Wersja do druku

STEREOTYPY
Stereotypy to błędne przekonania o jakiejś grupie społecznej, krajach,
obcokrajowcach, ludziach niepełnosprawnych. Stereotypy na ogół nie znajdują potwierdzenia
w rzeczywistości i najczęściej są to czyste fikcje.
Istnieje wiele przesądów dotyczących narodów lub ludzi danej narodowości. Jako
przykład można podać stwierdzenie, że Polacy są kłótliwymi pijakami, a Szkoci sknerusami.
Stwierdzenie to jest kompletną bzdurą, ponieważ nie każdy Polak to kłótliwy pijus i nie każdy
Szkot to dusigrosz. Narodowość na pewno nie określa cech charakteru danych ludzi ani tym
bardziej osobistych cech każdego człowieka. Stereotypy tworzone są przez niechęć do ludzi
innych niż my. Ulegamy im, ponieważ są one łatwym wyjaśnieniem rzeczy, nad którymi nie
chce się nam rozmyślać. Mimo że przesłaniają rzeczywistość, dają nam poczucie, że znamy
świat. Niechętnie się ich wyzbywamy, dlatego że nasze umysły lubią proste rozwiązania, a
takimi właśnie są stereotypy. Niekoniecznie muszą one być negatywne, na przykład można
przytoczyć tu twierdzenie o dobrotliwych, starszych paniach, zdyscyplinowanych Niemcach
lub inteligentnych okularnikach. Te twierdzenia również nie zawsze są prawdą.
Szczególną grupą ludzi, którą dotykają stereotypy, są inwalidzi. Uznaje się ich
za nieciekawych, zamkniętych w sobie, wiecznie cierpiących, bez aspiracji. Osoby takie –
wręcz przeciwnie – starają się walczyć z chorobą i żyć jak normalni ludzie. Niejeden
niepełnosprawny jest zwykłym studentem, tańczy na wózku, gra w koszykówkę, nurkuje pod
wodą i jest zarazem „duszą towarzystwa”.
Choć stereotypy są dla nas wygodne, to zarazem są groźne. Ich używanie zabija w nas
racjonalne myślenie. Myśląc stereotypami, wyłączamy własne refleksje i rozmyślania. Przez
stereotypy wydaje się nam, że dani ludzie są tacy a nie inni, nie zastanawiając się nad tym,
jacy są naprawdę. Stereotyp podaje nam gotowy tok myślenia. Jest to nie tylko groźne dla nas,
gdyż posiadamy złe informacje, ale też dla ludzi, o których jest mowa w stereotypach.
Przyjmując z góry, że dany człowiek jest taki a nie inny, traktujemy go inaczej, czasami wręcz
dokuczamy mu tym. Stereotypowe postrzeganie prowadzi do dyskryminacji ludzi innych
poglądów, wyglądu, koloru skóry, narodowości.
W XXI wieku, wstępując do Unii Europejskiej, powinniśmy wyzbyć się wszelkiego
rodzaju stereotypów i nietolerancji. Każdego człowieka musimy traktować indywidualnie, nie
patrząc na jego narodowość, przynależność społeczną lub poglądy, a jedynie na to, co sobą
reprezentuje.
ARCHITEKTURA
Architektura w Europie rozwijała się przez wieki. Od szałasów pierwszych osadników,
przez przepiękne gotyckie świątynie, aż po budowle współczesne. Europa ze względu na
swoją długą historię może się pochwalić wieloma zabytkami. Pozostałości po dawnej
kulturze, takie jak Koloseum w Rzymie czy katedra Notre Dâme w Paryżu pokazują, jak
bardzo współczesny wygląd miast różni się od tego, z jakim mieliśmy do czynienia w
przeszłości. Nie trzeba daleko szukać, aby znaleźć przykłady wiekowego budownictwa. W
naszym mieście, Gliwicach, mamy bardzo dobrze zachowane mury obronne – pozostałości po
dawnym grodzie gliwickim, zamek piastowski, kościoły w stylu gotyckim oraz wiele innych,
ciekawych zabytków.
Obecnie krajobraz typowego, wielkiego miasta europejskiego zdominowany jest przez
nowoczesne, oszklone wieżowce, wzbijające się na dziesiątki metrów, budynki, które nie
tylko dobrze wyglądają, ale są również praktyczne. W polskich miastach sytuacja wygląda
trochę inaczej, przeważa głównie budownictwo sprzed lat. Stare budynki na ogół nie
są przystosowane do tego, aby mogli z nich korzystać ludzie niepełnosprawni, co stanowi dla
nich bardzo dużą barierę. Szkoły, urzędy i inne budynki użyteczności publicznej w bardzo
wielu przypadkach nie posiadają udogodnień, pozwalających na korzystanie z nich osobom
niepełnosprawnym.
Nie oznacza to, że w Polsce nie istnieją budynki przyjazne sprawnym inaczej.
W Gliwicach bank przy ulicy Berbeckiego, dworzec centralny w Katowicach, hotel Jan III
Sobieski w Warszawie są przykładami budynków przystosowanych do korzystania przez
niepełnosprawnych. Istnieją też szkoły integracyjne, w których szczególny nacisk kładzie się
na przystosowanie budynku tak, aby niepełnosprawni nie mieli problemów z poruszaniem się
w nim. Są więc w Polsce miejsca, gdzie pod uwagę bierze się to, aby niepełnosprawni nie
mieli problemów z przemieszczaniem się, lecz jest ich niestety wciąż za mało, żeby każda
osoba niepełnosprawna mogła żyć samodzielnie.
W obecnych czasach powinno się dążyć do tego, żeby budynki były projektowane
w taki sposób, by ich wygląd nie był monotonny, a ich użytkowanie nie sprawiało problemów
wszystkim członkom społeczeństwa, także niepełnosprawnym.
MUZYKA JĘZYKIEM ŚWIATA
W kulturze europejskiej swoje znaczące miejsce zawsze miała muzyka. Grano ją przy
różnych okazjach – bardziej lub mniej dostojnych. W europejskiej historii można znaleźć
wielu świetnych kompozytorów, których dzieła są cenione i do dziś uznawane za wielkie.
Należy tu wspomnieć o hymnie Unii Europejskiej, którym jest „Oda do radości” z tekstem
Friedricha Schillera oraz majestatyczną muzyką Ludwika van Beethovena. Był on
niezwykłym muzykiem, komponującym na przełomie XVIII i XIX wieku. Jego twórczość jest
uznawana za jedyną w swoim rodzaju. Po pogłębiającej się chorobie uszu, Beethoven w
trzydziestym roku swojego życia ogłuchł. Ciekawostką jest fakt, że mimo swojej głuchoty
dalej komponował. Potwierdza to doskonale tezę, że muzykę nie tylko się słyszy, ale również
czuje, oraz że kalectwo nie zawsze jest przeszkodą do osiągnięcia sukcesu. Jednym z polskich
kompozytorów tej epoki był Fryderyk Chopin, który już jako dziecko był podziwiany za swój
ogromny talent. Po przyjeździe do Paryża szybko zyskał europejską sławę. O tym wybitnym
Polaku słyszała zapewne większość Europejczyków.
W dzisiejszych czasach również nie brakuje świetnych kompozytorów. Jednym z nich
jest Wojciech Kilar, Polak, który uznany został za najwybitniejszego twórcę muzyki filmowej
naszych czasów. Pracował on z wieloma wspaniałymi artystami, takimi jak Krzysztof
Zanussi, Andrzej Wajda, Francis Ford Coppola czy Roman Polański. Oprócz muzyki
filmowej Wojciech Kilar komponuje również utwory orkiestrowe, kameralne, wokalnoinstrumentalne i fortepianowe, które są cenione na całym świecie. Mnogość nagród, jakie
otrzymał, doskonale pokazuje, że dobra muzyka trafia do wszystkich, niezależnie od rasy,
narodowości czy poglądów.
W muzyce rozrywkowej już dawno przestały istnieć bariery. Wykonawcy są uznawani
i doceniani za swoją twórczość niezależnie od swojego pochodzenia czy koloru skóry. Ludzie
łączeni wspólną pasją przychodzą na koncerty, spotykają się w dyskotekach, w atmosferze
przyjaźni bawią się wspólnie ze sobą. To zjawisko doskonale potwierdza fakt, że muzyka
pomaga łamać wszelkie bariery między ludźmi.