The Holy See

The Holy See
ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA
NA WIELKI POST 2016 ROKU
„Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary” (Mt 9,13)
Uczynki miłosierdzia w Roku Jubileuszowym
1. Maryja, ikona Kościoła ewangelizującego, bo jest ewangelizowany.
W bulli ogłaszającej Jubileusz napisałem: „Niech Wielki Post w Roku Jubileuszowym będzie
przeżywany jeszcze bardziej intensywnie, jako ważny moment, by celebrować miłosierdzie Boga i
go doświadczać” (Misericordiae Vultus, 17). Przez wezwanie do słuchania Słowa Bożego oraz
inicjatywę „24 godziny dla Pana” pragnąłem podkreślić prymat modlitewnego słuchania Słowa
Bożego, zwłaszcza prorockiego. Miłosierdzie Boże jest bowiem przesłaniem skierowanym do
świata, ale każdy chrześcijanin jest powołany do tego, by sam go doświadczać. Dlatego w czasie
Wielkiego Postu roześlę Misjonarzy Miłosierdzia, aby byli dla wszystkich żywym znakiem Bożego
przebaczenia i bliskości.
Po przyjęciu od archanioła Gabriela Dobrej Nowiny, Maryja w Magnificat profetycznie sławi
miłosierdzie, z którym Bóg Ją wybrał. Tym samym zaręczona z Józefem Dziewica z Nazaretu
stała się doskonałą ikoną Kościoła, który ewangelizuje, bo sam jest nieustannie ewangelizowany
za sprawą Ducha Świętego, który zapłodnił jej dziewicze łono. W tradycji prorockiej miłosierdzie –
jak wskazuje etymologia tego słowa – ma ścisły związek z matczynym łonem (rahamim) i z
dobrocią wielkoduszną, wierną i współczującą (hesed), praktykowaną w związkach małżeńskich i
w rodzinie.
2. Przymierze Boga z ludźmi: historia miłosierdzia.
2
Tajemnica Bożego Miłosierdzia objawia się w dziejach Przymierza między Bogiem i Izraelem. Bóg
jest bowiem zawsze bogaty w miłosierdzie, w każdych okolicznościach gotowy otoczyć swój lud
wielką czułością i współczuciem, zwłaszcza w najbardziej dramatycznych momentach, gdy
niewierność zrywa przymierze i trzeba je na nowo ustanowić, w sposób bardziej stabilny, w
sprawiedliwości i prawdzie. Jest to prawdziwy dramat miłości, w którym Bóg odgrywa rolę
zdradzonego Ojca i męża, a Izrael – niewiernych syna/córki i małżonki. Właśnie obrazy z życia
rodzinnego – jak w Księdze Ozeasza (por. Oz 1-2) – pokazują, jak bardzo Bóg pragnie związać się
ze swoim ludem.
Ten dramat miłości osiągnął swój szczyt w Synu, który stał się człowiekiem. Na Niego Bóg wylał
swe bezgraniczne miłosierdzie, czyniąc z niego „wcielone Miłosierdzie” (por. Misericordiae Vultus,
8). Jako człowiek, Jezus z Nazaretu jest w pełni synem Izraela. Uosabia owo doskonałe słuchanie
Boga, które jest wymagane od każdego Żyda w Szema Jisrael, jeszcze dzisiaj stanowiące sedno
przymierza Boga z Izraelem: “Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Pan jedynie. Będziesz
więc miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich
swych sił” (Pwt 6, 4-5). Syn Boży jest Oblubieńcem czyniącym wszystko, by zdobyć miłość swojej
Oblubienicy, z którą łączą Go więzy bezwarunkowej miłości, uwidoczniającej się w wiecznych
zaślubinach z nią.
To jest pulsujące serce kerygmatu apostolskiego, w którym Boże miłosierdzie ma centralne i
fundamentalne miejsce. On jest „pięknem zbawczej miłości Boga objawionej w Jezusie
Chrystusie, który umarł i zmartwychwstał” (Evangelii gaudium, 36), głównym orędziem, “do
którego trzeba stale powracać i słuchać na różne sposoby i które trzeba stale głosić podczas
katechezy” (tamże, 164). Miłosierdzie zatem wyraża zachowanie Boga w stosunku do grzesznika,
ofiarując mu jeszcze jedną możliwość skruchy, nawrócenia i wiary” (Misericordiae Vultus, 21), a
tym samym odbudowania relacji z Nim. W Jezusie Ukrzyżowanym Bóg pragnie dotrzeć do
grzesznika, który odszedł najdalej, tam właśnie, gdzie się zagubił i od Niego oddalił. Robi to z
nadzieją, że zdoła poruszyć zatwardziałe serce swojej Oblubienicy.
3. Dzieła miłosierdzia
Miłosierdzie Boże zmienia serce człowieka i pozwala mu doświadczyć wiernej miłości, sprawiając,
że i on staje się zdolny do miłosierdzia. Wciąż odnawiającym się cudem jest fakt, że miłosierdzie
Boże może opromienić życie każdego z nas, pobudzając nas do miłości bliźniego i tego, co
tradycja Kościoła nazywa uczynkami miłosierdzia względem ciała i duszy. Przypominają nam one
o tym, że nasza wiara wyraża się w konkretnych, codziennych uczynkach, które mają pomagać
naszemu bliźniemu w potrzebach jego ciała i duszy i na podstawie których będziemy sądzeni:
karmienie, nawiedzanie, pocieszanie, pouczanie. Dlatego życzyłem sobie, „aby chrześcijanie
zastanowili się podczas Jubileuszu nad uczynkami miłosierdzia względem ciała i duszy. Będzie to
sposób na obudzenie naszego sumienia, często uśpionego w obliczu dramatu ubóstwa, a także
na wchodzenie coraz głębiej w serce Ewangelii, gdzie ubodzy są uprzywilejowani przez Boże
3
miłosierdzie” (Misericordiae Vultus, 15). Bowiem to w człowieku ubogim i potrzebującym ciało
Chrystusa „staje się znów widoczne w umęczonych, poranionych, ubiczowanych, niedożywionych,
uciekinierach..., abyśmy mogli Go rozpoznać, dotknąć i troskliwie Mu pomóc” (tamże). Niebywała i
skandaliczna tajemnica przedłużającego się w dziejach cierpienia Niewinnego Baranka, krzaku
gorejącego bezinteresowną miłością, przed którym można tylko, jak Mojżesz, zdjąć z nóg sandały
(por. Wj 3, 5); a jeszcze bardziej, gdy ubogim jest brat lub siostra w Chrystusie cierpiący z powodu
swojej wiary.
W obliczu tej miłości potężnej jak śmierć (por. Pnp 8, 6) najnędzniejszym ubogim jest ten, kto nie
chce przyznać się, że nim jest. Wydaje mu się, że jest bogaty, a w rzeczywistości jest
najuboższym z ubogich. A to dlatego, że jest niewolnikiem grzechu, który każe mu używać swego
bogactwa i władzy nie po to, by służyć Bogu i bliźnim, ale by zagłuszyć w sobie myśl, że i on w
rzeczywistości jest tylko ubogim żebrakiem. Im większym bogactwem i władzą dysponuje, tym
większe może się stać jego kłamliwe zaślepienie. Dochodzi do tego, że nie chce nawet widzieć
ubogiego Łazarza, żebrzącego u drzwi jego domu (por. Łk 16, 20-21), który jest figurą Chrystusa
żebrzącego w ubogich o nasze nawrócenie. Łazarz stanowi możliwość nawrócenia, którą
Chrystus nam daje, a której być może nie widzimy. Temu zaślepieniu towarzyszy pełna pychy
żądza wszechmocy, w której rozlegają się złowieszczo szatańskie słowa: “będziecie jak Bóg” (Rdz
3, 5), będące źródłem każdego grzechu. Ta żądza może przyjąć formę społeczną i polityczną, jak
pokazały systemy totalitarne XX w. i jak pokazują dzisiaj ideologie promujące jedyną słuszną myśl
oraz technonaukę, dążące do tego, by Bóg stał się nieistotny, a człowiek został sprowadzony do
masy, którą można posługiwać się w sposób instrumentalny. Obecnie mogą to pokazywać także
struktury grzechu związane z modelem fałszywego rozwoju, opartego na kulcie pieniądza, który
zobojętnia na los ubogich bogatsze osoby i społeczeństwa, które zamykają przed nimi drzwi,
odmawiając nawet tego, by ich zobaczyć.
Dla wszystkich zatem Wielki Post w tym Roku Jubileuszowym jest sprzyjającym momentem, by
wreszcie móc wyjść z wyobcowania poprzez słuchanie Słowa Bożego oraz uczynki miłosierdzia.
Poprzez uczynki względem ciała – dotykamy ciała Chrystusa w braciach i siostrach, którzy
potrzebują, by ich nakarmić, odziać, przyjąć do domu i nawiedzić, a poprzez uczynki duchowe –
dawanie rad, pouczanie, darowanie uraz, upominanie i modlitwę, obcujemy bardziej bezpośrednio
z naszą własną grzesznością. Z tego powodu uczynków względem ciała i względem ducha nigdy
nie należy od siebie oddzielać. Bowiem właśnie wtedy, gdy dotyka w ubogim człowieku ciała
Chrystusa Ukrzyżowanego, grzesznik może otrzymać w darze uświadomienie sobie, że on sam
jest biednym żebrakiem. Na tej drodze także “pyszniący się”, “władcy”, “bogacze”, o których mówi
Magnificat, mają możliwość spostrzeżenia, że są niezasłużenie miłowani przez Chrystusa
Ukrzyżowanego, który umarł i zmartwychwstał również dla nich. Tylko ta miłość może zaspokoić
pragnienie nieskończonego szczęścia i miłości, które człowiek usiłuje osiągnąć, łudząc się, że je
znajdzie w kulcie wiedzy, bogactwa i władzy. Jest jednak zawsze niebezpieczeństwo, że coraz
szczelniej zamykając się na Chrystusa, który w ubogich i potrzebujących wciąż puka do drzwi ich
serc, pyszni, możni i bogaci skażą sami siebie na tę otchłań samotności, którą jest piekło. Dlatego
4
dla nich i dla nas wszystkich na nowo rozbrzmiewają pełne bólu słowa Abrahama: „Mają Mojżesza
i Proroków, niechże ich słuchają!” (Łk 16, 29). Słuchanie Słowa i wprowadzanie go w życie
przygotowuje nas w najlepszy sposób do świętowania ostatecznego zwycięstwa nad grzechem i
nad śmiercią Zmartwychwstałego Oblubieńca, Tego który pragnie oczyścić swą Oblubienicę, która
oczekuje na Jego przybycie.
Nie zmarnujmy tego czasu Wielkiego Postu, który sprzyja nawróceniu! Prośmy o to przez
macierzyńskie wstawiennictwo Dziewicy Maryi, która jako pierwsza, w obliczu wielkiego Bożego
miłosierdzia, jakim Bóg Ją darmo obdarował, uniżyła się (por. Łk 1, 48) mówiąc, że jest pokorną
służebnicą Pańską (por. Łk 1, 38).
Watykan, 4 października 2015 r.
Święto św. Franciszka z Asyżu
Franciscus
© Copyright - Libreria Editrice Vaticana