki Państwowej Akademii Sztuki i Architektury.
Popularność zdobył w latach 90. serią obrazów „kieszonkowych”, wykonanych w bardzo małej skali.
Wiktor Maruszczenko
Urodzony w 1946 w Nowosybirsku; od 1951 mieszka w Kijowie. Fotograf ukraiński, ukończył studia
techniczne, a w latach 1979-81 studiował dziennikarstwo. W latach 1981-91 pracował jako fotokorespondent
gazety „Kultura Radziecka” na Ukrainie; od 1991 pracuje niezależnie dla czasopism ukraińskich
i zagranicznych. Od 2004 prowadzi swoją szkołę fotografii. Brał udział w Biennale w Wenecji (2001)
i w São Paulo (2004) z projektem Donbas my Dreamland. Wydaje pismo fotograficzne „5,6”.
Boris Michajłow
Urodzony w 1938 w Charkowie. Jest najbardziej znanym na świecie fotografem z byłego Bloku
Wschodniego, uhonorowanym m.in. nagrodą Fundacji Hasselblada autorem zdjęć przedstawiających
codzienność mieszkańców krajów zza wschodniej granicy. Przed ośmioma laty w CSW Zamek Ujadowski
odbyła się jego wystawa Świadectwo negatywu, na której zaprezentowany został jeden z jego najbardziej
znanych cykli – Case History – przedstawiający bezdomnych, narkomanów i alkoholików przebywających
w slumsach Charkowa. „W czasie swojej trwającej już ponad trzydzieści lat kariery artystycznej Michajłow
cały czas rozwija główny temat swojej twórczości – opowieść o upadku sowieckiej utopii” – pisała kuratorka
wystawy Ewa Gorządek.
Cykl stylizowanych na XIX-wieczne zdjęć Ja to nie ja (I am not I) przedstawia nagiego artystę
przybierającego teatralne pozy na tle czarnej kotary. Gorządek pisała: „Kryzys tożsamości potraktowany
został przez Michajłowa w sposób ironiczny i groteskowy: na fotografiach widzimy starzejącego się
3
mężczyznę z melancholijnym wyrazem twarzy pozującego jako symbol seksu, atletyczny superman czy
myśliciel Rodina”. Sam Michajłow dodawał jeszcze jeden, polityczny kontekst: „W Związku Radzieckim
heroizm był niemożliwy, bo został zutylizowany przez ideologię. Byli oczywiście bohaterowie, ludzie,
którzy rzucali się na karabiny maszynowe, ale zawsze żartowaliśmy, że ktoś ich popychał. Dlatego istnieć
mógł tylko antybohater. Ta seria została dedykowana nowemu antybohaterowi, nowemu kapitalizmowi”.
W serii Promzona natomiast Michajłow utrwalił opuszczone fabryki w rejonie Doniecka, dawnym ośrodku
górnictwa i przemysłu. Sam pracował jako inżynier w latach 60., dlatego jego współczesne zdjęcia zawierają
spory ładunek nostalgii, wspomnień po epoce przemysłowej potęgi oraz odwołań do jeszcze wcześniejszych,
konstruktywistycznych idei.
Roman Minin
Urodzony w 1981 w Dimitrowie w rodzinie górników i właśnie przedstawicieli tego zawodu przedstawia
głównie na swoich licznych muralach. Górnicy symbolizują w jego twórczości nie tylko określona siłę
społeczną i polityczną, ale przede wszystkim poszukiwanie światła i ognia w ludzkim życiu. Artysta chętnie
sięga do ikonografii i symboliki prawosławia; posługuje się kolorowymi fotografiami, grafikami i własnym
sekretnym alfabetem.
Łada Nakoneczna
Urodzona w 1981 w Dniepropietrowsku; tworzy instalacje, rysuje, kręci filmy i organizuje w przestrzeni
publicznej akcje dotyczące aktualnych problemów społeczno-politycznych, nierówności ekonomicznych i
dystrybucji dóbr we współczesnym świecie. Jest współzałożycielką kolektywu kuratorskiego Hudrada i
członkinią grupy REP (Rewolucyjna Przestrzeń Eksperymentalna).
Jej zrealizowany specjalnie dla Laboratorium CSW projekt zakłada umieszczenie nad wejściem do galerii
powitalnego napisu, który jednak zawiera w sobie subtelny haczyk. Nie każdemu bowiem dane jest
przekroczyć progi szacownej instytucji.
Taras Połatajko
Urodzony w 1966 w Czerniowcach, od 1989 mieszka i pracuje w Vancouver w Kanadzie i Nowym Jorku.
Połatajko studiował malarstwo, historię sztuki i filozofię na Uniwersytecie im. S.G. Stroganowa w Moskwie,
potem kontynuował studia w Kanadzie, gdzie w 1989 roku obronił dyplom.
Centralnym tematem jego prac jest niejednoznaczna tożsamość ukraińsko-kanadyjskiego artysty. W
Kanadzie dzięki konceptualnej brawurze zyskał opinię złego chłopca sztuki kanadyjskiej. Reprezentował
Ukrainę na Biennale w São Paulo (2002), Biennale Koreańskim (Korea Południowa, 2009) oraz na Biennale
Video Art w Tel Avivie (2011). Jego ostatni projekt Śpiąca Królewna, 2012 – w Narodowym Muzeum Sztuki
w Kijowie odnosił się do spetryfikowanej obyczajowości ukraińskiej. W 1999 roku w Centrum Sztuki
Współczesnej Zamek Ujazdowski obyła się jego wystawa indywidualna Win. Prace Połatajki znajdują się w
wielu kolekcjach państwowych i prywatnych, m.in. w Microsoft Corporation w Seattle, Saskatchewan Arts
Boards, MacKenzie Art Gallery w Regina, Mendel Art Gallery, Art Gallery of North York w Toronto oraz
Diane Farris Gallery w Vancouver.
Grupa Predmetiw
Stowarzyszenie architektów, założone w 2007 w Kijowie przez Ołeksandra Burlaka i Iwana Melnyczuka,
zajmujące się procesami transformacji miasta. Grupa często uczestniczy w projektach artystów.
Najważniejsze realizacje: Homestories II (Arttransponder, Berlin, 2009), City porn (VCRC, Kijów, 2011),
Kyivproekt in SEARCH: Other Spaces by CSM (Kijów, 2012), Вал / Wał (wspólnie z grupą Centrala z
Warszawy) w ramach polsko-ukraińskiego specjalnego projektu Double Game, (Arsenał, Kijów, 2012).
http://kyivproject.tumblr.com
Grupa REP (Rewolucyjna Przestrzeń Eksperymentalna )
Nikita Kadan, Wołodymyr Kuzniecow, Ksenija Hnyłycka, Łesia Chomenko, Żanna Kadyrowa, Łada
Nakoneczna
Grupa powstała w 2004 roku w czasie Pomarańczowej Rewolucji w Kijowie jako zrzeszenie młodych
artystów tworzących warsztat twórczy Centrum Sztuki Współczesnej przy Akademii KijowskoMohylańskiej. „REP-owcy wyszli na ulice z transparentami Dla sztuki zabijemy, Każdy może być artystą.
Jako trzecia siła partia REP pojawiła się w czarno-białych uniformach i przez megafony ogłaszała swój
program rozwoju państwa, skupiając się przede wszystkim na polityce kulturalnej, która ma oficjalnie
opierać się na sztuce współczesnej (akcja We will REP you!)” – pisała Wiera Kosina. Główną metodą ich
4
działalności są akcje w przestrzeni publicznej, co w równym stopniu wynika z zaangażowania artystów, jak i
z dotkliwego braku odpowiednich instytucji sztuki współczesnej. REP stara się stworzyć nowy język sztuki
współczesnej, korzystając zarówno z tradycji awangardy i języka politycznej agitacji, jak i sztuki popularnej.
Mykoła Ridny
Urodził się w 1985 w Charkowie i nadal tam mieszka. W czasie studiów uczestniczył w warsztatach
fotograficznych Borisa Michajłowa. Jest współzałożycielem artystycznej grupy SOSka (2005), powstałej na
bazie prowadzonej przez artystów galerii o tej samej nazwie, która zajmuje się działaniami nastawionymi na
aktywizację środowisk kultury w Charkowie. Realizuje prace wideo, akcje, instalacje i rzeźby, korzystając
niejednokrotnie z przedmiotów znalezionych. W cyklu prac wideo Schron jako paralelę do obecnej sytuacji
społecznej przywołuje obsesję zagrożenia wojennego, nadobecną w społecznej inżynierii minionego
systemu.
Andrij Sahajdakowski
Urodzony w 1957 roku we Lwowie; tam nadal mieszka i pracuje.
Podłożem jego obrazów są podniszczone kilimy, makaty czy niewielkie dywany, na których tworzy rodzaj
osobistego dziennika. Rejestruje postacie i sytuacje z codzienności, lecz tak nasyca je nieudawaną
żywiołowością, że stają się zapisem tego, co niecodzienne i ponadczasowe. Banalności nadaje potencjał
emocjonalnego buntu outsidera, przenikliwie komentującego współczesność samotnika z wyboru i
głębokiego przekonania.
Arsen Sawadow
Urodzony w 1962 w Kijowie. Mieszka i pracuje w Kijowie i Nowym Jorku.
Zdobył międzynarodową sławę cyklem perfekcyjnie inscenizowanych fotografii Donbas-Chocolate (1997),
przedstawiających górników Donbasu. Fotografie te, choć brawurowo łączą diametralnie różne symbole
wizualne, emanują jednak nieodgadnioną do końca, ale przekonującą prawdą. Dokonują bowiem
symbolicznego zjednoczenia całkowicie odmiennych elementów społecznych wyobrażeń. Celem
rozbudowanych performansów tworzonych przez artystę przed kamerą nie jest epatowanie egzotyką i
dziwnością, lecz ukazanie w paradoksalnej formie egzystencjalnych doświadczeń.
Grupa SOSka
Założona została w Charkowie w 2005 roku przez Mykołę Ridnego (ur. 1985), Serhija Popowa (ur. 1978) i
Hannę Kriwencową (ur. 1985). Grupa zdobyła dla siebie piętrowy dom w Charkowie, w którym w
październiku 2005 zainicjowała działalność galerii-laboratorium SOSka. Galeria stała się dla artystów bazą
prezentacji i miejscem nawiązywania kontaktów, zastępując w tym względzie nieistniejące instytucje sztuki.
Niekomercyjna i nonkonformistyczna, szybko zyskała rozgłos i doprowadziła do współdziałania z artystami
w różnych regionach postsowieckiego terytorium. Była jedyną na południowej Ukrainie platformą
samoorganizacji młodych artystów.
Działania artystyczne grupy SOSka to przede wszystkim dokumentowane na wideo akcje odważnie
konfrontujące idee międzynarodowej sztuki współczesnej z realiami życia na Ukrainie. Akcja Barter (2007)
polegała na oferowaniu mieszkańcom podcharkowskiej wioski barwnych kopii dzieł gwiazd współczesnej
sztuki – takich jak Andy Warhol, Sam Taylor-Wood czy Cindy Sherman – w zamian za produkty rolne.
Dystans (2011) polegał na prezentacji fotografii członków grupy ze światowej sławy artystami – Damienem
Hirstem, Jeffem Koonsem, Takashim Murakamim i Andreasem Gurskym. Uzmysławiały one, jak fikcyjna
jest bliskość osób uchwyconych na wspólnych fotografiach, do jak odległych światów należą ich sztuka i
życie.
Grupa SOSka prowadzi także działalność kuratorską, współorganizując wystawy – takie m.in. jak Nowa
historia w charkowskim Muzeum Sztuki (2009), Dni wystaw w mieszkaniach (2010-2011) czy Schron w
Kunstverein das weisse haus w Wiedniu (2012).
Wowa Worotniow
Wowa Worotniow jest ukraińskim grafficiarzem; mieszka w Kijowie. W pracy „Alaska” opowiada przygodę,
której doświadczył pewnej zimowej nocy, kiedy został nakryty podczas malowania sprayem po murze. Gdy
zaczął dyskutować z ochroniarzem, pojawiło się kilku gangsterów, którzy najwidoczniej mieli kontrolę nad
terenem, na którym Worotniow właśnie się znajdował. Zamiast go pobić, postanowili dać mu nauczkę w
inny sposób. Kilku go chwyciło, a jeden opróżnił całą puszkę sprayu wprost na jego kurtkę. Jak sam
opowiada, „usatysfakcjonowani, odeszli, a ja nadal tam stałem, zastanawiając się, co jest teraz malarstwem –
5
to, co zostało wysprejowane na murze, czy może raczej ja sam, w mojej kurtce. Pomyślałem, że to zabawne,
jak szybko z podmiotu malarstwa stałem się jego przedmiotem”.
Anna Zwiahincewa
Urodzona w 1986 w Dniepropietrowsku, mieszka i pracuje w Kijowie. Od 2010 jest członkinią
stowarzyszenia kuratorskiego Hudrada. Ważną rolę w jej pracy pełnią rysunkowe szkice, wykonywane w
różnych sytuacjach i miejscach: od dyskusji publicznych, wernisaży, zwiedzania muzeów po zdarzenia na
targu żywności, prace rolnicze czy podróżowanie środkami komunikacji zbiorowej. Wybrane szkice
prezentowane są w postaci instalacji budowanych wokół jednego tematu, ujętego jednak w nieoczywisty,
indywidualnie sproblematyzowany sposób. Rysunki czarną kreską są także niemal samodzielnym elementem
jej barwnych obrazów, które mają jakby dwuwarstwową postać. Rysunkowo przedstawione postacie
kontrapunktowane są malarskim przedstawieniem przestrzeni.
6