KZS-15-12 - Sąd Apelacyjny w Krakowie

Transkrypt

KRAKOWSKIE
ZESZYTY
SĄDOWE
BIULETYN SĄDU APELACYJNEGO W KRAKOWIE
W SPRAWACH KARNYCH
300
25 lat Zeszytów
Rok XXV • Grudzień 2015 • Nr 12 (300)
Numer zamknięto w dniu 29 grudnia 2015 roku
Redakcja:
Sędziowie Wydziału II Karnego SA
Opracowanie:
Ryszard Kałwa
Rysunek na okładce:
Bogdan Bukowski
Sąd Apelacyjny w Krakowie, Wydział II Karny
31-547 Kraków, ul. Przy Rondzie 3
tel. (12) 417-54-39, 417-55-67
Skład, łamanie:
Agata Waksmundzka
ISSN 1640-7334
Nakład 670 egz.
e-mail: [email protected]
www.kzs.krakow.sa.gov.pl
Zbiór orzecznictwa karnego Sądu Apelacyjnego w Krakowie:
www.krakow.sa.gov.pl/orzecznictwo
Spis treści
I. Z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego
5
A. Wyroki Trybunału Konstytucyjnego
5
II. Z biuletynu 11/15 Sądu Najwyższego
5
A. Uchwały Izby Karnej
5
B. Pytania prawne
5
C. Orzeczenia tezowane Izby Karnej
6
III. Inne orzeczenia Sądu Najwyższego
8
A. Środki karne
8
B. Recydywa
8
C. Kara łączna
9
D. Przestępstwa seksualne
9
E. Przestępstwa przeciwko wymiarowi sprawiedliwości
10
F. Przestępstwa w obrocie gospodarczym
11
G. Czynności procesowe
12
H. Dowody
12
I. Postępowanie przygotowawcze
13
J. Postępowanie przed sądem I instancji
13
K. Wyrokowanie
14
L. Postępowanie odwoławcze
16
Ł. Kasacja
17
M. Wznowienie postępowania
19
N. Prawo karne skarbowe
20
O. Wykroczenia
20
P. Postępowanie dyscyplinarne
21
IV. Z orzecznictwa Sądu Apelacyjnego
21
A. Formy popełnienia przestępstwa
21
B. Probacja
22
C. Wymiar kary
22
D. Odpowiedzialność za przestępstwa popełnione za
granicą
22
E. Przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu
23
F. Przestępstwa przeciwko mieniu
24
G. Dowody
24
H. Środki przymusu
25
3
I. Postępowanie odwoławcze
J. Koszty procesu
K. Opieszałość postępowania
L. Ustrój sądów powszechnych
Ł. Prawo o adwokaturze
V. Orzeczenia innych sądów apelacyjnych
A. Konstytucja
B. Formy popełnienia przestępstwa
C. Środki karne
D. Przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu
E. Przestępstwa przeciwko wolności
F. Przestępstwa przeciwko dokumentom
G. Przestępstwa przeciwko mieniu
H. Odszkodowanie za niesłuszne skazanie
I. Wykonanie
J. Przeciwdziałanie narkomanii
K. Rehabilitacja
VI. Legislacja
VII. Bibliografia prawa karnego
A. Artykuły
B. Glosy
C. Recenzje
D. Przeglądy
E. Sprawozdania. Informacje
F. Varia
VIII. Poczet sędziów krakowskich cz. XXXII
IX. Skorowidz
4
26
27
27
28
28
29
29
29
30
30
30
31
31
32
32
32
33
33
34
34
35
37
37
37
37
39
49
I. Z ORZECZNICTWA TRYBUNAŁU KONSTYTUCYJNEGO
A. Wyroki Trybunału Konstytucyjnego
1.
W ostatnim miesiącu nie ogłoszono wyroków Trybunału Konstytucyjnego w sprawach karnych ani takich
spraw nie wniesiono do Trybunału.
II. Z BIULETYNU 11/15 SĄDU NAJWYŻSZEGO
A. Uchwały Izby Karnej
2.
W ostatnim miesiącu nie ogłoszono uchwał Sądu
Najwyższego w sprawach karnych.
B. Pytania prawne
3.
1. Czy przez jednostkę organizacyjną dysponującą
środkami publicznymi w rozumieniu art. 115 § 19 k.k.
należy rozumieć wyłącznie jednostki sektora finansów
publicznych w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27
sierpnia 2009 roku o finansach publicznych (t. j. Dz. U.
z 2013 roku poz. 885) i inne podmioty, którym powierzono administrowanie środkami publicznymi w rozumieniu
tej ustawy, czy także podmioty gospodarcze powstałe
w oparciu o majątek Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego – które nie wykonują zadań publicznych w wąskim znaczeniu?
5
2. Czy do uznania danej osoby za osobę pełniącą
funkcję publiczną w rozumieniu art. 115 § 19 k.k. wystarczające jest, aby osoba ta była zatrudniona w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi,
czy też konieczne jest nadto ustalenie, iż zachowanie danej osoby mające wypełniać znamię wskazanego przepisu
związane było z dysponowaniem tymi środkami oraz wynikało z ustawowego umocowania zakresu uprawnień
i obowiązków, które dana osoba miała realizować w sferze
publicznej? (I KZP 19/15, SO Łódź)
4.
1. Czy odmienność płci jest warunkiem pozostawania
we wspólnym pożyciu w rozumieniu art. 115 § 11 k.k.?
2. Jakiego rodzaju więzi charakteryzują stan wspólnego pożycia w rozumieniu art. 115 § 11 k.k.? (I KZP
20/15, wniosek Pierwszego Prezesa SN)
C. Orzeczenia tezowane Izby Karnej
5.
Skoro obrońca skazanego zaskarżył apelacją wyrok
sądu pierwszej instancji nie w całości, a tylko w części
dotyczącej jedynie orzeczenia o wznowieniu z urzędu postępowania w sprawie o wydanie wyroku łącznego, natomiast wprost nie zaskarżył orzeczenia następczego
o umorzeniu postępowania, a w środku odwoławczym
domagał się poszerzenia zakresu wznowienia postępowania z urzędu, to takie sformułowanie granic skargi powoduje, że wniesiona apelacja jest niedopuszczalna i stąd
należało pozostawić ją bez rozpoznania. Ustawodawca
wprost zdecydował bowiem, że samo merytoryczne orzeczenie o wznowieniu postępowania jest niezaskarżalne,
natomiast środek odwoławczy przysługuje od wyroku
uchylającego zaskarżone orzeczenie, zawierającego orze6
czenie następcze w formie uniewinnienia albo umorzenia
postępowania (arg. z art. 547 § 3 zd. 2 k.p.k.).
Postanowienie z dnia 11 czerwca 2015 roku – IV KO 22/15,
OSNKW 11/15 poz. 93; cztery inne tezy z tego postanowienia
w Zeszycie 10/15 poz. 40 za LEX
6.
1. Przewidziane w art. 9e ustawy z dnia 12 października 1990 roku o Straży Granicznej, Dz. U. 2014 roku
poz. 1402, uprawnienie Komendanta Głównego Straży
Granicznej i Komendantów Oddziałów tej Straży do występowania z pisemnym wnioskiem do sądu o zarządzenie
lub przedłużenie kontroli operacyjnej, przysługuje również ich zastępcom oraz funkcjonariuszom Straży Granicznej, upoważnionym do podejmowania czynności w ich
imieniu.
2. Za „szczególnie uzasadniony przypadek”, o którym
mowa w art. 9e ust. 10 wyżej wymienionej ustawy, warunkujący przedłużenie okresu stosowania kontroli operacyjnej, może być uznany pozytywny przebieg dotychczasowej kontroli, w tym uzyskanie informacji wskazujących na możliwość popełnienia katalogowego przestępstwa o znacznym stopniu społecznej szkodliwości lub
ujawnienie się okoliczności istotnych dla ustalenia
sprawców.
3. Dokumentami „uprawniającymi do przekraczania
granicy państwowej” w rozumieniu art. 9e ust. 1 pkt 2
ustawy o Straży Granicznej, są zarówno dokumenty ściśle
związane z osobą przekraczającą granicę – paszport albo
dowód osobisty, jak i wszelkie inne dokumenty dotyczące
wprost towarów będących przedmiotem transferu przez
granicę państwową, w tym również sfałszowane dokumenty umożliwiające transgraniczny przemyt samochodów.
7
Postanowienie z dnia 4 września 2015 roku – III KK 76/15,
OSNKW 11/15 poz. 91
7.
Pozostałe orzeczenia tezowane z tego biuletynu były
już zamieszczone w Zeszytach na podstawie innych źródeł, a to 7-8/15 poz. 19, 20, 28 t. 3 i 10/15 poz. 35, 49
i 50, dlatego je pomijamy.
III. INNE ORZECZENIA SĄDU NAJWYŻSZEGO
A. Środki karne
8.
Wprawdzie realizacja nakazu opuszczenia lokalu ma
charakter jednorazowy, ale i tak konieczne jest określenie
okresu obowiązywania tego nakazu, oznacza to bowiem
jednocześnie niemożność ponownego wprowadzenia się
do lokalu przez wyznaczony okres.
Wyrok z dnia 17 września 2015 roku – III KK 299/15, OSNPG
12/15 poz. 1
Zob. poz. 18 – klauzula antykumulacyjna wobec obowiązku naprawienia szkody
B. Recydywa
9.
Przestępstwo może spełniać warunki określone w art.
64 § 1 k.k. tylko wtedy, gdy zostało popełnione już po
prawomocnym osądzeniu wcześniejszego przestępstwa.
Przez skazanie rozumieć należy prawomocne uznanie
8
za winnego, albowiem skazanym – w rozumieniu tego
przepisu – jest tylko ta osoba, co do której zapadł prawomocny wyrok sądu. Wyrok skazujący musi być przy tym
prawomocny w chwili popełnienia przez sprawcę kolejnego, podobnego przestępstwa. Warunek uprzedniego skazania nie jest natomiast spełniony, jeżeli sprawca popełnił
nowe przestępstwo umyślne, zanim został prawomocnie
osądzony, albowiem do momentu uprawomocnienia się
wyroku, obejmującego takie skazanie, osobę wobec której
toczy się postępowanie, uznaje się za oskarżonego, nie
zaś za skazanego.
Wyrok z dnia 25 czerwca 2015 roku – II KK 128/15, LEX
1750026
C. Kara łączna
10.
1. (…)
2. Aczkolwiek art. 575 § 2 k.p.k. odnosi się do wyroku łącznego, a nie kary łącznej, to jednak może być stosowany odpowiednio także w odniesieniu do tej kary i to
niezależnie od etapu postępowania. Zatem w konsekwencji uchylenia wyroku sądu meriti, w zakresie skazania
oskarżonego za jeden z czynów, ex lege rozwiązane też zostaje orzeczenie o karze łącznej.
1750140; teza pierwsza pod poz. 29
D. Przestępstwa seksualne
11.
Dla realizacji znamion czynu z art. 197 § 2 k.k. nie
jest konieczne „wykazywanie podniecenia seksualnego
9
zmierzającego do obcowania płciowego”. Celem zachowania sprawcy nie musi być zaspokojenie lub pobudzenie
popędu płciowego.
Postanowienie z dnia 23 lipca 2015 roku – II KK 194/15, LEX
1778872
E. Przestępstwa przeciwko wymiarowi sprawiedliwości
12.
Tryb wydawania prawa jazdy reguluje ustawa z dnia
5 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami (tekst jedn.
Dz. U. z 2015 roku poz. 155 ze zm.). Jej przepisy nie zawierają upoważnienia organu administracji do odbierania
od osób wnioskujących o wydanie prawa jazdy oświadczeń pod rygorem odpowiedzialności karnej za podanie
nieprawdziwych danych co do podlegania zakazowi prowadzenia pojazdów mechanicznych. Co prawda, wzór
wniosku o wydanie prawa jazdy przewiduje zamieszczenie
w nim oświadczenia pod rygorem odpowiedzialności karnej z art. 233 § 1 k.k., że wobec osoby ubiegającej się nie
obowiązuje sądowy zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, ale powinność złożenia oświadczenia w tej kwestii wynika nie z przepisu ustawy, lecz z rozporządzenia
Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej
z dnia 31 lipca 2012 roku w sprawie wydawania dokumentów stwierdzających uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U. z 2012 roku poz. 1005 ze zm.). Regulacja
ta, zamieszczona w akcie prawnym podustawowym, nie
spełnia warunku ustawowej określoności typu przestępstwa (art. 42 ust. 1 Konstytucji RP i art. 1 § 1 k.k.)
Wyrok z dnia 3 września 2015 roku – V KK 225/15, OSNPG
12/15 poz. 3
10
F. Przestępstwa w obrocie gospodarczym
13.
1. W procesie dotyczącym zarzutu z art. 299 § 1 k.k.
przedmiotem postępowania może być szersza działalność
sprawcy przestępstwa bazowego, który dąży do udaremnienia lub znacznego utrudnienia stwierdzenia przestępnego pochodzenia korzyści mających postać dóbr wymienionych w tym przepisie, wygenerowanych pośrednio lub
bezpośrednio z popełnienia czynu zabronionego. Obszar
przestępczej działalności polegającej na „praniu brudnych
pieniędzy” może być przecież szerszy niż ustalony w procesie dotyczącym przestępstwa bazowego. Także lokowanie środków pochodzących z czynu zabronionego stanowiącego przestępstwo bazowe może przynieść zysk będący
korzyścią pochodzącą pośrednio z tego czynu.
2. Jeżeli się udowodni, że rozmiary korzyści sprawcy
czynu z art. 299 § 1 k.k. były większe niż korzyść ustalona w toku postępowania o czyn jednostkowy, a jej przyrost – przynajmniej w jakiejś części – został uzyskany
przy wykorzystaniu środków pochodzących z popełnienia
czynu zabronionego, to istnienie przesłanki do niezależnego stosowania dyrektywy zawartej w przepisie art. 299
§ 7 k.k. – nie może budzić wątpliwości. Nie ma zatem
normatywnych podstaw do wyeliminowania możliwości
odrębnego orzekania na podstawie art. 299 § 7 k.k. przepadku przedmiotów, korzyści lub ich równowartości wobec sprawców tzw. przestępstwa bazowego.
Postanowienie z dnia 26 sierpnia 2015 roku – V KK 20/15, LEX
1784533
11
G. Czynności procesowe
14.
Termin z art. 120 § 1 k.p.k. nie jest terminem zawitym, co oznacza, że czynność procesowa dokonana po jego upływie jest bezskuteczna i nie można terminu tego
przywrócić w trybie przewidzianym w art. 126 k.p.k.
Postanowienie z dnia 28 sierpnia 2015 roku – III KK 254/15, LEX
1771712
H. Dowody
15.
W realiach procesowych tej sprawy wynik badania
wariograficznego – poligraficznego mógł być tylko jednym
z dowodów przeprowadzonych w tej sprawie, i to nie dowodem świadczącym o określonych okolicznościach, lecz
takim, który wskazywał na sposób reagowania przesłuchiwanych na zadawane pytania. Co oczywiste, wynik takiego badania nie mógł jako jedyny świadczyć o sprawstwie albo niewinności i musiał być oceniony, jak stało
się to w tej sprawie, w kontekście innych przeprowadzonych dowodów. Z całą jednak pewnością badanie wariograficzne wskazane w art. 199a k.p.k. może być stosowane również w postępowaniu sądowym i, w zasadzie, nie
dla celów eliminacyjnych określonych w art. 192a § 1
k.p.k.
Postanowienie z dnia 25 sierpnia 2015 roku – III KK 51/15,
OSNPG 12/15 poz. 7
12
I. Postępowanie przygotowawcze
16.
Z chwilą wniesienia aktu oskarżenia do sądu, którą
uznać należy za zakończenie postępowania przygotowawczego i rozpoczęcia studium postępowania sądowego,
zmienia się rola procesowa prokuratora z organu prowadzącego lub nadzorującego prowadzenie postępowania
przygotowawczego w rolę strony postępowania sądowego
– oskarżyciela. Skoro wniesienie aktu oskarżenia do sądu
oznacza rozpoczęcie stadium postępowania sądowego,
to kończą się jednocześnie uprawnienia organu prokuratora przysługujące mu w stadium postępowania przygotowawczego. Jednym z tych uprawnień jest składanie
wniosku z art. 335 k.p.k. Uznać zatem trzeba, że dołączenie wniosku do aktu oskarżenia, o którym mowa
w art. 335 § 1 k.p.k. w brzmieniu sprzed 30 czerwca
2015 roku, a obecnie w art. 335 § 2 k.p.k., oznacza,
że wniosek ten powinien być złożony jednocześnie z aktem oskarżenia, a samo sformułowanie „może dołączyć”
dotyczy jedynie odrębności wniosku jako dokumentu procesowego, który jednak pozostaje w ścisłym związku z aktem oskarżenia i nie może być przesyłany do sądu w toku
trwającego już postępowania jurysdykcyjnego.
Wyrok z dnia 6 sierpnia 2015 roku – II KK 142/15, OSNPG 12/15
poz. 8; w innym brzmieniu – KZS 10/15 poz. 36
J. Postępowanie przed sądem I instancji
Zob. poz. 16 – ugoda o karę po wniesieniu oskarżenia
poz. 17 – uzgodnienie kary
13
K. Wyrokowanie
17.
Sąd rozstrzygając złożony – w oparciu o przepis art.
387 § 1 k.p.k. – przez oskarżonego lub jego obrońcę wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie oskarżonemu określonej kary lub środka karnego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego, jest zobowiązany
przede wszystkim sprawdzić zaistnienie wszystkich warunków dopuszczalności takiego wniosku określonych
w art. 387 § 1 i § 2 k.p.k. Jednym z nich jest z pewnością
zgodność zgłaszanych we wniosku, zaakceptowanych
przez uprawnionych uczestników postępowania, propozycji, w tym również tych co do oceny prawno-karnej zarzucanego oskarżonemu czynu, wymiaru kary bądź środków
karnych z obowiązującymi przepisami prawa karnego materialnego. W sytuacji, w której treść owego wniosku
tychże regulacji prawnych nie respektuje, niewątpliwym
obowiązkiem sądu jest bądź to uzależnienie swej decyzji
o uwzględnieniu tego wniosku od dokonania w nim zmiany konwalidującej tę dostrzeżoną jego wadliwość (art. 387
§ 3 k.p.k.) bądź też rozpoznanie w dalszym ciągu sprawy
na zasadach ogólnych.
Wyrok z dnia
12/15 poz. 9
6 sierpnia 2015 roku – II KK 219/15, OSNPG
18.
Przepis art. 46 § 1 k.k. pozwala, w razie skazania, na
orzeczenie przez sąd obowiązku naprawienia wyrządzonej
przestępstwem szkody w całości lub części lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W przypadku złożenia
przez pokrzywdzonego lub inną uprawnioną osobę wniosku o orzeczenie takiego obowiązku, sąd zobowiązany jest
do wydania orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody
lub zadośćuczynieniu. Przepis art. 415 § 5 zdanie drugie
14
k.p.k. w brzmieniu obowiązującym w chwili wydania zaskarżonego kasacją wyroku stanowił jednak, że obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną
krzywdę nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono.
Po zmianie treści art. 415 k.p.k. i nowej treści przepisu
obowiązującej od dnia 1 lipca 2015 roku zasada ta została zachowana w paragrafie pierwszym. Celem tej regulacji
jest wyeliminowanie sytuacji, w której dochodzi do kumulacji rozstrzygnięć o charakterze kompensacyjnym i do
funkcjonowania w obrocie prawnym dwóch tytułów egzekucyjnych, co rodzić może niebezpieczeństwo dwukrotnego dochodzenia naprawienia tej samej szkody. Klauzula
antykumulacyjna, o której mowa, znajduje zastosowanie
w przypadku tożsamości przedmiotowej i podmiotowej
roszczenia stanowiącego przedmiot rozpoznania.
Wyrok z dnia 6 sierpnia 2015 roku – II KK 218/15, OSNPG 12/15
poz. 2
19.
Jak już wielokrotnie podkreślał Sąd Najwyższy, polski proces karny nie jest procesem formułkowym, w którym wymagane było posługiwanie się określonymi formułami prawnymi, gdyż przy konstruowaniu opisu przestępstwa wystarczające jest użycie wyrażenia znaczeniowo
równorzędnego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26
listopada 2014 roku, sygn. II KK 141/14, OSNKW 2015
nr 5 poz. 42; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20
marca 2014 roku, sygn. III KK 416/13, LEX nr 1444607;
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2009 roku sygn. IV KK 111/09, LEX nr 550462). Dopóty, dopóki
leksykalne odmienności w opisie czynu nie są powodem
wątpliwości co do rzeczywistej treści stawianych oskarżonemu zarzutów, nie może być mowy o naruszeniu zasady
15
nullum crimen sine lege scripta. Taki opis nie godzi w gwarancyjne funkcje prawa, chroni natomiast konstytucyjną
i ustawową zasadę, iż sądy pełniąc wymiar sprawiedliwości, powinny się opierać na prawdziwych ustaleniach,
wobec których przepisy kształtujące postępowanie karne
pełnią rolę służebną, zatem nie mogą być interpretowane
w sposób formalistyczny i irracjonalny, a zarazem wypaczający sens tego postępowania.
Wyrok z dnia 1 września 2015 roku – V KK 212/15, OSNPG
12/15 poz. 10
Zob. poz. 29 – oznaczenie wartości mienia
L. Postępowanie odwoławcze
20.
Każde przeprowadzenie rozprawy odwoławczej pod
nieobecność, nawet prawidłowo o niej powiadomionego,
oskarżonego w przypadku uprzedniego uznania (przez
prezesa sądu lub sąd) jego udziału w niej za obowiązkowy
jest – mocą obowiązującego prawa – niedopuszczalne.
Stanowi bowiem rażące naruszenie kategorycznej treści
wspomnianego art. 450 § 3 k.p.k.
Wyrok z dnia 22 lipca 2015 roku – V KK 198/15, LEX 1762494
21.
Naruszenie prawa materialnego polega na wadliwym
jego zastosowaniu (bądź niezastosowaniu) w orzeczeniu
opartym na trafnych ustaleniach faktycznych. Tylko
wówczas, gdy niekwestionowane są ustalenia faktyczne,
a wadliwość rozstrzygnięcia sprowadza się do niewłaściwej substancji, można mówić o obrazie prawa materialnego.
16
Postanowienie z dnia 10 września 2015 roku – V KK 118/15,
OSNPG 12/15 poz. 11
22.
Irrelewantne jest to, że wskutek uchylenia dotkniętego bezwzględnym uchybieniem z art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k.
zaskarżonego wyroku łącznego i umorzenia w tej materii
postępowania pozostanie w obrocie prawnym wcześniejszy, wadliwie skonstruowany wyrok łączny; nie jest ważne, że z określonych przyczyn – na ogół ściśle jurydycznych – rysuje się niemożność jego wzruszenia w przyszłości.
Wyrok z dnia 17 września 2015 roku – III KK 308/15, OSNPG
12/15 poz. 12; inna teza z tego roku w Zeszycie 10/15 poz. 27
Ł. Kasacja
23.
Nie ulega jednak wątpliwości – a to zgodnie z bardzo
konserwatywną i jednolitą wykładnią przepisu art. 523
§ 4 pkt 1 k.p.k. dokonywaną w orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz w pełni aprobowaną w doktrynie procesu
karnego – że podniesienie zarzutu wystąpienia uchybienia
z art. 439 k.p.k. wcale nie uprawnia strony do podnoszenia innych zarzutów, nie mających charakteru bezwzględnych podstaw odwoławczych. Nie ma potrzeby
przywoływania w tym miejscu konkretnych judykatów czy
poglądów doktryny – wystarczającym będzie wskazanie,
że odmienna interpelacja tego przepisu (art. 523 § 4 pkt 1
k.p.k.) całkowicie iluzorycznym czyniłaby ograniczenie
zawarte w art. 523 § 2 k.p.k. Dlatego też kasacyjna kognicja Sądu Najwyższego w sprawach, w których nie orzeczono bezwzględnej kary pozbawienia wolności (poza,
rzecz jasna, kasacjami wnoszonymi w trybie art. 521
17
k.p.k.), obejmuje wyłącznie zarzuty dotyczące bezwzględnych podstaw odwoławczych.
Postanowienie z dnia 13 sierpnia 2015 roku – II KK 221/15,
OSNPG 12/15 poz. 13
24.
Mając na względzie treść art. 536 k.p.k., Sąd Najwyższy miał obowiązek – niezależnie od mankamentów
przedstawionej w kasacji argumentacji – z urzędu sprawdzić, czy zaskarżony nią wyrok nie jest dotknięty jedną
z tzw. bezwzględnych przyczyn odwoławczych wskazanych w art. 439 § 1 k.p.k., w tym także ujemną przesłanką procesową w postaci tzw. braku skargi uprawnionego
oskarżyciela.
OSNPG 12/15 poz. 15; inna teza z tego postanowienia w Zeszycie
10/15 poz. 28
25.
Zgodnie z art. 531 § 1 k.p.k., jeżeli kasacja nie odpowiada wymogom określonym w art. 530 § 2 k.p.k., Sąd
Najwyższy pozostawia ją bez rozpoznania, mimo wcześniejszego przyjęcia. Jednym z przepisów wymienionych
w art. 530 § 2 k.p.k., określających wymogi, które badane
są najpierw przez prezesa sądu odwoławczego, a następnie przez Sąd Najwyższy, jest sprawdzenie okoliczności,
o których mowa w art. 120 § 2 k.p.k. Przepis ten dotyczy
sytuacji, w której wniesione pismo procesowe nie odpowiada wymogom formalnym, a strona wezwana do usunięcia braku w terminie 7 dni nie uzupełnia braku w wyznaczonym terminie. Wówczas pismo to uznaje się za
bezskuteczne, o czym poucza się stronę, wzywając do
uzupełnienie braku.
18
OSNPG 12/15 poz. 14; w innej redakcji – KZS 11/15 poz. 30 za
LEX
26.
Według art. 538 § 1 in principio k.p.k. uchylenie postanowienia zarządzającego wykonanie kary pozbawienia
wolności, powodujące z mocy samego prawa ustanie wykonania kary, pociąga za sobą siłą rzeczy również ustanie
odbywania tej kary w systemie dozoru elektronicznego
(obecnie instytucja ta uregulowana jest w rozdziale VIIa
k.k.w.); wystąpienie tego skutku nie jest warunkowane
wydaniem jakiegokolwiek odrębnego orzeczenia.
Postanowienie z dnia 25 września 2015 roku – II KK 225/15,
OSNPG 12/15 poz. 16
M. Wznowienie postępowania
27.
Oceny „potrzeby” wznowienia postępowania w związku z rozstrzygnięciem organu międzynarodowego (art.
540 § 3 k.p.k.) dokonywać należy zawsze w realiach konkretnej sprawy i wykluczone jest automatyczne stosowanie tego przepisu w każdej sprawie, w której organ międzynarodowy rozstrzygnie o naruszeniu przez Polskę
przepisów prawa międzynarodowego.
Postanowienie z dnia 23 lipca 2015 roku – II KO 20/15, LEX
1762484
19
N. Prawo karne skarbowe
28.
Wyrażenie „wbrew przepisom ustawy”, użyte w art.
107 § 1 k.k.s., wymaga konkretyzacji w wyroku skazującym także przez wskazanie w opisie czynu i podstawie
skazania przepisu, z którego wynika norma naruszona
przez oskarżonego (art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.).
Postanowienie z dnia 30 września 2015 roku – I KZP 6/15, LEX
1797964.
O. Wykroczenia
29.
1. Z uwagi na wynikający z treści art. 122 § 1 k.w.,
tzw. przepołowiony charakter czynu zabronionego, opisanego w typie przestępstwa z art. 291 § 1 k.k., obowiązkiem sądu meriti – co do zasady – jest zawsze dokładne
ustalenie wartości rzeczy, aby prawidłowo określić zasadę odpowiedzialności za taki czyn.
2. (…)
1750140; teza druga pod poz. 10 tego Zeszytu
30.
Wprawdzie przepis art. 45 § 2 k.w. stanowi, że w razie uchylenia prawomocnego rozstrzygnięcia, przedawnienie biegnie od daty uchylenia rozstrzygnięcia, przepis
ten jednak jest rozumiany tak, że przedawnienie biegnie
na nowo jedynie w takiej sytuacji, w której do upływu
terminu przedawnienia nie doszło w chwili uchylenia
prawomocnego wyroku.
20
Wyrok z dnia 3 września 2015 roku – V KK 200/15, LEX 1784534
P. Postępowanie dyscyplinarne
31.
Osobisty udział obwinionego w postępowaniu dyscyplinarnym jest tylko jedną z form realizacji prawa do
obrony, które może być realizowane także poprzez kierowanie do sądu odpowiednich pism procesowych przedstawiających stanowisko obwinionego.
Wyrok z dnia 8 lipca 23015 roku – SDI 27/15, LEX 1762488
32.
Sąd okręgowy pracy i ubezpieczeń społecznych rozpoznaje odwołanie od orzeczenia Krajowego Sądu Dyscyplinarnego przy Krajowej Izbie Biegłych Rewidentów, stosownie do art. 29 § 1 k.p.k., na rozprawie w składzie
trzech sędziów.
Postanowienie z dnia 30 września 2015 roku – I KZP 9/15, LEX
1797966, OSNKW 12/15 poz. 101
IV. Z ORZECZNICTWA SĄDU APELACYJNEGO
A. Formy popełnienia przestępstwa
33.
Współsprawcą jest zarówno osoba, która w porozumieniu z inną realizuje całość lub część znamion czynu
zabronionego, jak i taka osoba która wprawdzie nie wykonuje czynności odpowiadającej znamieniu czasownikowemu czynu zabronionego, ale jej zachowanie uzgodnione
21
ze wspólnikami stanowi istotny wkład w realizację wspólnego przestępczego zamiaru.
Wyrok z dnia 13 października 2015 roku – II AKa 120/15 do VI K
121/14 SO Kraków
B. Probacja
34.
Surowszy niż określony ustawowo limit warunkowego przedterminowego zwolnienia jest wyrazem ogólnoprewencyjnych celów kary, także jej społecznego oddziaływania. W odpowiedzi na zarzut nieprzystosowania oskarżonego do życia w społeczeństwie po odbyciu kary stwierdza sąd, że orzeczona kara 25 lat pozbawienia wolności
ma przede wszystkim charakter eliminacyjny, więc jej
podstawowym celem nie jest resocjalizacja.
Wyrok z dnia 16 września 2015 roku – II AKa 157/15 do III K
122/14 SO Kraków
Notka: Utrwala się orzekanie w tym przedmiocie w oparciu o prewencję ogólną, a nie o cechy osobowości sprawcy.
C. Wymiar kary
Zob. poz. 35 – karalność za granicą
D. Odpowiedzialność za przestępstwa popełnione za
granicą
35.
Uprzednia karalność sprawcy dotyczy nie tylko kar
orzeczonych przez polskie sądy. Zgodnie z art. 114a § 1
22
k.k. wyrokiem skazującym jest również prawomocne
orzeczenie skazujące za popełnienie przestępstwa wydane
przez sąd właściwy w sprawach karnych w państwie
członkowskim Unii Europejskiej, chyba że według ustawy
karnej polskiej czyn nie stanowi przestępstwa lub sprawca nie podlega karze albo orzeczono karę nieznaną ustawie.
122/14 SO Kraków
E. Przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu
36.
Jak to już dawniej wyrażono, zamierzone zadanie
ciosu w klatkę piersiową narzędziem śmiercionośnym jak
nóż, świadczy o działaniu z oczywistym zamiarem pozbawienia życia. Jest to działanie porównywalne z oddaniem
strzału w głowę ofiary.
122/14 SO Kraków
Notka: Oczywiście, dla przypisania zabójstwa niezbędne jest ustalić też zamiar sprawcy, tu wyrażony słowem „zamierzone”.
37.
Okoliczności usprawiedliwiające silne wzburzenie
sprawcy powinny istnieć poza jego osobą, w zjawiskach
zewnętrznych, które skutkują podjęciem reakcji afektywnej. Afekt fizjologiczny musi być przy tym na tyle silny,
że powoduje wytrącenie psychiki człowieka ze stanu równowagi, a w rezultacie sfera emocjonalna zaczyna dominować nad kontrolującą funkcją intelektu. Stan silnego
wzburzenia charakteryzuje się więc tym, że przeżywany
przez sprawcę proces emocjonalny wynikły ze szczególnej
23
sytuacji motywacyjnej ogranicza działalność jego intelektu. Sprawca takiego przestępstwa w swoich działaniach
kieruje się emocjami, a nie rozumem.
Wyrok z dnia 13 października 2015 roku – II AKa 199/15 do III K
168/14 SO Kraków
F. Przestępstwa przeciwko mieniu
38.
Dla bytu przestępstwa oszustwa jest obojętne, czy
pokrzywdzony mógł lub powinien był sprawdzić prawdziwość twierdzeń sprawcy. Nie jest nawet istotne, że pokrzywdzony mógł wykryć błąd przy dołożeniu znikomej
nawet staranności. Podobnie bezkrytyczność i łatwowierność pokrzywdzonego nie wyłącza karygodności wprowadzenia go w błąd.
Wyrok z dnia 13 października 2015 roku – II AKa 153/15 do III K
338/13 SO Kraków
Notka: Stale tak orzekamy, ostatnio w wyroku z KZS 12/11 poz.
31, zbiór 3124 teza 3
G. Dowody
39.
Zgodzić się trzeba ze skarżącą, że nie zachodzi sytuacja „braku możliwości ustalenia danej okoliczności na
podstawie innego dowodu”, o której mowa w art. 180 § 2
k.p.k. Z treści zaskarżonego postanowienia wynika,
że istnieje szereg dowodów, na podstawie których można
ustalić, czy oskarżona dopuściła się zarzuconych jej czynów. Dowód z zeznań skarżącej nie jest jedynym dowodem, bo dostarczałby kolejnych informacji co do spraw24
stwa, co zresztą w zaskarżonym postanowieniu wprost
przyznano. Mniejsza, że rola oskarżonej w poszczególnych
zaszłościach mogła być różna: w niektórych mogła aktywnie uczestniczyć, a o innych mogła nie wiedzieć.
Postanowienie z dnia 1 grudnia 2015 roku – II AKz 452/15
do III K 203/10 SO Kraków
Notka: Przedmiotem sprawy było wyłudzenie w obrocie handlowym. Zaskarżone postanowienie zmieniono, odmawiając wnioskowi jednej z oskarżonych o zwolnienie adwokata AB z tajemnicy
zawodowej. Sąd uznał, że okoliczność ta nie należy do przesłanek
zwolnienia, a norma zawarta w art. 180 § 2 k.p.k. ma służyć nie
tylko oskarżonemu jako klientowi adwokata, ale również adwokatowi i innym stronom czynności prawnych, w których adwokat
uczestniczył, pełniąc obsługę prawną.
H. Środki przymusu
40.
Oświadczenie, o którym mowa w art. 281 k.p.k., musi być złożone na potrzeby wydania listu żelaznego, stanowiąc wyraz przyjęcia na siebie przez oskarżonego określonego zobowiązania. Nie można zastępować go wyimkiem z pisma oskarżonego dotyczącego zupełnie innej
kwestii, a to wniosku o uchylenie postanowienia
o aresztowaniu oskarżonego.
Postanowienie z dnia 2 grudnia 2015 roku – II AKz 456/15
do II Ko 223/15 SO Tarnów
Notka: Sąd I instancji poinformował obrońcę oskarżonego, jakie
warunki winno spełniać oświadczenie oskarżonego, a obrońca
zobowiązał się do usunięcia jego braków w terminie miesiąca.
Nie wykonał tego, nawet po przedłużeniu terminu. Uznano,
że oskarżony oczekiwanego oświadczenia nie zamierza złożyć.
25
I. Postępowanie odwoławcze
41.
Dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku niezbędne jest
wykazanie przez skarżącego konkretnych uchybień
w ustaleniach, jakich miał dopuścić się sąd w świetle zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zarzut nie może sprowadzać się
do gołosłownej polemiki z ustaleniami sądu i nie może
ograniczać się do przeciwstawienia tym ustaleniom odmiennego poglądu obrońcy.
293/13 SO Kraków
42.
Gwarancyjna funkcja przepisu art. 443 k.p.k. powoduje, że zakaz orzekania na niekorzyść obejmuje dokonywanie jakichkolwiek zmian powodujących negatywne
skutki dla oskarżonego nie tylko w zakresie ustaleń faktycznych, ale także tych, które są uwidocznione jedynie
w treści uzasadnienia orzeczenia. Ta funkcja gwarancyjna
jest nadrzędna nad powinnością dostosowania subsumcji
prawnej do zachowania sprawcy, nawet kosztem zdekompletowania znamion typu czynu zabronionego i prawidłowości rozstrzygnięcia, a jej procesowa realizacja wpływa
nawet na respektowanie odstępstwa od zasady prawdy
materialnej.
Wyrok z dnia 18 listopada 2015 roku – II AKa 220/15 do VI K
67/14 SO Kraków
Notka: Prawda materialna ustępuje gwarancji. Zakaz sprawia,
że sąd nie wyklucza krytycznego zachowania sprawcy, a tylko
powstrzymuje się przed dokonaniem ustalenia zgodnego z prawdą. Wyrok odpowiednio zmieniono. Podobnie Sąd Apelacyjny
26
w wyroku z KZS 9/01 poz. 47, zbiór 3228
J. Koszty procesu
43.
Nieuzasadniony jest wniosek „o zasądzenie kosztów
sporządzenia niniejszej apelacji”, gdyż w świetle ugruntowanego orzecznictwa sądów sporządzenie apelacji należy
do obowiązków obrońcy z urzędu przed sądem pierwszej
instancji, gdy nie występuje on przed sądem odwoławczym.
Wyrok z dnia 22 października 2015 roku – II AKa 91/15 do II K
45/13 SO Tarnów
Notka: W uzasadnieniu orzecznictwo, w tym nasze z KZS 10/99
poz. 46, 12/01 poz. 49 i 9/05 poz. 33, 1/11 poz. 71, 2/11 poz. 52
i 5/14 poz. 71 (zbiór 1358, 1787, 2177, 2975, 2985, 3512),
a nadto SA Warszawa (OSA 4/04 poz. 21), SA Katowice (KZS 4/03
poz. 77) oraz LEX 120372 i SN z OSNKW 10/05 poz. 97 oraz LEX
137713.
44.
1. Skoro w 2010 roku rozpoznano poprzednią skargę
wnioskodawcy na opieszałość śledztwa, to wyłączona jest
możliwość ponownego orzekania w tamtym zakresie, a do
rozpoznania jest przebieg postępowania od zawieszenia go
w dniu 31 grudnia 2009 roku. Przewlekłości nie stwierdza się i obecnie, bo prowadzący śledztwo oczekuje na realizację czynności w drodze międzynarodowej pomocy
prawnej w Chińskiej Republiki Ludowej, której wyników
dotąd nie uzyskał, zwrócił się o przyspieszenie ich i bierze
27
pod uwagę możliwość odstąpienia od nich, gdyby to wyniku nie dało.
2. Przewlekłość postępowania zachodzi, gdy brak jest
czynności zmierzających do rozstrzygnięcia, zachodzący
dłużej niż jest konieczne do rozpatrzenia sprawy czy to w
fazie gromadzenia dowodów, czy w fazie rozważenia ich
treści. Chodzi o to, by czynności zmierzające do wydania
orzeczenia kończącego zabierały odpowiednią ilość czasu,
to jest odbywały się bez zbędnej zwłoki.
Postanowienie z dnia 30 października 2015 roku – II S 19/15 do .
VI Ds. 50/07/S PO Kraków
45.
Immunitet sędziowski ma służyć interesowi publicznemu jako ustrojowa gwarancja niezależności sędziego
i ochrony prawa do rzetelnego, jawnego rozpatrzenia
sprawy przez właściwy, niezależny i bezstronny organ,
a nie indywidualnemu interesowi samego sędziego. Dlatego immunitet sędziowski powinien być postrzegany przez
pryzmat ustawowego domniemania uczciwości sędziego
jako osoby o nieskazitelnym charakterze, spełniającej
najwyższe wymagania zawodowe i moralne.
Uchwała z dnia 24 listopada 2015 roku – ASDo 6/15 dot. WR
Notka: Przedmiotem rozpoznania były zaszłości podlegające lustracji.
Zob. poz. 43 – sporządzenie apelacji jako powinność
obrońcy z I instancji
28
V. ORZECZENIA INNYCH SĄDÓW APELACYJNYCH
A. Konstytucja
46.
W państwie prawnym nie jest akceptowalny taki model postępowania, w którym wnioski podmiotów zewnętrznych o odszkodowanie na rzecz pokrzywdzonych
działaniem organów państwa kierowane są bez porozumienia z nimi i pomijają stanowisko samych zainteresowanych, nie uwzględniając przez to wynikającej z art. 31
ust. 1 i 2 Konstytucji zasady poszanowania autonomii
i woli stron.
Wyrok SA Białystok z dnia 25 marca 2015 roku – II AKa 32/15,
OSAB 2-3/15 s. 47
B. Formy popełnienia przestępstwa
47.
Klauzula bezkarności z art. 15 § 1 k.k. powinna znaleźć zastosowanie także w stosunku do takiego sprawcy
usiłowania zabójstwa, który będąc przekonanym, że skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego rzeczywiście zagraża, pragnąc zapobiec temu skutkowi, podejmuje racjonalne działania w tym kierunku, o jakich mowa w art. 15
§ 1 k.k., nie mając świadomości, że w istocie zagrożenia
dla życia pokrzywdzonego nie było.
Wyrok SA Wrocław z dnia 10 czerwca 2015 roku – II AKa 136/15,
LEX 1782121
29
C. Środki karne
Zob. poz. 54 – korzyść majątkowa sprzedawcy narkotyku
D. Przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu
48.
Dla przypisania przestępstwa określonego w art. 156
§ 3 k.k. nie jest konieczne, aby zachowanie sprawcy było
jedyną przyczyną śmierci ofiary, natomiast konieczne jest
ustalenie związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem
sprawcy a co najmniej jedną z przyczyn zgonu ofiary.
Wyrok SA Lublin z dnia 3 czerwca 2014 roku – II AKa 102/14,
LEX 1488649, PS 11-12/14 s. 181-194 z krytyczną glosą Andrzeja Rydzewskiego
E. Przestępstwa przeciwko wolności
49.
1. Przez szczególne udręczenie w rozumieniu art. 189
§ 3 k.k. należy rozumieć takie warunki i okoliczności
uwięzienia, które stwarzają dla ofiary dolegliwość znacznie większą od tej, jaka wynika z samego faktu pozbawienia wolności. Pobicie, nawet wyjątkowo dotkliwe, jednak
nie spowodowane chęcią zwiększenia dolegliwości związanych z pozbawieniem wolności, lecz z odwetem za jakieś zachowanie pokrzywdzonego, nie stanowi o udręczeniu w wyżej wskazanym znaczeniu.
2. Przepis art. 189 k.k. pozostaje w rzeczywistym
właściwym zbiegu z innymi przepisami, ale w wielu przypadkach zaistnienie pozbawienia wolności jest elementem
koniecznym dla dokonania danego przestępstwa. Każdorazowo należy zatem rozważyć, czy pozbawienie wolności
30
trwało jedynie tyle, ile było potrzebne do dokonania owego innego przestępstwa. Jeżeli tak było, to mamy do czynienia z jednością czynu i należy uznać występowanie zasady konsumpcji bowiem na plan pierwszy wysuwają się
ustawowe znamiona innego niż pozbawienie wolności
przestępstwa (przykładowo z art. 158 § 2 k.k.).
Wyrok SA Łódź z dnia 16 lipca 2014 roku – II AKa 104/14, OSAŁ
3/15 poz. 16 s. 80
F. Przestępstwa przeciwko dokumentom
50.
Dokument, o którym mowa w art. 271 § 1 k.k.,
to dokument wystawiany (a nie „sporządzany”) przez osobę, której cechą jest wykonywanie pewnych funkcji mających znaczenie dla sfery publicznej. Nie decyduje zaś
o tym wyłącznie fakt, czy w takim dokumencie znalazła
się treść, która w zależności od dalszych okoliczności może nabrać znaczenia prawnego. Pojęcie dokumentu użyte
w treści art. 271 § 1 k.k. jest więc węższe niż wynika to
z definicji ustawowej zawartej w art. 115 § 14 k.k.
Wyrok SA Łódź z dnia 8 października 2013 roku – II AKa 147/13,
OSAŁ 3/15 poz. 17 s. 92
G. Przestępstwa przeciwko mieniu
51.
Dla uznania, że mamy do czynienia z wprowadzeniem w błąd w rozumieniu przepisu art. 286 § 1 k.k.,
wystarczające jest każde działanie, które może doprowadzić do powstania błędnego wyobrażenia o rzeczywistości
u osoby de facto rozporządzającej mieniem swoim lub
cudzym. Przedmiotem ochrony przestępstwa oszustwa
31
stypizowanego w art. 286 § 1 k.k. jest nie tylko świadczenie majątkowe objęte ochroną prawną, ale też każde inne
– choćby spełnienie świadczenia przez osobę oszukiwaną
naruszało przepis ustawy karnej.
Wyrok SA Łódź z dnia 29 maja 2014 roku – II AKa 94/14, OSAŁ
3/15 poz. 18 s. 106
H. Odszkodowanie za niesłuszne skazanie
Zob. poz. 46 – zgłoszenie roszczenia bez porozumienia
z uprawnionym
I. Wykonanie
52.
Kwestię właściwości sądu w postępowaniu dotyczącym wykonania orzeczenia i to także takiego, które uprawomocniło się przed wejściem w życie tej ustawy, reguluje
art. 3 § 1 k.k.w. w brzmieniu obowiązującym od 01 lipca
2015 roku. Oznacza to, że sądem właściwym do wykonania orzeczenia jest sąd, który wydał orzeczenie w I instancji.
Postanowienie SA Białystok z dnia 30 września 2015 roku –
II AKo 108/15, OSAB 2-3/15 s. 54
J. Przeciwdziałanie narkomanii
53.
Nie istnieje zamknięty katalog czynności realizujących formę stadialną przestępstwa przygotowania z art.
57 ust. 2 u.p.n.
32
Wyrok SA Warszawa z dnia 24 czerwca 2015 roku – II AKa
136/15, LEX 1771504
54.
Podlegająca przepadkowi równowartość korzyści majątkowej, którą sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa (stypizowanego w przepisach ustawy z 2005 roku
o przeciwdziałaniu narkomanii) w rozumieniu przepisu
art. 45 § 1 k.k., to nie osiągnięty przez niego zysk łączący
się z pomniejszeniem przysporzenia majątku o koszty jego
uzyskania, a ekwiwalent wyrażony pieniężnie, odpowiadający kwocie, rzeczy lub prawu uzyskanych ze zbycia, precyzyjnie określonego w przypisanym mu czynie, środka
odurzającego lub psychotropowego.
Wyrok SA Białystok z dnia 25 czerwca 2015 roku – II AKa
253/14, LEX 1761766
K. Rehabilitacja
Zob. poz. 46 – zgłoszenie roszczenia bez porozumienia
z uprawnionym
VI. LEGISLACJA
55.
W Dzienniku Ustaw z dnia 24 grudnia 2015 roku
pod poz. 2183 ogłoszono ustawę z dnia 16 grudnia tegoż
roku zmieniającą prawo o ruchu drogowym oraz niektóre
inne ustawy, a w art. 6 – zmieniającą ustawę z dnia 20
marca tr, która zmieniała kodeks karny i inne ustawy
odnośnie do zawiadamiania o orzeczeniach tyczących kierowania pojazdami albo zdarzeniach w ruchu drogowym.
Przewidziane w nim regulacje są zbyt szczegółowe, żeby je
33
tu streszczać. Wym. przepisy weszły w życie z dniem 31
grudnia tegoż roku.
VII. BIBLIOGRAFIA PRAWA KARNEGO
A. Artykuły
Mariusz Czapliński, dr, prokurator PR Warszawa Praga
Południe – Zawieszenie postępowania karnego
z uwagi na prejudykat a samodzielność jurysdykcyjna sądu karnego, PS 11-12/15 s. 64-80
Elżbieta Czarny-Drożdżejko, dr, adiunkt UJ oraz Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, Kraków – Ochrona
danych osobowych w Internecie w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości, PS 11-12/15 s. 81114
Andrzej Dziadzio, prof. dr hab, UJ – Wolność słowa
a mowa nienawiści, Forum Prawnicze 4/15 s. 3-18
Piotr Gensikowski, dr, sędzia SR Grudziądz – Zamiana
kary wynikająca z depenalizacji częściowej przewidzianej w ustawie z dnia 27 września 2013 roku
a orzeczenie kary łącznej, Pr. Pr. 12/15 s. 48-48
Wojciech Jasiński, dr, Uniwersytet Wrocławski – Prawo
do nieobciążania się a interes publiczny w sprawach
karnych (w orzecznictwie Europejskiego Trybunału
Praw Człowieka), PiP 11/15 s. 82-93
Piotr Kosmaty – zob. Jacek Kudla
Aleksandra Krajewska, doktorantka Uniwersytetu Wrocławskiego, asystentka sędziego SO Wrocław, Magdalena Mroczkowska, asystentka sędziego SO Wrocław
– Problematyka oceny odpowiedzialności karnej
sprawcy przestępstwa z art. 200 k.k. w aspekcie postawy pokrzywdzonego, Jurysta 11/15 s. 13-19
Jarosław Krajewski, dr hab, prof. UKW, Bydgoszcz –
Zgwałcenie kazirodcze, Palestra 11-12/15 s. 82-89
34
Grzegorz Krysztofiuk, dr, sędzia SR dla m. st. Warszawy –
Europejski nakaz dochodzeniowy, Pr. Pr. 12/15
s. 74-97
Jacek Kudla, policjant, Piotr Kosmaty, prokurator PA
Kraków – Czynności operacyjno-rozpoznawcze i ich
relacje do nowego modelu procesu karnego, Pr. Pr.
12/15 s. 98-117
Jarosław Majewski, dr hab, prof. UKSW, Warszawa –
Reguły wyłączania wielości ocen a konstrukcja idealnego z biegu czynów zabronionych (przestepstw lub
wykroczeń), Palestra 11-12/15 s. 65-81
Lidia Mazowiecka, dr, prokurator PO Warszawa del. do
PG – Z problematyki reagowania na przemoc wobec
kobiet, Pr. Pr. 12/15 s. Pr. Pr. 12/15 s. 118-127
Magdalena Mroczkowska – zob. Aleksandra Krajewska
Paweł Ochman – zob. Jakub Wojas
Maciej Rogalski, dr hab, prof. Uczelni Łazarskiego, Warszawa – Udostępnianie danych telekomunikacyjnych
sądom i prokuraturom, Pr. Pr. 12/15 s. 59-73
Janusz Sawicki, dr, prof. nadzw. Uniwersytetu Wrocławskiego – Z problematyki idealnego zbiegu czynów karalnych w prawie karnym skarbowym, Pr. Pr. 12/15
s. 32-47
Jakub Wojas, Paweł Ochman, studenci UJ – Podstępna
wojna – podstęp i wiarołomstwo na polu walki, Jurysta 11/15 s. 3-11
Stanisław Zabłocki, sędzia SN, członek Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego – Uzupełnienie uzasadnienia
wyroku sądu pierwszej instancji w procesie karnym,
PS 11-12/15 s. 49-63
B. Glosy
Dariusza Drajewicza – do wyroku SN z dnia 25 kwietnia
2013 roku – III KK 360/12 dot. usprawiedliwienia
nieobecności obrońcy, KZS 9/13 poz. 40, częściowo
35
krytyczna, PiP 11/15 s. 129-134; poprzednio glosa
aprobująca Dariusza Wysockiego w OSP 1/14
Krzysztofa Eichstaedta – do postanowienia SN z dnia 16
października 2014 roku – II KO 84/13 dot. wznowienia postępowania z powodu nowości, KZS 4/15 poz.
7, aprobująca, OSP 11/15 poz. 109 s. 1610-1614
Andrzeja Jezuska – do wyroku TK z dnia 4 listopada 2014
roku – SK 55/13 dot. przeciwdziałania narkomanii,
w KZS niezamieszczony, krytyczna, PS 11-12/15
s. 194-204
Mikołaja Małeckiego – do wyroku SN z dnia 6 listopada
2014 roku – IV KK 157/14 dot. „strachu” w obronie
koniecznej, KZS 1/15 poz. 12, krytyczna, OSP 11/15
poz. 108 s. 1598-1605
Tomasza Radtke – do wyroku SN z dnia 26 stycznia 2011
roku – II KK 214/10 dot. przestępstw znamiennych
skutkiem w prawie karnym skarbowym, KZS 5/11
poz. 13, KZS 4/11 poz. 30, krytyczna, Pr. Pr. 12/15
s. 185-194; poprzednio krytyczne glosy Piotra Lewczyka w OSP 1/12 poz. 5 s. 26-28 i Andrzeja Skowrona w LEX/2013; inne tezowanie tego wyroku
w KZS 4/11 poz. 30 i 6/11 poz. 38
Beaty Mik – do postanowienia SN z dnia 30 października
2014 roku – I KZP 19/74 dot. umorzenia postępowania o czyn z kwalifikowany kumulatywnie, w zasadzie aprobująca, Palestra 11-12/15 s. 114-115
Andrzeja Rydzewskiego – do wyroku SA Lublin z dnia 3
czerwca 2014 roku – II AKa 102/14, dot. spowodowania śmierci, w tym Zeszycie poz. 48, krytyczna, PS
11-12/15 s. 181-193
Michała Rusinka – do uchwały siedmiu sędziów SN
z dnia 30 września 2014 roku – I KZP 16/14 dot.
uprawnień oskarżyciela publicznego dla straży gminnej, KZS 10/14 poz. 8, krytyczna, PS 11-12/15
s. 174-180; poprzednio aprobująca glosa Ryszarda A.
Stefańskiego w OSP 2/15
36
C. Recenzje
Dagmara Gruszecka i Jerzy Skorupka (red.) Granice procesu karnego. Legalność działań uczestników postępowania; rec. Paweł Dębowski, Pr. Pr. 12/ 15 s. 179184
D. Przeglądy
Anna Chmielarz-Grochal, Jarosław Sułkowski – Przegląd
orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (wolność wypowiedzi, wolność zrzeszania się, zakaz dyskryminacji, prawo do prywatności), Forum
Prawnicze 4/15 s. 99-102
E. Sprawozdania. Informacje
VI Lubelskie Seminarium Karnistyczne (dot. eutanazji –
dop. KZS); opr. Joanna Piórkowska-Flieger, Pr. Pr.
12/15 s. 195-199
F. Varia
Krzysztof Amielańczyk – Przestępstwo sprzeniewierzenia
pieniędzy publicznych przez urzędników gmin rzymskich w świetle przekazów jurysprudencji, GSP
t. XXXIV z 2015 roku s. 17-27
Antoni Bojańczyk, adwokat, dr hab, prof. UW, Warszawa
– Jak nie zmieniać prawa albo o „nowym” dowodzeniu przed sądem apelacyjnym; polemika z: Palestra
11-12/15 s. 108-113
Piotr Stryszowski, prokurator PR Kraków Podgórze del do
PO Kraków – Świadek incognito – algorytm
postępowania. Materiał szkoleniowy, Pr. Pr. 12/15
s. 128-163
37
Marek Chrabkowski, dr, WSz Administracji i Biznesu im.
Eugeniusza Kwiatkowskiego w Gdyni, Krzysztof
Gwizdała, mgr inż., biegły SO Gdańsk – Zabezpieczenie dowodów elektronicznych, Pr. Pr. 12/ 15 s. 164178
Errata
W Zeszycie 4/14 poz. 48 na s. 29 oznaczenie postanowienia jest: II AKa; ma być: II AKz
38
VIII. POCZET SĘDZIÓW KRAKOWSKICH CZ. XXXII
ROMAN RYBARSKI
Radca Roman Rybarski urodził się w 1855 r. w Żywcu1. Studia prawnicze ukończył na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie w 1882 r. przystąpił do sędziowskiej
służby przygotowawczej, otrzymując po kilku miesiącach
nominację na auskultanta. W marcu 1889 r. minister
sprawiedliwości mianował go adiunktem dla Sądu Powiatowego w Radłowie. W 1893 r. Rybarski przeniósł się
do Rzeszowa, a już w następnym roku rozpoczął służbę
w Tyczynie. We wrześniu 1897 r. mianowano go sekretarzem sądowym, zaś w marcu 1898 r. otrzymał przydział
do służby w Wyższym Sądzie Krajowym w Krakowie2.
W krakowskim sądzie pracował przez kolejnych osiem lat,
do czasu gdy w listopadzie 1904 r. mianowano go radcą
sądu krajowego w Sądzie Obwodowym w Tarnowie3.
Roman Rybarski pozostając na tym stanowisku, zmarł
27 marca 1910 r.
ANTONI SAS KORCZYŃSKI
Antoni Sas Korczyński urodził się 15 stycznia 1812 r.
Okresu pierwszych lat jego życia nie ustaliłem. Przed tym,
jak w roku 1855 wprowadzono nową organizację polityczną i sądową w Galicji, Korczyński zajmował posadę
prowizorycznego syndyka magistratu, najpewniej krakowskiego. Z kolei w ramach tej reformy został mianowany adiunktem powiatowym. W kwietniu 1856 r. minister
spraw wewnętrznych awansował go na przełożonego mieszanego urzędu powiatowego w krakowskim okręgu ad1
Roman Rybarski, ANKr, akta Sądu Okręgowego w Krakowie, sygn. zespołu 29/1989/14482.
Der Justizminister..., "Wiener Zeitung" 1898, nr 140, s. 2.
3
Część urzędowa, "Gazeta Lwowska" 1906, nr 253, s. 1.
2
39
ministracyjnym4 z jednoczesnym przydziałem do Grybowa. W sierpniu 1868 r., w związku z wprowadzeniem stałych sądów powiatowych w Galicji, Korczyński został sędzią powiatowym w Dębicy. Następnie w marcu 1870 r.
otrzymał nominację na radcę Sądu Krajowego w Krakowie, w którym orzekał do końca lat siedemdziesiątych XIX
w., gdy przeszedł w stan spoczynku.
Radca Antoni Korczyński zmarł w Krakowie 14 listopada 1886 r. i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim. Z zawartego z Elżbietą z Karbachów związku małżeńskiego miał na pewno dwóch synów: Adolfa oraz
Edwarda, późniejszego profesora i rektora Uniwersytetu
Jagiellońskiego.
Grobowiec rodzinny sędziego Antoniego Korczyńskiego w kwaterze
T Cmentarza Rakowickiego
4
40
Sprawy krajowe, "Gazeta Lwowska" 1856, nr 83, s. 329.
Tablica nagrobna
FLORIAN JAWORSKI
Sędzia Florian Jaworski urodził się 27 kwietnia
1883r. w Gorlicach. Po ukończeniu na Uniwersytecie Jagiellońskim studiów prawniczych, został w 1908 r. mianowany auskultantem w okręgu krakowskiej apelacji.
W październiku 1910 r. minister sprawiedliwości nadał
mu posadę sędziego w Sądzie Powiatowym w Żabnie 5.
Po kilku latach spędzonych w tym mieście został naczelnikiem tamtejszego sądu. W sierpniu 1923 r. został sędzią okręgowym i w następnym roku przeniósł się do pracy w wydziałach karnych krakowskiego Sądu Okręgowego. Orzekał w nich do stycznia 1934 r., kiedy to na własną prośbę został przeniesiony w stan spoczynku6.
Nie udało mi się ustalić dalszych losów Floriana Jaworskiego.
5
6
Florian Jaworski, ANKr, akta Sądu Okręgowego w Krakowie, sygn. zespołu 29/1989/8894.
41
STEFAN GRZYBOWSKI
Postać profesora oraz rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego Stefana Grzybowskiego, wybitnego znawcy
prawa cywilnego i prawa pracy, jest znana, ale warta
przypomnienia, bo zaczynał on swoją karierę od służby
w sądownictwie.
Stefan Grzybowski urodził się 16 listopada 1902 r.
w Zatorze. Egzamin dojrzałości zdał w krakowskim Gimnazjum Sobieskiego. Po upadku monarchii austriackiej
wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej i zakończył ją
jako podchorąży rezerwy kawalerii. Ukończył studia
prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim i na nim też
uzyskał doktorat. W roku 1926 rozpoczął aplikację sądową w Sądzie Okręgowym w Nowym Sączu. Po zdanym
w styczniu 1930 r. z wynikiem bardzo dobrym egzaminie
sędziowskim przeniesiono go do Krakowa, zaś w kilka tygodni później do Podgórza. Jeszcze w tym samym roku
otrzymał nominację na sędziego i przydział do Sądu
Grodzkiego w Brzesku. W roku 1932 delegowano go na
okres trzech miesięcy do Krakowa, natomiast od połowy
stycznia następnego roku Grzybowski został przydzielony
na czas nieograniczony do zastępczego pełnienia obowiązków w Sądzie Grodzkim w Krakowie7. W 1933 r.
przez pewien czas pracował w krakowskim Sądzie Apelacyjnym. Musiał się wykazywać w tym czasie niezwykłą
wiedzą i doświadczeniem, gdyż już w kwietniu 1934 r. został sędzią Sądu Okręgowego w Krakowie. Orzekał w nim
do października 1937 r., kiedy to po otrzymaniu docentury na Uniwersytecie Jagiellońskim został na skutek podania zwolniony ze służby sądowej. Dalsza droga kariery
naukowej prof. Grzybowskiego jest ogólnie dostępna, nie
ma więc potrzeby jej przytaczania. Można jedynie wspomnieć, że władze apelacji krakowskiej popierały rozwój
naukowy młodego sędziego i w roku 1931 zezwoliły mu
7
42
Stefan Grzybowski, ANKr, akta Sądu Okręgowego w Krakowie, sygn. zespołu 29/1989/8816.
na odbycie podróży naukowej do Niemiec, Francji
i Włoch.
Stefan Grzybowski zmarł 26 listopada 2003 r. w
Rabce Zdroju w wieku 101 lat.
Legitymacja służbowa Stefana Grzybowskiego
ALFRED DROŹDZIKOWSKI
Sędzia Alfred Droździkowski urodził się 3 lipca 1879
r. w Podgórzu. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim i w roku 1902 rozpoczął praktykę
w ramach sędziowskiej służby przygotowawczej. Wykonywał ją początkowo w Prezydium krakowskiego Sądu
Krajowego, a następnie w Sądzie Powiatowym w Podgórzu. We wrześniu 1907 r. minister sprawiedliwości mianował Droździkowskiego adiunktem sądowym dla Mszany
Dolnej. Po trzech latach tam spędzonych na własną prośbę został przeniesiony do służby w Sądzie Powiatowym
w Chrzanowie. W maju 1914 r. awansował na sędziego
43
powiatowego w Liszkach8 i jednocześnie nadano mu posadę komisarza do sprostowania ksiąg gruntowych. Można też wspomnieć, że podczas pobytu w tym mieście
otrzymał od swojego przełożonego naganę za to, że jak
napisano w uzasadnieniu tej decyzji "żył z pewną kobietą
w konkubinacie"9. Nie ustaliłem jednak czy z uwagi na
ówczesną moralność zalegalizował ten związek, czy też raczej zakończył go z uwagi na powagę wykonywanego zawodu. W 1916 r. przeniesiono go do służby w Sądzie Krajowym w Krakowie, w którym orzekał do czerwca 1929 r.,
kiedy to został przeniesiony w stan spoczynku.
Dalszych losów Alfreda Droździkowskiego nie ustaliłem.
TADEUSZ AYWAS
Niewiele informacji zachowało się na temat sędziego
Tadeusza Aywasa. Urodził się 25 września 1892 r. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości służył w Wojsku
Polskim w randze kapitana artylerii. Ukończył studia
prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim i następnie
uzyskał doktorat. W 1924 r. wstąpił do służby sądowej i
po pięciu latach został sędzią w krakowskim Sądzie
Grodzkim. Orzekał w nim do listopada 1938 r., kiedy to
otrzymał nominację na sędziego Sądu Okręgowego w Cieszynie. Najprawdopodobniej pracował w nim przez cały
okres drugiej wojny światowej. Z jego akt osobowych wynika, że w 1947 r. złożył wniosek o wpis na listę adwokatów z siedzibą wykonywania zawodu w Proszowicach10.
Nie ustaliłem jednak, czy ostatecznie uzyskał ten wpis,
podobnie jak i dalszych jego losów.
Tadeusz Aywas zmarł w Krakowie 15 sierpnia 1976
r. i pochowano go na Cmentarzu Rakowickim.
8
Alfred Droździkowski, ANKr, akta Sądu Okręgowego w Krakowie, sygn. zespołu 29/1989/8695.
10
Tadeusz Aywas, ANKr, akta Sądu Okręgowego w Krakowie, sygn. zespołu 29/1989/8561.
9
44
JÓZEF GUZIKOWSKI
Józef Guzikowski urodził się 6 marca 1894 r. w Krakowie. W rodzinnym mieście ukończył w roku 1913 Gimnazjum im. Sobieskiego i studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie uzyskał doktorat. Kolejne
lata jego życia pozostaną zapewne tajemnicą, gdyż dopiero w 1929 r. rozpoczął praktykę w charakterze kandydata
adwokackiego. Niedługo po tym wybrał służbę sądową
i w styczniu 1932 r. został asesorem. W tym czasie należał do członków Zrzeszenia Aplikantów Zawodów Prawniczych11. Jeszcze w październiku tego samego roku mianowano go sędzią w Sądzie Grodzkim w Podgórzu. Kiedy
zaś w kolejnym roku dokonano likwidacji podgórskiego
sądu, przeniósł się do krakowskiego Sądu Grodzkiego,
w którym orzekał przez kolejne lata.
Nie udało mi się ustalić dalszych losów sędziego Józefa Guzikowskiego.
Józef Guzikowski
11
Józef Guzikowski, ANKr, akta Sądu Okręgowego w Krakowie, sygn. zespołu 29/1989/8823.
45
BOLESŁAW GARDULSKI
Sędzia Bolesław Gardulski urodził się 27 września
1889 r. w Dąbrowie. Świadectwo dojrzałości uzyskał w
tarnowskim gimnazjum, a następnie rozpoczął studia
prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po ich ukończeniu zdał wymagane egzaminy i uzyskał doktorat.
W 1911 r. został auskultantem, a w sierpniu 1913 r. minister sprawiedliwości mianował go sędzią w Sądzie Powiatowym w Radłowie12. W grudniu 1917 r. przeniósł się
do Nowego Targu. W roku 1920 Gardulski otrzymał urlop
w związku z podjęciem pracy w Głównym Komitecie Plebiscytowym Spisko-Orawskim z siedzibą w Nowym Targu13. Jeszcze w tym samym roku został przeniesiony do
służby w byłej dzielnicy pruskiej. W kolejnych latach pełnił obowiązki zastępcy prokuratora w Poznaniu. W 1932
r. otrzymał nominację na sędziego Sądu Apelacyjnego
w Krakowie, w którym orzekał do przejścia w 1949 r. w
stan spoczynku. Zajmował też przez kilka lat stanowisko
wiceprezesa krakowskiej apelacji.
Bolesław Gardulski (zbiory: NAC)
12
13
46
Bolesław Gardulski, ANKr, akta Sądu Okręgowego w Krakowie, sygn. zespołu 29/1989/8762.
Po odejściu z sądownictwa został notariuszem i kierownikiem Państwowego Biura Notarialnego w Żywcu.
Należy zaznaczyć, że obok służby sądowej Gardulski
już od wczesnej młodości zajmował się fotografią. Był
członkiem krakowskiego Towarzystwa Fotografów Amatorów, zaś podczas pobytu w Poznaniu współtworzył, a następnie był prezesem tamtejszego Towarzystwa Miłośników Fotografii. W okresie międzywojennym brał też udział
w licznych wystawach fotograficznych, a za dokonania w
dziedzinie fotografii otrzymał Złoty Krzyż Zasługi i Złoty
Medal Zasługi.
Bolesław Gardulski zmarł 30 stycznia 1961 r. w Krakowie.
Dr Tomasz J. Kotliński
47
IX. SKOROWIDZ
A. Konstytucja
-
osobisty udział oskarżonego jako gwarancja prawa
do obrony (SN) 31
niedopuszczalność żądania odszkodowania bez porozumienia z uprawnionym (SA Białystok) 46
B. Prawo materialne
formy popełnienia przestępstwa
formy współsprawstwa (SA Kraków) 33
czynny żal sprawcy przestępstwa (SA Wrocław)
47
środki karne
oznaczenie okresu opuszczenia mieszkania (SN) 8
klauzula antykumulacyjna wobec obowiązku naprawienia szkody (SN) 18
korzyść majątkowa sprzedawcy narkotyku (SA Białystok) 55
wymiar kary
karalność za granicą (SA Kraków)
35
recydywa
prawomocność skazania jako warunek recydywy (SN)
9
probacja
prewencja ogólna jako przesłanka surowszego limitu
kary do zwolnienia przed terminem (SA Kraków) 34
zbieg przestępstw
rozwiązanie kary łącznej w razie uchylenia jednego ze
skazań (SN) 10
48
odpowiedzialność za przestępstwa popełnione za granicą
znaczenie dla wymiaru kary (SA Kraków) 35
wyrażenia ustawowe
zakresy pojęcia funkcjonariusza publicznego (SO
Łódź ) 3
płeć a konkubinat; więzi tworzące konkubinat
(Pierwszy Prezes SN) 4
przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu
ranienie nożem w pierś jako wyraz zamiaru pozbawienia życia (SA Kraków) 36
przyczyny silnego wzburzenia (SA Kraków) 37
różne przyczyny śmierci a odpowiedzialność sprawcy
obrażenia ciała (SA Lublin) 48
przestępstwa przeciwko wolności
szczególne udręczenie ofiary; zbieg pozbawienia wolności z innymi przestępstwami (SA Łódź) 49
przestępstwa seksualne
zgwałcenie a podniecenie seksualne (SN)
11
przestępstwa przeciwko wymiarowi sprawiedliwości
nieprawda we wniosku o wydanie prawa jazdy a fałszywe zeznania (SN) 12
przestępstwa przeciwko dokumentom
podmiot wystawienia fałszywego dokumentu (SA
Łódź) 50
przestępstwa przeciwko mieniu
łatwowierność ofiary oszustwa (SA Kraków)
przedmiot oszustwa (SA Łódź) 51
38
49
przestępstwa w obrocie gospodarczym
przestępstwo bazowe dla prania pieniędzy; przepadek
(SN) 13
C. Procedura
czynności procesowe
niedopuszczalność przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych pisma (SN) 14
dowody
kontrola operacyjna Straży Granicznej (SN) 6
znaczenie dowodu z badania wariograficznego (SN)
15
zwolnienie z tajemnicy adwokackiej na wniosek
oskarżonego (SA Kraków) 39
środki przymusu
oświadczenie lojalności wobec postępowania w sprawie o list żelazny (SA Kraków) 40
postępowanie przygotowawcze
niedopuszczalność zawarcia ugody o karę po wniesieniu oskarżenia (SN) 16
wyrokowanie
kontrola wniosków o skazanie na uzgodnioną karę
(SN) 17
klauzula antykumulacyjna wobec obowiązku naprawienia szkody (SN) 18
opis czynu (SN) 19
postępowanie odwoławcze
zaskarżenie orzeczenia o wznowieniu (SN) 5
rozprawa pod nieobecność oskarżonego, gdy jego
udział uznano za obowiązkowy (SN) 20
50
-
ustalenia faktyczne a obraza prawa materialnego
(SN) 21
uchylenie wyroku łącznego a moc wyroków nim objętych (SN) 22
treść zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych (SA
Kraków) 41
zakres gwarancji niepogorszenia (SA Kraków) 42
sporządzenie odwołania jako zadanie obrońcy z I instancji (SA Kraków)
43
kasacja
bezwzględne przesłanki odwoławcze a zakres rozpoznania kasacyjnego (SN) 23 i 24
wady formalne kasacji (SN) 25
ustanie wykonania kar w razie uchylenia zarządzenia
ich wykonania (SN) 26
wznowienie postępowania
zaskarżenie orzeczenia o wznowieniu (SN) 5
potrzeba wznowienia postępowania w związku
z orzeczeniem organu międzynarodowego (SN) 27
odszkodowanie za niesłuszne skazanie
wyrok łączny
rozwiązanie kary łącznej w razie uchylenia jednego ze
skazań (SN) 10
uchylenie wyroku łącznego a moc wyroków nim objętych (SN) 22
koszty procesu
sporządzenie odwołania jako zadanie obrońcy z I instancji (SA Kraków) 43
51
D. Wykonanie
-
właściwość w sprawie o wykonanie orzeczenia (SA
Białystok) 52
E. Prawo karne skarbowe
-
powinność konkretyzacji wyrażenia „wbrew przepisom ustawy” (SN) 28
F. Wykroczenia
-
powinność oznaczania wartości mienia z powodu
kontrawencjonalizacji (SN) 29
przedawnienie wykroczenia w razie uchylenia orzeczenia (SN) 30
G. Ustawa rehabilitacyjna
-
H. Przeciwdziałanie narkomanii
-
przygotowanie do przestępstw z ustawy antynarkotykowej (SA Warszawa) 53
korzyść majątkowa sprzedawcy narkotyku (SA Białystok) 54
I. Ustawa o Straży Granicznej z 1990 roku
-
52
kontrola operacyjna Straży Granicznej i jej przedłużenie (SN) 6
J. Postępowanie dyscyplinarne
-
osobisty udział oskarżonego jako gwarancja prawa
do obrony (SN) 31
skład sądu odwoławczego w sprawie biegłego rewidenta (SN) 32
-
wyłączenie z rozpoznania zakresu sprawy ocenionego
poprzednio (SA Kraków) 44
-
-
obrona w postępowaniu dyscyplinarnym (SN) 31
przesłanki uchylenia immunitetu sędziowskiego (SA
Kraków) 45
sporządzenie odwołania jako zadanie
z I instancji (SA Kraków) 43
obrońcy
53

KZS-15-12 - Sąd Apelacyjny w Krakowie

Transkrypt

Podobne dokumenty

Apelacja - Sąd Okręgowy w Katowicach

Przestępstwa korupcyjne (cz.7). Nadużycie zaufania

Sąd Apelacyjny potwierdził zasadność nałożenia kary pieniężnej na

1. Sąd Najwyższy nie podziela poglądu prawnego

KZS-15-07-08 - Sąd Apelacyjny w Krakowie

KZS-15-06 - Sąd Apelacyjny w Krakowie