prawo prasowe - Izba Wydawców Prasy
Transkrypt
prawo prasowe - Izba Wydawców Prasy
Dr Joanna Taczkowska PRAWO PRASOWE PROJEKT AUTORSKI NA ZLECENIE SDP styczeń 2008 r. PROJEKT (poprawiony) autorski dr. Joanny Taczkowskiej z Uniwersyttetu w Bydgoszczy, przygotowany na zlecenie SDP, styczeń 2008 r. Prawo środków przekazu Spis treści: Tytuł wstępny: Zasady ogólne art.1-2 CZĘŚĆ I PRASA Rozdział I Organizacja działalności prasy art. 3-18 Rozdział II Obowiązki prasy Oddział I Ochrona wiarygodności informacji art. 19-20 Oddział II Ochrona prywatności art. 21-27 Oddział III Ochrona porządku prawnego art. 28-30 Rozdział III Prawa dziennikarzy Oddział I Prawo do informacji art. 31-36 Oddział II Prawo do krytyki art. 37-38 Rozdział IV Oświadczenia i wyjaśnienia prasowe Oddział I Uregulowania wspólne dla sprostowania, odpowiedzi i zaprzeczenia art.39-44 Oddział II Sprostowanie art. 45-47 Oddział III Odpowiedź art. 48-51 Oddział IV Zaprzeczenie 52-53 Oddział V Wyjaśnienie i autosprostowanie art. 54-55 Rozdział V Organizacja pracy redakcji art. 56-64 CZĘŚĆ II POZAPRASOWE ŚRODKI PRZEKAZU Rozdział I Organizacja działalności art. 65 - 66 Rozdział II Obowiązki art. 67-71 CZĘŚĆ III ODPOWIEDZIALNOŚĆ PRAWNA Rozdział I Uregulowania wspólne art. 72-76 Rozdział II Odpowiedzialność cywilna art. 77-81 Rozdział III Odpowiedzialność karna art. 82-90 Rozdział IV Postępowanie w sprawach prasowych art. 91-96 Tytuł wstępny Zasady ogólne Art. 1 (słowniczek) (1) Ustawa reguluje działalność środków rozpowszechniania informacji innych niż służące komunikacji prywatnej (2) W rozumieniu ustawy: 1) środki rozpowszechniania informacji oznaczają celowo zorganizowany i wykorzystywany zestaw narzędzi, technik, nośników i kanałów komunikowania służący rozpowszechnianiu prasy i przekazów pozaprasowych 2) prasa oznacza rozpowszechniane przez wydawców i nadawców publikacje, które nie tworzą zamkniętej, jednorodnej całości, ukazują się ze stałą lub zmienną częstotliwością nie rzadziej jednak niż raz w roku w postaci sygnału, pisma, druku, obrazu, dźwięku lub innego rodzaju zapisu informacji oraz zostały opatrzone stałym tytułem lub nazwą na podstawie wpisu do rejestru lub koncesji przyznanej przez właściwy organ. Prasą są w szczególności przekazy wydawane częściej niż raz w tygodniu (dzienniki) a także przekazy wydawane z mniejszą częstotliwością (czasopisma) przyjmujące formę druków prasowych lub programów pochodzących od tego samego wydawcy lub nadawcy. 3) przekazy pozaprasowe oznaczają znaki, symbole, obrazy lub dźwięki, jeśli są nośnikami jakiejkolwiek treści i zostały rozpowszechnione w taki sposób, że uzyskanie do nich dostępu stało się możliwe w czasie i miejscu wybranym przez odbiorców oraz nie zostało uzależnione od przynależności do tego samego kręgu zawodowego lub rodzinnego a także nie wymaga przełamania jakiegokolwiek zabezpieczenia a podmiot zajmujący się rozpowszechnianiem nie uzyskał wpisu do rejestru druków prasowych ani nie działa na podstawie koncesji na nadawanie programów radiowych lub telewizyjnych. Przekazem pozaprasowym są w szczególności blogi, fora dyskusyjne i posty internetowe a także plakaty i bilboardy oraz ulotki i inne druki, jeśli ilość rozpowszechnionych lub przeznaczonych do rozpowszechnienia przekracza 500 sztuk. (3) Zabezpieczeniem, o którym mowa w ust. 2 pkt. 3 nie jest, w rozumieniu ustawy, uzależnianie dostępu do informacji od uiszczenia stosownej opłaty. Zasady dostępu do informacji będących w posiadaniu środków rozpowszechniania informacji za jednorazową opłatą, uiszczeniem ceny egzemplarzowej, na podstawie abonamentu, karty wstępu lub innej formy płatności regulują odrębne przepisy. Art. 2 (zakres) (1) Środki rozpowszechniania informacji korzystają z wolności myśli i przekonań przynależnej każdemu człowiekowi oraz swobody ich głoszenia w dowolnie wybranych okolicznościach i dowolnej formie. (2)Granicą wolności, o których mowa w ust.1 są prawa i wolności innych osób oraz dobra i interesy wspólne wszystkim obywatelom, których ochronę przewidują ustawy. (3) Jeśli nie zachodzą szczególne okoliczności opisane w ustawie niedopuszczalne jest: 1) rozpowszechniania informacji i opinii uchybiających godności człowieka, sprzecznych z zasadami współżycia społecznego, zasadami moralności lub dobrymi obyczajami a w szczególności eksponowanie cierpienia, treści wulgarnych lub obscenicznych a także wykorzystanie symboli w sposób prowadzący do naruszenia uczuć religijnych osób wierzących 2) wykorzystanie wizerunku, głosu lub dosłownych wypowiedzi bez zgody osoby uwidocznionej lub cytowanej 3) rozpowszechnianie informacji lub opinii w celu zmuszenia innej osoby do określonego zachowania się, z zemsty lub w celu jej poniżenia. CZĘŚĆ I DZIAŁALNOŚĆ PRASY Rozdział I Organizacja działalności prasy Art. 3 (słowniczek) (1) W rozumieniu ustawy: 1) działalność prasowa oznacza działalność prowadzoną przez wydawców i nadawców, na podstawie uzyskanego wpisu do rejestru druków prasowych albo uzyskanej koncesji, polegająca na gromadzeniu, zestawianiu, redagowaniu, utrwalaniu, informacji w celu ich publikacji rozumianej jako ich zwielokrotnienie i udostępnienie do publicznego odbioru nie rzadziej niż raz w roku pod wspólnym tytułem lub w ramach tego samego programu. 2) wydawcą jest każda osoba, która działając w sposób opisany w pkt. 1 co najmniej trzykrotnie wydała lub zleciła wydanie druku prasowego, jeśli dostęp do niego mogła uzyskać nieograniczona liczba odbiorców lub jednorazowy nakład przekroczył 500 egzemplarzy. Wydawcą jest w szczególności osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, która trudni się osobiście lub zawodowo w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa działalnością prasową. 3)Wydaniem druku jest wersja elektroniczna, papierowa lub jakakolwiek inna publicznie dostępna, jeśli wydawca wprowadził w niej zmianę w stosunku do wersji pierwotnej, polegającą na usunięciu części lub wszystkich materiałów redakcyjnych i zastąpieniu ich innymi. Aktualizacja opublikowanych materiałów lub zmiana ich objętości nie stanowi nowego wydania. 4) nadawca w rozumieniu art. 4 pkt.1 ustawy o radiofonii i telewizji, 5) druk prasowy – pochodzący od wydawcy zapis zebranych lub przetworzonych informacji udostępniony do publicznego odbioru w wersji wydań elektronicznych przyjmujących formę pisma, dźwięku lub obrazu, kolportowany w wersji wydań papierowych albo w jakiejkolwiek innej wersji, przygotowywany z zamiarem ich przekazywania zmiennej lub stałej liczbie różnorodnych odbiorców. Drukiem prasowym jest zarówno wydanie umieszczone w sposób i miejscu przeznaczonym do powszechnego odbioru jak również wydanie przeznaczone do kolportażu i sprzedaży 6) redakcja – zespół dziennikarzy, redaktorów i innych pracowników, powiązanych instytucjonalnie i zawodowo wykonujących z upoważnienia wydawcy lub nadawcy działalność prasową poprzez zbieranie i weryfikowanie informacji i opinii, zestawianie w formę materiałów redakcyjnych i publikowanie ich pod wspólnym tytułem należącym do tego samego wydawcy lub w ramach programu tworzonego przez tego samego nadawcę. W skład redakcji mogą wchodzić w szczególności także fotoreporterzy, operatorzy, montażyści i dźwiękowcy, których przynależność do grupy zawodowej zależeć będzie od spełnienia kryteriów wymienionych w pkt. 8, 9 i 10 a także od stopnia ich twórczego wkładu w powstanie materiału redakcyjnego i wpływu na jego ostateczny kształt. 7) materiał redakcyjny – materiał opublikowany lub zakwalifikowany do publikacji przez redaktora naczelnego lub inne upoważnione do tego osoby. Materiałem redakcyjnym są w szczególności proste informacje prasowe a także utwory powstałe w ramach uprawianych gatunków twórczości dziennikarskiej oraz opracowania, dokumenty lub utwory zamówione a także niezamawiane, jeśli zdecydowano o ich publikacji. 8) redaktor – dziennikarz licencjonowany lub zawodowy, któremu redaktor naczelny powierzył określoną funkcję w zakresie sprawowania nadzoru nad pracą działu redakcji lub przygotowaniem druku prasowego 9) redaktor naczelny – dziennikarz zawodowy, któremu wydawca lub nadawca powierzył nadzór nad całokształtem pracy redakcji w tym w szczególności zamawianiem, przygotowaniem i publikowaniem materiałów, organizacją pracy redakcji, sprawami finansowymi, administracyjnymi i sprawami dotyczącymi reprezentacji redakcji 10) pracownik redakcji (media worker)- osoba fizyczna zajmująca się gromadzeniem i zestawianiu prostych informacji prasowych oraz wykonywaniem prac administracyjnych, technicznych lub organizacyjnych na podstawie upoważnienia udzielonego przez wydawcę, nadawcę lub działającego w ich imieniu redaktora wydawniczego. Pracownikiem redakcji może być w szczególności, praktykant, stażysta a także inna osoba ubiegająca się o status dziennikarza licencjonowanego lub zawodowego albo wykonująca inny rodzaj prac na rzecz tego samego wydawcy lub nadawcy 11) dziennikarz licencjonowany– osoba fizyczna trudniąca się we własnym imieniu albo z upoważnienia wydawcy lub nadawcy działalnością prasową o charakterze twórczym, która uzyskała licencjat potwierdzony dyplomem publicznej lub niepublicznej uczelni wyższej 12) dziennikarz zawodowy – osoba fizyczna, która udokumentuje, co najmniej czteroletni okres wykonywania we własnym imieniu albo z upoważnienia wydawcy lub nadawcy działalności prasowej o charakterze twórczym i uzyskała co najmniej licencjat potwierdzony dyplomem publicznej lub niepublicznej uczelni wyższej. (2)Potwierdzenia wymaganego w zawodzie stażu, o którym mowa w pkt.10 udziela prezes, przewodniczący lub inna upoważniona do tego osoba reprezentująca stowarzyszenie lub organizację dziennikarską istniejącą co najmniej 5 lat od daty złożenia wniosku i która spełnia wymogi określone w art. 74 ust.2. Potwierdzenia udziela się na podstawie wniosku złożonego przez zainteresowanego dziennikarza. (3) Stowarzyszenie lub organizacja, o której mowa w ust. 2 prowadzi rejestr wystawionych dokumentów potwierdzających staż w zawodzie. Rejestr zawiera imię, nazwisko, liczbę lat przepracowanych w zawodzie dziennikarza oraz tytuł prasowy, sprawowaną funkcję i siedzibę redakcji, w które dziennikarz odbywał staż zawodowy. (4) Dostęp do rejestru, o którym mowa w ust. 3 jest jawny i nie wymaga zgody osób, których dane zawiera. Art. 4 (gwarancje) (1) Państwo gwarantuje ochronę podmiotom prowadzącym zgodnie z prawem działalność prasową niezależnie od prezentowanej przez nie linii programowej. (2) Nikt nie może być narażony na uszczerbek lub zarzut z powodu przekazania prasie własnej opinii lub informacji, jeżeli działał w granicach prawem dozwolonych. (3) Nie wolno ograniczać ani w jakikolwiek inny sposób utrudniać rozpowszechniania prasy a w szczególności jej drukowania, nabywania, lub odbierania przyjętych do druku, sprzedaży lub rozpowszechniania publikacji powstałych w wyniku działalności prasowej Art. 5 (rejestracja) (1) Wydawanie druków prasowych, stosownie do przepisów niniejszej ustawy, podlega wpisowi do rejestru w dziale druków elektronicznych, papierowych lub łączonych. (2) Wpisu do rejestru druków prasowych dokonuje sąd okręgowy właściwy miejscowo dla siedziby wydawcy, zwany dalej "organem rejestracyjnym". Do postępowania w tych sprawach stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu nieprocesowym, ze zmianami wynikającymi z niniejszej ustawy. (3) Wydawca obowiązany jest złożyć wniosek o rejestrację, o której mowa w ust. 1 i podać w nim następujące dane: 1) tytuł druku oraz siedzibę i dokładny adres redakcji oraz adres do korespondencji 2) częstotliwość ukazywania się druku prasowego i informację o wyborze wersji elektronicznej, papierowej lub łączonej, przy czym wersją łączoną jest publikowanie wydań zarówno w wersji elektronicznej i papierowej, chociażby nie odbywało się ono równocześnie i zawierało modyfikacje. 3) dane osobowe redaktora naczelnego, 4) określenie wydawcy, jego formy prawnej, siedziby i dokładnego adresu, 5) jeżeli podmiot jest wpisany do rejestru przedsiębiorców na podstawie odrębnych przepisów, numer rejestru sądowego i oznaczenie sądu, w którym przechowywane są akta rejestrowe lub numer w ewidencji gospodarczej 6) jeżeli podmiot działa w oparciu o postanowienia kodeksu spółek handlowych, tekst jednolity aktu założycielskiego, umowy spółki lub statutu 7) jeżeli podmiot działa w ramach grupy kapitałowej w rozumieniu art. 4 pkt. 14 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, zestawienie wszystkich przedsiębiorców należących do jego grupy kapitałowej z wyodrębnieniem przedsiębiorców realizujących obrót na terenie Polski 8) jeżeli została wyznaczona osoba do reprezentowania podmiotu na zewnątrz lub został ustanowiony prokurent, jego dane osobowe (4) Postanowienia zarządzające wpis do rejestru sąd uzasadnia tylko na wniosek. (5) Wydawanie dziennika lub czasopisma można rozpocząć, z zastrzeżeniem art. 6 ust. 2, jeżeli organ rejestracyjny nie rozstrzygnął wniosku o rejestrację w ciągu 30 dni od jego zgłoszenia. (6) Wniosek o zmianę wpisu w rejestrze składa redaktor naczelny w terminie miesiąca od dokonania zmiany danych, o których mowa w ust. 2. Art. 6 (odmowa rejestracji) (1) Organ rejestracyjny odmówi rejestracji, jeżeli: 1) wnioskodawca nie usunie w ciągu miesiąca braków formalnych wniosku 2) udzielenie rejestracji stanowiłoby naruszenie prawa do ochrony nazwy istniejącego już tytułu prasowego (2) Organ rejestracyjny z urzędu lub na wniosek zainteresowanych osób wstrzyma się z rejestracją do czasu wyjaśnienia wątpliwości co do zgodności rejestracji z postanowieniami ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w zakresie koncentracji przedsiębiorstw. Art. 7 (zakaz kolportażu) Rozpowszechnianie, kolportowanie lub sprzedaż druków prasowych, dla których wymagane jest uzyskanie wpisu do rejestru, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 4, jest zabronione. Art. 8 (utrata ważności rejestracji) Rejestracja traci ważność w razie niewydania druku prasowego przez okres roku od dnia nabycia uprawnień lub przerwy w wydawaniu przez okres roku, jeżeli wydawca nie wystąpił o zachowanie rejestracji. Art. 9 (rejestr druków prasowych) (1) Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór i sposób prowadzenia Rejestru druków prasowych z podziałem na wersję elektroniczną, papierową i łączoną (2) Rejestr dzienników i czasopism jest jawny. Każdy ma prawo, nieodpłatnie, na zasadach przewidzianych w rozporządzeniu, otrzymać również drogą elektroniczną, poświadczone odpisy, wyciągi, zaświadczenia i informacje z Rejestru. Art. 10 (ustanowienie redaktora naczelnego) (1) Każdy podmiot prowadzący działalność prasową, przez co rozumie się nadawców, którzy uzyskali koncesje na nadawanie programów radiowych i telewizyjnych na podstawie odrębnych przepisów oraz wydawców druków prasowych, którzy uzyskali wpis do rejestru, ustanawia redaktora naczelnego, którego dane zostają uwidocznione na każdym egzemplarzu druku. W przypadku nadawców działających na podstawie koncesji, dane dotyczące redaktora naczelnego, nadawca przekazuje organowi właściwemu w sprawach radiofonii i telewizji, który udostępnia je publicznie. (2) Jako redaktora naczelnego można ustanowić tylko tego, kto ma prawo rozstrzygać o treści całego czasopisma. (3) Redaktorem naczelnym może być wyłącznie dziennikarz zawodowy, posiadający obywatelstwo polskie, posiadający pełnię praw publicznych i pełną zdolność do czynności prawnych. (4) Nie może być redaktorem naczelnym: 1) prawomocnie skazany za zbrodnię przeciwko interesom Rzeczpospolitej Polskiej lub zbrodnię przeciwko obronności i bezpieczeństwu Państwa; 2) prawomocnie skazany za zbrodnię albo za występek z chęci zysku lub z innych niskich pobudek 3) skazany trzykrotnie prawomocnymi wyrokami za popełnienie przestępstwa prasowego 4) redaktor czasopisma zawieszonego chyba, że od decyzji o zawieszeniu upłynęły, co najmniej dwa lata. Art. 11 (osoba zastępująca) W razie niewskazania przez podmiot prowadzący działalność prasową redaktora naczelnego przyjmuje się, że jest nim w następującej kolejności: 1) osoba fizyczna, jeśli jest właścicielem, większościowym udziałowcem lub dysponuje większością głosów na Walnym Zgromadzeniu a w razie jej braku 2) osoba uprawniona do reprezentowania podmiotu na zewnątrz a w razie jej braku 3) prezes, dyrektor generalny lub inna osoba kierująca pracą organu zarządzającego Art. 12 (immunitet procesowy) (1) Jeśli redaktora naczelnego chroni immunitet procesowy albo z innych powodów nie może wykonywać swojej funkcji, podmiot prowadzący działalność prasową obowiązany jest wskazać osobę zastępującą, która spełnia warunki z art. 10 ust. 2, 3 i 4 i, jeśli przedsiębiorstwo posiada osobowość prawną, osoba ta jest zarazem członkiem zespołu redakcyjnego albo kadry zarządzającej, administracyjnej lub dyrekcji odpowiednio do charakteru podmiotu. (2) Osoba zastępująca redaktora naczelnego powinna być wskazana nie później niż w ciągu miesiąca licząc od daty uzyskania immunitetu, o którym mowa w ust.1. (3) Wszystkie obowiązki redaktora naczelnego wynikające z przepisów prawa mają zastosowanie wobec osoby go zastępującej. Art. 13 (impressum) (1) Redaktor naczelnego czuwa, by na każdym egzemplarzu druków periodycznych, serwisów agencyjnych oraz innych podobnych druków prasowych w widocznym i zwyczajowo przyjętym miejscu zostały podane: 1) nazwa i adres wydawcy lub innego właściwego organu, 2) adres redakcji oraz imię i nazwisko redaktora naczelnego, 3) miejsce i datę wydania, 4) nazwa przedsiębiorstwa wykonującego dany druk prasowy, 5) międzynarodowy znak informacyjny, 6) bieżąca numerację. 2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do nagrań radiowych i telewizyjnych oraz kronik filmowych. Art. 14 (ogłoszenia i reklamy) (1) Redaktor naczelny może odmówić zamieszczenia płatnego ogłoszenia lub reklamy, jeżeli ich treść lub forma jest sprzeczna z linią programową lub charakterem publikacji. (2) Reklamy i płatne ogłoszenia powinny być prawidłowo oznaczone a w szczególności powinny zawierać informacje o ich charakterze i źródle, z którego pochodzą (2) Na żądanie organów upoważnionych do tego na podstawie odrębnych przepisów wydawca lub redaktor są obowiązani do ujawniania posiadanych nazw i adresów przedsiębiorców lub osób fizycznych, zamieszczających odpłatne ogłoszenia lub reklamy w sprawach działalności gospodarczej. W tym wypadku art. 27 nie stosuje się. Art. 15 (komunikaty urzędowe) (1) Redaktor naczelny nie może odmówić zamieszczenia: 1) komunikatów urzędowych pochodzących od centralnych organów administracji rządowej a także, Marszałka Sejmu i Marszałka Senatu, jeśli z treści komunikatów wynika, że publikacja jest obowiązkowa 2) zarządzeń porządkowych pochodzących od organów administracji samorządowej, jeśli poprzedzone zostały wnioskiem o pilną publikację, z uwagi na zagrożenie ochrony środowiska, zdrowia, moralności lub porządku publicznego 3) orzeczeń, listów gończych i oświadczeń przekazanych do publikacji przez sąd, w sposób określony w postanowieniu lub orzeczeniu na koszt wskazanego przez sąd podmiotu lub nieodpłatnie (2) Komunikaty, informacje i zarządzenia, o których mowa w ust. 1 należy opublikować we wskazanym w nich lub uzgodnionym terminie bez dokonywania zmian, zamieszczania uwag i zaprzeczeń, a w razie braku uzgodnienia terminu, w najbliższym przygotowywanym wydani Art.16 (depesze agencyjne) (1) Redaktor naczelny może zamieszczać depesze nadesłane przez agencje informacyjne jeśli: 1) z podpisanej umowy wynika, że za ich treść ponosi odpowiedzialność podmiot dostarczający informacji lub zlecający publikację 2) są właściwie oznaczone a w szczególności zawierają informacje o źródle, z którego pochodzą Art. 17 (obowiązek informacyjny) (1) Redaktor naczelny składa corocznie, przed upływem ostatniego dnia roku kalendarzowego, właściwemu organowi rejestracyjnemu zawiadomienie o wyrokach skazujących za przestępstwa prasowe, które zapadły w okresie objętym informacją. Art. 18 (odesłanie) W stosunku do nadawców, organizację działalności prasowej, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, reguluje ustawa o radiofonii publicznej. Rozdział II OBOWIĄZKI PRASY Oddział I OCHRONA WIARYGODNOŚCI INFORMACJI Art. 19 (cel, zadania, funkcje prasy) Zadaniem prasy jest: 1) przekazywanie rzetelnych informacji i wyważonych komentarzy w kwestiach budzących powszechne, społeczne zainteresowanie 2) służba społeczeństwu i państwu a w szczególności podejmowanie w interesie społecznym kontroli zjawisk życia publicznego w oparciu zasadę uczciwości i bezstronności 3) podejmowanie w interesie społecznym krytyki zjawisk, które mogłyby zagrozić: bezpieczeństwu państwa, integralności terytorialnej, bezpieczeństwu publicznemu, ochronie zdrowia i moralności, ochronie dobrego imienia i praw innych osób, ujawnieniu informacji poufnych, bezstronności władzy sądowej lub wiążą się z podejrzeniem popełnienia przestępstwa Art. 20 (1) Dziennikarza ma obowiązek rozpowszechniać: 1) informacje prawdziwe chyba, że ich prawdziwości nie udało się potwierdzić a powołane zostaje dokładne ich źródło i za podaniem informacji do wiadomości publicznej przemawia istotny interes społeczny 2) opinie posiadające podstawę faktyczną chyba, że następuje wyraźne zdystansowanie się od tej opinii a za jej podaniem do publicznej wiadomości przemawia istotny interes społeczny (2) Dziennikarz ma obowiązek powstrzymać się od rozpowszechniania: 1) nieprawdziwych informacji i opinii nieposiadających podstawy faktycznej, jeśli pochodzą bezpośrednio od nadawcy, wydawcy lub działającego w ich imieniu dziennikarza lub pracownika redakcji 2) informacji i opinii, które w sposób ukryty zachęcają do nabywania towarów lub usług 3) informacji i opinii powstałych w związku z przyjmowaniem przez dziennikarza lub innego pracownika redakcji korzyści majątkowej lub osobistej a w szczególności przyjęciem do sprawdzania, testowania, opiniowania lub użytkowania jakichkolwiek produktów lub usług, na zasadach innych niż pozostali nabywcy tych produktów. Ograniczenia nie stosuje się, jeśli w opublikowanym materiale znajduje się informacja o szczegółach składanej dziennikarzowi oferty a redaktor wydawniczy wyraził zgodę na jej przyjęcie. Oddział II OCHRONA PRYWATNOŚCI Art. 21 (zakres) (1) Dziennikarz ma obowiązek chronić prywatność bohaterów materiałów redakcyjnych oraz źródeł informacji i innych osób, które okazują mu zaufanie (2) Ochrona prywatności obejmuje informacje dotyczące prywatnej sfery życia a także wizerunek i wypowiedź, w tym tajemnicę korespondencji oraz prawo do anonimatu. (2) Sąd może, niezależnie od winy i świadomości działania sprawcy, nakazać zastosowanie wszystkich prawnych środków jak w szczególności zajęcie lub zabezpieczenie, które służą przerwaniu lub powstrzymaniu naruszeń prywatności. Art. 22 (ukryta kamera) (1) Narusza prywatność innej osoby ten, kto bez jej zezwolenia, działając w sposób opisany w art.3: 1) nagrywa, transmituje lub w inny sposób zdobywa podstępem jej wypowiedzi wygłaszane w okolicznościach prywatnych lub poufnych 2) nagrywa, transmituje lub w inny sposób zdobywa podstępem jej wizerunek, jeśli osoba ta znajduje się w miejscu, które nie jest publicznie dostępne 3) przekazuje do wiadomości innym osobom albo w inny sposób wykorzystuje nagranie lub zdjęcie, wykonane w sposób, o którym mowa w pkt.1 i 2 (2) Jeśli czyny opisany w ust.1 pkt. 1 i 2 odbywały się jawnie i za wiedzą osoby zainteresowanej, która nie wyraziła sprzeciwu, mimo, że mogła się im sprzeciwić, domniemywa się, że udzieliła na nie zezwolenia. Art. 23 (autoryzacja) (1) Nie wolno odmówić osobie udzielającej informacji lub opinii autoryzacji własnej wypowiedzi przeznaczonej do rozpowszechnienia lub publikacji, jeśli wypowiedź nie była uprzednio publikowana i zostanie wykorzystana w formie dosłownego cytatu bezpośrednio wskazujących na jej autora. (2) Autoryzujący realizuje przysługujące mu uprawnienie w taki sposób, który nie zakłóca cyklu wydawniczego i nie wstrzymuje publikacji druku prasowego lub nadania programu w planowanym terminie. Nie wolno jednak żądać, by autoryzacja odbyła się w czasie krótszym niż jeden cykl wydawniczy a w przypadku radia, telewizji i internetu - w czasie krótszym niż 4 godziny. (3) Autoryzujący nanosi poprawki poprzez skreślenia i korygowanie sformułowań, które nie przekraczają pierwotnej objętości wypowiedzi. (4) Autoryzujący wypowiedź lub wywiad udzielone w formie zapisu dźwiękowego lub audiowizualnego może żądać wyeliminowania wskazanych fraz, zdań, sekwencji lub kadrów zarejestrowanych w trakcie udzielania wypowiedzi lub wywiadu. (5) Prawo do autoryzacji nie obejmuje mów wygłaszanych w miejscach publicznie dostępnych a w szczególności na zgromadzeniach publicznych lub w innych okolicznościach, które wskazują, że grono ich adresatów może być nieograniczone Art. 24 (skrót wypowiedzi) (1) Niedozwolone jest publikowanie bez zgody osoby zainteresowanej takiego skrótu jej wypowiedzi w formie tekstu, dźwięku lub obrazu, który burzy chronologie wypowiedzi albo przedstawia ją w odmiennym od rzeczywistego kontekście, który towarzyszył jej uzyskaniu. (2) Postanowień ust. 1 nie stosuje się 1) jeśli wypowiedzi lub wizerunek należą do osoby powszechnie znanej i zostały zarejestrowane w miejscu publicznym w związku z prowadzoną przez nią działalnością zawodową, społeczną lub polityczną. 2) jeśli skrót lub przeredagowanie wypowiedzi są dla przeciętnego odbiorcy bez trudu zauważalne 3) jeśli została uczyniona wzmianka o dokonanym skrócie lub przeredagowaniu wypowiedzi na które nie uzyskano zezwolenia 4) jeśli wypowiedź została autoryzowana Art. 25 (prawo anonimatu) (1) Autorowi lub osobie przekazującej informacje i opinie przeznaczone do rozpowszechnienia przysługuje prawo zachowania w tajemnicy swego nazwiska. (2) Dziennikarz na żądanie osób wykonujących prawo do anonimatu udziela pisemnego poręczenia, w którym potwierdza, że stał się depozytariuszem informacji poufnych i zobowiązuje się do utrzymania w tajemnicy ich źródła Art. 26 (tajemnica dziennikarska) (1) Dziennikarz ma obowiązek zachowania w tajemnicy: 1) danych umożliwiających identyfikacje autora materiału prasowego, listu do redakcji lub innego materiału o tym charakterze, jak również innych osób udzielających informacji opublikowanych albo przekazanych do opublikowania, jeżeli osoby te zastrzegły nieujawnianie powyższych danych, 2) wszelkich informacji, których ujawnienie mogłoby naruszać chronione prawem interesy osób trzecich. (2) Obowiązek, o którym mowa w ust. 1 dotyczy również wydawców, nadawców oraz innych osób zatrudnionych w redakcjach, wydawnictwach prasowych i innych prasowych jednostkach organizacyjnych. Art. 27 (ochrona tajemnicy) (1) Dziennikarz jest zwolniony od zachowania tajemnicy, o której mowa w art. 20 ust. 2, w razie gdy informacja, materiał prasowy, list do redakcji lub inny materiał o tym charakterze dotyczy przestępstwa określonego w art. 240 Kodeksu karnego albo autor lub osoba przekazująca taki materiał wyłącznie do wiadomości dziennikarza wyrazi zgodę na ujawnienie jej nazwiska lub tego materiału. (2) Dziennikarz nie może zwolnić się od zachowania tajemnicy w okolicznościach innych niż wymienione w ust.1 (3) Nie wolno ujawniać ani wymagać ujawnienia okoliczności związanych z przekazaniem dziennikarzowi poufnych informacji a w szczególności dokonywać przeglądu adresów poczty elektronicznej, korzystać z bilingów telefonicznych lub informacji umieszczonych na innych nośnikach, jeśli mogłoby to prowadzić do identyfikacji źródła informacji wykonującego prawo do anonimatu. (4) Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy również innych osób zatrudnionych w redakcjach, wydawnictwach prasowych i innych prasowych jednostkach organizacyjnych. (5) Redaktor naczelny powinien być w niezbędnych granicach poinformowany o sprawach związanych z tajemnicą zawodową dziennikarza; powierzoną mu informacją albo inny materiał może ujawnić jedynie w wypadkach określonych w ust. 1. Oddział III OCHRONA PORZĄDKU PRAWNEGO Art. 28 (domniemanie niewinności) (1) Zabronione jest: 1) wypowiadanie w prasie opinii co do rozstrzygnięcia w postępowaniu sądowym przed wydaniem orzeczenia w I instancji 2) rozpowszechnianie wizerunku osoby, która stała się uczestnikiem postępowania karnego nie będąc jeszcze skazaną prawomocnym wyrokiem wydanym przez sąd I instancji, choćby nawet postawiono jej zarzuty, została tymczasowo zatrzymana lub aresztowana chyba, że udzieliła ona zgody na jego rozpowszechnianie. Przez rozpowszechnianie wizerunku rozumie się także publiczne prezentowanie jego fragmentów, informacji lub innych treści i obrazów, które pozwoliłyby na identyfikację osoby. 3) rozpowszechnianie informacji na temat okoliczności związanych z popełnieniem zbrodni lub występku, jeśli może to godzić w cześć lub inne dobra ofiary i jeśli odbywa się bez jej zgody 4) publikowanie aktów oskarżenia lub innych dokumentów wykorzystywanych w toku prowadzonego postępowania karnego i odwoławczego przed ich publicznym ogłoszeniem 5) rozpowszechnianiu za pośrednictwem jakichkolwiek środków i w jakimkolwiek celu informacji identyfikujacych lub pozwalających na identyfikację: a) nieletniego, który opuścił rodziców, opiekunów lub inną osobę bądź instytucję zobowiązaną do sprawowania nad nim opieki b) nieletniego, który został porzucony c) nieletniego, który usiłował popełnić samobójstwo d) nieletniego, który padł ofiarą przestępstwa 6) zlecanie, publikowanie lub komentowanie sondażu opinii publicznej, lub wyników jakiejkolwiek innej konsultacji społecznej w sprawie winy lub niewinności osoby, przeciwko której toczy się postępowanie a także rodzaju i wysokości przewidywanej kary 7) publikowanie wskazówek pozwalających na uzyskanie dostępu do wyników sondaży i konsultacji, o których mowa w pkt.6 (2) Dyspozycje ust. 1 pkt. 2 i 4 nie znajdują zastosowania jeśli rozpowszechnienie lub publikacja informacji odbywa się za zgodą osoby sprawującej opiekę nad nieletnim albo organu władzy administracyjnej lub sądowej. Art. 29 (sprawozdanie z sali rozpraw) (1)Od momentu rozpoczęcia rozprawy przez sąd administracyjny lub sąd powszechny, korzystanie z urządzeń i aparatów umożliwiających nagrywanie, utrwalanie lub przekazywanie słowa lub obrazu jest zakazane. Przewodniczący składu sędziowskiego może nakazać zatrzymanie (konfiskatę) urządzenia, które byłoby wykorzystywane z naruszeniem zakazu. (2) Na prośbę przedłożoną przed rozpoczęciem posiedzenia sądu, przewodniczący składu sędziowskiego może, za zgodą stron lub ich pełnomocników, zezwolić na fotografowanie lub w inny sposób utrwalanie wizerunków uczestników postępowania w trakcie rozprawy. Art. 30 (prowokacja dziennikarska) (1) Kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, nakłania ją podstępem do tego a następnie rozpowszechnia informacje z tym związane odpowiada za pomocnictwo (2) Nie podlega karze dziennikarz, który działając w sposób opisany w ust. 1 w celu skierowania przeciwko innej osobie postępowania karnego, dobrowolnie zapobiegł dokonaniu czynu zabronionego. Rozdział III PRAWA DZIENNIKARZY Oddział I PRAWO DO INFORMACJI Art. 31 (zakres dostępu) Dziennikarz jest uprawniony do uzyskiwania informacji w zakresie spraw publicznych a także wydarzeń, które budzą powszechne zainteresowanie a ich ujawnienie leży w interesie społecznym, o ile na podstawie odrębnych przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności. Art. 32 (podmioty zobowiązane) (1) O ile ustawa nie stanowi inaczej do udostępniania informacji publicznej zobowiązane są podmioty wymienione w ustawie o dostępie do informacji publicznej w zakresie i na zasadach tam opisanych (Dz.U. Nr 112, poz.1198). (2) Podmioty niewymienione w ustawie o dostępie do informacji publicznej, o której mowa w ust. 1, jak w szczególności przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności na zasadach opisanych w niniejszej ustawie. (3) Dysponenci tajemnicy zawodowej są obowiązani do jej udostępnienia o ile spełnione zostały warunki, o których mowa w art. 28. Art. 33 (terminy) (1) Informacji udziela się niezwłocznie. (2) Jeśli pytanie zostało sformułowane na piśmie sygnowanym przez redaktora naczelnego, odpowiedzi udziela się nie później niż w ciągu trzech dni na adres siedziby redakcji (3) W imieniu podmiotów zobowiązanych, o których mowa w art. 32 informacji udzielają: 1) rzecznik prasowy lub inna osoba, która w zakresie swoich uprawnień posiada udzielanie informacji dziennikarzom albo jest dysponentem informacji 2) kierownik, prezes, dyrektor generalny lub inna osoba kierująca pracą organu zarządzającego a w razie ich braku 3) osoba, której sprawa lub wydarzenie bezpośrednio dotyczy Art. 34 (dostęp do tajemnic) (1) Dziennikarzowi zawodowemu, który złożył dysponentowi informacji pisemne zobowiązanie do nieujawnienia tajemnicy nie można odmówić dostępu do informacji stanowiących tajemnicę zawodową. (2) Dostęp do informacji, o którym mowa w ust. 1 oznacza wgląd do informacji lub dokumentów bez możliwości ich kopiowania, robienia odpisów ani w inny sposób utrwalania ich treści. (3) Złożenia pisemnego zobowiązania, o którym mowa w ust. 1 może żądać każda osoba, która przekazuje dziennikarzowi informacje zastrzegając poufności ich źródła, treści lub okoliczności przekazania. (4) Za ujawnienie tajemnicy zawodowej, prywatnej, służbowej lub państwowej dziennikarz zawodowy ponosi odpowiedzialność na zasadach ogólnych. (5) Wydawca, redaktor, dziennikarz lub pracownik redakcji, który ujawnia tajemnicę zawodową, prywatną lub inną tajemnicę ustawowo chronioną nie będąc uprawnionym do dostępu do niej, ponosi odpowiedzialność jak współsprawca. Art. 35 (odmowa dostępu) (1) Przez odmowę udostępnienia informacji rozumie się milczenie podmiotu, o którym mowa w art. 32 trwające dłużej niż 3 dni a także pisemne oświadczenie, w którym podmiot odmawia udzielenia informacji albo pomija odpowiedzi na adresowane do niego pytania. Odmową udostępnia informacji jest także milczenie albo odmowa reakcji na krytykę prasową, o ile materiał redakcyjny zawierający krytykę został doręczony wraz z wezwaniem do udzielenia na nią odpowiedzi. (2) Termin, o którym mowa w ust. 1 liczy się począwszy od dnia doręczenia zobowiązanemu podmiotowi sformułowanego na piśmie, opatrzonego datą, nazwą redakcji oraz podpisem redaktora naczelnego żądania odpowiedzi na zawarte w piśmie pytania. Art. 36 (skarga na odmowę) (1) Odmowę, o której mowa w art.35, lub niezachowanie wymogów określonych w tym przepisie, redaktor wydawniczy może zaskarżyć do sądu administracyjnego w terminie 30 dni. (2) Do skarg na odmowę dostępu do informacji stosuje się przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), z tym, że 1) skargę na decyzję odmowną innego organu niż zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej, rozpatruje się w terminie 30 dni od dnia wpływu skargi 2) w sprawach związanych z dostępem do informacji publicznej, w których skarżący skorzystał z prawa odwołania od decyzji do organu nadrzędnego – w terminie 30 dni od otrzymania akt wraz z odpowiedzią na skargę. Oddział II PRAWO DO KRYTYKI Art.37 (zakres) Prawo do krytyki obejmuje: 1) publikowanie zgodnych z dobrymi obyczajami ujemnych ocen dzieł naukowych lub artystycznych, działalności twórczej, zawodowej lub publicznej, działania państwowych i prywatnych osób prawnych, spółdzielni, związków zawodowych, jednostek samorządu terytorialnego oraz innych podmiotów wykonujących zadania z zakresu sprawowania władzy publicznej a także wykonujących inne zadania, jeśli podjęta krytyka stanowi realizację obowiązku opisanego w art. 19. 2) satyrę i karykaturę, jeśli okoliczności związane z jej rozpowszechnieniem, a w szczególności kontekst, czas i miejsce udostępnienia, wskazują na właściwy tej formie twórczości charakter Art. 38 (wyłączenia) Prawna ochrona krytyki, o której mowa w art. 37 nie obejmuje: 1) naruszających dobra osobiste opinii formułowanych bez podstawy faktycznej 2) obraźliwych opinii ad personam, które nie odnoszą się do publicznej działalności krytykowanych osób, lecz skupiają się na niezależnych od nich ułomnościach fizycznych lub psychicznych 3) ujemnych opinii formułowanych z niskich pobudek lub osobistych motywacji Rozdział IV OŚWIADCZENIA I WYJASNIENIA PRASOWE Oddział I Uregulowania wspólne dla sprostowania, odpowiedzi i zaprzeczenia Art. 39 (roszczenia) (1) Osobie fizycznej, prawnej lub innej jednostce organizacyjnej przysługuje prawo do publikacji oświadczenia, a w szczególności: 1) prawo do sprostowania 2) prawo do odpowiedzi 3) prawo do zaprzeczenia (dementi) (2)Publikacja sprostowania, odpowiedzi lub zaprzeczenia jest nieodpłatna. Osoba domagająca się publikacji jednego z tych oświadczeń nie może żądać, by fragmenty przekraczające wskazaną w postanowieniach ustawy objętość zostały opublikowane za dodatkową opłatą. (3)Osoba powołująca się na prawo, o którym mowa obowiązana jest wskazać fragmenty opublikowanego lub rozpowszechnionego materiału, do których chce się odnieść oraz sformułować treść oświadczenia i podać swoje imię i nazwisko oraz adres do korespondencji. (4) Oświadczenie nie może zawierać treści karalnych ani odnosić się do spraw, wydarzeń lub osób, których publikacja nie dotyczyła. (5) Nie można domagać się, by oświadczenia, o których mowa w ust. 1 zostały opublikowane przez inne wydawnictwo lub w innym tytule prasowym, niż ten, w którym ukazał się artykuł, do którego się one odnoszą. Art. 40 (podmiot zobowiązany) (1) Żądanie publikacji oświadczenia, o którym mowa w art. 39 ust. 2 powinno zostać zgłoszone redaktorowi naczelnemu w terminie 30 dni licząc od dnia publikacji materiału. Jednakże, każda osoba opisana lub choćby wymieniona w dzienniku lub czasopiśmie w związku z zarzutem popełnienia czynów karalnych może domagać się publikacji odpowiedzi lub wydania przez sąd nakazu jej publikacji, jeśli żądanie takie skieruje w ciągu trzech miesięcy od dnia, w którym postanowienie o umorzeniu postępowania, uwolnieniu od zarzutów, uniewinnieniu lub wyłączeniu z procesu, stanie się prawomocne. (2) Redaktor naczelny powiadomi osobę żądającą publikacji oświadczenia o decyzji jaką w tej sprawie podjął przed upływem siedmiu dni licząc od dnia doręczenia pisma z żądaniem publikacji. Art. 41 (terminy) (1) Oświadczenie, o którym mowa w art. 39 ust. 2 powinno zostać zamieszczone bez żadnej zmiany w tym samym miejscu, równorzędną czcionką, wśród publikacji o podobnym charakterze do materiału, którego oświadczenie dotyczy. Jeśli oświadczenie odnosi się do przekazu w wersji multimedialnej w formie dźwięku i obrazu, powinno zostać wyemitowane w tym samym czasie antenowym i w takich samych warunkach, w jakich nadany został materiał zawierający informacje lub opinie, których oświadczenie dotyczy. (2) Oświadczenie powinno zostać rozpowszechnione w okolicznościach zapewniających porównywalną oglądalność lub słuchalność do tych, jakie towarzyszyły publikacji materiału, którego oświadczenie dotyczy. Art. 42 (zakaz łączenia roszczeń) Praw, o których mowa w art. 39 ust. 1 nie wolno wykonywać łącznie. Jeśli jednak realizacja prawa, na które powołano się w pierwszej kolejności, okazałaby się niemożliwa, dopuszczalne jest skorzystanie z innego wskazanego prawa. Można też przystać na warunki proponowane przez redaktora naczelnego albo żądać publikacji wyjaśnienia. Art. 43 (szczególny tryb) (1) W razie odmowy publikacji oświadczenia, o którym mowa w art. 39 ust. 1 albo w przypadku braku odpowiedzi na zgłoszone żądanie po upływie 7 dni licząc od daty jego doręczenia, osobom wykonującym prawo do odpowiedzi, sprostowania lub zaprzeczenia przysługuje prawo złożenia prywatnej skargi przeciwko redaktorowi wydawniczemu (2) Sąd rozpoznaje skargę na odmowę zamieszczenia oświadczenia w ciągu 10 dni licząc od daty wpływu skargi. Prezes sądu dokonując wstępnej kontroli skargi może nakazać publikację oświadczenia we wskazanym przez siebie terminie, co nie uchybia uprawnieniu do złożenia sprzeciwu lub skorzystania z innego środka odwoławczego. Apelacja zostanie rozpoznana przez sąd odwoławczy w ciągu 10 dni od daty jej wniesienia. (3) Uchybienia w publikacji oświadczeń, o których mowa w art. 39 ust. 1 są rozpatrywane w takim samym trybie i są zagrożone taką sama sankcją karną jak odmowa, co nie narusza przepisów o zadośćuczynieniu i odszkodowaniu. Za uchybienia w publikacji sprostowania uznaje się w szczególności działania polegające na uchybieniu terminom, publikacji w nieodpowiedniej formie lub zmienionym kontekście, wprowadzeniu zmian w treści przesłanego oświadczenia a także publikacji w działach lub rubrykach zawierających wypowiedzi i listy odbiorców bądź w wydaniu, które obejmuje zasięgiem inną grupę odbiorców niż wydania standardowe. (4) Sądowy nakaz zamieszczenia oświadczenia, o którym mowa w art. 33 ust. 2 zostanie wydany po upływie trzech miesięcy licząc od dnia publikacji materiału, do którego oświadczenie się odnosi, jeśli pomimo zastosowania drogi sądowej sprawa nadal nie została rozstrzygnięta. Art. 44 (pozostałe środki przekazu) (1) Postanowienia o wykonywaniu praw, o których mowa w art. 30 ust. 1 stosuje się do wszystkich rodzajów druków prasowych a także przekazów pozaprasowych, w tym o charakterze multimedialnym z wykorzystaniem dźwięku i obrazu. Oddział II Sprostowanie Art. 45 (zakres) (1) Osoby, których działalność związana z wykonywaniem funkcji społecznych zawodowych lub politycznych została przedstawiona w prasie lub w przekazach pozaprasowych w sposób niezgodny z prawdą może domagać się opublikowania sprostowania, jeżeli przedłoży co najmniej jedno zobiektywizowane stanowisko poddające w wątpliwość opublikowane informacje. (2) Dla spełnienia warunku określonego w ust. 1 wystarczające jest przedłożenie redaktorowi wydawniczemu albo autorowi kwestionowanej publikacji: 1) dokumentu urzędowego, z którym związane jest określone prawo, albo, który ze względu na zawartą w nim treść, stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne 2) dokumentu prywatnego a w szczególności oświadczenia, listu, fotografii lub zapisu informacji w innej formie na jakimkolwiek innym nośniku 3) informacji o innej osobie lub osobach, wraz ze wskazaniem ich imienia i nazwiska, które podzielają prezentowane w sprostowaniu stanowisko (3) Osoba żądająca publikacji sprostowania może zastrzec nieujawnianie przedłożonych informacji, o których mowa w ust. 2 z ważnych powodów zawodowych, społecznych lub osobistych. (4) Redaktor naczelny ani inna osoba nie może oceniać pod kątem wartości dowodowej ani wiarygodności przedłożonego mu materiału, o którym mowa w ust.2. W razie podejrzenia popełnienia przestępstwa posłużenia się fałszywym dokumentem, podrobienia lub przerobienia dokumentu lub popełnienia innego przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów, redaktor naczelny zawiadamia organy ścigania. Art.46 (forma) (1) Nie wliczając adresu, zwrotów grzecznościowych, powołania się na ustawowy obowiązek publikacji oraz podpisu, sprostowanie nie może przekroczyć połowy objętości artykułu, do którego się odnosi. Może ono jednakże zawsze zawierać 50 wierszy znormalizowanego maszynopisu, nawet jeśli sam artykuł ma mniejszą objętość i nie może przekroczyć 200 wierszy, nawet jeśli artykuł miałby objętość wielokrotnie większą. (2) Za treść i formę sprostowania odpowiedzialność ponosi jego autor Art. 47 (odmowa publikacji sprostowania) (1) Redaktor naczelny może odmówić sprostowania wyłącznie: 1) jeżeli nie został przedłożony jeden z materiałów, o których mowa w art. 45 ust.2 2) jeżeli złożył doniesienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów przez osobę żądającą publikacji sprostowania w związku z posługiwaniem się przez nią materiałami, o których mowa w art. 45 ust.2 3) jeżeli objętość sprostowania przekracza połowę objętość artykułu, do którego się odnosi Oddział III Odpowiedź Art. 48 (zakres) (1)Osoba, która została opisana, pokazana, wymieniona lub choćby zasugerowano w sposób czytelny dla przeciętnego odbiorcy jej obecność lub udział, w taki sposób, że można ją zidentyfikować a rozpowszechnione materiały i sugestie w nich zawarte zagrażają jej dobrom osobistym może żądać zamieszczenia odpowiedzi. (2) Wykonując prawo do odpowiedzi w odniesieniu do przekazów multimedialnych można żądać dokonania zmian lub wstrzymania publikacji kwestionowanych materiałów, jeśli są lub miałyby być one jeszcze dostępne dla publiczności Art. 49 (forma) (1) Nie wliczając adresu, zwrotów grzecznościowych, powołania się na ustawowy obowiązek publikacji oraz podpisu, odpowiedź nie może przekroczyć objętości 30 wierszy znormalizowanego maszynopisu. Czas prezentacji odpowiedzi w wersji audiowizualnej nie powinien przekraczać 1 minuty. (2) W przekazach multimedialnych odpowiedź powinna zostać zaprezentowana co najmniej 1 raz w ciągu 24 godzin. (3) Publikacja odpowiedzi jest rejestrowana a materiał z nagraniem przechowuje się co najmniej przez 15 dni licząc od dnia emisji. Art. 50 Redaktor naczelny odmówi zamieszczenia odpowiedzi jeśli: 1) przekracza objętość 30 wierszy znormalizowanego maszynopisu 2) zawiera treść karalną 3) zawiera treść obrażającą dobre obyczaje Art. 51 (1)W razie złożenia skargi przeciwko redaktorowi naczelnemu na odmowę publikacji odpowiedzi, stosownie do postanowień art. 43 skarżącemu służy prawo ogłoszenia swej wniesionej do sądu skargi w druku lub programie albo za pośrednictwem środka rozpowszechniania informacji, który dopuścił się umieszczenia materiału zagrażającego naruszeniem dóbr osobistych skarżącego. (2) Publikacja skargi następuje przed upływem 10 dni licząc od dnia złożenia skargi Oddział IV Zaprzeczenie (dementi) Art. 52 (zakres) (1) Funkcjonariusz publiczny, którego działalność zostałą przedsatwiona w prasie lub drukach pozaprasowych z pominięciem dosłownie wyrażonego przez niego stanowiska albo gdy zaprezentowano je nierzetelnie może domagać się publikacji zaprzeczenia. (2) Zaprzeczenie odnosi się wyłącznie do faktów (3) Nie wliczając adresu, zwrotów grzecznościowych, powołania się na ustawowy obowiązek publikacji oraz podpisu, zaprzeczenie nie może przekroczyć objętości 30 wierszy znormalizowanego maszynopisu. Czas prezentacji zaprzeczenia w wersji audiowizualnej nie powinien przekraczać 1 minuty. (4) Redaktor naczelny odmówi publikacji zaprzeczenia jeśli: 1) przekracza 30 wierszy znormalizowanego maszynopisu 2) zawiera opinie lub oceny 3) zaprzecza wiadomości stwierdzonej orzeczeniem sądu 4) pochodzi od osoby ściganej listami gończymi Art. 53 (terminy) Zaprzeczenie powinno zostać opublikowane niezwłocznie w najbliższym wydaniu tego samego druku prasowego, w którym zamieszczona została kwestionowana publikacja lub w następnym wydaniu programu, nie później jednak niż w ciągu trzech dni. Oddział V Wyjaśnienie i autosprostowanie Art. 54 (wyjaśnienie) (1) Redaktor naczelnyt nie może odmówić publikacji wyjaśnienia na wniosek osoby zainteresowanej, jeżeli uprzednio odmówił zamieszczenia oświadczeń lub choćby jednego oświadczenia, o którym mowa w art.39 ust. 2. (2) Wyjaśnienie pochodzi od redakcji i powinno zawierać informację o złożonym przez osobę zainteresowaną żądaniu publikacji oświadczenia, o którym mowa w art.39 ust. 2 i powodach odmowy jego publikacji (3) Nie wolno w treści wyjaśnienia formułować ocen ani przytaczać fragmentów publikacji, do których odnosiły się oświadczenia. (3) Redaktor wydawniczy doręczy osobie zainteresowanej treść wyjaśnienia przeznaczonego do publikacji. Art.55 (autosprostowanie) (1) Redaktor naczelny zarządzi publikację autosprostowania jeśli: 1) dowód prawdy w toku postępowania sądowego się nie powiódł 2) jeśli pojawiły się okoliczności wskazujące, że opublikowane informacje są nieprawdziwe, o czym redaktor naczelny się dowiedział lub mógł się dowiedzieć 3) jeśli zgłoszone zostało żądanie publikacji autosprostowania a przekazane redaktorowi naczelnemu informacje podważają przedstawioną w materiale redakcyjnym wersję wydarzeń (2) Autosprostowanie pochodzi od redakcji i powinno zawierać informacje korygujące wcześniejsze doniesienia wraz ze wskazaniem terminu i miejsca, w którym pojawiły się informacje nieprawdziwe lub nierzetelne. (3) Publikacja autosprostowania, o ile nastąpiła na żądanie osoby zainteresowanej wyłącza korzystanie z praw, o których mowa w art. 39 ust. 1. Rozdział V ORGANIZACJA PRACY REDAKCJI Art. 56 Wydawca jest obowiązany ustanawić Statut i Regulamin Redakcji Art. 57 (1)Wydawca jest obowiązany określić linię programową, którą ujawnia w treści druku lub programu i skonkretyzowaną w postanowieniach Statutu. (2)Ujawnienie, o którym mowa w ust. 1 oznacza podanie w statucie i na stronach redakcyjnych, w miejscu zwyczajowo przez redakcję przyjętym informacji: 1) o pochodzeniu kapitału, jeśli wydawca działa w oparciu o kapitał inny niż polski 2) o celu, charakterze i funkcji wydawanego druku lub nadawanego programu 3) o zasadzie lub zasadach, które wydawca uznaje za obowiązujące zespół redakcyjny (3) Informacje o których mowa w ust. 2 1)wydawca publikuje corocznie w pierwszym numerze druku prasowego wydawanym w pierwszym dniu roboczym następującym po rozpoczęciu kolejnego roku kalendarzowego; 2) nadawca podaje, w terminie, o którym mowa w pkt.1 organowi właściwemu do spraw radiofonii i telewizji, który udostępnia je publicznie 3) wydawca i nadawca udostępniają na sformułowane na piśmie żądanie każdej osoby, niezależnie od tego, czy posiada ona w tym interes prawny lub faktyczny Art. 58 Członkowie redakcji, a w szczególności pracownicy, redaktorzy i dziennikarze przestrzegają zasad dziennikarskiej etyki zawodowej. Kodeks etyki stanowi integralną część statutu lub regulaminu redakcji. Art. 59 (1) Pracami redakcji kieruje redaktor naczelny, którego powołuje i odwołuje wydawca. (2) Redaktor naczelny odpowiada za treść druku lub programu, organizację pracy redakcji i politykę kadrową. W szczególności nawiązuje i rozwiązuje umowy o pracę z dziennikarzami, zleca przygotowanie materiałów redakcyjnych i decyduje o ich publikacji. (3) Redaktor naczelny, po zasięgnięciu opinii zespołu dziennikarskiego, powołuje redaktorów odpowiedzialnych przed nim za poszczególne działy i części tworzonych programów i druków periodycznych. (4) Redaktor naczelny działa przy pomocy całej redakcji a w szczególności zespołu dziennikarzy i kolegium redakcyjnego, w którego skład wchodzą dziennikarze licencjonowani i zawodowi wskazani, w takich samych proporcjach, przez redaktora wydawniczego i redakcję. (5) W sytuacji, o której mowa w art.11 i jeśli w kolegium redakcyjnym nie zasiadają dziennikarze zawodowi lub licencjonowani, znajdują zastosowania przepisy właściwe dla pozaprasowych środków przekazu. Art. 60 (1)Naruszenie linii programowej redakcji lub zasad etyki zawodowej stanowi naruszenie obowiązków pracowniczych i wiąże się z poniesieniem odpowiedzialności dyscyplinarnej. (2)O naruszeniu linii programowej rozstrzyga w formie uchwały kolegium redakcyjne (3)Naruszenie zasad etyki zawodowej stwierdza komisja ds. etyki działająca wewnątrz redakcji lub inny organ powołany przez wydawców, nadawców i dziennikarzy w celu badania zgodności działania dziennikarzy z zasadami etyki zawodowej, jak w szczególności Rada Etyki Mediów. (4) W razie wątpliwości lub braku organów, o których mowa w ust. 3, decyzję o naruszeniu obowiązków pracowniczych lub zasad etyki zawodowej podejmuje wydawca na wniosek redaktora wydawniczego lub kolegium. (5) Decyzję, o której mowa w ust. 4 uzasadnia się i podaje do publicznej wiadomości na stronach redakcyjnych lub w treści programu. Art. 61 Prawa i obowiązki dziennikarzy i pracowników redakcji, uprawnienia redaktorów i sposób działania kolegium redakcyjnego, podział i zakres obowiązków a także regulacje dotyczące czasu pracy i wynagradzania członków zespołu redakcyjnego, z uwzględnieniem przynależności do poszczególnych grup zawodowych, o których mowa w art. 3 ust.2 pkt. 5, 6 i 7 zawiera regulamin redakcji. Art. 62 Dziennikarz nie może być narażony na jakikolwiek uszczerbek lub zarzut z powodu odmowy lub rezygnacji z przygotowania materiału redakcyjnego, jeśli byłby on sprzeczny z jego sumieniem przekonaniami lub wyznawaną religią. O odmowie z tych przyczyn informuje redaktora wydawniczego. Art. 63 Zmiana linii programowej redakcji uzasadnia wypowiedzenie lub zmianę warunków umowy o pracę. Rozwiązanie umowy w tym trybie pociąga za sobą skutki, jakie przepisy prawa wiążą z rozwiązaniem umowy o pracę przez pracodawcę za wypowiedzeniem. Art. 64 W zakresie autorskich praw osobistych i majątkowych stosuje się postanowienia ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych z zastrzeżeniem art. 49. CZĘŚĆ II POZAPRASOWE ŚRODKI PRZEKAZU Rozdział I Organizacja działalności Art.65 W rozumieniu ustawy: 1) osoba uczestnicząca w tworzeniu przekazów pozaprasowych – oznacza osobę fizyczną, osobę prawną albo jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która dostarcza, transmituje, przechowuje, opracowuje lub w inny sposób udostępnia we własnym imieniu lub na zlecenie przekazy pozaprasowe, o których mowa w art. 1 ust. 2 pkt. 3. 2) dostawca usług informacyjnych – oznacza osobę uczestniczącą w tworzeniu przekazów pozaprasowych, która udostępnia treści pochodzące od osób trzecich lub treści własne 3) dostawca treści – oznacza osobę uczestniczącą w tworzeniu przekazów pozaprasowych, która przekazuje do rozpowszechnienia własne treści przez co należy rozumieć, że były one gromadzone, redagowane i zestawiane przez ten sam podmiot, od którego pochodzą lub którego dotyczą albo, których jest on autorem. 4) użytkownik – oznacza osobę fizyczną, która korzystając z urządzenia lub miejsca indywidualnie oznaczonego korzysta z informacji i opinii rozpowszechnionych przez środki przekazu nieprowadzące działalności prasowej 5) operator – oznacza operatora usług telekomunikacyjnych w rozumieniu ustawy Prawo telekomunikacyjne Art. 66 (1) Każdy może tworzyć przekazy pozaprasowe a w szczególności opracowywać je, przekształcać i udostępniać (2) Każdy może rozpowszechniać przekazy pozaprasowe a w szczególności umieszczać lub zlecać umieszczanie w serwisach publicznie dostępnych przez co rozumie się zbiory przekazów, uporządkowane i zlokalizowane w taki sposób, by mogła zapoznać się z nimi nieograniczona liczba osób. (3) Działalność, o której mowa w ust. 1 i 2 nie wymaga uzyskania zezwolenia ani rejestracji ze strony jakiegokolwiek organu władzy publicznej Rozdział II Obowiązki Art. 67 (zapobieganie) (1) Osoby uczestniczące w tworzeniu przekazów pozaprasowych są zobowiązane do: (1) powstrzymania się od rozpowszechniania treści, o których mowa w art. 2 ust. 3 (2) zapobieżenia naruszeniom dóbr prawnie chronionych a w szczególności dóbr osobistych i porządku prawnego na zasadach opisanych w art. 22, 23, 28 i art. 29. Art. 68 (publikacja oświadczeń) (1) Osoby uczestniczące w tworzeniu przekazów pozaprasowych są zobowiązane umożliwić realizacje praw, o których mowa w art. 39 ust. 1. W razie odmowy zamieszczenia oświadczenia lub zamieszczenia go niezgodnie z warunkami ustawy stosuje się postanowienia art. 43 z tym zastrzeżeniem, że sąd może zastosować ograniczenie działalności, o którym mowa w art.75 ust. 5. (2) Realizacja obowiązku, o którym mowa w ust. 1 ciąży w następującej kolejnośći na: 1) dostawcy treści 2) dostawcy usług informacyjnych 3) operatorze (3) Jeśli oświadczenie, o którym mowa w art.39 ust.1 dotyczy informacji lub opinii rozpowszechnionej w ramach wielu serwisów publicznie dostępnych, obowiązek publikacji oświadczenia dotyczy wszystkich osób uczestniczących w tworzeniu tych serwisów według kolejności opisanej w ust.2 Art. 69 (ograniczenia dostępu) (1)Dostawca usług informacyjnych jest zobowiązany poinformować o warunkach uzyskiwania dostępu do całości lub fragmentów rozpowszechnianego serwisu publicznie dostępnego oraz możliwości dokonania ograniczeń dostępu do rozpowszechnianych informacji i opinii z powodu ich formy lub treści. (2) Informację, o której mowa w ust. 1 dostawca usług ma obowiązek przekazać osobom uczestniczącym w tworzeniu serwisu: 1) użytkownikom - korzystającym z rozpowszechnianych treści 2) dostawcom treści – którzy prezentują materiały własne udostępniając je innym użytkownikom Art. 70 (identyfikacja osób uczestniczących w tworzeniu przekazów) (1)Operator jest zobowiązany do posiadania i przechowywania informacji umożliwiających identyfikację osób uczestniczących w tworzeniu serwisu publicznie dostępnego. (2) Jest on jednocześnie zobowiązany zapewnić każdej osobie, która uczestniczy w tworzeniu serwisu środki techniczne umożliwiające wywiązanie się z obowiązków nałożonych na nią postanowieniami art. 71ust. 1. (3) Informacje, o których mowa w ust.1, operator udostępnia organom wymiaru sprawiedliwości na wniosek prokuratora lub sądu. (4) Do realizacji obowiązku z ust.1, stosuje się przepisy o ochronie danych osobowych w sieciach i systemach informatycznych Art. 71 (zakres identyfikacji) (1)Osoby uczestniczące w tworzeniu przekazów pozaprasowych, inne niż użytkownicy, mają obowiązek podawania do wiadomości publicznej poprzez zamieszczenie stosownej wzmianki w treści serwisu: 1) jeśli są osobami fizycznymi – imienia nazwiska i adresu do korespondencji 2) jeśli są osobami prawnymi – firmę, pod którą prowadzą działalność gospodarczą, siedzibę i adres do korespondencji 3) jeśli prowadzą działalność prasową – imię i nazwisko dyrektora wydawniczego, adres do korespondencji i adres redakcji 4) nazwisko lub nazwę operatora oraz jego siedzibę i adres do korespondencji (2) Osoby uczestniczące w tworzeniu publicznie dostępnego serwisu komunikacyjnego w ramach działalności prywatnej, nie związanej z wykonywanym zawodem lub prowadzoną działalnością gospodarczą, jak w szczególności pierwotni dostawcy treści, nie mają obowiązku ujawniania swoich danych i mogą zachować anonimowość. Nie zwalnia to jednak z obowiązku ujawnienia tych danych do wiadomości operatora oraz przekazania do publicznej wiadomości informacji, o których mowa w ust. 1 pkt. 4. CZĘŚĆ III ODPOWIEDZIALNOŚĆ PRAWNA Art. 72 (naruszenia prawa) Do odpowiedzialności za naruszenie prawa spowodowane treścią lub formą materiału opublikowanego przez środki rozpowszechniania informacji stosuje się zasady ogólne chyba, że ustawa stanowi inaczej. Art. 73 (naruszenia przepisów ustawy) (1)Odpowiedzialność prawna obejmuje każde działanie i zaniechanie, którego skutkiem jest rozpowszechnianie informacji lub opinii wbrew warunkom przewidzianym w ustawie. (2) Odpowiedzialność prawną, o której mowa w ust. 1 ponoszą solidarnie redaktor naczelny i wydawca (3) W odniesieniu do przekazów pozaprasowych odpowiedzialność prawną ponosi dostawca usług informacyjnych. (4) Odpowiedzialność prawna obejmuje także działania niezawinione, chyba że zostanie wskazana inna osoba niż wymienione w ust. 1 i 2, która bezpośrednio zdecydowała o rozpowszechnieniu informacji lub opinii. Art. 74 (legitymacja czynnna) (1) W sprawach o naruszenia, o których mowa w art. 72 i 73 uprawniona do występowania przeciwko środkom rozpowszechniania informacji jest każda osoba fizyczna, prawna, jednostka organizacyjna albo inna jednostka nieposiadająca osobowości prawnej, jeśli działanie środków rozpowszechniania informacji narusza lub zagraża jej dobrom lub interesom. (2) Uprawnienie, o którym mowa w ust. 1 przysługuje także stowarzyszeniu lub innej organizacji, jeśli istnieje ona nie krócej niż 5 lat licząc od daty publikacji materiału i posiada w swoim statucie sformułowany obowiązek obrony praw i interesów osób, które łączą więzy przynależności do tej samej grupy etnicznej, narodowej, religijnej albo więzy powstałe w wyniku prowadzonej działalności zawodowej lub społecznej o charakterze publicznym. (3) Jeśli działanie ma służyć ochronie dóbr osobistych osoby trzeciej, dla skuteczności czynności podjętej przez stowarzyszenie lub organizację, o których mowa w ust. 2, konieczna jest pisemna zgoda osoby zainteresowanej. Art.75 (ograniczenia działalności) (1) Jeżeli w sprawach o naruszenie spowodowane treścią lub formą zebrany materiał dowodzi popełnienia w ramach prowadzonej działalności przez ten sam podmiot, co najmniej trzech przestępstw prasowych w ciągu roku i co zostało stwierdzone wyrokami sądów I instancji, sąd właściwy dla rozstrzygnięcia sprawy może nakazać ograniczenie prowadzonej przez te podmioty działalności. (2) Ograniczenie działalności środków rozpowszechniania informacji oznacza: 1)nałożenie tymczasowego lub bezterminowego zakazu rozpowszechniania informacji, wypowiedzi, wizerunku, dźwięku lub innego materiału wskazanego przez sąd 2) nakazanie zamieszczenia autosprotowania 3) podanie do publicznej wiadomości, w sposób wskazany przez sąd, na koszt wydawcy, nadawcy, operatora lub innej osoby uczestniczącej w tworzeniu serwisu komunikacyjnego, decyzji o zastosowanym ograniczeniu i oświadczenia o toczącym się postępowaniu 4) zawieszenie wydawania tytułu prasowego na czas nieprzekraczający roku 5)nakazanie złożenia zabezpieczenia pieniężnego w określonej przez sąd kwocie 6)zajęcie pism, druków, egzemplarzy gazet, płyt, kaset, twardych dysków komputera i innych nośników informacji. Zajęcie może dotyczyć wszystkich egzemplarzy lub określonej ich części 7) nakazanie zniszczenia nośników, o których mowa w pkt.6 8) odmowę rejestracji dziennika lub czasopisma (3) Ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 następuje na wniosek uprawnionego lub, jeśli postępowanie zostało wszczęte z urzędu, na wniosek prokuratora albo innego organu na podstawie decyzji sądu wydanej, w związku z toczącym się postępowaniem. (4)Ograniczenie, o którym mowa ust. 1 i 2 nie narusza postanowień ustawy o radiofonii i telewizji o obowiązkach nadawców (5) Ograniczenie działalności prasowej nie wpływa na obowiązki wynikające z zawartych umów o pracę lub umów indywidualnie zawieranych na podstawie innych regulacji niż kodeks pracy. Art. 76 (wyłączenia) (1) Przedmiotem postępowania przeciwko środkom rozpowszechniania informacji na podstawie postanowień niniejszej ustawy nie mogą być rozpowszechnione w prasie: 1) wystąpienia i wypowiedzi wygłaszane w ramach debaty toczonej na forum Sejmu lub Senatu oraz sejmowych i senackich komisji regulaminowych 2)raporty, opinie oraz inne druki wykonywane na zlecenie organów regulaminowych Sejmu i Senatu 3) transmisje i przekazy na żywo, bez jakiejkolwiek ingerencji, dokonywane z aktualnych wydarzeń o charakterze publicznym, budzących powszechne społeczne zainteresowanie 3) sprawozdania z przebiegu rozprawy sądowej ani wypowiedzi w formie ustnej lub pisemnej prezentowane w toku postępowania sądowego, chyba, że sąd zarządził wykreślenie tych fragmentów lub są one przedmiotem odrębnego postępowania o zniesławienie lub zniewagę 4) prawdziwe twierdzenia o przynależności osoby lub grupy osób do wspólnoty etnicznej, narodowej, rasowej lub religijnej, jeśli okoliczności i sposób ich rozpowszechnienia nie narusza przepisów innych ustaw (2) Redaktor naczelny, wydawca, dziennikarz ani inna osoba zatrudniona w redakcji nie ponosi odpowiedzialności za treść: 1) ogłoszeń i reklam zamieszczonych zgodnie z art. 14 2) komunikatów urzędowych zamieszczonych zgodnie z art. 15 3)depesz agencyjnych zamieszczonych zgodnie z art. 16. Rozdział I Odpowiedzialność cywilna Art. 77 (roszczenia) (1) W sprawach przeciwko środkom rozpowszechniania informacji przysługują roszczenia na podstawie przepisów ogólnych kodeksu cywilnego a nadto roszczenia: 1) o ustalenie prawdziwości informacji 2) o ochronę integralności wypowiedzi 3) o ochronę prywatności 4) o publikację oświadczeń, o których mowa w art. 39 ust. 1 oraz art. 54 i 55. 5) o ochronę wizerunku 6) o zaniechanie rozpowszechniania treści, o których mowa w art. 2 ust.2 7) o zaniechanie działań naruszających przepisy ustawy (2) W zakresie ochrony wizerunku stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994r. (Dz.U. Nr 24, poz. 83) Art. 78 (odpowiedzialność majątkowa) (1)Odpowiedzialność majątkową za naruszenia spowodowane treścią lub formą materiału redakcyjnego ponoszą w następującej kolejności: 1) solidarnie redaktor naczelny i wydawca lub nadawca albo, w okolicznościach przewidzianych w art12 osoba zastępujące redaktora naczelnego 2) w razie braku osób wymienionych w pkt.1 – redaktorzy 3) w razie braku redaktorów, o których mowa w pkt.2 – autorzy materiałów redakcyjnych 4) w razie braku autorów - właściciel lub osoba zarządzająca zakładem graficznym, drukarnią lub innym przedsiębiorstwem dokonującym zwielokrotnienia przekazu 5) w razie braku osób wymienionych w pkt.4 – kolporterzy (2)Wydawcy i nadawcy ponoszą odpowiedzialność majątkową za szkody i krzywdy wyrządzone osobom trzecim przez osoby wymienione w ust. 1 pkt. 2, 3, 4 i 5. (3) Osoby wymienione w ust. 1 pkt.2, 3, 4 i 5 ponoszą odpowiedzialność majątkową tylko wówczas, gdy nie został wskazany lub nie można ustalić redaktora naczelnego albo, nie wyznaczono osoby go zastępującej. (4) Pokrycie zobowiązań z tytułu orzeczonych odszkodowań lub zadośćuczynienia następuje z majątku osobistego wydawcy albo z aktywów prowadzonego przez wydawcę przedsiębiorstwa Art. 79 (odpowiedzialność niemajątkowa) (1) Odpowiedzialność niemajątkową ponosić mogą wszystkie osoby wymienione w art. 78 ust.1 niezależnie od ustalonej tam kolejności z tym jednak zastrzeżeniem, że jeśli wykonanie wyroku wiąże się z poniesieniem kosztów, koszty te pokrywane są z majątku wydawcy lub redaktora naczelnego. (2 W treści nakazanego przez sąd oświadczenia, przeprosin lub autosprostowania może zostać wskazany autor informacji lub opinii, do której się ono odnosi chyba, że przed publikacją zastrzegł on nieujawnianie jego danych. Art. 80 (przekazy pozaprasowe) (1)Odpowiedzialność cywilną za naruszenia spowodowane treścią lub formą przekazu pozaprasowego a także naruszenia polegające na jego rozpowszechnieniu wbrew warunkom ustawy, ponosi : 1) dostawca usług w sieci, a w razie jego braku 2) dostawca treści, a w razie jego braku 3) operator (2) Dostawca usług w sieci może zwolnić się od odpowiedzialności, jeśli ujawni autora materiału, o którym mowa w ust.1 i wykaże, że podjął działania w celu zapobieżenia naruszeniom Art.. 81 (zaostrzenie zastosowania ograniczeń) (1) Sąd zastosuje do działalności pozaprasowych srodków przekazu ograniczenie, o którym mowa w art.75 ust. 2 stosownie do treści wniosku pokrzywdzonego. Dla zastosowania ograniczenia nie jest konieczne wykazanie, że podmiot był wcześniej sprawcą przestępstw prasowych. Rozdział II Odpowiedzialność karna Art. 82 (przestępstwo prasowe) Przestępstwem prasowym w rozumieniu ustawy jest każdy czyn godzący w prawa i wolności innych osób, popełniony za pośrednictwem środków rozpowszechniania informacji, który został zabroniony przez ustawę i zagrożony sankcją karną. Art. 83 (wyłączenie) (1) Odpowiedzialność karną za przestępstwa prasowe ponosi redaktor naczelny albo inna osoba, która zdecydowała o rozpowszechnieniu informacji lub opinii na zasadach ogólnych, chyba, że ustawa stanowi inaczej. (2) Jeśli informacja lub opinia została rozpowszechniona za zezwoleniem jej autora jako dosłowna, autoryzowana wypowiedź lub nagranie spełniające warunki określone w art. 22 ust. 2., odpowiedzialność za formę tych wypowiedzi ponosi ich autor. Art. 84 (zakres) (1) Odpowiedzialność karną ponosi: 1) redaktor naczelny za naruszenia postanowień art. 2, 7, 13, 14, 15, 17, 41, 54 i art. 55 2) wydawca za naruszenie postanowień art. 10, 12, 56 i 62 3) dziennikarz za naruszenie postanowień art. 20 ust. 2 pkt. 2 i 3 4) osoba uczestnicząca w tworzeniu przekazów pozaprasowych za naruszenie postanowień art.67, 68 i art. 71 5)dostawca usług informacyjnych za naruszenia postanowień art. 69 6)operator za naruszenia postanowień art. 70 (2) Naruszenia, o których mowa w ust. 1 są zagrożone sankcją grzywny. Art. 85 (swoboda komunikowania) Kto naruszając przepisy art. 4 ust. 2 i 3 godzi w swobodę komunikowania podlega karze grzywny. Art. 86 (wolność prasy) Kto wywiera naciski, stosuje szantaż lub przemoc w celu opublikowania lub zaniechania opublikowania informacji, opinii lub innych zebranych w ramach prowadzonej działalności prasowej materiałów podlega karze grzywny albo ograniczenia wolności Art. 87 (dostęp do informacji) Kto wbrew nałożonemu obowiązkowi uchyla się od udzielenie informacji naruszając w ten sposób postanowienia art. 33 ust. 3 podlega karze grzywny Art. 88 (nadużycie autoryzacji) Autoryzujący wypowiedź, który realizuje swoje prawa w sposób, który narusza postanowienia art. 23 ust. 2 podlega karze grzywny Art. 89 (ochrona prywatności) (1) Kto naruszając przepisy art. 22 ust.1, art. 23 ust. 1 i 5 godzi w prywatność innej osoby podlega karze grzywny. (2) Ściganie odbywa się z oskarżenia prywatnego Art. 90 (ochrona dobra wymiaru sprawiedliwości) Kto naruszając postanowienia art. 28 ust. 1 godzi w dobra osobiste uczestnika postępowania karnego lub ofiary przestępstwa podlega karze grzywny Rozdział III POSTĘPOWANIE W SPRAWACH O NARUSZENIA PRAWA W ŚRODKACH ROZPOWSZECHNIANIA INFORMACJI Art. 91 Postępowanie w sprawach wynikających z niniejszej ustawy prowadzi się na zasadach ogólnych chyba, że ustawa stanowi inaczej. Art. 92 (postępowanie uproszczone) Na pisemny wniosek powoda zgłoszony w pozwie roszczenie o ochronę dóbr osobistych na podstawie art. 22, 23, 25 i art. 38 ust. 1 sąd okręgowy, jako właściwy w sprawach o ochronę dóbr osobistych, rozpozna w postępowaniu uproszczonym. Art. 93 (postępowanie przyspieszone) (1) Sprawy o przestępstwa prasowe są rozpoznawane w postępowaniu przyspieszonym na podstawie prywatnego aktu oskarżenia albo wniosku o rozpoznanie, jeśli dla ścigania przestępstwa przywidziany jest tryb publicznoskargowy (2) Jeżeli sąd stwierdzi, że sprawa, z uwagi na jej zawiłość albo niewystarczający materiał dowodowy, nie podlega rozpoznaniu w trybie przyspieszonym, rozpoznaje sprawę w trybie uproszczonym albo przekazuje ją do rozpoznania na zasadach ogólnych. (3) W okolicznościach, o których mowa w ust. 2 dopuszczalne jest wydanie wyroku nakazowego Art. 94 (dopuszczalność powództwa) (1) W sprawach karnych o przestępstwo prasowe dopuszczalne jest wytoczenie przeciw oskarżonemu powództwa cywilnego. (2) Jeżeli wraz z powództwem, o którym mowa w ust. 1 został zgłoszony wniosek o zabezpieczenie roszczenia, sąd karny orzeka także w przedmiocie tego wniosku. (3) W przedmiocie postępowania zabezpieczającego sąd stosuje odpowiednio przepisy obowiązujące w postępowaniu cywilnym z tym zastrzeżeniem, że jako formę zabezpieczenia uwzględnia także ograniczenia, o których mowa w art. 75 ust. 2 Art. 95 (właściwość sądu) (1) Sprawy o przestępstwa prasowe rozpoznaje sąd okręgowy właściwy dla miejsca zamieszkania pokrzywdzonego, a gdy nie jest ono znane lub pokrzywdzony stale przebywa poza granicami kraju, właściwość sądu ustala się według siedziby redakcji, a następnie wydawnictwa, a gdy ta siedziba nie jest znana lub znajduje się za granicą - według miejsca ujawnienia lub rozpowszechniania materiału prasowego. Jeżeli w tej samej sprawie wszczęto postępowanie w kilku sądach, właściwy jest ten sąd, w którym najpierw wszczęto postępowanie. (2) Sprawy przeciwko osobom uczestniczącym w tworzeniu przekazów pozaprasowych rozpoznaje sąd okręgowy właściwy dla miejsca zamieszkania pokrzywdzonego, a gdy nie jest ono znane lub pokrzywdzony stale przebywa poza granicami kraju, właściwość sądu ustala się według siedziby lub miejsca zamieszkania osoby przeciwko której toczy się postępowanie, a gdy nie są one znane – według siedziby operatora. Jeżeli w tej samej sprawie wszczęto postępowanie w kilku sądach, właściwy jest ten sąd, w którym najpierw wszczęto postępowanie. (3) Sąd zastosuje powiadamia operatora o wyroku skazującym za popełnienie przestępstwa prasowego przez osobę uczestniczącą w tworzeniu serwisu komunikacyjnego i nałożonym na nią ograniczeniu prowadzenia działalności. Art. 96 (doręczenia) (1) Doręczeń dokonuje się w sposób przewidziany dla zastosowanego trybu i typu postępowania. (2) W razie trudności z ustaleniem miejsca zamieszkania właściciela, wydawcy, redaktora naczelnego, dziennikarza lub innego pracownika redakcji, wystarczające jest doręczenie pozwu, aktu oskarżenia, wezwania lub innego pisma procesowego na adres siedziby redakcji (3) W razie trudności z ustaleniem adresu osoby uczestniczącej w tworzeniu przekazów pozaprasowych wystarczające jest doręczenie pozwu, aktu oskarżenia, wezwania lub innego pisma procesowego na adres operatora (4) Operator nie poniesie odpowiedzialności za naruszenia spowodowane rozpowszechnieniem informacji lub opinii, jeśli wskaże sądowi miejsce zamieszkania lub siedzibę osoby, która spowodowała rozpowszechnienie informacji i możliwe będzie jej stawienie przed sądem ZASTOSOWANIE I PRZEPISY PRZEJŚCIOWE Przepisów niniejszej ustawy nie stosuje się do: 1) Dziennika Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, Dziennika Urzędowego Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" oraz innych urzędowych organów publikacyjnych, 2) Diariusza Sejmowego i własnych sprawozdań z działalności Sejmu i jego organów, a także wewnętrznych wydawnictw samorządu terytorialnego wszystkich szczebli 3) orzecznictwa sądów oraz innych urzędowych publikacji o tym charakterze, 4) wydawnictw prasowych obcych przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów konsularnych i organizacji międzynarodowych, które na podstawie ustaw, umów i zwyczajów międzynarodowych korzystają z prawa prowadzenia działalności prasowej