Scenariusz lekcji o rozwijaniu pasji

SCENARIUSZ GODZINY WYCHOWAWCZEJ – JAK ROZWIJAĆ SWOJE PASJE.
I.
Cele ogólne :
 promowanie postaw aktywnych;
 promowanie życia z pasją;
 integracja klasy.
II.
Cele szczegółowe :
 kształtowanie motywacji uczniów/czennic do samorozwoju;
 kształcenie umiejętności planowania i ewaluacji zamierzeń;
 poznanie możliwości rozwoju pasji.
III.
Formy pracy;
 praca w grupach
 praca w zespole klasowym
IV.
Metody pracy:
 burza pomysłów;
 praca w grupach;
 rozmowa kierowana.
V.
Materiały i środki dydaktyczne:
 Internet;
 słowniki: wyrazów obcych, synonimów, języka polskiego;
 postity, duże kartki papieru, flamastry;
 tablica.
VI.
Przebieg lekcji
 Wprowadzenie do lekcji – zapoznaj młodzież z celami zajęć, określ tematykę lekcji.
Przedstawienie motta lekcji: „Cale nasze życie to działania i pasje. Unikając zaangażowania w
działania i pasje(…), ryzykujemy, że w ogóle nie zaznamy życia.” Herodot.
2 minuty
 Postaw i umotywuj problemu lekcji:
 Czym jest pasja?
 Jak znajdować i rozwijać zainteresowania?
 Gdzie szukać inspiracji?
> metoda: burza pomysłów
6 minut
 Ćwiczenie 1.
Pasja – tworzenie definicji pasji
 przeczytaj uczniom definicję pasji ze słownika języka polskiego oraz słownika wyrazów
obcych:
 zwróć uwagę na różnice w definicjach;
 na środku tablicy napisz słowo PASJA;
 Poproś uczniów o stworzenie ich osobistej definicji pasji. Na postitach uczniowie zapisują
zdanie Pasja to… Każdy z uczniów/czennic samodzielnie kończy zdanie i wypełnioną
karteczkę przykleja na tablicy. Jeśli pojedyncze definicje się powtarzają lub są
synonimiczne przyklej je bliżej centrum tablicy. Następnie wspólnie z klasą sformułujcie
definicję pasji.
5 minut
 Ćwiczenie 2.
Inspiracje – praca w grupach
 Podziel klasę na 4 grupy (metodą: wiosna, lato, jesień, zima). Każda z nich powinna wybrać
lidera grupy.
 Każdej z grup przydziel opowieść o pasjonacie (źródła) – po zapoznaniu się z biografią
grupa odpowiada na pytania:
 dlaczego możemy te osobę nazwać pasjonatą - podaj trzy argumenty;
 w jaki sposób dana osoba rozwijała/pielęgnowała swoją pasję;
 czy pasja zmusza nas do wyrzeczeń? Jeśli tak, opisz je na podstawie opracowywanego
przykładu.
 Każda z grup spisuje pytania zapisuje odpowiedzi na dużej kartce papieru. U góry kartki
zapisuje imię i nazwisko osoby, która została im przydzielona. Na koniec zadania lider
grupy krótko prezentuje osobę, która została im przydzielona oraz przedstawia
odpowiedzi na pytania.
12 minut
 Jak odszukać w sobie pasję tworzymy mapę rozwoju pasji w ślimaku
 Uczniowie pozostają w grupach. Otrzymują po kartce papieru w formacie b1. Lider grupy
na kartce rysuje skorupkę ślimaka, w centrum wpisuje słowo pasja; na początku skorupiki
wpisuje znalezienie swojej pasji;
 zadaniem grupy jest wpisanie w ślimaka czynności wspierających rozwój pasji.
5 minut
Stypendium Pasjopolis wspiera rozwój pasji. Opowiedz o nim uczniom.
 Ćwiczenie 3.
Po co doświadczamy i podejmujemy próby? - sztuka życia z pasją – praca w grupach.
 Na dużym arkuszu papieru lider grupy zapisuje pytania:
 Jak odnaleźć w swoim życiu pasję?
 W jaki sposób rozwijać swoją pasję?
 Co nam daje życie z pasją.
Pod każdym z tych pytań grupa zapisuje swoje odpowiedzi. Liderzy grup prezentują odpowiedzi przed
klasą i zawieszają w widocznym miejscu w sali.
10 minut
 Podsumowanie lekcji - nawiąż do motta lekcji – myśli Herodota. Podkreśla celowość
poszukiwania i okrywania nowych idei i pomysłów, angażowania się w to, co się robi, działania
z pasją i dla pasji. Podkreśl, że rozwój pasji wiąże się z ciężką pracą nad sobą oraz rozwojem
pasji, niejednokrotnie koniecznością poświęceń dla swoich pasji.
5 minut
 Praca domowa: wykorzystując zasoby Internetu przygotujcie prezentacje multimedialne
poświęcone ludziom, kultywującym, w życiu pasje.
Źródła do ćwiczenia 3.
Janina Ochojska
Janka - założycielka i prezes naszej fundacji. Niekwestionowana liderka i specjalistka w kwestiach
udzielania pomocy. Przez 20 lat stworzyła w PAH zespół fachowców wyszkolonych do pomagania w
najbardziej efektywny i skuteczny sposób.
Urodziła się 12 marca 1955 roku w Gdańsku. Liceum ukończyła w Zabrzu, a studia na wydziale
astronomii na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu. Zawsze była aktywnym społecznikiem
– na studiach związana z Duszpasterstwem Akademickim oo. Jezuitów, a od 1976 roku opozycjonistka
oraz działaczka toruńskiej NSZZ Solidarność. Swój życiowy cel odkryła we Francji, dokąd trafiła na
operację w 1984 roku. Tam po raz pierwszy zetknęła się z ideą funkcjonowania organizacji
humanitarnej – EquiLibre, w której pracowała jako wolontariuszka. Koordynowała francuską pomoc
medyczną i żywnościową dla polskich szpitali oraz organizowała konwoje wparcia dla Bośni.
Zapragnęła przenieść działania humanitarne na rodzimy grunt i zainspirować Polaków, jak dbać o
najbardziej potrzebujących. Z inicjatywy Alaina Michel, z pomocą prof. Zbigniewa Chłapa, Bogdany
Pilichowskiej i właśnie Janki powstała Polska Fundacja EquiLibre. Jej celem było rozdzielanie w Polsce
pomocy zagranicznej oraz propagowanie wzorów samoorganizacji społecznej. Janka była inicjatorką
pierwszego konwoju z pomocą humanitarną do Sarajewa. Dwa lata później postanowiła uniezależnić
się od EquiLibre. Wykorzystując zdobyte doświadczenie, założyła Fundację Polska Akcja Humanitarna.
Zorganizowała pierwszą polską misję pomocy w Kosowie, potem w Czeczenii, Iraku, Iranie, Libanie, na
Sri Lance, w Afganistanie, Sudanie, Darfurze i Autonomii Palestyńskiej. Od założenia Fundacji rozwija i
promuje PAH, nieustannie aktywnie działając w terenie.
Janka jest laureatką wielu prestiżowych nagród, wśród których jest między innymi wyróżnienie
przyznane przez Fundację POLCUL z Australii (1993), tytuł „Kobiety Europy 94” przyznany przez
Wspólnotę Europejską w Brukseli, Medal św. Jerzego przyznany przez „Tygodnik Powszechny” (1994),
nagroda Pax Christi International Peace Award (1995), Atsushi Nakata Memorial z Japonii (1996),
nagroda im. Jana Karskiego Za Odwagę i Serce przyznawana przez Amerykańskie Centrum Kultury i
Dom Wolności w Waszyngtonie (2002), Order Legii Honorowej – przyznawany przez Prezydenta
Republiki Francji (2003), nagroda im. ks. Józefa Tischnera w kategorii inicjatyw duszpasterskich i
społecznych współtworzących „polski kształt dialogu” Kościoła i świata (2006), nagroda im.
Jerzmanowskich (2009) będąca wyrazem uznania dla jej działalności humanitarnej czy Nagroda Lecha
Wałęsy (2010) za wieloletnie promowanie idei międzyludzkiej solidarności poprzez działania
charytatywne. W 2011 roku Janina Ochojska została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu
Odrodzenia Polski. W tym samym roku prezes PAH odebrała nagrodę Humanitarian Hero of the Year
za wkład w dziedzinie pomocy humanitarnej. W 2012 otrzymała nagrodę Grand Prix Traveller 2012,
wyróżniona nagrodą "Osobowości bez barier". W roku następnym została laureatką nagrody
Kryształowego Zwierciadła a Polska Akcja Humanitarna została nagrodzona tytułem "Przyjaciel Afryki".
http://www.pah.org.pl/o-pah/479/janina_ochojska
Janek Mela
Jan Mela (ur. 30 grudnia 1988 w Gdańsku) – najmłodszy w historii zdobywca biegunów (północnego i
południowego) w ciągu jednego roku. Jest jednocześnie pierwszym niepełnosprawnym, który dokonał
takiego wyczynu. Założyciel fundacji Poza Horyzonty. Współautor programu podróżniczego Między
biegunami emitowanego na antenie Radia Kraków. W 2011 roku powstał film fabularny o Janie Meli
zatytułowany Mój biegun. Od 5 września 2014 będzie brał udział w drugiej emitowanej przez telewizję
Polsat edycji programu Dancing with the Stars: Taniec z gwiazdami. Jego partnerką taneczną będzie
Magdalena Soszyńska-Michno.
Jan Mela stracił lewe podudzie i prawe przedramię w wyniku porażenia prądem, którego doznał 24 lipca
2002 roku wMalborku, kiedy wszedł podczas deszczu do niezabezpieczonej stacji transformatorowej[7].
Odzyskawszy przytomność, dotarł o własnych siłach do domu. Został niezwłocznie przewieziony do
szpitala w Gdańsku, gdzie po trzech miesiącach leczenia podjęto decyzję o amputacji kończyn[8].
Jan Mela wraz z rodzicami domagali się dla niego przed sądem zadośćuczynienia i pokrycia kosztów
leczenia w wysokości 400 tys. zł od Koncernu Energetycznego Energa[7]. Opierając się na opinii biegłych
sąd uznał, że bezpośrednią przyczyną wypadku nie było samo wejście Jana Meli do budynku trafostacji,
lecz dotknięcie ręką przewodów elektrycznych, zaś od 13-letniego chłopca można już było oczekiwać
podstawowej znajomości zasad bezpieczeństwa związanych z urządzeniami pod napięciem. Sąd uznał
Jana Melę winnym wypadku w 25%, przyznał mu odszkodowanie w wysokości ponad 230 tys. zł i
miesięczną rentę, zaś koncern Energa obarczył odpowiedzialnością za zaniedbania polegające na
pozostawieniu otwartego i niezabezpieczonego budynku trafostacji.
2004: "Razem na Biegun". Kontakt z Markiem Kamińskim nawiązał owocnie z pomocą Natalii Ostrowskiej,
żony Wojciecha Ostrowskiego, a także rodziców. Wyprawa obejmowała oba bieguny Ziemi (północny i
południowy) w jednym roku, dotarł tam razem z Markiem Kamińskim, Wojciechem Ostrowskim i
Wojciechem Moskalem (biegun północny).
Wyprawy:









2008: Wyprawa na Kilimandżaro – wyprawa na najwyższy szczyt Afryki[10]
2009: Wyprawa na Elbrus– wyprawa na najwyższy szczyt Kaukazu, w wyprawie uczestniczy
niewidomy od urodzeniaŁukasz Żelechowski i Piotr Pogon, który od 20 lat walczy z chorobą
nowotworową i przeszedł resekcję płuca[11].
2010: Wyprawa na El Capitan– wyprawa wspinaczkowa na liczącą ponad 1000 metrów ścianę
skalną El Capitan w Kalifornii w Stanach Zjednoczonych. W wyprawie brał udział Andrzej Szczęsny,
paraolimpijczyk i narciarz zjazdowy, który przeszedł amputację nogi.
Nagrody:
Człowiek bez barier (2004)
Fenomen Przekroju (2005)
Kolos w kat. Wyczyn roku, za zdobycie w jednym roku, w wieku 15 lat, obu biegunów Ziemi
(2004)
Nagroda 5, 10 i dalej im. Marcina Kołodyńskiego (2005)
Nagroda Statuetka "Kryształków Zwierciadła" za działania na rzecz innych niepełnosprawnych
w ramach fundacji "Poza Horyzonty" (2009)[13]
http://pl.wikipedia.org/wiki/Jan_Mela
Maria Skłodowska Curie
MARIA SKŁODOWSKA-CURIE urodziła się 7 listopada 1867 roku w Warszawie. Kształciła się
początkowo na pensji prywatnej, a następnie w gimnazjum rządowym w Warszawie, które ukończyła
w 1883 roku ze złotym medalem. W latach 1884-1891 pracowała jako nauczycielka domowa oraz
uczęszczała na Kursy Naukowe w pracowniach Muzeum Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie, gdzie
opanowała podstawy analizy chemicznej i zetknęła się z pracą naukowo - badawczą.
W 1891 roku wyjechała do Paryża i podjęła studia na Sorbonie. W 1893 roku uzyskała licencjat
nauk fizycznych, a w rok później - matematycznych. W 1895 roku poślubiła francuskiego fizyka - Piotra
Curie. W 1898 roku Maria i Piotr Curie odkryli dwa pierwiastki promieniotwórcze: polon i rad. W 1903
roku Maria Skłodowska Curie uzyskała doktorat nauk fizycznych oraz wraz mężem i Henrykiem
Becquerelem wyróżniona została nagrodą Nobla w dziedzinie fizyki. Po śmierci Piotra Curie w 1906
roku, Maria objęła po nim stanowisko kierownika katedry fizyki na Sorbonie. Kontynuowała także
prace badawcze. Za wyodrębnienie radu w postaci metalicznej otrzymała w 1911 roku nagrodę Nobla
w dziedzinie chemii. W 1912 roku dzięki wysiłkom Wielkiej Uczonej powstał w Paryżu Instytut Radowy
- obecna nazwa: Instytut Curie.
Mimo, że los związał Naszą Rodaczkę z Francją, zawsze utrzymywała Ona ścisłe kontakty z
Polską. Dzięki Jej wysiłkom i bezpośredniej pomocy rozwinęły się badania nad promieniotwórczością w
warszawskiej Pracowni Radiologicznej oraz w 1932 roku powstał Instytut Radowy w Warszawie.
Obecnie Centrum Onkologii-Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie kontynuuje prace i tradycje Instytutu
Radowego. Wielka Uczona zmarła dnia 4 lipca 1934 roku we Francji na skutek choroby spowodowanej
długoletnią
pracą
z
substancjami
promieniotwórczymi.
Pochowana została wraz z mężem w rodzinnym grobie w Sceaux. W kwietniu 1995 roku w
wyniku decyzji Prezydenta Francji - Francois Mitterranda i za zgodą rodziny, Prochy małżonków Curie
przeniesione zostały do paryskiego Panteonu. Maria Skłodowska-Curie spoczęła jako pierwsza kobieta i
pierwsza osoba urodzona poza Francją, uhonorowana za własne zasługi, pośród najznamienitszych
Francuzów. Znaczenie odkrycia radanu: "Odkrycie to - pisał w roku 1945 Paweł Langevin - będzie miało
prawdopodobnie dla przyszłości naszej cywilizacji znaczenie dające się porównać ze znaczeniem
odkryć, które pozwoliły człowiekowi opanować siłę ognia, a zastosowania tego odkrycia, które do
niedawna ograniczały się jedynie do obszaru medycyny, przewyższą znacznie zastosowanie maszyny
parowej oraz silników spalinowych i odrzutowych."
Odkrycie radioaktywności wyznacza kapitalny zwrot w rozwoju nie tylko myślenia naukowego,
ale również cywilizacji. Materia, którą dotychczas uznawano za niezmienną, okazała się przemijająca i
zmienna. Nie tylko ludzie rodzą się i starzeją, wszechświat poddaje się również prawu przemijającego
czasu. Proces zmniejszania się radioaktywności jest uniwersalnym zegarem. Zmierzenie wieku
wszechświata, systemu słonecznego, pojawienia się życia na Ziemi stało się możliwe. Atom w wyniku
odkrycia radioaktywności nie jest tylko źródłem niewyczerpanej energii, ale podważa również
tradycyjną wizję świata, materii i czasu.
To odkrycie o fundamentalnym znaczeniu zapewnia większości nauk rozwój trwający już
ponad 100 lat. Medycyna, chemia, fizyka były dziedzinami, które jako pierwsze wykorzystały odkrycie
radioaktywności, wkrótce dołączyły do nich geofizyka, astrofizyka i inne dziedziny nauki i przemysłu.
Źródła radioaktywne są podstawą biologii cząsteczkowej oraz rewolucji biologicznej połowy XX wieku,
radiobiologia wyjaśniła kinetykę komórek i tkanek. Odkrycie promieniotwórczości spowodowało
postęp zarówno radioterapii poprzez zastosowanie radu, a następnie sztucznych izotopów
radioaktywnych jak kobalt czy iryd, oraz - postęp badań radiodiagnostycznych obrazujących i
czynnościowych
dzięki
izotopom
radioaktywnym.
Wprawdzie to Becquerel odkrył promieniotwórczość, ale dopiero odkrycie radu przez Marię
Skłodowską-Curie umożliwiło stworzenie nauki o promieniotwórczości, która legła u podstaw
nowoczesnych poglądów na budowę materii.
http://www.sklodowska.wortale.net/50-Zyciorys.html
Tony Halik
Tony Halik, a właściwie Mieczysław Sędzimir Antoni Halik, urodził się 24.01.1921 roku w Toruniu
przy ul. Prostej 8. Był synem Zbigniewa i Heleny z domu Krasuckiej, właścicieli majątków ziemskich
Tupadło, a następnie Żabin. Wychowywał się na Pomorzu i w Płocku, gdzie ukończył słynne gimnazjum,
tzw. "Małachowiankę".
Pierwszą wyprawę odbył w wieku 14 lat, kiedy to zbuntował się swemu ojcu i wbrew Jego woli
dołączył do flisaków, by wraz z nimi popłynąć na tratwie z Płocka do granicy Wolnego Miasta Gdańska.
Eskapada zakończyła się odstawieniem młodego Halika do domu pod eskortą Straży Granicznej.
Po wybuchu II wojny światowej Tony Halik przedostał się przez Rumunię do Francji i tam wstąpił
do Wojska Polskiego. Następnie trafił do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w Royal Air Force i latał w
Dywizjonie 201. Tam też po raz pierwszy miał styczność z kamerą i filmował samoloty, również te
zestrzeliwane. On sam został zestrzelony dwukrotnie przez Niemców. Po raz pierwszy zestrzelono Go
nad kanałem La Manche. Nieprzytomny i ledwo żywy został wyłowiony i ostatecznie trafił do szpitala w
Szkocji. Dochodząc do zdrowia, Halik opisywał swe wojenne losy w listach i wysyłał je do swojego
przyjaciela w Londynie. Listy te były drukowane w jednym z angielskich/amerykańskich czasopism. Gdy
doszedł do pełni sił, powrócił do lotnictwa.
Niestety, po raz drugi został zestrzelony, tym razem nad terytorium Francji. Wylądował szczęśliwie
na spadochronie na pewnej farmie, a pomocy udzieliła Mu Pierrette Andree Courtin, z którą ożenił się
w roku 1946. Halik dołączył się do Ruchu Oporu, został też odznaczony francuskim Krzyżem Wojennym
- Croix de Guerre. Za swoje męstwo otrzymał też brytyjskie i polskie odznaczenia wojskowe.
W 1948 roku razem ze swą żoną Pierrette wyemigrował do Argentyny. Za zgodą władz polskich
przyjął w 1952 roku obywatelstwo argentyńskie, aby móc swobodniej podróżować. Ponieważ Jego
polskie imiona - Mieczysław Sędzimir - były trudne do wymówienia, zastąpił je imieniem "Antonio",
które z kolei zostało przez Jego przyjaciół zdrobnione na "Tony". Początkowo pracował w Buenos Aires
jako pilot, później dołączył jako fotograf do ekipy obsługującej Juana Perona - ówczesnego szefa
państwa. Często wybierał się wraz z żoną wgłąb dżungli i po każdej takiej wyprawie był coraz bardziej
zafascynowany dziewiczą przyrodą oraz niezwykłym życiem Indian. Po raz pierwszy na poszukiwania
indiańskich plemion wybrał się na pokładzie małej żaglówki, która później otrzymała nazwę
"Halikówka". Swoje relacje oraz zdjęcia z niezwykłych podróży publikował w magazynie "Life", a
później również w "Time and Life" oraz "Sport Magazine". W roku 1950 ( 1953? ) Tony Halik rozpoczął
wieloletnią współpracę z amerykańską siecią telewizyjną NBC. Jako dziennikarz i operator filmowy
mógł zatem zwiedzać świat. Wyruszał tam, gdzie działo się coś ważnego, niezwykłego i przywoził
nowe, ciekawe i fascynujące filmy. Jednym z większych sukcesów Halika był film pt. "Pierwsi wolni
Indianie". Podczas swych wypraw docierał do dziewiczych rejonów Amazonii, spotykał tam dziko żyjące
plemiona indiańskie, poznawał ich język, zwyczaje, uczestniczył w obrzędach i rytuałach. Mieszkańcy
Amazonii nadali Mu nawet miano "Białego Indianina", z którego Halik był bardzo dumny. Podczas
wędrówek po stanie Mato Grosso odkrył system tuneli i jaskiń. Jedną z nich, ze względu na ciekawą
kompozycję stalaktytów, nazwał "Jaskinią Orła Białego". Wiele swoich refleksji i przeżyć z tego okresu
zawarł w książkach "200 dni w Mato Grosso" i "Z kamerą i strzelbą przez Mato Grosso".
Swoją największą podróż z Ziemi Ognistej na Alaskę Tony Halik rozpoczął wraz z żoną i psem
Wally'm w 1957 roku. Swym jeepem przejechali łącznie 182 624 kilometry, czyli ponad czterokrotną
długość równika. Wydali ponad 80 000 dolarów, zwiedzili 21 krajów, przekroczyli 141 rzek i bagien,
wybudowali 14 mostów, zmienili 8 kompletów opon. Najwyżej dotarli na 5200 m n.p.m. Wędrowali w
temperaturach od -50 do + 60 stopni Celsjusza. Swój namiot rozbijali 684 razy i spędzili w nim 1253
noce. Do celu dotarli po 1536 dniach podróży z synem Ozaną, który urodził się 05.01.1959r. Tony Halik
nadał swemu synowi imię "Ozana" na cześć indiańskiego wojownika, który uratował Mu życie podczas
walk między plemionami. Na zakończenie podróży w 1962 roku, za kręgiem polarnym załopotała
polska i argentyńska flaga. Po wielu latach okazało się, że na trasie tejże podróży powstała
miejscowość "Puente Halik", czyli "Most Halika". Otóż podczas jednej z przepraw Tony Halik zbudował
most, a że był człowiekiem ze sporym poczuciem humoru, wbił w ziemię tablicę z napisem "Puente
Halik" i dalej ruszył w drogę. Wkrótce okoliczna ludność zaczęła korzystać z prowizorycznego mostu i
go ulepszać, a po pewnym czasie powstała tam osada i przyjęła nazwę, jaką pozostawił po sobie Tony
Halik. Literackim owocem tej wspaniałej podróży jest książka "180 000 kilometrów przygody".
W latach sześćdziesiątych Halik mieszkał w Meksyku, był korespondentem NBC na Amerykę
Łacińską i został prezydentem Związku Dziennikarzy Zagranicznych. Zawsze bronił Indian, a w roku
1972 zdobył w USA nagrodę "Humanitas Prize" za film ukazujący ludobójstwo brazylijskich plemion.
Tony Halik wielokrotnie przyjeżdżał do Polski. W 1972 roku był członkiem ekipy dziennikarskiej
prezydenta Richarda Nixona. Pokazywał swoje filmy w programach Ryszarda Badowskiego
"Kawiarenka pod globusem" i "Klub sześciu kontynentów". Również TVP emitowała cykl Jego filmów
pt. "180 000 km przygody".
W 1974 Tony Halik poznał w Meksyku Elżbietę Dzikowską, swą drugą żonę. Od tej pory wędrowali
we dwójkę po całym niemalże świecie. W Polsce na stałe zamieszkali w 1978 ( 1975? ) roku. Ze swoich
niezwykłych wojaży realizowali dla TVP programy "Tam, gdzie pieprz rośnie", "Tam, gdzie rośnie
wanilia" i najsłynniejszy cykl filmów "Pieprz i wanilia". Całe rodziny, dzieci, dorośli i dziadkowie zasiadali
przed telewizorami, by obejrzeć i wysłuchać Ich opowieści z dalekich stron.
Tony Halik był również zawziętym żeglarzem i w latach 1987-1988 opłynął świat na pokładzie
polskiego żaglowca "Dar Młodzieży". W rejsie tym towarzyszyła Mu pluszowa kangurzyca Patrycja,
której opowieści zawiera książka "Wielkie przygody małej Patrycji". Od 1978 roku latał też na bojerach.
Interesował się również tematyką UFO i nawet marzył o tym, aby być pierwszym dziennikarzem w
kosmosie. Spotykał się z czarownikami, znachorami, szamanami. Przeprowadził rozmowy z Henry
Kissingerem, Fidelem Castro i Lechem Wałęsą. Bardzo lubił spotkania z widzami i czytelnikami,
szczególnie zaś cieszyły Go spotkania z młodzieżą.
Niezwykłym przygodom towarzyszyło też niebezpieczeństwo - Tony Halik wielokrotnie otarł się o
śmierć podczas wojny, rejsów na morzu, polowań na dzikie zwierzęta, napadów rabusiów i wrogich
indiańskich plemion, spotkań z jadowitymi wężami, pająkami i skorpionami. Podczas filmowania gór
Hondurasu śmigłowiec, którym leciał, uległ awarii i z wysokości 1370 metrów spadał na ziemię. Halik
nie spanikował i z zimną krwią filmował zaistniałą sytuację uznając, że nagrany film może się przydać
po katastrofie. Jego przyjaciele trzykrotnie dowiadywali się z prasy bądź radia o śmierci Tony'ego oczywiście były to informacje fałszywe.
Był pogodnym, wesołym, życzliwym i przyjacielsko nastawionym do innych człowiekiem. Potrafił
zjednywać sobie przyjaciół, lubił towarzystwo, lubił słuchać i snuć opowieści. Pomagał Mu w tym z
pewnością fakt, iż władał wieloma językami: polskim, hiszpańskim, angielskim, francuskim,
portugalskim, włoskim, rosyjskim, niemieckim, czeskim oraz w narzeczach Indian Hinan, Guarani i
Xavante.
http://tonyhalik.com/index.php?module=Content&func=view&pid=3