Praktyczne aspekty szkoleń BHP

PRAKTYCZNA WIEDZA
Ryszard Bryła
główny specjalista ds. BHP, inspektor ochrony ppoż., wykładowca, szkoleniowiec, autor publikacji z zakresu BHP
Praktyczne aspekty szkoleń BHP
Jednymi z pierwszych osób, z którymi styka się nowo przyjęty pracownik w zakładzie pracy,
są pracownik służby BHP, który prowadzi szkolenie wstępne ogólne z zakresu bezpieczeństwa
i higieny pracy, oraz przełożony pracownika, który prowadzi szkolenie wstępne stanowiskowe.
Sposób, w jaki prowadzone będą te dwa rodzaje szkoleń, ma bezpośredni wpływ na ogólną
kulturę bezpieczeństwa w zakładzie, a tym samym na bezpieczeństwo przy wykonywaniu
konkretnych prac.
Instruktaż ogólny powinien zapewnić uczestnikom
szkolenia zapoznanie się m.in. z podstawowymi przepisami BHP i prawa pracy, zawartymi w Kodeksie pracy,
układach zbiorowych lub w regulaminach pracy, oraz
z konkretnymi zagrożeniami występującymi na stanowisku. Uczestnicy tego szkolenia powinni zapoznać się
z przepisami BHP obowiązującymi w danym zakładzie,
z zasadami udzielania pierwszej pomocy w razie wypadku i przepisami przeciwpożarowymi.
Instruktaż stanowiskowy powinien z kolei zapewnić
jego uczestnikom zapoznanie się z niebezpiecznymi
i szkodliwymi czynnikami środowiska pracy występującymi na ich stanowiskach oraz z ryzykiem zawodowym, związanym z wykonywaną pracą, ze sposobami ochrony przed zagrożeniami oraz z metodami
bezpiecznego wykonywania zadań.
Szkolenie okresowe ma na celu aktualizację i ugruntowanie wiedzy oraz umiejętności w zakresie BHP oraz
zaznajomienie uczestników szkolenia z nowymi rozwiązaniami techniczno-organizacyjnymi w tym zakresie.
20 • prezentacje 2016
Metodyka szkoleń
Należy podkreślić fakt, że w trakcie każdego rodzaju
szkolenia uczący musi zaplanować treść i formę
przekazu oraz dostosować ją do warunków, w jakich
odbywa się proces dydaktyczny. Wykładowca powinien
zapewnić również świadomy i aktywny udział uczących
się w tym procesie i umiejętnie nim kierować. Zgodnie
z zasadami dydaktyki rozróżnia się trzy podstawowe
metody szkoleń – podające, aktywizujące i praktyczne.
Spośród metod podających najczęściej w szkoleniach
BHP stosowany jest wykład. Spośród metod aktywizujących najczęściej mamy do czynienia z dyskusją i metodą przypadków. Metody praktyczne uczą natomiast
uczestników szkolenia m.in. tego, jak posługiwać się
sprzętem ppoż. oraz w jaki sposób bezpiecznie wykonywać swoje zadania na stanowisku pracy.
Wykład
Wykład stanowi słowny przekaz określonych informacji, ułożonych w pewną strukturę. W trakcie wykładu
aktywną rolę odgrywa osoba prowadząca zajęcia,
natomiast słuchacze są na ogół biernymi odbiorcami informacji. Efektywność wykładu zależy zatem
od tego, czy nauczycielowi uda się skupić uwagę
(zainteresowanie) uczących się na treściach przekazu. Przeprowadzone badania wykazały, że w trakcie
wykładu trwającego 45 minut największa koncentracja uwagi występuje w ciągu pierwszych 5 minut
(dochodzi ona nawet do 90%). Koncentracja ta spada
pod koniec wykładu do ok. 20%, wzrastając ponownie
do ok. 50% w jego ostatnich 5 minutach. W trwających
dłużej niż 45 minut wykładach następuje pulsacja
koncentracji uwagi.
By wykład spełnił swoje cele, musi być przede wszystkim klarowny, co może być tylko efektem planowania
materiału nauczania i odpowiedniego przygotowania
wykładowcy. Klarowność wymaga, by: prowadzić tylko
jedną kwestię naraz; unikać dygresji; podawać materiał
w małych porcjach; korzystać z przykładów praktycznych, objaśniających daną porcję materiału; stosować
różne formy wizualizacji (pokazy multimedialne, plansze, foliogramy, itp.); stosować przerywniki, na przykład
w formie anegdot lub ciekawostek, dotyczących
tematu (przygotowując je wcześniej przed wykładem);
najważniejsze informacje podawać na początku wykładu (w pierwszych 15 minutach), a na zakończenie
sumować to, co powiedzieliśmy wcześniej; umożliwić
słuchaczom zadawanie pytań o rzeczy niezrozumiałe
lub wątpliwe; samemu zadawać pytania, aktywizując
w ten sposób słuchaczy i jednocześnie badając stopień
zrozumienia treści wykładu.
www.promotor.elamed.pl
PRAKTYCZNA WIEDZA
Dyskusja
Uzupełnieniem wykładu, oprócz innych form (pokazy, slajdy, filmy), jest dyskusja. Istotną rolę odgrywa
zawsze prowadzący dyskusję, który ma następujące
zadania:
a)Zaproponowanie i wprowadzenie zasad dyskusji
i ich egzekwowanie w trakcie jej trwania. Do zasad tych zaliczyć należy takie np. sformułowania:
„nie przerywamy sobie wzajemnie wypowiedzi”;
„atakujemy problem, a nie osobę, która ma inne
zdanie niż my”; „ustalamy maksymalny limit czasowy wypowiedzi”; „zabieramy głos tak często, jak jest
to konieczne, dopuszczając do głosu inne osoby”;
„słuchamy się wzajemnie”.
b)Kierowanie dyskusją poprzez udzielenie głosu, zachęcenie do dyskusji biernych uczestników i ograniczenie zbyt zaawansowanych, porządkowanie
dyskusji i dbanie o to. by trzymano się tematu.
c)Precyzowanie wypowiedzi i podsumowywanie
dotychczasowych ustaleń.
d)Formułowanie wniosków.
Każda dyskusja powinna zawierać trzy fazy: wprowadzenie – jasne i precyzyjne określenie tematu oraz
celu dyskusji, podanie podstawowych pojęć; dyskusja
właściwa – wymiana zdań, będąca próbą rozwiązania
problemu lub problemów; podsumowanie – zebranie
wyników dyskusji i wyciągnięcie wniosków.
Metoda przypadków
Metoda przypadków niekiedy zwana jest też metodą
sytuacyjną. Istota tej metody sprowadza się do anali-
www.promotor.elamed.pl
zy, a następnie do dyskusji o przedstawionym przez
wykładowcę opisie zdarzenia. W praktyce można
wyróżnić trzy rodzaje metody przypadków (czasem
te rodzaje łączą się ze sobą):
• pierwszą, w której uczniowie diagnozują samodzielnie przedstawiony w opisie zdarzenia problem;
• drugą, która polega na tym, że uczniowie zapoznają
się z problemem przedstawionym w opisie zdarzenia, a ich zadaniem jest zaproponowanie różnych
metod rozwiązania;
• trzecią, w której uczniowie zapoznani są zarówno
z samym problemem, jak i jego rozwiązaniem, ale
muszą wyjaśnić, dlaczego podjęte zostały takie,
a nie inne działania i jaki będzie ich końcowy wynik.
Metoda przypadków ma za zadanie twórcze wykorzystanie wcześniej zdobytej wiedzy i doświadczenia.
Można tę metodę wykorzystać na przykład przy analizie wypadku przy pracy, którego opis przedstawia
wykładowca. Diagnoza polegałaby tutaj m.in. na ustaleniu bezpośredniej przyczyny wypadku oraz przyczyn
pośrednich – technicznych, organizacyjnych, ludzkich
(systematyka TOL).
Wskazówki praktyczne
Przedstawię teraz trochę uwag na bazie prowadzonych przeze mnie szkoleń z zakresu BHP. Instruktaż
wstępny ogólny prowadzę często jednorazowo dla
kilku osób. Przebiega on w zgodzie z programem
ramowym, który na ten rodzaj szkolenia przewiduje
3 godz. lekcyjne. Poszczególne punkty programu
ramowego wzbogacam jednak i dostosowuję
do realiów zakładu pracy oraz ogólnych wymogów
psychologii i dydaktyki. Szkolenie rozpoczynam
od omówienia istoty ochrony przeciwpożarowej
i zasad użycia podręcznego sprzętu ppoż. Następnie
omawiam zasady ewakuacji (na podstawie instrukcji
bezpieczeństwa przeciwpożarowego). W następnej kolejności zapoznaję nowych pracowników
z regulaminem pracy, obowiązującym w zakładzie.
Zgodnie z art. 104 Kodeksu pracy regulamin taki
wprowadza się w firmie wtedy, gdy pracodawca
zatrudnia przynajmniej 20 pracowników i gdy nie
obowiązują tutaj postanowienia układu zbiorowego.
Sądzę, że wspomniane wyżej punkty programu należą
do najważniejszych i dlatego, zgodnie z zasadami dydaktyki, omawiam je na początku szkolenia. W dalszej
kolejności realizuję pozostałe etapy zajęć.
Poszerzam program ramowy szkoleń, co uważam
za bardzo ważne, o informacje związane z: wypadkami w drodze do/z pracy; wypadkami w transporcie
(ruchu drogowym); przepisami ruchu drogowego;
zdarzeniami potencjalnie wypadkowymi; wspólnej
odpowiedzialności wszystkich pracowników za bezpieczeństwo w zakładzie. W tych punktach widzę luki
w programach ramowych szkoleń (zarówno wstępnych ogólnych, jak i okresowych) i, moim zdaniem,
Ważne
Najwięcej wypadków przy pracy ma miejsce
w pierwszym roku po podjęciu pracy przez zatrudnionego w zakładzie.
prezentacje 2016 • 21
PRAKTYCZNA WIEDZA
przy nowelizacji wspomnianego wyżej rozporządzenia należałoby te braki uzupełnić.
Przypomnijmy tutaj statystykę zdarzeń wypadkowych
na naszych drogach w 2014 roku (gdy piszę te słowa,
to nie ma jeszcze pełnej statystyki za ubiegły rok),
podaną w sprawozdaniu Komendy Głównej Policji.
We wspomnianym 2014 roku miało miejsce na naszych drogach 34 970 wypadków, w których zginęły
3202 osoby, a 42 545 zostało rannych. Zgłoszono także
Policji w tym okresie 348 028 kolizji (tzw. „stłuczek”).
Zwróćmy tutaj uwagę na słowo „zgłoszono”. Ile zdarzeń nie było zgłoszonych Policji? – tego nie wiemy.
Mówiąc w trakcie szkoleń o bezpieczeństwie drogowym, posiłkuję się przykładami praktycznymi,
potwierdzającymi nieprzestrzeganie dwóch podstawowych zasad obowiązujących w ruchu drogowym
– zasady zachowania szczególnej ostrożności (art.
3 Kodeksu drogowego) i zasady ograniczonego zaufania do innych uczestników ruchu (art. 4 Kodeksu
drogowego). Jako potwierdzenie konieczności wprowadzenia zagadnień bezpieczeństwa drogowego
do szkoleń służy m.in. fakt, że ok. 90% nowo przyjętych
pracowników mających prawo jazdy, nie wie, jakie
zachować odległości na drodze, podczas prowadzenia samochodu, do poprzedzających go pojazdów
(tak wynika z moich doświadczeń)! Zwykle pytam:
„Jaką odległość zachowasz, prowadząc samochód
na suchej nawierzchni drogi, do poprzedzającego
pojazdu, mając na liczniku 70 km/godz.?”. Otrzymuję
przeważnie odpowiedź: „5 lub maksymalnie 10-15 m”.
Zauważmy tutaj, że właściwe zachowanie się na dro-
22 • prezentacje 2016
gach ma wpływ na ogólną kulturę bezpieczeństwa,
a także na stan zdrowia załogi oraz koszty zakładowe
i ogólnospołeczne.
Zdarzenia potencjalnie wypadkowe
Podczas szkoleń przedstawiam również przykłady
zdarzeń potencjalnie wypadkowych, które wystąpiły
w moim zakładzie i innych zakładach pracy. Jeżeli
chodzi o zdarzenie potencjalnie wypadkowe – „prawie wypadek”, to należy podkreślić, że jest to takie
zdarzenie, które nie powoduje urazów, lecz stwarza
zagrożenie i może być przyczyną strat materialnych.
Poruszając ten temat, omawiam tzw. trójkąt Heinricha.
Staram się przy tym udowodnić w trakcie szkoleń
wstępnych ogólnych, ale także szkoleń okresowych,
że wypadek przy pracy tylko w części jest zdarzeniem
losowym, a tak naprawdę jest to zdarzenie podlegające regułom statystyki. Oprócz trójkąta Heinricha
często wymieniam polskie przysłowie:„Dopóty dzban
wodę nosi, dopóki się ucho nie urwie”.
Przypomnijmy, że w trójkącie relacji zdarzeń wypadkowych wg H. Heinricha – tego samego rodzaju
i przytrafiających się tej samej osobie – występują trzy
poziomy: podstawa trójkąta: liczba 300 (wydarzenia
bez urazów); środek trójkąta: liczba 29 (wypadki z lekkimi urazami); wierzchołek trójkąta: liczba 1 (wypadki
z poważnymi urazami, a nawet śmierć).
Przedstawiam w tym temacie wiele autentycznych
faktów. Często przytaczam fakt, że w jednym z zakładów województwa śląskiego pracownik uporczywie
nie stosował drabiny rozstawnej podczas prac
malarskich, tylko prowizoryczne zwyżki. Przesuwał
się więc swoim zachowaniem w trójkącie Heinricha
do wierzchołka, w końcu upadając, uległ wypadkowi
śmiertelnemu.
Mówiąc o wspólnej odpowiedzialności wszystkich
pracowników za bezpieczeństwo w zakładzie, staram
się nie moralizować, lecz podawać autentyczne przykłady praktyczne. Poniżej jeden z przykładów.
W jednym z zakładów pracy w województwie śląskim
pracownik nowo przyjęty do działu informatyki dostał
za zadanie wyczyścić komputer. Obudowę komputera
czyścił tamponami nasyconymi rozpuszczalnikiem.
Zużyte tampony rzucał przed siebie na podłogę. Płytę
główną komputera czyścił małym, podręcznym odkurzaczem. W pewnym momencie dysza odkurzacza
zassała pary rozpuszczalnika, a iskra ze styku szczotek
i komutatora tegoż odkurzacza zapaliła te pary. Pracownik w tym momencie odwrócił dyszę w stronę
twarzy i został poparzony – na szczęście niegroźnie.
Dodam, że przy analizie przedstawionego tutaj zdarzenia wykorzystuję metodę przypadków.
Ocena ryzyka zawodowego
Przedstawiam również ocenę ryzyka zawodowego
odnośnie do prac, które będzie wykonywał na swoim stanowisku nowo przyjęty pracownik. Uważam
bowiem, że jednym z celów przeprowadzania
takiej oceny jest wykorzystanie jej właśnie w trakcie
szkoleń – wstępnego ogólnego i stanowiskowego.
W czasie szkolenia jako materiały pomocnicze wykorzystuję m.in. publikacje PIP-u i CIOP-u, dotyczące:
www.promotor.elamed.pl
PRAKTYCZNA WIEDZA
transportu wewnętrznego, ergonomii, wypadków przy pracy, ochrony ppoż. i in.
Niektóre materiały przekazuję moim słuchaczom, w tym m.in. przygotowaną
przeze mnie instrukcję Bezpieczna podróż. Wykorzystując środki audiowizualne
(komputer i rzutnik), przedstawiam krótkie filmiki instruktażowe, dotyczące m.in.
pierwszej pomocy przedlekarskiej, i inne, pobrane z internetu (w tym z serii
„NAPO”). Wskazania psychologii mówią o tym, że lepiej zapamiętujemy to, o czym
sami mówimy, niż to, czego biernie słuchamy. Dlatego w trakcie zajęć chętnie
stosuję metodę dyskusji.
W czasie prowadzonych przeze mnie szkoleń okresowych również poszerzam
tematykę o te zagadnienia, o których wspomniałem wcześniej przy omawianiu
szkoleń wstępnych ogólnych. Prowadząc szkolenia okresowe dla pracodawców
i osób kierujących pracownikami, podkreślam szczególną wagę szkoleń wstępnych
stanowiskowych. Wspieram się tutaj przykładami zdarzeń potencjalnie wypadkowych i wypadków przy pracy, których przyczyną były źle przeprowadzone te właśnie
szkolenia. Zwracam przy tym uwagę na fakt, że od 30 do 55% wypadków przy
pracy (w zależności od branży) ma miejsce w pierwszym roku, w nowym miejscu
zatrudnienia!
Pragnę dodać, że podjęte przeze mnie działania, w tym właśnie dotyczące szkoleń
BHP, przełożyły się wyraźnie na spadek wypadkowości, zarówno wypadków przy
pracy, zrównanych z wypadkami przy pracy, jak i wypadków w drodze do/z pracy.
Podsumowanie
Na zakończenie chciałbym podkreślić jeszcze jeden fakt. W trakcie każdego ze szkoleń – wstępnych, a także okresowych – mówię o tym, o czym przekonała mnie moja
praktyka: Aby uniknąć wypadku przy pracy, należy po pierwsze – znać zagrożenia,
po drugie – przestrzegać procedur bezpieczeństwa i po trzecie – zachować
szczególną ostrożność! q
Piśmiennictwo
1. Bryła R.: Bezpieczeństwo i higiena pracy. Elamed, Katowice 2011.
2. Ustawa z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. w Dz.U. z 2014 r., poz. 1502 ze zm.).
www.promotor.elamed.pl
Konspekt instruktażu wstępnego ogólnego
Zgodny z programem ramowym zawartym w Rozporządzeniu Ministra
Gospodarki i Pracy z 27 lipca 2004 r.:
1. Wprowadzenie. Czynności wstępne. Omówienie celów szkolenia: 10 min.
2. Podstawowe zasady ochrony przeciwpożarowej, zasady ewakuacji, zasady
poruszania się na terenie zakładu: 15 min.
3. Zasady użycia podręcznego sprzętu ppoż.: 10 min.
4. Regulamin pracy. Zakres obowiązków i uprawnień pracodawcy, pracowników oraz poszczególnych komórek organizacyjnych zakładu pracy i organizacji społecznych w zakresie BHP. Zasady nagradzania i karania: 10 min.
5. Zasady przydziału odzieży roboczej i obuwia roboczego oraz środków
ochrony indywidualnej, szczególnie w odniesieniu do stanowiska pracy
osoby szkolonej. Porządek i czystość na terenie zakładu oraz ich wpływ
na bezpieczeństwo i zdrowie pracowników: 10 min.
6. Wypadek: przy pracy, zrównany z wypadkiem przy pracy, w drodze do/z pracy. Zdarzenie potencjalnie wypadkowe: 10 min.
7. Postępowanie w razie wypadku, w tym organizacja i zasady udzielania
pierwszej pomocy: 15 min.
8. Wypadki w ruchu drogowym. Przepisy ruchu drogowego: 10 min.
9. Ocena ryzyka zawodowego w zakładzie. Podstawowe zagrożenia wypadkowe i zdrowotne oraz stosowane środki zapobiegawcze. Wspólna odpowiedzialność pracowników za bezpieczeństwo w zakładzie: 20 min.
10.Profilaktyczna opieka zdrowotna i zasady jej sprawowania w odniesieniu
do stanowiska instruowanego: 5 min.
11.Film lub informacja ze stron: www.pip.gov.pl lub www.ciop.pl: 10 min.
12.Podsumowanie i dyskusja: 10 min.
Razem: 3 godz. lekcyjne (135 min).
3. Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia
w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. z 2004 r., nr 180, poz. 1860
ze zm.).
prezentacje 2016 • 23
PRAKTYCZNA WIEDZA
Lp.
Akt prawny
Krótki opis treści
1.
Ustawa z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy
(t.j. w Dz.U. z 2014 r., poz. 1502 ze zm.).
Ustawa reguluje podstawowe zagadnienia prawne wynikające ze stosunku pracy, o którym mówi art. 22 k.p. Wśród zapisów k.p. należy wymienić m.in. artykuły
dotyczące: zawierania umów o pracę (art. 25-29); rozwiązywania umów o pracę (art. 30-61); odpowiedzialności porządkowej pracowników (art. 108); odpowiedzialności
materialnej pracowników (art. 114-122); czasu pracy (art. 128-151); urlopów pracowniczych (art. 152-174); uprawnień związanych z rodzicielstwem (art. 176-189);
zatrudniania młodocianych (art. 190-206); bezpieczeństwa i higieny pracy (Dział X, art. 207-237 – w tym artykuły dotyczące szkoleń BHP (art. 237.2-237.5) oraz
wypadków i chorób zawodowych (art. 234-237.1).
2.
Ustawa z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym
z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych
(t.j. w Dz. U. z 2015, poz. 1242).
Ustawa reguluje zagadnienia związane z ubezpieczeniem społecznym z tytułu wypadku przy pracy (definicja wypadku – w art. 3) i choroby zawodowej (definicja
choroby zawodowej – na podstawie odwołania w art. 4 Ustawy do art. 235.1. Kodeksu pracy). Ustawa w art. 6 przedstawia rodzaje świadczeń przysługujących osobie
poszkodowanej z tytułu wypadku przy pracy i choroby zawodowej. W dalszej części aktu prawnego przedstawiono m.in. szczegółowe zasady przyznawania tychże
świadczeń.
3.
Ustawa z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym
(t.j. w Dz.U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.).
Ustawa zawiera przepisy regulujące zasady ruchu drogowego, w tym rozwinięcie dwóch podstawowych zasad obowiązujących w ruchu drogowym – zasady zachowania
szczególnej ostrożności (art. 3 k.d.) i zasady ograniczonego zaufania do innych uczestników ruchu (art. 4 k.d.).
4.
Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy
z 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa
i higieny pracy
(Dz.U. z 2004 r., nr 180, poz. 1860 ze zm.).
Rozporządzenie omawia kompleks zagadnień związanych ze szkoleniami wstępnymi oraz okresowymi BHP. Przedstawia ono także programy ramowe szkoleń (załącznik
nr 1) i kartę szkolenia wstępnego BHP (załącznik nr 2). W Rozporządzeniu jest mowa m.in. o tym, że pracodawca organizujący i prowadzący szkolenie oraz jednostka
organizacyjna prowadząca działalność szkoleniową w dziedzinie BHP powinny zapewnić m.in.: programy poszczególnych rodzajów szkolenia, opracowane dla
określonych grup stanowisk; wykładowców i instruktorów mających zasób wiedzy, doświadczenie zawodowe i przygotowanie dydaktyczne, zapewniające właściwą
realizację programów szkolenia; odpowiednie warunki lokalowe do prowadzenia działalności szkoleniowej; wyposażenie dydaktyczne, niezbędne do właściwej
realizacji programów szkolenia; właściwy przebieg szkolenia oraz prowadzenie dokumentacji w postaci programów szkolenia, dzienników zajęć, protokołów przebiegu
egzaminów i rejestru wydanych zaświadczeń.
5.
Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z 28 czerwca
2005 r., zmieniające rozporządzenie w sprawie szkolenia
w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy
(Dz.U. z 2005 r., nr 116, poz. 972).
Rozporządzenie uściśla zapisy dotyczące częstotliwości szkoleń okresowych BHP oraz obniża czas szkolenia wstępnego stanowiskowego dla pracowników
administracyjno-biurowych, narażonych na działanie czynników uciążliwych, do 2 godzin.
6.
Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej
z 9 października 2007 r., zmieniające rozporządzenie
w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny
pracy (Dz.U. z 2007 r., nr 196, poz. 1420).
Rozporządzenie wyjaśnia m.in. pojęcia: instruktażu; seminarium; kursu; jednostki organizacyjnej prowadzącej działalność szkoleniową w zakresie BHP; przygotowania
dydaktycznego; samokształcenia kierowanego.
7.
Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej
z 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów
bezpieczeństwa i higieny pracy
(t.j. w Dz.U. z 2003 r. nr 169, poz. 1650 ze zm.).
Rozporządzenie omawia podstawy bezpieczeństwa i higieny pracy, obowiązujące na stanowiskach pracy, a także obowiązki pracodawcy w tym zakresie. Stanowi ono
rozwinięcie zapisów Działu X Kodeksu pracy. Rozporządzenie posiada 3 załączniki: 1. Szczegółowe zasady stosowania znaków i sygnałów bezpieczeństwa. 2. Szczegółowe
zasady stosowania środków ochrony indywidualnej. 3. Wymagania dla pomieszczeń i urządzeń higieniczno-sanitarnych.
8.
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych
i Administracji z 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony
przeciwpożarowej budynków, innych obiektów
budowlanych i terenów (Dz.U. z 2010 r., nr 109, poz. 719).
Rozporządzenie omawia kompleks zagadnień związanych z ochroną przeciwpożarową, a w tym m.in.: czynności zabronione i obowiązki w zakresie ochrony
przeciwpożarowej; materiały niebezpieczne pożarowo; rodzaje sprzętu gaśniczego i zasady jego rozmieszczenia oraz stosowania; ewakuację; instrukcję bezpieczeństwa
pożarowego; rodzaje prac niebezpiecznych pod względem pożarowym i ocenę zagrożenia wybuchem. W załączniku do Rozporządzenia podano wytyczne w zakresie
określania przyrostu ciśnienia w pomieszczeniu, jaki mógłby zostać spowodowany przez wybuch.
Tab. 1. Przegląd najważniejszych aktów prawnych w aspekcie szkoleń
24 • prezentacje 2016
www.promotor.elamed.pl